Licht eii Schaduw.
door k Telegraaf.
DE ZATERDAGAVOND.
-,i gedachte gebracht die. wanneer
ni.j haar ten uitvoer kon brengen, als
men een to overslag een einde zou kun
nen m aitcn aan al zijn kommer en
onrust.
IJlings sprong hij op, liep met haas
tige schreden het vertrek door en ver
dween in zijn boudoir Na verloop
van een kwartier stond hij geheel reis
vaardig voor zijn personeel en ver
zocht zijn typewritster om een' tele
gramformulier.
Uwe Excellentie, telegrafeerde hij,
door een orkaan is de Dawkinirivier
buiten haar oevers getreden, een ge
deelte der borstwering is vernield, de
linker-pijlers zijn beschadigd. Alles
moet zoo spoedig mogelijk hérzien
worden. Ik verzoek u daarom beleefd
doch dringend mij telegrafisch be
richt uwer toestemming benevens een
onkosten-voorschot van 5000 roebels te
doen toekomen.
Met dit telegram in den zak spoedde
Vincent Sigismundowitsch zich naar
het naasthij zijnde stadje, gaf het tele
gram af en deed vervolgens eenige
boodschappen.
Tegen etenstijd was dé ingenieur
weder thuis. Hij had van vreugde
wel zes voet hoog kunnen springen,
toen hij, op zijn bureau gekomen,
reeds een telegram het antwoord
van den minister vond liggen, lui
dend
Krediet toegestaan. Geld zal u
worden gezonden volgens paragraaf
44 S. 3.
In langen tijd had Vincent Sigis
mundowitsch zich niet zoo opgeruimd
gevoeld als thans en zijn vrouw maak
te dadelijk van deze gelegenheid ge
bruik, om bem haar laatste nog onbe
taalde naa'iistensrekening voor te leg
gen. Hoffelijk kuste hij haar de hand
ondier belofte reeds den volgenden
dag door Anton de rekening te zullen
laten betalen.
Ook in die kanselarij bleef zijn goe
de luim niet onopgemerkt en Iwan
Iwanowitsch, evenals d'e kleine koket
te tipewritster braken zich vergeefs 't
hoofd met te zoeken naai- de redende-
zer buitengewone opgeruimdheid van
hun patroon.
Het raadsel werd echter weldra op
gelost. ,,Iwan Iwanowitsch, zei de 'in
genieur, drie dagen later, terwijl hij
den aangesprokene eenige dichtbe
schrevene blaadjes papier overhandig
de .,Ge zult hierop enkele aanteeke-
ningen vinden, wilt ge zoo goed zijn
er zoo spoedig mogelijK een uitvoerig
verslag van te maken
Zoodra Iwan Iwanowitsch een en
kel oogenblik alleen was, wierp hij
een blik in de hem toevertrouwde pa
pieren en tot zijn groot© verbazing las
bij daarin van een verschrikkelijken
orkaan, die in het district gewoed en
ongelooflijk veel schade had aange
richt, van dijken en bruggen, die be
schadigd' waren, enz. Met steeds klim
mende verwondering had Iwan Iwa
nowitsch tot zoover' gelezen. Hij wist
niets af van een orkaan voor zoover
hij zich kon herinneren, het had ril
de laatste dagen niet eens bijzonder
hard gewaaid. Hij begreep er dus
niets van. Doch toen hij, na weder
verder gelezen te hebben aan de vol
gende zin gekomen was ..Ik stel voor
den rijkssecretaris Iwan Iwanowitsch
LobastOAV voor de onschatbare dien-
Het Amerikaansche Muse-um voor
natuurlijke historie is onlangs ver
rijkt met eenige kostbar.© vondsten:
eein kreeft, een zeekrab, en eon „os-
senkikker", alle van reusachtige afme
tingen. Van deze dieren geaft de plaat
afbeeldingen en van hun grootte krijgt
men een denkbeeld, door vergelijking
met dei gestalte van een zevenjarigen
knaap, die er naast staat.
De kreeft (I) is aan de kust van
New-Yersey door visschars gevangen.
Hij moet in de lengte 90 c.M. eai
weegt 17 K.G. Voor hij naar het mu
sten. die hij bewezen heeft, de energie
en de tegenwoordigheid van geest,
die hij bij die gelegenheid aan den dag
gelegd heeft, 100 roebel ten teeken van
onderscheiding toe te kennen," toen
klaarde zijn gezicht op, terwijl een. te
vreden lachje om zijn lippen speelde.
Die Vincent Sigismundowitsch
heeft een kop als een minister, dat zeg
ik maar, mompelde hij zacht in zich
zelf. Daarna begon hij ijverig aan
zijn verslag te werKen, en toen dit ge
reed was, boekte hij zonder de minste
gewetenswroeging te voelen, alle hem
opgegeven sommen volgens paragraaf
9 bladzijde 3 van het wetboek.
Reuxendieress.
seuni werd overgebracht, was het dier
eenigen tijd levend in het Aquarium
te New-York te zien. Heit stierf een
paar dagen nadat het gevangen was.
Nog reusachtiger is de zeekrab (II)
die inderdaad als een zeldzaam na
tuurverschijnsel kan gelden. Zij is ge
vangen in de Japanschiei wateren en
behoort tot een familie-, die ongeveer
1100 soorten telt. De romp van deze
krab heeft den vorm van een ronden
schotel van 30 c.M. middellijn en de
achfc pooten lijken op dikke bamboes-
stokken. Als de beide voorste vangar
men naar heide zijdqn in volle lengte
zijn uitgestrekt, is het dier 3.60 M.
lang.
Het derde dier is de uit Canada af
komstige ossenklkvorsch, die in dat
land veel voorkomt en berucht is om
zijn vraatzucht. Gewoonlijk bereikt
het dier slechts een lengte van 17 a
19 c.M. en een gtewicht van 5 K.G.
Het afgebeelde exemplaar weegt bijna
19 K.G., dit is zooveel als 50 Holland-
sclie boerenkikkers samen. Van zijn
kikkerhilletjes zou een heel gezelschap
kunnen smullen.
Naar het Engelsch door FOX.
Toen ik in een stadje in Wyoming
woonde, kwam ik daar te weten, dat
er een dame woonde die de heldin
was geweeest van een avontuur met
treinroovers en nieuwsgierigheid1 dreef
me er toe haar een bezoek te brengen
en te vragen mij die ceschiedenis te
vertellen. Toen ik binnentrad, werd ik
ontvangen door een knappe dame van
om de dertig en tot -antwoord op mijn
dringend verzoek aangaande dat
hoofdstuk in haar Heven, vertelde zo
mij het volgende:
In 1873, ik was toen nog maar een
ding van 18 jaar ging ik van huis in
Omaha om nachttelegrafiste te wor
den op een klein station van de pa
cific Railway hier in den staat Wyo
ming Het was een doodsche, eenzame
plaats, midden in ©en woestijn.
De eenige woningen bij het station,
behalve het depot, waren die van wat
Chineesche werklui. Do dagtelegrafist
en agent, een aardige jongen, sliep
in het lijngebouwtje 200 meter ver weg,
zoodat ik. den geheelen langen en
doodscben nacht eenzaam op het sta
tion of depot was.
No. 4 de sneltrein kwam om 2.15
's morgens, maar sl-opte nooit of het
moest me geseind zijn en daar het de
eenige trein in het tweede gedeelte
van dien nacht was. leunt ge u wel
voorstellen hoe verlaten ik daar in
dat nest zat. Tot gezelschap had ik
mijn hoeken en een guitaar en veel tijd
bracht ik door miet lezen en als het
woeste gehuil der wolven tot me door
dronk van af de zandheuvels, placht,
ik mijn guitaar te nemen en trachtte
hun gejank uit mijn gedachte te ver
drijven door muziek en zang.
De opzichter over dit gedeelte der
1 i j neen nog jong. luchtharti0, mensch.
kwam zoo nu en dan eens en vroo-
lijkte me op door beloften van een
hetere positie zoodra een plaats open
kwam. Dikwijls vond- hii mij der wan
hoop nabij, moestal op het punt mijn
betrekking er aan te geven en naai*
mi in moeder terug ia keeren. die mijn
.salaris tocb zoo noodig had; maar zijn
Schetsen van DEKA,
Gestolen
Ben was altijd zoo vino- geweest! Of
kwam 't door zijn Benjamin-schap dat
ze hem allemaal zoo bewonderden en
verwendden? Ben was de vertegen
woordiging van al wat goeds en wat
knaps was. En ze waren dart ook blij
dut 't hein zoo foed' ging. Hij kreeg
een plaats op een groot kantoor, een
kantoor waar wel hard- gewerkt moest
worden, maar waar ook gelegenheid
was voor een jongmensch om vooruit
te komen. En Ben kwam vooruit. Na
tuurlijk. Als 't niet gebeurd was, had
het aan 't kantoor gelegen, en niet
aan hun Ben.
Maar zooveel als die jongen tegen
woordig verdiende! Jack de oudste
broer, die toch ook zijn hersens hij
elkaar had. ©n zich flink weerde, stond
Pr van Versteld' Dat was maar elk
oogenblik douceurtjes. Dan kreeg Ben
f 25 voor dit, ©en oogenblik later i 10
omdat hij dat zoo goed gedaan had.
Nu. Jack zag het zonder wrevel aan.
Ben moést liet goed gaan. Het was nu
eenmaal een Zondagskind.
't Was Zaterdagavond! Jack liep
met versnelden pas naar huis. 't Was
wat laat geworden maar 't was
Zondag. Én. met die zaligheid' voor
den boeg en een verschen sigaar in
den mond kwam het niet bij hem op
daarover ontevreden te zijn. Hij floot
on neuried'e ^enoegeliik. Dat zou weer
een aardig avondje worden. Ben kwam
natuurlijk, en Frits ook. Frits de po
litieman. Dat was een aardige jon
gen. een vriend des huizes.
Ziezoo daar was de straat, en daar
het bovenhuis. De keuken was ver
licht! Moedertje was zeker een lekker
Zondagspotje aan 't koken. Zij wist
dat Jack diaar zoo van hield! Wat was
dat? Visite, nu al, een heer hadi aan
gescheld en sing naar binnen, 't Was
Frits, waarachtig 't was Frits, 't Jon-
ges. die was er ook vroeg bij! Wel,
amice, wat is er aan 't handje? Ik
moet no - eten, hoor!
Dag, Jackik bedoel meneer
Is uw broer hier ookJa. laat ik
het u maar meteen zeggen, ik kom
hier niet als vriend maar als ambte
naar. als inspecteur van politie
't, Is een treurige zaak. Jack©h,
mijnheer, maar ik moet mijn plicht
doen.
Maar God, Frits, ben je dol. wat is
erwaar wordt ik van verdacht...?
Je wordt nergens van verdacht Jack...
maar 't is Ben, je broer, ik heb een
bevel tot inhechtenisneming, hij heeft
geld verduisterd, veel geld al jaren
lang. Ik moet huiszoeking bij je doen.
of hij. bij je is. Jack maak mijn taak
niet moeilijker, en zeg of hij hii je is.
Ik zal de zaak zoo stil mogelijk be
handelen. we nemen een rijtuig gij
kunt er toch niets aan doen
Even had zich een ontzettende schrik
van Jack meesier gemaakt Ben
Ben!!! een schurk, een, dief! O Jezus,
dat kan miet zon! Maar meteen ook,
toen die inspecteur nog doorsprak, zon
hii op middelen, om Benjamin tp hei
beloften, zijn aangename conversatie
en woorden: van bemoediging dreven
den nevel dan weg en ten slotte hun
kerde ik naar zijn bezoeken als naar
een pretje Ik begon hem met zuster
lijke toegenegenheid te beschouwen;
hii was ook zoo vriendelijk en trachtte
zoo goed mogelijk mij comfort en
pleizier te verschaffen.
Op een nacht, even na twaalven
zat ik een roman te lezen toen ik voet
stappen hoorde op het perron, maar
daar ze zich niet herhaalden dacht ik
dat 't een wolf, meer stoutmoedig dan
ziin makkers, was en las door. Een
paar oogepblikken later hoorde ik
een zacht kloppen op de deur, die ik
altijd op slot hield en een vreemd ge
voel beving me. Gedurende mijn nu
al wekenlang verblijf or> het station
had ik geen enkelen bezoeker gehad
en het zoo plotseling kloppen, dat hoe
wel het zacht was. toch zoo helder
klonk iii d)e stilte van den nacht,
deed mijn lichaam beven en mijn
wangen v&rbleeken.
Mijn eerste gedachte was aan In
dianen en ik zeide tot mezelf dat bet
dan een jager zou zijn. die beschutting
zocht.
Terwijl ik zoo verschrikt daar zat,
werd er weer geklopt, harder dan
daareven en al mijn moed bij elkaar
schrapende, ging ik naar de deur en
vroeg:
Wie is daa?
Een grove stem antwoordde:
Een reiziger, die den trein
wenscht te nemen.
pen. 't Was 6 uur. God gave dat Ben
vanavond wat later kwamHij
zweeg even. teen zei hij toonloos maar
beleefd: ..Ga uw ganrr mijnheer
doe uw plicht! Mijn huis staat voor u
open
Zwijgend cringen ze de trap op.
Frits doodelijk verlegen, Jack met
bonsende slapen, met kloppend hart.
Zou Ben boven zijn? Dan was alles
verloren!
Zijn vrouw kwam uit de keuken,
vrooi ijk en warm van 't koken eer»
bloeiend', lief huisvrouwtje. Hé Frits,
;_m ookje blijft zeker eten?
Neen. pardon, Arinet. ik kom hier
niet voor miin pleizier. ik ben in
dienst ik moet Ben hebben
Ben heeft gestolenschorde Jack.
terwijl hij trillend'te-ven de kamerd-eur
leunde. Frits komt hem arresteer en...
het huis moet doorzochtHelp jij
hem zoekenik ben er niet toe in
staatStil kind. huil zoo niet. laat
de meid 't -niet hoorenen de buren
nieter moet vooral geen gerucht
van wordenj gemaakt. Denk aan onzen
naam, lieve,
DB ZATERDAGAVOND.
5
Het was mijn onafwijsbare plicht
hem binnen, te laten en met bevende
vingers deed ik de grendel van de
deur.
Meteen word de deur met geweld
opengesaneten. Ik sprong terug naar
de tafel en zonk in wanhoop in mijn
stoel, want zeven groote kerels met
zwarte maskers op hun gezicht en tot
do tanden gewapend kwamen binnen.
Een van hen. klaarblijkelijk de aan
voerder, kwami op me af en een groote
revolver op mijn hoofd richtende, zei
hij:
Zeg meid, we willen je geen leed
doen. maar bij de eerste verdachte be
weging, die je maakt of als je
schreeuw-t en alarm- maakt zoodat ze
in 't lijngebouwtje 't hooren. zend ik,
zoo waar ik hier sta ©en kogel in je
kopje. Wees stil en verstandig en ge
draag je goed en; dan zal je geen leed
overkomen Waar is de seinlantaarn?
Wat wil je doen? stotterde ik met
moeite.
Niks waar jij mee noodig heb.
We willen geen onnoodig- geklets of
impertinente vragen. Waar is ]e roode
lantaarn
Een angstkreet ontsnapte me, toen
ik eindelijk alles begreep en 't me
klaar was dat ik gevalle-n was in de
handen van treinroovers, wier doel
was de sneltrein te doen s-t-oppen e-n-
o-p mijn station te plunderen. Wat kon
ik doen? 't Duurde nog wel drie uur,
voordat de trein zou komen, maa-r ik
kon niet -aan de kerels ontsnappen om
de lui in 't lijngebouw te wekken en
ik zag aan 't gemeen© glinsteren van
de oogen van het bandietenhoofd,
door zijn masker, dat als ik maar de
minst© beweging maakte, die niet naar
zijn zin was, hij "oen oogenblik zou
aarzelen met me neer te schieten. Ik
wist dat ze. wanneer ze zochten, de
lantaarn al heel gauw zouden vinden
e-n- niet bevende stom, zei ik hem dat
ze in de wachtkamer hing.. Een vaai
de kerels haalde haar en na haar na
gekeken e-n in orde bevonden, te heb
ben, ging de heel© bende op den trein
zitten wachten.
De hoofdman stak een ptm aan en
na me een poosje aangekeken te heb
ben, zei hij:
Hoor eens. meid. als er een trein
fluit hebben we wat voor je te d-oen,
je mag het voor mijn part. je officieel©
plicht noemen. Je moet dan op 't per
ron gaan en den trein het signaal tot
stoppen geven o mee-nige le kl.-h-eizi-
g-ers op te nemen. En luister goed,
als je een verdachte beweging maakt
of de roode lantaarn niet zwaait zoo-
als h-©t hoort, zullen we dat slanke
lichaampje van jou eens netjes met
kogels ventileeren. Verstaan?
Een wanhopige gedachte was in
mijn hoofd opgekomen. Ik antwoord
de. dat ik hem volkomen begreep en
met de kreet: ,,0, ie wi-lt een moorde
naarster van m-o maken"., liet ik me
met mijn hoofd en mi;i armen op de
tafel vallen en begon te schreien en
te snikken alsof miin harf zou breken.
Had 1W mijn gezicht gezien, dan zou
hij een totale afwezigheid van tranen
opgemerkt hebben. Ik huilde met een
doel.
Terwijl mijn armen o- de tafel vie
len. had- ik niet miin linkerhand het
anker van mijn toestel gegrepen, zoo
dat ik he-t kon beletten te tikken, ter
wijl ik mijn rechterhand op de sleu
tel bad. Snikkende, opdat een- moge
lijk zacht getik van die sl-eutel door
de roovers niet gehoord werd, zette
het toestel open en seinde langzaam
he1p.
Deze letters herhaalde ik verschei
den malen, in de hoop dat ze het oor
van den een ofanderen telegrafist op
de lijn zouden bereiken. Toen seinde
ik langzaam en duidelijk altijd hevig
snikkende:
„Wie dit hoort seine
's hemels naam aan den
stationschef te Laramie zoo
gauw mogelijk dat ik
hand-en ben van zeven
roovers die willen hebben
dat ik no. 4 doe stoppen'.
Zend vlug hulp".
Toen seinde ik naam en station.
EftTCijnwerkersvrouweia est -kisideE-en.
Gedurende de mijn-vverkersstaking in
Deriaby (Yorkshire) is er veel ellende ge
leden. Een aantal stakers zijn uit
huni huizen gezet. Dadelijk hebben
toen dia Methodisten 'in die stad hun bei
de kerken aangeboden voor de daklooze
vrouwen en kinderen. In de eerste ka
pel zijn drie-en-negentig moeders en kin
deren- onder -toezicht van pastor Mathe-
son, in de andere ongeveer honderd,
waarbij mevro-uw Matheson toezicht
houdt. De kerken zien- er in deze om
standigheden wonderlijk uit. Met klee-
d'en en tapijten zijn verschillende afdoe- -
lingen gemaakt en overigens wordt er
gekookt, gewasschen, geplast, gegeten en
gedronken en vrijelijk springen de jon
gens en meisjes over tafels en banken
rond. Er is niets kerkseh meer aan deze
method-iistenkapellen.
Zij had reeds een lampje opgesto
ken. met de kordaatheid die in die
moeilijkste gevallen vaak vrouwen on
derscheidt, en ging den inspecteur
voor naar boven. Jack hoorde hunne
schreden verklinken oven luisterde
hij opmerkzaam. Uit do houding van
zijn vrouw had vwel begrepen dat
Ben er niet was. Hij was dus nóg te
redden althans hij kon nog ont
vluchten Maar dan moest er spoe
dig gehandeld worden.
Zenuwachtig gehaast stond! hij op,
liep naar zijn secretaire, en nam or
een pakje bankpapier uit 't Was voor
zi in levensverzekering maar daar
moest wat anders op gevonden wor
den. Nu 't huis uit, zoo stil mogelijk,
neen, waarom stil dat zou
maar argwaan wekken! 't Geluk dien
de juist kwam er eon rijtuig voor-
bii Vooruit., naar de kamers van Ben.
Hij zou er hem wol niet meer vinden,
maar misschien was een waarschu
wing toch niet overbodig
Hard ratelde het rijtuig over de hob
belige keien, 't dreunde door in zijn
hoofd, waar een refrein maar onop
houdelijk herhaald werd: ..Ben-is-een-
dief Ben-is-een-dief!" O. maar 't was
afschuwelijk. Hoe was de ongelukkige
er toe gekomen? Geldgebrek had hij
nooit gehad waarom had hij niet
liever aan h-e-m gevraagd, aan hem,
zi iil oudsten broer, die verantwoorde-
i lijk was verantwoordelijk? Was hij
dus in zeker opzicht de schuld? Ja,
mijn hemel maar hij had zoo iets tocb
niet kunnen verwachten van Ben,
van Ben!!! O Ben, kermde hii 't is af
schuwelijk, moest iii ons dat nu aan
doen. jii dien wii altijd zoo op de han
den gedragen hebben
Zij waren erAangescheld! Dc
hospita deed open. Manheer zeker niet
thuis, juffrouw? Iloeft mijnheer mis
schien een brief achtergelaten.
Jawel, mijnheer was wél thuis.
Mijnheer was vandaag wegens onge
steldheid niet naar kantoor gegaan en
zat nu op zijn kamer te lezen.
Dit oogenblik voor de gesloten ka
merdeur. toen do praatzieke juffrouw
was heengegaan, en Jack het zijn broer
moest zeggen. Met eiken minuut voel
de hii zich moer kracht ontzinken.
maar 't moest de inspecteur zou al
wel gemerkt hebben dat bij hém thuis
niets was hij was misschien al op
wee hierheen, of wellicht hadden zijn
mannen de woning al omsingeld Hij
vatte den knop van de deur toen
werd deze plotseling opengerukt, en
stonden, de twee broers tegenover el
kaar
Jack. jij hier
Jij nóg hier, BenWeet je niet
wat jo te wachten staat., voor wat je
deed ?Want je hebt immers gestolen,
gestolen jarenian" systematisch tel
kens do boeken vcrvalschend.
Het vaalbleek op het. gelaat van den
ion gen man was een welsprekend ant
woord.
Vooruit, pak een valiesje. Er is geen
tijd te verliezen. De politie zoekt
naar jo maak dat je aan boord
komt van een schip naar Grieken
land. Hier heb je geld 't is voldoen
de voor jo overtocht; en om den eer
sten tijd in denoodzakelijkste behoef
ten te voorzien. Tracht beter te wor
den. tracht door eerlijk werken je,
brood te verdienen, maar kom hier1
Ik liet hot anker los en bet instru
ment tikte.
„Moed meisje ik heb 't
gehoord H."
,,H." was de letter* van den stations
chef. Met een woeste schreeuw sprong
de hoofdman op en trok me ruw van
•cle tafel weg en vroeg:
Wat is dat meid?
Och, alleen oen station ver af
dat voor een trein orders vraagt, ant
woordde ik.
Niets over .deze lijn kreng? siste
hij 't ls tien strik.
Niets, zei ik. als ik dat had ge
daan, zouden mijn vingers op 't in
strument zijn geweest. Zie je niet dat
ik het niet aanraak en toch werkt het.
Weg van die tafel, riep hij woe
dend. als je eenige teekens maakt,
gaat het er door.
O, hoe gretig dronk mijn oor de
woorden in die het instrument tikte.
Ik hoorde een telegram aan den she
riff van Green-River. 29 mijl naar 't
westen, hem vragende wat mannen te
wapenen en op den specialen trein te
stappen die voor hen klaar zou staan.
Een ander aan den jongen opzichten-
die te Green-River was, hem zeggen
de hoe mijn langzaam geseinde woor
den door den chef gehoord waren en
vragende om de leiding van den tocht
ter mijner bevrijding op zich te ne
men. Toen een derde depeche aan
den chef-machinist om zijn snelst© ma.
chine op te stoken, een rijtuig er aan
te koppelen en de orders van den op
zichter af te wachten. Mijn hart klopte
zoo hevig dat ik mijn adem inhield.
Het scheen een eeuw eer ik den tele
grafist van Green-River den chef hoor
de roepen en zeggen:
„De opzichter met sheriff en twin
tig man, gewapend; op trein, wachten
orders."
Vliegend kwam die order. Ze zeide
den opzichter dat hij een vrije lijn
had en met allergrootste spoed tot een
halve mijl van mijn station moest rij
den: Toen kwam het welkome sein
van Green-River:
.Speciale vertrokken 1.15".
O wat klopte m:m arm hart en hoe
trilde iedere zenuw van opgewonden
heid.
1.15. Ik berekende dat een trein met
zulk een woedende snelheid bijna een
mijl in de minuut zou rijden en het
stoppunt voor 1:35 zou bereiken.
De hoofdman gaf -**-> instructies
aan zijn metgezellen. Ik zou naar bui
ten gestuurd worden om 't signaal te
©even aan den trein en als die stopte,
zou de bende naar buiten stormen en
hem beklauteren.
Bill, jij springt on de machine
zoo gauw die stopt en jij bedreigt den
machinist en den stoker maar met je
geweer. Jack. jij gaat den postwagen
in en laat de klerk je de aangeteeken-
de brieven geven. Yank en Aleck gaan
in de eerste klaswagon, terwijl Toni
en Shorty den conducteur en den rem.
mer onder sim houden. Doe je werk,
gauw en flink en wees niet bang om
wat kruit te vermorsen als 't noodig
is. Er zit een goede plok in dien trein
en dien moeten we hebben
Toen keek ik op de klok en hoe
langzaam hoe erg erg langzaam
schenen de wijzers te loopen. Een. een-
en-lwintig. een vijf-en-twintig en een
dertig tikte.
Een vijf-en-dertig Zouden ze dan
nooit komen?
nooit meer terug schrijf nooit meer.
onze band is verbroken Ben, je bent
dood voor ons
O. Jack. Jacken hulpeloos als
een klein kind. klemde hij zich schrei
en 'i vast aan dén hals van zijn oude
ren broer.
Een. oogenblik maar hielden ze el
kaar vast toen draaide Jack zich
om. plotseling, ruw, alsof hij zich
svilde losrukken van iets dat hem sterk
vasthield 't Moest, om den tijd. en
om zijn kracht hij voelde dat hij
niet meer kon
Toen hij thuis kwam was de inspec
teur nóg aan 't zoeken. Frits begreep
dat Ben tijd noodig had om te ont
snappen. Hij had gehoord dat Jack
wegging, en verzuimde voor de eerste
maal zijn plicht.
Hij kón niet andersl
