BUITENLAND.
GEMENGD NIEUWS.
Engeland. Sullivan, de bekende
ord-mayor van Dublin en lid van
iet Parlement, ie eergisteren uit de
;evaugenis te Tullamore ontslagen,
iaar zijn straftijd voorbij was. Men
iracht hem warme ovaties.
Tegelijkertijd zijn te Dublin de
leeren Ripon en John Morley, ver-
-genwoordigers der Engelsche home
uiers, aangekomen. Zij werden wel-
:om geheeten door 100,000 burgers,
ie allen toortsen droegen. Te King
ton waren de beide heeren reeds
oor een parnellistische deputatie
ntvangen. Ripon bad bij die gele-
enbeid een redevoering gehouden
n verklaard, dat bet doel van hem
n zijn reisgenoot was, een nauwere
etrekking tot stand te brengen tus-
;hen Engeland en Ierland, en de
ewijzen te leveren van de groote
ympathie der liberale partij in En-
eland voor het onderdrukte Ier-
the volk.
Albert Millaud schrijft bet
olgende in de Figaro:
De ridder Daniel Wilson, van het
oofd tot de voeten gewapend, de
ins in de vuist, is vertrokken om
en draak te dooden. Hij blaast op
ijn paladijnschen hoorn, hij roept
ijn vijand en draagt hem uit tot
sn tweegevecht.
«Ik ben Daniel Wilson», zegt hij,
schoonzoon van Grévyik heb een
ihoonvader, die president der Re
ubliek is geweest, een oom, die
ouverneur van Algerie was, een
nder, die generaal en Senator ie,
een neef, die lid van den Raad
an State is. Ik vrees niemand en
wacht den draak af».
Om hem heen verdringt zich het
olk dat voor den jeugdigen held
eeft: «De draak is zeer sterk 1 Zal
ij den draak overwinnen?» Maar
e koene Wilson glimlacht. Hij is
iker van zijne zaak.
Hij draagt toch een sjerp, door
jn liefje, de schoone Limouzin ge-
orduurd, en zijn goed zwaard is
ezegend door Ribaudeau.
Maar een geluid doet zich hoo
rn. Het is de draak, die uit zijn
ol te voorschijn komt. Hij ziet er
"schuwelijk uit, die draak: een
.edusakop met twee ooren zoo groot
s weegschalen. Hij sleept een me-
,gte ketens, handboeien en folter-
tigen met zich mede. Zijn lijk is
sdekt met gezegeld papier. Het
reeselijke dier draagt een baret
et zilveren galons. In zijn hand
et kromme nagels houdt hij een
ammend zwaard.
Hoe heet gemonster? vraagt
rilson.
Mijn naam is Justitie en wee
3m, die mij trotseert of beleedigt!
Wilson verbleekt, maar hij kust
sjerp van la Limouzin, verzekert
ch dat hij wel degelijk zijn maliën-
ilder aan heeft, welke sameuge-
eld is uit 22,000 dossiers, die nauw
m elkander geklonken zijn, en zijn
ied paard de sporen gevende, werpt
j zich op den draak.
Een heldenstrijd! Een homerische
orsteling, de pen van Tasso en het
mseel van Veronese waardig. Men
:rmag dezen reusachtigen en won-
irbaarlijken strijd op leven en dood
et te beschrijven. O Muzel Wat
ibt ge niet gesidderd en gebeefd,
en ge dien jeugdigen athleet zich
.deloos in de armen van den di aak
stitie zaagt werpen, die er een
igeublik in verdween en vervolgens
eer zegepralend te voorschijn kwam
isscheu zijn trillende vingers den
gezwollen hals van het vreeselijk
dier houdende, om het daarna ter
aarde aan zijn voeten te werpen en
op zijn rug gestegen, het van uit
zijn geheele hoogte te beheerschen.
En Wilson ziet kalm, betsheiden,
stilzwijgend naar het volk, terwijl
de punt van zijne laars op het voor
hoofd van het monster rust, wienB
tong, van venijn ontbloot, de voet
zolen van zijn overwinnaar lekt.
Italië. Generaal San Marzano,
bevelhebber der Italiaansche troepen
te Massowahheeft volgens een
telegrafisch bericht den lsten dezer
Saatt bezet met eene brigade infan
terie en twee batterijen berggeschut.
De voorloopige versterkingen waren
reeds voor eenige dagen voltooid.
Een detachement cavalerie, ter ver
kenning uitgezonden, heeft te Chinoa
de aanwezigheid van Abyssmische
troepen waargenomen.
Rusland. De Nowoje Wrenya be
toogt, dat het eenige middel om
Rusland tegen eenen aanval te be
veiligen, bestaat in het versterken
der grenstroepen en der vestingen.
Rusland's maatregelen aan de gren
zen zijn zuiver defensief; Rusland
verlangt niet een voet breed Duit-
schen grond, maar zal ook niet één
voet breed van zijn gebied afstaan,
en is van oprechte liefde tot den
vrede vervuld. Zoolang Duitschland
rustig is, wordt het ook van geener
lei zijde door gevaren bedreigd.
Te Marcinelle (België)
heeft Donderdag eene jonge dame
van goede familie hare schoonmoe
der, eene respectable dame van 67
jaar, met een scheermes den hals
afgesneden omdat zij haar in den
loop van den dag eenige terecht-
wijzigingen had gegeven.
D e A m e ri k a a nsche clowns
Hanlon Lee werkten jarenlang sa
men met den Franschen gymnast
Agoust. Zij maakte grooten opgang
te Parijs. Daar ontstond tusscheu
den Frauschman en de Amerikauen
oneenigheid, welke laatstgenoemden
op wraak deed zinnen.
De Hanlons wilden Agoust als bij
toeval tijdens eene voorstelling op
het tooneel dooden. Om dit doel te
bereiken gaven zij tiern het teeken
niet dat hij zonder gevaar springen
kou en kwam de Franschmau soms
slecht terecht. Eens moesten zij ra
zeker tooneel Agoust, die als gen
darme verkleed was, rondom een
kachel vervolgen en nu trachtten
de gebroeders hem met een reus
achtigen barometer, hoofd en borst
treffende, dood te slaan. Om zich te
verdedigen wapende Agoust zich
eindelijk met een sabel. «Den eerste,
die me verwondt, dood ik», mom
pelde hij met de tanden vast op
elkander gedrukt. Het publiek, weg-
ges.eept door de natuurlijke voor
stelling, applaudisseerde daverend.
Men zal zich herinneren,
dat den 13 Ja-raari van het vorig
jaar de prefect van het departement
Eure, de heer Barrême, ineenspoor-
wegwaggon door een tot heden on
bekend gebleven persoon werd ver
moord.
Thans heeft de weduwe van wij
len den heer Barrême aan het hoofd
der veilighe ds-politie te Parijs een
langen brief geschreven, waarin zij
zekere personen als den moordenaar
en diens medeplichtigen, aanduidt.
Naar aanleiding van die opgave is
een nieuw onderzoek naar de zaak
ingesteld.
Een Parijsch werkman
bezat een prachtigen kater, en daar
het dier hem in zijne vrije uren
veel afleiding schonk, (de man was
ongehuwd en woonde alleen,) be
minde hij het dier hartstochtelijk.
De vorige week 's avonds van zijn
werk komende, zag hij uit zijn ka
mertje zijn lieven kater op buurmans
dak en heel onvoorzichtig waagde
hij zich in den goot van het vier
verdiepingen hooge huis om den
voortvluchtige weder terug te halen.
De man stapte echter mis en viel
op de binnenplaats van het huis te
pletter.
P o 1 i t i e - b e a m b t e n die
de ronde door de straten der stad
Belgrado maakten, vonden dezer
dagen een man levenloos in de
sneeuw liggenmen vervoerde hem
naar een hospitaal, waar zijn dood
werd geconstateerd en tevens vast
gesteld wie hij was. De familie van
den doode werd op de hoogte ge
bracht en zorgde voor de begrafe
nis die, onder geleide van een gees
telijke, van uit het hospitaal plaats
vond.
Toen de lijkstoet buiten de stad
in het open veld was aangekomen,
keerde de koetsier van den lijkwa
gen zich eensklaps om, luisterde
aandachtig en riep: «Om Godswil,
ik hoor kloppen in de doodkist, het
lijk is weder levend geworden!»
De geestelijke en de overige be
geleiders naderden de kist en toen
zij werkelijk kloppen hoorden, ren
den zij allen zoo hard mogelijk naar
de stad terug onder het geschreeuw:
«de VampierI de Vampier!» In
Servië heerscht namelijk nog altijd
het bijgeloof, dat menschen die op
ellendige wijze gestorven zijn, na
hun dood als Vampier een ge
heimzinnig wezen op aarde
terugkeeren, om andere menscheu
te kwellen.
De koetsier was thans met de
kist alleen. Het geklop werd voort
durend sterker en nu legde de man
de zweep over de paarden en rende
met zijn akelig vrachtje naar een
politie-bureau, waar hij het geval
vertelde. Men opende de kist en
de schijudoode schold geweldig, dat
men hem onder den grond had
willen stoppen.
Zijne avonturen waren nog niet
ten einde, want de politie beweerde
dat de geschiedenis van dien dooden
vent haar niemendal aanging; hij
moest dus weder in de kist gaan liggen
en werd per lijkkoets naar het
hospitaal teruggebracht, waar men
hem teu slotte uit zijne akelige
ligplaats bevrijdde. De man was
dronken geweest, in de sneeuw
neêrgevallen en zoozeer verstijfd ge
raakt,dat men hem overleden waande.
Het schudden van den lijkwagen
had hem bij doen komen. De zon
derlinge doode is weder zoo frisch,
dat hij binnen eeu paar dagen ge
heel hersteld zal zijn.
De dierentemmer Pezon
te Chilous werd, toen hij in het hok
van zijn zwarten beer kwam, door
dat beest omvergeworpen. Pezons
zoon snelde ongewapend toe en
trachtte den beer, die op zijn vader
lag, door schoppen weg te jagen.
Een huzaar stak zijn sabel toe aan
den jongen Pezon die daarmede den
beer een fikschen stoot gaf, en toen
de beer opsprong, nog een aan de
buik. Inmiddels was Pezon opge
rezen en had hij het hok verlaten,
bedienden schoten den zoon ter hulp
en de beer werd door een geweer
schot onschadelijk gemaakt. De
'wonden van Pezon zijn niet gevaar
lijk, maar twee zijner ribben zijn
gebroken.
Weder heeft, dicht bij
TarascoD, eene aanranding in den
spoortrein plaats gehad. Zekere me
vrouw Favre ging per spoor naar
Toulon, en onderweg kwamen er
twee verdacht uitziende personen in
haar coupé. Bij het naderen van het
station Tarascon, toen de trein lang
zaam reed, wierpen beiden zich op
de dame, beroofden haar en spron
gen vervolgens uit den trein, de
vrouw half bewusteloos van schrik
achterlatende. Toen de trein aan
kwam, hadden dej gauwdieven zich
reeds voorzien van biljetten voor
Avignon. De misdaad was echter
door een der conducteurs ontdekt
en de politie weldra ter plaatse.
Daar de kleederen der beide aan
randers met modder waren bevlekt,
kreeg men vermoeden dat zij de
schuldigen waren. Aangehouden en
doorzocht bleek dit weldra zoo te
zijn, de aan mevrouw Favre ontsto
len voorwerpen werden in hun bezit
gevonden. De twee dieven waren
broers. Een hunner had nog gediend
bij de repubükeinsche garde.
Fourniol, een oppassend
spoorwegbeambte te Béziers, is va
der van eeu negenjarigen knaap, die
een bizonderen aanleg heeft om een
vagebond te worden en een zeld
zaam voorbeeld van weerspannig
heid is. Reeds tweemaal heeft hij
het ouderlijke huis verlaten. Ver
scheidene malen had de vader be
proefd hieraan een einde te maken
en ten slotte sloot hij hem in een
kamer van de derde verdieping op.
Hoe ontstelde hij echter toen hij,
thuiskomende, zijn kind zwaar ver
minkt en bijna stervende vond. De
ondeugende knaap was er in ge
slaagd een touw machtig te worden,
met behulp waarvan hij had ge
tracht zich uit het venster te laten
zakken. Het touw was gebroken en
de knaap was op straat gestort,
waar de buren hem badende in zijn
bloed vonden liggen. Naast hem lag
eeu pakje kleeren dat hij mede had
wilien nemen. Men twijfelt er aau,
of de jonge Fourniol er weder bo
venop zal komen.
Te Schaffhausen was
een oud landman sedert vele dagen
lijdende aan hevige zenuwaandoe
ningen en dezer dagen was hij zwaar
ziek. De geneesheer deelde onlangs
zijne familieleden mede dat het des
nachts met den man zou afioopen,
mocht hij nog iets vragen, dan moes
ten zij 't hem maar gerust geven,
daar 't hem toch niet meer kon
hinderen.
Den volgenden morgen kwam een
bloedverwant van den zieke den
dokter vragen om toch eens gauw
te willen komen, de man leefde nog,
maar het zag er heel treurig met
hem uit. Verbaasd gaf de genees
heer aau het verzoek gehoor en hij
vond den zieke in een allerzonder-
lingsten toestand; eeu nauwkeurig
onderzoek toonde aan, dat de man
stomdronken was.
Het bleek, dat de zieke te drinken
had verzocht, en men had hem ze
ven Nederlaudsche kannen landwiju
gegeven en nog een stevig slokje
Malagawiju toe. Twee dagen later
ontwaakte de patiënt uit zijn bewus-
teloozen toestand en was gered.
Het volgende voorval
heeft ouder de inwoners van Gort
boy bij Killarney in Ierland niet
weinig ontsteltenis veroorzaakt. Een
geheel boeieDgezin is in één nacht
krankzinnig geworden. Maandag
avond waren de zes leden van het
gezin Doyle vroeg naar bed gegaan
en allen waren gezond en wel. Dins
dagmiddag zag een voorbijganger
in den tuin bij het huis het lijk
liggen van Michael Doyle, het jongste
der kinderen van Doyle. Aan de
deur van het huis stonden vader
Doyle, zijne vrouw en drie kinderen
met woeste oogen, fladderende haren
en met hooivorken, dreigende ieder
te vermoorden, die hen durfde nade
ren. De politie, die te hulp geroepen
werd, had veel moeite om de woes
telingen te ontwapenen en daar allen
blijkbaar waanzinnig waren, was
het onmogelijk hen te ondervragen.
Binnenshuis waren alle meubelen
vernield. De kleine Michael Doyle
was blijkbaar geworgd en vervol
gens het lijkje voor de zwijnen in
den hof geworpen. Waarschijnlijk
is het drama op de volgende wijze
te ontraadselen: De kleine Michael
was een lastig en idioot kind. De
ouders waren sinds eenigen tijd ten
prooi aan godsdienstwaanzin en had
den aan de buren verklaard, dat God
geen zegen op hun werk zou laten
rusten, zoolang Michael niet dood
was. Men onderstelt, dat de vrouw
Michael toen in eene vlaag van ver
bijstering heeft vermoord en het
moordtooneel op de huisgenooten
zulk een werking uitoefende, dat
allen op eens krankzinnig zijn ge
worden.
De politie moest hen dwangbuizen
aandoen, om ie voorkomen dat zij
elkander om het leven brachten.
Nader verneemt men,dat
baron Hirsch, ter herinnering aan
zijn zoon Lucien, 50 millioen frs.
schonk aan de Israëlieten van Hon
garije en Rumenië, evenveel aan
die van Rusland en evenveel aan
die van Turkije.
Om de goede looiing van
het leder van drijfriemen te onder
zoeken, raadt het «Pharmaceut. Cen-
tralblatt» aau, eeu snippertje van het
leder in azijn te leggeu. Wauneer
het leder goed doorgelooid is, wordt
de kleur slechts iets donkerder;
heeft de looistof daarentegen de ge
heele massa niet doordrongen, dan
zwellen de vezels in korten tijd sterk
op en wordt het geheele stukje leder
allengs eene geleiachtige massa.
V Jtf, JG .'v''"'..
«Waarom trouw je niet?» vroeg
iemand aan een vriend.
«O, ik heb een afschuw van vrou
wen en als ik ging trouwen, zou mij
dat stellig in mijne letterkundige
bezigheden hinderen!»
«En welke letterkundige bezig
heden zijn dat?»
«Ik schrijf liefdes geschiedenissen.»
Jansen. Ik heb gisterenavond een
goochelaar gezien, die uit één flesch
twee verschillende dranken schonk.
Pietersen. Dat is nog niemendal.
Mijn b urman, de kruidenier, ver
koopt drie soorten van thee uit één
kistje.
Een uitgever schreef aan een zoo-
genaamdeu kritikusHet spijt ons,
dat ons blad u niet bevalt, wij ge
ven het alleen uit om u te beha
gen. Wij zouden u vrel vragen of
gij de leiding op u wilde nemen,
maar vreezen dat de een of andere gek
u schrijven zou, dat hij htt beter
kon en dat zou u stellig hinderen.
j oogen niet gesloten en thans liep hij, met een pijnlijk
rofd en brandende oogen, de kamer op en neder, terwijl
jn ontbijt onaangeroerd op de tafel stond.
«Hij, hij!» zeide hij halfluid, «het was Karei Weber, dien
van Francesco's mes redde, de man die haar opgedron-
;n is en dien zij, daar ben ik zeker van, niet liefheeft,
et noodlot heeft mij dengene doen redden, die mijn geluk
it meest in den weg staat. Had ik dat kunnen weten...»
i daarop, met een plotselinge ommekeer in zijn geest,
legde hij er bij«Maar weg met die slechte gedachten
ou ik geaarzeld hebben hem te hulp te komen, zoo ik
sweten had wie hij was?»
Eu zonder ophouden schreed hij door de kleine kamer,
onrustig en te aangedaan om te gaan zitten. »Hoe komt
it. dat zij nog hier zijn?» ging hij steeds in zichzelf spre-
snd, voort. «Waren zij maar vertrokken, deze pijnlijke ont-
oetiug zou mij gespaard zijn gebleven! En toch, hoorde
niet, dat de twist begonnen was doordat hij Francesco's
rrloofde onder de kin streek? Is het niet mogelijk, dat hij
in losbol is? En in dat geval.... is zij vrij!»
Hij bleef staan en sloot even de oogen, als overweldigd
)or deze gedachte. Maar daarop, zichzelf deze opwelling
irwijtend, mompelde hij«Dwaas, bouw toch geen lucht-
tsteelen! Het was slechts eene aardigheid, een onbedui-
rade vrijheid die hij zich veroorloofde,' Ik ben dan wel
diep gezonken, dat ik mijn hoop zou vestigen op de on-
deugden van anderen!»
Eu niettemin woelde dit denkbeeld gedurig door het brein
van den jongen Italiaan. Hij herinnerde zich levendig al
de omstandigheden van zijne kennismaking met den aan
staanden echtgenoot van Mane van de Velde. Met min
achting dacht hij aan zijn laf, onmannelijk gedrag en het
hem dreigend gevaar, en lachte met een scherpen, hellen
spotlach over ztjn onbeduidend uiterlijk, dat eene bevesti
ging was van hetgeen over hem te lezen stond in den brief
dien Giovanni van Marie ontvangen had. «Hij is dom.»
Ja, dat was hij ongetwijfeld. Laf, zwak, dom, zoodanig
was dus de man aan wien een lief, ontwikkeld, zachtaardig
meisje door hare moeder was verkocht.
Eu Giovanni haalde diep adem, terwijl zijne vuisten zich
balden als in toom tegen de moeder, welke haar kind een
echtgenoot had opgedrongen, die haar nooit gelukkig zou
kunnen maken. Maar had hij het dan niet in zijn macht,
om die verbintenis nietig te maken?Wat belette hem, de
geheele geschiedenis mede te deelen aan den vader van het
meisje? Zou deze willeu dat zij lijden zou, haar gansche
leven lang, voor eene ellendige geldzaak? O, ongetwijfeld
zou van de Velde onmiddellijk het heilloos engagement
verbreken, zoo hij wist dat zijne dochter haren aanstaan
den echtgenoot niet liefhad.
Maar plotseling bedacht hij zich. Eu Marie dan Marie,
die hem meer dan allen vertrouwd had, door hem den
brief te laten lezen. O, zijn plan was krankzinnig, slecht,
zelfzuchtig. Hij kon immers het vertrouwen dat zij in hem
koesterde, niet teleurstellen, dat zou voorwaar een schoon
bewijs zijner liefde zijn geweest!
Hij knarste op de tanden, iu een aanval van machteloozen
toorn. Zooals een gevangene die zich nog tot groote dingen
in staat gevoelt, rammelt met de boeien die hem daarin
belemmeren, zoo schudde de jonge Italiaan aan de kluister,
die zijne belofte van geheimhouding had opgelegd aan de
vrije uiting zijner liefde.
Plotseling werd aan de deur getikt. Leuta bleef staan en
trachtte zich te beheerschen tegenover den bezoeker, die
zich op een voor hem zoo ongelegen tijdstip kwam aan
melden. Maar hij verbleekte niettemin, toen op zijn «bin
nen» Karei Weber verscheen, keurig en zwierig gekleed
en met den Hauwen glimlach om de smalle lippen, fatterig
en onbeduidend.
Hij trad met uitgestoken hand op den violibt toe, die
zich geweld moest aandoen om haar te drukken.
(Wordt vervolgd.)
