aa' -._v
Het bezoek van den Landheer.
De Riviera, een kustzooni aan de
Zee, een naam, wier betee-
cenis eenvoudig „Kustland" is, mag
tot een der meest gedurende
winter bezochte streken genoemd
Een bekoorlijk land, waar-
vei1 de natuur met kwistige hand
are grootste bekoorlijkheden, haar
ollen rijkdom heeft uitgestrooid,
de zuidelijke plantengordel
den diepblauwen Italiaanschen lie-
tot een schoon geheel ineensmelt.
klimaat van de Riviera is milder
dat van het twee breedtegraden
gelegen Rome; door de Zee
en de Ligurische Apennijnen
gen den noordenwind beschermd,
oeien daar het geheele jaar door ci-
en sinaasappelen; men bevindt
ch daar in een geheel andere, in een
hoonere wereld; het is daar eene tro-
sche oase, met 'n prachlvollen plan-
zooals men die eerst in Zuid-
ilië bij Sorrenti weer terugvindt. De
van Napels is hij uitstek schoon,
van Genua evenwel niet minder,
arlijks rekken scharen vreemdelin-
n, in 't bijzonder lijdende personen,
trekvogels naar de Riviera om er
n winter door te brengen, vrije, zui-
lucht in te ademen, hunne krach-
wader te stalen. Duizenden willenwichtig geval. En de tijd waarvan
Bitteli sidderde en stiet plotseling een Hei moet wel een wonderbaar lied
angstkreet uit, want het was haar. geweest zijn. dat de kleine, verdwaalde
als zag ze den vreeselijken gletscher- menschenkinderen daar boven in hun-
geest in levende lijve voor zich staan, nc ellende en verlatenheid, met saam-
iinet zijn langen, sneeuwwitte» baard genepen hart, doch vol vertrouwen,
fladderend in den wind, het verweerde, aanhieven- De maan kwam van achter
igerimpelde gelaat, en zijn groote. ern-
stige, blar.we oogen. Reeds nu voelde
de wolken te voorschijn. De hoornen
in het dennenwoud ruischten zachter,
jzij de ijskoude armen van liet spook-en de wind nam de vrome klanken
sel, die hen éen voor éen beetpakte, mede op zijne vleugelen, en droeg zo
„Daar staat hij! daar is hij!" was naa* beneden, in -t dal.
alles, wat ze nog uit kon brengen.
Konradl ging op de vlucht, maar dei
dikke Hans hield hem lachend tegen. Toen begonnen op eens. zachtkens,
..Domme jongen! zeide hij. ..en jij zachtkens. de klokjes van Amras to
ook Bateli. wees toch wijzer! Wat daar luiden. De koster, die juist de kerk
staat is niets anders dan het kruishout wilde sluiten, liet den sleutelbos van
.hetbesneeuwde Christusbeeld. Dat doet jschrik en ontsteltenis uit zijne hand
zeker niemand kwaad, en menschen vallen, toen hij de klokken in den
c ie naar de middernachtsmis van Am- toren hoorde slaan, zonder dat iemand
|ras willen, 111 't allerminst."
Konradl herademde. „Laten
een Onze Vader bidden", begon hij
De landheer is aan zijn dorp een he- voren het gansche dorp in rep en roes ring gehouden, tot den hoogedelen
zoek komen brengen. Dat is een ge- was. i heer. En toen de school geïnspecteerd
Toen de groote dag er eindelijk was, was en alles wat het dorp bezienswaar-
gezond worden, duizenden roe-1 onze plaat spreekt, èn het afgelegen werd er versierd, werd er gedanst en digs had op te leveren, in oogenschouw
bij hun aankomst: Qui si sana! hoekje der aarde, waar het dorp ligt, gezongen en gesprongen. De vedel zong J was genomen, toen was de dikke, wel-
1 wijzen er op, dat vreemd bezoek niet j van fiedeldomdeine, en lustig danste 1 tevreden landheer te midden der dorps-
hoog bezoek nog j men op de maat. Meester had een ge- j bevolking een potteke bier gaan drin-
dicht vervaardigd dat door de kinderen i ken en had hij naar 't dansen gekeken.
Alfieri heeft eenmaal gezegd,
plant-mensch groeit in Italië beter j
ergens anders. Zieke planten ge- j
aan de Riviera beter dan ergens j
bij Genua, bij het begin van j jonge, ongelukkige menschen, die die met ijs en sneeuw bedekte heuve-
i oostelijken oever, met Genua door voor ongeveer 35 jaar geleden in het len en Alpenweiden en in de op d<:
veel voorkomt,
veel minder.
Geen wonder dus, dat dagen van te I gezongen werd en een lange redevué- 't Was een dag van vreugde geweest.
Och wat," zei Konradl. ..het is maar
eens in het jaar Kerstmis! Bateli kan
electrischen tramweg verbonden. lEngelsche pension, het tegenwoordige j hellingen der bergen en in het dal ver-het aan grootmoeder vragen."
het stadje Nervi. het zoogenaamdeGrand Hotel, zich het leven benamen. spreide huisjes en hoeven van het dorp Bateli vond dit natuurlijk dadelijk
waar van af het station' Het was op een Novemberavond in In het kerkje van Amras luidden de goed.
dan komt het Kerstkindje misschien
om ons den goeden weg te wijzen."
Dit vond Bateli ook goed. Toen na-
het koord in beweging bracht. „Heer
we 1 in den hemel!" riep hij uit, en snelde
de kerkgangers achterna, die met fnk-
kels en lantarens reeds op den terug-
|weg waren.
In Amras ging namelijk sinds on-
men de jongens hunne mutsjes af, en heuglijken tijd de sage. dat de kerk
alle drie knielden eerbiedig neder .p klokjes somwijlen vanzelf geluid had-
de besneeuwde treden van het kruis-(den, wanneer iemand uit het dorp i
beeld. Peurden in do vallei, van achter
het '-ooruitstekende rotsblok, drong
een hc'oer, vriendelijk schijnsel tot hen
groot gevaar verkeerde, en ofschoon
dit sinds menschenheugenis niet voor
gekomen was, schoot nu ieder die
door. Het was de glans der kaarsen m j merkwaardige sage te binnen. Nie-
het feestelijk^verlichte kerkje van Am- j niaud ging naar huis; allen wilden
eerst helpen zoeken en redden.
Men behoefde echter niet lang naar
de ongeluksvogeltjes uit te zien, want
heel, heel in de verte, het gezang der de beide zangers op de hoogte hieven
ras, die door de hooge boogve.i-aers \i iel
en van verre zichtbaar va* N.i ver
namen ze ook zacht en onduidelijk,
;emeerïte.
„Het Kerstkindje komt reed!
Bateli. „wat zingen de engelen
mooi!"
Alle
nog juist ter rechter tijd, uit volle
zeide (horst, liet tweede couplet aan.
Met eerbiedig ontzag bleven de men
schen in het dal staan luisteren, op een
drie luisterden en wachtten nieuw wonder voorbereid. Toen echter
met kloppende harten. Maar het Kerst- Jakel en zijne vrouw die lieve, heldere,
kind kwam niet, en steeds dichter viel welbekende stemmetjes hoorden, snel-
ïik d'- sneeuw, die de verdwaalde kinde- den ze. met een angstkreet op de Iip-
ren om het- kruisbeeld weldra als eenjpen, allen voorbij, het steile bergpad
palmen-allée, met links en rechts j het jaar 1864 toen een knap, jong paar klokken en riepen de bewoners der hut-De oude vrouw zat nog altijd, zacht hoo&e- beschermende, witte muur om- op- naar het, aan den gapenden af-
htvolle villa's, naar het strand i te voet in een bakkerswinkel binnen-1 ten naar de middernachtsmis. Plechtig sluimerend, in haar warm heekje, toen lgaf Het was bitter koud. Zelfs de pond staande kruisbeeld. Doch zij
villa's, naar het strand
t. Uitmuntend door een zacht kli-
v.^.. middernachtsmis. Plechtig sluimerend, in haar warm heekje, toen gaf" Het, vv
trad en den bakker inlichtingen vroeg weerklonken de tonen door de sluime- Bateli, wel wat onzeker en benauwd. maan scheen te bevriezen, want zij Kwamen nog tijdig genoeg.
is het plaatsje den geheelen j omirent het Pension Anglaise; de bak- rende, besneeuwde streek en werden
door de rotsen weerkaatst.
Toen ontstond eensklaps leven en
beweging in de woningen. Van verre
en nabij zag men de vrome kerkgan
gers, met lantarens en fakkels van
pijnhout, op de steile, besneeuwde berg
paden en donkere ravijnen daarheen
trekken.
met haar verzoek voor den dag kwam, i buide zich in een dikken, zwarten
maar grootmoeder knikte toestemmend. wolkenrnantel.
Na deze onverhoopte vergunning Bateli werd moe en slaperig. Als een j e a'm®n
sloop ze als een wezeltje weg, want ze 1 an&stig vogeltje dook ze aan den voet
had in 't geheel geen tijd om te zien,
dat grootmoeder eigenlijk sliep.
„Ze heeft geknikt van ja!" riep
stralend van vreugde haar broertjes j
van het kruis in elkaar en. sliep in.
Ook Konradl's oogen vielen toe.
ter door bevolkt met vreemdelin-1 ker leeft nog. Den volgenden morgen
meest Duitschers en Engelschen, vond men hen beiden levenloos, ver-
de milde, verfrisschende zeelucht.giftigd door strychnine. Het bleek dat
boven het ruwe vasteland- zij uit Bern afkomstig waren, en wel
iaat van hun eigen land. Nervi is de arts van den bankier Trümpy, welke
paradijs'vol rust en vrede1, een laatste op zijn landgoed door het toe-
voor zenuw- en teringlijders. dienen van vergift om het leven kwam
een der grootste Hotels dan en de dochter van den bankier, beiden
den naam Eden-Hotel draagt, j beschuldigd den vader te hebben ver-
d wordt tegen den noordenwind giftigd, en door de jury vrijgesproken, 0 r0...r
door den Monte Giugo en j namen evenwel de vlucht en toen j dennenboomen aan den loodrechten ders wanten van den spijker. Hansnaar dien vertroostenden Kerstglans,
te Moro, tegen den Oostenwind volgde de catastrophe te Berni. rotswand stond, of eigenlijk hing,even-1 stak het gezangboek onder zijn armen en luisterde naar het vermeende enge-j
het heerlijke, onbeschrijfelijke Een volledige opheldering is tot op'als een zwaluwnest. Opgeruimd en vollen zijne handen in zijne broekzakken.
gebergte van Portofino, terwijl de heden niet gegeven en zal wellicht moed liepen ze naast elkander voort, Bateli tooide zich met grootmoeders
onbelemmerd toegang niet gegeven kunnen worden. Van uit l naar het helder verlichte Godshuis, bonten muts, die ze opzette, wanneer j gezang verstomde. Geen Kerstkindje
daarom is het er niet alleen de villa Grooallo heeft, men het volle j Zij, de beste zangers van het kerspel, 'zij naar de kerk ging .en waaronder verscheen. Maar Hans verloor dei:
Met tranen van vreugde in de oogen,
sloten ze hunne geredde kinderen in
Ook Bitteli was weder wakker ge
worden, ofschoon ze reeds lieelemaal
erstijfd en verkleumd was in haar
Slechts Hans bleef wakker. Hij om- koud sneeuwbedje.
naai uiuJHl. klemde het scheef getrokken kruis- Grootmoeder zat nog op haar zelfde
to'e?Konra'dl''lachtèb en knipte"VMlbe-1 ho.u*. dat aan den a%™d stom'- met Plaatsje, acllter het vuur, en knikke-
i-ui.v». rue, ivuuiaui Juv int en Auipvg rcciuc* I
Ook Jakel eh zijn vrouw traden uit j teekenend tegen Hans. Toen maakte beide handen, richtte zich strak in dei J--
hun huisje, dat hoog bij de oude hij een luchtsprong en greep grootva- boogte. tuurde onafgewend in t dal.
lengezang.
Doch het sdhijnsel verbleekte.
het
Jakel wekte haar en vertelde haar
het gansche wonderlijke voorval. Hoe
!_J schrikte de goede oude vrouw toen!
..Jakel, dat was God's hand!" zeide
ze, „en alle drie, Hans Konradl en
Bateli. kunnen er eene les uit putten
voor hun leven."
doch ook vochtig en groen, gezicht op de ramen van de kamer,
als smaragd. In Nervi staan for- waarin het zooeven geschetste voor
dadelpalmen en bamboeriet op I viel. Wat kan hun ziel hebben bevvo-
groene grasvlakte, de hon- gen in dien verschrikkelijken nacht?
arike aloë bloeit daar'in 't vrije, Hebben ook zij gedacht: „Hier zullen
a-geur ademt men in, en langs het j wi j gezond worden?" Welk geheim is
strekken zich zware dennen- met hen in 't graf gegaan?
De oranje's bloeien en geuren, de
10 bruisende zee klotst tegen de gewei
hen uit.
temperatuur bedraagt, pl.
en oefent met de altijd groene'dige klippen, en de goede engel der
mochten bij het „Gloria" der midder-1
nachtsmis niet ontbreken! Jakel ver-
heugde er zich reeds in stilte op, heden j
ter eere Gods, weder eens uit volle
borst te kunnen zingen, en Mirzel zong,
even graag en goed als haar man.
EEN WAARZEGGER.
In het warme vertrek van Jakel's
huisje ziet het er recht gezellig en ge
noeglijk uit. De oude hangklok.
J
in den omtrek een heerlijken, menschen fluistert over het graf de haar eigenvervaardigd kastje, slingert
invloed uit op het. ge- verzen, waarmede Dante het tragisch en tikt zoo lustig, alsof ze den voort
hier heeft de kunst in einde van een ander jong paar be- j snellenden tijd wil tegenhouden. Groot-
met de natuur niet zooveel zingt.
opgeleverd als bij de
Pallavicini in Pegli aan de an-
I moeder is op de bank achter het vuur
De zomer is voor Nervi een stille ingedommeld, over haren groqtjep bij
tijd. Hotels en Pensions zijn. öao ge- bel, met letters zoo lang als een vin-1
zijde van Genua de natuursloten, de mannen zijn op zee ter gerlid. Ze droomt van den schoonen i
:ht hier alleen. De heerlijke na-1 vischvangst, en de vrouwen drijven tijd, toen ze zelf nog jong was en ook;
de longen versterkend, de zenu-1 tehuis alléén de zaken. Ook in den vroolijk en opgewekt met haren Hies- j
Hier wordt men ge- winter vormen vrouwen een grooter gel naar de Kerstmis ging, en het „Glo-
contingent in de bevolking dan de ria" zong, evengoed -en graag als Ja-1
ilia's, waaronder die van Gaeta-mannen. De eigenlijke bewoners der
bij het Grand Hotel, de be-1 Riviera zijn de vreemdelingen en
'aardigste is, worden min of meer deze verblijven hier nog maar de helft kleine
het publiek toegankelijk ge-
loch de verblijfplaats dervreem-
?n, hun lvurzaal. hun Corso, hun zomer in het Noorden wederom aan-1 de veeren, luistert een poosje naar het
lesplanade is de Strandproine- gebroken, dan vervalt alles aan de gelui daarbuiten en port dan den dik-
kel en zijne vrouw nu.
I Helder schijnt de maan, door het
venster van het aangrenzende
van 't. jaar. Doch ook dim alleen vertrekje, op de legerstee der kinderen,
-heerscht hier bedrijvigheid; is de Daar heft Konradl zijn kroeskopje uit
zonnig en vrij van vuil en Riviera weder tot stille eentonigheid, ken Hans in de zijde, totdat die wak-
gelijken geest als te Scheve- het tijdperk van rust treedt dan in ken wordt en zich den slaap uit de j
w *jS>
'i/W - ar/AV
U' #-
hoog boven en langs het strand
Ilier heerscht den gehee-
door de grootste drukte, des
speelt daar een muziekkorps,
wandel- en rij tuig verkeer
zijn centrum, deze wandelt
en leest daarbij het jongst
nen dicht- of prozawerk, gene
i't de1 witgekuifde golven der
diepblauwe uitspansel daar
dat aan den horizont met de
watervlakte ineenvloeit. Al-
Jen hoort men hier spreken en
rbeeldt zich in eene cosmopo-1
omgeving te vertoeven; vis-|
te hengelen op een voor-
nde rots, schepen trekken in
voorbij en beneden don-
en kookt de bruischende
de talrijke klippen, die de
m Nervi van de groote water-
.fsluiten.
kerkhof te Nervi rusten twee
en de natuur is alléénheerscheres.
Ie klokjes van Amras, iri
De edellieden en edelvrouwen zijn
bijeen in 't hooge huis en in de langi
Tyroolsclie Kerstsage.
naar Let Duitsch.
oogen wrijft.
„Hoor, nu komt het Kerstkindje, en
de engelen met hunne gouden vleugels
uit den hemel, die zoo mooi zingen!"
„Hopsa!" Met één sprong was Hans
het bed uit en Konradl hem achterna.
Nu stak ook Bateli het kleine neusje
uit de dekens en wendde haar rond,
blozend gezichtje nieuwsgierig naar
kanten, zoo vroolijk als een pas
I ontwaakt vogeltje. Toen kwamen ze
met hun drieon overeet., om naar de he.„,z,nn.g€t aan. en met heunehjken
kwalijk verborgen angst wacht men af
zal. Uit de lijnen van de hand en uit
I den stand der sterren voorspelt hij de j
winteravonden wenschen zij nog ande- toekomst. Wadi* elk ander uit de lagere
re verstrooiingen dan verkeerbord en standen niet dan met schroom di
de ridderzangen van den minstreel.
Het bezoek van den waarzegger is dus
helen de „waarheid" zeggen, want hij
is immers de waarzegger.
De dagen van den waarzegger zijn.
na de middeleeuwen, waarin zijn glo-
len. naderen durven, daar is zijn optre- rie-tijdperk valt. spoedig geteld ge-
En het ware te wenschen dat
beslist, onbevreesd, hooghartig weest.
niet onwelkom-. Om meer dan een re- soms. Hij heeft een prestige te hand- het licht der beschaving overal zóó was
den niet. Behalve dat deze afwisseling haven, en niemand durft het hem kwa-1 doorgedrongen, dat het genus thans
kleur geeft in de grijsheid der lange j >'jk nemen als hij soms harde dingen geheel uitgestorven was.
avonden, trekt het mystieke, het ge- t zegt.
Hij mag te midden van den pronk en werkelijkheid daar echter nog mee in
praal in die rijke ridderzalen met strijd...
wat de geheimzinnige man voorspellen prachtige gobelins en zwaareiken meu-
Hoe treurig is op vele plaatsen de
middernachtsmis van Amras te gaan,
1 evenals de groote menschen. Snel trok-
Iken zij hunne kleertjes aan; slechts
De heilige Kerstnacht breidde zijne I Hans vond de zaak opeens bedenke-
vleugelen uit over do hoogten en val- lijk. Vader en moeder hadden hen niet dwwn- roen stapten zij met hun drie
leien der Tiroolsche Alpen. Helder en mee willen nemen, omdat het zoo koud tJCS moed het huis uit.
vriendelijk als ware het Gods oog, was en vanwege de onzekere, gevaar- ,)e klokken hadden opgt..„„u uo
stond de maan aan den hemeltrans, lijke wegen bij nacht. Ook was het hen luiden. Langzamerhand begon het te Iontwaakte Konradl en lastt»
door duizenden schitterende sterren eens voor altijd streng verboden, 's |Snceuwcn on de nachtwind blies scherp Lm zich heen Toen hij echter do ijs
Een doodsche stilte heerschte tusschen laten.
avonds na de vesper het huis te ver-
Een straat te Reking.
haar klein vlaskopje heelemaal ver- moed niet. Hij begon met heldere stem Dat gebeurde ook. Zo werden volg-
te jodelen en te zingen, om zich be-izamer en voorzichtiger, en sinds dien
merkbaar te maken en het Kerstkindje tijd hebben de beide jongens ernstig
bij de duisternis op het spoor te hel- hun best gedaan om niet maar voor
klokken hadden opgehouden te j pen in de sneeuw. den schijn, maar in werkelijkheid
trouw te blijven aan de waarheid,
hij echter de ijs- In Amras kwam de oude sage weder
om hen heen. De kinderen hadden geen |<ou(]e sneeuwdeken voelde, in plaats in eere, en het volk leeft tot op den
j ven zijn warm bedje, kwam hij tot, be-huidigen dag in liet vrome geloof, dat
zinning, en liet het hoofd hangen, als God's hand de klokjes op dien Kerst-
jen kip. die uit. het water kond. Ook nacht in beweging heeft gebracht, om
Hans.voelde zijn geweten wel wat po- den braven Jakel en zijne vrouw hun-
lantaarn medegenomen, maar de nu
'en de sterren schenen zoo helder i
I den hemel, dat ze het voetspoor hun- j
i ner ouders duidelijk in de sneeuw
konden zien en volgen. Zoo gingen zégelen.'
een poosje hand in hand voorwaarts, Nu zeide hij. „ik geloof dat we
op de hardbevrozen, schitterende, kra- heter hadden gedaan met thuis te blij
ne drie
deren
in de s
reder te
leeuw verdwaalde kin
geven.
I kende paden, totdat de steeds dichter
ven. We hadden zoo niet weg moeten
sneller neerdwarrelende vlokken loopen want grootmoeder zal het stellig
ieder voetspoor op den weg uitwischten nje( goed hebben gevonden!"
Nu was goede raad duur! De drie
I kleine, ondernemende schepseltjes wis
,.\een, zeker niet", antwoordde
Konradl, neerslachtig; „eigenlijk heeft
De Vogellijm
In Eigen Haard schrijft .1. K. B. het
ten spoedig niet meer wat te doen, en hel „ns ook llW toegestaan, want v0,!gl'"dl', ','v01' dcZl' Dlant:
konden voor-noch achteruit. w knikt altijd door, wanneer ze firwljl het waarschijnlijk is, dat de
Kerstboom uit Duitschland tot ons ge-
Somber gierde de wind beneden door
liet dennenwoud, en daar boven, op
i het smalle, steile, voetpad, te midden
dier pnherbergzamo. woeste rotsen,
was hét/doordringend koud.
slaapt."
„Het was verkeerd!" ging Hans
voort, „en dat hebben we er nu van."
Na dit
oogenblik
gesprek ontstond er een
van stilte. Na een poosje
komen is. heeft de „Mistletoe," welks
gebruik bij ons van veel jongeren da
tum is, reeds voor jaren een groote rol
bij 't Kerstfeest in Engeland gespeeld
en het gebruik daarvan is van daar
Bateli werd het angstig te moede begon Konradl <>p schreienden toon naar hjer overgewaaid. Dat men van
1 tusschen hemel en sneeuw. Het viel
haar in, dat het thuis in haar warm
i liedje nu toch veel pleizieriger moest
zijn. Ook Konradl, die anders nog al
een groot woord had, zonk het hart in
de schoenen.
„Het jjsmannetje heeft ons gefopt!"
zeide hij.
r: „Broertje, kan je dan in 't geheel
niets verzinnen?"
Hans stond anders niet licht verle-
:lezc parasitische plant, bekend als
..Viscum album", daar een ruim ge
bruik maakt, bewijst dat er bij 't Kerst
gen. maar nu viel hem met den besten feest ongeveer 2000 pd. st. of 2-t.OOO
wil niets beters in dan „Laten we een iaan die plant besteed wordt,
gezang zingen! Misschien helpt dat!Wij spraken daar zooeven van p
Konradl vond het goed, en toen be j sitische planten, ook kortweg t j
gonnen beiden te zingen.
|ten genoemd,
in twijfelen nic
