<<(j ftz si jbbaa 'qae 'diBq nftj^//
:pn pUBq
9pn3A9q ufiz puaiappis pjBq apno ap ajqiap iBBp
'uapjooM an ftz do ajqosjaaq uaSfiMziqs Sipaiqiag
,/uauoo} uauunq aj apauaS ufig n tno pusq uiig ni
SB a gimjqiaM uaa siqoajs aip 'ftra piu 'paq na apjnq
na quap ami majj iSuaig "apBuag aqfqaqaidspnuo
iifiZ JOoa jaa na joj ftz raajj uaaqy j puaSazag uajap
-pirn auftra paaq pog azug* :pn uapuuq ap puai
-3MJB jaflpnig ajqaip qaigav pq ui uauniq jbbjq
<(j uaSaaiqjOA
qjaMiapuoAi qip uoq 'auiai 'aSqfaq ap 'jagpnig aapBA
naaqy -Siua; jqaizaS pq japnag apuqq ap Suuquo
lapBAjy uftz uba dpiq ap roog gqouiaA lapuow
aaa ;jaaq laSpmg japs^ j uanapuqg ap pajj"
puora pj pnom uba 'qoinfafl fqq pra '"ooja
sipjaM pq pj 'uapuajjBm naqnq ap ua:jqiajaq ua
aapuaA uado pq joop aapjjoS ftz uauojquBp ua apaq
-qaq ng apqua uaa aApjqaq 'uajjB 'jappai uftz tuo
'appajaS nap mo qaiz uaSuoipjaA ftz uaSizaMUBB ag
"apjnq ua qusp 'SniiapuoAiaq J3[|B uba uaqpi ap uaiBA
uaprooAidBqaspuaiJA apiapinqaS? posz 'aSipaiqiaa 'uaq
-qmppuBq araiBM 'uamraap apjaoipg "uaAoqasaSSnia^
jaaqaS suBq} praAi 'uaSjoqiaA pjaiq qfqaqaapaS qaigaA
-ftz uaa uba SuBoUi nap pp 'ufipjoS ajaquop pjj
•apjnq apuaqaidsjaM paam jbbiu 'apuaSfiAAjg -pBBAiaS
ufiz uba mooz nap agsnq ua 'poa a; jaflpmg ftq quoz
'uajin a} jaara qusjq uapqua uaa ajqoBca ftq pin f map
apiaojjuo anftz ajqop uaoj 'naddq ap uba napiooAA
ap jaSuBz nazfuS nap uapajS naqoiqaSjs 'pnaSftg
«i P3!I nÜra 'aPIBtl uÜm 'J°I ®f™1
£jappaj nftra 'g j qnnp uaqfqaqaidsqnno 'qunp qaq 'o
qnnp uaSiAvnaa 'napuajuap uaa ui uaieaqjaA uaop
8S
-puoj uaAoq uba 'aniajq pq joop qqq uaa diaiM fifj
(i'uaqnq uajsnsaunoz
ap S|B 'p.iaisnipiaA uapiOAV jaus uaAa ^qoipaM uoq
•pnoqpBg Suiuoq uba joq ^aq ubb '!)qou Ain jo'pnoq
fiz msuiaq ,,pin( aj ;aiu uaprooM aqpz qaajdg//
«i ï1°ïl qftpqnBSjaAuo ^aq jbbu '^qoBU uaiaquop nap pn
uajaoA uaSora n fira ")BBq j suo uaqossni apajj apmaaiA
uaag j uaapa qi 'uaAaojdaq uaSora pp fira fBBg//
:pBq ufiz ni uap|aMdo aip 'uaddq
aufiz uba uapiooA ap uapajS '}sia\ iaq fiq pip japnoz
Buftg 'qn.ip uaSiuui ^am uapBAmo ai ?am puBq aquBjq
aip Suiumidsoi aqfqaqosuamuaAoq raaq apsoq ^ajj
<<(i uaSotujaA ^sp uoz aiM 'uaSmjjaAO SuijBA\p uba fij\[«
•pusq ap iara 'SuiSaAiaq apuaaaMjc uaa aiqBBUi fig
•jaqmos fiq maujaq (1'pBBMp fi§ ^Bp 'uaiz uaop a;
n ^bbjs ni }aiu paojAui a^qasz jBBq sj[az sbm ujj
•uapiooAV
aisq apioopoA 'auoia aSuof jap apfiz ap jbbu 'qoBj
-raq8 aiapiq uag; fiz ua ^qoBjqjoop pjaA
-srarj do Bjqaqj^ aMUOJA fiq uaqaAA a^S}BB] ap qi ^Bp
^aaM ft8 jbbj^ 'ufiz iaiu jaiq ibbamooa qi uoz 'uaSpA
siauunq puq uaqosuaw auftm qi sjy j paq ua uaquaqos
a} uaSaz uaqosuam uap si ibbjs ui uaaqB SsisjamBq
ap ubajbbav 'paqjaquop sjBnuqj, qi apraa^qmo uaq
TiB[' jarajQ uba jaiqoop ap qi ispiuQ mapjooMpiB n
]im qi jbbjy qsunSnapjOA ^05 apjaoA raaq pntiSuap
-08 praranaa eoq laaSjaA atp 'a8qjBAjB ap 'n 'ubb pp n
qBB§ }B^y na°BJA uauunq qi uoz qjnaq ufira dg"
(i(j^8ipinq ua ^jaajaA 'po8jap
-nog uap'jBunqj, ^jsq ami sjb 'uapap aj uauuiq jaiq
qjBf jarajg uba jajqaop ap 'u ;SaaMaq qBAi qoog//
:8uiS}jooa fiq uaoj 'uaiz a) pra pq
uaaqos fig -uaraBS uaddq ap ftz qoj} pua^qoBnipq
81
22
den hebt genezen, als vader Liudger zegt, hergeef
Frieslands zanger uw grootste geschenk aan de men-
schen: Het licht der oogen!"
En binnen in het eenvoudige, lage vertrek, met de
donkere houten zoldering, de kunstelooze zitten, ban.
ken en schemels, de ruw gebeeldhouwde, aan den
vloer vastgeklonken kisten, wikkelde Liudger, nu in
cijn gewoon, eenvoudig, donker gewaad gekleed, voor
zichtig de windsels los, die de oogen van den grijzen
Bernlef reeds zoovele weken hielden omsluierd. Kalm
en rustig verrichtte hij zijn taak, ofschoon de ver
hoogde blos, die zijn gewoonlijk bleek gelaat kleurde,
het aandeel verried, dat zijn hart nam in de gewichtige
handeling. Daar gleed het laatste windsel neer, een
liefelijke geur, als van rozen, vervulde het vertrek,
met rozenwater werd de zachte balsemende zalf ver
wijderd, die nog de oogen van den blinde bedekte.
Nog eenige, in gespannen verwachting doorgebrachte
oogenblikken en een kreet weerklonk vol grenzenloozen
dank en jubel. Een juichtoon, als moet ontsnappen
aan den borst van den ter dood veroordeelde, wien het
•leven wordt geschonken, als het hart ontwelt van
den balling, wiens voet, na vele, bange jaren, voor
het eerst weer den grond drukt van zijn vaderland!
Een dankgebed en lofzang, gevolgd door den jube
lenden uitroep: //Ik zie, ik zie de zon, het
lichtO, mijn redder, heb dank, heb dank
Het is uw werk, het uwe alleen! De duisternis van
het graf omringde mij, hetj was donker in mijn ziel,
zwart en sterrenloos was de hemel, die zich welfde
boven mijn hoofd, de toekomst, die mij beidde, was
nachtelijk als zij. Gij hebt mijne oogen het licht her
geven, de zwarte nacht die heerschte in mijn hart,
19
gebogen venster en zag hoe dichte wolken langs de
zon gleden, omzoomd door donkere, dreigende randen.
Kalm antwoordde hij//Ik vrees de duisternis niet,
eenmaal moet het licht haar verwinnen."
//Zorg echter, dat gij een beschuttend dak boven
uw hoofd houdt, als het dreigend onweer losbreekt,"
sprak zij smadelijk.
Er trilde een vertrouwende klank in zijn stem toen
hij zacht antwoordde:
//Ik bezit dit. Mij beschut Hooger wil."
Zij wilde hem nogmaals antwoorden, ofschoon hun
haastig, fluisterend gesprek reeds te lang was voort
gezet, voor de plaats waar zij zich bevonden; eenig
gedruisch belette het haar,
Ernstig, het gewicht beseffend der plechtige han
deling, traden thans de aanwezigen naar het kleine
altaar, waarover een smetteloos, wit kleed was uitge
spreid, dat hetfomschiep in een eenvoudigen avond-
maaldisch.
Bonifacius had eenmaal gezucht: //Voormaals ge
bruikten gouden priesters houten bekers, thans bedie
nen houten priesters zich van gouden vaten
Was het ditmaal een gouden priester, wiens plaats
behoorde onder de apostelen van de eerste eeuw der
christenheid, hij, die thans den eenvoudigen houten
beker, den kunsteloozen schotel reikte aan de leden
.zijner gemeente?
De plechtigheid was geëindigd, de laatste dankzeg-
,ging weggestorven, in de ruimte. Door een zijdeur,
welke onmiddellijk naar zijn woning voerde, verliet
de geloofsprediker zacht het gebouwzijne toehoorders
maakten zich gereed zijn voorbeeld te volgen. Met de
bleeke Guntherda, Liudgers geliefde zuster, begaf
