Haarlemmer Halletjes.
Het einde van
een droom.
DM EATWPAOATOWD.
rughoudende uitdrukking op haar ge
zicht had plaats gemaakt voor de leven
digste nieuwsgierigheid. Mevr. Woud
meier was immers al tientallen van ja
ren de verklaardo doodsvijandin van
tante Emiiie.
Nu, wat is er nu weer bekend ge
worden van die van die dame?
Er klonk zulk een groote belangstel
ling in haar stem, flat Teiman zijn. slag
reeds half als gewonnen beschouwde.
Ja, tante, dat kan ik u niet vertel
len, de trein zou misschien voor uw
neus weggaan, u moet dus geduld heb
ben tot u terugkomt.
Geduld oefenon, waar het dat mensch
van Woudmeior betrof, dat was tante
Kmilie onmioigclijk,
Hoor eens, beste jongen, ik zal je
oen voorstel doen. Je hebt hier niets te
verzuimen. Reis met mij mee naar D.,
dan kan je mc onder weg op je gemak
do heele geschiedenis vertellen.
Prachtig tante, als ik maar het noo-
flige geld had voor mijne reis en mijne
vertering.
Op tante Emilie's gelaat was het dui
delijk te lezen, hoe heftig gierigheid en
nleuwsgiergheid om den voorrang stre
den. Maar zij zou iets hooren over hare
doodsvijandin. Snel tastte zij in hare
portemonnaio.
Mier heb je een tienlje, maar haast
jc. anders vertrekt de trein nog voor wij
er in zitten.
Sapperloot, wat vloog Teiman onstui
mig naar het loket. Een paar seconden
voor het vertrek van den trein zat hij
tegenover zijne tante.
Deze leunde vol welbehagen achter
over in de kussens, reods smullend in
de voorpret van het verwachte schan
daaltje.
Zoo, beste jongen, steek nu maar
van wal!
Ja, tante, wie had dat van mevrouw
Woudmeier gedacht.
Tante lachte schel, satanisch. Och,
Jongenlief, dan ken Je dat mensch toch
slecht. Je moet bij haar maar altijd op
het ergste voorbereid zijn
Op het ergste?
Ja natuurlijk, wat anders?
Hm! ditmaal betreft het toch blijk
baar iets anders dan u bedoelt, tante.
Ik wilde u namelijk vertellen dat me
vrouw Woudmeter duizend gulden heeft
gegeven aan Liefdadigheid naar Vermo
ffen.
Het was een geluk dat tante Emilic
zat, anders zou ze waarschijnlijk zijn
gevallen.
- Wat? Heb je me niets anders te ver
tellen dan die geschiedenis, die ik al
lang wist en waarover de heele s,..-
praat?
Anders niets. Ik dacht dat u, daar
hot toch pas gebeurd is...
Een Zaterdagavondpraatje.
In Haarlem staat een historisch vak
op liet punt van hij gebrek aan beoefe
naars te verdwijnen. Als dat geen zeld
zaamheid is dan weel ik het niet meer.
Do meeste vakken loopen wel gevaar van
onder den last van te veel beoefenaars to
bezwijken, maar niet door te weinig. En
toch, zooals ik zei, Ls dat hier het geval
Hut kan niet lang meer duren of met de
makelarij in vaste goederen is het ge
daan.
In do laatste Raadsvergadering heeft
do heer A. van dor Linden, bij zijn
vrienden en bekenden beter als Bram van
dor Linden bekend, eervol ontslag als
makelaar in vaste goederen aangevraagd
en is hein dat ook dienovereenkomstig
verleend. Ik denk niet dat de heer van
der Linden daarvan oen statistiek heeft
aangelegd, daarvoor was tiij te practisch
aangelegd en had hij het bovendien te
volhandig, maar wanneer zoo'n statis
tiek bestond, dan zouden we denk ik
verbaasd staan over de aantallen hecta
ren, aren eni centiaren, bebouwd of on
bebouwd, die door zijn tusschenkomst
zijn verhandeld op de bekende laatste
Zaterdagen van do maand en, als het erg
En daarvoor heb ik je 'n tientje ge
geven! O jou...!!
Zij loopt daarheen met veerkrach
tiger! tred, dat is nog een overblijfsel,
oen gewoonte, d'iei ze heeft overge
houden uit de dagen, toen ieder half
uurtje kostbaar was. toen ztij door
drukke bezigheden zich nuttig maakte.
En nuMaakt zij zich niet meer
nuttig? O ja, maar op geheel andere
wijze. ..Zich nuttig maken" bestond
vroeger voor haar in hert nagaan van
een groot huishouden met eenige
schoolgaande kinderen en twee dienst
boden, dat bestond in het schoonhou
den van de kamers, het schoonhouden
van de kleeren, hot nieuw aanschaf
fen van hetzelfde artikel en het ver
stellen, dat bestond last not least in
het letten op het schoolwerk en andere
lessen enz. enz.
Dat was werken daaraan had zij
behoefte, zij voelde levenskracht in
zich tintelen en die moest zich uiten,
dat telkens opspringen van haar stoel
oin Jantje een glas, melk te geven.
Klaaitje's springtouw fo helpen zoe
ken of zooveel andere dingen te doen,
dat was soms wel org vermoeiend,
maar daarom juist hield zij er van.
Zij moest niet zoo naar veel tijd tot
donken hebben; donken gaat onwille
keurig samen met tobben en van
tobben had zij nu eenmaal oen af
schuw. Ilaar aard was vroolijk, zij
hield van lachende gezichten om zich
heen en deed daarom haar best die
te voorschijn ie roepen en daarin zat
nu juist liet geheim van haar zonnige
verschijning. Als zij binnentrad kwam
er een zonnestraal om een hoekje
gluren, iedereen voelde zich wel, want
daar kwam iemand binnen, die nie
mand kwaad zou willen doen. Toen
de vader van het groote gezin als
weduwnaar achterbleef, had hij haar
als huishoudster geëngageerd en
daarvan nooit berouw gehad, hoewel
men het hem afraadde, omdat zij nog
zoo jong was. Zij had direct flink
aangepakt en zich al heel spoedig on
misbaar gemaakt, De vijf kinderen
gingen successievelijk van de lagere
school af. bezochten middelbare scho
len, en waren eindelijk tot hun be
stemming gekomen. De oudste dochter
zou nu de taak hij haar vader overne
men. want in dicnzolfdon tijd werd de
huishoudster opgeroepen om bij haar
over de hand liep, nog op extra Zaterda
gen bovendien. Ik overdrijf niet, als ik
zeg, dat de heer van der Linden in al
dia jaren wel oen paar maal de heele
oppervlakte van Haarlem heeft verkocht.
Met zijn bedanken is derhalve een stuk
traditie van Haarlem heengegaan. Wie
heeft hem niet wel eens gezien, zooals
hij daar rondwaarde door de gangetjes
en langs de trapjes van de bovenverdie
ping in de Gouden Leeuw, die hij kiende
als zijn zak, wat wel niet anders kon
aangezien zijn zak daar wèl bij placht
Ie varen. Nu zat hij in een van de kleine
kamertjes een zenuwachtiger verkooper
met een grapje moed in te spreken over
zijn kansen, dan meteen kooper te raad
plegen, dan op Veillusit, dan in de no-
tarissenkamer. Het was wel even onmo
gelijk zich van der I.inden zonder den
Gouden Leeuw als den Gouden Leeuw
zonder van der Linden voor to stellen.
Nu hebben ze van elkaar afscheid geno
men en is dc heer van dor Linden gaan
rentenieren, wat mijn neef Wouter dc
flauwe aardigheid In den mond heeft
gegeven, dat welbeschouwd de Gouden
Leeuw voortaan de Gouden Kip moest
worden genoemd,
Ingeval nu vaders met eerzuchtige
zoons er over mochten denken om dezen
tot makelaar in vaste goederen op te
moeder te komen wonen, die zeer
hoog in leeftijd was en innig verlang
de haar dochter weer bij zich te zien.
Zoo verliet zij de stad en de familie,
die haar zoo lang een tehuis en
werkkring had verschaft en volgde
haar plicht om moeder wat op te
beuren. Eerst scheen de J*ust van dat
leventje haar wat te bekoren, maar...
en nu ben ik weer op mijn uitgangs
punt teruggekomen, zij mist© haar
drukke bezigheden. Zij was nog te
jong om van den morgen tot den
avond geen gezette bezigheid te
hebben.
Lieve Hemel, het was haast niet
uit te houden. Als de menschen het
eens w,isten„die vonden, dat zij nu
goed af was, vergeleken bij vroeger,
toon zij moest zorgen van den ochtend
tot den avond. Ais zij eens wisten,
hoe haar opgewekt gestel dreigde
inéén te zinken door al dat gedenk,
dat lastige gedenk aan groote levens
vragen. die zij toch nooit zou kunnen
oplossen, maar die haai- niet meer
met rust lieten; nu zij geen verde
digingsmiddel meer had in haar druk
ke bezigheden.
En daar ging zij nu met haar veer-
kraehtigen tred, oen vriendelijk knikje
gevend aan kennissen, die zij tegen
kwam, maar in haar hart was verve
ling, verveling... Maar niemand
mocht het merken, vooral haar lieve
moedor niet. die zoo genoot, nu zij
weer thuis was. I-Ioe zou zij het toch
kunnen comMneeren? Moeder dage
lijks gezelschap houden en toch druk
ke bezigheden hebben; dat zou haar
voldoening geven. Maar hoe Hel)
moest kunnen en de oude energie ont
waakte weer. zij wilde nu daarover
alleen donken, zij zou hel vinden.
En'haar kennissen, die vonden, dat
Anna in den laats ten tijd oud werd,
verbaasden zich over de nieuw© tin
teling in haar oogen en vroegen zich
af wat daarvan de reden kon zijn.
Och. de reden van zoo'n verande
ring is meestal niet ver to zoeken, tien
togen één, dat ze de overwinning be-
teekent van een moeilijken, inwendi-
gen strijd.
HUISHOUDELIJKE WENKEN.
I. Muggen kan men verdrijven door
een klein sponsje gedrenkt in laven-
dclolie naast het bed ie hangen.
II. Eieren kan men lang vcrsch be
waren, door ze naast elkaar rechtop
tc zotten in zout.
I.
Vroolijk stapte Pietor Melder uit
den omnibus, die het verkeer tusschen
Aubroville en Baronnes onderhield.
II ij kwam van Partijs om ecu vriend,
die mot zijn familie in deze streken
den zomer doorbracht, te bezoeken.
leiden, dan moet ik hun tot mijn oprecht
leedwezen een teleurstelling bereiden.
Helaas, de Raad benoemt ze niet meer.
Je kunt makelaar worden in onroerende
goederen van allerlei slag: meubelen,
kruiwagens, diamanten, bloembollen,
Haarlemmer Halletjes en roode letters
en al wat daarnaast of daartusschen
staat, maar makelaars in vaste goede
ren worden niet meer aangesteld. Ik
weet niet precies meer waarom, ik geloof
dat de wet deze makelaars niet kent en
er staat mij flauw iets voor van een be
slissing van don Hoogon Raad in hoogste
instantie, maar de hoofdzaak is zeker:
do makelaars in vaste goederen worden
niet meer aangevuld.
Do heer van der Linden heeft zich dus
teruggetrokken van het wijde terrein der
perceelen, gecombineerd of niet gecom
bineerd, der winkelhuizen, bungerwo-
ïlJngen, heerenhuizen en opstallen, der
schuren en der kavelingen en wanneer
wij hem voortaan over straat zien gaan
met dien kal men, gelljkmatigen stap,
waarmee hij door jarenlange eTvaring
gangen en kamers van tc verkoopen hui.
zen placht te meten, zoo zeker en onfeil
baar aks een ander dat met een meter
doet wanneer wij hom, zog Ik, zien
wandelen, dan zullen wij weten dat het
is voor zijn genoegen en voor zijn ge-
Hij had zijn vriend willen verrassen
en hem daarom zijn komst vooral niet
gein old.
Het was prachtig weer. De zon
glansde aan een wolkenloozen he
mel, do lucht was bezwangerd met
de geuren, die u,it het bosch en de
korenvelden opstegen. Met volle teu
gen haalde Pieter de frisscho lucht
in, terwijl hij zich naar het huis
van zijn vriend begaf.
Toen hij belde, hoorde hij eenige
kinderstemmetjes, en toen de dienst
bode opende, kwamen een viertal
blonde Kinderkopjes te voorschijn, dlie
hem in triumf naar de woonkamer ge
leidden. Een vreugdekreet en zijn
vriend Jacques liep met uitgestrekte
handen op hora toe, om hem hartelijk
welkom te heeten en hean dan aan
zijn vrouw, een van schoonheid en
gezondheid stralende verschijning,
voor tc stellen. Mijn vriend Mel
der, dien gij misschien kent
Zij reikte den bezoeker een prach
tig handje, da't h'iij hartelijk drukte.
Je ziot, vervolgde Jacque^ Ha
moud, ik ben gelukkig, volmaakt ge
lukkig; niets ontbreekt aan mijn ge
luk.
Breng je eiken zomer hier door?
Ja, ik heb deze bezitting aange
kocht. omdat ik hier eon prachtige
gelegenheid heb om te jagen.
Tiet dejeuner verliep zeer snel. Jac
ques en Piet spraken van het verle
den. van hun studentenstreken, toen
voor de zuinigheid samen op een
kamer woonden. Dan kwam het ho-
den aan de beurt.
Dus je bent getrouwd? Met haar,
die je bemind'et?
Neon, met een ander. Er waren
ie veel moeilijkheden to overwinnen.
Zij had geen kapitaal. En daarom was
mijn familie tegen zoo'n huwelijk.
F.ii jij hebt volgens hun wii ge
handeld. riep Jacques. Maar kerel,
ik herken je niet meerMijn vrouw
had ook geen vermogen en mijn moe
der was ook tegen dit huwclfijk, maar
ik beminde haar en zij beminde mij
en jo ziet, dat ik geen berouw heb van
mijn keus. Maar beminde jij haar dan
niet?
Ik aanbad ze. Ik beminde haar
hartstochtelijk. En nooit zal ik haar
vergeten
En hen ie nu gelukkig? Ig je
vrouw rijk en mooi
Ik bon tamelijk gelukkig. En
mijn mooie vrouw heeft een aanzien
lijk vermogen meegebracht.
Heb je kinderen?
Neen
Jacques bemerkte, dat dit gedeelte
van het gesprek zijn vriend pijnlijk
aandeed en daarom verwisselde hij
van thema. Men ging in den tuin en
ten slotte sloeg Jacques een wande
ling voor in den heerlijken omtrek.
II.
Toen zij bij het postkantoor kwamen
herinnerde Pieter zich. dat hij nog
zondhoid en niet meer om te gaan taxce-
ren voor hypotheken of met een prin
cipaal de bijzonderheden van een veiling
te bespreken. Moge hij in zijn rust nog
lang (genoegen en gezondheid vinden.
Er blijven on,s nu nog maar twee ma
kelaars in vaste goederen over, de heer
Tomborgh, die al geruimen tijd onge
steld ls en do lieer Droste, die hoewel
flink en wakker, toch ook moer hoven
dan onder do veertig is en mettertijd
nok wel eens zal verlangen naar wel
verdiende rust. Zoo doet zich dus 't eigen,
aardig verschijnsel voor, dat binnen en
kela Jaren oen geheel vak van voor ons
oog zal zijn verdwenen en dat nog wel
oen, waarvan menschen die het mconcn
ie weten, beweren te weten dat het zijn
beoefenaars geen windeieren hooft ge
legd zie de opmerking ovor do Gou
den Kip hierboven.
Wie flaarna onze veilbelangcn zullen
beharliigon kan niemand zoggen. Waar
schijnlijk zullen het wel de notarissen
zijn, maar dat zal ter zijner tijd wel blij
ken Ik heb gehoord, dat toen dc hoer
van der Linden Woensdagmiddag in de
Zijlstraat, voorbij het vcrkooplokaal
kwam, de gouden leeuw irt den voorge.
vel zijn eonen poot uitstak en met den
andoren oen gouden traan afvegende,
zei: ,,Nou baas, hoor, 't ga Je gocdl" Voor
tralië over een lengte van 2.500 K.M.
doorsnijdt en de grootste handelssle
den in het Zuiden Sydney en Mel
bourne, zal verbinden
Een vreeselijk gevaar
bezworen.
Een acteur van het Grand Theatre
tc XVeenen hoeft eens door zijn kalm
optreden het leven van velen gered.
Het wae ter gelegenheid van cene
groote gala-voiorstelling. De keizer,
vergezeld van een schitterenden staf,
was tegenwoordig, evenals al de aan
zienlijken van Weenen. Het gebouw
was tot aan den nok van het dak vol.
Schillers ,,Roov,ers" zou opgevoerd
worden. Hot scherm was juist voor
d'e derde acte opgegaan, toen de
kreet van „brandweerklonk van
achter liet tooneel en een sterke rook
lucht ziich door de zaal verspreidde.
Emile Devrient. de welbekend© ac
teur, was gelukkig juist op het too
neel. Hij overzag het gevaar in een
ooigenblik, en nadat liiij gewezen had
dat meil het scherm zou laten zakken,
kwam hij zelf naar voren, en met
cene welluidende stem, waarnaar ie
dereen wel luisteren moest, sprak hij:
„Men heeft den keizer een dasspeld
met diamanten bezet, ontstolen. Geen
eerlijk mensch zal er tegen zijn, dat
meni hem inspecteert. Gijl zult één
voor één de zaal moeten verlaten, om
onderzocht te worden door een poli
tieagent. die aan iéder der deuren
post heeft gevat. De eerste de beste,
die van dit bevel afwijkt, zal onmid
dellijk gevangen genomen worden.
Do acteur sprak zoo kalm en vast
beraden. dat de angst verdwenen was.
Ieder verminderde do snelheid van
zijn pas, en bij de deur gekomen,
werd men aangemaand, zoo spoedig
mogelijk voort te maken.
Juist toen de laatste rij menschen
van de galerij verdwenen was, sloeg
de vlam door het scherm, en in min
der dan een half uur was hetgehcele
gebouw een puinhoop. Maar dank zij
het kalme optreden van Devrient. viel
DB
er geen enkel menschenleven te be
treuren.
Een nieuwe hoepel.
Een Amerikaan heeft sedert eenigen
tijd een nieuw kinderspeeltuig in den.
handel gebracht, dat in de Vereenigde
Staten reeds drukken aftrek vindt. Het
is een hoepe, maar een die in den vorm
eenigszins verschilt van den tot dusver
gebruikelijken. Behalve dat de kinderen
er mee kunnen hoepelen, geeft de nieu
we hoepel een aantal optische illusies,
waardoor zijn waarde als kinderspeel
goed niet weinig is gestegen.
De nieuwe hoepel verschilt van den
ouden hierin, dat hij is gemaakt van een
platten band met lichte golvingen. Als
de hoepel over den grond rolt, schijnt
hel, of hij een kronkelpad volgt, gelij
kend op de bewegingen van een worm.
Ten einde dit effect zoo mooi mogelijk
te verkrijgen, worden de golvingen zeer
lang en zeer ondiep gemaakt. De hoepel
rolt langer dan do gewone hoepel.
Een aardig gezichtsbedrog doet zich
voor, ais do hoepel door twee personen
vastgehoudon wordt tusschen bon tn cn
Bestaat de hoepel uit acht golvingen, dan
zal de eene persoon hem zien, alsof hij
vierkant is, terwijl de ander den vorm
van een,1 diamant te zien krijgt. Heeft hij
zes golvingen, dan zal de een hem als
een driehoek zien, met de basis naar
boven, terwijl de ander eveneens een
driehoek ziet, maar met de basis naar
beneden. Bij het hoepelen op lossen,
zandigen bodem maakt de nieuwe hoe
pel alleraardigste figuren in het zand.
met zijn as in één lijn met hun oogen.
Een listige moeder.
Te Bayonne (New-Jersey), V. S.)
woont een mevrouw Ebstein, moeder
van negen kinderen. Zij zou verhui
zen, maar geen enkele „huisbaas"
wensohte haar als huurster te heb
ben het negental joeg vrees aan. Ten
einde raad verzon zij een krijgslist.
Toen zij zich opnieuw bij een huur-
ag,entschap vervoegde en de agent haar
weer de noodlottige vraag stelde ..En
heeft u kinderen?" antwoordde zij
met tranen in haar stem ..Zij zijn
óp het kerkhof". Dat vond de agent
treurig, maar uit zijn eigen zakelijk
standpunt nog niet zoo kwaad. Het
huurcontract werd afgesloten en de
dame betrok den volgenden dag het
huis met. de negen kinderen, die
juist op het gevaarlijke oogenblik
waren uitgezonden om eer wandeling
op het kerkhof te maken.
Saint-Saëas als café ohantant-
piani8t.
De Franschc toondichter Saint-
Saëns ging eens f© Chartires waar
h'ij jurylid in een zangwedstrijd was
met eenige zijner mede-juryleden
naar een. café-chantant.
De zangeressen, die daar in ver-
flienste en opgeschikte japonnen om
beurten optraden, werden geaccom
pagneerd door een pianist, wiens spel
nog slechter was dan haar zang.
Toen de pianist even pauzeerde,
kon Saint-Saëng het niet langer uit
7
houden. Hij ging aan de piano zitten
en speelde een geïmproviseerde fanta
sie. welke all© aanwezigen in verruk
king bracht. Er kwam geen eind aan
het handgeklap en liet publiek wilde
niet gedoogen, dat d'ie knappe pianist
weder heenging. Hij moest in plaats
van den ander do zangeressen ac-
compagneeren.
Dat deed Saint-Saëns geduldig en
hij bracht tot groot genoegen van do
toehoorders menige geniale variatie
in de jammerlijke deunen.
Na afloop van het concert kwam do
eilgenaar der inrichting den compo
nist, dien hij niet kende, de hand
drukken en hij bood lvem een enga
gement aan.... voor 5 francs per
avond.
Uw aanbod is zeer verecrend. ant
woordde Saint-Saëna. Maar té Po-
rijs heb ik 10 francs per avond en den
kost.
Mark Twain en Carnegie.
De beroemde Amcrikaansche humo
rist Mark Twain hoeft zijn spotzucht
niet kunnen weerhouden naar aanlei
ding van den boekenregen, welke de
Amcrikaansche millionnair Andrew
Carnegie in den vorm van bibliotheken
aan de Engelsch sprekende wereld ca
deau gedaan heeft. Hij heeft Carnegie
den volgenden brief geschreven
„Waard© heer Carnegie,
Ik bemerk uit do couranten, dat u
zeer welgesteld is. Ik zou graag een
gezangenboek hebben; het klost maar
twee dollars. Als u me het gezangen-
boek ten geschenke geeft, zal ik u
daarvoor zegenen, do hemel zal er ;i
voor zegenen cn u zult er een zeer
goedé daad mee hebben gedaan.
Uw toegenegen
MARK TWAIN.
De brief was daarmee echter nog
niet af. want de hoofdzaak was het
volgend© postscriptum
„Ik heb 0r nog eens over nagedacht.
Stuur me liever geen gezangenboek,
maar alleen de twee dollars."
77 DE DIAMANT
halen, 't is anders tc laatl Een paar kerels hebben con aanslag
op het postkantoor beraamd!"
Do hoofdagent, nu wat vlugger geworden, wilde een agent
roepen om d©n inspecteur to gaan zooken, toon dieze binnen
trad.
„Wat is er?" vroeg hij, don bezoeker ziende.
Philip vertelde hem do zaak in een paar woorden. Nog voor
hij geëindigd had, had de inspecteur een geweer van het wa
penrek gegrepen.
„Alle duivels!" riep hij uit, „Daddy Smith is weer aan den
gang." En; zich tot de agenten wendende, die zich in oen ande
re kamer bevonden, riep hij: „Allo, Dickson, Walters, Johnson,
neemt je geweren on komt mee! Vlug wat! We hebben geen
tijd tc verliezen!"
In oen oogwenk waren zij buiten. Zij hadden ongeveer hon-
dord meter geloopen cn waren het lager gedeelte van het markl-
ploin genaderd, toen do torenklok van de openbare gebouwen,
die zich aan do linkerzijde uitstrekten, half drie sloeg.
Philip gevoelde zijn hart bijna stilstaan. Hij meende elk
oogenblik een vlam/ te zullen zien, een ontzettenden knal tc
zullen hooren.
„Kijkt goed uit, mannen!" klonk het bevel van don inspecteur,
toon zij in looppas het marktplein overslakcn.
Toon zij midden op hot ptein waren, zagen zij in liet maan
licht de gestalte van een man, die haastig uit dc richting van
liet postkantoor kwam aangeloopon. Plotseling stond hij stil.
Toon keerde hij om en .liep zoo snél al:s zijn booneni hem kon
den dragon in de tegenovergestelde richting, onderwijl oen
luiden kreet stakende.
Z.io hier wat er gebeurd was Op het allerlaatste oogenblik
was een der beide mannen, wier gesprek Philip had afgeluis
terd, bevreesd geworden, en had hij beslist geweigerd om do
bom onder het venster der directeurskamer te leggen. Een
paar minuten waren, met twisten ovor de zaak voorbijgegaan,
oir toen had de ander mot oen lievige vcrwense.hing verklaard,
dat hij het zedf dan wel zou doen. Hij had dc lont aangesto
ken en begaf zich zonder aarzelen naar dc plaats waar de
agent op post stond, zijn kameraad gelegenheid gevende een
goed heenkomen tc zoeken. Deze, de agenten ziende aanko
mende en bemerkende, dat hem de terugweg In die richting
DE DIAMANT 74
er ook igcbeure. Als de inspecteur straks dc rondo doet on hij
vindt me hier midden op do straat met u staan praten, dan
hen ik or loolijk bijl"
„Wat zou je kunnen doen," vroeg Philip, „als iemand een
aanslag deed op het postkantoor?"
„Wal ik in dat geval zou kunnen doen? Mijn geweer afschle.
„Kom," zei Philip, aan 't gesprek een einde wcnschonde tc
„Kom," zei Pnllip, aan het gesprek een einde wcnschonde te
maken, „ik moet nog even een brief in de bus gaan doen cn
dan ga ik slapen, 't Is weer vroeg dag voor me. Goeien nacht".
Roeien nacht, meneer", antwoordde do agent, terwijl nlj
langzaam naar zijn post terugkeerde.
Het postkantoor stond op den hoek van een straat, die uit
kwam op dc markt; do bus was aan den zijgevel van het ge
bouw. Op den hoek van hot gebouw bevond zich een deur die
toegang gaf tot dc particuliere brievenbussen, en dezo deur,
hetzij met het oog op de veiligheid, of om tc zorgen, dat cr
niet zooveel stof en vuil naar binnen zou dringen, was geheel
verscholen In een nis van dik metselwerk, men kon de deur
slechts bereiken door een nauwe opening in de nis, die, vooral
in een nacht als deze, oen uitgezochte schuilplaats bood voor
iemand, die zich wilde verborgen.
Toon Philip zijn brief in de bus had gedaan, kwam hij langs
den hook van het postkantoor, en onwillckcrulg igluurdo hij
in het voorbijgaan in dc donkere nis. Hij bespeurde duidelijk
eenige beweging ter hoogte ongeveer van zijn ollcboog. Het
was alsof iemand die in do nis stond zijn hand uitgestoken
en haar weer snel teruggetrokken had. Onraad vermoedende
en zich herinnerend hetgeen do politieagent hem zoocvcn had
verteld, stak hij de straat over, mot voordacht zijn stappen
luid latende weerklinken, cn keorde toen, op de toonen loo-
pend, terug. Hij drukte zich tegen de buitenzijde van de nis
en luisterde scherp. Eenige minuten verliepen zonder dat hij
iets hoorde. Als er zich Iemand In do nis bevond, dan was hij
ten minsto zoo voorzichtig, om niet zijn aanwezigheid te ver
raden door beweiging tc maken of eenig geluid te geven. Philip
was op het punt zijn weg ie vervolgen, toen hij duidelijk oen
zacht gefluister vernam.
„Alles ls nn veilig", klonk het dof.
Ilot bleef een oogenblik stil. Toen antwoorddo een andere
stem:
