paOM }UJ9Q S[B00Z pUBAI '81 8uiJ[ap6Anajap 9}00lS H9»
mjaf aooa paq pup// 'paooa pqom SaiS 1(*dftA§aq qj«
•sbaa aaqaq
-J9A siaajia ap do suuq ap pup 'uba jbaa qoop Aa puAag
appBA |99aooz qoop 'jpsq abbot paq uadaASaq ag
«i PJ°°13^
ftz pog 'UBepsaq 9} aapnoqoSdo pjaaq 'appiaqos uapaq
popSUOpBM// 9Z 9p°[OAJ9A /SJSqfinjq J93U9OT papj"
uapoqosAaA ofyaa^i ua piAAag aoq uaquap punq ap
„juajunoAp b8 qi 'pain abbot pquqos uajaap ap
apam SMnaiu pooaS aaa of qaq qi 'aaAapni^f" 'Aaia
-bot apAoq anoMaS aABq do ftz qsAds <('naAapni]j//
•naSfiMzpps paq ftz qsjqraA qftppmg
'uaqftq ap obb uaSoo apooA§ pain uapiaq
naq qosoqapupj AvnoAjjnt paz Soa na uaqopsaSdo praAA
qaoq uap do nABBpaB[ aQ 'uadsps ap paiu uaqqaq ap
pazaS do napaq Aa p( naaqos pqom abbot 'pAnaq ap ubb
itiBMq sapB 'uoapods^ 'Ssp nap uba safpMnaiu. aQ
jafsiara jaij naa qoop sb^ p(
'8fll"N lSBBn q«IA 'spB8[d otbu puAag
r; pM pain
sraos az sb^ -pAOOM uaaS qBAds qoop puBq ap maq
apqiaA az j pmaaAA pqoin sbaa pbm abbot 'paocuaS ap
qfijapnaiAA maq tuBAiq ofpjaoM 'uauuiq AaniBq ap ftq
pBAp 'uaSBAA ap daps ua§ipqoiA\aS uap uapojsaq psB^
•a(p[aa|^ aiujB pc uba pABq p( pam apjaads
ftq aoq uaqossnput pbSjoa ua purag apjaauapaA oo£
uapAOAA AaaqufiOT apsAaa uaa qosoqapuiQ Mnojjqnf
uba ppaS aAaip paq para ftq noz uap |sm AapBj
ua 'uamoq ap pjajaw ap Aoop qfquaospBj oto uoabS
U9]]iav ppaS pBM SidoopAOOA ua uappaz uapnoqsinq uftz
m apMUOAp fiq spB [8M Aaqaz rnaq noz pqo;^ ,iuapfiP
aSuaojp aip ui SAapua ftq pBq uapqoizpuuooA aqja^//
?,Z
22
«Een braaf, een eerlijk man. Hij had graag gezien
dat.
Ze ging niet voort, want Huijbers kreeg het zóó to
kwaad, dat hij zijn zakdoek voor den mond moest
houden.
«'t Was verleden week warm in de kerk, hè?"'
vroeg ze eensklaps met een strakken blik hem aanziende.
De man die anders de onverstoorbaarheid zelve
heeten mocht, sloeg de oogen neer.
t Was een gril.een. stamelde hij.
«Een gril? tot tweemaal toe een gril?"
Toen schoot 't hem bliksemsnel te binnen dat hij die
vrouw nog altijd lief had, en dat de reden voor haar wei
gering nu toch eindelijk vervallen was; want al wilde
hij 't zich zeiven nog niet bekennen, hij kon niet langer
een vijand van den godsdienst worden genoemd.
//Anna," sprak hij zacht, «een toeval heeft mij in
de kerk gebracht, en mijn opinie is in dat opzicht wel
wat veranderd; maar laat ons er maar niet langer
over praten. Dat onderwerp is hier immers toch contra
bande."
Doch juffrouw Lintebosch wilde er thans wel over
spreken en toen ze met hun beiden de voorkamer weer
intraden, vermoedde tante Neeltje weinig, welk onheil
haar boven 't hoofd hing!
Volgens gewoonte kwam Gerrit dien avond weer
eens aanloopen, maar thans met 't vaste voornemen
om, kort en goed, Neeltje ten huwelijk te vragen. Met
een bloedend hart had hij even te voren in gedachte
van zijn Saartje afscheid genomen: //'t moest dan maar
wezen, hij kon toch zijn fortuin niet moedwillig ver
werpen. Zijn heele toekomst hing er aan!"
