„•••'na uapAaid a; uajaqnraJojjaAoo; 'uapjuaSiiAfc
aSuefnaa pra uoibbaaz pq japno 'rao paq JBBq jooa na;
-maq ftq Sep naqosnaS uap ubb;s uajapuiqupiq aiBjj//
„qqaajds jpz uba spoog//
„•ftq puq naa§ Ja jpuiA jbbui 'pppirauaSa; sp uapg
-a§ 'uoq uaSftiq ftz aip naraaoiqpSBU apSoojpag ap p
spaai yaaq ftg "napnoq a; pueq ap ui uaramp ap ftqjBBp
japnoz 'uaAaSaS yaaq poojq qnp uaa apjAABjmq uba.
B[iafj apsaaiAaS ap sgmquo fiz pprao 'si pjaAOo;
-aq fiz pp 'paara aahoja apno a(j 'jmoq qiaq ia;
n fiq aip 'bijij, apnojq ,iap japaorapojff ap joo^//
•puaAaoid uba»
ftuasjJB ap 'ftq SaojA (<^praa)saq pq si am ioo^/i
„■piz fi§ s]B ooz 'pSuamaSnaajoop
pppirasaauaS ;qoBz naa jo; auiapojod uba psqooq
-jb uaa pin 'japAA§iuoq na qooiftw 'uajapsiquazoi
apSoojpaff sjiooq uaSa; pppira auoAAaS pq si pjp
•gaojp
pnuq ap ut ftz pp 'do afqinjq napjBB auituq pq
jaiq fig ui iqBBcnaS qaq paajaS paoS ftnasjjB azap
qi jo 'japaojq nfira 'uaizBn napiM suaa ftS jpnog//
SaoiA fiz uao; 'pfi;p sp qunjq uaqfippuaiJA nap
-jpzuap pBq raap jBsq jbbui 'yn piaora.iaA ja °bz fig
•napajp§nanniq sbaa Bpjaqjung 'apjBC ap ;o; Sn ja;
maq na;qoBjq map a;qoBZ uaa 'jnap jap uBBffuado pjj
paq uftz
ui napiaoq a;rapq na apajA pp 'apnoo; pnjaS uftz
f pfi; uaSuBj 'naSuBj 'ppiuqaS °b[ piz uftz jbbui 'apjpz
-ap jaajq Snipnoq uftz 'Sooqcno uapusq ap jaiq fijj
J(j apaiqosaS ]iav aaq uajayiqjaA ;a;u ftra
piaqsoojaiqaBtn jauftra poAaS ;aq ;bbq jufiz japiai
-aqSajA napaoS naa ftm ;bbj 'pog nftra 'o 'napnozaS
ftra ;qaq fig napnsj anooqos azap uba naman pz
68
pp ;aaA\ fig -yaaqjaq fiq aip JBBq uba ;jaj; ubui nap
pjooAA jayiq 'pnaipjaAUO qp spoog" :appooAA;ub fiq
nao; 'pjooqiooA qaajq S(oqqg apmapi sojq aSooq uag
joqqg 'jbbaaz
jaaz paa n ;saaaa ja;qoop spuno uba nooq aiq//
,.d8P°q
-napog// sp uadmiqasaq uap[ pora soopjqaBin ftra
qi jcopjbbja 'uaSfiAizjaA a; uibbu uaSi;pA\ nfira fira
'apooqaS na praoqjB nftra ;naj;rao 'napj a; SnipAip ui
jaSuB[ Son ftm jbbaa na paoS ;ip si 'jpz piaqjBBM ap
na si paoS pog pp 'piaapg ftm ;qaq ftg -pftjpdraBq
uaSipaojq nap ni jaqdo ;aq qi sp 'naqftjd ;aom ppqos
nftra ina[q aqpM ;ara 'jooqaq qi ;qoBjsaS qpAi ;o;
fira Sag j ;izaq raaq hba qi pM aSinaa ;aq sia;Sooq
ap ni pnBqrajB uazuojq uaa jaiq ftq (I°raj naApq
uazap aig -ppqjaqazno nftra uba ftm sopaA 'si puaqaq
niBBn uftz n naipui 'paAA pq ftS naipni 'q japBA
uftm pp sbaa 'napjpannoz ap ui appquoj daajS
-pjBBAAZ suaiAV 'uaSoq uouuBmpnaip ap ipiz uai.w jooa
'napjamz sjapnoqos ap jbao naqqoj aSaiq ap nam
'a;p;saS aSooq uba UBtn aip nj£ j ;saaAia8 uftz japaora
uftm pora pq "niBn uamjB ajsq ui ftra aahoja anooqos
naa aoq 'Sou paA\ qj -naSuiS na uauiBAAq oapuodBAs.
-aS apA jbbav 'qnojqjaaAA pdsnajBns uaiaAjtz jbbaa
'appads najpq aSooq ni 'puiq sp 'qi pp 'ftra jannuaq
qi qoo qoo; ng; jqftpS ppqja;;iq ui jaraniBf
nazap si ;baa 'apjBB do uapp nappa^ j ;qqq uaSoo
ap ui joAapjaij japaora ajapaa; uaa ubiaa 'uaqqnjp
Sbcu puBqjapBA aAAnoj; uaa aqpAA 'spusq sap apraju
uap 'pi SiguS pq joop pjaAA ppnidaSSooq ooz aip 'qi
pftuaq pBmSiuara aoq 'q/i munjaq ftq jooa uaqqqq
-uaSoo aSinaa SaaAAz ftjj <('U3jb[ ap pm ao; ;raaau na
naAaj uftm ubb ;°8Buq paaj apjpzpjj jjapinp apjpzpq
96
92
Hij streek zich met de hand over de oogenbloed
druppelde neer bij die beweging: zonder dat hij, in
de hitte van den strijd dit bemerkte, had de heir-
beil van zijn aanrander zijn arm getroffen. Doch nu.
verschoot zijn gelaat tot aschgrauw, bijna kreunend
klonk het van zijne lippen: "Voorwaar, zij weten goed
te treffen, de vader het lichaam, de dochter het hart
Liudger antwoordde niet terstond, hij zag hoe hoog
hier opnieuw de golven sloegen der donkere zee van
verbittering en zieleleedzwijgend begon hij den ge
wonden arm te verbinden. Eindelijk richtte hij zijne
schrandere, ernstige oogen op den jongen man en sprak
zacht: vUbbo geef het leed dezer aarde niet zooveel
macht over u, dat het in staat is uw gansche leven
te vergallen en uw zielsrust te rooven. Wees sterk,
strijd als een held en gij zult overwinnen."
Misschien, als ik mijn wapen met kouden argwaan,
wanneer ik voortaan minachtende achterdocht be
schouw als de hoogste wijsheid," klonk het bitter terug.
//Neen UbboSlechts berusting baart vrede, alleen
het kruis vormt den Christen."
//Maar niet deze krenkende ervaring, deze wreede
teleurstelling. Zij dooden alleen het geloof in den adel
van den mensch, in liefde en in trouw. Kan de sombere
ervaring van grievend onrecht en wreeden smaad het
hart veredelen?"
Neen, doch zij leert den mensch zich te verheffen,
boven alles wat van deze aarde is. Laat u niet be-
heerschen door uw hartstocht, beheersch gij hem."
//Welk ijs is in staat den vuurgloed te verkoelen
die gloeit in mijn borst Kent gij al den smaad dien
ik zoo vele jaren, zoo vaak moest verduren?
i/O, indien ik een andere ware! Maar '/Godenbode
93
werd mij toegeduwdNog klinkt mij de hoonende toon
in de ooren. Ach, geef mij de ophelderingen, die ik
reeds zoo vaak begeerdeO, zeg mij, wat u van mijn
afkomst bekend is. Mijn duister verleden, het martelt
mij en verscheurt mijn ziel, terwijl mijn hart samen
krimpt van machtelooze woede en bitter wee, als ik
bemerk hoe het bijgeloovige volk schuw vereerend tot
mij opziet, als tot een door de goden hen toegezonden,
als ik bespeur hoe de hoofdelingen, wier naam reeds-
een eeretitel is, die hen verheft boven de menigte,
mij schouderophalend nazien, terwijl zij mij smalend
betitelen als: //Godenbode."
Hij zweeg en balde toornig de vuist.
"Gij weet, wat mijn voorganger, Willehad, u eenmaal
op zulk een vraag antwoordde sprak Liudger ernstig.
Hoe nu ruim twintig jaar geleden, de orkanen wer
den ontketend boven de Friesche eilanden, die de
onstuimige springvloed dreigde te verzwelgen en weg
te vagen van den aardbodem.
//Het waren bange dagen, rampen en onheilen ver
drongen elkander.
//Door de Christenen werden zij beschouwd als een
straf voor den moord op Bonifacius gepleegd, de hei
denen, buiten zich zeiven van angst en vrees, waan
den, dat het einde gekomen was, de groote wereld
brand aanstaande.
//Doch eindelijk, na vele dagen, legde zich de storm
en keerde de zee terug in haar bedding.
//Een schemering van hoop en kalmte rees in de
fel geschokte harten. De menschen verdrongen elkan
der op het strand, om zich met eigen oogen te over
tuigen, dat nog redding mogelijk was. Daar troffen de
trillende, zilveren klanken van een zingzwaan hun
