schandaal dat ie-
lie zich mijnwerker durft noe-
et ambacht op die manier te
maakt. Ik ben erg blij. dat
apt bent."
ook."
en ik niet minder," klonk het
van alle kanten.
zei de gevangene. ,dat
ichien als een soort kameraad
li op eenig medegevoel had mo-
cenen en dat je mij wel een
zoudt willen geven."
zeker! Je nog helpen ook. jp.ü,
allemaal een veeg hebt. gege-
Westawav hem toe.
zei Dorothea, terwijl zij
i de hand vatte, toe, ladt hém
popen."
a laten loopen? Dat zou wat
kunnen worden voor ons; je
wel: de heler is zoo goed als1
nu maar," vleide het kind ver-
aat hem toch maar loopen. Gij
zoo maar uw ei-en eten —e-
m nu zult ge hem toch niet wil-
jrleveren?"
zeker, wil ik dat" zei Westa-
,al was 't maar alleeü om de
ik doe 't heelemaal voor'
ik wil dat. geld, dat ge er voor
nooit aanraken en nooit
iets eten, wat voor dat geld ge-
is: 't is echt bloedgeld."
nu! Doröthea' wees verétan-'
n praat riiet zulke - ekkenhraat.
een doortrapte, schurk, die
heeft gebracht over ons alle-
daar hij zelf ook mijnwerker is;
t heeft hem veroordeeld on'i óp-
te worden."
zou dat met de wet? Toe va-
lat hem toch vrij! Misschien
iiij kwaad gedaan, maar hij zal
ipassen voor een volgenden keer
een braaf mensch gaan wor-
hoe kan jij dat wete,n? Hoe?"
ben er zeker van; ik durf best
in staan." -
Doddv. jij bent mal".
,der, eens was ik zelf ook een
lecht, ondeugend meisje: 't was
Bi'bonden om van den honig te
m ik heb er toch van -stolen:
er toen niet voor naar de ge-
gebracht, maar ik heb groot
er over gehad en zal stellig
stelen En hij zal het even-
ioen, ik beloof het u. Toe. va-
aat hem nu los!"
vroeg nu den gevangene: Hoe
je?"
ge. vader, net als u!"
wil mi*:" uiterste hest, doen om
mensch te worden," zei Joe
een schemering van hoop. De
«kin" kwam onverwachts en ik
ir voor bezweken/
recies zooals ik met den honig."
lorothea. ..Toe nu, vader, als ge
iefhebt, geef hem dan zijn vrij-
weer."
kind," zei nu Clemo ,zou-
zelf leelijk tegen aanloopen als
hoorden."
[ie zou het. hooren? Wij kunnen
allemaal den mond wel houden,
k denken zei Dorothea levendig.
L maai' al zei niemand van ons
over 'de zaak, dan. zou hij
direct opgepikt worden, want
jalle, kanten loeren ze op hem."
u stond Joe op, daar hij hier en
eenige weifeling zag O" de ge
ien om. hem heen.
am eraden," zei 'hij, „God geve
ben van u ooit in de verzoeking
zooals ik, of als de verzoeking
amocht komen, dat gij dan kracht
zult vinden om ze te weerstaan,
dan ik gedaan héb. Bedenkt,
toch p"i m^'nwerker ben "e-
j' al was het dan ook maar in de
|i Kunt gij niet een weinig mede-
ii'voelen en mij een reddende hand
.eken?"
heb je nood'-* als we je laten
vroeg Westawav.
K kan nu niet wegkomen; maar
mij een naar weken,, nog een
pd bij jelui in de mijn werken,
at de groote woede van 't zoeken
ishet erts, dat ik uitgraaf, kunt
(nder elkander deelen en loon be-
ik niet te verdienen, enkel daags
brood en. kaas, om in 't leven te
sa."
mannen zagen elkaar vorschend
fel," zei Clemo, denk dat het
st is, dat we zóo weinig mogelijk
je te zien krijgen."
(lui kunt wel hooren, of ik aan 't
Ten."
at Is zoo."
en ontstond er e-ene pauze, waar
eman d iets zei; de mannen keken
den ploegbaas, en deze keek naar
vader van de mijn, die de premie
iend had.
a de mijn maar in." zei Dorothea
t tegen den vluchteling. Het zijn
naai zulke: goede, beste menschen,
uilen het wel goed vinden."
m vinwerkers trokken de schou-
op en gingen den een na den an-
laar hun werk.
durende eene heele maand werk
je zoo hard, als hij kon, zonder
te beproeven iemand met zijn sre-
ihap lastig te vallen. Zij haddeal
eene afzonderlijke plek in de
aangewezen en hoorden voortdu-
slagen van zijn houweel en
huiten uitvallen. Geen woord werd er
in al dien tijd tusschen hen gespro
ken. 's Avonds laat, als iedereen lang I
naar huis was of 's morgens vóór dag
en dauw, kwam Joe een oogenblik naar
buiten om van de frissche lucht te ge
nieten. Deze voortdurends stille on
derwerping stemde de mijnwerkers
ten laatste gunstig voor hem en wekte
een gevoel van kameraadschap bij
hen oo.
Toen de maand bijna om was. kwa-1
men de mijnwerkers te zamen, om te j
overleggen, in hoev.errei zij zijne
vlucht zouden kunnen bevorderen. Zij
besloten dari om onderling voor een i
pak kloeren te zo reen. in plaats van
hét' gevangenispak... en tóen besloten
zij tót nog iets. Clemp lesrde als bij
toeval zijn pet met den open kant naar
boven op een stuk rots. vlak bij den
ingang van de mijn; ieder van de man
nen wierp er zooveel in, als hij missen
kon, totdat er een aardig sommetjè i
bijeen was. Daarna ging ieder weer i
gewoon aan zijn werk behalve Clemo,
die, zoo gauw als de anderen uit het
gezicht waren, de miin ins-in*"" en Joe
riep, waarop deze dadelijk voor den)
dag kwam.
,,.Tongmensch," zei de. ploegbaas,
..omdat ge een mijnwerker zijt en als
kameraad een beroep op ons hebt ge
daan en vooral ook omdat de kleine
meid, waar wij allen veel van houden,
het e-evraagd heeft, hebben wij beslo
ten je een kans te geven.- Hier. zijn.
kleêi'én* en hier is een som ":©lds, die
wij bij elkaar hebben gebracht; 't is
g-eiïoeg om je overtocht naar Ameri
ka mee te betalen; ik hoor dat daar
ook mijnen zijn: zie daar werk te krij
gen en word een braaf en eerlijk
mensch. Neem het aan en ga in vrede,
de."
„Hoeveel kameraden, hebben er aan
mee gedaan?" vroeg Joe. ..En hoe heet
het kleine meisje? Ik zou haar zoo graag
nog even willen zien, voordat ik ga."
Clemo beloofde, dat hij haai' zou
gaan vragen of zij wilde.
Toen Clemo bij Dorothea kwam,
stond zij zonder iets te vragen op m
met hem mede te gaan naar de mijn;
ze had het dadelijk begrepen waarom
hij kwam. De maan was intusschen
opgekomen. Zij liepen rechtuit naar de
mijn.
Onderweg zei de ploegbaas: ..Hij gaat
vannacht weg, maar heeft gevraagd,
of hij je nog even mocht groeten.
Voor den ingang van de mijn liep
Joe op en neer tusschen steenblokk-m
en afval in zijne nieuwe kleeren, die
hem. vólkomen onkenbaar maakten,
terwijl zijn haar in de laatste maand
flink was aangegroeid. Toen zij nader
bij kwamen, stond hij stil en bracht
de hand aan zijn pet. De maan scheen
vol op zijn mannelijk, aantrekkelijk
gezicht.
..Miss Dorothea Westaway," zei hij.
DE CHINEESCHE MUUR,
De door Duitsche troepenafdeelingenl sterkt en vergroot.
[pen en aan de zijde van Mongolië
eenige weken geleden van Paotingfoe j De muur begint in het westen van draagt hij nog een goed onderhouden,
uit gevoerdep strijd om den Chinee-1 Kansoe bij Soetsjou en loopt in een 6 voet hooge borstwering, die op iedere
schen muur, heeft de aandacht weder j wijden boog aan den rand van het j 10 voet onderbroken wordt door tuinen
eens 'gevestigd op het geweldige, uit- j hoogland tot aan de golf van Petsjili van 2 voet breed en drie voet hoog.
gebreide bouwwerk, dat het Mongoli- en in noordoostelijke richting tot aan Aan de buitenzijde liep vroeger een ta-
sche hoogland scheidt van het eigen-de Soengari-rivier. De muur is aan den j melijk breede gracht, die nu voor het
lijke China. Aan den muur, die meer voet 40 voet, aan de kroon 25 voet dik, grootste gedeelte vervallen en alleen in
dah 2.450 KM. lang is, werd meer j de hoogte bedraagt ongeveer 35 voet. den regentijd op sommige plaatsen nog
dan 2100 jaar geleden met bouwen he- Om de 200 passen bevindt zich een bas- j met water gevuld is.
gonnen en in 37 jaar tijd was hij ge- tion, dat ongeveer 29 voet tegen den De muur verkeert nog in vrij goeden
heel voltooid. Later werd hij door bij-1 muur vooruitspringt. De rug van den toestand.
voeging van enkele stukken nog ver- muur is belegd met groote steenklom-1
bij te springen en begonnen zich lang- zien, ik ben je toch zoo oneindig veel
zamerhand ernstig ongerust te maken verschuldigd."
over de verdere exploitatie. Zelfs de „O", zei Dorothea, „en ik heb zoo
ploegbaas Clemo begon een bedenkelijk I veel aan je gedacht! Maar waarom liet
gezicht te zetten Bovendien daaldë de I je toch nooit meer iets van je hooren?
prijs .van het tin aan de markt. Het Was je niet juist nu gekomen, moge
werkvolk aan de mijn zou verminderd i lijk hadden we elkaar dan nooit weer
worden, er bestond zelfs veel kans, dat i gezien, want we staan op het,punt om
het werk zou gestaakt worden,
hing van de aandeelhouders af.
Een inwendige stem dreef .Toe terug,
en het volgend oogenblik alle gevaar
vergetend, stond hij naast haar.
„Dorothea!"
„Joel"
Het klonk als een vreugdekreet.
...Mag ik u raden, om nog meer geld gesloten."
van hier weg te gaan: de mijn levert
I geen tin genoeg meer en zal worden
in de mijn te steken?" zei Clemo,
Zal niet gaan, 't is niet te wagen."
De Dorothea ging steeds achteruit,
terwijl onze Dorothea opgroeide tot
„Goddank, dat ik dan nog juist bij
tijds ben gekomen; daardoor ben ik
dan zeker hierheen gedreven, want ik
had daar ginds geen rust meer; en
Dorothea nam de zeshonderd gulden
aan. maar met inbegrip van Joe zei
ven. En zij en haar vader volgden Joe
naar de Nieuwe Wereld, die in meer
dan. één opzicht voor Dorothea een
nieuwe wereld is geworden.
ALLERLEI.
T<
een mooie en beminnelijke jonge vrouw. I Dorothea dit wilde ik je ook nog zoo
„Zeg, Westaway," zei Clemo op een graag zeggen: denman, dien ik vroeger
avond, geheel terneergeslagen en ver- benadeelde, heb ik tot den laatsten
drietig, „zal ik.je eens zeggen, Jozua, 1 cent toe het zijne teruggegeven. Eens
waar 't aan toe is? Dat jij en ik naar I op je onschuldige kinderhandjes had
wat anders moeten uitzien; zooeven ik dit, gezworen, wel niet in woorden,
een paar regeltjes met de post uit Lon-1 maar in mijn hart, en dien eed heb ik
den gekregen. Het begint den aandeel-1 gehouden."
„O Joe", riep Dorothea vol zalige
verrukking en stralend van vreugde,
I nig tin voor in de plaats uit te halen. ..ik wist heel zeker, dat je het doen i contrast met de democratische pret
Zoo zullen we wel verplicht zijn. om zoudt."
„Enkel met u," zei Joe verder,
j ik nog niet afgerekend."
t Is wel hard op onzen leeftijd zoo
houders te vervelen om langer goud in
de mijn te steken en er maai' heel wei- I
Een kort koningschap.
i Londen ligt op het oude kerkhof
van St. Anna in Dean-Street, Soho,
een man begraven, die een zeer kor
ten tijd als koning heerschte en dood
arm stierf Theodoras van Corsica.
De plek grond dient thans tot speel
plaats voor kinderen, en als treffend
- i den winkel te sluiten en een goed heen-
,ik zou zoo graag iets tegen u zeggen. -
komen te zoeken.
Gi] hebt voor mrj een belofte gedaan,
en terwijl hij dit zei, nam hij hare
beide handjes in de zijne en vervolgde:
„lk zweer, dat ik voortaan mijn best
zai doen om een ander mensch te wor
den," daarna drukte hij een kus op
hare handen en liet ze los. Hij draaide
zich om zonder verder iets' te zeggen,
zonder zelfs éénmaal nog om te zien,
en ging heen.
De oude Clemo met zijne witte haren
en het kind met haren prachtigen git
zwarten haardos keken hem met tranen
in de oogen na, totdat hij in den sche
merschijn van het maanlicht uit hun
gezicht verdween.
Eindelijk zei Dorothea tot haar
ouden metgezel: „Je zult zien, dat hij
zijn woord houdt."
'Precies twaalf maanden later kwam
er een brief uit Amerika, met een inge
sloten waarde van tien pond, aan het
adres van Dorothea, met verzoek om
hiervan aan twee der mijnwerkers ieder
zestig gulden uit te betalen ter voldoe
ning van J.oe's schuld aan hen, en met
de toezegging,' dat deze zelfde som zou
gezonden worden voor al de mannen,
die toen aan. de mijn werkten. Een
adres werd niet opgegeven en verder
ook over niets geschreven.
Drie maanden later kwam er weer
geld en nu volgden de zendingen ge
regeld elkander op, totdat allen, die
aan de ontvluchting hadden meege
holpen waren afbetaald. Voor Dorothea
zelve kwam echter niets.'
„Het verwondert mij toch erg, Westa
way", zèi Clemo eens, „dat hij voor
ons kind geen borstspeldje of geen hals
kettinkje of zoo iets gestuurd heeft."
„Och," zei Dorotha, „hij heeft mij
het beste van alles gegeven: het bewijs,
dat hij goed opgepast en zijn woord
heeft gehouden; hij zal zelf best be
grijpen, dat mij dit gelukkiger maakt
dan al het andere."
Toch was het voor Doortje eene
soort teleurstelling, dat het laatste
geld was afbetaald en dat ze nu nooit
meer iets van hem vernam.
„Het is nu al meer dan twee jaar,
dat wij niets uit Amerika hoorden,"
begon Clemo weer. Hij kon het nog
nooit té best zetten, dat Dorothea hee
lemaal niets had gekregen. „Vergeten
kan hij haar toch niet Lebben, want
al zijn brieven waren aan haar gea
dresseerd."
„Wel," zei Dorothea, „waarom zou
hij schrijven? Stellig en zeker heeft hij
niemand van ons vergeten."
Nu kwam er een zware: tijd voor de
mijnwerkers, daar de Dorothea steeds
minder tin leverde. De aandeelhouders
iets te moeten ondervinden; van den teleurgesteld en eenigszins scherp van
eersten dag af was ik bij de mijn," zei hare lippen.
Westaway.
„Ja, maar voor een ploegbaas is 't
nóg erger, om weer werk aan een mijn
te vinden, als hij komt van een mijn.
die niet rendeerde," zei Clemo.
„Maar :t is toch onze schuld niet., dat
er niet meer tin in den grond zit; we
moeten dan maai' zien om er het beste
van te maken," troostte Westaway nu,
enmet deze woorden verlieten zij elkan
der en ging Westaway. nadat hij er met
zijne dochter over gesproken had. naar
de herberg van Warren, om er te o ver
leggen met de overige mijnwerkers, die
en bezit, mijn heele bekeering ben ik
aan u verschuldigd. Alles wat ik nog
ééns hoop te worden! Dit is een schuld
zoo groot, dat ik die onmogelijk beta- j
len kan; maar ik ben altijd zuinig ge-1
weest. en heb nu toch 600 aan bank
papier voor je bij mij; neem ze van
mij aan. Gij gaat de mijn verlaten, je
vader komt misschien zonder werk,
toe neem ze,.ze zullen je misschien van
nut kunnen zijn. En en denk nog
eens aan den armen Joe."
..Neen," zeidé" het meisje, met een
daar gewoonlijk vergaderden, als er gevoel van ergernis, die haar bijna
der kleinen ziet men in den muur dei-
kerk een behouwen steen ingemetseld,
die getuigenis aflegt van koninklijken
rampspoed.
Op dien steen ziet men bovenaan
eene kroon en daaronder een graf-
.U ben ik verschuldigd al wat ik ben I sc^lrjft van Horace Walpole, van on-
„heb
„Ge zijt mij niets schuldig," kwam
iets van belang was te doen.
Toen Dorothea alleen was. ging
buiten de deur voor het huis staan,
alles nog eens te overdenken en -in; de
omgeving, zoo zacht verlicht, door liet
pui-per van de ondergaande zon, r
weemoed te beschouwen, haar nart v>i
droefenis, nu ze weldra <.oa mo;;m
deed stikken. „Neen! Neen! Is je be
I keering je niet. meer waard dan zes-
jhonderd gulden?"
„Zeker, 't is lang niet genoeg", zei
Joe teleurgesteld, „maar 't is ook nog
naar een begin. Ik beloof je stellig.
geveer dezen inhoud:
Geen wijzer meester dan het stille
graf;
't Maakt helden, slaven, bedelaars
gelijk,
En neemt aan koningen én kroon en
schep ter af.
Maar Theodorus moest dit levend
reeds ervaren;
Hem schonk het lot een kroon als
eereblijk,
Maar die hem niet voor armoed'
mocht bewaren!
De aldus vereeuwigde monarch was
de zoon van. een Westphaalsch edel
man, Baron von Neuhoff und Stein,
die een huwelijk beneden zijn stand
had aangegaan en daarom door zijne
familie was uitgestooten
Theodorus werd in 1696 te Parijs
dat ik je meer zal sturen, veel meer geboren, verloor vroeg zijne ouders en
scheiden van de plek. waar
als mijn zaken goed gaan."
„Dat meen ik natuurlijk niet,"
groot gebracht en waar zij loe had kt
ren kennen. Joe, van wien ze nu zó
wel nooit meer iets zou hooren
zij was Dorothea snikkend, „maar ik wil niet
met geld afbetaald worden."
„Wat wil je dan hebben?"
Niets, dan dat je voortgaat, zoo-
kwam in de eene of andere betrekking
bij den Hertog van Orleans. Hij was
nog jong. toen hem de krijgsroem van
Karei XII van Zweden aanlokte, in
wiens dienst hij aan menig gevecht
deelnam. Na een zeer avontuurlijk
Droomerig keek ze naar het wegster- als' je begonnen bent, en tot het laatsl leven in verschillende landen, kwan
vend daglicht. In de verte, daar, 'vaa
de zon verdween, om een ander deel
toe een eerlijk man blijft."
„Dorothea! Dat lieve kindergezichtje,
hij in dienst hij den Keizer van Oosten-
ijk. Hier was het begin van de rol.
van de wereld, van waar Joe het geld 1 c)at z00 hartelijk voor mij pleitte, dadr die hij later op Corsica spelen zom
j i-- i i,.., i l ingang van de mijn, toen ik Dit eiland had to dien tijd onder
op uw handen als op een BUbel zwoer I de heerschappij der Genueezen ge-
misschien ook was hij al lang dood! om een beteè mensch te worden, altijd staan, maar deze waren zulke strenge
Plotseling werd, ze uit haren droom
estuurd. had en waar hij. misschien
nog altijd voortwerkte en streed;
heb
ik dat voor mij gezien. Als een dwingelanden over dit huu wingew est,
opgeschrikt door een., stem dicht bij licht, een ster zijt gij mij geweest op dat de Corsicanen waren opgestaan,
mijn dikwijls moeilijken levensweg; doch de bemiddeling van den Keizer
en nu zijt ge zeker al getrouwd of ten-1 hadden aangenomen. Theodoras von
minste verloofd?"
„Ik getrouwd of verloofd!
rothea. „Neen, zeker niet."
,En waarom wildet ge niet?"
Neuhoff ontving nu van den Keizer
riep Do-1 de opdracht om de grieven der Corsi
canen te onderzoeken, en kweet zich
van zijn last op zulk eene wijze, dat de
ii het erts dat hij loswerkte, naar waren al aangesproken om financieel
haar, die vroeg: „Neem me niet kwa
lijk, maar kan u mij ook zeggen, waar
Miss Dorothea Westaway woont?"
,.'t Is. Joe," jubelde het in haai' hart,
,,'t kan niemand zijn dan Joe," en
„Joel" riep zij., terwijl een glans van
verrassing en geluk over haai' gezicht
kwam.
„En gij zijt Dorothea!" riep Joe.
„O, Joel" zei Dorothea, „waarom heb voor ilare voeten was geweest, die' Met.de hulp van den Sultan van
je later nooit meer geschreven?"
„Wat zou ik nog meer geschreven j duidend had gemaakt?
hebben? De mannen had ik allen afbe
taald. Waren.ze tevreden?"
„Mei-dan dat," zei Dorothea, „som-Voor mijn veiligheid, geen minuut durf bracht een leger büeen.
migen hadden niet meer dan vijf shil- j ik. hier langer te blijven; maar moet wetboek te zanien, verminderde de he
ling bijgedragen en ze kregen ieder vijf i ik nu heengaan zonder iets volbracht lastingen en liet munt slaan met zijn
i Dorothea zweeg: zij kon toch niet eilanders, hetooverd1 door zijne aange-
zeggen, dat al die jaren dat ernstige, name manieren, hem verzochten om
berouwvolle gezicht van Joe een lamp hun koning te worden,
j voor hare voeten was geweest, die Met. de hulp van der
alle andere gezichten voor haar onbe- Turkije durfde hij deze aanbieding
aan te nemen. Zijne regeering duur
„Dorothea," zei Joe plotseling, „hoe! de echter slechts eeri half jaar; maal
eerder ik hier vandaan ga, des te beter hij verluierd© dien tijd niet. want hij
pond terug. Maar hoe heb je zelf he!
in al die jaren gehad?"
,,'t Js mij nogal meegeloopen; ik
was vrij voorspoedig met mijn werk,
ik hen in dit land nog niet veilig, mijn
straf is nog niet verjaard, ik loop
hier altijd de kans, dat ze irE weer
oppakken, ik moet voorzichtig zijn;
maar mijn hart trok me te sterk naar
je, ik verlangde zoo om je terug te
te hebben zonder je mijn..
„Geen geld," zei ze strak.
heeldenaai'. Hij schonk brieven van
i adeldom en stichtte eene nieuwe rid-
In de verte kwamen eenige mannen derschap, de orde van den Verlosser.
aan het waren Westaway en Clemo,
die terugkwamen uit het dorp.
Vrij spoedig slaagden de priesters er
in het wispelturige volk tegen hem op
„Vaarwel! Vaarwel!" zei Joe haastig te zetten; de Genueezen zonden een le
en ging heen.
ger en Theodorus moest van de eene
„Vaarwel," antwoordde zij koel en Europeesche hoofdstad naar de andere
terughoudend, een paar pas terug-1 vluchten. In 1748 gaf zijn noodlot hem
gaande naar huis.
1 den genadeslag. De ex-monarch had
namelijk enkele schulden ~emaakt, en
nu werd hij om de kleinigheid van 400
pond sterling naar de gevangenis der
King's Bench gezonden waar hij voor
i dageliiksch onderhoud afhing van
de liefdadigheid van Horace Walpole
en anderen. Voor het overige, schijnt
hij in dat verblijf een vrij gemoedelijk
leven te hebben <releid en zelfs no'* een
flauwe schittering van zijn onderge
gaan koningschap te hebben behouden
want hij ontving er zijne bezoekers en
hunne gaven, zittende onder een
troonhemel, en ieder, die er het noo-
dige voor over had. kon door hem tot
ridder der orde van den Verlosser ge
slagen worden.
n Juni 1755 maakte Theodorus zich
de nieuwe wet op den staat van onver-
nogen ten nutte en deed met groote
rijgevigheid in de Guildhall afstand
van zijn koninkrijk Corsica ten behoe
ve zijner schuldeischers, doch het
staat le vreezen, dat die van dit arti
kel uit den faillieten boedel niet veel
zullen hebben getrokken. Hij bleef
zich binnen de vrijheid der Fleet-
wijk ophouden tot December 1756, toen
hij in een stoel gebracht werd naar 't
huis van een kleedermaker in de klei
ne Chapel-sireet, wijk Soho.
Deze kleedermaker nam hem op,
omdat hij een oude kennis van hem
was, en hij stierf in dat huis na wei
nige dagen.
Hij zou nog op kosten van het arm
wezen begraveri zijn; maar 'een olie-
kooprnan in Conipton-street zeide dat
hij eenmaal iri zijn leven de eer wilde
hebben van een koning te begraven, en
nam de kusten der begrafenis voor
zijne rekening.
De kiem van eenige kolossale
vermogens.
Het is hoogst merkwaardig opeen
gestapelde rijkdommen van hunne oor
sprong af na te sporen en te zien, door
welk eene toovermaclit één sovereign
binnen twee of drie 'geslachten tot een
millioen is aangegroeid.
De kiem van de 12,000,000, waar
mede de overleden Jack Gould zijne
zes kinderen tot rnillionairs maakte,
lag in eene kleine boerenwoning te
Ruxburg. in den Staat New-York.
John Goulds vader was een gewone
melkboer en had eene draaiende karn,
die door een hond of schaap in bewe
ging werd gebracht. Als beiden hem
in den steek lieten, wat nogal dikwijls
gebeurde, werd zijn zoon geprest om
de karn te laten draaien. Tegen dat
werk kwam de zoon in verzet, waar
door hij dikwijls een pak slaag kreeg
en het gevolg daarvan was, dat hij
wegliep en werk vond bij een smid.
Kort daarna werd hij bediende in
een ijzermagazijn en binnen weinige
jaren leverden de uitvinding van eene
muizenval en de gelukkige verkoop
van een lapje grond in Albany hem
zooveel voordeel op, dat het de kiem
werd van zijn vermogen van 60.000,000
dollars.
De oorsprong van het aanzienlijke
vermogen van Astor, dat op 80,000,000
p. st, wordt geschat, waarvan de helft
raste goederen in de stad New-Y'ork
bestaat, was een lapje grond in de Bo
wery, dat voor eene som van 250 ge
kocht was-i Die grond, welke nu
200,000 dollars waard is, werd gekocht
van de voordeelen eener kleine zen
ding muziekinstrumenten aan John
Jacob Astor, den stichter van de fa
milie.
Vijftig jaar later verdiende Andrew
Carnegie, de millionair van Pittsburg,
5 shillings in de week als een wevers
jongen in de stad Alleghenn. Zijn va
der was een gering wever in Schot
land geweest, totdat de invoering van
den stoom op de weeftoestellen hem
van zijne kostwinning beroofde en hem
noodzaakte naar Amerika te emigree-
ren.
Carnegie verhaalt een© aandoenlijke
geschiedenis van die vroegere dagen
op de katoenfabriek, toen hij in don
ker van huis ging en in donker weer
thuis kwam en in al die uren sloofde
voor 10 pence op een dag. Toen hij
later 12 shillings in de week verdien
de als een Pittsburger telegrambestel
ler. was hij tevreden, als hij er mee
rondkwam, weinig vermoedende, dat
er een tijd zou komen, dat zijn dage-
lijksch inkomen bij duizenden xionden
geteld zou worden en zijn vermogen
millioenen zou bedragen.
Eene kleine boerderij was de oor
sprong van al de Rockefeller millioe
nen, waarvan John D. Rockefeller al
leen er 40 bezit. Vijftig jaar geleden
zag men den jongen, die de rijkste man
van de wereld zou worden, den akker
van zijn vader beploegdn, en zijne
hoogste eerzucht was eenmaal in een
circus op te treden.
Toen hij in later jaren als kantoor
bediende, een salaris van 10 in de
maand had. en er zelfs nog niets ver
moed werd van de toekomstige milli
oenen, die.in de petroleumbronnen ver
borgen lagen, vond hij, dat hij een rijk
bestaan had. Thans brengt ieder uur
van zijn leven hem meer op, dan hij
toen in een jaar verdiende, en eiken
dag levert hem zooveel op als het jaar-
lijksch salaris van den Kanselier van
de schatkist.
De wieg van de rijkste familie in
de wereldgeschiedenis, de Rothschilds,
wier opgestapelde rijkdom, over twin
tig families verdeeld, gezegd wordt
400,000,000 te zijn, was in een pand
jeshuis in de Judengasse, te Frank-
