EEN MOEDERHART
DOOR
LIESBETH VAN ALTENA.
2)
„Dank dank innige dank,
voor die heerlijkste aller beloften 1"
En de krachtige jonge man, sloeg
beide armen om haar heen: „Zij zal
u liefhebben met mijne liefde en
uwen levensavond, een eenig geluk
kigen doen worden. Geloof me moe
der zij is uwer niet onwaardig."
„Dat zij uwer slechts waardig
blijke, PhilipIk beoog uitsluitend
uw toekomsteen toekomst waarin
ik er niet meer wezen zal, om u te
schragen en te steunenEn nu, verge
ten we beiden dit pijnlijke uur, en
blijve het onderwerp rusten tot heden
over acht dagen."
„AfgesprokenAfgesproken ["juich
te hij, de hand kussend, die zij hem
toestak. Daarna verliet hij haar.
Zij bleef even luisteren. Hij begaf
zich naar zijn kamer.
Eenige oogenblikken later hoorde
zij hem terugkeeren, en de voordeur
achter zich sluiten zonder haar gezegd
te hebben waar heen hij ging.
Gewoonlijk deelde hij het haar
mede, hoewel zij het nooit vroeg of
vragen zou.
Ditmaal begreep zij waarheen hij
zich onverwijld begaf en al weder
bekroop haar dezelfde onrust. Ander
maal nam zij plaats bij het venster,
waar zij voor zijn binnentreden het
gewemel der Boulevardsdrukte had
gadegeslagen, zonder er veel van te
kunnen navertellen.
Thans lette zij er nog minder op,
al keek ze er naar. Haar geest doolde
meer dan een kwart eeuw terug.
"Waar waren ze gebleven, al die
jaren tusschen het tóen en het nu,
waarin zij eenzelfde taal had gevoerd
tegen haren vader, de trotsche, hoog
moedige Graaf de Grounouille!
Thans had zij op hare beurt ge
poogd het moederlijk gezag te hand
haven tegenover den zoon, wiens ge-
heele bestaan tot dusver was gewijd
geweest aan zijne moeder, en die
onvatbaar heette voor liefde, om de
afgodische liefde voor deze.
"Was het uit ijverzucht, dat zij zoo
rusteloos had beproefd hem terug te
houden van een huwelijk, of was het
alleen uit vrees voor een „mesail-
lance", gelijk zij zelve had gepleegd?
Haar huwelijk had haar uit den
hoofschen kring der de Grounouilles
verwijderd, doch een spoedig gevolg
den weduwenstaat had er haar weder
in doen opnemen. Vergeven en ver
geten was haar verzet door liefdevol
le ouderharten, ondanks den zoon,
die den burgerlijken naam meebracht
in den hoogadelyken kring.
Zonder dien levenden getuige van
het feit, zou geheel haar huwelijk
haar een droom gelijken, zoowel die
eerste hartstochtelijke liefde als die
latere verteerende smart, toen de
man, die zich zoo geheel van haar
onbevangen hart had meester gemaakt,
in een tweegevecht werd gedood.
Hoe rustig en kalm was het van
lieverlede geworden in het zoo op
roerig gemoed.
En toch 1 hoevele alleronaange
naamste huiselijke tooneelen waren
er voorgevallen, in die schoone dagen,
toen haar hart zoo innig lief had als
thans dat haars zoons
Hoe hartvochtig, hoe gruwzaam
wreed, geleken haar ouders, broeders,
zusters, die hare innige ingenomen
heid met dien vreemdeling niet kon
den deelen en tot onverschillig welken
prijs ook, haar voor een verbintenis
zochten te vrijwaren, welke zij ge
zworen had te zullen sluiten met een
man, van wiens verleden niemand
iets kon melden en die geheel alleen
scheen te staan. En dan welk een
verschil in Btand!
Andermaal doorleefde zij die moei
lijke maanden. Hoeveel had zij ver
duurd, doorworsteld, geprikkeld als
zij werd tot volhouden, juist door
dien heftigen tegenstand. Doch ein
delijk had zij toch overwonnen.
Had de prijs beantwoord aan de
verwachting?
Verdiende de aangebeden held ha
rer droomen, hare hulde in de wer
kelijkheid
Had hij haar lief gehad gelijk zij
waande geliefd te worden? Was haar
kortstondig huwelijk een Eden ge
weest
Nooit had zij iemand in haar ge
moed doen lezen, tenzij in dit uur,
juist Philip zelf, opdat hij niet zou
vergaan op de klip, die zij weliswaar
had kunnen ontzeilen, doch door een
macht buiten eigen wil of wensch om.
Hij zou hij moest er zich im
mers aan stooten Maar Philip
betoonde zich even halstarrig als
zij zich indertijd betoond had. En zij
moest zwichten.
Hij was in elk opzicht een zoon
zijner moeder.
Kon zij hem toerekenen dat hij haar
geleek, tot in hare zwakke zijde toe
Doch waarborgde die gelijkenis niet
juist dat ook hèm de schellen van de
oogen zouden vallen, gelijk zij er
haar van gevallen waren?
Zij geloofde het onwankelbaar. En
daarom mocht zij hem den strijd tus
schen liefde en plicht niet besparen
Daarom moest zij hare waarschuwende
stem verheffen als die der ervaring,
op gevaar, dat zij wellicht de haar
altijd nog dierbare nagedachtenis van
den vader haars zoons, afbreuk zou
doen bij dien zoon zeiven.
Een dochter uit zulk een wuften,
lichtzinnigen kring, den stand van
dien kring niet eens in aanmerking
genomen, kon Philip niet gelukkig
maken, en zou, indien hij vader werd,
zijn leven misvoi men tot een aaneen
schakeling van zorgen en moeite.
Een lichtzinnige geest plant zich
immers evenzeer over als een ge
niale?
Die waarheid was boven allen twij
fel verheven.
Hare kleinkinderen zouden zijn en
blijven: kinderen van een Blanche
Vivian, naaste betrekkingen, zusters
kinderen eener Julie Vivian!
Zij huiverde bij een blik, zij het
ook in een zeer verre toekomst, een
gebeurlijke in elk opzicht zoo goed
als elke andere, en gevoelde zich als
nieuwe strijdkracht toestroomen.
Daar herinnerde zij zich hare ge
lofte
Zij had zich immers gewonneu ge
geven, tenzij hij tot andere gedach
ten komen mocht? Dat zij daarop
vruchteloos zou hopen kon zij wel
berekenen. De volstreden strijd was
er het bewijs van.
En zoo besloot zij, de handen in
den schoot te leggen, nu zij gewaar
schuwd had met alle kracht die in
haar was, en zich te vermannen om
de dochter, die Philip haar volstrekt
wilde schenken, te ontvangen zonder
eenigen weerzin.
Indien haar het leven gespaard bleef
zou zij de schuts pogen te worden en
te blijven van het jeugdig gezin, Blan
che trachten te hervormen en bij de
opvoeding van kleinkinderen er voor
waken, dat dezen niet besmet wer
den met den lichtzinnigen geest die
er heerschte in heel den kring, waar
in Philip zoo jammerljjk was ver
dwaald.
Van wanneer die verdwaling dag-
teekende wist zij niet. Zij had die
eerst bespeurd toen het te laat was.
Sedert was haar leven een aaneen
schakeling van verdriet geweest. Dit
had tot zulk een koele verhouding
met Philip geleid dat zij vreesde hem
voor immer van zich te hebben afge-
stooten.
i'och hield zij zich nog altijd aan
een stroohalm vast. Hij kon zich im
mers wijzer betoonen op zijn vijfen
twintigste jaar, dan zijne moeder
zich had betoond te zijn op haar
achttiende
I
HOOFDSTUK II.
In toenemende spanning had'me
vrouw Day den achtsten dag ver
beid.
Nauwelijks aan het ontbijt gezeten,
verraste Philip haar vrij pijnlijk door
de vraag: „En hoe laat wenscht
moeder hare aanstaande dochter te
ontvangen
Getrouw als zij was aan de over
eenkomst met eigen gemoed, be
speurde zijn spiedend oog echter geen
trilling zelfs in haar gelaat, voor dat zij
antwoordde: „Mij dunkt aan het twee
de ontbijt."
Met een gelukkigen blik stak hij
haar de hand toe. Als eerste loon voor
het zwichten, klonk het haar toch
zoet:
„Mochten alle zonen, moeders be
zitten gelijk de mijue Hoeveel beter
zou het er voor het meerendeel uit
zien en hoeveel meer geluk zou er
heerschen. Dank, dank dat ik u het
mijne zal verschuldigd zijn 1"
ijndanks haar stellig besluit, dat
noch Philip, noch Blanche zouden
bespeuren, hoe weinig deze de schoon
dochter harer keuze was, aarzelde
zij toch beiden te gemoet te gaan,
toen het rijtuig stil hield waarmede
hij haar was gaan halen.
Doch, toen dat onschuldige, be
deesde schepseltje schuchter binnen
trad en Philip smeekte„Moeder heb
haar lief, zoo lief als ik haar zal
leeren u lief te hebben," gevoelde
zij zich geheel ontwapend en omarmde
het paar, dat uiterlijk uitstekend bij
elkander paste en een kloek tweetal
vormde. Waarom zich ook sombere
tafereelen voor den geest geroepen
hoewel niet ongegrond, en zich in
het hoofd gehaald dat zusters zich
moeten evenaren? Waarom kon er
geen ernst en degelijkheid schuilen
in de zuster eener lichtzinnige
Naar gelang mevrouw Day Blanche
leerde kennen, poogde zij alle mui
zenissen te verdrijven, om te eerder
met Philips keuze verzoend te zijn.
Dit gelukte haar volkomen, want
Blanche viel haar in elk opzicht
zóó mee, dat zij, toen de huwelijks
dag werd bepaald, voorstelde geen
afzonderlijke woning te betrekken,
maar zich gezamenlijk, hoewel strikt
afzonderlijk, in te richten in de voor
ouderlijke ruime huizing der de Grou
nouilles, welke zij zelve sedert den
dood der haren was blijven bewonen.
Philip wenschte niets liever. Nu
moeder vrede had met zijn h oogsten
wensch, begon hem haren grafelijken
naam ook weer toe te lachen.
Day de Grounouilles I 't Klonk
toch heel anders dan kortaf Day.
Waarom zou die aloude naam uit
sterven terwijl hij hem wettig mocht
vertegenwoordigen Oom, zijne Emi
nentie de kardinaal, had zijne toe
stemming slechts te geven. En dat
deze die niet zou weigeren om de
„mésaillance", dit waarborgde diens
plan om de huwelijksvoltrekking by
te wonen.
Ernstige aangelegenheden op het
Yaticaan, wierpen echter het reisplan
zijner Eminentie in duigen, en bij
gevolg ook dat der verheffing van
den burgeriyken naam, die zich zoo
verraderlyk in den alouden stamboom
had geworteld. Ondanks deze teleur
stelling, was er tegen het naderen
van den gewichtigen dag, geen geluk
kiger man in heel Parijs dan kapitein
Day, terwijl zyne bruid, hare zalig
heid wantrouwende, nu zij zich on
verhoeds een hemel zag ontsluiten;
hoewel zy zich ietwat beklemd ge
voelde bij het denkbeeld, onder het
zelfde dak te zullen wonen als die
deftige schoonmoeder. Doch de split
sing der huizing was zoo volkomen,
dat er aan beide gezinnen zelfs een
afzonderlyken ingang was verschaft.
Daar Blanche het geluk had, dank
zy een waarlijk beminnenswaardige
geaardheid, meer en meer de gene
genheid eener mevrouw Day te win
nen, zette deze meer en meer hare
burgerlyke afkomst ter zijde, want
voorkomen noch manieren herinner
den er aan.
Een eigen dochter zou zy zich
schier niet anders hebben toege-
wenscht dan Blanche was. Philips
bruidje kleedde zich smaakvol, zon
der opschik, en zag en hoorde door
Philips oogen en ooren. Hy oefende
dus onwillekeurig den meest ge-
wenschten invloed op haar uit, ter-
wyl de onbegrensde achting en ver
eering, waarmede zy zyn moeder
bejegende, deze almede gunstig stem
de voor de aanvankelijk zoo veraf
schuwde keuze haars zoons.
Geenerlei feestelijkheid openbaarde
echter de welgemoedheid van het
drietal. Niet de minste uiterlyke praal
zou zelfs de huwelyksplechtigheid
tot een buitengewone verheffen, om
dat. mevrouw Day, wetende welk
offer Philip van Blanche had geëischt,
die zelfde verwanten niet wilde kwet
sen op dien dag, hoewel Philip ver
zekerde, dat Blanche de afzwering
der haren, weinig moeite had gekost.
Geen wonder! Hare ouders waren
overleden. Broeders en zusters gin
gen voorlang elk huns weegs, om in
eigen onderhoud te voorzien. Kapi
tein Day was in hun oog een zeer
aanzienlyk man, wiens aristocratische
manier van doen en zyn, geen Vivian
kon aantrekken, dan juist Blanche,
die geheel uit den aard sloeg.
Alleen hare zuster Julie betoonde
zich zeer gekrenkt over de gestelde
huwelyksvoorwaarde, en wenschte in
de volle bitterheid haars gemoeds
den trotschaard toe, dat zij hem een
maal mocht kunnen vernederen. Doch
ook zy had reeds een kring om zich
heen getrokken, waarin Blanche het
vyfde rad aan een wagen dreigde te
worden. "Wel beschouwd moest zy
zich verheugen van haar ontslagen
te geraken. Immers, Blanche was in
elk opzicht bezorgd. En kon zij hare
zuster, aldus redeneerde Julie, prys
geven, dan kon deze het Blanche
evenzeer doen, ja zelfs honderdvoud.
En zoo geviel het, dat Philip zyn
bruid afhaalde aan den vroegen mor
gen van den huwelijksdag, om haar
te geleiden naar een vriendin zyner
moeder, die zich bereid had verklaard
„pour sauver les apparences."
Zy werd by die oude hoogadelijke
vrouw gekleed en gekapt, om te
bestemder ure met hare getuigen
vrienden harer gastvrouw an
dermaal te worden afgehaald door
den verrukten bruidegom en de zy-
nen.
Na de huwelyksvoltrekking sta
ken zij zich in een reispak en met
den eerst vertrekkenden trein spoorde
het echtpaar heen.
Vier weken later verwelkomde me
vrouw Day hare kinderen in hun
eigen woning onder haar eigen
dak als hadde Blanche van hare
geboorte af aan in den kring der de
Grounouilles verkeerd.
Wordt vervolgd).
Gedrukt by DE ERVEN LOOSJES, te Haarlem.
