mj uapaiqosaS napaq Son jaoui
iaq '}BB[ ai }aq si nap 'na ubbS a; aain qoo uajoA
-aq si ftra 'aSpuqsy ibbu joq ajaaqaS iaq laaAV ftS:
sjbooz iqaijiaA uaSiom 'MnoiAquof 'jom isaotn qp
in
uaip uba pjnqos ap jap 'sua* i0Ainz lain qBBz aip
lam jaq isp 'iaz /uuqop -qoo qi uom }Bp 'Bf//
4<j najeqjaA auaSuBAaS uaip uba ftra ipnoz ftS ibbj\j//
'si doojsnaAaj uftz sE
'jsaaMaS jojj }aq do aqSfljj nap ni afpftj uaa laSaoiA
bi fiq 'afjaaq naa qoo iaq uuq Juuqof 'uaSSaz jaiq
az sjBooz „qojng// 'uaqoidsaS psq qosjaig SuiraauuaS
-HBAaS nftz ftq nBtn aip }Bp 'fira apjajiaA /Cuuqop//
<I(;uaop hbb jbbp qi usq ibm iBBjy
joraiB aip 'qfijasaaiA aoq j pScBj^j apftpauaqag//
<(*pjBBMaq ipioiA auaSuBAaS naa qaijiaA A\n japno qujA,
ia isp 'pjuuqiaA na jBBidaSftqiooA qoiz fiq ijaaq uaoj//
<((i uaqura ai aam iBBp qi qaq jb^//
„•uaquoipaS ftzaAjBtu jaaA a*
pnoAB napaq pnq isujoq ap inuqof 'MnoiAquof//
„qaiu n dftrSaq qi ,jft8 inaatn ib^#
(iiqai}iaA uftra ui loop inn uooA\aSuo uaa qjnz da--
&8 jSuiip moiBBAV 'uaqqiiqos uaop fira ftS jqaq }bm«>
'puajBqraapB daip ftz iaz (<j na;a^]>j uba jaq ft8 jftg"
•puiq ajsuia|q jaq iooa qoo puajjiMjaM sbm 'pjaA
•aS psq apiBB iai laijs najjop naa Sbjsjsioa naa loop
jBBinnaa aip ubui ap jqoBiqsuiBBqoij apiBBuaAaaSum
auftz sjb SBAA 10018 U3A3 snai nap uba piaqSipiBBjqoBZ
op iBp 'jsim sanSy 'napnoq; ibbu uaraouaSaara ijap
-isouna uaa sjb 'uajBqjB uamBMq jbbi8 nap aip uajapa
aqospu8j|ojj ap joop na 'puBjjojj uba iapuoM iaq
ajSuaj auoMaSuajinq uftz mo pftj uaip m sbm 'praaom
-a8 piaA\ q ftjuooMaS sjBBjdajiooqaS nftz ibbu ftq sjbi
„'apnoMuiasdg uba snai ap// jo uaja.fyj uba sobjq
opiBq ap SaM 'joqiaqiaq ajjiq iaq sbm uauaMpiaA
'SuimfiMzaq nftz i;n auj^v aiq^SMjuo mBBzSnBq;
<('uaraauapaoq unq uin uaSora uaSqiaq ap 'nu ua laaq
-SniaiqisjBuaddojquBBiBBmaiipiBZ qi 'ajjBAiaAO n pusta
-aiu iBpdo 'MnoiAquof map ap do japuaiS nap jinqog
•paoS jaqqnp laiq si paods SpsBBq jubm 'si SijiaA
SaM ap jo 'sSjin dsqospuoq do qi jfiMiaj 'uaquiip aj
sjai Sou UBAiaiq raaq jaaS 'ftq qftjapuia iraoq ftq 'aig
•uaqqaq puaqiaq lain maq qi noz psq pSazaS jara
iaq ftS sjb 'pjBBqaq psq SussuajaSo^ nap do uajaiqas
-Sooq iaq ftq qi aip 'ajqiaijm sftidaiaa nap ibbC uapaj
-I8A fira ftq sputs piapuBiaA ftq si ib^ j laquof amis
ag 'ibbSiuo maq ftq iBp 'uaSioz uaiaom Tim 'uamoq
laqBMaq ap jsinf jbz uapaq ua uaizaSmo uaqqaq
auaSuBAaS nap ibbu qosuara uaaS jbz Subj uaSsg
'iqBBMiuo laaM sajjB 109A 'nftz uaSojAaS iaom jsSoa ap
ipBBiuftra ibbu lajsmj 'jbm laaz i;p Sniuoq ap iaaM
'qaq piooqaS qi ibm ssjjb ibbu 'MnoiAquof 'uaaj^//
ttibm uapaoSiaA
laquof nap ua uaja.w sajjs iaom ftq 'paiqosaS nftz
Suiuoq uap uba siuuaqiooA uajinq jbz iaq iBBjq//
(('isaam iaq jaM ub£- jbbi-q,.
ubb nam jaiz isp 'puizaSjaM lain sinq aqospuBjjojq;
iaq si piBnpg Suiuoq jubm 'uaSftiq ai SaM Sipaods
raaq mo uamniaq jappim uaa nu suo }BBg 'uftuoq-
uaa uBp 'iSuba iiaqjapa uaa ftq sjb isSbC uaa iooa
laa iaara pftljs si iaq 'laizajd qftjiBBM ftra jaop jbq//
jBipjaM ftq aiiBAiaqajrajBq auOMaS uftz lain ibbcu 'uaiz
ai do psBBqiaA mo saujg uba iinaq ap iaq sbm njvj
„•uap JB819 ïïba lapaoiq ap 'ajlJAV J^qnof si iaq
'uapjoSiaA uapiOM uauunq pBBp azap n jbz ijoou 'ijoo^j//
'puaiajsinjj ftz SaoiA ,<(jiqaq paiaS ftS uaiM iaiu ftSr
laa^Y qpaap ftS ibm iooa uauaSaz n aSora po£)//
091
146
Bevend bedekte zij nogmaals het gelaat met der
handen.
Toen zij eenigen tijd later weer opzag, was alles,
als te voren en de donkere wand onbewegelijk. Hoe
dwaas was zij geweest om zich zoo op te winden!
Nu zou zij onderzoeken, wat die lichte streep betee-
kende, dan zou zij zien, dat alles inbeelding was ge
weest.
Moedig ging zij naar den donkeren hoek, streek
met den vinger over de witte lijn en stiet op een
bijna onzichtbare» ijzeren knop. Alle heiligenhet
was geen verbeeldingKnarsend draaide een lage
deur op hare onzichtbare hengsels, een benauwde,,
vochtige lucht stroomde haar tegemoet zij zag in
een donkere ruimte en vluchtte met een gil in den
versten hoek van het vertrek.
//Jonkvrouw!" klonk op hetzelfde oogenblik een
stem in hare ooren.
//Weg, weg, bleeke geest! riep zij in doodsangst
terwijl zij trachtte te vluchten, maar hare knieën
knikten, er scheen nog een deur open te gaan, de
trekking blies de kaars uit en zij bevond zich alleen
in het, door het vuur slechts flauw verlichte vertrek,
niet met een geest, doch met een reus, die met zware
schreden op haar afkwam.
„Jonkvrouw Agnes!'" klonk het nogmaals.
Een angstkreet was het eenig antwoord.
//Vrees niet, jonkvrouw!" hervatte de reus. //Ik
ben geen dief, geen moordenaar, kom slechts dichter
bij het vuur, dan zult gij Claes van Kyeten wel
herkennen."
Agnes herademde en glimlachte nu zelf om haar-
kinderachtigen angst.
151
steenen, zijn vermoeid hoofd rustte op een zacht
kussen en over hem boog zich het lieve, beminde-
gelaat, dat hij zoo vaak in zijne koortsachtige droomen
gezien had.
//Is het geen waan, leef ik Agnes, zijt gij het,"
fluisterde hij, hare handen in de zijnen nemend.
//God zij geloofd was het eenige wat zij kon uit
brengen, //gij spreekt, gij leeft weer, 0,Witte,Witte!
„Mijn arme lieveling schrei niet zoo, zeg mij, hoe
komt gij hier, wat is er gebeurd
Bij hem neergeknield verhaalde zij in korte woorden
al dê gebeurtenissen der laatste weken en daarop
deelde bij haar mee, wat, na de de schipbreuk, aan
leiding had gegeven lot zijn gevangenschap. Toen
heerschte er een lang stilzwijgen in het vertrek. Hij
had plaatsgenomen op de lage rustbank nevens de
breede schouw en Agnes naar zich toegetrokken, zoo
rustten zij hand in hand en oog in oog, verzonken
in de sprakelooze zaligheid van het weerzien.
En toch, wat was geworden van het bevallige
bruidspaar, dat stralend van geluk de toekomst te
gemoet zag en aannam als iets, dat van zelf sprak,
dat die toekomst slechts vreugde en zonneschijn zou
brengen. Hoe ras hadden beiden den ernst van het
leven ondervonden als een kilkoude schaduw, welke
alle zonnestralen onverbiddelijk verbande was hij hen
genaderd om die, eens zooveel heil voorspellende toe
komst in zijn loodgrijzen sluier te wikkelen van rouw,
verwoest geluk, gebroken hoop en vernielde illusies.
Hoe kort was het nog geleden, dat de Haemstede
zich in feestdosch hulde, de edelsten van het land
zich verzamelden in zijo hooge hallen om hen geluk,
te wenschen, de burchtzaten juichten.
