Haarlemmer Halletjes.
uu Xinllv/UfAUrAVUiNf.
Wie in Londen is geweest, heeft
daar de eigenaardige, hooge rijtuigen
op twee wielen gezien, bekend, onder
dien naam van ..hansoms" waarbij de
bok voor den koetsier zich aan do ach.
terzijde van het rijtuig bevindt. Ten
gevolge van deze inrichting gebeurt het
nogal eens. dat de hansom uit zijn
.evenwientstoestand geraakte en omver
rolde. Men weet dat de beruchte En-
Een nieuwe ^ansani.
gedsche minister Chamberlain onge
veer een jaar geleden door zulk een
ongeval vrij ernstig gewondi werd cn
een week zijn kamer moest houden.
Men is cv dus op uitgeweest, hot
model van den ouden hansom te ver
beteren en sedert eenigen tijd rijden
door London's straten nieuwe han
soms. waarvan de wielen lager zijn.
waardoor in de eerste plaats het even
wicht stabieler is geworden en in die
tweede plaats meer ruimte is vork re
gen voor de inziitend'en. Voorts be
vindt zich een rcmloestcl onder het
bereik van don knotsier en ook aan
het portier zijn kleine verbeteringen
aangebracht.
Op d© plaat is zulk een nieuwe
hansom afgebeeld.
kennen, dat twee mannen dertig veer
tig passagiers do Pullmann-wag-
gon was zeor goed bezet d1© daar
enboven nog allen met revolvers zijn
gewapend, op dezo wijze kunnen
plunderen
Het is mij totaal onbegrijpelijk,
merkte een der collega's hoofdschud
dend op, het is toch eene erbarmelij
ke lafhartigheid, dat een heele wag
gon vol passagiers zich door twete
mannen vrees laat aanjagen, alleen
omdat ze een vuurwapen laten zien.
Als het mij mocht gebeuren, ik
schoot den kerel overhoop. Zoo dood
bedaard alles, wat ik aan voorwer
pen van waarde bezat, over te geven,
daar kwam niets van in.
Dat neerschieten zou je wel heel
netjes laten blijven, zei Billy Parker
en hij lachte ironisch, heb je wel
eens in een revolver gekeken, diie op
je gericht was? De monding lijkt
haast zoo groot als die-van een ka
non. En nog iets: eer je de hand in
je revolverlasch hebt gestoken, heeft
meneer do spoorwegroover je reeds
lang ontheven van do zorg, dat je
later misschien aan eene pijnlijke
kwaal op je bed zoudt moeten sterven
Wij kwamen niet weer van het on
derwerp af. Hiet een© verhaal over
spooTWegovervallcn na het andere
werd verteld en eindelijk kwam hot
gesprek ook op een bekend geval, hetr
welk een paar weken geleden in San
Francisco had plaats gehad en door
d'ei brutaliteit, waarmee de roof was
uitgevoerd, overal groot opzien had
gewekt. Daar ik toevallig ooggetuige
van de geheele zaak was geweest,
moest ik natuurlijk vertellen.
Op zekeren namiddag liep ik
door d© Koameystraat, de drukste
winkel1- 'ear kantoor straat van San
Francisco. Niet alleen bevinden zich
de groote magazijnen ien de banken
in deze straat, maar de jeunesse do-
rée van d'e stad geeft elkaar daar In
het late namiddaguur rendez-vous.
Kort en goed, dio Koameystraat, was
dien namiddag dicht bezet met men-
schen. Plotseling sprongen dicht voor
mij drio hoeren in elegant wandel-
costuum uit den ingang van een
groot magazijn.
Alle drie hadden blink'endle revol
vers -in de hand en een schreuwdc,
toen hij op straat sprong, met Guide
stem: Hands up! Verschillende scho
ten in die lucht gaven dit bevel dien
noodigen nadruk. De uitwerking was
vVo-bluffend. Ge/lijk willooze mario
nettien, welke door de hand van den
vertooner worden, gedirigeerd, bleef
de menigte, d'i© voorbij het magazijn
wandelde, plotsciftng staan en als
door toovcrmacht werd'en ontelbare
handen gehoorzaam in de hoogte ge
stoken. Wie wat. verder weg was,
zocht instinctmatig zijn heil in de
Vlucht, en in weinige oogenblikken
was de Kearneystraat bijna geheel
leeg. Met groottei sprongen snelden do
kardievecn want zulke personen
waren het de straat uit, terwijl ze
onder het loopen voortdurend scho
ten om dten schrik er in te houden.
Leeds waren ze zonder gehinderd te
worden ongeveer honderd meter ver
gekomen en hadden de eerste «Ij-
straat bijna bereikt, doen een half
dozijn politie-agenfcen op het geluid
der schoten in looppas kwamen aan
snellen en met hunne zware soldaten-
revolve|rs, düe ongelooflijk juist
schieten, op die vluchtelingen begon
nen te vuren. Dezen liepen om hun
lev'en en gunden zich slechts nu er»
dan tijd om zich orn tie keeren en
oen schot te lossen. Nu kwamen er
eindelijk patrouillevyagens, gevuld
met politie-reserve. in gestrektcn draf
aanrijden en mankten aan het t'oo-
neel een einde. Twee der misdadi
gers, die zwaar gewondi waren, war
den in hechtenis (genomen, terwijl
het den derde gelukte te ontsnappen.
Den volgenden morgen brachten do
waarts; wij wartn dwars door Cali
fornia gekomen en gingen nu over
den Sierra Nevada. Plotseling stond
die trein rajet een geweldigen schok
midden in eene geheel onbekende
streek stil. Verbaasd openden wij
het venster van de coupó om te zien,
wat er te doen was. Maar reeds
kwam de conducteur in den waggon
en deelde ons mede, dat een klein
defect aan de locomotief, hetwelk
spoedig hersteld zou zijn, het opont
houd veroorzaakte. Spoedig daarop
zette de trein zich weer in beweging.
Drommels, zei Billy Parker en
haaldio verruimd adem. ik dacht al,
dat ik ween* het genoegen zou hebben
mijn© handen een kwartier in de
hoogte te moeten houden em een be-
ininnclijken gentleman, die mij eten
revolver onder den neus houdt, mijn
geld en mijn horlogo te overhandi
gen.
Hoe dat zoo?
Heel eenvoudig, omdat mij zulks
nog geen drie weken geleden op dóze
lijn gepasseerd is. Totaal uitgeplun
derd heeft ons de bende.
Vertellen, vertellen! riepen wij
allen.
Och, er valt wbinig te veTtellen,
zei Billy Parker." Ik ging met den
avond-express naar Chicago, op deze
lijn. Tegen twee uur 's nachts stopte
de trein plotseling met een schok,
die ons behoorlijk door elkaar schud
de. In het eterste oogenblik vreesden
we, dat er eene botsing had plaats
gehad, maar het. duurde niet lang.
of de deur van de slaapwagen werd
opengerukt en twee elegant gekleedte
hoeren traden binnen, terwijl ze op
luiden toon riepen: Hands np! han
den omhoog. Wat zal m'e.n dan dioen.
De kerels wagen hun leven en ver
staan geen gekheid. Wie niet dade
lijk de handen omhoog steekt, krijgt
beslist zeker een kogel. Terwijl een
dte-r 'gentlemen zich bij de dieur van
den waggon posteerde, met de groote
revolver van zwaar kaliber dreigend
opgeheven, ging de ander ons uit
plunderen. Wat had de man een ta
lent! Hij stak de hand imaar even
heel voorzichtig in de rok- en broek
zakken en haalde met eene handig
heid, welko van nauwgezette^ oefening
getuigde, horloges, en rolletjes bank
biljetten voor den dag. Hij was zoo
•voorkomend! om het kleingeld1 te la
ten behouden. Toen werden we ver
maand toch de handen omhoog te
houden tot de tnfein weer verder ging,
daar men anders door de vensters
van den waggon zou vuren. De heele
historie duurde nauwelijks e'en kwar
tier. Naderhand vernamen we, dat
de infame bende eenvoudig den ma
chinist het sein van onveilig hnxl ge
geven, door met e'ane roode lantaarn
■te zwaaien en daardoor d©n trein lot
staan had gebracht. Het is eigenlijk
toch wel oen beetje om zich te scha
men, m'en, wanneer men moet be-
Een Zaterdagavondpraatje.
,,Ik denk." zei mijn waarde «eet
Wouter. »k denk dat ik maar eens
eeui kijkje zal gaan nemen hij de be
woners van de Sandwicli-eiltuiden
Hier wordt het ine te benauwd. Ons
gemeentebestuur speelt me in den
laatsten tijd veel te veel do baas. Mijn
hemel. Ze zijn pa en voogd tegelijker
tijd. Je mag dit niet. je mag dat niet,
't duurt niet lane meer of je moet aan
't stadhuis permissie wagen om een
paar pantoffels te koopen of een deuk
hoed. Ik zie den tijd nog komen, nat
je aan een ambtenaar van de secre
tarie zult moeten gaan zeggen: ..Mijn
heer. ik wou met den trein naar Half
weg mag ik een permissiebiljet var»
u hebben?" net als een vat jenever of
een vette koe".
„Man. wat scheelt je?" vroeg ik.
..Heb je dan niet gelezen", zei Wou
ter. ..wat zo nu weer uitgevonden heb
ben? Een verordening on den verkoop
van do molk. Ja meneer, op de melk.
zeg ik je. Voortaan moet een mclkver-
kooper vergunning hebben van Bur
gemeester 011 Wethouders, zijn werk
plaats mag niet behangen wezen, hij
moet op zijn vaatwerk zetten welke
melk or in zit. hij mag do melk niet
afleveren als do koe zus en als de koe
zoo is. allemaal uit angst voor de ba
cillen. 'Je bacillen! 't Zal mettertijd1
nog zóó worden, dat de menschcn niet.
meer durven eten of drinken, uit vrees
dat ze bacillen naar binnen krijgen,
niet meer op straat durven loopen uit
angst voor stof met bacillen en den
heeien dag in bun bed blijven liggen
van pure vrees
..Dat is anders nu juist de gevaar
lijkste plaats die je ie denken kunt",
zei ik. wftPt de meeste menschen
sterven juist in hun bed'i.
Deze opmerking, waarvan de juist
heid toch niet kon worden ontkend,
scheen hem niet kalmer te stemmen.
Althans hjj zei: ..ik groet je" en ver
dween 'n de richting van het spoor
wegstation. waarschijnlijk 0111 aan
onze specialiteit, in buitenlandscbo,
reizen, den hoer Schooleman. een reis
biljet naar de Sandwich-eilanden te
vragen. Moge hij daar een gemeente
bestuur vinden, zooals zijn hart dat
wenscht!
Mijn neef Wouter is op 't stuk van
gezondheidsmaatregelen niet de eeni
ge die zoo denkt, alleen zijn de an
deren er een beetje kalmer onder cn
blijven binnen Haarlem's veste.
,'t Wordt overdreven met die voorzor
gen". zeggen zij. ..het gemeentebe
stuur gaat. uit dokteren", zegt de ecu.
.B. en W. worden ziekenoppasser",
beweert de ander ..Al die vrees voor
besmetting door bacillen is schrikke
lijk overdreven" beweren ze gezamen
lijk waarom moeten we met zulke
maatregelen worden geplaagd?"
Laat ik er vooraf eens aan herinne
ren. dat de overheid niets meer doet
dan haar plicht .als zij zorgt voor de
openbare orde. veiligheid en gezond
heid. Nu heeft dat natuurlijk ook een
grens. Als menschen opzettelijk hun
gezondheid willen bederven door to
lang of te kort te slapen, te veel te
rook en. te eten of te drinken, dan
kunnen honderd gemeentebesturen
daar niets aan doen. Maar wanneer
or dag in dag uit allerlei eet- en
drinkwaren worden verkocht, die voo.r
onze gezondheid schadelijke bestand-
deelen bevatten, dan kan het gemeen
tebestuur ingrijpen en dan moeten
we het toch prijzen wanneer het dat
doet ook, mitsmet toepassing van
het gezond vorstand en zonder over
drijving.
De geieerden hebben uitgemaakt
en in dat opzicht zijn ze zoowaar een
stemmig dat, de ziektekiemen het
gemakkelijkst cn het snelst worden
overgebracht door water en door melk.
Vandaar dat. voortdurende jacht ma-
ken OP slecht water in de gemeente en
vandaar nu ook do voorgestelde ver
ordening op den nledkverkoop. En nu
zal menige huismoeder zeggen: ,,Ik
..kook ie melk en ik heb altijd ge-
boord, dat daardoor allo schadelijke
..bacteriën sterven! waarvoor dient
..dan nu nog een verder onderzoek
..van de melk!" jawel, geachte
huisvrouw, maar dat de menschen do
melk koken is een zeldzaamheid1; ver
reweg do meestem doen het niet, om
dat zij den smaak van gekookte me:lk
niet lekker vinden!
Do menschen willen er niet aan. Al
praat je als Brugman, ze drinken do
molk ongekookt en, gelooven. niet aan
de mogelijkheid van schadelijke ge
volgen. Goed", zegt het gemeentebe
stuur. .dan zal ik jelui in bescher
ming nemen". En zoo is de verorde
ning in 't leven gekomen.
Dat is volkomen logisch. Als ik een
mes neem en iemand daarmee een
prikje geef in zij,n hand dat de heer
Karei Fredcrik van Maas of een an
dere wondheeler in een paar dagen
weer heslemaal gecureerd heeft, dan
ga ik wis cn zeker voor mishandeling
de doos in. Maar als ik aan denzeif-
dcn man melk lever, afkomstig van een
zieke koe, of vermengd met allerge
meenst zak water zoodat zijn kinderen
o.r inge vandsziekten van krijgen en
hijzelf een langdurieen en hinderlij
ken uitslag, om nog maar niet van de
mogelijkheid van longtering te spre
ken, dan maakt dio rechter mij niets,
clan ben ik melkvorkooper, tegelijk on
der en boven do wet.
We hebben in Haarlem ongeveer
een paan* honderd melkverkoopers,
groote en kleirio. Naar ik gehoord heb
wordt hier veel slechte melk verkocht.
Nu zie ik dezen en genen al kwaad
DE ZATERDAGAVOND.
7
van drift opsprong en zijn zwaard trok,
om op den ongeJukkigen artist los te
gaan. Gelukkig voor hem, was Isabey
beter looper, dan haasje-over-springer.
Hij pakte zijn biezen, sprong over de
sloot, die de bezitting van den openbaren
weg scheidde, klom over den muur en
kwam niet eer tot staan dan toen hij,
ademloos, de poort van de Tuilerieën
bereikte. Isabey snelde onmiddellijk
naar de appartementen van mevrouw
Bonaparte, die, na hartelijk om zijn ver
gissing en het ongeluk gelachen te heb
ben, hem den raad gaf haar man een
paar dagen uit den weg to blijven.
Barlioz 011 mevrouw Pleyel.
Hot was in 1831, Berlioz, als uit
verkorene voor den Grand! Prix van
het Conservatoire!, ging naair jRomo
als bewoner van de villa Medicis. Hij
had in Frankrijk een verloofde ach
tergelaten, mademoiselle Mo Ice, een
begaafde pianistfe, die Liszt naar de
kroon stak. Hij aanbad haar cn
noemde haar liefjes zijn „bevallige
Ariel", waarop de jongedame ant
woordde met d'e vleinaampjes „lieve
Lucifer" ,en „mooie Satan". Berlioz
dacht na zijn aankomst te Rome
spoedig- brieven van zijn meisje te
vinden. Hij kreeg er geen en ver
moedde, dat hij „verraden" was.
Verdriet, boosheid, ...Berlioz was
driftig. Hij had spoedig een besluit
genomen: de grens overtrekken, in
Frankrijk zich vergewissen van het
verraad en ten slottb zich wreken. Te
Florence vond de onstuimige min
naar een voor hem besitem den brief.
Hij was niet van mademoiselle Moke,
maar van madamle Moke, de moeder
van de „bevallige Ariel". En mada
me Moke schreef nan Berlioz om hem
kennis te geven van het huwelijk van
hare dochter met den heer Pleyel. Nu
stond zijn plan vast. Berlioz zou te
Parijs met e'en goeden revolver mada
me Moke, mademoiselle Moke en
den heer Pleyel doodschieten.
En daartoe liet hij bij een modisfe
te Florence oen volledig kameniers-
toilet maken: japon, hoed, groene
voile, enz. Zijn plan was zich's avonds
in het thdeuurtje bij de Mokes te ver
voegen, onder voorwendsel haar een
dringenden brief t© moeten overhan
digen. Men zóu hem in het salon la
ten, hij zou d'en brief overgeven, en
terwijl men bezig zou zijn, met dien
to lezen, zou hij zijn dubbelloopsre
volver afschieten, nummer een en
nummer twee de hersenpan verbrijze
len en nummer drie bij het haar
pakken en den derden kogel geven
cn ten slotte zichzelf een vierde door
d'e slaap schieten. Zekerheidshalve
voor het geval d© revolver zou wei
geren, wapende hij zich met ver
schillende fleschjes, laudanum, strych
nine, enz.
Berlioz ging op weg. Maar te Nice,
aan de Riviera, was het prachtig
weer. zulk prachtig weer, dat het
verrukkelijk zou zijn om hier eens te
corn poneeren. Berlioz bleef meer dan
een maand in dit heerlijk land en
schreef er de ouverture ..Roi1 Lear".
En daarop... keerde hij naar Rome
terug, nadat hij zijn wrok en zijn
liefde in het paradijsklimaat had;
vergeten.
De bedrieger bedrogen.
Voor een Russisch gerechtshof werd
onlangs een geval behandeld op eeno
wijze, koning Salomo waardig.
Ik heb een koe van dezen man
gekocht, zoo verhaalde de eischer den
rechter, het geld daarvoor betaald' en
van hem verlangd, dat hij het dier
naar mijn boerderij zou brengen. Hij
nam daarmee genoegen, maar later
wilde hij mii de koe niet geven, of ik
moest hem 20 roebel betalen. Hij be
weerde niets van mij te hebben ont
vangen. Maar dat is een leugen, want
ik had hem het geld eenigc minuten
te voren betaald.
D© rechter vroeg hem naar zijne
getuigen; maar die had hij niet.
Heaft hij u het geld betaald?
vroeg de rechter den gedaagde.
Neon, was het antwoord. Ik heb
nooit een penning van hem gezien.
Anders zou ik hem toch wel
't Is goed, zei de rechter. De
eisch. welke door geen enkel getuige
nis kan worden bevestigd, is nul en
van geener waarde. Maar hij schijnt
toch een eerlijk man te wezen en ge
looft blijkbaar vost aan het verlies
van zijn 20 roebel. Wij zullen een
kleine collecte voor hem houden. Ik
geef het voorbeeld met 5 roebel bij te
dragen. Wat geeft gij? vroeg hij den
gedaagde. Gij zult toch zeker ook wel
een kleinigheid bijdragen.
Wel zeker, zeer gaarne, wat het
antwoord. Hier is een banknoot van
3 roebel.
De rechter nam het biljet en bezag
het nauwkeurig van allo kanten.
Daar riep hij op eens toornig uit:
1-Ioe durf je het wagen met valsch
'bankpapier te betalen, hier voor het
gerecht? Heb je nog meer van zulke
biljetton? Dat is een zeer ernstig ge
val. Hoe kom je aan dat valsch© pa
pieren geld?
De gedaagde werd beurtelings rood
en bleek. Hij trachtte eene verklaring
te geven; maar hij versprak zich tel
kens, stamelde, stotterdeen ein
delijk zeide hij. dat hij do banknoot
van den eischer in betaling had ge
kregen voor de koe.
Hij betaalde mij 20 roebel voor
de koe. Edelachtbare Heer, maar hij
betaalde, zooals gij zelf zegt. met
valsch gold en hij heeft dus niets be
taald. Hij moet naar Siberië, omdat
hij valsch geld in omloop bracht, ik
niet. Ik ben zoo onschuldig als een
pasgeboren kind.
Ik dacht al terstond dat hij het
geld voor de koe had betaald; maar
ik wist het niet zeker, zei de rechter.
De banknoot is ztoo echt mogelijk,
maar gij zilt een valscho, ellendige be-
drieger.
En hij liet den gedaagde terstond
wegens bedrog in hechtenis nemen.
Gelukkige toevalligheden.
Lord Coleridge, een der bekwaamste
rechters, die Engeland ooit heeft be
zeten. had zijn eerste succes aan een
gelukkig toeval te danken. Hij werd
als jong advocaat te Exeter benoemd
tot verdediger van een man. die te-
rechtsto id onder beschuldiging van
moord.
Coleridge deed al zijn best de vrij
spraak van zijn cliënt te bewerken. In
pleidiooi ging hii alles tot in do ge
ringst© bijzonderheden na. Hij sprak
ernstig en lang zoo lang zelfs, dat
do kaarsen op de tafel der rechters
opgebrand waren ©n uitgingen.
Het was nu schemerdonker in de
zaal en de rechter met zijn streng ge
laat. pruik en rooden tabbaard en do
beschuldigde met bleek en angstig
gezicht leverden in het halfdonker
een schilderachtig schouwspel op.
De bediende zette zwijgend nieuwe
lichten op de tafel en een oogenblik
daarna klonk weder do indrukwek
kende stem van Coleridge:
Hoeren Gezworenen, gij hebt een
ernstigen plicht te vervullen. Het leven
van den beschuldigde hebt gij in han
den. Gij kunt het met één woord ver
nietigen. liet doen uitgaan, gelijk de
kaarsen daar vóór u zooeven uitgin
gen. Maar het staat niet in uwe macht,
noch in die van eenig mensch, dat le
ven weder aan te steken, gelijk de
lichten diidr.
Dio woorden, op plechtigen toon ge
sproken. maakten een diepen indruk
op do gezworenen. Zij spraken den be
schuldigde vrij De jonge verdediger
was van dien dag af een gezocht ad
vocaat en klom gaandeweg op tot de
hoogste ecreambten.
De Engelsche bisschop Hannington
had eens in Afrika, waar hij gerui-
incn tijd aan de zending onder do
heidenen werkte, aan een gelukkig toe
val zijn leven te danken.
Terwijl hij in het bosch wandelde,
kwam er een aardig diertje, dat hij
voor een hond hield, naar hem toe.
Hij nam het op en streelde het zon
der ccnige vrees. Maar eenige inboor-
49 DE DIAMANT
oog óp den all er jammerlijkstcn rechtstoestand in de mijnstad.
Den volgenden dag zouden er pogingen worden gedaan om
Ray's voorwaardelijke invrijheidstelling onder borgtocht te ver.
krijgen, ofschoon de heer Clayton, die op zich nam do noodigo
stappen daartoe te doen, ,sterk betwijfelde of een borgtocht zou
worden aangenomen van iemand die niet in het land geves
tigd was.
Intusschen besloot de heer Clayton om. deels als tijdkorting,
anderdeels uit belangstelling in d.e instellingen en, zeden vniru
het hem onbekende land. een openbare meeting, die 's avonds
in het stadhuis zou worden gehouden, bij te wonen. Hij in
formeerde bij den hotelhouder, een goedhartigen, bewcgclijkon
Schot, met een dikke, vriendelijke, donkoroogige vrouw, die
den gcheelcn dag even druk in de weer was als haar man,
of er ook igevaar bestond voor wanordelijkheden. De hotelhou
der achtte liet niet waarschijnlijk.
,,Er zal wel een beetje lawaai worden gemaakt", zelde hij,
„dat hoort er zoo bij. Ze vertelden me, dat er een partij rotte
eieren is gezonden uit Chiselhurst een soort van Portors-
kolonie, hier in de buurt om zoo nood ig,gebruikt te worden.
En dan zullen er stellig heel wat mannetjes van de directie op
de galerij worden geplaatst om te zorgen dat de boel niet
in het honderd loopt. Mocht deze of gene lastig worden, dan
zou het woi kunnen gebeuren dat hein wat rotte eieren naar
het hoofd werden gegooid, maar voor vechtpartijen of zoo
bestaat geen gevaar, ik geloof het tenminste niet. En als u
zorgt onder do galerij te blijven, dan loopt u in elk geval geen
gevaar in het gedrang te geraken".
Afgaande op deze eenigszins twijfelachtige verzekering, be
gaf de heer Clayton zich even voor achten naar het stadhuis.
Het was een middelmatig groote zaal, met een verhooging, die
als platform word gebruikt, aan ue eene zijde, en een galerij,
aan do andere. Te oordeelen naar het verward rumoer, dat
van boven kwam, moesit de galerij reeds vol zijn, doch in do
zaal zag men nog oen groot aantal ledige plaatsen, vooral onder
de galorij.
Na eerst eens -ondgokeken te hebben, koos de heer Clayton
een plaats uit naast een bedaard en "fatsoenlijk uitziend jong-
mensch van omstreeks vijf-en-twintig jaar; hij kreeg oen vagen
indruk dat hij liet jongmenscl» meer gezien had. Dat was in
derdaad zoo. Zoowel om den tijd te passeeren, als om eon poos
DE DIAMANT M
doen verkeert, het partijtje diamant voor Blain kocht, om daar
mede Wolston in het verderf te storten".
„En toen?"
,0, toon was do zaak heel eenvoudig. Er kwamen twee re
chercheurs. die, terwijl Wolston uit was, huiszoeking bij hem
deden; zij vonden de diamanten in den zak van een jas, die
aan de deur hing, en bij zijn thuiskomst werd de arme kerel,
die niets kwaads vermoedde, in hechtenis genomen. Ziedaar
de geheele zaak".
„Mij dunkt ze kunnen hem niets maken", zei de heer Clayton.
„Het openbaar ministerie zal liet bewijs moeten leveren, dat
hij van het bestaan van dat partijtje steenen afwist en op on
rechtmatige wijze in het bezit er van was gekomen"
„Meneer Clayton", antwoordde Weare plechtig, „ik zie wel
dat u van do toestanden hier niet veel afweet; het openbaar
ministerie heeft in gevallen als dit niets te bewijzen, absoluut
niets. De beklaagde daarentegen moet het bewijs leveren dat
hij onschuldig is, en hoe kan hij dat tegenover een hof, dat
a priori overtuigd is van zijn schuld, of zich althans zoo houdt,
en zonder jury en zonder een behoorlijk verdediger? Ik verze
ker u, meneer en wederom daalde Weare's stem tot een
zacht gefluister Ik verzeker u, dat het oogenblik, waarop het
pakje in Wolstons zak is gestopt, het alleen no<g maar de quaes-
tie was tot hoeveel jaren dwangarbeid hij zou worden veroor
deeld, drie of vijf of zeven. Ik houd het er voor, dat hot
zeven zal zijn".
De heer Clayton liep eenige malen de kamer zwijgend op en
neer. Toen bleef hij plotseling voor zijn bezoeker staan.
„U kent dezo plaats beter dan ik", zelde hij. „Meent gij Jn
allen ernst, dat er hier ooit zulke schandelijke dingen hebben
plaats gehad, en nog zouden kunnen plaats hebben?"
„Zeker hebben hier zulke dingen meer plaats gehad! 't Is
zoo gemakkelijk! Ik ben er zoo zeker van als ik hier zit,
dat het in dit geval zoo is toegegaan, als ik het u heb verteld".
,,'t Is verschrikkelijk!" riep de heer Clayton opgewonden uit.
„En wat kunnen we doen? Als er op de rechtspraak niet te
rekenen valt, zouden we dan met geld iets gedaan kunnen
krijgen".
Weare schudde het hoofd.
„Ik herinner me," zeide hij, „dat destijds de broer van een
man, die nu tot de rijksten en machtlgsten hier behoort, in
