TWKED6 liJLAl>
Een hypnotisch treurspel.
Waaraan herkent Se hond liet spoor
zijns Heesters?
BEHOORENDE BIJ
HAARLEM'S DAGBLAD
YA.N
Maandag 24 Augustus 1891.
Het talrijke publiek, dat de zaal van
den vloer tot en met de galerij vulde,
had het eerste gedeelte van het uitge
lezen programma genoten en warm toe-
cejuichtde stouts toeren van acrobaten,
de geheimzinnige verrichtingen van een
goochelaar, de komieke zang van café-
ckantantzaugers en de dansen van een
bevallig ballet hadden beurtelings de
verschillende wenschea bevredigd. Een
rustelooze menigte had thans de koffie
kamer gevuld en besprak het beloofde
wonder, dat het tweede en laatste deel
van de avond-uitspanning inhield. Een
blik op het programma verklaarde de
oorzaak van de ongewone opgewonden
heid. Op buitengewone kosten had de
directie van het Boston Alhambra den
[beroemden magnetiseur dr. Kellogg en
zijn bewonderenswaardig //sujet" Melle
Olivia geëngageerd.
Dr. Kellogg, aldus werd aan bet pu-
jtliek bericht, was tegelijk de stoutmoe
digste en meest onfeilbare is zijn vak
zijn magnetische krachten waren letter
lijk onbegrensd. Bij iedere proefneming
jwas hij gewoon de lage kunstgrepen en
listen te ontmaskeren waarmede zijne
talrijke concurrenten het eerlijke, oaerg-
denkeDdo publiek bedrogen. In Olivia
sou men iemand zien wier passieve
krachten en onderworpenheid aan den
magnetiechen invloed volkomen de na
tuurlijke gaven van den dokter even-
aardden.
Nu en dan werd er gefluisterd over
vreemde voorvallen en geheimzinnige
omstandigheden, die zoowel het openbare
als private leven van magnetiseur en
sujet betroffen. Men zeide, dat dr. Kel
logg hartstochtelijk verliefd was op de
gchoone Olivia. Gedurende de oogen-
blikken, dat bij haar onder zijn invloed
bad, zou hij haar somtijds onmeedoogend
ikwellen en pijnigeD en zich zoo wreken
jvoor de uiterlijke onverschilligheid, bijna
[grenzende aan afkeer, die zij in haar
natuurlijken staat onophoudelijk legen
iem aan den dag legde.
Onmiddellijk volgende op deze open
baring, verscheen thans een meer pikant
itukje nieuws. Een zeker vreemd
Joijnheer, een jong Engelschman, Lord
Warner geheotèn, was dol verliefd op
Olivia. Zijn vrouw, huis en schitterende
apenbare positie verlatende was hij den
lector en zijn sujet op al hunne tochten
en reizen gevolgd, alles om zich heen
vergetende, behalve zijn dwazen ccmpro-
nitteerenden hartstocht.
Deze verliefdheid scheen alleen te he-
BtaaD, wanneer het medium in den g8«
nagnetiseerden toestand was. Als een
natuurlyk gevolg, bestond tusschen den
t loctor en den jongen edelman een ver
houding van bittere jaloezie en haat. Op
sen gegeven oogenblik, aldus werd ge-
segd, zou da crisis van hun vijandschap
jekomon zijn; evenmin was het onwaar-
ichijnlijk dat een tragisch einde het ver
ijl oop van deze romantische geschiedenis
zou worden en in tegenwoordigheid van
IS, ien publieke zitting afgegpeeld.
Ten laatste werd nog melding ge-
naakt van de verschijning van een
lieuwen acteur in dit pikante drama.
Een dame, jong en schGon, blijkbaar
?an voorname geboorte, was op het too-
leel verschenen. Lady Warner zij
fas het ontwijfelbaar was een even
|eregeld toeschouwster op de Kellogg-
loirées als baar ontrouwe echtgenoot,
iezeten in een loge, recht tegenover do
m ijne, naar de laatste mode gekleed en
teeds een kalm, minachtend voorkomen
lebbende, vestigde zij haar oogeu op
jft laar ontrouwen heer en meester.
Deze stand van zaken werd onder de
alryke toeschouwers bekend, en toen
iet uur naderde van de Kellogg-séance,
Waren alle oogen gericht op de twee
filleen nog ledige loges over elkander,
en zander twyfel bestemd voor de twee
icteurs van dit hoogst aantrekkelijk
30 Iraraa.
Plotseling werd hst gegons van do al-
enieene gesprekken onderbroken door
fle eerste tonen van een ouverture en
terstond na tie openings accoorden be-
I rad lord Warner de logo aan den
KChïerkant en ging kalm zitten ten
aanschouwen van het geboele publiek.
)fschoou in jaren nog een jong man,
Iroeg hij het uiterlyk van iemand, die
ederen nag en minuut zijns levens had
jeieefd. Zijn bleek, fijn geproporiionneerd
[elaat, brtede slaperige blauwe oogen
uebtig golvend haarduidden helder
'en rnan van voorname atkomst aan,
Daar tevens als dit geprikkeld
i'erd, van een ontembaar van een
'goï-tïsch karakter. Zijn kleedicg was
onberiapelijken het was geen wonder,
dat toen bij zitten ging en. achteloos het
programma inzag, iedere tooneelkijkvr
terstond op hem werd gericht.
Nauwelijks waren zijn verschijning en
•üorlyk waargenomen of er was een
Hebt geruisch in de tegenovergestelde
°ge, on Lady Warner, zonder begelei
ding of gezelschap, ging zitten, en het
gordyn wegschuivende, vestigde zy een
strakken blik op haar vis-Avis.
Groot, slank en van een volmaakt
uiterlyk, met krullende blonde lokken en
eeu frisch gelaat, fijne en welgevormde
trekken en schitterende blauwe oogen
was ook zij het type van de hoogge
boren engelsche vrouw. Fraai gekleed
in een robe van zuiver wit satijn, met
kostbaren kant omzet, was de aanblik,
dien zij bood, overweldigend.
Het tooneel was in eon tuin her
schapen en van den achtergrond traden
do beroemde dr. Kellogg en Olivia hand
aan hand naar voren en bogen bij het
voetlicht. Een luid applaus begroette
hen.
Olivia was een een vrouw van onge
veer vijf en dertig jaar, iets meer dan
middelmatig groot en gevormd als een
vrouwelijke Hercules. Haar prachtige
schouders en fraai afgeronde armen wer
den onbedekt gelaten door haar wit
satijnen kleed.
Haar gelaat was volstrekt niet schoon
en werd slechts gered van een zekere
volheid door zijn vroolyke uitdrukking
en de bekoring van haar aanhoudenden
glimlach.
Wat den doctor betreft, zijne verschij
ning baarde teleurstelling en had vol
strekt niets romantisch. Zijn groote,
magere, hoekige figuur met een leelïjk
gevormd hoofd en bleek, lijkachtig ge
laat, was er niet op berekend om een
eenigszins gunstigen indruk te maken.
De muziek zweeg, en dr. Kellogg
sprak eenïge inleidende woorden op een
kalme wijze en met geen buitengewone
poging om indruk te maken. Hy deelde
mede, dat alvorens te beginnen, volgens
zyn belofte, de nietswaardige zwcadelarij
van zoogenaamde hypnotiseurs en spi
ritisten aan de kaak Ce stellleo, hij ze
kere krachtige en onweerlegbare ver
schijnselen in 't heelal zou te voorschijn
roepen en zijn sujet in een kunstmati-
gen slaap brengen. Met een lichten wenk
aan het orkest, dat onmiddellijk een zachte
en zanperige melodie aanhief, strekte de
doctor zonder verdere plichtplegingen
zijne handen naar Olivia uit.
Gedurende enkele oogenb'ikken maakte
zij geen beweging; het auditorium in
ademlooze spanning, was volmaakt stil,
en alle oogen waren op het tooneel ge
richt. Toen, plotseling, scheen de toover-
kracht te werken. Door den magneti-
schen stroom getroffen, stond Olivia
eensklaps van haren zetel op. De ver
andering in hare uitdrukking was vol
komen, hare gelaatstrekken schonen in
een tragische onbeweeglijkheid te ver-
keeren, haar onzekere blik was die van
diepe verwonderiog en ontzetting.
Een blik op den doctor toonde dat
er in zijne verschijning ook goene
kleine verandering had plaats gegrepen.
Zijn houding scheen in vastheid te
winnen, zijne lippen waren vast op el
kander gedrukt en uit zijne oogen, door
de schaduw van zijne saamgetrokken
wenkbrauwen heenloerde een sluwe
blik. Zijne geheele uiterlijk scheen een
wraakzuchtige begeerte uit te drukken
tot zekere hoogte getemperd door een
ironisch medelyden jegeDS de arme vrouw,
die voor hem stond.
Bij iedere be wet ÏDg zijner handen aonk
Olivia dieper in haar spookachtigen slaap.
De houding van haar lichaam was niet
meer die van iemand, welke »yn wil on
afhankelijk beheerscht. Zij ging voort
met den zwevenden tred van een slaap
wandelaar, alsof zij op do lucht wandelde.
Zy trad nu eens terug alsof zij wilde
ontsnappen, en dan ging zij weer vooruit
met korte, zenuwachtige schreden, terwijl
baar boezem werd bewogen door een
zware, werktuigelijke, diepe ademhaling.
Plotseling klonk een kreet van af
grijzen door het gebouw.
Uit een verborgen plaats van zijn
kleeding had Kellogg een langen, dunnen
scherpen dolk getrokken, en hem op
heffende, stiet hij het wapen met kracht
in het naakte vleesch van Olivia's arm.
Ver buiten zija loge geleund staarde
Lord Warner, ontsteld door het plotse
linge van deze wreede dae.d, naar het
schouwspel, met cogen vol haat en af
schuw. Lady Warnar echter, behield
dezelfde kalmte, die haar sedert haar
binnentreden had gekenmerkt, het eenige
zichtbare teeken van aandoening was dat
zij de leuning van de loge krampachtig
greep en met haar witgehandschoende
vingers begon te trommelen.
De meest onbeweeglijke van allen was
Olivia zelf. Geen zucht slaakte zij van
pijn bij de wreedö wonde, die haar werd
toegebracht. Het vleesch rondom de
wonde behield zelfs zijn marmerwitte
kleur en baar gestalte kon slechts wor
den vergeleken bij een standbeeld van
den Nacht.
Een langdurig gemompel van verba
zing klonk door de zaal, ec het bleek
eeu zichtbare verlichting voor de toe
schouwers te zijn, toen de doctor zijn
barbaarsche proefneming door meer edele
en poëtiache staaltjes van zijn wonder
bare macht liet volgen.
Zachtjes deo dolk uit de bloedoloozo
wonde trekkend, wuitde de doctor roei de
handen, en Olivia begon te zingen. Hare
klanken waren zwak en aandoenlijk
maar lieflijk tot zekere hoogte en hun
effect werd behoorlijk verhoogd door de
zaohte begeleiding van het orkest.
Byna onmerkbaar ging de melodie
over in hot rhytmus van een fantastï
schen dans, en weldra zweefde het
lichaam van het gehypnotiseerde meisje
in een wiegelenden pas op de maat van de
muziek. De maat werd sneller, de tonen
werden luider en spoedig danste Olivia,
wier gelaatstrekken nog immer slaap en
rust uitdrukten, met alle bevalligheid en
//abandon" van een ooster3ch dansmeisje.
Bij een andere beweging van des doc
tors hand eindigde dit even plotseling
als haar zang, en hare ledematen namen
weder hetzelfde gemagnetiseerde trage
voorkomen aan. Een donderend applaus
brak in den geheelen schouwburg uit,
en hield aan totdat de doctor nogmaals
voor het voetlicht trad en voor de
tweede maal een toespraak hield.
Thans zou Olivia, wanneer de toe
schouwers het wenechter, de eene of
andere passage uit een gesloten boek
lezen of particulier handschriftoen of
ander verborgen voorwerp noemen en
beschry ven en de geheime gedachten van
enkelen der aanwezigen, die in directe
verbinding met haar gebracht werden,
raden.
Eerst verscheen er geen liefhebber; de
toeschouwers hielden het blijkbaar voor
uitgemaakt, dat de voorkeur zou worden
verleend aan Lord Warner, en deze liet
niet op zich wachten, want van zijn
stoel opstaande, stapte hij over de balus
trade van de loge waarin hij zat, en
ging over het tooneel naar d8 plaats
waar de doctor stond.
//Gij Alweer vroeg de laatste op
hoorbaren toon, blijkbaar ontstemd en
buiten zichzelf van drift; w welnu, bet zij
zoo, ik stem toe."
Het orkest zweeg en het geheele pu
bliek bespiedde het drama, dat in adem
looze spanning werd verwacht.
Wal Lord Warner betreft, hij scheeD
volkomen onverschillig, zoowel voor de
beleefde onbeschaamdheid van zijn mede
dinger als voor den doordringenden blik,
dien Lady Warner steeds op hem geves
tigd hield. Olivia, die reeds eenige malen
weder in den staat van gevoelloosheid
was teruggezonken, wendde haar gelaat
naar den indringer, die haar een ver
zegelde enveloppe overreikte. Haar ge
heele aandacht scheen daarop gevestigd,
terwijl zy do enveloppe in hare handen
om en omdraaide.
Plotseling, alsof zij het denkbeeld
kreeg, dat de inhoud haar en haar al
leen betrof, maakte zij eene beweging
als om het zegel te verbreken.
Onmiddellijk werd hare poging belet
door een gebiedende beweging van des
doctors band en zij werd weer eenvoudig
het claïrvoyante en gehypnotiseerde sujet.
De doctor stapte haastig tusschen de
twee gelieven, zijn gelaat bleek van
woede en zijn dunne lippen saamge-
trokken.
/.Genoeg riep bij uit op onbeschaam-
den toon„zij heeft heü begrepende
proef is geëindigd" en Warner nauwe
lijks in staat zijn teleurstelling te ver-
hergen, ging naar zijn zitplaats terug.
Voor de toeschouwers was het maar
al te duidelijk, dat de vijandschap tus
schen de beide mannen haar toppunt had
bereikt en alles om beo heen vergetende
verwachtten zy nu de uitbarsting.
//En nu," zeide de doctor, weder het
woord vattende, „ie dezo vrouw, geheel
doordrongen van den raagnetischen stroom,
niets anders dan eenvoudig oen bundel
zenuwen, een gelede massa vleesch, naar
willekeur geregoerd en bewogen door de
wetten der geheime wetenschap. Ziet
en by dit woord strekte hij zijn arm
met kracht voor zich uit. Het lichaam
van Olivia scheen samen te trekken in
de stijfheid des doods, en, zooals een
standbeeld van zijn voetstuk zou neder-
storten, viel zij op het tooneel. Haar
hoofd sloeg heftig op den rand, en ter
wijl zij daar bewegingloos lag, knielde
Kellogg neder op haar lichaam en begon
het brutaalweg met zijne knieën te
stompen.
Het was eeo vrceselijk gezicht. De
toehoorders, ondanks henzelven bewogen,
werden aangegrepen door een diep gevoel
van afschuw en Bchrik, de kreten van
afgrijzen overstemden de wanhopige po
gingen van het orkest om de aandacht
af te leiden.
Het neergestrekte voorwerp van zijn
woede verlatende, trad de doctor voor
waarts en met een teeken stilde hij het
rumoer.
z/Wat is er?" riep hij uit; „waar
vreest go door dit^ is allemaal dwaas
heid zuivere goochelarij, eenvoudige
misleiding. Eens vooral heb ik u de
waarheid beloofd, en nu zal ik haar u
vertellen."
Hy hield een oogenblik op, als ware
het alleen om een spotachïigen blik te
werpen en een dito beweging te maken
naar de loge waarin Lord Warner zal.
z/De waarheid is deze," ging hy voort,
//deze vrouw is in 't geheel niet ge
magnetiseerd. Verre van dat zij is noch
een helderziend, noch een somnambu-
listisch suj- t! zij is iets veel beters, eene
uitstekende comediante, een onvergelijke
lijke clown, en zoo ik het woordgebrui
ken mag, met spieren van staal en een
voorhoofd van brons. In de rol, die zij
speelt,' kan niets haar verschrikken, niets
kan haar wonderbare gave van naboot
sing overtreffen. Zij is zoo wakker als
iemand van u en verstaat ieder woord
dat ik zeg."
./Een leugen een on bes haamde leu
gen riep lord Warner op een toon van
wanhoop en schaamte.
//Wie durft er van leugens te spre
ken ging de doctor onverwrikbaar
voort. //Wenscht ge een bewijs, wilt ge?
Ge zult het hebben. Mejuffrouw Olivia,
ons werk is voor heden avond gedaan,
de grap is gebeurd. Sta op
Gezond en frisch en met een glimlach
op de lippen, stond Olivia op en plaatste
zich naast haar impresario. Een langdurig
applaus weerklonk. Plotseling klonk door
het rumoer heen de scherpe knal van een
pistoolschot en uit de loge van lord
Warner werd een licht rookwolkje zicht
baar. Terstond heerscht er een doodelyke
stilte, en iedereen in het groote gebouw
zat als versteend.
z/Arme man hij geloofde alles," hoorde
men Olivia zeggen, terwijl haar stem
door zenuwachtige snikken werd afge
broken.
Toen zag men den zelfmoordenaar uit
zijn loge storten, een stroom van bloed
kwam van zijn aschkleurig gelaat. Met
eeu laatste poging richtte hij zich op den
arm op en onvast op dr. Kellogg aan
leggende, schoot hij nogmaals. Het achot
scheen raak te zijn, want de doctor, op
zijn hielen ronddraaiend en een scherpen
kreet uitend, stortte op het tooneel neer.
Ook van zyn gelaat vloeide een stroom
bloed.
Olivia stond thans roerloos alleen tus
schen de beide mannen, die met den dood
lagen te worstelen. Daar klonk een bit
tere kreet uit de loge van lady Warner.
Eindelijk was zij uit den 3taat van
doffe verslagenheid ontwaakt. Opstaande,
sprong zij op het tooneel en met een
glinsterenden dolk in de opgeheven hand
viel zy op hare half versufte mededing
ster aan. Een wanhopige worsteling ont
stond tusschen de beide vrouwen, waarbij
Olivia met hare krachtige armen den
noodlottigen stoot afweerde, dien lady
Warner haar trachtte te geven.
De toeschouwers sprongen op en reeds
wilden enkelen op het tooneel klauteren,
toen er nogmaals iets vreemds gebeurde.
Onder leiding van des directeurs stok
begon het orkest plotseling een wilden,
vertwijfelenden dans te spelen.
De beide uitstekende actrices op het
tooneel stemden in met alle mogelijke
abandon en voerden een smettelooze, be
vallige pas de deus uit. In enkele oogen-
blikken voegden de beide stervenden, die
hun rol zoo goed hadden vervuld, zich
bij hen en het viertal bewoog zich in een le-
vendigen dans, terwijl het gordijn daalde.
De talrijke toeschouwers zagen dat ze
bij den neus genomen waren, maar zoo
knapjes, dat ze erg veel plezier over de
grap hadden.
Honden met een goeden neus hebben,
zooals bekend is, een opvallend sterk
ontwikkelde bekwaamheid om het spoor
van een mensch, die hem belang inboe
zemt, na te gaan, en naar hun geheele
gedrag en al hunne bewegingen te oor-
deelen, kan er geen twyfel bestaan, dat
de reukzin hen daarbij leidt.
Wat echter ruikt de hond; wat duidt
hem h8t spoor aan Ruikt hij misschien,
dat er op een bepaalde plaats een geheel
mensch is voorbij gegaan, of ruikt hij
slechts den voet of het schoeisel
Om deze vragen te beantwoorden, zyn
door zekeren heer Romanes een reeks
van interessante proeven genomen, waar
van de Tierbërse het hier volgend uit
treksel geeft.
Het dier, waarover hier gesproken
wordt, was een aan den heer R. toebe-
hoorende vrouwelijke jachthond, die jaren
lang met zijn meester op de jacht was
geweesthem bizonder genegen was
en nooit nalaten zou diens spoor te vol
gen, zoodra zich de gelegenheid daartoe
aaanbood.
Bij de genomen proeven werd steeds
op de richting van den wind gelet, op
dat de hond niet rechtstreeks lucht van
hem in den neus kon krijgen.
Nu werden do volgende proeven ge
nomen.
1. De eigenaar verwyderde zich in
zyne gewone jachtlaarzen tot op een af
stand van een mijl van eene plaats, die
we A zullen noemen. Toen de hond op
de plaats A gebracht werd, verwyderde
hy zich dadelijk in de door zijnen heer
ingeslagen richting en haalde dezen in
weinige minuten in.
2. Een ander maal ging een den hond
onbekend persoon van A uit in dezelfde
ricbtiDg, de hond echter in A losgela
ten, toonde geene neiging diens spoor
te volgen.
3. De hond werd in de kamer ge
bracht, waar zijn meester zijn jachtgerei
bewaart, en zag, dat deze zich voor de
jacht gereed maakte. Nu verborg zich
de eigenaar en zond zyn boschwachter
dien do hond zeer goed kende uit.
De hond werd nu op het spoor van
den boschwachter gebracht, volgde dat
al rondsnuffelende eenige schreden ver,
doch staakte weldra zyn onderzoek,
toen hij merkte dat zyn meester daar
niet was geweest.
4. Twaalf man, de eigenaar vooraan,
gingen achter elkander aan als de gan
zen van uit eene plaats B, daarby zorg
dragende, dat ieder hunner in de voet
stappen van zijn voorganger trad. Toen
zij 200 pas van B verwyderd waren, sloe
gen 5 hunner met de eigenaar rechts af,
terwijl de 6 anderen links afdraaiden.
Gedurende de eerste 200 pas waren de
voetstappen van den eigenaar dus door
31 en later door 5 anderen bedekt. De
hond, nu losgelaten, volgde vlug en
zonder zich te bedenken het gezamenlij
ke spoor en schoot in zijn vaart het
scheidiDgspunt zelfs voorbij. Hy keerde
echter oogenblikkelyk tot aan dat punt
terug en volgde verder zonder bedenken
het spoor van zijnen meester en de 5
andere personen.
5. Een vreemdeling werd verzocht de
jachtlaarzen vaD den heer R. aan te
trekken en daarin van uit C. uit zeke
ren w«g te volgen. De Daar C. gebrach
te hond volgde hem dadelijk, even vlug
alsof hij zijn meester volgde.
6. De heer E. trok nu de laarzen van
den vreemdeling aan en de hond wilde
hem niet volgen.
7. De vreemdeling legde een eind weg
af op bloote voetende hond volgde
hem niet.
8. De heer R. zelf ging dien weg op
bloote voeten de hond volgde zijn spoor,
maar niet op de gewone wyze, doch
veel langzamer en onzekerder, alsof hy
zelf twijfelde aan de juistheid van den
ingeslagen weg.
9. De heer R. liep nu een eind in
nieuwe, nog niet gedragen schoenen do
hond toonde geen neiging hem te volgen.
10. De heer R. ging wandelen in
zijne jachtlaarzen, die hij echter geheel,
zelfs de zolen er van, met grauw papier
had omwikkeldde hond bekommerde
zich nauw merkbaar om het spoor, tot
dat hij op eo» plaats kwam, waar een
stuk papier lag, door zijn meester ver
loren. Nu volgde hij geregeld het door
den van papier ontdanen zool gemaakte
indruksel en had zijn meester weldra
achterhaald.
11. De heer wandelde op kousen, eerst
op nieuwe, toen op reeds door hem ge-
dragenebeide sporen maakten op den
hond geen indrukhy volgde ze Diet.
12. De heer R. liep 50 schreden in
zijne gewone laarzen, trok ze toen uit
en ging op kousen 300 pas verder toen
trok hij ook de kousen uit en liep zoo
nog 100 schreden. De bond volgde zijn
spoor laDgs al de 450 schreden en zyne
snelheid verminderde gedurende dien tyd
niet.
13. De heer R. deed een vreemde,
dien de hond nooit gezien had, in een
rijtuig plaats nemen en liep zelf 50 pas
daarnaast, waarna hij instapte, terwijl
de vreemdeling het rijtuig verliet en nog
200 pas den wagen volgde. De hond
volgde en liep den geheelen afstand met
gelijke snelheid ar.
De heer R. deed eene wandeling in
zijn gewone jachrlaavzen, die hij vooraf
met anijsolie, had ingesmeerd. Ofschoon
de genr van de olie zoo sterk was, dat
een mensch het spoor na een uur nog
kon ruiken, liet de hond echter zich
niet in de war brengenzorgvuldig
onderzocht by de eerste 3, 4 schreden
en rende toen flink zijn heer na.
Andere onderzoekingen toonden nog,
dat de hond, als hij by bet spoorvulgen
door middel van den wind rechtstreeks
de lucht van zijn heer nog, dadelijk het
spoor verliet en in eene rechte lijn op
dezen afging; verder Dog, dat hy by
stil weder in staat was op 200 pas af
stand zijn meester te ruiken.
De laatste feiten zullen den meesten
jagers wel bekend zyn, doch minder bekend
is het zeker, dat de kond, zooals uit de ge
nomen proeven blijft, niet zyn meester
maar het spoor van diens schoeisel volgt.
Het kan trouwens ook niet anders
waDfc het is juist de schoen of laars, die
met den bodem in aanraking koraf, en
de hond kent het spoor, dat daardoor
wordt achtergelaten
Loopt zijn heer by uitzondering op
kousen of op bloote voeten, dan blijft er
een spoor achter, dat het dier niet ge
woon is als dat van zyn heer te her
kennen. Het mag hem misschien bekend
voorkomen, mogelyk mag hy het in
enkele gevallen wantrouwend volgen,
toch is het niet dat, wat het pad van
zyn meester gewoonlijk aan hem bekend
maakt.
Loopt de meester eerst in laarzen en
dan op kousen of bloote voeten, dan is
de hond verstandig genoeg om in te
zieD, dat hij hier te doen heeft met het
vervolgen van den weg door denzelfden
persoon en daarom laat hij zich ook ver
leiden, als eeu vreemde het pad van den
meester vervolgt. Hierbij valt op te mer
ken, dat de hond telkens een nieuw sig
nalement moet leeren, als zyn heer een
paar nieuwe schoenen koopt.
Ongetwyfeld krijgen die schoenen
hnnne volle herkenbaarheid eerst daar
door, dat de voeten dsarin vertoeven
doch wat hy toch onthouden moet, is
juist de verbinding van de persoonlyke
eigendommelykbeden van zijn beer met
den algemeeneu lederreuk. Bij personen
die altijd barrevoets loopen, heeft hy het
natuurlijk gemakkelijker.
Zeer opmerkelyk is eohter, dat het
dier die verbinding nog nauwkeurig
onderscheidt, ook als zij met andere ver
mengd is. De bedekking van den voet
stap zyns meesters door 11 andere hindert
hem niet, eveozoo min een aardappel
veld, waarop 40 menschen den ganschen
