•uapiOM SipiqosiaAUO qftppuia na 'uaAfqq puaqaq
-no n uapnoz uöpoou auuiiq 'uapmaajAjaA ft8 ipnoz
uauapjapuo a«n uba 'sjapauaA aSippaqquap jo aqfipq
-I8M aip 'uaponppo az ft8 ;pnoz piaqraaazuaa ap ut
na uaraaupo apnpq apa n noz p8ua qiq <pqnjpo
paq uep jaquof ft 8 aip apjoojpo uoojq ap n puapdo
aMnaiu naa pp 'uazaaJA uapom pfiga pin fi8 ;pnoi«
t((j uauBj; na paojq 'pfupiaSjnq do pAMioqaS 'pzaq
uoojj naa fi8 sp uauuaq qnpS qfipaaAi ftS png//
<(-uappz uaq
qnpS pq nooij nap do qoo pp 'poo; ppjas» lap
aip 'sau8y 'p8ua apaoS ufira saaAi 'uazaaiA aj poon
pp [18 yaoqaq 'pap apftzjaj sjqoap fira fi8 sjy"
(<-pAinoqa8 ipaq
puojSpuaz naa do fi8 pp paj a} pappo fi8
na yBAjaAO n poop ap qftppuia pj 'uararaqq uapiAi
ja8ooq pftpa 'uaiaaSaq napap na napuBj 'napp jaata
pftpa 'iBnf pj jaaf hba 'uoSbC japjaA CxS pnz sooj
-apny •SuimmapuaajaAo na apjaij jbbu ua§a,u jaani
poon f;8 pnz nsp 'uipoS Mn pj ponzjaa ap susqi
fiS paiqjaA ng mauaip uaiaaq aaA\; uaq pnamai^p/
•najapoAA
uauunq uapoaiapooqaS na Subj uba uaddiiSaq apiq
spoap niJBBM pqongoq aSizft ap ui pftAiqiaA ua paiJA
-aq fiz 'uazppd ap ni uappz ooz pao[q raaoiqsqnpS
ap 'qoB paM 'naqasnaAA napora j[az pq noz qp/
<(gqoopnapB uappBj ufira pi 'uapnoq qi
pz qaq uaJOMzaS n qi aip «nop ap 'jammin pq//
(<-pfi)[a jooA uappqas fiM napom nap 'uapai;
napora qftpAinq pq ui nipjoA naa pra fiS pnz 'piaq
-pA na[d Avn ui pi§ sp 'api^ 'qfip8orauo si pjj//
•ja ua8oo ap
qpnaAi fiz jaara 'nanfiz ap ui napnaq aiaq ;raa[q ftjj
801
102
//Moet ik mij verheugen over een troon of pur
peren vorstenmantel, die, indien zij, wat God ver
hoede, mij ten deel vielen, niets konden zijn dan
de lijkwade van mijn verloren geluk?" klinkt het
droevig en ernstig.
//Maar Agnes, welk een sombere opvatting! En,
dat gij, die het sieraad zoudt zijn van iederen troon.
•Onlangs, kort voor het overlijden van Gravin Beatrix,
zag ik u, met de andere jonkvrouwen, achter haar
staan. Het hinderde mij, nu zult gij den voorrang
hebben aan het hof en de vorstinnen voortreden."
»Och wachter op der mueren,
hoe quelstu mi so hart!
ic ligghe ju swaren truren,
mijn herte dat lidet smert.
dat doet die alreliefste,
dat ic van haer scheiden moet,
dat claghic God den Heren
dat ic ai laten moet.
Adieu mijn alreliefste,
adieu schoon bloemken fijn;
adien schoon rosebloeme!
daer moet ghescheiden rijn
Klagend stierf het lied met zijn weemoedige melo
die weg in de avondstilte, wie het gezongen had,
Agnes wist het niet, misschien een reiziger die langs
het slot ging, maar zij voelde er de bittere waarheid
van, en barstte in tranen uit.
//Dat is ook voor ons het einde," fluisterde zij
nauwelijks hoorbaar.
//Nooit, Agnes, dat nimmer, herinnert gij u dan
<de laatste regels niet:
„hent dat ic weder come,
die liefste soudt ghi sjn,
dat herte in minen live,
dat hoort ja altyd djn!
qajyaA pq joop raap ajqoBZ ooz sjapua jaaq quop Mnai
ua pjaq ua a^qaajuaa pjooqjooA uftz sjbSuia apuajjut
'apnaiaojS ajeq pra ftz jfiMiai 'raaq jbbu ftz pip ppA\
•uooz uapuiraaq qfippooppaq
jaaq uba so[ qoiz sau8y ajqni piooMjua Siuaa pj,
•<ij8nja:>
pin fira pnoq japaora 'joojaS uaaS japaA ufira uba
uapjooM appaj ap jaSiaM 'ufiz uaSora uaflaz pi pq
fira pa/j -paai ufira uba piaq^fipjfuaqjBuo ap
jooa uaqaM aj ua uajaAt aj paopui uapraaajA
apsnj qBBj ap fira do jaap 'jqoora uappuaq sjapua
piu 'uoq sjapuB pin qi pp 'jpz uauuaqja suaa
'japaora 'fi8 qoo jfiMjaj *uaS[OA Suidaoj ufira ua ua|
-jtiAJaA a} uapAt spa[d ufira pz qi uaquapjaq puau
-aSaz suaa uaqa uapnz fira qoo ua ppapaS si araratq
ja} uoz ap spaaj sp pz pao[S ui pmaq uap Suaj
Soa pp 'poojpuoAB pq sp si uaqosuam jap uapap
ap ubb Suijauuijaq qq 'uauuiMjaAO aj ppjaAt naa
uaiao|o poA fira ui poajq ap qt jbbav 'naqfiA\8njaj pin
UBqqj 'ooj apuia uaj paai ufira jooa uadraaq qi pz
suaqi ua uaSuojpafldo fira si fiz 'iqoozaS pin uoojq
ap qaq qi 'pjiAtaS ooz pq yaaq p[ pjj -uaapaS
uaqqaq spaaj pp puapa^ uba aip sp uaSippq aj jaaz
-nana fira uaqazpoou pz uappa aqaspuapojj ap qi jft«
-jaj 'uapjjaAO pz jBpjaqasjaaq uap fira «uipoijiaA uba
poAafl aaa pra uap jaquop aA\nqos jpq ap pp *p8in;
-J8A0 uaq qt 'uaraoqjooA a; uapM qi |az SfuqjaSjnq
ap 'uapaA qft[aqqama8 qaa; aip pz 'qi paM pp 'fira
ug -uftz uauunq noz ua8az joj puaj uftz poon qoo;
'uajaaSai p; iqiqosaSrio ua sjanoMUi jap uapaoqaq
ua uaSuapq ap pra puaqaquo 'uaddBqospajS aufiz
uba praaajAjaA fiq jfiMjaj 'japaojq ufira uba aip sp
8ip|a8 uaAd ufiz uajqoaj aufim 'yajpq fira pa ug//
86
99
„Ga dan voort, vervolg uw weg, die ter helle leidt
KainKain
Het ruischte langs hem henen, de deur sloeg toe
en Witte was alleen.
HOOFDSTUK VI.
En in den groen bemosten slottuin geurden de
rozen en balsemden de avondlucht waaraan de sterren
als lichtvonken schitterden, terwijl de door de maan
beschenen boomen, grillige schaduwen teekenden op
de grasperken en haar licht als een stroom van
zilver glinsterde over de in den sluier van den avond
dauw gehulde velden en de zwijgende torens en
transen van de Haemstede. Geen enkel geluid verbrak
de stilte dan het ruischend kabbelen van het water
in de slotgracht en getroffen door den plotselingen
overgang stond Witte, die na de laatste woorden zij
ner moeder, als door furiën gejaagd naar buiten was
gestormd, een oogenblik diep ademhalend stil, terwijl
hij kreunend als in hevige pijn, de hand aan zijne
slapen bracht.
//Kain, Kain!" klonk het nogmaals in zijn hart.
*Ben ik dat thansKan ik dat zijn, ik, de //ridder
lijke Witte," als men mij steeds noemde."
Weer tastte hij naar zijn voorhoofd. Nog voelde
hij de plek branden, waar de gloeiende vingers zijner
