i°iAaq aj jaupjaA nfiz sbm jooAjaiq uBBpaS aaqqaq
napnoz jeAaS nfiz ui uajapuiq arapus sjbooz jam qoo
appnq fiq ua SipreBpBBMq jam apMnaajqos fijj -uaiBjs a)
bu Smjfij jaq 'ua°oo azoo|uauBJj qoop 'apuadoaSpfiM
jam 'daojs ap do Subj Son puojs uazg auiajq .iBej^r
•uazooqauuira a; uajjiz uapnoz BgBqjjejg
do safqaaud ap ui uamsz aj ftz s|B uaan aqijs aqfq
-aqqrujaA aip ui ua uaSni|apueM ap do 'pmiq apjaq
-aS anfiz sjb p]BBdaq jaara iuaqqaq uaaqB maq jooa
snaa jubj\t auftz qfijapuia tin uep noz fijj -puojojajqoB
S]B ajuaj aSaof ap jam 'safqaauooj apjaqjaA uapjaaMZ
ubui uajdfuaS nap uba SnipjaaqjaA ap joo^ -Suim
-raajs apSaonaSm anfiz uba uapaj aqfijaqezpjooq ap
jain qp sbm qooj, "uaSniSSajjaAO jajjapA mi Snipiaj
-HBB jb§ qp ua pjaiAaS uapjOM jamoz nap uba doo[
nap ui noz jjojmjq ag -naqajds a} jb jbbij jam uaS
-nip uba Sjaq uaa psq fiq ug -naiojs uoq naqqaidsaS
annnq qfijjapuiq ooz sjapnn aip 'naSnof uauiajq nap
uba jsraoquaqossnj ap japuoz 'naqqaq naSotn uaaqB
qoiz jooa [aaqaS afsiam nfiz uaSepiaqquiq ap apnainp
-a" suBqqB fiq noz j Siqqnjag -uapSaj Sejsaq
japnBqja do aaMj aip t<tnopuaS;a uba jqoai// q[8M mm
Sbz fiq s|b snaa jbm jajsaamjuaj nap joojpjaA jajj
•pjaiaM ap
ni ajsaqjaqB jaq uba sbm qfijiaaq ua mora ua jaq
jbm saqB uba SuiqfquoosjadjaA ap uaAg uauiajq uba
jjBqsuaSuof jaq jooa sbm fig 'uaqajqaS sbm apuaraau
-aoj spaajs JBBq jooa SuuapuoMaq anfiz SuiqBtnsiuuaq
ajsjaa auunq jjapas iBp 'uajaiuBtu apuarnaaj 'auiBZ
-8ub[ s^uubjj uba SuiqajsuaSaj uaa ajBrauauaa uaj ooz
aajBM 'pSnaf ua piaquooqos jBBq mm SuiSiuaaiaA ui
najBM JBBqqiqosaq raaq jooa pftj[b aip 'piaqqfqapuaiJA
«joojfi ua piaqjqaMaSdo bjbjj uaiapuoMjaA aj jain qÜl
QOS
208
die zoo hard was en die zoo wreed zijn papa had
laten weg rijden zonder kleine Sven meê te nemen,
moest gestraft worden en hierom mocht die goede
paljas nu dansen en buitelingen maken naar hartelust.
Zelfs kreeg bij warme, teedere kussen op zijne rood
geverfde wangen van den vochtigen jongensmond.
Maar het spelletje duurde niet lang. Onder den
indruk der zoele voorjaarslucht en vermoeid van de
hevige gemoedsaandoening, viel kleine Svens hoofd
weldra achterover tegen het kussen en hij verzonk in
eene soort van doezeling waaronder zijn geest den
gewonen cirkelgang deed de onderwerpen langs die,
als wel afgerichte pijlen zich eens vooral hadden
vastgezet, terwijl de lichamelijke gevoeligheid hierdoor
tot een onnatuurlijke hoogte geprikkeld werd.
«-Engelenhanden streelen mij," dacht het kind in
dien toestand van half waken en half slapen, gedurende
die aangename dommeling, waarin de overspannen
zenuwen en spieren tot een heilzame ontspanning
mochten rusten. En »dat doet de strenge hand van
God" toen het overprikkelde bloed als met fijne naal
den in zijne voetzolen stakook in de armen en den
rug, tot naar het hart en van daar weer terug, voelde
hij zijne huid prikkelen en steken. //En dat is het
rumoer van het knetterende hellevuur!" toen juist op
dit oogenblik Hanna met veel gestommel de deur
open maakte, om met het blad, waarop het middagmaal
voor den kleinen jongen stond, binnen te komen.
Droomerig richtte het ventje zich overeind, maar met
een bewonderenswaardige zelfbeheersching was hij
spoedig weder tot de werkelijkheid terug gekeerd. Zijne
boosheid en zijn verdriet namen dadelijk weer de over
hand, want doordien de indrukken van de wereld
jbbm sbm qp ug 'aqqoaq JBBq ubb jaara aoq Ja°ub|
aoq qoiz fiq jepooz 'apjaAoojaq uaSuof uauiajq nap aip
jBBra 'atqaera psaaiAaq sraos buubjj aip 'SuiqaqSuiqaq
ajapaaj uaa jam raaq joao azap ajqsBM qooj jbbot
i uaiaojs „jiJBjq afqapaom» (jara uaAg auiajq apjBBpaq
ooz sjapuB ap uoq uajsjagqn s[B i safjaqads aqfqooJA
raaq }ara fiz apjaads qBB^ -suaAaj uapftjapara uba na
piaqua§aua§ uba jaoAaS pSuamaS uaa jam 'qojjuBB JBBq
ua°oo apuazuiad ajoojS ap jam 'aljqoizag jaSsra puaufiqos
-joop Buftq 'qaa[q nfiz ua §Bjpa§ raBBZJOoqaS 'jaq uftz
IBprao qoo jBBra 'uaAg uajoojS 'uaSia JBBq uba sbm puiq
jaq fiq jBprao uaaqB jam aqsguof jaq uba |88a pjaiq lig
•psq japaora ua muoja sjb qbbj aüijsuioqaoj ajuq nu
spaai fiz jaq aoq'uBBjsjaA uaopaj uaAg uajoojS nap ua
uauia|q nap jaq rao uoq fiz jbm UBBpaS saqB 'jqonz
-§BBqaq ajsnMaquo jjazjBBq auaa jam suaAaj ua uaSB[
jajqsjBq JBBq ui aip 'sua[aoAaS aqfqjapaora ap jara
afsiam aSuof jaq psq jb Suiao|J3a jauunq §Bp uap ub^
•pjoojaë psq qaozjapuo japnu japuoz 'sbm qaiz afjuaA
jaq jBp buubjj apno uba SuiJBjqjaA ap fiq apamiBBM
'piaqSqqqosjaAUO ap jbao 'qqq uapuajfiMjaAjqasz
•s(jijbj\[ ubb ajqoBpag ap fiq qsmaS uftz do jqoaj jaiu
qoiz appoAaS .lajsaarajuaj ag 'jmjooA fiq jsim jip
ua°BJA uaSuol uap jbbu uajinq fiz uapnoz qfqjnnjB^
•J8A0 BUUBJJ UBB
jajqjadaquo aoq jaSuB] aoq 'uaAg uainajq uba jsaaS
uap ua raBBqoq jaq jooa Sjoz ap fiq jaq 'Suiajuo joop
-jaiq apjBBMuaSia uba |aoAa° jaq uftz aip uajoojs ap
joop jduiojsaSjB jaara aoq jaSuBj aoq ua uaAoqosaSaoj
SiAajs uaufipjoS ap SijsBBq uapjaM usp jbbui ubb
uaSaj suaa ]3m ja fiq daq [BBtn jBBd uag ((*ufipjo8
jaq jajqoB ajraBBjaS jaq// uba apjaads joj ap snpjB aip
"dBBuq uapuaquapjoop uajsC au fiz uaAoq 'uauiajq uap
t-OZ
201
vérgaande zelfzucht en een hartstochtelijk karakter
vermoedde.
Deze laatsten kwamen in haar oordeel over hem
de waarheid het meest nabij.
Hij had zijne eerste vrouw een jonge, bevallige
dweepster aangebeden en gekweld. Zijne nu aan
staande vrouw beminde hij met een hartstochtelijke
liefde, die het niet kon dulden dat iets of iemand
zelfs niet de kleine magere figuur van zijn zoontje
tusschen haar en hem trad. Toch wist niemand iets
van zijne jaloezie; zelfs niet voor zijn eigen hart be
kende hij deze. Integendeel, onder de kennissen van
den rentmeester werd het algemeen voor waarschijnlijk
gehouden, dat hij op het punt stond van een tweede
huwelijk aan te gaan, in de eerste plaats om den wil
van kleine Sven en dan ook om weder een flinke
vrouw voor het bestuur van zijne huishouding te
winnen.
//Haast-je wat, kereltje!" riep hij met een gemaakte
vroolijkheid, zoodra hij de kindermeid met den kleinen
jongen zag aankomen. //Mama Marit wacht op ons
en als wij te laat komen krijgen wij knorren!"
Kleine Svens gezichtje straalde van blijdschap. Hij
had onder de godsdienstoefening in doodelijken angst
gezeten dat zij telaat zouden thuis komen; het was
vroeger ook nog eens gebeurd dat zijn papa reeds
weggereden was, toen de treuzelende Hanna eindelijk
met hem uit de kerk kwam. In stilte had hij zijn
beschermende vriendin, het blanke duifje, vurig ge
beden hem heden voor zulk een ramp te willen be
waren.
Hij wilde niets liever doen dan aan papa's roepstem
gevolg geven, hard loopen en op het rijtuig klimmen;
