ALLERLEI
slag van Savigliano d'oor vier sabel
houwen werd gewondDucoud La
borde, die „huzaar", die bij Eylau een
Russisch officier doet sneuvelen, bij
Friedland! wordt gewond, zich zelf
verbindt en dan zes Pruisen gevaar,
gen neemt.
Virginia Ghesquière eindelijk, die
in plaats van haar broeder in de ge
lederen van het 27ste ligne treedt,zich
in Portugal, onder Junot, onder
scheidt door bijzondere dapperheid,
haar gewonden kolonel redt uit de
handen der Engelschen, bij die gele
genheid twee van hun officieren ne-
derschiet, doch zelf (gewond wordt en
nu, eindelijk, bij het verbinden van
die wonde in die ambulance, als vrouw
wordt herkend'
Maar niet alleen in die dagen, die
der historie behooren, leefden heldin
nen, ook in onzen tijd dedlen vrouwen
daden van uitstekenden moed. Ov<jr
deze echter later.
De ramp op de
RSétropolitainte Parijs.
(Bij de platen).
Vrijdag 14 dezer, 's middags 2 uur
heeft de begrafenis plaats gehad vau
19 slachtoffers. De lijkkisten werden,
vóór zij in de groeven van de kerk
hoven van Pantin en Bagneux werden
neergelaten, eenigen tijd tentoonge
steld in de kazerne van de Cité. De
arcades der binnenplaats waren over
haar geheele lengte zwart met zilver
gedrapeerd, terwijl aan den ingang de
wapens van Parijs waren aange
bracht en eenig groen de decoratie vol
tooide. Elke lijkkist was voorzien van
een zwarte vlag en gedekt door ver
scheidene bloemen dé treurige stoet
werd geflankeerd door republikein-
sche gardes in groot tenue.
Bij het neerzetten der kisten werd
carré geformeerd door de troepen, om
de familieleden der slachtoffers en de
tot de plechtigheid genoodigden. Op
een verplaatsbare tribune in het mid
den werden enkele korte toespraken
gehouden door Combes, namens de
regeering en door Deville, president
van den Stedelijken Raad. uit naam
der stad. Parijs. De muziek der repu-
bllkeinsche garde voerde gedurende
de plechtigheid treurmuziek uit.
Het geheel droeg een indrukwekkend
karakter. Tegenwoordig waren de
hïknster-presid'ent Combes, alle leden
der regeering. hetzij persoonlijk of bij
gevolmachtigden, de polltieprefect de
gemeente raadsleden, alle commissi
rissen van politie met hun driekleuri-
gesjerp om enz. enz.
In een gesprek constateerde Combes,
dat de meest ernstige rampen het
vaakst den minderen man schijnen te
treffen. Het onderzoek diende natuur
lijk afgewacht, doch Combes hoopte,
dat deze wreede les voor de toekomst
vruchten mocht dragen. In ieder ge
val zou de regeering er steeds naar
streven de veiligheid van het men-
sclielijk leven te waarborgen.
Toen de kisten op de draagbaren
werden geplaatst, speelde de muziek
de marche funèbre van Chopin. Na
tuurlijk, hadden hartverscheurende
tooneelen plaats twee vrouwen vie
len flauw.
De lijkdiensten hadden plaats inde
Notre-Dame-kerk en in de St. Gervais-
kerk. Een reusachtige menigte volg
de den stoet, zoodat politie en militai
ren de. handen vol hadden.
De Notre-Dame-kerk had geenerlei
bijzondere versiering en ook de plech
tigheid droeg een allereenvoudigst ka
rakter. Na de wijding werden de kis
ten naar de kerkhoven van Pantin e.n
Bagneux vervoerd.
Kardinaal Richard celebreerde
Woensdag e$n plechtigen dienst voor
de slachtoffers.
Generaal Marcot commandant van
St. Cyr, zond aan den prefect der
Seine 500 francs als opbrengst van
het jaarlijksch schoolfeest en welk be
drag de leerlingen bestemd hadden
vóór de farniliën der slachtoffers.
De rechter van instructie Jollioten
de procureur der Republiek, Her-
bault, hebben op de plaats de,s onheils
een onderzoek ingesteld. Getuigen zijn
er nog niet gehoord, in afwachting tot
het technisch onderzoek zal afgeloo-
pen zijn.
De leden der stedelijke commissie,
die met het onderzoek naar Ofi oor
zaak is belast, begaven zich Zaterdag
middag naar het station des Couron-
nes. Begeleid door beambten met fak
kels, hebben zij nauwkeurig den weg
en het station ge nspecteerd.
Dat slechts enkelen der slachtoffers
bij de ramp den goeden kant opliepen,
moet daaraan worden toegeschreven,
dat de meesten. omdat zij elders woon
den. den pl'aatselijken toestand niet
kenden.
Eén der eerste gevolgen van het
onheil zeil zijn, dat aan weerszijden
der stations nooduitgangen gemaakt
zullen worden.
Als een bijzonderheid' wordt nog
gemeld, dat een trein, komende van
het station Menilmontant, tijdig order
kreeg terug te gaananders waren
ookwaarschijnlijk passagiers van
dezen trein gestikt.
De ramp zal de Maatschappij eenige
millioenen francs kosten.
De directie van de „Metropolitain"
werpt de schuld van het onheil ge
heel op den machinist Chauvin, zoo
als wij reeds mededeelden. De Matin
heeft, indachtig aan het hoor en we
derhoor, dezen ongelukkigen man, die
zwaar gewond aan arm en been bed
legerig is. gevraagd wde ziijns inziens
de verantwoording draagt. Chauvin
verklaart plechtig zijn plicht gedaan
te hebben tot het einde toe.
Ongelukkige omstandigheden, onaf
hankelijk van zijn wtl. zijn de- oorza-
wond door elecfcrische vonken, ont
staan van kortsluiting.
Bij het station Au Combat ontstond
dé tweede kortsluiting cn deze waste
hevig dan dat ik dadelijk denken kon
aan reparatie. Ik vroeg den stations
chef de reizigers van trein 52 uit te
laten stappen om mijn trein op te
laten duwen naar een zijspoor, twee
honderd meter van het Belle-ville-
station. Dit vond de chef goed. Doch
tot mij,n schrik merkte ik, dat wij niet
op het zijspoor gingen, maar recht,
•door spoorden. De wissel had dus niet
gewerkt. Toen was een ongeluk on
vermijdelijk.
De Matin-redacteur die Chauvin
hoorde-, ging daarop naar de-n techni-
schen chef van de „Metropolitain" om
te vragen of het waar was, dat de
motor van trein 43 niet in goeden
staat verkeerde dien Zondag. Deze
chef antwoordde
Thans bemoeit de justitie zich
met de-ze zaak. Wij mogen niets
zeggen.
Hij bleef kalm.
Een van de leukste dingen, die ik ooit
zag, zoo vertelde me een reiziger, gebeur
de toen ik in- een dorpsherberg afstapte
om daar den nacht door te brengen. Ik
was toen op een fietstoer en net had ik
De perplexe herbergier gehoorzaamde
dit bevel lijdelijk. Na de sporen aange
gespt te hebben opende onze man het
hek van de wei en liep met groote pas
sen naar het paard.
„Pas op!" riepen we beiden tegelijk.
De woedende stier had zijn kop laten
zakken en deed een stormaanval op den
vreemde, met de kracht van 'n stoomtram
Kalm wachtte de man dien aanval af
en op 't oogenblik, toen ik hem al opge
geven had, sprong hij opzij en met zoo'n
handige beweging, dat ik haar niet weet
te beschrijven, draaide hij zich o-m en
sprong vlak op den rug van den stier.
Hij greep diens horens en drukte het
dier telkens en telkens de sporen diep in
de zijden.
Toen verstond ik pas goed de ware
beteekenis van het gezegde, brullen als
een gevangen stier. Het lawaai was eor-
verdoovend. Hoe- de vent zich op het ra.
zende beest hield, weet ik niet, maar hij
wilde er maar niet afgesmeten worden
en ten laatste werd de stier heel kalm,
overwonnen door pijn en schrik.
Toen alles over was, steeg de rijder
af en klopte het dier in de zij, zoo zacht
jes zeggende:
„Braaf zooBraaf zoo Dat leek ten
minste nog een beetje op rijden".
„Ziet u" merkte hij op, toen- hij aan-
De ramp op den ondergrondsche spoorweg te Parijs.
De overblijfselen van den verbranden trein aan het station Menilmontant.
ken geweest van deze ramp. Wel de
gelijk heeft hij zijn instructies op
gevolgd.
Artikel 41 directie verwijt hem
geen aclvt geslagen te hebben op dit
speciale voorschrift zegt, dat in het
geval van kortsluiting de machinist
alle reizigers moet waarschuwen de
wagens te verlaten en dit^heeft Chau
vin gedaan aan het station Barbès.
Chauvin geeft de schuld aan zijn
slechten motor en dit is een zware
beschuldiging aan het adres van de
directie. Hij zei de
.^Zondag was de motor reeds twee
malen in reparatie geweest. De her
stellingen hebben zeer vluchtig plaats
gehad, want dé directie kon de ma
chine niet missen, daar de toeloop van
het publiek buiten-gewoon gj'oot was.
Tot. het station Barbès ging alles
uitstekend. Toen ontstond kortsluiting
en 't voorschrift opvolgende, isoleer
de ik de borstels, om 't vuur te kun
nen blusschen. Ik onderzocht, vluchtig
hoe de kortsluiting ontstaan was. Ik
moest dit wèl vluchtig doen. Wanneer
wij te veel tijd hieraan besteden, dan
geeft de diireetie ons beri-spjjjgen, zelfs
straffen. En deze kortsluitingen komen
dikwijls voor. Dat weef de directie
evengoed. Een paar maanden geleden
nog werd, ik aan de oogen hevig ver
mijn kar opgeborgen, toen een ruiter
naar de deur kwam gegaloppeerd. Het
paard was een prachtig die-, jong en
vurig, maar de ruiter bestuurde het met
het grootste gemak. Afstijgende vroeg hij
of hij zijn paard in de wei mocht sturen,
wat toegestaan werd.
's Morgen-s just toen ki weer wou be
ginnen met trappen, hoorde ik den rui
ter zeggen tegen den herbengier, dat hij
zelf zijn paard wilde gaan opvangen,
daar het voor een ander nog al lastig
was om dicht in zijn buurt te komen.
Neen, neen, zei de waard, naar de
wei wijzende, zie je dien stier niet?
We keerden ons bliden om en zagen
een rood beloop-en-ooglgen, woest-eruit-
ztenden -stier, die o-ns over den weg aan
keek. Niet ver van hem vandaan graas
de het paard rustigjes.
„Ilij ziet er nogal kwaadaardig uit",
zei. de vreemde. „Niettemin, ik ga toch
zelf mijn paard halen en ik zou jouw
stier maar aanraden o-m op een afstand
te blijven.
Wo keken elkaar een-s aan. In die kalme
verzekering daig iets dat de aandacht
opwekte.
„Een paar sporen", zei de vreemde
kalmpjes, „Hoe grooter hoe beter."
-statten maakte o-m op zijn paard weg te
rijden, „vijf jaar comboy-leven leeren
je toch we] een paar dinigen, hè?"
Weg was hij.
Een tehuis voor katten.
Londen is ongetwijfeld de lcatten-
rijlcste stad ter wereld. In de Londen-
sche huizen wemelt het van muizen en,
om deze te verdrijven, houdt men kat
ten. En de katten bezitten de onaange
name eigenschap, dat zij zich met ko
nijnachtige snelheid vermenigvuldigen.
De Engelsohe huisvrouw is over het al
gemeen te „goedhartig" om de overtol
lige jongen te verdrinken en het ge
volg van deze goedhartigheid is, dat
tallooze daklooze katten in de stra
ten en. de tuinen der reuzenstad rond
zwerven. Een betrouwbare schatting
stelt het aantal Londensche katten
op 750.000 en. daarvan zijn er onge
veer 100.000 dakloos.
Ten einde aan dezen toestand een
eind to maken, heeft ongeveer zes ja
ren geleden een Londensche dame een
asyl gesticht, waarin zij zwervende kat
ten opnemen, zieke verplegen en waar-
délooze katten dooden wilde. Zij be
gon met eenige personen in dienst te
nemen, die in opdracht kregen, dak
looze katten van de straten op te van
gen en maakte voorts door adverten
ties in de bladen bekend, dat zij be
reid was van menschen, die van hun
katten afwilden, de dieren over te ne
men, of ze zonder pijn te dooden.
Van dit gezichtspunt uit is de ander
neming prijzenswaard. Het bleek ech
ter al zeer spoedig dat de inrichting
reusachtige afmetingen zou aannemen,
als men zich over alle daklooze kat
ten wilde ontfermen, en dus moest de
directie van de instelling er toe over
gaan verreweg het grootste gedeelte
van de katten onmiddellijk na haar
inlevering te dooden. Alleen de aller
beste exemplaren werden bewaard en
aten tot het einde huns levens genade
brood.
Daarnevens werden zieke katten ver-
i en pension opgeno
men. De geringe ontvangsten, welke
op die wijze verkregen worden, zijn
natuurlijk op verre na niet voldoende,
om de groote onkosten van het asyl
te dekken, die in het vorig jaar pre
cies 30 pond sterling per week belie
pen. De onkosten worden geheel uit
vrijwillige bijdragen bestreden en het
is der inrichting zeer ten goede geko
men, dat koningin Alexandra 't be
schermvrouwschap over het asyl heeft
aanvaard.
Wel, als we 't zuinig aanleggen
vijf. En nu is er een ding, waarin
jij me moet raden, lieveling. Wanneer
zullen we trouwen?
Wil je heusch hebben, dat ikdiat
beslis
Ja.
Nu, ik zal het schipperen^ Laten
we zeggen1, zoo vandaag over veertien
jaar.
ONVERSCHILLIG.
Schuldeischer (grof) Nu wil ik ein
delijk mijn geld hebben, anders zal ik
andere maatregelen nemen.
StudentJa, beste man. maar wat
gaat mij eigenlijk jou geld aan
Hoe de Turksche keizer
oordeelde over de opkomst van
den Nederl. staat.
Dezer dagen trof mij in een pam
flet uit de zeventiende eeuw de vol
gende bladzijde, die onwillekeurig doet
denken aan den bangen strijd der Boe
ren in Zuid-Afrika.
De Turksche keizer, zoo las ik daar,
stond verstomd, toen hem het verhaal
werd gedaan van de opkomst der
ren, wat mijn oordeel daarvan is? Het
is God, riep hij uit, met zijn hand ten
hemel wijzende, het is God, die deze
landen behoudtanders was het onmo
gelijk.
Het nieuwe record.
Een nieuwe sport, die echter ditmaal
niet van Amerikaanschen, doch van
Engelschen oorsprong is, schijnt de
beoefenaars, die er zich aan overge
ven, tot hartstocht te brengen. Het
betreft een match van vliegendooders,
die in een kleine, Engelsche stad is
gehouden. De overwinnaar, wiens da
den wonderbaar schijnen te zijn, heeft
een record gemaakt, door 149 vlie
gen in één uur te dooden. De tweede
winner had het in dienzelfden tijd tot
slechts 101 vliegen gebracht.
Of de winnaar voor het feestmaal,
dat tot viering van zijn zege gegeven
werd, zijn handen gewasschen heeft,
wordt niet vermeld. Het is te hopen,
hij het gedaan heeft voor zichzelf en
zijn tafelburen.
Onbeschaamd.
De vermaarde Engelsche staatsman
Charles James Fox (17491806) leid
de in zijn studententijd een losbandig
leven en verkwistte zooveel geld, dat
het eindelijk zijn vader, Lord Holland,
te erg werd. Deze schreef aan zijn los-
De ramp op den ondergrondschen spoorweg te Parijs.
De herkenning der slachtoffers op de prefectuur van politie.
Ze had er eens over nagedacht.
Zij Ik heb eenis nagedacht over ons
trouwen, lieveling, en over ons aan
staand leven.
Hij En heb je alles gearrangeerd?
Alles. Je weet, hoe methodisch
ilc altijd! te werk ga en hoe ik altijd
het plan vooruit opmaak.
Juist, dat is zoo. Ik ben blij zoo'n
meisje te trouwen als jij bent
En nu over het trouwen. Natuur
lijk geschiedt het ook in de kerk.
Oh, zeker.
En dan over de reis. Ilc denk,
schat, dat een paar maanden in Italië
het mooiste zullen zijn.
Hij (zijn tractement is tweehonderd
pond) Geloof je dat werkelijk?
Oh, ja. Dan, als we terug zijn,
zou 'tdan niet heerlijk zijn om ons
eigenaardig, gezellig nestje te hebben.
Ik weet precies, wat ik zou Willen
hebben.
Mooi.
Je moest er één koopen.
Natuurlijk, dlat is gemakkelijk
genoeg.
Ze zijn nu zoo goedkoop. Een
vriendin van me kocht er onlangs ook
één wat dienk je, dat ze er voor
betaalde? Niet meer dan zes duizend
pond.
Verbazend goedkoop. Zou één
genoeg zijn?
Natuurlijk, jou gakns. We zullen
ook een stal moeten hebben. En wat
zal het zijn, lieveling, een automobiel
of paarden?
Alle twee
Ilc was al bang, dat je 't te duur
zoudt vinden.
Oh, in 't geheel niet. Zulke klei
nigheden let ik niet' eens op. Hoeveel
dienstboden
Nederlandsche Republiek. De zwakke
tegenstand van deze landen tegen den
grootmachtigen koning van Spanje
maalde hem den geheelen nacht door
het hoofd, waarom hij des morgens
zijn bassa's riep, verlangende hun oor
deel te vernemen, hoe zulke kleine lan
den als Holland en Zeeland, die hij
hun op de landkaart toonde, het ge
weld konden weerstaan van den ko
ning van Spanje, die zooveel konink
rijken en hertogdommen, zooveel macht
en rijkdom bezat.
Toen zij hiervóór geen redenen wis
ten op te geven, die klem hadden, be
riepen zij zich op den gezant van Ve
netië.
Deze stond mede als beteuterd, maar
zeide ten laatste, dat naar zijn gevoe
len de onderstand door de ko
ningin van Engeland deze landen
zeer gesterkt had.
Doch dit voldeed den keizer niet,
zeggende: Och, die vrouw had ge
noeg in haar eigen lancl te doen.
De gezant zeido verder, dat ook
Frankrijk belangrijken onderstand gaf.
Dat rijk. hernam de keizer storid
door den burgerkrijg in vuur en vlam
en had inwendig werk genoeg.
Maar, vervolgde de gezant, Uwe
Majesteit moet weten, dat die landen
sterke steden en vestingen hebben en
door groote rivieren worden omsloten.
Dit is het ook niet, zeide de
keizer, want de koning is zoo machtig
en heeft over zooveel volk te beschik
ken, dat hij met raenschenvleesoh wel
een dam iii die rivieren kan leggen
en zich op die wijze een brug maken
om er veilig binnen tc komen.
Toen er verder geen redenen werden
te berde gebracht, die hem konden vol
doen, zeide hij:
Wil ik u eens zeggen, mijne hee-
zinnigen zoon een krassen brief, wel
ken hij besloot met de ironische aan
sporing
„Zie eens rond onder je medestuden
ten aan de Universiteit te Oxford, of
je er één kimt vinden, die maar half
zoo liederlijk is als jij 1"
En de jonge deugniet, die nooit om
een antwoord verlegen was, antwoord
de met naïeve vrijmoedigheid:
„lk heb terstond gedaan, wat gij
verlangdet, vader; ik heb rondgeke
ken en ik moet u eerlijk bekennen
ik heb niet gevonden wat ik zocht."
Iets voor domme menschen
is de „Whitney Electric Development
Company", die een plan van zekeren
professor Whitney, te Chicago, tracht
te verwezenlijken. De professor is na
melijk van meening, dat zich buiten
het bereik van de aantrekkingskracht
der aarde een electrische zee bevindt,
die in het belang der nijverheid kan
en moet gebezigd worden. Dientenge
volge is een mijnheer F. X. Schoonma
ker iri opdracht van de Whitney Com
pany, die over millioenen moet be-
schikkeu, naar Denver gereisd, om
toebereidselen te treffen voor bet ver
voer van een reuzenkanon op Pike's
Peak, naar den top van welken berg
een spoorweg leidt. Door middel van
het reuzenkanon zal dan een sferische
ijzeren magneet loodrecht in de ruimte
geschoten worden, doch aan den mag
neet zal ongeveer 40 kilometer koper
draad hangen. Natuurlijk is Whitney
er van overtuigd, dat het stuk ijzer,
in weerwil van de zwaarte van het
koperdraad, buiten de sfeer van de
aantrekkingskracht der aarde in de
verre, buitenaardsche electrische zee
terecht zal komen, daar vastgehouden
zal worden en door het koperdraad
met de aarde verbonden zal blijven,
waarna dan de aanwending van elec
trische paardenkrachten zal kunnen
beginnen, als tenminste de magneet
niet op hol gaat en de geheele aarde
mee op sleeptouw neemt.
Muzikale arbeid.
Welk een zwaar werk pianospelen is
werd onlangs op eene Conferentie van
Musici te Dublin uiteengeezt.
Een pianist, zoo werd daar gezegd
moet, volgens de tegenwoordige eischen
van pianospelen, leeren in ééne minuut
met zijne oogen 2000 bewegingen te
maken en zijne hersens er aan ge
wennen die 1500 teekens elk afzonder
lijk te begrijpen en 2000 orders te ge
ven.
In Webers „Moto Perpetuo" moet
een pianist 4541 noten lezen in iets
minder dan1 4 (minuten. Dit is ongeveer
19 per seconde; maar daar een oog
slechts tien achtereenvolgende indruk
ken per seconde kan opnemen, is het
duidelijk, dat bij zeer snel spelen van
muziek een speler de noten niet elk
afzonderlijk ziet, maar bij groepen te
gelijk.
Bij Chopin's „Etude in E mineur'
wordt nog veel grooter snelheid van
lezen vereischt. Daarbij moeten 3950
teekens in twee en halve minuut wor-
gelezen, hetgeen gelijk staat met on
geveer 26 noten per seconde.
Athleten in de insecten-wereld
De mensch beschouwt zich zóó ver
boven alle dieren verheven, dat hij
geheel vergeet, hoe hij, vergelijkender
wijs gesproken, eigenlijk een zwakke
ling is. Men kan zonder overdrijving
de stelling verkondigen, dat de li
chaamskracht der dieren omgekeerd
evenredig is aan hunne grootte. Er is
al veel over geschreven, dat bijen en
mieren vergelijkenderwijs veel sterker
zijn dan een leeuw of een olifant,
maar nauwkeurige opgaven en cijfers
heeft men daaromfrent nooit verza
meld. Daarom is wel interessant wat
een Amerikaansch geleerde, dr. Ja
mes Weir, in dat opzicht heeft gedaan.
Dr. Weir had eens eene wandeling
gemaakt en verzwikte zich bij die ge
legenheid den voet. Terwijl hij er met
de hand naar greep, gevoelde hij plot
seling eene stekende pijn in den wijs
vinger en toen hij zijne hand terugtrok,
hing er „een vliegend hert" aan, dat
mei zijne krachtige scharen den ge
lee'de had beetgepakt. Deze maakte
het dier los, nam het mee en strafte
het met zwaren arbeid. De kever werd
met een paar stevige draden voor een
klein blikken wagentje gespannen, dat
58 gram woog. Het dier wandelde kalm
met het wagentje weg, niettegenstaan
de het gewicht daarvan zijn eigen ge
wicht meer dan 30 maal overtrof, daar
de kever zelf nog geen 2 gram woog.
Daarop werd liet wagentje met nog
15 gram hagel belast, maar ook dit
hinderde het insect niet in zijne
voortbeweging. Eerst toen er nog 15
gram bijkwam, kon het 't niet ver
der brengen dan 2 centimeter.
Daarop nam Weir nog eene andere
proef. Hij bevestigde een der scharen
van het dier aan een zeer gevoeligen
krachtmeter en bracht het toen onder
den invloed van een electrischen
stroom. Het apparaat toonde door de
pogingen van het dier om terug te
wijken een krachtsoefening van 15 gr.
Wanneer een man van 200 pond in ver
gelijking hetzelfde zou willen doen,
zou hij met ééne hand een gewicht van
20 centenaars moeten kunnen ophef
fen.
Zelfkennis.
Van een overleden Duitschen groot
hertog, wien een aantal Serenissimus-
geschiedenissen worden toegedicht,
wordt ook de volgende anecdote ver
haald:
De groothertog had een vertrouwden
kamerdienaar, die zich tegenover den
vorst meer vrijheden kon veroorloven
dan menig hooggeplaatst persoon. Op
een namiddag, terwijl de groothertog
een rijtoer maakte, werd de in het pa
leis achtergebleven kamerdienaar der
mate door moehoeid overmand, dat hij
in de werkkamer van den regeerenden
heer in diens stoel voor de schrijftafel
ging zitten en zachtken9 sluimerde. Hij
werd pas wakker, toen de vorst terug
keerde en de kamer binnentrad.
Zoo, doe je je dutje hier op mijn.
itoel? merkte de joviale groothertog
