jftMiaq 'SuoMpaq ua uaddq ap do qoiz qaaq fijj
,/qraaou tuBBuafluBB aappz uaqsuaip apStmiAafl
-no aip 'piaqiBBMaq qnaids azftM ap Ainaiudo napaq
qaiz fig '§[oa uqqaqj, amioia qi qup 'pftq °ooq si qajj
•uauadsiaA qpw §3M nap ia!i?uB[ qaiu firn ftB jo jaAV
ua naSaiA 35 sqai Son ti qaq qi 'qfqaS qqaq fig*
•jb pjooq anooqos qaq fiz appuaav qonq
naqfijapBtns uaa 5am 'naSoo afhqsuia jaufiz uadfuSaq
qaiu Suiqqnipqm ap ap[iA\ fiz 'raaqs adaip uftz ui
apjuq aip 'qaiu quB[q uai{OAqiBras nap apiooq fig
<ri ®PITOO
';qaq uaflflaz 35 fira fiS jbaa 'afliuaa qaq qxp sp*
„•pfpiB jooA sno qpiaqos 'aapuBjaag aqosaijg ap
uaqossnq uaraioA arapiog jap uaiaqBAV ap usp jadaip
*8A0|q uag raaaqm uaSaM azno nadoo[ jaijj qqosiAAaS
-qm fioi ftq UBBqsaq avti ubb Saiianunaq ap si inn qip
uba 'uaiapBA jazno qsuaipspofl nap uba piaaqafl n qqaq
fig 'aqsqsaq qfijadaoiiaquo qaq uaqsm OBspaSno sjb
'uaqBziooiaA paaj Siuaa laara uirauaAa fi§ qunq ftjq//
•aaniBS uaddq anfg ainq uaqqoiq qoAqiBmg
«i naqaqsiaq aq qaq
naqqoBiq jbz qi na qpM nap Sag ^UBBpaS paaj qazdo
japuoz n qi qajj (Jsajpj qip qnaqaaqaq qBA\ 'apjiqqg"
'pjooAiquB SiqqoiqA qip ftq 'raaqs iBBq quoqq |aoq aojj
„■naiBfiaA uaqqoaqj//
<(j naiBf ajaAOOZ spaai 'qqoai ufira si qajj ^jb pSnaf
.joaui qoouqaads nap ftS qsfiM hiojbb^ ^nazfiMaq qsnaip
nazap japnB naa joop n fiS qaq uioibbav 'appqqo"
•piaqiaqqiq
azoojnaznaiS joa Sniqqnipqm naa qani pSiqsaAaS maq
do naSoo aqooiS ap uaqqoj napnoS aSqaM ainq joop
pjjoSrao qBBjaS qaajq qaq 'noMnBjqqnaM naqqoiqaSraBBs
jaqmos qatn uaiapsu maq Sbz na pjBBd aq spaai
6S
32
lauwwarm bloed uit een gapende wonde neer op
het bruine mos en op de bronzen bladeren, die on
danks den langdurigen winter, nog waren achterge
bleven op den drassigen grond. Daar droeg een koele
luchtstroom frissche, vochtige geuren over, in de nabij
heid moest water zijn! Water, dat was verkwikking,
reddingHet gewonde dier hief den breedgetakten kop
op en rende, terwijl de dorre bladeren, om hem heen
dwarrelden, nu wankelend, dan met groote, schokkende
sprongen verder. Maar de brakken waren het reeds te
dicht nabij. Huilend, luid blaffend, sprongen zij op tegen
zijne trillende flanken en trachtten, met de vlijmende
tanden in zijn vieesch wroetend, het neer te trekken
op den bodem. Te vergeefs verweerde zich in doods
angst, het ten bloede gejaagde dier, met zijne laatste
krachten. Het was te laat! De eenige weldaad, die
het nog kon worden bewezen was de genadestoot.
Reeds weerklonken luide hoefslagen, de ruiters storm
den te voorschijn uit het woud. Opnieuw snorde
een pijl en reutelend, in het hart getroffen, zonk het
uitgeputte dier neer, het brekend oog gericht op den
jager, die hem neervelde, die thans, met een ruk, zijn
steigerend paard tot staan dwong, naast zijn dreu
nend slachtoffer, wiens bloed den grond purperde. De
honden hieven een lang aangehouden gehuil aan, het
klonk als een wilde, wreede triomfkreet. Uit de verte
antwoordden hen anderen, met luid, woest geblaf. Het
was geen nieuwe jachtstoet, die thans in het gezicht
kwam, maar de trein, waarmede vrouwe Thekla zich
terug begaf naar Kimswerd, na den morgendienst in
de kerk te Dockinga en haar bezoek aan Liudgers huis.
Bij haar nadering hield de voorste ruiter zijn paard
in en week eerbiedig ter zijde. Hij was de jager, die
•jaqqoa quz fig 'appqiO 1°1 U°TZ aPPuaM qqorjqjOA
paq qqoqd uazap fiq naoj, •uaflftqsdo qaq fiq ufiz
aq raBBzdjnqaq laqsnz spnoqpBqj Suiuoq qqeszpoouaS
qoiz Sbz oqqg -qaidsaS qioq unq qBiq 'na|jazaSiaA
-aq iBBq apSipoouqin oqqg susqq na aqqsBm paaiaS
UBBSuaaq qoq qoiz aip 'Bjqaqj; aAinoiA uba Suijap
-au ap 'pBBMaS puadajsSuej uaa uba najasqii qajj
(<*uaSiiaAO ap sjb 'uazfiMjB
qpnoz qaiu firn ftS qap '[8A\ qsm qj j quBp qaq 'q/i
qfqaqqooqsqiBq naa qani 'pqaiq qBAtao au fiz ap aip
!pasq ap fiq aqqnip Sipaiqjag; -quozquo raaq qsBj sibmz
naa po sbaa qaq 'qBBjaS ufiz do Sniaq apiaaq ina^q
-ap 'uaddq s(oqqrq ioao paa|S qqooqraapB adaip uag;
<('qBBqs qqoBm ufira ui
sqqoa[s qip laauuBAA 'uadjaq aq n ua uaiooq aq qosuaw
A\n piaiaq uaq qj -ftra fiq puoAB uapaq raog;*
•uaSoo apuaiBqsqin qoiz
-jooA qsjqs laaAA suaqq 'aiaqmos ap ui 'qaepS piaoiquo
qaq ui usra uaSuof nap jaSpniq Sbz pnaraaupag;
„juaAaq ufim nap jaaiu
qppS qaji (j jaauuBAV 'uaiooquBB ftra fiS qpw jaauuB^x
•jaqsmp ua si SiqqoBpspBBi fira qaw uaiappqdo 'uad
-qaq fira qunq uaajjB fig 'uaqaids n qaom qi 'q°ora
qj 'looqaS qqquaSoo uaa fira jaaS :n piq qi 'O"
<(^n qiaap qBA* 'oqqg// puaSsiA pSiozaq uaa qara 'iap
-noqos uaqosioj ufiz do puuq ap jaSpnig apSaf qqoBjj
£<japoquapog// :ap|Beq
-iaq uibbu nap puaiaqsmp fiq uaoq 'apmaqs SqaAaiAV
AAnamdo raaq SuiufiqosiaA jaiM 'uauBMzSuiz apiaq ap
qaq uaiBM jo MnoiAquof aqosuapiaq ap ua JBBiaajuaq
-siiqo nap uaqossnq 'uBBqsiaA SuiqassiA\napiooA\ aSiqqonjA
ap fiq pBji unnzB uaqBiqs qaq sSubj uappaodsqiooA qoiz
aqpAi 'apSqoA uaqqoAi ajfi jap qqonjA ap uaqojqaSjB
8?
25
-schen, tot wier oor zij doordrongen met blijdschap of
sloegen hen met ontzetting. De visscher liet zijne
netten rusten, de roeier hield zijn boot stil, de land
man stuurde de blanke ploeg niet verder, der bezige
vrouwen ontgleden weefspoel of lijnwaad, allen richt
ten den blik omhoog. Wat zochten zij aan den
blauwen door gouden nevelen omsponnen hemel?
Het verblijf van den Alvader, Wodans wilde jacht;
de woning van den bleeken, gekruisigden God der
Christenen De meesten wisten het niet Doch
de blinde Bernlef van Holwerd, nu niet meer van
het gezicht beroofd, dé hoogvereerde, door Wodan
begiftigd met de heilige gave van het lied, hij stemde
de snaren ter eere van den, door een gulden glorie-
schijn omgeven Christus, die echter een doornenkroon
droeg, getint en gepurperd door bloed En Liudger
de geloofsprediker, die Zijn leer verkondigde, had
een wonder verricht, een wonder
//Wat is waarheid?" Het woord, reeds voor eeuwen
in bangen angst en twijfel geuit, weerklonk thans nog
maals in menig hart, met overweldigende kracht
Ook in het hart van Othilde, die, schijnbaar zonder
bijna acht te slaan op wat om haar heen geschiedde,
tegen een der kleine vensters leunde en een verlan
genden blik naar buiten sloeg. Blijkbaar was zij
elders met hare onstuimige gedachten. Daar stond
Liudger eensklaps voor haar.
//Hoe verheugt het mij, op een dag, die ons zoo
veel zegen schenkt, ook u in mijn woning te mogen
begroeten. Neem mijn vriendenhand en groet, want
reeds veel liefelijks werd mij van u bericht. De armen
en hulpbehoevenden, op de goederen uws vaders,
noemen zegenend uw naam en
