•ua^saoq a? SipjaMaS uoSaq siaqfinjj
•az apgjOAjaA (1j uam uiooia naa S8A\ (ijj//
„jjaiu 3ji noz aojj//
„djaAv Soa pq af uaq 'ubj jaq 4§uaq ibbq//
•ui latuaquauuiq ap uapai) a£
•aaddojq
a} JEBqjooq uoSaq jiaq ufiz iBBtu 'ajqiaq siaqfinjj
,/aara nap aS 'i[ia\ uaiz suaa af sja 'uassiuiaA
na}W| japa.v uba qaijiod jaq qaq qi« 'az qeids <('ubjv/
•puojsdo qfijapuia iqom
nao) 'uaqqaq pjnnpaS laipiBAAj uaa piMooz qqootn jiq
qiqs iaaAA 'uaSaiA
a§i||iqosiaAUO iaad naa an 'uapiaq uaSaüz qqquaSoo
japaj sbaa jo}8 uaa8 ia jo naaqos mam 'naa snaa ps
qosoqajupj jqoiu siaqfinjj na siaqfinjj qaaq qosoqajuij;
?qoi\[-nanojA jaiu }qaj}S|OA lajqoa ap|tA\ qaidsaj)
•jaajq afqauoq ufiz snaSjoAiaA ajqaani
ua jaojs naa ajuooMaS jaan sja raaq pooq afqaa^j
•naaq ia
Sui§ na naa uauaoqos ajnojs ap fiq qoi; qfqapuij
•}saaMa8 sinq uaa jaiu
uapuaani aaMj suajsuiui ui ja ja sba\ fiq ^ubaa pftq 8ooq
pjajA qooj na qosoqa:jui/j qqotu fiq qaozaq naa ua8aq
sbm jap na 'do Sia fiq Saz Snip naa naSaj jbbj^
qaojs
-qaaid nap J9ao afqnaq ni jaaAAja qfqajjiaM fiq jaz
'piaqSuaiSsAAnain amd ;m 'daiS ap jooa jaqua qfqmnj
-an sum j( 'auiaap naSapuo^ iaad uaa ua 'nazaMaSja
pjaM jam aqjaAA 'SuiuaoziaA jap puaq ap maq aiqiai
'uaAaSaS paq naa ja fuajsaagfiiA ap jaSaoiA (a aip 'asuaj
pnaijA ufiz uaa qaozaq naa fiq iqoajq qaaAA apj[azaig
•pjapuaiaA ibm jaaq ja 'uaja.w aj j[az Son
uaiqossim 4, japnoz fiq sbm 'jaqiaA qiaq ap siaqfinjj uaoj
IS
24
had ik het goed met jelui voor; wees echter maar
gerust, er zal voor beiden wel een kleinigheidje over
schieten."
Nijdig als een spin verliet Gerrit Penstreek kort
daarop de woning van zijn nicht, om er nimmer terug
te komen.
Voor een //kleinigheidje" liet hij zijn Saartje niet
loopen.
Zeven maanden later was Penstreek verloofd met
Saartje van Epen.
Wat baatte het toen of nicht Lintebosch al woe
dend op hem was en Neeltje beklaagde; wat gaf het
of ze al plechtig beloofde dat Gerrit geen rooien
duit erven zou, daarmee was de arme Neeltje niet
geholpen.
Nog een half jaar, en Jan Huijbers leidde zijn
Anna Lintebosch in alle deftigheid voor 't huwelijks
altaar.
Er waren slechts weinig gasten op de bruiloft, maar
die er waren hadden dol veel plezier, en geen wonder
zelfs de tijdsomstandigheden werkten er toe mee, want
twee maanden te voren had Nederland juist het Fransche
juk van zich afgeschud.
Tot de genoodigden behoorde ook Huijbers' oude
vriend Janse, die, toen de feestvreugde ten top geklom
men was, plotseling opstond en met 't glas in de hand
uitriep: //Leve het Vaderland, leve de souvereine Vorst 1
komt, laat ons allen bet oude lied aanheffen
«Al is ons Prinsje nog zoo klein,
Al evel zal hij Stadhouder zijn."
Hoe tante Neeltje onder dat alles te moede was kunt
ge begrijpen; wat er in haar omging toen Gerrit na
twee jaren trouwde en deelgenoot werd in de tabaks-
25
zaak van zijn schoonvader, behoef ik u niet te zeggen
maar dit is zeker, je tante kon haar plezier wel op
ze was geheel en al ter neer geslagen. Weldra kreeg
ze een andere betrekking, weer bij een oude dame, bij
wie ze jaren lang bleef. Toen juffrouw Lintebosch (twee
jaren vóór haar man) stierf en het sommetje door haar
aan Neeltje nagelaten aardig meeviel, toen ging de
arme ziel stil op kamers wonen, daar waar ze nu nog
woont, boven den spekslager. Maar nu kunt ge ook
begrijpen, waarom tante verleden week zoo ontstelde
toen ze hoorde dat Penstreek overleden was. Oude
liefde roest niet, en alle vroegere wonden werden ook
zoo opeens weer opengereten.
//Ja, ja, jongens, dat had jelui niet gedacht, dat die
vroolijke tante Neeltje, zulk een lijdensgeschiedenis
achter den rug heeft!"
vEn nu, vrienden, is mijn verhaal uit. Je ziet, 't gaat
soms raar in de wereld en menigmaal heb ik dan ook
bij me zelf gezegd//wat kan er toch door een samen
loop van omstandigheden
Doch vader mocht den zin niet eindigen. Het wel
bekende tikje op de deur werd vernomen, en voor dat
er nog geantwoord was, had tante Neeltje reeds om
een hoekje gekeken en op haar oolijke wijze gevraagd:
vmag ik binnen komen?"
