-qasiaaq Mjq 'apaoq mii do saaM 'pnoqpcjj Suiuoyp//
•aop pBBjag puaqaids paq toaq appuaM aqaBj
<tjSaM aua§uBAa§ nap piaojv j iaiq 'uapqoB^ -SipoqiaAO
uapiooM uftz uaqaids uapsp jbbm 'pqoai pqaq [iq//
psiMpapai uazoopappnu uaa aopiBB^//
•do siapnoqas ap ap[BBq aqanj,
<l(:yaaq pjaoidaq pip aip 'uljz apsiaa ap fig ppnoz 'uoSbm
uauunq ap Suoids uap lapaq tno uaqqaipSnaap qaig "uaaqos
dfu pin Sou n pfip ap 'SuiiaS §UBquB8 Ain psprao"
•§map aap paq quopq (('uaaa§ unq 8ui§fip
-UBB AMI do qi pBp 'piOOAApUB §1038 paq 81 piQ -pUBq
ap uba psqsaq SazaS apsilooq paq qi saaM psBrauag//
J(*uooiq 8(pnB[sa;jj ibbu ia§uipapara 8[B 'uauoopiaA
ap JBBqnado paq ui pfiq lauftz lap toaq jaSipuspsiaA
qoo 8BM pajg -ua§aaiq a; joq ufira qbb pja§iaA\a§ pqaq
•jaspaaMiooA gipaiu naa jam 'fi§ u;hm piaM uaSaAtziaA
fira uuspsaq suaiM 'uaioqaS n si uooz uag -uadiaqos
a; do ua§naqa§ ami naqqaq piaqpaoS ap qi jbz oog"
:appiooMpu8 aip 'maps
ap paans sain uaa sjb diaqog -qqq uaiiBps unq para
'uaSoo apuaqaps ap ui uaiaqqip Bq§uirauiBQ §bz pbbjj
((qsnMaq pBBJiaA uaag
uba fira uaq qj *pqoi[a°ui piaaqiav qfiz fi§ 'Suiuoyj"
j uapiooiApus ap uijBq 'noz uaqajM japBi qaiz aip
'SuiuusdsiaAO jap pqasiq ap pam 'rao 'uapnoq ap apusBps
qaiz mo 'uaqosiaaqaq qaiz fiq psaora pjaMag pajq -aop
apoop uap pBtna§jB raaq psq pu aqaus ap 'apuluqas
opuoM uaSuBApuoaQ-uaSaMaq ap paoA jo puuq appapq
maq 'Sooqipau uapaj aufiz ]8 pup 'pqaiM uapooj uaa jo
tuaq sbav pajj -puopsiap paiu appjooMjuB 8q§aimra80
•ubb puauooq fiq §uia ,('pjBips
pBBJiaA pnoqpup] aoq 'aqasj, ajapa 'susqp puuiapuo
j paomiaA paiu fi§ ppBq uafiiadinq jaMU apuia piQ"
108
304
hunne woorden, om hulp en bijstand den beroofden te
schenken, zooveel zij dit vermochten.
Maar, als zij de droevige overblijfselen van voorma
lige woningen naderden, vluchtte, in ontzetting en
angst, het rondzwervend landvolk, en op de terpen,
die Ormr nog gespaard had, waar de blauwgrijze
rook omhoog kringelde uit de opening in het dak,
bleven de balken in de haag, verdwenen de bewo
ners achter de snel toegeworpen deur en wetttn de
losgelaten honden de tanden Onus's woeste be
dreigingen, zijn plotseling, wreed gericht hadden ge
werkt, de christenkerk lag verwoest, schuw vluchtte
het berooide, van vrees en schrik verstijfde volk in
de bosschen
"Zult gij nu nog spreken van liefde en geduld?"
sprak Wytho bitter, "zie waartoe zij leiden! Niet gij,
Ormr weet het ontzag te handhaven. Bij de haren
moest gij hen voortslepen, de ontrouwen, die terstond
afvalligen worden, bij de eerste verdrukking. Nog één
enkele maand wellicht en gansch Friesland buigt zich
opnieuw voor Wodan en Stavo!"
Huiverend over die harde woorden zag Liudger op.
Onbegrijpelijk medelijden, diepe weemoed trilde in
den toon zijner stem, toen hij antwoordde:
«En bij die ongelukkigen, schuw, verwilderd van
angst, reeds verdreven van haard en bof, zoudt gij geweld
willen stellen tegenover geweld Welk onderscheid zou
er dan bestaan tusschen u en Ormr? Geduld is machti
ger dan toorn, liefde verwint weerzin en haat. God
zal ons den zege schenken op Zijn tijd, niet op den
onze. Wacht slechts Wytho, hoop en bid."
Wytho zweeg, maar in de sombere blikken lag
een gansche wereld van nauw verkropt ongeduld
•qijq uapnoqsfi uaa aa qosjraijS uapnaiiBS naa para
pBtu aua§UBAa§ nap fiq jfiMiap ,,'qfiis spqoajs pqapaq
uoiq apsjapjaq ap qoQ" maajjB apjadmora pnoqpepj
-puBBtnaloUBB uaqqaq piaqShpqoiziooA pop ajapamiaA
uaiapai °oo ufiz uba §b[sdo ap 'Sszpuo pqaspBu aip
qp noz Suipnoq uftg •minipqonj paq uba jaqosiaaqaq
uap uba aip ubb qfqoS pqasiq ua subjS ui uauaqos
naicoo auljz 'iBBjapB uap uba uaqaiM ap uazai rajaq
uapuaiapsuqg ufjz do 'ap|Bpsa§ agooq ufiz rao japuBtu
3J8MZ ap apjjo§ uaioojd apaaiq uj 'Sumoq uap iooa
BqSuimmBQ aqasj, 'pqasiq apsnA\aqj[az 'aSipsni uba
pjaaq uaa 'qij[«aaMaquo puops inn apj|az paq ui ug;
(t'japaiqosaS |im aaq 'jaajj//
:pBip uappira unq ui ja§ua
apuappai uaa sp aip 'iBcq uba uaddq ap uba uara
ouiaA 'uapiooM agipqoajd 'aSipaoraaap ap ui uapsoj
-do qaiz pqoBjqMnoi ua paaiqsdooquBM qfijapuia pop
'uapiBq uaqoiqaS ap ui uapjaddnip masjsq uapiooM
aiapaap aiBq jfi.vua} 'uapuoqiaA siaSuiA apoq 'apqosz
aiBq uap no ia apuaufuqos .taiM 'uappqonp iBBq pop
aip 'uaMnoiA azoojadoq ap iooa paq piaM pqoiq; -pusq
auiai uljz para puaqaapaS pBq pBB|a§ iBBq ua pqBBiaS
-ubb pjooqiooA iBBq apaiA uap uba |a§ua ap jo psnj
uaa 'uaqqaip apqaBz aiBq uapmapB psnpj uajpaip uau
-unq uadtuBi aqfijjapin §ou iBBq uapnoz aoq 'pinaqos
-J8A [aiz iBBq Subjooz spaai uappaq piBtus apsdaip
ua saijiaA apspooiS jbbjj -qobiraqs arapq s(Bpiaqpunf)
sbav Suipsniaq apua§f]mz jo^ 'spsJAaiaiz uap uba
pqoij aSqiaq paq pqoq Sou apjBBips pBBjaS uaa uba
^pqoajg -aop uibu siuiapsinp ap 'japiBMZ piaM pqaBU aQ
•pqoBiqaS uapioM ap Suiuoq uap jooa 'pbbjiaa
-Sooq uba pSippnqasaq 'rao 'pjaoiaS BqoB|araapaj\i ibbu
•siuaSuBAaS aSidoojiooA ufiz pin BqSuimtUBQ aqasj, piaM
008
297
Liudger en Wytho, die tot hem waren gevlucht, toen
ook in hun woning vuur werd geworpen, toen ook de
kleine, houten kerk in vlammen opging. Hij had ter
stond, zonder te vragen naar de gevolgen zijn hal
geopend voor den geloofsprediker en de zijnen, evenals
voor allen die wilden komen, sidderend voor Ormr's
geweld, dat als een geesel der verwoesting, den ganschen
dag had omgewaard door het land. Doodsbleek zag Ub-
bo's gelaat, terwijl hij uitzag in den regen, die opnieuw
begon neer te stroomen en zijn oor de klaagstemmen
opving van den wind. Onstuimig klonk het in zijn hart:
"Othilde! Othilde! wat zal er van u worden Zal de
vorstenzoon, in wiens hand de uwe werd gelegd, macht-
tig genoeg zijn u te beschermen, als de storm, die
werd ontketend door de hoogste macht des lands, los
barst boven uw en boven zijn hoofd 1 Mijn kracht wijkt
van mij, als de vrees voor het lot, dat u wacht, mijn hart
overmant. En echter zijt gij mij niets en zult dit
nimmer zijn, gij, Gundebald's bruid!"
Hij trad in een zijvertrek, waar de grijze Bernlef
knielde naast zijn kind. Uitgeput, als sluimerde zij na
een zware dagtaak, had Frowa de oogen gesloten.
"Hoe gaat het thans?" vroeg hij zacht.
//alecht," klonk het droevig terug. "De schrik van
dezen dag, alles wat zij reeds doorstond Ach, heb
mededoogenSpreek met den koning, smeek hem
Hetto vrij te laten
"Ik beloof het u. Nogmaals zal ik het beproeven
hoewel het reeds meermalen vruchteloos was. Komt
gij thans mede naar de hal om ons avondmaal te
deelen p"
"Ik kan niet. Ach, laat mij hier om te bidden voor
mijn vermoorde vrouw, te waken bij mijn arm kind
