joojsaq jqoBjqaS naiBpsq ioj Siuia.u nag -pjaadsaS
p«q [aauooj aqfqaAmqasjB 'auiajq jBp piaquapuoA\a§
-do uba puBj6aoj JBBq ui ua jqBBiafl sbav qaa.ijs uba
Joop ja fiz joj §ub[OOz 'uazaj aj uajjiz uaqqaq safpBBjq
aqfqajqoijs JBBq ui ua uajjizdo uaAftjq ufiz Siqajs
pnoABUBA noz fig -uapuaqaajaq SiuiaAV japuozfiq jb
'pAvnoqosaq [oav sa[[B aip 'uapaq§ipjBBuaSia s(buubjj uba
Suimuiosdo anaa jajqoB uaqnqosjaA aj jip ajjqoBij fiq
jaAvaoq 'uanui.vuaAO jaiu ua§Bqaquo uba jaoAag uaa
qoo qooj uoq fiq jbbiu uaqoBjcuqS aj afjAvnoiA Suuq
ufiz uba uaqBAUi aip jbao mo jsaq ufiz paap fijj
jpBazafldo uaqqaq jsuaip uap JBBq [iav
jBpmo qBBJAi Jin uaqajs Sui8 puBjq ui smq jaq (jz s|B
'af-pjaaqiay^ <J §ui8iajpaq aqfqaAMiqasjB aip jam uauaam
fiz uoq jbav 'pcuaq apao£) jqaoj Ijz apjaopaq JB^//
j uojbav uamB8 Siqqnj
-a§ fhuui ooz fiz uu jsinf ua :uajjaz aj jb qoiz uba
Sipaods ooz piamrapuiq apno jap uapajjdo puafliaip jaq
uba qnjput nap mo qfqaSoiu jam JBBq sbav jaq jBBjq
•uajafüaA uaqiAi aj jaauooj ajsmBBuaSuBBUOiaqs jip
'JBBq ajqaams ua jbbuuicu uapuaiaoi§ uap uba azl'iAi
ap suaSjOA 'uassnq aqfqajqoojsjiBq jam az ajqapaq
ua SaM azap msu fijj -uapusq ap ui 'puapu 'jBBjaS
JBBq SioqjaA ua uaqBAagjaau jaojs uaa do sbav ji.ibj\[
(<j uajjaz uajaoiu jin sinq ufim Subj jiapas jb
JBBq pBq 3j[// Tiq appdmom (lj jajsdaaAvp aSipuaqg//
•apjapuajg ua joojs azap fiq bujbbav
'uajjaz aj jm Jtiap ap JBBq mo 'jypdaio sjapnoqos ap
jjq °iptt0Auaa JBBq jajsaarajuai ap puq |8 'uajooq Sou
qooj aip jsaoin 'jiJBjq 'jiz pmpSaSqu raajs apuaqosfuq
Bufiq 'apinj uaa jam Ijz psq uapjooAV ajsjBBj aiQ
<(qqo8jqaS jpjoAs smqaj Avnaiu avu ui
n jBp (lj moqpM// jaq si jBp :uaqqnjjuo jaiz jinq,
§32
-a§ jamaqjapjoz aJBq do qaaq fig 'UBepaS psq jbbA
apAsnqaSSuof jaq ubb (idBqospooq« ajBq Ijz jjapas uaiz
-aS JBBq qaaq puBmai^j 'jajsdaaAip apno ap si jajj
•sbav sjapuB puBtuaiu jaiq JBp pflinjiaAO
uaqaq aj ubajb qoiz bu 'ui jamuq ap raBuzSuBj mnSq
auaSoqaS auaa jdinjs ua puadoaS afjjaiq uaa do jnap
-jBBjjod ap jpioAv Sijqoizjoo^ 'Sub[ jam jjnnp jbq
•uaaqB uaAg auia|q j8q nu ug
„•uapaajqiaA ubbS af jaom
at 'qaoj JBBra 'qos°BBpajjB ua SBBAvp [aAV jquqq pq
'SuipAaq 'rao^ 'uapia] aj jooqjaA ajsjaa jaq mo uaraoq
jaiq qqqnaSoo japai uuq aiqpd uba siiBSSimraoo aQ
•uapjoAv a; UBBpaS jjooqaq ja jbav sajp ubb uaquap
uaraBS fiM uapom usp ug; rnaAaS jqanj at uaqnz uoubjj
uaAg ajsaq ufim 'uapjqasqn jaom at Bp«
O"
•apjjp pjoq ajBq ua°aj japaora aSuot jauaa
ppqjapaaj ap jam qp (jz jfiAVjaj 'ujooqjooA puapojS
uljz do puazooqjaij (jz apSaj pusq ajaoq 'ajqoBz ajBq
ua puaSipaoraaq ua puajsoojjjaA maq joj quids 'quojq
jbauooj aAvnaiu paqaS uaa uijbbav 'mass aJBjj -mBAvq
Ijz pp pfij Sooq sbav jajj -ai jamsq ap pBjj jijbj\i
(<-jbb[ aj jaq si nj,j ipuBq apuapjoom jap qpjaq
jaq ui jjm aS jaq iuojbb^// uaAaSaoj noz puajfiAuaA
maq aip 'uaAg auiajq uba miqas ap uap uazaAV sjapuB
sjaiu noz uazpqmo uoq fiq jbav jbbj\[ uaqqnjp uaSora
aj uarajB aujjz ui suaa Sou jaq mo 'uaqqaq apnoz
j8ao jooa sajp nu ja fiq jsp 'paoS aj |B JBBra jaq jsiav
fiq ua puiq ufiz uba afjqoizaS aSiqaoq 'aiaSsm jaq
jm uaqfiquBB uaAfqq pljjp ua pjaAO maq uaqnz uaAg
aupjq uba uaSoo auinjqjqaq ap 'Bf -Avnojaq jspuaAauS
jaq uba ajsoq uaj jam qoo 'jsjBBiuaS oapjovv paiqosaS
-uo jam noq sbav pjnaqaS jbm uajBq jam maq noz
sez
228
lippen, trok hij het kleed van het ledikant af zoodat
de bloemen er naar alle kanten afvielen. Op het vol
gend oogenblik hing een klein, levenloos lichaam, dat
reeds begon koud te worden, slap in zijne handen,
toen hij deze naar de tafel uitstrekte om het licht op
de half-geopende oogen te laten schijnen.
vZij heeft hem vermoord! Met opium!"
De vreeselijke gil van Marit had leven en beweging
in het stille huis gebracht; het duurde niet lang of
alle bewoners stonden in de grootste ontsteltenis rond
om het doodsbed van kleine Sven.
En uu was het wederom stil in huis. Het zwijgen
dat de tegenwoordigheid van een ljjk gebiedt, heerschte
in alle kamers.
De geneesheer, dien men in allerijl had laten roe-
peu was weer vertrokkenhij moest zijne dagelijksche
ronde doen in het hospitaal. Tot zijn leedwezen had
hij geen hulp kunnen bieden. Hij zelf had eenige
dagen gelede* het recept geschreven voor het pijn
stillend middel waarom de oude kindermeid hem ge
vraagd had.
Het mensch had geklaagd over zenuwpijnen en sla
peloosheid. En nu had zij er blijkbaar van aan het
kind gegevenmisschien slechts enkele droppels, maar
genoeg om het flauwe levenslampje van kleine Sven
er mede uit te dooven. Zij had er zoo slecht uitgezien
dat hij niet aan de waarheid van hare verklaring ge
twijfeld had, en een mensch kan niet verder vooruit
zien dan het hem gegeven is te doen. Neen, hij had
de grens van zijne betrekking als geneesheer niet
overschreden.
229
Marit schreide heete tranen terwijl zij haar bruids
tooi aflegdezij pakte het kleed en den sluier en alles
dadelijk in een groot carton en liet dit naar den
zolder brengen. Neen, nooit wilde zij die dingen terug
zien, waarvan zij zich had voorgesteld, dat zij voor
haar zulk eene liefelijke herinnering zouden vormen
liefelijk en heilig tevens. Dit somber slot van de brui-
loftspleehtigheid, die haar meisjesphantasie had voor-
gezweefd als iets bijna hemelsch, was een ontzettende
teleurstelling voor haar en zij dacht dat het een
donkere schaduw over hun geheel verder leven zou
blijven werpen. Niet met dankbaarheid en in eene
blijde stemming den dag die hen samen vereenigd
had te mogen herdenken hoe jammer, hoe vree-
selijk jammerZij was nog zoo jong en zoo romanesk
dat die gedachte voor het oogenblik hare smart over
het droevig einde van kleine Sven naar den achter
grond drong. Trouwens er lag zulk een uitdrukking
van rust en vrede over het kleine wezen, dat daar
dood voor haar lagen de voorstelling van den moord
zoo openlijk gepleegd bij den ingang van hun nieuw
geluk, had daarentegen iets ijzingwekkends. Zij kon
er niet over doordenken, zonder er bij te rillen.
Doch neen zij mocht zich niet aan hare ontroe
ring overgeven; zij dacht aan hem, aan den vader
van het jongske en deze gedachte schonk haar kracht
en bezinning. Als oudste dochter in een groot gezin
had zij het van jong af geleerd op zichzelf te letten,
ten einde een voorbeeld voor de kleintjes te wezen en
dit kwam nu goed te pas. Het viel niet te ontkennen,
het heerlijkste oogenblik van haar leven was bedorven j
maar dit mocht, voor haar geen reden zijn tot nutte
loos klagenhij had behoefte aan haar steun. En een
