Liefde en Haat.
ALLERLEI.
JVlijn Hartekoningin
DE ZATERDAGAVOND.
zich hun gansch geluk afspiegelde.
Over acht weken is de bruiloft!
voegde Philippo er nog bij Over
acht weken herhaalden die verloofden
enacht weken, och, dat duurde nog
zoo lang?
Eindelijk kwam de dag voor den
met verlangen verbeiden feestdag.
Morgen, zeide Marietta lachend. Mor
gen. herhaalde Pietro en drukte zijn
geliefde een kus op cle kersroode lip
pen
Het. was in 1873. De troon van ko
ning A maden s was juist ingestort, de
republiek in de grootste verwarring
r*e raakt, daar verscheen don Carlos
weer op den Spaan.sch.en grond om
zijne aanspraken op den koningstroon
weder te laten gelden. Overal braken
opstanden uit en de vrij scharen van
don Carlos zwierven, plunderend en
moordend door de noordelijke provin
cies van het land.
Een afdeeling Cavlistische troepen
was ook gekomen in bet dorpje, waar
den volgenden dag do bruiloft van
Pietro en Marietta gevierd zou wor
den.
Na afscheid van zijn bruid geno
men te hebben was Pietro naar Pe
drillo. den dorpsmuzikant geijld, die
tegelijk ook herbergier was. Toen hij
de herberg binnen trad vond bij onge-
veer twintig Carlisle# rondom den
grooten tafel zitten, vurigen wijn
drinkend en soldatenliedjes uitgal
mend.
Pietro was een ijverig aanhanger
der jonge republiek, zijn vrij jager
schap gaf hem het gevoel voor viij-
heid' en als teeken zijner richt'ng
droeg hij roodo linten op jas en hoed.
Den drinkebroers geen blik gunnen
de. liep Pietro hen trotsch voorbij,
Ilola! Goeden dag. Pedrillo. denk er
om dat ik morgen met Marietta trouw
en dat je op je post bent.
Trouw den duivel of zijn groot
moeder, als j& er schik in hebt, riep
een der Cariisten. wat gaat ons jou
Marietta aan, morgen dansen wij
hier en zullen drinken en vroolijk
zijn
Wees maar blij. roode republi
kein, dat ik je niet als schijf voor mijn
buks gebruik, riep een andere woeste
kerel Pietro toe en zijn van den wijn
schitterende oogen ontmoetten Pictro's
vlam menden blik.
Reeds greep de halfdronken sol
daat naar zijn geweer en de sabels
van zijn makkers rinkelden in de
scheeden.
Voor jou. riep Pietro met ver
schrikkelijke stem en een kreet van
ontzetting volgde.
De Carlist was door een met vaste
hand gevoerd stilet (dolk) in het hart
getroffen.
Wraak, stamelde de krijger ster
vende, kameraden, wraak! en 't vol-
Vertaald uit het Engelsch.
Plotseling kwam en ging weer een
blos op de wangen van Patience Burn-
side. Zij liet de handschoen vallen,
die zij in de hand droeg en terwijl zij
haar haastig opraapte hijgde zij meer
dan 7"- sprak.
Sir Christopher. Sir Christopher
Harden! Is die hier?
Ja. klonk het antwoord, en zij
jagen op hem als op een patrijs aan
den zoom van het bosch.
De donkere oogen van het meisje
gende oogenblik doorboorde ©en kogel
het hoofd van Pietro. die rechtop
stond als vreesde hij d'en dood' niet.
Marietta, Marietta, stamelde hij
en alles was voorbij.
Larwg reeds was den volgeladen, mor
gen de zon boven de bergen verschenen
c-n nog altijd wachtte Marietta op Pie
tro.
Eindelijk zag ze Pedrillo treurig aan
komen en ze las zijn boodschap reeds
op zijn gezicht.
En Pietro? I-Ieb je Pietro niet ge
zien? riep ze hem toe.
Pietro, wie spreekt er van Pietro?
Beneden ligt hij ln zijn hut; zijne oogen
en lippen zijn gesloten^ de doodelijke
kogel van een Carlist heeft hem getrof
fen.
Als een waanzinnige ijlde Marietta
naar de hut en alle bruiloftsgasten voig
den haar.
Ze omarmde den doode met hartver
scheurende liefde en bedekte hem met
kussen; toen sprong ze plotseling op
riep op vreemden toon den aanwezigen
toe.Morgen de begrafenis" en verdween
achter de rotsen.
Den 'volgenden morgen werd Pietro's
lijk in de dorpskapel gebracht en de
priester hief juist den lijkzang aan, toen
een meisje in verscheurde kleeren met
vreemd glinsterende oogen door de aan
wezigen tot de lijkbaar drong:
>Ik wil ook mijn deel in 't feest," zeide
ze en een demonisch lachje speelde op
haar lippen.
Ik breng mijn huwelijksgeschenk;
ziet het is mooi-"en ze liet een bloe.
dend menschenhoofd op het marmer der
kapel vallen-.
Pietro was gewroken.
Romans in aflav^r.ngen.
Over diet verbreiding en do opbrengst
van volksromans in afleveringen ko
men de volgende merkwaardige mede
deel ingen voor:
De eerste afleveringen van zoo'n1
roman dienen slechts om lezers tc
lukken. Daarvan hangt grootendeels
het succes van het geheele werk af.
Van een roman, die tot 151) afleverin
gen uitdijde, werd dei eerste afleve
ring in 2.5UÜ.U00 exemplaren gedrukt.
Van de tweede aflevering werd nog
slechts het tiende gedeelte, dus 250000
exemplaren, gereed gemaakt en se
dert ging de oplaag achteruit tot de
vijfde aflevering die in 175.000 exem
plaren verscheen. De volgend» afle
veringen werden slechts aan de abon-
né's gezonden, wter aantal echter ook
bestendig afnam. Trots alles werden
nog genoeg afleveringen verkocht om
de uitgever geen schade te dóen lij
dien.
schittei'den vol emotie. Zij boog zich
naar haar vader over en bitter ver
wijt klonk uit haar stem. En u heeft
niets gezegd! En wij zouden hem heb
ben kunnen waarschuwen!
Burnside antwoordde niet, maar
bleef staan, leunende op zijn stok cn
met neergeslagen oogen. De woorden
van* zijn dochter hadden hem getrof
fen, en levendig herinnerde hij zich
een dag. toen het bloed stroomde als
water, to.en het woeste krijgsvolk was
losgelaten om aan hun moordlust te
voldoen. De punt van een zwaard
dreigde hem te doorsteken en erger
mishandeling nog wachtte de mooie
vrouw, die naa^t hem stond, toen
plotseling alles veranderde en leven
en eer hun weergegeven werd door
hem, die nu een opgejaagd wild gelijk
was. En daarom trof de stem van
zijn dochter, waaruit een medelijde-n-
die bede klonk, hem zoo diep
Kunnen wij hem niet helpen,
vader? Hij mag niet gevangen geno
men worden! Herinnert u toch
Ja. En de oude man keek van
onder zijn borstelige wenkbrauwen
Patience aan. Ja. in gedachte zie ik
Van een anderen roman werdlen
van aflevering 6 tot 150 'een vijf mil-
lioen stuks geleverd, ofschoon bijkans
vijf zesde der geabonneerden vóór de
voltooiing van het werk hun abonne
ment hadden opgezegd. Toch werd de
roman als een „succeswerk" be
schouwd. De uitgever verkocht de af
leveringen van 10 pfennig gewoonlijk
met 50 pCt. korting, dikwijls ook voor
4.1 inplaats van 5 pfennig. De vijf
millioen betaalde afleveringen brach
ten dus ongeveer 225.000 mark op en
daar de uitgaven te zamen ongeveer
143.000 mark beliepen, had de uitge
ver aan dien eenen roman een winst
van 80 a 100.000 mark. Tegenover deze
winst van den uitgever staat een ho
norarium aan den schrijver van 6750
mark.
Kinderdrarna's.
Onder dezen titel heeft van de hand
van den Italiaanschen professor Fer-
riani een werk het licht gezien, dat
met groote nauwkeurigheid en leven
digheid het treurig lot schildert, het
welk vel(\ Ttaliaansclie kinderen treft
en ten doel heeft, het medelijden der
beschaafde wereld voor clez© arme
verstootelingen in de maatschappij
wakker te schudden. De schrijver zegt.
dat, waar groote sommen worden uit
gegeven om zieke en mishandelde die
ren te beschermen de geviers, geef-
'st-etrs en gebruikers er niet aan schij
nen te denken dat ar zooveel ongeluk
kige kinderen zijn. die veel dringen
der hulp behoeven.
Tn die kinderen wordt- oen ..leven
dige handel" gedreven en voor prij
zen van 30. 25 en 15 lire. hij dozijnen
..tegen billijker prijs" worden zij aan
agenten van de hand gedaan, om door
de geheele* wereld vieirspreid te wor
den. Honger, dorst. koude, slagen, in
één woord: ellende, is hun deel.'t,Heet
in bet, contract dat ze zullen worden
opgeleid voor een handwerk, maar dat
is slechis een voorwendsel om- politie
en justitie te ontsnappen; ze worden
opgeleid voor bedelarij en diefstal.
De kleine schoorsteenvegers worden
doorgaans slechts voor eenige jaren,
bijv. 5. aan hun meesters afgestaan,
maar de ellende die zij lijden is vaak
even groot. Er wordt net zoo lang van
cle krachten der kleinen geprofiteerd,
tot deze op zijn; worden ze ziek en
sterven ze, geen nood: de voorraad"
kan gemakkelijk weer worden „aan
gevuld"!
Moet men diep medeilijden hebben
met de ongelukkige stumperde, voor
wie cle dood dikwijls de verlossing is
uit bittere ellende, niet minder te be
klagen zijn de oudiers, die meestal
door armoede gedreven, hunne kinde
ren verkoopen, en, langzamerhand
verhard, in hardvochtigheid met de
opkoopetrs wedijveren.
Misschien dat Ferriani's werk de
oogen der autoriteiten voor het kwaad
doet opengaan.
hem .dapper, vriendelijk, en schoon
evenals Absailom, maar een volgeling
van Ahaz, en met een fiere uitdruk
king in zijn stem, want zijn geweten
plaagde hem. voegde hij er bij, en
wat zegt de wet? ..Als uw oog u hin
dert, werp het van u.
Wil u zelfs over hem rechtspre
ken, vader?
Hij wilde haar niet aanzien.
Neon, ik vonnis niet en vergeten
kan ik ook niet. Staat er ook niet ge
schreven: leven voor leven, ja, alles
wat een man heeft zal hij geven voor
ziin leven? En Harden gaf ons leven
en eer.
En Patiënce Burnside dacht, dat het
beter geweest was. als zij gestorven
waren, voordat het knap gelaat van
Kit Harden het hunne ontdekt had,
maar de oude man ging voort, als
sprak 1 tot zichzelf:
Het is een schuld, die wij nooit
kunnen terugbetalen.
Daar kwam bij haar de vrouw, die
liefheeft weer boven.
Als hij maar veilig wa«! riep zij
uit, en tegelijk niet die woorden klonk
het geluid van een trompet.
E?n origine le bibliotheek.
Te Mineapolis werd onlangs een bi
bliotheek geopend, die zeker haars
gelijke in de wereld niet zal bezitten,
maar welker wijze van aanleg ook
door andere bibliotheken in toepas
sing zou kunnen worden gebracht.
Carleton Young, een Anierikaansch
milliard air, tot voor korten tijd een
der „graankoningen". schijnt beslo
ten Ie hebben, dien titel tegen dien
van ,,boekenkoning" te verwisselietn.
Zooveel de eerste hem opbracht, zoo
veel kost hem de tweede. Hieit spreekt
natuurlijk vanzelf, dat een milliar-
dair zijn boekerij niet inricht volgens
de ..bekrompen begrippen" onzer bi
bliothecarissen! Young wilde een
verzameling van da eerste werken van
alle natiën, waarbij hij vooral nadruk
legde op den arbeid van de heden-
daagschc schrijvers. De eigenlijke,
originaliteit zijne,r bibliotheek bestaat
oven wel hierin, dat hij de werken van
tijde;enooten door een door de auteurs
zplf geschreven inleiding (in liand-
schrift) laat- voorzien. In deze voorrede
verklaren de schrijvers, welke om
standigheden hen tot het schrijven
hunner werken hebben geleid, en b-e-
sprekon meteen cle bela.neriikfse r.e-
oeories. Dus critiek op orifiek!
Oorspronkelijk toonden de schrij
vers niet veel sympathie voor het plan
omdat zij er eenvoudig een poging in
zagen, op handige wijze autographen
bijeen t-e krijgen. De vier vertegen
woordigers van Young, die -de- wereld
afreisden hadden dus niet veel suc
ces. Toen men evenwel zag. dat hel
den milliardair -ernst was met zijn
streven, werd men tegemoetkomender
vooral daar hij. bij de vervulling van
zijn verlangen, daardoor met rijke ge
schenken zijn erkentelijkheid be
toonde.
Rookverg.ftig:ng.
Bij een brand zijn de rook of de
walm bijna altijd gevaarlijker dan het
vuur zelf. Bij den grooten brand in
liet Itingtheator te Weemen, den 8en
December 1881, zouden de móeste'
slachtoffers door rookvergiftiging zijn
gelation en dus al dood zijn geweest
vóór de vlammen hen bereikten. Maar
niet het bijtende van den rook is het,
dat schadelijk op ons werkt; het is
vooral bet Sa*- dat voor die menscben
iu alle mogelijke vormen gevaarlijk
wordt, het zoogenaamde kolenoxyd-
ga-, In Frankrijk, waar de kachels
en schoorsteenen nog vrijwel overal
op' verouderde wijze zijn ingericht,
komen gevallen van vergiftiging door
kolenoxyd herhaaldelijk voor. Wan
neer tijdig hulp wordt verleend, zijn
de gevolgen van rookvergiftiging bij
een brand nog wel te voorkomen. Ge
woonlijk is ze bij dei in rook en walm
werkende brandweermannen bijv.
slechts van voorbij gaan den aard, de
zuurstofinademingen, die zoo snel
mogelijk worden toegepa-st, hebben
doorgaans goede uitwerking. Intus-
O, zei ze. Wat is dat?
Burnsid© hield de hand boven die
oogen om beter te kunnen zien en Pa
tience volgde zijn blik met begcerigc
oogen.
Geen van beiden zag iets. maar zij
wisten, wat het, beteekende en Burn
side zei:
De vervolging is in volle gang.
En toen weer en nog luider trompet
geschal uitdagend: klonk, voegde hij
er bij: Als zij de Sanctuary doorzoe
ken, is hij verloren!
De Sanctuary! Is Sir Christopher
daar verborgen? Is u daar zeker van?
Ja! Toevallig kwam ik daar den
dag, toen wij aankwamen en ik zag
hem met mijn eigen oogen. Hij en de
dochter van wijlen Malignaut. Dorothy
Capel. Zij zag mij ook, en vluchtte
tusschon de heesters als een verschrik
te hinde.
(Wordt vervolgd).
den toestand, vandaar zijn autoritair
optreden. Hij verweet mij, dat ik toch
wel moest weten, dat het voetbalspel
op de openbarei straat verboden was.
Ja, dat had ik wel geweten, maar ik
wist niet, dat het al voor zulke kleine
sportlui gold en onwillekeurig keek
ik lachend naar de wel stevige, maar
korte beentjes van mijn ventje. Enfin,
eind en slot was, dat cle gerechtsdie
naar voor ditmaal zijn buit nog terug
zou geven, maar gebeurde het weer,
dan zou er voor goed beslag op gelegd
worden.
En daarmee was na vijf minuten
van ongestoord' voetbalspel, het ter
rein vóór ons huis voor dit vennaak
uitgesloten. Mijn bengel was zoo ont
hutst dat hij een poosje de bal vergat
maar daarna kwam een tijd, dat hij
clandestien nu hier dan daar eens aan
zijn hobby toegaf; en gingen wij eeais
naar buiten, dan moest de voetbal
mee maar een wandeling naar buiten
eischt al veel van de krachten en dan
ging heit spel duts niet zoo van harte.
Nu onlangs had hij weer echten
jongensvriendschap gesloten met een
anderen minnaar van zijn geliefkoosd
spel en nu kozen zij ons kleine plekje
gi'onds achteff het huis als speelplaats.
Ik kon niet over mijn hart verkrijgen
dat te verbieden, maair het was een
twijfelachtig genot. Nu vloog de bal
over de schutting aan den éénen kant,
dan weer aan den andoren. Ik amu
seerde mij er mee, hoe die jongens
alls katten direct op de schutting za
ten. En misschien schudden sommige
moeders haar hoofd er over, maar ik
moet een-lijk bekennen, dat ik dan to
taal het heil van broek, kouscm en
schoenen kon vergeten. Maar helaas,
dat kon niet lang duren, het was te
veel van de buren gevergd. Ik dacht,
wanneep* ze liet mij lastig maakten:
,.Och, die jongen moet nu eenmaal
zijn kracht uiten", maar diezelfde ge
dachte kon ik moeilijk van mijn bu
ren vergen. Eere geef ik hun, dat zij
nog zooveel geduid met die rakkers
aan den dag legden, maar eindelijk
diende ik er zelf een stokje voor te
steken.
En nu speelt mijn jongen op het
groote terrein aan den Raamsingel.
Hij geniet daag niettegenstaande
kuilen en gaten en allerlei rommel.
Konden wij moeders van levendige,echt
Hollandsche jongens het gemeentebe
stuur maar overhalen dat terrein vocxr
luin gelijk te laten maken. Zij kon-
<1)2n dan daar aan hun lust tot shot
ten, scornen en tateren vrij toegeven
en wie weet. welke flinke inwoners
Haarlem er later d'oor kreeg.
Wie weet, misschien willen de
schoenmakers dat verzoek wel onder
steunen, mij dunkt, zij kunnen er
nooit anders dan bij winnen.
sche wetgever, voorzichtig als hij is
(Iaat ons zeggen „giewoonJijk is") die
wetgever heeft nog een termijn ge
steld, waarin bij Gedeputeerde Staten
bezwaren tegen de goedkeuring van
die geloofsbrieven kunnen worden in
gebracht.'En voordat die termijn ver
streken is, kan de nieuwbenoemde
dus gjcen zitting nemen.
Ik heb ook wel eens hoorm vra
gen wat er eigenlijk wel in die ge
loofsbrieven staat. Het woordi klinkt
zoo deftig en plechtig. Jo denkt daar-
bij onwillekeurig aan perkamenten
met zegels er op, aan bundels van
stukken. En die indruk van .deftigheid
wordt niet weinig versterkt door de
plechtige wijze van behandeling van
't geval.
,,Aan d'e ordi? is het onderzoek van
cle geloofsbrieven van het nieuwbe
noemde lid", zegt cle Voorzitter.
..Wenscht de Raad de benoeming van
cle leden van de Commissie van onder
zoek aan zich te houden?"
De Raad doet geen mond opeui.
,,Dan stel ik voor", zegt de Voor
zitter en kijkt den kring rond, „om
daarvoor te benoemen de heeren
Rasch, Bijvoet en Schram. Geen van
de heeren daartegen bezwaar?"
Do Raad houdt den mond nog stij
ver dicht. De heeren Rasch, Bijvoet
HUISHOUDELIJKE WENKEN.
In pas geschilderde vertrekken moet
men een grooten zinken tijl met koud
water één of twee nachten laten staan
en daarin een bundel hooi leggen, dan
verdwijnt de verflucht.
II. Om te maken dat groenten zoo-
a,ls dopierwtjee len princqsseboonen
hun frisschen groenen kleur behou
den, moet men onder het koken nooit
het deksel van de pan afnemen en ze
nooit in het water laten staan, nadat
zij gekookt zijn.
Op den weg der tonen hadden zij el
kaar ten slotte gevonden, op" dien der
lonen en der poëzie.
Zij herinnerde zich nog zoo precies
dien zomer en hoe zou zij hem ooit kuov-
nen vergeten!
Hij was de broeder van. den eigenaar
van het mooie landgoed en zij de beste
vriendin van mevrouw. Dadelijk toen zij
er in Juni was kom.en logeeren, hoorde
zij lederen dag over Julius praten.
Julius, de doe-niet! zeide de heer
des huizes, maar zijn gezicht straalde
gelukkig, als hij over den broeder sprak.
Wij zuilen er mee wachten, tot .Tu-
l.us komt, zeide mevrouw, ais er sprake
w as van een verren tocht, een visite in
den omtrek of een ander amusement.
I.iese mag-de wei niet in, want zij
moet mijnheer Julius van den trein ha
len, verklaarde de koetsier, toen Hertha
hem vroeg, waarom de grijze merrie al
leen in den sta/1 moest blijven, terwijl al
haar kameraden buiten in de wei hun
volle vrijheid genoten.
Nu is de kamer van mijnheer Ju-
iilis geheel in orde, rapporteerde ten
slotte de kamermeid.
Nu is de kamer van mijnheer Ju
lius geheel in orde, rapporteerde ten
slotte de kamermeid.
En in den namiddag van denzelfden
dag kwam hij zelf met zijn donkergelokt
joiigemawnenhoofd, zijn vioolkist en het
beste diploma ais kapelmeester, dat dit
jaar door het Conservatorium was uit
gereikt.
De muziek was ook het liefste ontspan
ningsmiddel van Hertha, maar het duur.
de eenige. dagen, voor zij zich durfde
inlaten met dien „kapelmeester", wiens
grootere bekwaamheid zij spoedig er
kende. Nadat echter het ijs eenmaal ge
broken was, kwam er geen eind aan de
duetten, zoowel voor zang als voor vi
ool met piano.
en Schram staan op, ietwat onzeker of
zij zich noordwaarts of zuidwaarts
hebben te begeven, totdat een red-
dend'en engel in den vorm van
een bode komt aangesneld om den
heeren te geleiden daar, waar de ge
loofsbrieven op hun onderzoek liggen
te wachtcm. In optocht verlaat men
de zaal. Bode voorop, leden van de
Commissie achteraan, iu den ganzen-
marsch.
Intusschen wordt de Raadsvergade
ring geschorst. Dia Commissie bestu
deert de geloofsbrieven, bestaande uit
vier vellen papier: het proces-verbaal
van de verkiezing, de geboorte-acte
van den gekozene, 'een verklaring dal
bij een jaar in de gemeente heeft ge
woond en ecm dito, dat hij geen be
trekkingen bekleedt, die met het 'id-
maatschap van den Raad onvereenig-
baar zijp.
Dat is alles. Meer is het niet. Is het
wonder, dat de Commissie, vlug en
wakker, do geloofsbrieven in vijf mi
nuten heeft doorgrond en binnen dien
tijd! in diezelfde rnarschorde als daar
straks de zaal binnentreedt?
De Raad neemt nauwelijks van hare
wederverschijning notitie. Er heerscht
een dof gegons. Ie dór praat met zijn
buurman. D© hoer Rasch gaat alleen
naar voren en zegt iets tot den Voor-
Julius was een Zondagskind der mu
zen. Niet alleen, dat de tonen zich naar
zijn gevoel en zijn gedachten tot mooie,
bekoorlijke melodiën vormden, maar hij
had ook een hooge, volle enorstem en
niet weinig dichterlijk talent. De weini
gen, die zijn kleine dichtproeven gele
zen hadden, vondem er misschien niet
zooveel aan, maar alls hij ze in het mu-
zu-kgewaad kleedde, dat hij zelf gemaakt
had, en ze zelf speelde of zong, wist hij
iedereen te. boeien.
En het minst van allen was Hertha
•bestand tegen zijn toovermacht. Zij ge
noot met volle teugen en voelde een ge
luk als nooit te voren. Zij was overmoe
dig. vroolijk, tevreden en geestig en er
verliep een heele maand, zonder dat zif
er ook maar even aan dacht, dat aan
den zomer toch ook een eind moest ko
men.
Dan kwam één van die onbeduidende
toevallen tusschembeiden, 'die plotseling
verblindend licht werpen in den meest
verborgen hoek van 't hart, als het ge
luk in lijden en de vreugde in lange,
slapelooze nachten in tranen verandert.
Zij moest zich losrukken, zoolang het
oog mogelijk was, zij moest weg, ver
weg, ep hem nooit terugzien.
En op een' morgen vertelde zij met een
onverschilligheid, die te sterk scheen,
om natuurlijk te zijn, m in uitdrukkin
gen, welke zij lang van buiten geleerd
had, dat zij aanstaanden Dinsdag Boom-
lust moest veriaten.
Het was, of een bom ain de koffieta
fel was ontploft. Mevrouw was „veront
waardigd" en mijnheer „woedend"; al
leen Julius zei niets en sneed ziin brood
je, of hij niets gehoord had.
Maar waarom in 's hemelsnaam?...
Hertha had een brief gekregen, be
weerde zij. Zij was in besprek geweest
over een betrekking
Maar sedert eergisteren is er geen
brief voor u gekomen en ge hebt er niets
van gezegd
Zij had er in het begin niet aan ge
dacht de betrekking aan te nemen, maar
na Jonger nadenken... ja, heusch, zij
moest vertrekken.
Van het oogenblik af, dat dag en uur
van de scheiding bepaald waren, hield
zij zich niet zoo schuw meer van hem
afgezonderd als in de laatste dagen. En
zoo zaten zij den laatster* avond alleen
in het salon. Of zij het duet nog eens
voor het laatst zouden zingen? Neen,
zij was niet gedisponeerd. Of zij hem
een paar oude, bekende dingen wilde
accompagneeren? Hij moest het niet
kwalijk nemen, zij was zoo moe.
Daarop ging hij aan den vleugel zit
ten en begon te Tantaliseer en en zij nam
voor het venster in een armstoel plaats.
zitter, dat tusschen het gepraat door
volkomen onverstaanbaar is. De Voor
zitter klopt met den hamer en deelt
mee, dat d'e Commissie adviseert tot
toelating van het nieuwbenoemde lid.
Niemand is daartegen. Aldus wordt
besloten en de Secretaris rijst op, om
liet Raadsbesluit tot toelating van
den nieuwbenoemde voor te liezen.
Deze duizelingwekkende vlugheid van
werken dóet vermoeden, dat d» Secre
taris al met dit papier in zijn zak op
do Raadsvergadering is gekomen.
Hiermee is de zak afgeloopen, en
mag het nieuwbenoemde lid de vol-
pjuide vergadering binnentreden in
het tot dusver voor hem verboden ge
deelte van het lokaal, de pl'ek waai
de vroede vaderen de hoofden bij eil
ander steken.
En nu ik van een verboden lokaal
spreek, denk ik ook aan het geheel
onthouders-café in de Kleine Hout
straat, waarin de mil'iciens niet meer
mogen komen. Ik weet piet, of de
eigenaar rouwig zal wezen over dit
verbod Ten allen tijde heeft de ver
boden vrucht de menschen het zoetst
gesmaakt en al komen de militairen
er niet meer, allicht komen er nu an
deren, die eens willen gaan kijken,
hoe zoo'n verboden lokaal er uitziet.
Mc» heeft zelfs gezien, dat menschen
op straal het van buiten «tonden te
En de rhapsodische melodieën vloeiden
tot een niieuw toongedicht samen, dat
baar wangen tot gloeien en haar hart
tot heviger kloppen bracht. Het waren
weeke, smeekemde, hartelijke tonen, die
heel uit cle verte schenen te komen, en,
als zij dichterbij kwamen, veranderde
de weekheid in kracht en het smeeken
In jubeilen, en opgewekt en fier eindig
den de melodieën als een zegezang.
Zij luisterde met ingehouden adem,
aisof haar een vraag wais gesteld, waar
op antwoord verwacht werd.
Dat was prachtig! Hoe hebt u dat
genoemd?
Hoe weet u, dat het van mij is?
Dat... ja, dat weet ik. Hoe heet het?
„Mijn Hartekoningin"l Mag ik u
misschien ook de woorden voorzingen?
Het komt soms voor, dat ook dichters
van klein talent en iets anders was
Julius in de woordpoëzie toch niet -
zich hooig boven hun gewoon niveau
verheffen en iets geweldigs scheppen
onder den invloed van een sterke gevoels.
opwinding.
Hertha verbleekte. Zoo iets had hij nog
niet gedicht, zoo zou hij zeker nooit
meer zingen. Natuurlijk vulde zich haar
borst met onbedwingbare, onuitspreke
lijke vreugde en als gehypnotiseerd liep
zij naar de piano.
Toen de laatste, jubelende toon uitge
storven was, lag zij in zijn armen. Zij
waren verloofd.
Mijn schat! fluisterde hij teeder en
streelde heur blonde haren. Je begrijpt
toch wei, wie mijn Hartekoningln is?
Of zij het begreepI
Hertha vertrok natuurlijk niet, nam
ook geen betrekking aan, maar des te
meer zongen zij duetten.
Toen zij een paar dagen later alle vier
in het salon bijeen waren en Julius als
haar gewoonte voor de piano zat en
bonkte", zooals zijn broeder weinig-
eerbiedig zijn „fantaiseeren" noemde^
Tfwairt hij in de eerste maten van de
..Hartekoningin" terecht. Maar plotse
ling brak hij af, stond snel op en sloeg
het deksel van het klavier dicht.
W aarom doe je dat? vroeg Hertha
verwonderd.
Dat moet alleen voor jou zijn, al
leen voor jou, begrijp je?
Zij voelde, dat zich daarachter een op
offering verborg, zij voelde instinctief,
dat hij ooit iets beters zou scheppen en
zij juichte bij de gedachte, dat dit besle,
heerlijkste haar alleen zou toebehooren.
Zijn talent en zijn innemende persoon.
liJJthedd bezorgden hem een winstgevende
positie als muziekdirecteur in een groote
provinciestad, in welker gezelschapsle
ven Julius spoedig het middelpunt vorm-
bestaren. alsof er wonderwat aan te
zien zou zijn.
De reden schijnt te wezen, dat er
in dit lokaal gesproken werd over den
hangenden toestand óp een man'ier,
die de autoriteiten, niet wenscholiik
achtten. Dit heeft evenwel het ge
bouw gemeen met voel grootere gele
genheden. zooals de Sociëteit Verceni-
gmg het Brongebouw, de St. Bavo en
waar al niet meer. De lucht 'is er vol
van. W anneer de milicien, in een ge
woon café komt, omzweeft hepi zeker
wel dezelfde atmosfeer. En dan zijn
zou men zoo zeggen, de beschouwin
gen met clianipagnecider van het ge-
h eel- o ut boude rsl ok aal nog heilzamer
voor hem, dan de beschouwingen met
oude klare in de gewone kroeg.
Maar natuurlijk kan 'ik mij .daarin
vergissen. Van militaire zaken heb
ik geen sikkepit verstand. Ik kom er
ron<l voor uit. dat er al heel weinig
menschen zullen zijn met zoo'n totale
afwezigheid van soldatenbloed i» hun
ne aderen als
FIDELll).
