SuqjaMdo aSipaouqapa ajaqua uaa 'fiq apuuuaq 'paaAA
-nojquBM uo Ainqos SuipaoAdo ufiz jooq "uapSjoA mr
aip uopjooM ap ftq puajnaqpaoS aqqinq uup jbbj*)
((*uaMnoAiuo sunqq qaq fira qBB[ 'UBq uasso|jaA 8joz
qaaA uba n qnp 'qqsBinaS UB[d uaa qaq qj -uaqBA\ at
piaqSijiaA Mn jooa mo uaq Soa ja qi qup 'giqqnpg
"piadraomaS poAooz sjaagjaAaq pin qpjOA\ ja/; 'naAajqaS
jBBJf) nap qam uaaqB 'uapssjog uba dau ((j uap pq
si pM '8bzo8 ami uaSaq si aqjaqaj uaaS qnp sjy«
•Sooq pjooq pq puammaqsaoq ftq jfiMJaq sjaSuiA ap
-uaAaq aip oqqi^\ oqqnjp qfqapBjj 'ubb SiqsSuB maq
Sbz ua qm puaq ufiz puaqaaras azap aqqaiqs jaa^
,/uaop uaSaoua8 jbbj*) uap [sz qoop 'spm qoq n qpuiq
-J8A pq quBM 'uajaSiaM piu qooq ft8 qpiz qip !uara
■au Muoqosgoo ui uaSuiqjaqsjaA ap apjm qi 'ua8uajq
a} ugqqnj a} sinq pq do lira pin qaozaq uaa mo
'3M!M J33H 'UÜZ piawq I3jtt H°°t ft 8 qjnz pMuaAg;//
tUBUjaq pjBBMni ap ua aqqiuq jbbjv) ag
<ir;jBBir) jaapj paoS qip ft8 pna^j -uagaiA
-J8A0 s|bbui8ou saps ftq uuq usp 'uajaapapara ëuissqs
-aq ufiz uaSjoiu suo apaqstuaug uba jaag ap pBg«
pus aqqBAjaq
ppiq 800 pq ui diaqos maq aip piBBMn.i ap ua Subi
-jooa uap mo aqqi^ uba pspS pq do uapajp 'pm
uaSia ufiz ubb uaiagodo appm sajp aip 'qqanzjpz ufiz
uba jaaqp ua japaojq naqqBMZ uap pm uapfqapajy
,,j ftq qooq lira Bp 'qau 'jBBuapjoomdin|s uaa qi saajA
pfipB 'Suuq ooz uaq qt 'o quBM 'qiaSia.vi qqoqd qin
fiS pm '[lAipaufira mo nap aoQ mamaou SipiBBA
-qqoai jBBq uam pz pnap qnsz azuo ftS sjy -si ooz
qaq pp 'qaaAA qi 'jaiu uaqquQ 'ftm qoq usp jaara jaaA
'do n qoq uaAinojpaA pm uapAooz uaiz 'uazoqaS qqaq
ftpsd assouaqj uba uap jooa ftS spuis ua uap[J8A ooz
69
•uappaodsSma) aqgug uap
jbbu qoiz fiz [fiAuaq apoiapaig SaojA <(£jB8if) 'api^
jaquof uba Miio.iq ap uba pSmqiaAO uu ftS qftz//
piapfiMjaA
aamjBBp qoiz sjaqaozaq aSiuuizmiaqaS ap uappng
•puoj afiooq pjaaqaquo uaa jaajp poBjSp[s ap uj
sjaaSjaA a; qoop
'[BJ8AO pooz nam 'uaAaS aj jaspnppn uaaS piAv pobaa
ag "uauaAApjaA uaSuqapmaajA ap ubjbm 'uaaqosiaA
tqoauqs8fi.iq uaa jaqqaqpAaq uap uba uaddojq pmj pq
do qfqapuia uaoj, mapuq uba jnap ap apppuaj8 ua
aam uajapuu uap qojj 'jb qoiz uba poujq pm maq
djaiM jaqaozaq ufiz qoop 'puaraiopaoi maq do apap
-raaBjq dau (lj8ui|apuaqa uap 'aaSuBAaS maq imaa^f
jjaiq uapoB^ j ubmuoj n pz pp 'jBBuapjoora a8ip
-JBBdASpi^ j UBBp U9Ad[ pq JBBU JBBJ£) U8Q PM"
1(-ua8jozaq
japBA ufiz UBA PJ pq UBf JBBJ£) pnOZ f[8
tc j spspBBi ut jaSuBj piu qoo} qaajdg (JPjVI i ^II"
^qjaBjjoyy uba spBjd ui 'uapjoM pjbbamij 1\8 }pnoz jooa
-jBBp 'uajaoA[OA a? pq uamouaS n do }pBq fiS ug«
(tqqojia8ui uapjOAA aj piu qoo qosuaM ua
ao? piu ja jooqaq qi jBBra 'uapAi fi8 pom PQ/'
((*uapoua8paa ap
-mBBUJOOA jap uaa uaq ua 'mqd pq uba sja88a[UBB ap
}0} jooqaq qi 'n sp Suipfi} jaazuaAa fim poBjq poop
apiBa»2 "piaomaS aara ja si uaAaj aiu 'piu pdg«
(<riiiajapuBB[A
qam uapams aq qojdraoq uaa uaqaiuaS jaa ap uu pz
8!jÜ 'Pn01 8u;iq uap quBS uam 'uaMiioSauapi qam
SuiuuBdsuamBS uba qi susqi ua quBqBig qam 8uipnoq
-puBqsjaA uba pSipjnqosaq qs.iaa assauag j pBBpjapu£«
,/uaqap aq uaqsz jap pjooq qaq ubb jaiq sauuaAy
9 L
72
zitten. Oorlof Uw Genade! ik moet naar IJsselstein.""
En weg was Heer Wolfaert, zonder op den kreet
die hem naklonk te letten:
//Van Borsselen blijf, laat gij mij nu ook over aan
mijne vijanden!"
Maar diens bezitting was in gevaar, dus kon Graaf
Jan nu zich zeiven zien te helpen.
"O, Witte, Witte!" kreunde hij, "hij zal mij ver
moorden, nu ik alleen ben
//Hoe komt gij op die gedachte, Graaf!" sprak eeu
bejaard edelman, 'die onaangediend van de andere zijde
binnentrad, "Jonker Witte is de beste vriend dien gij
hebt, hoe kunt gij hem verdenken
Met uitgestrekte handen ijlde Graaf Jan op den
binnentredende af: //Brederode, gij hier, o! dan is er
toch een, dien ik vertrouwen kan, neef! Blijf en be
scherm mij nu de rampen mij overstelpen!"
Ernstig schudde Brederode het hoofd.
"Men misleidt u, Graaf. Gij schenkt uw vertrouwen
aan onwaardigen. Doe recht en men zal u recht doen,
wees rechtvaardig voor Dordrecht en schenk jonker
Witte uw vertrouwen terug, hij verdient het ten volle."
"Ik kan niets doen, de ruwaard
«Gij kunt u toch overtuigen van de onschuld van
jonker Witte, die nu weer valsch wordt beticht. Of
moet het lot van Renesse en van mij ook het zijne
worden
Getroffen zag Graaf Jan op. Hoe zwaarmoedig was
het edele gelaat van Brederode geworden, van wien
de kroniekschrijvers eens zouden getuigen, dat hij was
«edel, vri van alle boosheden en niets quaets noch archs-
vermoedende!"
«Neef, wat deert u, gij zijt zeer veranderd?"
73
«Verouderd wilt gij zeggen, niet waar? Geen won
der, het leed dat Heer Wolfaert mij heeft aangedaan
is zoo groot, dat het mij geknakt heeft voor altijd.
Een doornenkroon vlijmt, al wordt zij onverdiend ge
dragen. Ik ben een gebroken man, mijn kracht is heen,
doch voor ik naar het Heilige land, waar ik hoop te
sterven, vertrek, wenschte ik u eerst met uw broe
der verzoend te zien, die thans meer als gevangene
dan als bevelhebber op Putten moet zijn. Ga niet
verder Graaf, maar schenk hem een plaats in uw hart,
die dit verdient en reeds zeer veel voor u opofferde.
Ik weet dit door ervaring en heb, van een ander
voorval een «getuige in den reus van Spaernwoude"."
Zacht deed Brederode thans een verhaal, dat zijn
toehoorder deed blozen en verbleeken.
«Zijt gij nu overtuigd, Graaf?" eindigde hij ten
slotte.
«Ik zal doen wat gij zegt, zoo spoedig ik kan,"
antwoordde deze hem de hand reikend.
Eenige tijd was voorbij gegaan en de toestand van
Dordrecht werd iederen dag meer benard. De volge
laden schepen, die levensmiddelen moesten aanbren
gen, werden door van Kats, welke de rivier met arends-
blikken bewaakte, weggenomen, terwijl baljuw Aloud,
uit een sterk blokhuis, dat hij bij Sliedrecht op den
dijk had laten oprichten, de stad onophoudelijk be
stookte en zijne volgelingen tot onder hare muren
de stoutste rooftochten waagden.
De poorters hielden dapper stand, maar alle uitgan
gen waren afgesloten, de gewonden velen, het gebrek
begon te nijpen en menigeen vroeg bezorgd«Wat zal
4 het einde zijn!"
Heden hadden de vlammen der brandende buiten-
