apraajqaS japusqja do jsba jam jot on 'Saojp liq jnp
ptuaqscuoSnuq apjnnpjoqaS jaq sjb jim ooz jbbjsS
uaa jaj\[ -uaop a; yp JBBq apjapuiqjaA ftq jBBjq
•aaA3[ jo poop '8b{ uaSjoqjaA
japuo ra jem uaiz aj apuia uaj 'najqaq a; do jund uaa>
ubb paajq jaq mo uaop ynjooA ds]8 uaa qooj fiz apjiM
'jbSub uba uaddojq apjaoA jaaq ap ui jjBq- jnaq ftz
|8Maoq aa ua88az aj qaiz ftz SuoMp ,/mooja aSipjBB
-sooq aip 'uaSsfuBB uagiM quqas uaa sao yaaq fig//
uaizjuo uapjoM najaotn noz aoj ajsjBB[ jaq joj
uaiqassim pjapusqaq uapjoM jsaora SpqoiziooA laaz
aip 'jajqBjBq jaSijsuia jaaA naa uba sbm pjooM jaq
ubb apjaq anaa raaq ftq jap jbbcu dod apnaA3{ naa
J8A0 uajads afjjapaotn SpqoBsafsiaiu naa 'sbm qsaaMaff
uaaijB naAg auiajq yq 8uipnoqjaA ajBq yip :japBA
nfiz jaM ftq na 'sbm aqsquof jaq,-uba japaora ap pm
ftzjBp jaq ap[aoAa§ ftz 'Bp -8ui8aMaq aSnqasjojd naa
lain 'naAg najoojS iBsq uba uijb nap daaiS yJBjq
■qajjjaA jaq n; ajqostaaq ayijs apuaMnsuaq nag
•piajqasaS jbaojbbp jajyq na 2qb] puq
ftq na uajaora aj smq jbbu yoynxq ap uba SaoiA ooz
spaaj mo jaupjaA nftz ubb uaAaSaS paq iqonj uaAg
auia[q uijbbm'uauBjj ap uba SijqooA Sou sbm qaopqsz
aip sbm pioaaS puoiS nap do na napBAaS sinq nftz
uba qsz nap yn jep afqaopqBZ nftz na uaiz aj uaAg
aniajq uba ^qedsyoynjq// aioom jaq jb8 jaojs naa
ijajBj ap do pjadBjsaSdo'piaqiooiS anunq uba apioSjoA
jbbu naSej uaqaoquapaqaS s(BnnBjj uaapy uapuiA jas
-psBj jaq uba Suissofdo auaa saaStan uoq uaj^ apjo
anoMaS ap ni saps sjapns sbm jarasq ap uj 1 nauaqaaj
-aq sapB yp jsaom ib^y i pjaoaaSyn jaiq sbm jb^
•Bino8jB[ad apoojpao[q
uba soq naa apjajyqos 'iiapaoouaA paap pjooq jaq qap
LZZ
na8ajsa8 Sooq sbm noz aQ "namooiq aqassiij jap jnaS
nap jam afqqquaSoo naa qaiz apSnamjaA m[BM jssq
na pinjaS pnayads 8ipjBBua8ia uaa jam yn ftz naSuiS
naa jooa nap; -puBjqaSjaan Bnftq ubjbm uasjBsq aQ
■puaSnajq jaoiS ua;s}BB[ naa apoop nap 'piaqnooqos aSnof
JBBq ui pSajaSjaan JBBp na jaiq ftz uaSsj 'MnnpnaS
-jom nap uba SpqooA Son na 'napansaSjB jsinp 'pjap
-fiMjaA SipjnASjoz napnaq aqfqapnaijA nappsq azap
jubm 'sajBnapjoora jap namaoiq ap lain najBM jaq
jBBm iqapaq naraaojq jam naqs| jaq japno na p8a[a8
afpaq jaq do japaM raBBqoij [aniajq jaq paq naj^
sbm [pjapuBjaA jaranqjjais naa ui Snpas
-jojd ooz aip 'jauiBqjapuiq ap ui pftps Son jbz ftjj
•naqaozdo joonaSiqaa JBBq 'nazaM
JBBq jaaqaSjjaAO Sniqqnjpjin a^fpapnaiJA na aSpsuja
uaa BnjBBp 8n;8 na nanajj ajsq uba najods ap jbjbm
pnoq jam jaajpjaA ubb japjaA qaiz ftz appaajq jang
■SaipfiMaoi na apjap ubb sbm JBBq ui jbm jb jam
uamBzjooqaS ubbjbbp apjiM ftz ug -SninBrajaA ajqau
-a8 JBBq joj jsmf 'auaa S]B 'raaisdaoj aSqiaq 'aSijsnja
auaa s[B JBBq jojj jiq "SjapuB jaaqaS ooz qooj sbm
uajBAja aj qfquoosjad jaq 'yp JBBm uazajaS iibbjs
-aq suo ui uaqosia aSuajjs ua apuapiqosjaA ap jbao
uaqaoq ap ui ua uaqajds uajooq jsaaS uaip ui sjfiM
-qip uaaqjooA ftz paq ja^ -JBBq apjajsaarajaAO aqftj
-00ja auaa uba siBBjdui uagnAjaA aj qBBj anaAaqjaA
auaa mo qasia uapjajsaS JBBq ubb suaqj nap uba ua
uapjOM pjaapjaA qfqaSuo ooz jjbba uaqoj ap uijbbm
'suaAaj sap aipaSajj ajoojS ap uba ufizisnMaq jajj
^uauuiSaq uaSoui aj jajsjaaSpBBJ ua sajajsoojj
sjb qBBj ajsq jam qftjapap spaaj na 'ui spuaqqaMdo-
sjai jam ja sbm i mooja aSuof jap jBB|a8 ajqijqosjaA
ooz Sou sqsjjs jaq apjap|aqjaA qajj aqfqapBq 'ajapaaj
082
226
Marit met hem naar de slaapkamer te gaan. Maar de-
betoovering die anders over dit eerste gemeenschappe
lijk opzoeken der nachtrust zou hebben gezweefd was
gebroken. Te vergeefs poogden beiden dit voor elkander
en voor zichzelf te verbergen.
Daar kreeg Marit een, zooals zij meende, gelukkigen
inval.
//Het laatste wat mijn vader en moeder altijd plach
ten te doen eer zij naar bed gingen, was den slaap
der kinderen te zegenen," zeide zij, hem bij de hand
medetrekkend naar de kinderkamer van kleine Sven,
die aan de geheel nieuw ingerichte groote slaapkamer
grensde. Zachtkens deed zij de deur open, om het
ventje niet wakker te maken.
Maar op dit oogenblik weken zij beiden ontsteld te
rug Want in plaats van de kamer donker te vinden zoo
als zij verwacht hadden, was deze schitterend verlicht,
door twee groote bronzen kandelabres, die op het
buffet in de eetkamer behoorden te staanen alle
kaarsen daarop waren brandende en wierpen haar
licht van de met een wit laken bedekte tafel in het
midden der kamer, op het ijzeren ledikantje, dat naar
voren getrokken was op eene wijze, dat de kandelabres,
juist aan het hoofdeinde staande, als het ware een
katafalk verlichtten.
Veel beter zag het er niet uit; want het bed was
niet opgemaakt zooals anders, met het laken half over
de gebloemde deken gevouwen en het blonde jongens
hoofd rustend op het witte kussen. Een groot wit
kleed bedekte het geheele bed en hierop lag een keur
van bloemen in schitterende kleuren gestrooid: dah
lias, verbena, lobelia en geurende reseda en helio
trope; juist waar een kleine verhooging van het lichte
231
zonder iets of iemand te ontzien drong haar licht
onbescheiden de kamer binnen, ondanks de neergelaten
gordijnen, die men had laten vallen om de bode van
licht en leven buiten te sluiten, uit dit vertrek des
doods. Maar zij liet zich niet buiten sluiten.
De rentmeester zat alleen. Hij kon zich niet aan de
verlammende smart onttrekken. Zijn gekleeden rok
van de bruiloft had hij nog aan en het keurige over
hemd en het sierlijk gestrikte dasje zaten nog in hun
ongekrenkte netheid; want zijne ontroering had geen
uitweg gezocht op eene wijze die op zijne kleeding
eenigszins nadeelig werken kon; hij zat roerloos in
zijn doffe, stomme smart, voor zich uit starende.
Zijne gedachten liepen in hem rond als in een dool
hof waarin de éénige, droeve leiddraad hem door na
berouw en zelverwqt werd in de hand gegeven. Ver
moeid en bijna suf van het denken over dit ééne zefde
punt, moest hij dien draad volgen in den voortdurenden
cirkelgang, tot hij ten slotte eene gewaarwording had
alsof er gloeiend, gesmolten metaal op zijne arme
hersenen druppelde.
Hij was van natuur hoogst gevoelig voor indrukken
van buiten-af op hem aanstormend en onder deze groote
smart overweldigde hem het besef van eigen schuld
met een ontzettende kracht: voor alles wat hier
gebeurd was zocht en vond hij zijn eigen schuld als
hoofdgrond. Vergeten was nu de ervaring die hij toch
reeds had opgedaan, hoe snel de herinnering aan ver
driet, ja zelfs aan den dood, door den tijd wordt uit-
gewischt. Hij kon in zijn volgend leven niets anders
zien dan een onafgebroken tocht van en naar een
kleinen grafheuvel, van den treurenden, berouwheb-
benden vader. En toch, hij wist het, deze boetedoening
