•maïs spusjsAoq afiz
ui us§8sj sp qusjq u3pua|ji«[SM uss ftq spjsoadsq
sjss&isasj, jBjaoq fiq quads (('spuopsuBB n 8[oa qp
•iBBp f;ui iqoB^p 'opiiqiO 'lBll 9P JBBa n jasSaR//
•usgfipsjB aspqsop
ufiz d[aiq us pjBsd ufiz uba sop spSnsp sp jBBUsip
uss ftq djsiM usoj, 'paspfiAiasA puq qsiz 'pinqiqauf
usSiuss usp psia sbAi pasqjsps spjszsS tnsq loop psq
p|iAi spquBrasSsfud psq psui SjoasS ufiz pop sppqouM
us SnjqjBBqdo uspu[s8assa pussauuq sp jsao pusSfiMz
pssi juijq 'pfups uspusassqSnasp sqfqsgBp unq ui
uspajaS psq «BBjaspsu sp ftq pep 'spspuuj usp uba jsa
spusABqsS qfqassp psq sssMsq us qsoq uss ui tuooi us
pgipBZJSA spsass sp §B[ ispqos suuqj, qinra uspooi ufiz
jjoa\ nsssBMjOA j|Bq uss spqsj us srsSoBiofiqjooA sp
us§sp assq sSuof uss sptuoaS 'tooq spastuanpsS ustu
-raBpsmooq saauj pm 'sSipqoBsnsa uss uj 'pasqfidssSpsBA
usjBAi usjntn sp ubb sjsSusja spisadssflpm psui sip
'usjsiS us uszinuiJss[A 'usjm usqossnp 'ussaoop pauzusA
usqsqqostA us usddBqospssasSpqoBf usSuiq 'usMnoqsS
-usAsu sp ubb 'asijj qmqsS jop psui usppaooMpus 'joq
-uspsnsq usp ui 'usSÜop usquoiqsSpsBA uaantn sp ubb
ususpsq psui jo spusdoo[soj sg -Suoapaoop usq pop 'jsops
-pqoBf uspusassqSnasp usp uba 'usssoa asp dcuBpssSjsoq
psq usop 'ubb jujqsS aoqos uss usAsiq us uspuup
sdasqos sp usppsM fig 'usdduap sp do us pdcasap
usp JOOA UsSbJ uspuoq SpOOig 'USAJUpiBAAZ asp pqOBUI
spsssaasS sp aooA ustuasqsssq sinq psq ftq pssoui
asmooq spisq sp psj\[ 'pasqfidssSpSBA doqaspaeud uss
uba ju psq sbaa 'pAAnpsqossq qinapsasqA usssBAisSSooq
uss aoop pasq usaspus usp ubb 'qoss uss aoop spfiz
suss sp ubb sastuoz s, 'paoodsSuuSui sp usaojj 'SubS
-sop usSiuss usp sptuaoA 'usppsjsq uspssoui 'sasSsasBjd
66
38
kend oord. Toen volgde een lage streek van moeras en
veengronden, tot ten laatste, op de grenzen van Os-
traga en Westraga, aan den oever der Bordine, een
hechte burcht opdoemde, uit het blauw omsluierd ver
schiet, badend in het licht der zon, die thans reeds
meer dan middaghoogte bereikt had. Hij was slechts
weinige uren van Hem gelegen, waaralleen eenige ver
vallen leemen hutten van een bewoond oord verhaalden
en waar men zich stroomopwaarts naar Lintawrdein
Ostraga kou laten' brengen. Het was de trotsche stins,
die de gevreesde gunsteling van koning Radboud, kort
na diens terugkomst in de Friesche zeelanden, voor
zich had laten bouwen. Als een geharnaste reus ver
rees de breede, ronde toren boven den hoogen, door
een diepe gracht omgeven, stevigen houten muur van
scherp gepunte, met doornen doorvlochten palen, die
zoowel het hooge als de lagere gebouwen insloot. Als
elke Noormannenburcht bestond ook deze uit twee
sterkten, van elkaar verschillend en gescheiden//den
heuvel" geheeten en //het lage hof."
Op den heuvel, uit vastgetrapte klei, aarde en leem
bestaande, verhief zich de versterkte ronde toren,
waarin zich de groote hal bevond, met de vertrekken
voor den burchtheer en zijn gezin. Het lage hof was
bestemd voor de talrijke nevengebouwen, de gaarde
en de diepe waterput. Een breede, aarden borstwe
ring omringde het staketsel, dat de geheele sterkte
insloot. Ruw, plomp en zonder eenige versiering was
de toren gebouwd, met looden dak, weinige, onregel
matig aangebrachte vensters en zware ingangspoort.
Een ongelijke, in de harde klei uitgehouwen, hier en
daar door ruwe balken geschoorde weg, die het weg
spoelen van den bodem, door de vele, neervallende
quads <((;8fïJq usAvnsiu uss aooA usjsssiausa 'psiusS
suuqp pUB[ssnLq sip 'psna sp sujbbS snp ppnoz tig//
/jsdsisM qfijooaA psq aoop usdsoa sp do
'ujiqos ui suuqpju 'tnsq fiz uspqoBap 'pSszpuo sr usq sip
JBBA\ "JsdspasBAAZ Sipsnj ufiz pstu Sfiaq spfqq sp ussqu
pqoj usjj 'jSsjdo SuqsAasps usp spsaA sasqraos sp sip
'psna sjgBj sp ui usSsqsq ussS usddsqos sSniqi^ asp
usuoz bq uspaooMpUB aspspsiqsS ufim qi Jbz pB
rauuasq ftq aooA 'usddij sufiz ubb sjsddnap usjsdand
smaBAA sp spjsA pasqjsps uss sip tnsq uba pqosapqouf
pnoju psq susSjoa pqouaq us psojq pusjsdfisassu
pfipjB Soa 'psq ui sasSuu safiz fiq spdoop usoj, 'p|iA\
sppsAsSassu psq uba siBq usp ubb 'spuo» spssaq sp
aBBU sppsBp us paBBd ufiz uba atuao qoiz Sooq dsiQ
•pasq spoopsS psq aBBU
SaiSsMsqpjooq spqoq uss pstu 'Bjqsqj, sppaooMpuB
<('siz qi aBBU 'asraonaspuo soo|spqsnaA psia pqssf asg;//
jspqisasq puups uspsSooq ufiz 'poSsuuoz sp
'aisug aooA spssa uspsoaSsq usSom sp psaoA ufim uba
aspsnz asAsqasA sp 'usqasqos noz qn[s8 psq uspsq fiui
'spSnsaA s[|b uba poS sp 'oag sSipqasm sp 'pqoBf sp aooA
pssapin spqos[8 qi jfiMasp 'pup 'psouiasA puq si^\.//
;B[qsqj, SAtnoaA pop 'paBBd pusAinus ufiz uba
pusSinq dsip 'ftq quads 'usSis usaoj^ usp 'pisqqfqsgoq
spustuoqaooA sp psjq -Suiqqnjppin spssjM 'sqosaou
suoaisS ufiz psia 'puops pqoBiu ujiz ui sauqppj pip asA
-ooz 'jaup acajQ uba pbb|sS psq Ssoap aspqos susqj,
•Ssops asppspd sp usdsqss us spuspsqpuo ustuaops 'jfijqasA
uüz 'usajoS spusminqos sp pin jsiqdo doq uspusM
-ndsanna usp psq sjb pep 'aspsuomssz spqonpsS psjj
■spjsquoaqmo spaeB sp 'usaspuA asuunq assj sp susSjoa
'sqpsM 'SaBjspauSpij^ sqfqssssaA sp ubb uspqoBp pusa
-sAinq a'qBBJQ// jo ^araaQ'' muen usqosaooj^ uljz fiq
f8
35
vrouwe Thekla. Het was of een bezorgd vorschende
blik in hare schoone oogen verscheen, of een angstige
klank trilde in haar zachte stem.
»Kunt gij iets anders van mij verwachten, mijn
gebiedster? Ik ben gewend den twintigmaal sterkeren
vijand te zien verstuiven, als kaf op den adem van
den wind, voor mijn flikkerenden, opgeheven strijdaxt.
Mij is geleerd mijn drakenschip te sturen over den weg
der zwanen, te midden der kokende golven, ondanks
den huilenden storm en den duisteren nacht. Nimmer
zal ik mij echter kunnen vermeien met duffe perka
menten, zooals sommige edellingen, die zich Christenen
noemen en in laffe rust neerknielen met psalmzin
gende kluizenaars." Hij wierp een vluchtigen, bijtenden
blik op Ubbo en vervolgde:
//Mij is het gekras liever van Huginn en Muninn,
Odins raven, die hem volgen ter rechter en ter lin
kerzij. Hun schorre kreten kondigen mij te midden van
het gewoel op het slagveld aan, dat het geen ellendige,
smadelijke stroodood zijn zal, die mij beidt."
Een zucht gleed niet onopgemerkt, van de lippen
zijner toehoordster.
//Toch hoop ik vurig, edele Jarl, dat mijn vaderland
nog lang vrede zal zijn beschoren. Een overvloed van
gouden, golvend graan, een weligen oogst en een wel
varende bevolking, acht ik oneindig grooler zegen
voor een volk dan platgebrande velden en verwoeste
akkers, bezaaid met verbleekte beenderen, doorweekt
met het bloed van Friesland edelste zonen. Ver ver
heven acht ik dit geluk boven de glorie van den
-strijd, met zijn vluchtigen roem en langdurigen rouw."
Ormr drong zijn paard nog een schrede nader
•/Spreek dit niet te luid, verheven vrouw! Het
