Esn geschiedenis™ie speeltafel.
In den schaduw van den dood.
Het scheren met het sikkelvormige
mes in Griekenland.
en kransen bedolven. Op dien avond
zat Gertrude weer in de loge, maar
nu als zijn vrouw in een elegant
avondtoilet en naast haar zat groot
moeder in een zwart zij dien kleed uit
het jaar 1860 en als Fred! beneden op
den grond la~ zei zij lachend: dat
doet hij erg natuurlijk.
Ach ja zuchtte Gertrude.
En toen heit New-Yorksch publiek
begon te verminderen, werd die reis
door geheel Amerika ondernomen.
Overal rolde Fred van de trappen, in
Chicago, Cincinnati, Minneapolis,
Omaha, Salt Lake City, San Fran
cisco, St. Louis en steeds onder dave
renden bijval. Hü verdiende enorme
sommen, die hij Gertrude toezond en
dan schudde grootmoeder het hoofd1,
zeggende: nooit had ik gedacht dat
kunst zoo goed betaald wordt, maar
de kans op „Hamlet" zal nu wel voor
goed verkeken zijn!
Mis. grootmoeder, want twee jaren
later speelde Fred den „Hamlet".
En opnieuw stroomde geheel New-
York naar den schouwburg en gierde
men het uit van pret.
Fred speelde „Hamlet" als parodie
in een kluchtspel met zang en trans in
drie bedrijven.
N.B. Horatio Adams is nog heden ten
dage Amerika's grootste komiek en
bovendien millionair.
Iets over den baard.
Rij de platen.
Als ooit iemand op het denkbeeld zal
komen de geschiedenis van den baard
te schrijven, zal hij al dadelijk met
leedwezen hebben te oonstateeren. dat
de meeste volkerengeen baard ge
dragen hebben. Evenals bijna alle
wilden zorgvuldig iedere haar van 't
gelaat verwijderen, betzij door sche
ren, hetzij door radicalere, maar niet
aanbevelenswaardige uittrekkingen van
ieder haar afzondelijk, vond men ook
in de velschillende tijdperken der be
schaving een baardloos gelaat chic en
modem. De oude Egyptenaren, de
Grieken en de Romeinen zagen met
verachting neer op de barbaren, die
hoofdhaar en haard in 't wild lieten
groeien, want zij beschouw dep alleen
een glad gelaat als fatsoenlijk en een
welopgevoed man waardig.
Hoogst zelden liet een bewoner van
het Nijlland er zich toe bewegen aan
de kin twee haarbosje® te laten staan,
terwijl de Grieken en de Romeinen
zelfs de wenkbrauwen, als zijnde lee-
lijk en onnoodig, onder het scheermes
lieten vallen.
Met hoogst primitieve steenen messen
zooals tegenwoordig nog de Kaffers in
Zu'id Afrika gebruiken, verwijderde de
Egyptenaar de haren van het gelaat,
terwijl do pranhtlievende Griek een
sikkelvormig mes van edel metaal
voor hetzelfde doel gebruikte.
In de middeleeuwen waren in Euro
pa de meeningen over den baard uit-
eenloopehd Terwijl de boeren en de
geleerden hem van hun gelaat verhan
den, waren de hand werksman, de edel
man en de krijgsman er trotsch op een
'statigen baard te laten groeien, hoe
langer hoe liever.
Do lijd der algemeene verwildering
tijdens en na de hervormingsoorlogen
deed de baard tot een minimum in
krimpen, en in den pruiken-tijd kwam
de knevel in de mode die in zijn so
berheid sterk contrast leverde met den
wehgen pi uikenhaardos Met het ver
schijnen van de allonge-pfuiiken ver
dween de baard ook weer, tot hij in
het begin van de veertiger jaren in de
vorige eeuw eerst schuchter, daarna
voortdurend beslister te voorschijn
kwam, tot eindelijk het jongst verle
den weder een neiging heeft doen ont
staan om den baard weg te doen.
Naar het Fransch.
Gaston, ik verveel me, vertel me
nu eens een geschiedenis van de speel
bank.
En Gaston, de oudle croupier, legde
zijn courant neer. zag mij aan met
zijn "schitterende bruine oogjes, waar
in welwillendheid en slimheid om de
Het scheren door slaven in het oude Egypte.
eerste plaats streden, en begon:
Een gescheidenis van de bank? Ik
heb er zooveel beleefd. Van alle soor
ten kan ik ze u vertellen, vroolijke,
aandoenlijke, droevige, verschrikkelij
ke. Doet u maar een keus. Wat wilt
ge?
De eerste, die je in 't hoofd komt.
Die waar je nu juist aan denkt.
Gaston fronste even het voorhoofd,
als om zijn memorie te verscheipen,
kuchte en sprak:
Nu... het is een treurige geschie
denis. Een jaar of vijftien geleden was
ik croupier in den ,,Cercle du Commer
ce et de Tlndustrie", zooals u weet
een der chicste van Parijs, een waar
men grof speelde. Veertig of vijftig
duizend francs winnen of verliezen op
één avond was daar geen zeldzaam
heid .En de leden waren royaal!
..Dat was nog eens een goed'e tijd
voor de arme croupiers. Ik zelf had
ochtenden, dat ik achthonderd a dui
zend francs aan Louis, aan fooien inj
mijn zak stak. Was ik toen maar niet
zoo dom geweest, om zelf te gaan spe
len, dan zou ik nu mijn villa bij Men-
tone hebben.
Maar onze geschiedenis... Op een
nacht ,dat iedereen met verbazing zat|
te- kijken naar het spelen van mijnheer j
Dulaurier, den directeur van den
„Grand Bazar Métropolitain". die zoo
en veine was als men niemand nog
gezien had, komt een der commissa
rissen, mijnheer Grandier, binnen met
een oud heertje, netjes in de kleeren,
met een eerlijk gezicht, maar niet erg!
snugger, een type. zooals men op het
eerste het beste kantoor of bureau
achter een hoogen lessenaar kan zien
zitten. Het was dan ook, naar ik la
ter vernam, een zekere mijnheer Am-
broise Cordeau, ondér-bureau-chef aan
het ministerie van Publieke Werken.
Hij had mijnheer Grandier een of an-
dern dienst bewezen en deze had liern
te dineeren gevraagd' en na het diner
uitgenoodigd, de speelzaal van den
Cercle eens te bezichtigén.
Hij stond zijn oogen uit te kijken
hoe al d'ie goudstukken en bankbiljet
ten door mijn vingers gingen, toen
Grandier, die uit de zaal werd geroe
pen. hem onder duizend verontschul
digingen alleen liet, zeggend», dat hij
spoedig weer terug zou komen.
Men kon zien. dat d!it die eerste keer
was dan onze man in een cercle kwam
waar gespeeld werd. Ik bemerkte het
aan zijn gezicht, dat hij trachtte den
loop van het spel te begrijpen, dat hij
trachtte er achter te komen, waarom
de bankhouder won. als hij een acht
en een boer op tafel gooide, terwijl
de andere spelers verloren met twee
achten; waarom de ponto, die toch
hooger was dan dezeven. nog een
kaart vroeg. Het splitsen in vieren
bracht hem heelemaal van de wijs en
hij keek zich de oogen uit het hoofd,
toen hij mij op elk vandeze kaarten
het be dra" za~ uitbetalen, dat maar
op één was gezet.
Doch van lieverlede begon het in zijn
verstand' tot klaarheid te komen over
deze vraagstukken, want ik zag zijn
gelaat allengs een andere uitdrukking
aannemen. Ik gevoelde zelfs, dat onze
vriend zich vleide, het spelen volko
men begrepen te hebben en nu van ae
theorie tot dei praktijk wilde overgaan.
Meermalen had1 ik zoo iets bijge
woond: de ooren beginnen te schitte
ren, de lippen te trillen, men draait
zenuwachtig aan de snorpunten; dan
voelt men in zijn zak, men haalt er
langzaam zijn portemonnaie uit. men
kb'kt er eens in. zoo ongemerkt mo-
"eliik, men steekt haar weer in zijn
zak. men denkt weer een oogenblik
na; als de bankhouder verliest, zet
men een vroolijk gezicht, want men
voelt, dat men ook gaat winnen... Ein
delijk haalt men een vijffrancstuk te
voorschijn... En juist zoo deed ook on-
ze vriend! Zooals ik u zeide, ik had dit
zien aankomen.
En nu begon het tragische.
Opzetten heeren!... Is aües klaar?
Alles?
Mat zijn geldlstuk tusschen dé vin
gers loopt hjj achter mij om en zet aan
schuchter zijn vijf francs op.
Alle® klaar!
Mijnheer Dulaurier geeft de kaarten
en kiikt wat hij heeft.
Een kaart! vraagt hij.
Een kaart! zegt een ander.
Een kaart! zegt een derdie.
De bank wint!
En na de inzetten van de eerste rij
opgestreken te hebben,1 begon ik aan
die van de tweede.
Nu hoorde ik onzen vriend' zacht tot
zichzelf zegs-en: „Stommert, die je
bent." Maar hij zette toch weer een
ander vijffrancstuk op.
Opzetten heeren! Alles klaar?
Hij won dezen keer en ik legde
naast zijn vijf franc een anderen vijf
franc. Doch hij raakte ze niet aan.
Wacht, het bevalt hem. dacht ik. Hij
zet het dlubbele.
En weer won hij miet de twee. Tien
franc kwamen naast die tienfranc.
Maar de Louis bleef liggen.
Hij durft, voor een beginner, zei ik
tot mij zelf.
Heeren, opzetten! Is alles klaar?
En nog viermaal achter elkaar won
mijnheer Ambroise Cordeau. Driehon
derd twintig frans had zijn tweede
vijf franc hem reeds bezorgd. Ik
keek naar hem. om hem nu eens
goed op te uemen, doch ik zag
hem niet meer. Hij was weg
Zou hij niet zijn succes tevreden zijn
of zou hij zich even hebben verwij
derd... want ik weet, dat er verschil
lende spelers zijn. die hieraan een
bijgeloovige waarde hechten en den
ken. dat het hun geluk aanbrengt.
Doch ik had natuurlijk geen tijd',
mij verder om hem te bekommeren;
het spel ging zijn gang.
Nu, wat zal ik u zeggen! Terwijl de
een bijna alles verloor, won mijnheer
Carillon, een der grootste „evinards"
van den cercle veertien maal met de
.twee". En weet u wel. mijn waarde
beer, wat vijf francs opbrengen bij
dertien paroli's? Reken het maar eens
na: 81,920 francs, dat wil zeggen een
en tachtig duizend' negen honderd en
twintig francs!
Het gebeurt meermalen, dat de
bankhouder veertien malen achter el
kander verliest, hij verliest zelfs nog
wel eens meer. Gisteren zag ik nog.
dat hèt zestien keer plaats vond, doch
dat een der snelers zijn inzet al dien
tijd maar laat staan en oploopen. met
de risico opeens al de behaalde win
sten te verliezen, dat had ik nog nooit
van mijn leven gezien. Men begon el
kaar dan ook algemeen te vragen, wie
die buitengewone geluksvogel was.
Ten slotte vroegen ze het mij ook.
Een klein oud heertje, die zich
een paar minuten geleden heeft ver
wijderd
Tot geluk van den bankhouder wa
ren een paar spelers op de één gaan
zetten, dit temperde ©enigszins zijn
verlies. Toch hief, na de veertiende
toer, mijnheer Dulaurier de bank op.
Maar niemand kwam er. om die
81,920 francs op te strijken, die daar
Een Engelsche barbierswinkel in de 16e eeuw.
ALLERLEI.
Sikkelvormig scheermes bij de oude
Grieken. Oud-Egyptisch .scheermes.
Engelsch scheerwerktuig uit de 16e
eeuw.
in goud, in papier, en in zilver naast
mij lagen. Zooals te begrijpen is. ver
wekte dit veel sensatie. Men begon te
roepen, ja, te schreeuwen. Intusschen
trad mijnheer Grandier de zaal weer
binnen. Hij wist niet wat dat rumoer
beduidde.
Mijnheer, uw vriend, van zoo-
even, is de man. die dit alles heeft ge
wonnen. Ja, die oude heer met zijn
grijs baardje.
Och. hij?
Ja. hij heeft dertien keer achter
elkander zijn winst laten staan.
Grandier ging hem nu ijlings opzoe
ken en kwam' na een paar minuten met
hem terug. De man was heelemaal
overbluft; hij was heengegaan, omdat
hij dachit zijn arme vijf franc verloren
te hebben!
En daar stond hij nu. ons aan te
gapen, dan den een, dan den ander;
hij hoordé ons spreken, zonder ons te
verstaan; hij geloofde noch zijn ooren,
noch zijn oogen. Eerst was hij heel
rood géwordén, toen heel bleek, met
opengespalkte oogen keek hij naar de
schat gel'dls, maar durfde er geen vin
ger naar uitsteken. Dit fortuin was
avn hem, van hem alleen, het lag vóór
hem op de tafel; in tien minuten tijd
had hij. zonder iets uit te voeren,
meer verdiend dan in geheel zijn le
ven met handenarbeid!
Eensklaps begint hij te dansen, te
schaterlachen hij gooit zijn hoed! in
de lucht. Hii klimt op de baccarat-
tafel en danst een „cavalier ?eul".
terwijl hij uitroept: ,.Ik ben Roth
schild1!... 'Ik doe wat ik wil!... Laat
mij met rust, lage dorpers! -- Leve de
genoegens en de slemppartijen!"
De ongelukkige was plotseling gek
geworden!Men was verplicht, een
massa knecht® te laten aam-ukken, om
hem van de tafel te krijgen en in be
dwang- te houden.
Thans is de armei Cordeau in een
uitstekende krankzinnigenverpleging,
in die omgeving van Parijs, waarin
men hem heeft, kunnen opnemen en
waarin hij kan blijven, dank zij dé
gewonnen som.
Zijn krankzinnigheid is van een
goedaardig karakter. In het zand tee
kent h;5 eon baccarat-tafel en mei. een
oud spel kaarten dat men hem heeft
gegeven .doet hii als dé bankhoudér
en is hij den geheelen dag bezig met
spelen; kiezelsteenen vervullen dan de
plaats van Louis en vodjes papier die
van bankbiljetten... Altijd wint hij...
Toen ik hem het laatst bezocht, was
hij aan zijn twintigste milliard'.
Bonte steentjes.
Veel uitgaan is achteruit gaan
Een zwak oogenblik kan een ganisch
.even verwoesten.
Helderziende menschen worden in den
regel zwartziende genoemd.
Men leert gemakkelijker het brood van
een ander eten, dan het verdienen.
De afgunst ziet slechts de brug en niet
het moeras, dat zich er onder bevindt.
Kleine zielen hebben geen plaats voor
dankbaarheid, de berekeningen nemen,
alle ruimten in.
Eene waardigheid wordt eerst een
waardigheid, als men ze met waardigheid
weet te bekleeden.
Een bepaalde verhouding bestaat er
tusschen de hoeveelheid ijzer in de le
ver van dieren en de kleur van hun huid
en hunne haren. Dieren met een donker
vel hebben bijna tweemaal zooveel ijzer
en verfstof in hun lever en in hun vel
dan die miet witte beharing.
AMERIKAANSC.HE UITGEVERS-ADVER
TENTIES.
I. Weldra verschijnt de boeiende ro
man „Het zwarte Schaap", van de hand
van een anoniem schrijver. Daar deze
gedurende vele jaren de meest beroemde
schurken van Europa bij hunne opera
ties behulpzaam was en hij op treffende
wijze zijn avonturen vertelt, mag men
er op rekenen een spannend en pikant
boek te zullen' lezen.
II. De heer Hippo Potamus heeft een
werk voltooid over het leven der dieren.
Daar mr. Potamus langen tijd zich bij
na uitsluitend met dieren en in het ge
heel niet met menschen bezig hield en
hij zelf als een groot beest bekend staat,
krijgt men hier een goed verhaal uit de
eerste hand.
Een kunstmatige zon.
De zon, waarover wij voornemens
zijn hel te hebben, kan ïn werkelijk
heid islechts een zeer bescheiden deel
vervullen van de rol van haa^ natuur-
voorbeeld, rnaar zij kan goede diens
ten bewijzen, met name aan architec
ten, ingenieurs etc. Haar taak is vlug
juist en zonder gmoote kosten construc
tie- en machineplannen te construes-
ren, die, volgens de oude methoden
slechts langzaam en kostbaar kunnen
worden verkregen.
Het toestel is als volgt samengesteld.
Een groote verticale glazen cylinder
vormt een doorschijnend raam waarom
heen men den doortrek van de te re-
produceenen tec-kening en het voor de
reproductie chemisch geprepareerde
papier bevestigt.
Een electrische lamp, of liever een
electrische regulator, die berekend moet
zijn om fotogenisch licht te geven, dat
bijna m 'intensiteit gelijk is aan de
zonnestralen daalt op automatische
wijze, door tegenwicht opgehouden,
in de richting van de as van den cy
linder. Als de lamp geheel beneden is
aangekomen, wordt zij opgehaald
langs mechanischen weg. Twee- of
driemaal op- en neergaan is voldoende
om de reproductie te verkrijgen. Met
goed papier, geprepareerd met ijzer.
blauwsteenzuur. geschiedt de reproduc?
tie in 3J minuut.
Hoe zich de Kaffers met scherpe steenen
laten scheren.
Feuilleton.
Uit het Engelsch
7.
van E. W.1HORNUN6.
En toch, als Rachel tijdens het ver
hoor de oogen wat meei gebruikt had
om bijvoorbeeld haar aandacht te wij
den aan de enkele toeschouwers naast
de reporters, dan zou zij zeker dien
knappen, ouden heer herkend hebben,
die d'irect na haar een kaartje nam
aan het station va.n Blackfriars-B.rid-
ge. Zijn witte haar was verborgen
onder zijn hoed, maar zijn gelaat was
om nooit te vergeten, met de frissche
kleur, de vastbesloten mond en het
glinsteren onder de zware wenkbrau
wen. Rachel evenwel zag noch her
kende hem.
Eendge minuten later had zij daar
toe meer gelegenheid, toen de gentle
man op het laatste moment bij haar
in de coupé eerste klasse stapte.
Rachel verborg zich achter de cou
rant die zij had meegebracht, n'iet om
dat de vreemdeling haar bekend voor
kwam, maar omdat zij vreesde, dat hij
in het heldere licht va.n het kleine
compartiment roeer aandacht aan haar
zou schenken, dan hoog noodig was.
Maar deze vrees verdwpen et de groo-
tr bekoring van telkens te lezen en te
herlezen, die vijf woorden van het
laatste nieuws „Zaak Minchin. Uit
spraak N'iet schuldig
Niet schuldigNiét schuldig Hoe
heerlijk dat gedrukt te zien.! Hare
oogen vulden zich met tranen, zij
droogde ze, om dihect weeir te kunnen
lezen, olommen vol handelden over de
zaak, opgeluisterd door niet kwade
verslagen van den verdediger, spe-
ken.de tot de jury en den president
Van de rechtbank resumeerende. Maar
Rachel had. geluisterd naar iedép
woord, dat zij zeiden, en hiet couran
tenverslag was veel onjuister dan dat
wat zij in haar eigen hoofd meedroeg
en zou meedragen tot in 't graf. Niet,
dat de speeches er nu iets toe deden,
Geen enkele redevoering was haar
edding geweest, maahaa eigen geschie
denis van haar eigen lippen, d'ie haar
advocaat had willen sluiten. Rachel
vergaf het hem nu zij was hem zelfs
nog dankbaar, dat zij zich zelve had
kunnen redden in weerwil van hen al
len duardoor had haar volkomen on
schuld waarschijnlijk evenveel indruk
gemaakt op dé geheele omgeving als
op de twaalf eerlijke juryleden. En
nog eens tuurde zij op de haastig toe
gevoegde slecht gedrukte regel, die de
uitspraak van de jury aan de wereld
verkondigde, terwijl dé trein stopte en
weer voortging, alleen om weer te stop
pen en nog eens voort te gaan.
En wat. denkt u ervan niervrouw?
De stem kwam van de tegenoverge
stelde hoek van de coupé en Rachel
begreep, dat ze moest toebehooren aan
den gentleman, die op het laatste
oogenblik te Blackfriars Bridge in de
trein was gesprongen. Zij zouden nu
van Charing Cross verlreltken en de
deur was niet open geweest bij dit
station, noch bij het voorgaande.
Rachel zat ademloos achter haar
avondblad. Als zij niet antwoordde,
mocht hij argwaan krijgen, met het
oog op haar weduwenkleeding en daar
om keek rij hem vrijmoedig in 't ge
laat, doch. schrikte plotseling terug,
hij haar als hij instinct bekend voor
kwam.
Toen bekroop haar ineens de lust
om over haar eigen zaak te discusee
ren niet den bezitter van zoo'n vertrou
wenwekkende en welwillende stem,
die haar zoo aangenaam herinnerde
aan haar geboorteland, waar er niets
onwelvoegelijks in is, als vreemdelin
gen elkaar aanspreken, zonder zich
voor te stellen of excuus te maken.
Rachel s aarzeling duurde misschien
maar een paar seconden, toen lag de
courant toegevouwen op haar schoot.
Waarvan, vroeg ze, met tegenwoor
digheid van geest, want zij twijfelde
geen oogenblik, of deze vraag sloeg op
de belangrijke gebeurtenis van dezen
dag.
Wij lazen dezelfde courant, her
nam de gentleman zeer hoffelijk, het
trof mij slechts, dat wij beiden zeker
hetzelfde lazen en even verwonderd
waren over de uitspraak.
Gij bedoelt zeker de zaak Minchin?
zei Rachel dapper en zonder de mlin-
ste aarzeling in haar stem. Ja, ik las
dat, zooals vermoedelijk iedereen.
Maar ik ben het oneens met u over de
uitspraak.
De manieren van de jonge weduwe
waren even oprecht als haar woosrt-
deai. Even «l'oeg de man tegenover
haar de donkere oogen op.
Vergeef mij, zei de gentleman
glimlachend, ik was mii n'iet hewust,
dat ik een opinie erover geuit had.
Ik verstond, dat ge verwonderd
waart, zei Rachel droogjes.
En was u dat niet vroeg de an
der met nadrtik Wilt u mij vertellen
dat u voorbereid was op ^en vrijspraak?
Ik was op alles voorbereid, her
nam Rachel, terwijl zij een bijzonder
doordringende blik op hem' w/ierp en
toch haar adem inhield, uit vrees dat
deze vreemdeling haa^ herkend zou
hebben, ofschoon zijn volgende woor
den daarmee weer in tegenspraak wa
ren.
Heeft u de zaak gevolgd, me
vrouw
Ja, dat heb ik, zuchtte Rachel.
En als vrouw denkt ge, dat die
andere vrouw onschuldig is?
Ja.
Het was hard voor haar niet meer
te kunnen zeggen dan datmaar zij
had veel zelfbeheersching.
Het is gemakkelijk te zien. dat u
het niet met mij eens is, voegde zij
er zelfs bij.
Integendeel, zei hij correct, inte
gendeel, beste mevrouw, mijn over
tuiging is dat de beschuldigde even
onschuldig is als u zelve.
Weer keken zij elkaar aan; weer
wilde Rachel een gevolgtrekking ma
ken uit zijn scherp gezegde en alweer
werd die indruk weggenomen door
hetgeen haar gezelschap het volgend
oogenblik zei:
Maar mijn meening heeft geen
rech't, van bestaan, zei hij; omdat ik
mij er niet, zooals u op beroemen
kan het verslag gelezen te hebben.
Bovendien komt het er nu niet meer
op aan.
De stations volgden elkaar op totdat
'zij nu aan het Victoria-station wa
ren. De gentleman keek uit het
raampje, totdat zij weer vertrokken
waren en alleen gebleven.
Het belangrijkste voor mij ia
niet wat deze arme vrouw gedaan of
niet gedaan heeft, maar wat ter we
reld zij nu wil gaan doen!
Hij keek haar weer aan en nu waa
Rachel overtuigd. Maar zijn blik waa
zoo vriendelijk dat gevoeligheid en
verdriet eer voor moesten wijken.
(Wordt vervolgd).
