Aan onze Lezers.
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD.
BERICHT.
In den Vreemde,
Zaterdag 11 Januari 1890.
No. 2001.
Van Verre en van Nabij.
„DE ROODE SJAAL".
7e Jaargang.
•S )AGBLAD
ABOHKIHEHTSPEIJS:
Voor Haarlem per 3 maanden/ï.20.
Franco door liet gelieele Rijk, per 3 maanden. -1.85.
Afzonderlijke nummers-0.03.
Dit blad verschijnt dagelijks, behalve op Zon- en Feestdagen.
Bureau: Kleine!Houtstraat No. 9, Haarlem. Tetefoonnssmiruer 3Mtt.
ADVERTENTIE!:
van 1—5 regels 50 Cents; iedere regel meer 10 cents
Groote letters nsar jdaatsruimte.
Bij Abonnement aanzienlijk rabat.
Abonnemonton en Advertenties worden aangenomen door
onze agenten en door alle boekhandelaren, postkantoren en courantiera.
Directoiiren-Uitgeyers J. C. PEEÏtEBOOM en J. B. AVIS.
Boo fdagenten voor bei Buitenland: Compagnie Générale de Publicity Stranger e G. L. 2) AU BE êf Co., JOHN F. J ONES, SuccParijs 3 i bi* Faubourg Montmatire
Eenigen der zetters die door influenza
waren aangetast, zijn thans weder her
steld. Toch moeten we nog een gedeelte
van ons personeel missen.
Onder de nog ongestelden zijn er ook,
die rondbrengers der courant waren,
terwijl van de overige rondbrengers ook
enkelen ongesteld zijn.
Wij blij ren onder deze omstandigheden
de welwillendheid onzer geachte Geabon-
neerden inroepen
Directeuren- Uitgevers.
In ons volgend nummer zal een
begin worden gemaakt met een
nieuw Feuilleton, getiteld
naar liet engelscli
VAN
EDNA LYALL.
We vleien ons hiermede eene
goede keuze te hebben gedaan.
Deze roman onderscheidt zich o. a.
door fijne karakterteekening en
lioogst boeiende tafereelen.
DirecteurenUitgevers.
VI.
EENE GEHEIME ZITTING.
Nauwelijks was de genaeenteraadazit-
ting van 8 Januari geopend of ze werd
•op voorstel van den Voorzitter ook
'weder gesloten. Men ging over in ge
heim comité.
Wij verslaggevers rezen, met het publiek,
van onze plaatsen op, om ons naar onze
j .vachtkamer tc begeven. Hoewel we na
tuurlijk niet konden weten hoelang de
deuren voor ons gesloten zouden blij
ven, begrepen we wel uit droevige erva-
wlring, dat we minstens een paar uur tot
werkeloosheid gedoemd zouden zijn en
-• het eenige wat ons troostte wa3, dat wij
2'i verschoond bleven van het weerge
ven eener ellenlange discussie.
I Wat was nu het punt op de agenda
waarvoor eene geheime gedachtenwisse-
ling noodig werd geacht? Het bouwen
van eone nieuwe kostelooze school? Och
neen, dat kan moeilijk de hoofdoorzaak
zijn geweest. Er was verschil van gevoe
len over de plaatsing dier school, dat is
waar, maar er is niet zoo heel veel
haa3t bij het voteeren eener school
die pas in November moet gereed zijn
en, het bureau van gemeentewerken kan
het getuigen, er zijn wel groote zaken
tot het maken waarvan minder tijd wordt
gegund.
Evenwel, de comm. van Toez. op het
lager onderwijs heeft een teer punt aan
geroerd, toen zij in overweging gaf de
nieuwe school niet aan gene zijde van
den spoorweg (Schoterstraatweg) maar
aan de Parklaan te plaatsen en wel
daar waar de tent van Carré pleegt te
staan.
Men zou een vreemdeling in Jeruza
lem moeten zijn, om niet te weten dat
de gemeenteraad, en vooral het Dagel.
Bestuur, aan de haarlemsche katoen
maatschappij het recht betwist om het
terrein der oude fabriek ie verhuren aan
de ondernemers van het tegenwoordige
Sportterrein „De Phoenix", en zoo
angstvallig vermijden B. on W. alles
wat maar ia de verte zou kunnen zwee-
men naar eene erkenning van het bestaan
van dat feestterrein, dat zij bij de aan
duiding van de plek den naam van tfDe
Phoenix" zelfs niet noemen.
Namen nu B. en W. de meening van
de commissie van Toezicht als de hunne
aan, om do school op dat terrein te
bouwen, dan zouden zij van zeiven ten
eerste: het oude plan omverwerpen om
daar een park te maken en ten tweede
aan de katoenmaatschappij en hare huur
ders eenigermate eene erkenning geven
van de machteloosheid der gemeente in
zake de kwestie van de erfpacht.
Men kan niet zeggen, dat de tegen
woordige toestand zeer zuiver is. De
gemeenteraad duldt, dat de katoenmaat
schappij het terrein verhuurt, maar ont
kent dat die maatschappij daartoe het
recht bezit. De huurders van de katoen
maatschappij, de ondernemers van het
Sportterrein, houden zich zooveel moge
lijk buiten aanraking met de autoritei
ten, zoover zelfs dat zij geene //vergun
ning" aanvragen, die niettemin in het
kader hunner zaak zeer zeker zou
passen.
Maar ik dwaalde af. Het is in onzen
gemeenteraad politiek beleid, dat de deu
ren der openbare Raadszitting gesloten
worden wanneer men komt aan een on
derwerp dat.niet in de geheime zit
ting wordt besproken. Zoo goed ingelicht
zijn wij niet en kunnen wij ook niet
zijn, dat wij haarfijn zouden weten wat
er in onze afwezigheid geechiedt, maar
wij durven beweren dat er in de geheime
zitting van den achtsten dezer,nog over iets
anders dan over de nieuwe school is ge
sproken, nl. over het groote spoorweg-
plan.
De speciale Raadscommissie heeft het
rapport van hare onderhandelingen met
I de Holl. IJzeren Spoorw. Maats, in eene
vorige vergadering ingediend. Wij ver-
namen dat met vreugde. Thans zonden
I wij dan te weten komen, wat het resul-
taat is van de voortdurende pogingen,
ook door ons blad gedaan, en gosteund,
J om eene afdoende verbetering van het
I station, van de overwegen en van de
verkeerswegen voor den handel te ver-
I krijgen.
Ongetwijfeld zou het rapport worden
gedrukt en, als gewoonlijk, ook ons
worden toegezonden. Wat het eerste be-
treft hebben wij on3 niet vergisthet
stuk is gedrukt, maar met den onzaligen
term //geheim" bovenaan. De //lastige"
pers, die alles aan de groote klok hangt,
J mag hare nieuwsgierigheid nog een wei-
nig rekken. Geen letter van het stuk is
ons on'ler de oogen gekomen.
Het ligt waarschijnlijk aan ons métier,
dat wij grooter voorstanders zijn van
Thorbeckc's gezegde: //openbare zaken
moeten in het openbaar behandeld wor
den", dan het college van Burgemeester
en Wethouders in onze gomeente, maar
de verzuchting ontsnapt ons wel eens:
„waartoe, ach, waartoe toch, al die Ge-
heimthuerei?" I3 de Hollandsche Spoor
eon jongejuffrouw, die op de tcenen
getrapt is, wanneer zij in het verslag
eener openbare Raadszitting ontdekt, dat
een of meer leden iets gezegd hebben,
dat minder aangenaam voor haar is?
Dat men het rapport van den waterzoe
ker onlangs geheim gehouden heeft, was
zeer zeker noodig met het oog op de
mogelijke tegenwerking van de duinwa-
termaatschappij maar voor de ge
heimhouding van het rapport over het
spoorwegplan kunnen wij geen goede
oorzaak vinden.
Niet alleen bij deze zaak trouwens,
ook bij andere zaken schijnt men veel
tegen die groote klok te hebben, waar
van ik zooeven sprak. Een der Raadsl
ieden zelf zeide eens tot een der verslag
gevers, „dat wij op de kaarten keken,
maar niet er in." Het is de vraag of
dat gewenscht i3, of dat is in den geest
des tijds.
De gedrukte stukken, met de adviezen
van B. en W. en van de verschillende
Raadseommissiën mogen wij niet publi-
ceeren voordat ze in den Raad als inge
komen zijn vermeld. Op de vraag,
„waarom die geheimhouding?" blijft het
antwoord uit. Men kan toch niet den
ken, dat het daarom zou ziju, dat B. en
W. de gelegenheid hebben om ter elfder
ure een voorstel of advies te wijzigen of
in te trekken? Weinig vleiend zou het
voor ons Dagelijksch Bestuur zijn, in
dien men dacht, dat zijne uitingen op
zoo losse schroeven staan, dat de moge
lijkheid bestaan zou, dat gisteren geop
perde meeningen morgen werden veran
derd of geheel ingetrokken! Wij hebben
van dit college eene betere gedachte.
Tegen het verbod om stukken te pu-
bliceeren voor de officieele permissie was
gegeven hebben wij onlangs gezondigd,
toen wij het antwoord van B. en W. op
de aanbiedingen der gasfabriek alhier, in
onze kolommen opnamen. En wat was
hiervan het gevolg? Dat de andere bla
den het rapport ook afdrukten en dus
even „stout" waren als wij, met dit
onderscheid, dat zij alle schuld wierpen
op ons. Nu, wij willen die schuld wel
dragen en hopen onder den last daarvan
niet to bezwijken, maar wij kunnen toch
de opmerking niet weerhouden, dat dit
beroep op ons voorbeeld veel weghad
van den jongen, dio tot zijn onderwijzer
zegt: „Meester, ik heb een ruit stukge
slagen, maar mijn kameraad heeft het
mij voorgedaan!"
Burgemeester en Wethouders, ten
slotte, behooren te zitten „in een glazen
huisje" en al zegt de Burgemeester wel
eens, dat dat inderdaad het geval is, wij
voor ons betreuren het, dat dat glas aan
sommige kanten wel eens wm^glas schijnt
te wezen.
S T A 0 S i\ E li S.
Haarlem, 10 Jan. 18b0«
Bij Zr. Ms. besluit van 7 Januari is
benoemd tot vice-president der arrondis-
sements-rechtbank alhier, mr. L. E. A.
baron Sloet tot Oldkuis, thans rechter
in dat college.
Beroepen te Hoogland (cl. Amersfoort)
ds. J. G. Creutzberg Fz., directeur der
inrichting voor ziekenverpleging alhier,
vroeger pred, te Woudenberg.
In het jaar 1889 is op de kaasmarkt
alhier aangevoerd354088 stuks, gelijk
2877 stapels; verkocht 350,077 stuks,
gelijk 2840 stapels, wegende 687,312
kg.; de middenprijs was 28,34 per
50 kg.
liet eerstvolgende Volks-concert te
geven door het strijk-orkest van het
Gemeentelijk muziekkorps alhier, zal
plaats hebben op Zondag 12 dezer, des
avonds to 8 uur, in de concertzaal der
Vereeniging".
Onze op 't gebied van muziekonderwijs
zoo gunstig bekende stadgenoot, de heer
Leo Keyzer zal binnenkort, evenals 't
vorige jaar, door eenigen zijner leerlin
gen een uitvoering doen geven in de
bovenzaal der sociëteit „Vereeniging",
uitsluitend voor de ouders en genoodigden.
Spanjaarden in „de Kroon".
De ook hier ter stede welbekende
vlaamsche coupletzanger Chrétienni (die
bij den ambtenaar van den burgerlijken
stand bekend is als Jayi van Essen) had
een gezelschap spaaosche mandolinisten
geëngageerd en gaf daarmede Donder
dagavond eene voorstelling in „de Kroon".
Dit spaansche gezelschap bestaat uit
zeven personen, in zwart fluweel sierlyk
gekleed en getooid met steken en baret
ten, die beter op ons hollandsch tooneel
dan in onze hollandsche straten zullen
voldoen. Twee hunner spelen op man
dolines de eerste partij, een derde de
tweede partij, een vierde tokkelt alt, en
de beide anderen vormen op gewone
guitaars do violoncel- en baspartij. Wat
den zevende betreft, die voerde geen an
der instrument dan een tambourijn en
castagnetten, waarschijnlijk diende hij
voor doublure, wanneer een der spelers
ziek mocht worden.
Evenals bij de Tziganen-orkesten, die
j ons hier nu en dan bezoeken, staat men
bij deze Spanjaarden verbaasd over het
onberispelijk ensemble en over de uit-
I drukking, die er ligt in hun spel. De
kapelmeester, die de eerste partij mee-
speelt, heeft geen dirigeerstok noodig,
j maar kan het met zijn oogen wel af.
J Een negental nummers gaven zij ten
beste, waarvan de ouverture van „Flo-
tow's Martha" ons het meest aantrok.
Zeer eigenaardig was ook een spaansche
dans, dien twee hunner met accompag
nement der muziek uitvoerden.
Chrétienni heeft altijd wat nieuws, en
ook thans was hij in zijn soort weer
verdienstelijk. De opkomst van het pu
bliek wa3 al heel gering.
Het bestuur van „de Kroon" heeft
zeer zeker aanspraak op de erkentelijk
heid harer leden, dien het de gelegenheid
geeft, telkens iets nieuws en aantrekke
lijks te zien en te hooren.
Naar luid van eene advertentie in dit
blad zal Zondag a. s. in den schouwburg
alhier optreden het gezelschap van het
„Théatro de3 Families" uit 's-Hage.
Dit gezelschap bestaat uit acrobaten,
waaronder vooral de „troupe Cordinis"
de aandacht overwaard is, verder goede
hollandsche en buitenlandsche zangers en
zangeressen, jongleuses enz. enz., kortom,
alle genres op dit gebied zyn vertegen
woordigd. De ondernemer is van plan,
wanneer deze voorstelling bijval vindt,
er maandelijks hier eene te geveu.
Sedert 4 October van het vorig jaar,
den dag waarop het eerste bevel is uit
gevaardigd dat de honden in deze ge
meente zich gedurende 4 maanden niet
op straten of wegen mogen bevinden
zonder voorzien te zijn van een muilkorf,
zijn door de politie alhier 225 honden
opgevangen en 77 eigenaars van houden
bekeurd.
Hedenmorgen zijn twee paarden, go"
spannen voor een wagen, in do Groote
Houtstraat nabij het Yerwulft op hol ge
gaan doch spoedig tot staan gekomen,
door het vallen van een der paarden. De
voerman H. Boogaard, melkboer, wo
nende te Haarlemmermeer, is er met den
schrik atgekomen, terwijl aan zijn wagen
slechts geringe schade is toegebracht.
Bij het bestuur der vereoniging
„Waldadijihaid naar Vermogen"
hebben zich de volgende personen voor
werk aangemeld
Een voor koetsier. - Twee voor oppasser.
- Een voor ziekenoppasser. - Drie voor
kantoorlooper. - Een voor portier. - Een
voor schrijfwerk. - Een voor schoenmaker.
- Een voor schildersknecht. - Twee voor
metselaarskecht. - Een voor timmermans
knecht. - Een voor koper- en metaal
gieter. - Twee voor tuinmansknecht; - Een
voor opzichter. - Een voor loodgieters
knecht. - Acht voor aardwerkers of los
FEUILLETON.
Naar het duitsch
door
J. URSINUS PRUIM.
8)
(Slot.)
Zou het haar geene weldaad geweest zijn, te sterven, toen,
toen de schat in haar beursje nog steeds aangroeide, toen haar
hart nog vervuld was van zalige, schier onmogelijke ver
wachtingen Maar neeD, zij, de bult, leefde, moest leven. Waartoe
Even grijs en akelig als de nevel die haar omgaf, lag de toekomst
vóór haar. l)ag op dag zou ze zich naar het magazijn slepen, en
het wiel harer machine in beweging brengen Waartoe?
Ze zou werken, sparenzich aankleeden, zich uitkleeden.
Waartoe? Waartoe toch? Eva was goed verzorgd en
moeder met haar. De broertjes en zusjes hadden hare hulp niet
meer noodig; aan hare persoon had niemand ooit behoefte gehad
en ze was zoo moede o zoo moede. Ochwie nu toch maar
slapen mocht!
Onwillekeurig hing ze zwaarder tegen de leuning hier,
hier was de opening. Hoe gemakkelijk was het er doorheen
te glijden. Ze behoefde geene kracht aan te wenden; ze
wierp zich niet; ze gleed slechts zachtkens, zaehtkens ver
der, gehoor gevende aan het onweerstaanbare verlangen naar ru st,
het éénige, dat hare ziel nog vervulde. Slapen wilde ze slechts,
slapen!
Tegen een der pilaren van de brug, gedragen door de kabbe
lende golljes vond men haar slapend, zooals ze gewenscht
had, maar zóó vast, dat niemand haar meer kon doen ontwaken.
En de heeren van het gerecht staken de hoofden bijeen, en konden
het niet eens worden, of hier aan een ongeluk of aan eene mis
daad moest worden gedacht; men sprak er zelfs van haar eene
eerlijke begrafenis te ontzeggen. Maar toen sprong juffrouw Merten
met al hare welbespraaktheid in de bres voor haar gestorven kind
en haar bewijsgrond gaf den doorslag.
„Waar denken de heeren toch aan? Als mijn Marietje zulke
slechte bedoelingen had gehad, zou ze toch dat splinternieuwe
prachtstuk wel thuis gelaten hebben! Zóó slecht was ze niet, om
dat opzettelijk te bederven!"
En zoo slaapt ze dan in haar rooden sjaal in rij en gelid met
de rechtvaardigen in den lande. Op heur graf staat een eenvoudig
kruis, en nu en dan hecht een der medelijdende buurvrouwen een
goedkoop kransje daaraan. Zou thans het raadsel des levens
waarvoor zij te gronde ging, voor haar zijn opgelost?