«raaqpjUB JBBq Sbz^uo "jam qoiz azap l«p Suubajb naSia
}in }aq ■jsim ftq sjatnmj •piauuapuiq apno ap lam
guisjoq auaa naSa} uaAAnqoMBBM aj uajooqaq paq iBeq
'apuaqjajaq buubjj aip 'ftq paMaoq 'UBeSaq jps jssq
jajsaaunuaj ap jai] jnatnnq sooq uftz ui ua jaranqsinq
ap ftz jaqiaA 'apjaoAaS iaiu 5-iBq jnaq ui bu ajjaA do
qoo) ftz aip 'qftpajin JBBq ui piaqjaqaz anaa }aj\t
naman noz uapuaq aSuof aJBq ui
MiiojAsmq jap sjaSnaj ap jaiq ftz jBp pftj aap uaSa^
SuipiaJaqjooA ajqoozaSno auaa s[8 }qiqos3§ jaaz qooj
'msBuaSuBB uba jba jaAiaoq 'buubjj apno aqaizdaaMp
ap -jan: plujs aip sbm uiojaijj -pnq uaSSaz a) uaq
i9ao sjai ftz iBpnio jo 'Sbzjuo pn ^aiu ;qaijs[oa ua
uapjaiq JBBq uba jaaA ftz HBpuio SipnoAuaa jbbui 'aap
-niBBzaooqaS pA\ 'sbm uaSuip aqft|apnoqsinq aap ajSooq
ap do paoS jaaz mp 'afsiara aguol ;aq uapoq^suaip
apno ap jbbm na uapjaoA raajs apuassqsaq ap uaSuip
a||B ui siapno aiaq uaaps jbbm 'emqa^ uba ua[ads
naAÖiq a} [oj apuauaqaajaquo ap pftpB sbm suainau
-jooa Ijz iup 'uaquap ?ain jbjooa ^qootu 'sbm uoomoS
safjaraBpspBjs jap piaq2ipuBjsj{az azoojapunq qnsA ua
ajsqsaq ap ubb aip'fifj *raoqjaMUo }aiu jsmf'jBBq sbm
'uauiBZjooqaS ua^Bj woy isaq qoiz 'cuBMq ssd aj jaq jbbm
*ftz }Bp uauoo; aj apuBB^suBB uajBq too piaquaSajaS
9Q 'afsiain aSuoC ■jaq uiBajaq (('b8 j[az qi pip jajaq
qoo uaiqassitu iaq si quap J8ao pao8 ja qi sjb 'Bf
•pn uaAg auiajq
ftq puajazjBB na jqoBZ ja tuBMq ,,'?aiu qi jjnp }bq//
•aqsSuof }aq jooa saipaissubjaq aiapuozftq ajsq joop
'sbm pjajaqjaA do jaiu ja jnamnq suaiM ua puojs jaojs
iBBq jaiqoB aip 'mo apjoojjaA uajBq jbbu 'aftqoizaS
aioocu ?aq do 8}ojj uapuaSnapuo afêiuiaM uaa ua piaq
~qft|oojA uba ëutqqnjppn »p8uamaS auaa iara ftz 8bz
QIS
uaAg auiajq ïbz ja^Bj jnn pnq najf -uaqqnq uaop
aj uiaq tuo jaiuBtu ap paoS a? ]b jbbui isim ftz ua
'nBBotno ^saotu aSiuaadsjaaM uauiajq uazap ;ato ftz
aoq pjaajaS BtiuBpj paq Suiuajao a8unp8uB| jbbj^
•uaS|oa do uooj-sajjauuBinapno uftz do ia ftq
jaq cl'pjaojpaq a} |aaA qi uaq jooajbbp SsppitnuBA
ua'ja ^aiu qoo qooj jim -uaq ua°BjpjaA ?aiu atp
qi iBp paoS jaaq ^aaM af ua// 'Si||iqosjaAUO ftq aptaz
,,'jooq apooj jbbu uaaps jbbui '|3m jaiq iqujis
*uajB| aj jaAO ajiuinj saajA ap jooa iuo ;ooj§ aj Sou
sbm piaquapuoMaSdo auftz jbbui napftjS jamsqjapuiq
ap joop ualooo auftz dsBuq ap iaiSijqoizjoo^
„i uaAS aoiaiq
'?am piaqftqBu apuaqups uftz af qin'jj "jacuBq azap
ui jaiq jaAiuQ ap si qqquaSoo '4( do jdo qoo^ sbj*
<(qno4S na pjnq si ftq poQ tuo jaiz uaa° jaa§ qj//
•jaipjooj uaa jo ojbm pas ui pSiyigjaA uaa suapuim azap
jos|B pjOMSUBq nap do qqq uaMnqas uaa ftzdjai» apuBBÜ?
-ao; puiq pq jbbu ua jajbj ap do psjq pq ajpz Ijz
((juaAg aupiq 'jaoj 'ftz dau <(juaAg auiaj^;*
'ubb ua°oo apuajaasjoji 'apojS jBBd uaa pen
pianuapuiq apuaiuoquauniq pin f ap qaaq dBBuq ap na
pspqtno jagtuui pjaM safpd apno a(] j uaqqaq uauunq
pnq uajinq Sqpjd ooz qooj pq ftq sjb 'ua§Bpjajs
-quid a«ubj 'aiooiu asMi aip 'b[ 'gapucz uagiupBjd
uaa qjnz do uapj a^ buubjj apno uba jqoBiu ap ui
soopppaj ooz uiaq pog uba pjsq paq 'pjnq sbm pjj
j qfijjsaq ua Sijsnj pp sbm 'P18!H ptna|qruo afsin*
jaSstn uftz qftppuaiJA 'uapunq apa uba ajspij ua
apquBjq ap ua ajpnj afpoqos uapftz jssq uaSaj Subm
auftz jliMjaj 'uajads pq uba piaouuaA 'uadB[s unp
ftq uoq jaqqaj aojj -ua;Bjd 34 uapz adauBO ap do
qfipMnojpaA jnnjauiaqos pq ui ftz ua cdfld sjb j uftz
012
214
"opnemen in deze woning die het tehuis van hare zus
ter worden zou.
//Vertel mij nu eens, kleine Sven, hoe het met je
gesteld is. Zeg, ben je heusch ziek?"
"Geen zier! Maar God heeft Hanna dit laten ver
zinnen omdat ik dan thuis moest blijven."
Het schoolmeisje liet een onderdrukt gegiegel hoo-
renmaar Marit zeide op een treurigen toon
«Maar, kleine Sven, wat zijn dat voor leelijke ge
dachten. Nu, daar zullen wij later samen nog wel eens
over spreken jij en ik. Maar zeg eens, als je toch
niet ziek bent, wil je dan met mij meegaan en een
paar weken bij me buiten blijven?"
//Dadelijk; vanavond nog?"
//Ja."
//Moet Hanna ook meegaan?" vroeg het ventje, dat
een zoo groot onverwacht geluk als hem hier werd
voorgesteld paar half durfde te vertrouwen.
//Neen dat is niet noodig, ik zal 't alleen wel
met je redden. Je wil immers wel bij moedertje Marit
blijven niet waar, kleine Sven?"
Nog altijd echter stond de kleine jongen onder den
indruk van de schrikwekkende boetpredikaties die
Hanna op dezen eigen middag voor hem gehouden
had en onder haar invloed zeide hij langzaam
«Het zou erg prettig zijn om met u meê naar buiten
te gaan. Maar alles wat prettig is, zegt Hanna, is zonde.
Misschien zal God er weer boos over zijn."
//Luister eens, kleine Sven, ik zal je stellig leeren
dat je God meer moet liefhebben, dan bang voor Hem
te zijn. Ga nu naar Hanna en vraag of zij een paar
stuks van alles wat je noodig hebt wil inpakken
den paljas ook," voegde zij er lachende bij. En toen
211
machteloos en met roodgeweende oogen lusteloos te
lepelen in de koolsoep, die hem zoo tegenstond. Met
zijne vermoeide stem had hij, hoewel soms nog snik
kend, toch geduldig het vreeselijk lange tafelgebed
opgezegd. De paljas werd door Hanna weer in zijn
verbanningsoord opgehangen. Waarlijk, de Heere had
opnieuw een overwinning behaaldMet de gewone,
onnatuurlijk ernstige uitdrukking op het scherpe,
bleeke gezicht, kroop het kind naar het raam, klau
terde op den stoel en drukte zijn neus bijna plat
tegen de glasruit, omop de, als uitgestorven ledige
straat te zien, terwijl Hanna met hare stichtelijke
boeken een eind verder de kamer in ging zitten lezen.
Drie volle uren lang zat zij bij afwisseling voor zich
zelf te prevelen of hardop, half zingende te lezen.
Kleine Sven verwisselde het eentonige kijken naar
de straat waar niets te zien was, af en toe met het
onverschillig opzetten van zijne tinnen soldaatjes en
speelde de uittocht der kinderen Israels uit Egypte
en het verdrinken van Pharao's leger in de Roode
Zee. Dit was anders wel een prettig spelletje. Nu
echter werd het ernstig en zwijgend afgedaan
alleen maar om toch iets te doen te hebben.
Hanna mocht natuurlijk niet weten, dat hij op deze
manier met personen uit den bijbel speelde; volgens
hare opvatting moesten zij altijd met hoogen eerbied
8n ontzag woraen behandeld, met vreezen en beven.
Vanmiddag ging zelfs dit anders geliefkoosde spel op
een trage lustelooze manier. Den grootste van alle
soldaten uit te pikken en het allerkleinste kereltje,
en deze als Goliath en David tegenover elkander te
zetten, vermaakte hem heden niet bijzonder alles
was vervelend. Zoo kropen de uren langzaam om.
