Een rijke Zoon!
j van de rooksport.
Zijn de kinderen weg, Eleanor?
Ja, tante, 'tis half vijf.
Willie zal hier over twee uur
zyn, zei mevrouw Daore. Wat zal
hij het hier veranderd vinden. Ja, er
is veel stof voor dankbaarheid.
Ik wou dat hij wat meer leer
lingen in ons sohooltje vond, tante,
zei Eleanor tegen de zieke vrouw,
die op de sofa lag. Mevrouw Daore's
gelaat droeg reeds het teeken van
den dood, naast de blijken van kalme
berusting.
Tante, zei Eleanor, wij hebben
een groote fout begaan.....
Ik wou mijn jongen niet tot last
zjjn, antwoordde de oude dame ern-
Btig. Hij moest zyn eigen weg zoe
ken en je weet, hoe edelmoedig hij
is. Hij heeft zijn weg gevonden,
voegde zy er trotsoh bij en dat
is de troost van mijn leven.
Niets zou hem meer genoegen
gedaan hebben dan u te helpen, ver
volgde Eleanor. Maar al die jaren
liet u hem in U geloof, dat de school
heel goed ging, en zelfs nu zou bij
niet thuis gekomen zijn, als ik niet
ongehoorzaam was geweest, door hem
te sohryven, hoe ziek u is. Maar het
getob moet nu uit zijnWill moet u
uit deze armoe verlossen.
En jou ook, Eleanor
O, dat is iets anders. Ik geef de
voorkeur aan onafhankelijkheid.
Hij moet je jeugd redden, voor
die geheel voorbij is, de jeugd, die
je voor mij hebt opgeofferd.
Eleanor keek onwillekeurig in den
spiegel en mompelde iets.
Wat zei je, Eleanor?
O, niets Ik betreur het maar,
dat ik vijf-en-twintig ben, in plaats
van achttien, 'n Beetje ydelheid
en zij lachte.
Eleanor dacht er aan, hoe zij er uit
gezien had, toen zij afscheid nam van
Will, aan de havenhij vertrok met
een groot schip, en zij wuifde hem
na. Ze had een gewaarwording als bij
'tzien van een rocs, die den vorigen
dag is gepluktnog mooi, nog geurig,
maar op 't punt van te verwelken, zoo
niet spoedig frisch water te hulp
komt.
Eleanor ging naar boven in haar
eenvoudig kamertje. Daar keek zij
weer in don spiegel en maakte zioh
gereed, haar kapsel wat te verbete
ren. Doch plotseling soheen zij van
meening veranderd en stak de reeds
uitgetrokken haarspelden weer vast
Hoewel het vooruitziobt van Will's
terugkomst haar verheugde, had ze
tooh wel gewild, dat het niet haar
taak was geweest hem te roepen. Hij
keerde terug na een met succes be
loonden strijd tegen het lot, welvarend,
nog jong 29 slechts terwijl zy de
lange jaren had doorgebracht in'tenge
kringetje van haar school, al die
zeven jaren in 't kleine landstadje,hard
werkend, onder bestendigen tegen
spoed, om een karig levensonderhoud
te vinden voor haar zelve en hare
tante.
Ze wilde zioh in niets veranderen
voor Will's komst; hij moest haar
zien zooals zy dagelijks was.
Will had haar versohrikkelyk te
leurgesleld. Dat hij heenging zonder
eenige verklaring dat was, zooals
het hoorde. Maar in al zijne brieven,
die vertelden van zyn sucoes, had
zy te vergeefs uitgezien naar het
woord, waarvoor ze haar leven zou
hebben gegeven.
Zij voelde opnieuw de teleurstelling,
die ze destijds had gevoeld, totdat
de wonden waren goheeld en zij zich
voegde in den tredmolen van een
vreugdeloos leven.
Al de armoede thuis was evenwel
zorgvuldig voor hem verborgen ge
houden
Daar was een rijtuig, dat stilhield
voor het hek. Zy gluurde door do
gordijnen en zag zijn lange, breed
geschouderde figuur in het tuintje,
dat 't huis van de straat scheidde.
O, zoo kan ik niet naar beneden
gaan, zei ze, nog eens in den spiegel
ziende, en snel veranderde zij een
en ander aan haar toilet. Toen ging
zij de trap af en stond weldra voor
hem.
Z )0, Eleanor; hoe is 't?
Een handdruk, toen een lastige
stilte, dat was alles. Zy begon gauw
te praten ovir 't weer en zyn reis.
Er scheen iets te ontbreken aan hunne
ontmoetiog wat, dat wist zij niet.
Will was zeer veranderd. Zijn
blauwe oogen hadden den helderen
glans der jeugd verloren een blonde
baard en knevel bedekten de vroeger
zoo weeke lijnen van zyn gelaat.
Zijne manieren waren wat ruwer en
zijn voorkomen voldeed niet aan hare
verwaohtingen. Zijne kleeren zagen
er erg nieuw uit en zaten hem sleoht
de zware gouden horlogeketting hin
derde haar.
Mevrouw Daore zag van dat alles
niets zij zag slechts haar zoon, haar
ideaal terug. Het wederzien deed haar
zenuwen zeer aan, zoodat ze al vroeg
ter ruste ging.
Will bleef met Eleanor alleen.
Mag ik rooken, Nora?... Nie
mand anders had haar ooit by dien
Natuurlijk, antwoordde zij.
Dat is hier niet gebeurd, sinds jij
vertrok.
Alles lijkt nog hetzelfde, ant
woordde hij, zyn pijp aanstekend,
alleen veel armoediger. Je sohreet
dat de zaken goed gingen 1 voegde
hij er verwijtend bij.
Ik heb drie leerlingen, en die
gaan allen met Kerstmis weg. Maar
nu jij thuisbent, komt het ernatuurlyk
niet op aan. Voor tante zal gezorgd
worden.
Na een minuut van zwijgen vroeg hij:
En voor jou Wat ben jij van
plan te doen
O, heb geen zorg over my, ik zal
wel iets vinden.
Er was weer een pauze. Eleanor
maakte vergelijkingen tussohen den
vroegeren Will en den tegenwoordi-
gen. Zeven jaar geleien zou hij vol
ijver geweest zijn om voor alles te
zorgen, indien bij er de middelen
maar voor had. Nu zat hij, spelende
met zijn horlogeketting en gefronst
voorhoofd, maar hij sprak geen
woord over de toekomst van zijn
moeder.
Vervelende historie 1 zei hij
eindelijk; die arme mamal
Haar groo'ste troost is dat zij
een rijken zoon heeft, antwoordde
Eleanor, 't Was bepaald verkeerd van
ons, je niet over onzen toestand in te
lichten, 't Is mijn eerste fout, en ik
beloof je dat het de laatste zal zijn.
Volkomen oprechtheid is het best op
den langen duur, vind je ook niet?
Zeker vind ik dat 1
't Verwonderde mij, dat je in
die jaren nooit schreef over het plan,
eens naar hier te komen. Tante
waohtte met elke mail dat goede
nieuws.
In 'teerst, antwoordde hy, dacht
ik ook aan niets anders. Maar't bleef
bij uitstel
Je dacht er niet meer aan, zoo
als het met meer dingen gaat.
Juist.
Hoewel zy verscheidene wenken
gaf, kon ze Will niet bewegen, zioh
verder uit te laten. Het werd bedtijd,
eer hij iets gezegd had over de wijze,
waarop hij mevrouw Daore's toekomst
zou verzekeren.
Eleanor lag lang wakker, en voor
zij insliep, besloot zij, ronduit met
hem te spreken.
Den volgenden morgen besteedde
zij meer zorg aan haar toilet dan
gewoonlijk, en hare leerlingen vonden,
dat zrj erg verstrooid was.
Toen zij na schooltyd hare tante
opzocht, was Will niet thuis.
Wel, heeft u lang met hem ge
praat vroeg Eleanor.
Ja, kind; o, het doet zoo goed,
te hooren hoe mijn jongen in zijn
weik geslaagd is.
Heeft hy iets gezegd over de
toekomst
Alleen, dat hij dadelyk na Kerst
mis vertrekken moet; maar hy heeft
my tenminste beluofd, tot zoo lang
hier te blijven.
Ik bedoel nietover zyn toe
komst, maar de uwe I
Hij weet, dat mijne toekomst in
andere handen is 1 sprak de zieke
fluisterend.
En hij is dankbaar, dat hij van
de verantwoordelijkheid af is I
Mevrouw Dacre stak Eleanor hare
hand toe.
Waarom zijn jelui tegenstan
ders? vroeg zij treurig. Jelui waart
vroeger zulke goede maatjes Will
zei het straks nog.
Hebt u dan over mij gesproken?
Een beetje. Will zei, dat je zoo
veranderd was en ik traohtte hem te
verklaren, wat je veranderd had. Ik
vertelde hem van den harden stryd,
dien je hadt, en legde hem uit, dat
die dingen iemand een beetje
een beetje
Leelijker maken 1 zei Eleanor.
Zij zooht haar kamer op en bleef
daar. Ze zocht in de woorden van
mevrouw Daore meer, dan die daar
mee bedoeld had. Veranderd! Ja, ze
was veranderd; maar ze wilde, dat hij
daarover niet gesproken had.
't Leek haar wreed, dat de jaren,
die Will vriendelijk hadden toege-
laohen, voor haar zoo ongunstig ge
weest waren. Toen zy naar beneden
ging, voelde zij ziob droevig gestemd
en boos tegen indereen, Will niet
uitgezonderd.
Is 't werk gedaan zei Will
vroolyk; -- moeder ziet er veel beter
uit dan gister I
Ik begrijp niet, hoe je zoo blind
kunt zijn 1
Hij keek haar vlak in de oogen.
Waarom s'el je niets voor; er
moet tooh iets voor haar gedaan
worden 1 vervolgde Eleanor.
Is het mogelijk, iets te doen
Dr. Riohards heeft herhaaldelijk
gesproken over een consult, maar wy
konden het niet betalen. Wij hebben
schulden jij mocht die wel betalen
Ik zie er de noodzakelykheid
niet van in.
Eleanor keek hem verontwaardigd
aanmaar Will nam haar rechter
hand in de zijne en wilde iets zeggen.
Doch zij trok de hand terug. Zij kon
zijn gierigheid niet vergeven.
Hij haalde de schouders op en
verliet het huis.
Toen hij terugkwam, vertelde hij,
dat hij den dokter had gesproken.
Hy zal dr. Pollock morgen mee
brengen 't kost veel geldtwee pond.
Ben je wel verantwoord, zoo
veel voor je moeder te besteden
vroeg Eleanor schamper.
Riohards praat over een operatie,
vervolgde Will, als had hij hare woor
den niet opgemerkt. Wat denk je
er van, als zij naar ten hospitaal
Zij verkoos niet te antwoorden fn
ging naar haar kamertje. Daar haalde
zij uit haar lessenaar een fotografie,
die ze menigmaal gekust had.
Hoe is 't mogelijk 1 hijhij
zuohtte ze en scheurde toen het portret
in stukken. Haar ideaal was van zyn
I voetstuk gevallenzij gevoelde zich
j akelig, eenzaam en verlaten.
I Den volgenden dag had het consult
plaats en na rijp beraad deelden
beide dokters aan Will en Eleanor
mee, dat er nog maar éen hoop was:
een operatie. Die kon alleen worden
HAARLEMER RALLETJES.
Ban Zaterdagavondprastf».
CCLXVII.
In vertrouwen gezegd vind ik het
in deze maand een heel ding, om
's morgens vroeg op te staan. Niet
zoozeer om den overgang van de
warmte van het bed in de kou van
de kamer, die stap moet toch gedaan
worden en ze is te negon uur niet
minder onplezierig dan te res uur
maar het onaangename van vroeg
opstaan zit ddarin, dat het dan nog
donker is. Rillend van kou tasten de
nog onbenullige vingers van den
vroeg-opsiaander in den duister naar
de lucifers die hij maar niet vinden
kan en eerst machtig wordt wanneer
hij zich kwaad heeft gemaakt. Dau
werdt een lampje of een kaars aan
gestoken en bij dat flauwe schemer-
schynsol springt de man ia de klee
ren, maakt van de scheiding in zijn
haar, wanneer hij zoo coquet is die
er op na te houden, een slingerpaadje,
giet een glas kille melk in zijn daarvan
opschrikkenden slokdarm en gaat de
deur uit.
ZeB uur I Op straat zijn de lanta
rens om den anderen uitgedraa'd en
in dat zwakke licht werpen de huizen
rensachtige schaduwen af. Hier en
daar brandt er een lamp achter de
gesloten gordynen van een matineu-
sen winkelier, maar heel laag en
flauwtjes, alsof hij er nog niet goed
voor durft uitkomen, dat hij nu j
al w akker is Openhartiger in dat op-
zioht is de bakker. Zijn huis staat
open gelijk de Zoete Inval zelf, de
damp van versch brood waait u uitl
den winkel tegen en de baas met
zyn knechts zijn druk bezig het gebak
te bergen in de wagens.
Aanstonds trekken die nuttige
naohtvlindersvermoeid van den
zwaren arbeid, met hunne karren de
stad in.
Zeven uur 1 De burgerij begint te
ontwaken. Overal in de voorkamers
ziet men kleine lampjes, waarbij de
geeuwende dienstbode bezig is het
tapijt te schuieren of stof van de
meubels af te nemen. Nu rollen
allerwege in de stad de melkwagen-
tjes, liefst 0V6r de teenen van de
voorbijgangers, langs de kleine steen
tjes, denkelijk uit vr8es dat door het
schokken over de groote keien de
melk een ongewenscht karningspro-
oes mocht ondergaan. Aohter den
wagen klotst de boer op witte hols-
blokken, n ast het karretje wandelt
een groote hond, van wiens aan
wezigheid op die plaats ik maar noo t
de bedoeling heb kunnen vatten,
aangezien de bond zoo aan den wa
gen is \astgemaakt, dat hij zijn baas
volstrekt niet helpt in het voortbe
wegen van den wagen. Het eenig
vermaak van het beest op deze mor
genwandeling bestaat in een heftig
geblaf tegen eiken voorbijkomenden
collega-melkboershond en, als hij het
gedaan kan krijgen, een kleine vecht
partij met een van deze stamgenoo-
ten, waarbij de slapende klant voor
wiens huis de wagen stilstaat, door
het heidensoh lawaai opschrikt uit
zcete droomen.
Acht uur! Werklieden stappen naar
hun arbeid. Hier en daar gaan win
kels open, de gordijnen worden op
gehaald en de eigenaars komen eens
even op de stoep naar het weer
kijken. Zou het vandaag wandel
weer zijn In den omtrok van
het station komen met lange stappen
of wel op een sukkeldrafje Forensen
aangesneld, die maar juist op tijd zijn
om den trein naar Amsterdam te
halen, de meesten met tasschen of
handkoffertjes gewapend. De brood
slijters en melkmannen, die zooeven
nog wel den tijd hadden om met een
aardig dienstmeisje een praatje te
maken aan de deur, beginnen nu
meer haast te krygen, wetende dat
hier en daar waar sohoolgaande kin
deren zyn, een standje over hun late
komst hun niet zal ontgaan.
Tegen negen ure verschijnen de
kantoormannen en onderwijzers op
Het tooneel, de laatsten meestal met
hun beiden, onderwijzeressen geëscor
teerd door kinderen, die haar teeder
vereeren en begiftigen met allerlei
delicatessen, die zij waardeeren meer
I om den wil dan om de daad zelve.
Alle straten zyn vol kinderen, klein-
j tjes die door zusjes en broertjes wor-
den meegetroond, of ook wol onder
de vleugelen van den vader of do
I dienstbode naar de Lokalen der
.Wetenschap overgebracht; leerlingen
van de Hoogere Burgerschool of het
Gymnasium met houten pijpen in den
'mond, het nieuwste op het gebied
Als deze stroomc-n van kleine en
aankomende menschen in hunne
tijdelyke beddingen zijn gevloeid, dan
komt er een moment van kalmte op
op straat; hier en daar gaat een kan
toorman, die niet juist te negen uur
op zijn kruk behoeft te zitteD. Op de
Groote Markt komen de ambtenaren
van het Gouvernement en van het
Stadhuis aangestapt met die eigen
aardige kalmte, op het bezit waarvan
alleen een ambtenaar zich beroemen
kan en die, naar ik vermoed, voort
komt uit de overtuiging, dat wat er
ook gebeurt, hun stoffelijk bsstaan
verzekerd is. 't Is waar, dat de manier
waarop niet juist altijd aanleiding
geeft om vau rijkdom en weelde te
gewagen.
Elf uur is het uur van de handels
reizigers. Ga eens op het Stations
plein staan en ge ziet ze op dat uur
de stad binnenstroomen, van alle
kanten door de treinen aangevoerd.
Zy komen de winkeliers in Haarlem
gelukkig maken met de nieuwste en
allernieuwste snufjes op het gebied
van manufacturen, heerenartikelen,
ijzerwaren, galanteriën ja wat niet!
al. Met hunne in wasdoek gepakte!
monsters onder den arm spatten ze
op het Stationsplein naar alle kanten
uit elkander. Hoe ze allen voor
toevertrouwd aan een heelkundige
uit Londen.
Kan u eenigszins vermoeden,
wat het kost? vroeg Will.
De heeren meenden, dat er een
dertig pond mee gemoeid zouden zijn
De jonge man beet op zijn knevel.
Eleanor was verontwaardigd, dat hij
nog aarzelde.
Ik denk dat het gedaan moet
worden 1 zei hij eindelijk, en zy slaakte
een zucht van verlichting. Maar toen
dr. Riohards hem voorstelde, de
patiente te brengen naar eene parti-
ouliere inriohting voor ziekenverple
ging, weigerde hij beslist, met de
verzekering, dat hy 't niet kon be
talen.
Twee dagen voor de operatie zei
hy: Ik ga morgen naar Londen.
Kan je niet wachten tot Vrij
dag? vroeg zij. 't Is morgen mi-.-
sohien tante's laatste gcede dag....
Ik moet gaan, zei hij kortaf.
's Avonds na zijn terugkomst
heerschte er een zeer gedrukte stem
ming. Niemand van het kleine gezin
trachtte de mogelijkheid van een on-
gunstigen uitslag te verbergen. Me
vrouw dankte haar zoon voor zyn
edelmoedigheid, waarbij tranen in
zyne oogen kwamen.
Hy trachtte haar op te beuren, met
het vooruitzicht op hare genezing.
Als het den hemel behaagt, Wil
lie, zei ze. Zoo niet, denk er dan
altijd aan, dat ik de operatie zelf heb
gewild. Jk dank je voor al goed,
Willie en jou ook, Eleanor.
't Was, of zij beiden in baar zegen
wilde vereenigen in dat jo plechtig
oogenblik.
Toen Eleanor haar tante ter ruste
gelegd had en in de huiskamer terug
keerde, vond zij hem met het hoofd
op de tafel liggen, als een kind. Hij
riohtte zich op.
Nu het zoo ver is, wou ik, dat
het niet behoefde te gebeuren, zei hij;
God, wat is zij veranderd in dien
tjjd, dat ik weg was 1
Zij niet alléén, fluisterde Eleanor.
Neen, bevestigde hij, niet zij
alleen. Alles is uiterlijk hetzelfde ge
bleven, maar toch akelig veranderd.
Ligt het aan mij, of..... Hij voltooide
den z n niet.
Des Vrydags kregen de drie leerlin
gen vacantie, en dien middag stonden
Will en Eleanor in de benedenkamer
angstig den uitslag der operatie af te
wachten. De minuten sohenen uren
Will keek herhaaldelijk zenuwachtig
op zijn horlogezij wisselden nu en
dan een enkel woord.
Daar komt Riohards 1 riep Will,
toen hij voetstappen op de trap hoorde,
en dadelijk rukte hij de deur wijd
open.
Een vraag was overbodig: hij las
h9t droeve nieuws in des dokters
blikde operatie was ongunstig
afgeloopen. De andere do iters kwa
men nu ook, met de verpleegster, die
geassisteerd had.
Toen zij weg waren, liet Will de
gordynen zakkener was een doode
in huis.
Alles zal dienen verkooht te
worden, zei Will een paar uur later.
Dat denk ik ook wel, antwoord
de Eleanor onversohilling. Wat er ook
verder gebeurde, niets kon haar droef
heid nog grooter maken. Het was niet
alleen haar tante, die zij verloren had.
'tls niet noodig, dat je in den
rouw gaat, vervolgde hij dat gaat
niemand iets aan. Ik wil alles zoo
zuinig mogelijk aanloggen.
Ja, antwoordde zij bitter, dat
begrijp ik.
Vier dagen later stonden zij samen
bij het grafmaar zelfs nu kon Elea
nor geen sympathie gevoelen voor
Will, hoewel zij wist dat hij den vol
genden dag naar Londen zou ver
trekken.
Ik kan het hier niet langer uit
houden, zei hy later; toen hy met
ziohzelve de kost verdienen en bo
vondien voor hun patroon nog iets
overhouden, begrijp ik wezenlijk niet,
maar ge zult zeggen en terecht, dat
het al voldoende is wanneer ze het
zelf maar begrijpen.
Twaalf uurDat is het meest de
mocratische uur van den geheelen
dag. Hoe vera c'a ill end de levenswijze
van de menschen cok wezen mag,
het klokje van twaalven is een mijl
paal voor allen op den weg des dags.
De werkman verlaat de werkplaats,
nauwelijks minder vlug dan het
schoolkind zyn leerlokaalde geleer
de en het uilskuiken, de fabrikant
en zijn arbeider, de millionair en de
bedelaar allen zoeken hun tehuis
op om door een hartige bete krach
ten te verzamelen voor het overige
gedeelte van den dag.
Te een uur gaan de meesten
hunner weer aan 't werkde
schooljeugd wacht dan nog een
half uur of een uurtje en zoo is
na twee uur de stad weer rus
tig en kalmhet straatloven heeft
weer plaats gemaakt voor de bewe
ging en den arbeid achter de muren.
Het is het midden van den dag, de
werkkracht heeft haar hoogste top
punt bereikt. Millioenen menschen
houden door hun arbeid de maat
schappij in stand.
Drie uur, dames uur! De vrouw
uit de meer bemiddelde klassen neemt
haar vrijen tijd. Tot twaalf uur heeft
zy de booien nagegaan, zelf ook de
handen uit de mouwen gestoken,
daarna de koffietafel in gereedheid
gebracht. Te twee uur zyn de kinderen
weer naar school, thans heeft zy de
handen vrij en gaat visites maken,
wandelen of inkoopen doen, maar
gewoonlyk niet langer dan tot vier
uur. Dan gaan de scholen weer uit,
kantoormannen leggen de pen neer
en gaan de straat op en zy, die de
gezelligheid zoeken, riohten hunne
sohreden naar koffiehuis of sociëteit.
Te vijf uur gaan de meesten die laat
eten, naar huis. Hier en daar ziet men
groote passen de schoolkamer op en
neer liep.
Ik heb met de lui afgesproken,
dat ze jou maar moeten raadplegen
over den dag der verkoopinj?; ze zul
len jou het geld geven
Dat wil ik niet ontvangen I....
Eleanor, luister tooh even.ik
wilde je zeggen wat je hebt te beta
len voor de begrafeniskosten....
Er was voor haar iets vreeselyks
in deze berekeningen, nu de arme
moeder pas onder de aarde lag. Meer
bedroefd nog dan boos, antwoordde
Eleanor verwijtend
Tante zou haar laatsten penning
voor jou hebben gegeven, Will I
Dat weet ik, Nora, en ik.... heb
mijn laatsten penning voor haar ge
geven.
Wat!.... wat!? riep zij verbaasd.
't Is waarmijn laatsten pen
ning. Ik heb niet eens geld voor mijn
terugreis. Ik zal zien, een baantje aan
boord te krijgen, om vrijen overtooht
te hebben. Voor de operatie verkooht
ik al wat ik bezat, behalve een goed
koop horloge, dat niemand wou heb
ben, en de kleeren, die ik aan mijn
lijf heb.
Waarom heb je mij dat niet ge
zegd 1 Dat dat was niet eerlijk. Je
schroeft, dat je fortuin gemaakt hadt.
Dat is waar: een heel klein
fortuintje. En ik verloor het even
gauw weer. Ik wist, dat moeder geld
zou zenden, als ze de waarheid wist,
en ofschoon ik meende, dat de school
goed ging, begreep ik tooh, dat zij
niets missen kon. Jaren lang smachtte
ik om thuis te komen, en.... enfin,
dat doet er niet toe. Ik stond op het
punt te gaaD, toen de eerste tegen
spoed mij trof later kon ik de reis
niet betalen. Toen je mij schreef, dat
moeder gevaarlijk ziek was, schraapte
ik alles bijeen wat ik bad, en ik
kwam. Ik vond het niet noodig, hare
laatste dagen ta vergallen met de
wetenschap van mijn mislukten stryd.
Daarom knapte ik mij zoo gped mo
gelijk op ia een kleedingmagatijn en
kooht een vergulden ketting om
er welvarend uit te zien. Ik ben blij,
dat ze de waarheid nooit hetft ge
raden.
Maar.... je hadt mij 'tmoeten zeg
gen, Will. O, dat was niet goed van
je, te zwijgen
Nora, zei hij, eer ik dit huis
betrad, was ik stellig voornemens
het je te zeggen. Maar di8n eersten
avond wilde ik je de illusie niet
ontnemen. En den volgenden dag liet
je ni9t veel tijd verloopen om to too
nen, hoe je over mij dacht.
Nora, ik heb slapelooze nachten
doorgebracht uit verlangen naar jou.
Ik verliet Engeland om gold te ver
dienen voor jou! Denk je, dat ik
alleen aan moeder dacht Maar eer
ik vier-en-twintig uur hier was, liet
je mij duidelyk merken, hoe ongunstig
jo over mij daoht. Toen dacht ik bij
myzelven wat komt het er op aan,
of ik 't haar al vertel 1 en ik liet de
zaken haar loop.
Haar gelaat was verborgen in hare
handeD, en de tranen stroomden langs
hare wangen. Toen ze zich wat had
hersteld, zei ze, door hare tranen
heen
- In elk geval zal de verkooping
genoeg opbrengen em je terugreis te
betalen.
Eo jij dan vroeg hij, bijna
ruw. Denk je, dat het niet erg
genoeg is, heen te gaan met de ge
dachte, dat jij onbeschermd achter
blyft
Zij richtte het hoofd op. Hunne
blikken ontmoetten elkaarzy hadden
elkaar verstaan zonder woorden.
Ja, zei hij, er zal genoeg zijn
voor twee.
Maar.kau je mij vergeven
't Zal een hard ieven voor je
zijn; je zult veel moeite vinden. We
zullen niet verhongeren, ginder wacht
nog een enkele dame die zioh ver
laat heeft, maar overigens zijn het
heeren, die na het gebruik van hun
eetlust-prikkelaar naar huis gaan
de Forensen komen terug uit Am
sterdam. Nu wordt het steeds stiller
op straat en het stilste uur van den
geheelen dag is wel tussohen zes en
zeven. Daarna, te zeven uur, komt
er weer meer ieven op de keien. De
ongetrouwde werkman gaat, na zijn
20ndagsohe jas aangetrokken en zijn
haar ferm opgestreken te hebben,
een luchtje scheppen, vooral in de
Anegang en in de Groote Houtstraat.
Daar tusschen ziet men overal de
lichte katoenen japonnetjes en de
witte mutsjes van dienstmeisjes, die
mot of zonder mandje, maar in den
regel voorzien van een al- of met-
krijgskundigen beschermer bood
schappen gaan doen.
Te acht uur heeft de politieagent
die op den hoek van de Anegang
staat, al het prestige van zijn koperen
helm, donkeren blik en zwaren knevel
meer dan noodig om den kalmen
voorbijganger een behoorlijke passage
te verzekeren en al te familiare ont
boezemingen jegens aardige dienst
meisjes te beletten.Langs de breedere,
maar stille achterwegen rollen de
rijtuigen die familiën naar concert of
komedie hebben gebracht, naar den
stal terug.
Negen uur. De drukte is op haar
hoog-t gestegen. Er wordt gewandeld,
geflaneerd, gespazierd, wat ge wilt,
met een ijver en volharding die be
wonderd moeten worden, het meest
tusschen de Groote Markt en het
Verwulft met een zylyn door de Ane
gang. Huismoeders, die den ganschen
dag hard gewerkt hebben om hare
huishouding in orde te hebben, de
kinderen bezig te houden en den man
op zijn tijd te geven wat hy noodig
heeft, gaan nu met haar man uit om
een en ander aan te schaffen.
Te tien uur is de pantoffelparade
uit en men zou kunnen denken, dat
iedereen zich tot slapen schikte, ware
mij werk. Durf je het te wagen ?n
je niet bang?
Zij stak hem de hand toe.
Neen, Will, ik ben niet b;
als jij mij wilt meenemen.
BINNENLAND,
Te Bergen-op-Zoom is aan
van de drie aldaar woonoohtige t
bok-krijgers, hun eereteeken
postpakket" toegezonden, te
het aan den derde, den serg
Meijer, van het 3e reg. inf, later
het front der troepen plechtigs
worden uitgereikt
Waarom deze eer toegekend
den een en niet aan de ander
Onze dapperen hebben tooh allen
spraak op dezelfde eer.
Op den eersten dag, waarop 1:
het grenskanloor Eseohen B<
weder voor alle Nederlandsch
geopend was, werden langs dat gr
station uit ons land 2214 stuks
uitgevoerd, eene waarde verte;
woordigende van ruim f250,000.
De quarantaine-stallen te Esst
zyn in aanbouw.
Rechtszaken.
De Hooge Raad verwierp Vrj
het oassalieberoep van de jonge di
ter te Sittard, die van den uitgf-
van den Limburger Koerier soh,
vergoeding vorderde wegens hdj
genoemd blad opnemen vau een|
haar beleedigend berioht, dooh
vordering zag afgewezen.
81HEN8D NIEUWS.
De Times heeft een zonderlij
vergissing begaan. Tot de buitenli
sohe geleerden, die met 1 Januari
officieren van het Legioen van u
zijn benoemd, behoort ook de (n
tenrijksohe geschiedschrijver Ju
Klaozko. Dat is ten minste twee ji!
te laat, beweerde de Times spottr
immers zoolang is Klaozko ree<£
dood. Die doode is eohter sprits
vendalthans was het nog 14 d|,
geleden, toen hij een opstel zondP
de Revue des deux Mondes, waaC
hy reeds vele jaren raedewerke^
Oogbeelden.
In The Nature deelt de heer Inji
Roger mede, dat hy lichtbeelden-^
voorwerpen heeft verkregen uïtjl
oog. Na ongeveer een minuut S{j
op een geldstuk getuurd te hebo
liet hij haastig een geel gordijn i
het venster vallen en richtte ters^fc
zijn oog op een geprepareerde plaaU
hij ook een minuut aanstaarde. Bjj Ja
dere behandeling vertoonde de jjr
dan duidelijk het beeld van het oh,
sluk; later gelukte hetzelfde met
postzegel. Als die proeven bevesir
w rden, zal men wellicht nog
maal, uitgaande van de bekendepi
wering, uit het netvlies van e8ngj
moorde de beeltenis van den m' j
denaar kunnen photographeerecrj
Aardbeving. jn
Door hevige aardschokken is 1,
zië in de laatste d.tge.i bezocht, vo
de noordelijke provincie Azerb?e
In den nacht van 2 Januari isrc
aanzienlijk dorp Ganjabad, aan 11
voet van den berg Sjend, geheela
woest en ook eenige andere dor 1
hadden veel te lijden; het aa,
slachtoffers wordt op 300 geso
Een tweede schok deed zich daaaJ
den morgen van 5 Januari over.
afstand van eenige tientallen mf!
evoelen en ook toen zijn eef.
dorpen verwoest. In een geheel af11
deel van het land, aan de wester-
gronzen, te Mesjed en het das
gelegen Kelat, heeft Woensdag'c
aardbeving ontsteltenis, maar gel
kig weinig schade veroorzaakt, p
het niet dat op dat uur een grt1
politiemacht zich van het hoofdbuf0
uit door de gemeente verspreidt
de opdracht om de gevaarlijke Da^'
uilen die dieven en inbrekers wori11
genoemd, zoo mogelijk by de klaèv
te pakken. Intusschen, daarmee k 8
de vreedzame burger zich nieP
bemoeien. Wanneer de politieman:
ronde begint, zit hij rnstig thui#8
leest de krant. le
Voor elf uur zya ook de'inriolt0
gen van vermaak gesloten en e?e
daarna is ook bet gerol vanP
rijtuigen verstomd. De groote c£a
zijn nog opeo, de kleine ziji)r
elf uur dicht gegaan, waarom 'r
ook niet open mogen blijven C(
nrddemaoht is een onoplostf..
raadsel. Misschien ligt do oorzF
hierin, dat het gemeentebestuur
niet gezond vindt, dat de koffiehu.
bezoekers te lang vertoeven in p
klein lokaal, met het oog op de lr-
veelheid zuurstof, die een men
z'n longen en b'oed noodig hebt
Hoe dit zij, te twaalf uur gaan f
de groote koffiehuizen dioht en
er dan nog in is, wordt zooals
heet „beleefd maar driDgend",
straat gezet. De sociëteiten heb:
klaarblijkelijk een onuitputteliji
voorraad van zuurstof, althans
behoeven heelemaal niet te wore
gesloten. Weliswaar gaan ze mees
te een uur dicht en daarmee vj
schijnt het laatste vleugje van bei
ging op straat.
Dan is alles stil. de naohtelLj
stilte wordt alleen verstoord door (j
zwaren stap van een politiem c
Haarlem slaapt om morgen
te ontwaken en dan op dezelfde i^c
nier den dag door te brengen j
totdat voor ieder op zijn beurt
dag komt waarop de zon zinkt
ter de kimmen en het moede licha^g,
inslaapt tot den grooten slaap.
FIDEüfJ
