<r
Tot Irkoetsk moesten de dames nog
liaar eigen potje kokenvan daar
duurde de reis nog 9 dagen, maar nu
reed de trein met een snelheid van
GO K.M. Eiken dag werd de klok in
den restauratiewagen nu 25 minuten
achteruitgezet, omdat men alweer
zooveel 't Westen was genaderd.
Voortdurend had men interessante na-
tuurtafereelen prachtige zonsonder
gangen, glorieus wolkenspel, wijde
steppen met meertjes en trillende
luchthorizonnen. Eenmaal heeft men
weer door de bloemen-pracht gereden,
en daar toen juist een wagen warm
geloopen was, had men heerlijk een
poos buiten rond kunnen dwalen.
De ongemakken van deze reis zijn
dus wel ruimschoots door het genot
overtroffen, en als de lijn eenmaal in
exploitatie is, en men in behoorlijke
wagens van den luxe-trein in 12ida.g
van Parijs naar Wladiwostok rijdt
(nu duurde die reis nog 18 dagen),
dan kan zeker de Trans-Siberische
lijn voor de reis naar 't Oosten aan
bevolen worden, waarbij men dan
meteen veel goedkooper uit is.
Beroemde afgewezen Minnaars.
Het kan misschien sommigen afge
wezen minnaars tot troost strekken te
weten, dat vele groote mannen dezelf
de pijn hebben ondervonden en toch
later gelukkig getrouwd zijn.
Zelfs Byron, een van de schoonste
en meest begaafde mannen, is dik
wijls afgewezen. Een van die weige
ringen ging vergezeld van woorden
die hem tot zijn laatsten dag nog
pijn deden.
Toen hij nog een schooljongen van
negentien jaar was. werd hij dol
verliefd op een meisje uit Aunesley,
mejuffrouw Chaworth, een jeugdige
erfdochter, die twee jaar ouder was
dan hij.
De schoone wilde evenwel niets van
hem weten, en op zekeren avond
hoorde hij haar tot haar dienstbode
zeggenDenk je, dat ik iets om
dien lammen jongen geef?"
Dit was de genadeslag en hij ver
zekerde later, dat het hem een gevoel
gaf, alsof hij een schot door het hart
kreeg."
Byron's ongelukkige vrouw wees
hem de eerste maal beslist af en stem
de eerst na langen tegenstand er in
toe zijn brieven te ontvangen.
Ook Shelly, bijna even schoon en
begaafd als Byron, heeft de smart
van afgewezen te worden, gevoeld.
Nadat hij uit Oxford was weggejaagd
en met zijn medeschuldige Hogg in
Londen ging wonen, werd hij verliefd
op de dochter van zijn hospita. Eli ze
Jenkins.' Deze wilde niets met hem te
maken hebben, ofschoon hij met zelf
moord dreigde, en toen hij eenige
maanden daarna, om zich te troos
ten, het hof maakte aan zijn aardige,
nicht, Harriet Grove, was deze zoo
verschrikt door zijn zonderlinge idee
ën, dat zij hem zeer beslist den
bons gaf. -
Burke, de groote staatsman en re
denaar, werd eveneens, toen hij nog
student was, meer dan eens in de
liefde teleurgesteld. Zijn eerste lief
de, de dochter van een kleinen her
bergier, wier donkere oogen 't bloed
van den jongen Ier deden opbruisen",
bedroog hem schandelijk. Bij zijn
.schoone landgenoote, Margaretha
Woffington. was hij niet gelukkiger,
ofschoon hij haar zijn leven lang
trouw bleef beminnen.
Toen Abraham Lincoln, als jongen
van achttien jaar, in een ruwe hut in
den staat Indiana woonde en met
werken op het land den kost moest
verdienen, werd hij verliefd op de
dochter van een armen kolonist, die
in een naburige hut woonde, en nn
vele vergeefsclie onhandige pogingen
om haar mondeling zijn liefde te
verklaren, schreef hij haar met'veel
moeite een minnebrief. Ilij kreeg hier
op geen antwoord, maar toen hij
Bridget later ontmoette, wierp zij het.
hoofd in den nek en keek een ande
ren kant uit. Zij was veel te goed.
moet zij verklaard hebben, om de
vrouw van een arbeider te worden.
Toen hij dertig jaar daarna Presi
dent van de Vereenigde Staten werd,
was Bridget. .,de zwoegende vrouw
van een arbeider in een blokhut" en
bewaarde zij nog steeds den slecht,
geschreven brief, die haar, als 'zij wijs
geweest ware, tot de eerste dame van
het land zou hebben gemaakt..
Toen Jean Baptiste Bernardotte nog
Een Reus.
gemeen soldaat was, werd hij sma
delijk afgewezen door een meisje van
nederige afkomst, dat zich veel tc
goed achtte voor een gemeen soldaat.
De geschiedenis vermeldt niet, hoe zij
er over dacht, toen de versmade sol
daat als Koning Christiaan XIV over
Zweden en Noorwegen regeerde.
Zelden is er volhardender minnaar
geweest dan Alexander Cruden, de
zonderlinge boekverkooper, die de be
roemde „Concordance" vervaardigd
heeft. Jurcn achtereen maakte hij het
hof aan mejuffrouw Abney, een erf
dochter, die hij als een slaaf volgde,
terwijl hij haar dagelijks bezoeken
bracht of brieven schreef, ondanks
haar onverschilligheid, die aan ver
achting grensde. Hij ging zelfs zóó
ver, dat hij, wanneer zij op reis ging,
circulaires liet drukken en ronddee-
len, waarin hij aan verschillende
godsdienstige genootschappen ver
zocht voor Baar veiligheid te bidden.
Maar, helaaszij was koppig en wei
gerde tot het laatst om mevrouw Cru
den te worden.
Een Reus.
(Bij de plaat).
Een niet alledaagsche passagier
maakte dezer dagen met een Engelsch
stoomschip de reis naar Egypte.
Het was een 23-jarig Egyptenaar
van ruim 8 voet lengte en voorts daar
aan evenredig gebouwd. De man laat
zicli overal kijken en verdient daar
mee zooveel geld. dat hij jaarlijks zan
der bezwaar een excursie naar zijn
vaderland maken kan.
Uitvindingen.
In Engeland zijn in den loop van
dit Jaar niet minder dan 25,000 bre
vetten van uitvindingen door het
„British Patent Office" uitgereikt.
Onder do uitvindingen zijn er van
den wonderlijksten en meest zonder
lingen aard.
Talloos zijn de uitvinders, die zich
hebben toegelegd op de hervorming
van de parapluie. Deze schijnt noo-
dig verbetering te behoeven voorna
melijk wat de uiteinden der baleinen
betreft, waarlangs het water, gelijk
een ieder tot zijn schade heeft kun
nen ondervinden, afdruipt en soms
hier en daar op de kleeding van den
drager kleine maren of plassen doet
ontstaan. Op het wegnomen van dit
gebrek hebben de Britsche uitvinders
nu hun scherpzinnigheid bij voorkeur
gericht. Zoo heeft iemand bedacht een
kleine gummi-buis langs den rand van
de parapluie te laten loopen, als een
gootje het water verzamelt zich daar
in en loopt dan, achter den drager,
als een fonteintje op straat leeg. Een
ander wil kleine sponsjes aan de uit
einden der baleinen bevestigen het
water verzamelt zich dan daarin en
men kan ze gaandeweg nu en dan
eens uitknijpen.
Van veel grootscher aard is de uit
vinding van een ander genie, die een
spoorwegverbinding tusschen Enge
land en Frankrijk wil tot stand bron
gen door middel van een grooten drij-
venden. cylinder, werkend naar de bo-
kende methode van „looping the loop"
Een trein, te Calais aankomend, zou
onmiddellijk in volle vaart den cylin
der binnenrijdendeze zou door 't,
gewicht van den trein zelf omtuime-
lende, den trein in zijn omme-
zwaai medenemende, het geheelo ge
vaarte te Dover aan land zetten.
Het scherpzinnigste van allen is
ochter iemand geweest, die den ar
men kaalhoofdigen een middel aan de
hand wil doen om een ovorvloedigen
haardos op hun onvruchtbare hoofd
vlakte tc voorschijn te roepen. Men
moet zich daartoe een helm, een
soort van Maagdenburgschen halven
bol, op het hoofd zetten, die met een
luchtpomp wordt verbonden. Men
pompt, en wanneer de lucht zal zijn
verdwenen, zullen de haren door de
zuiging uit de schedelhuid worden
getrokken.
Journalist en Rechter.
De Villemessant, de bekende oprich
ter van „Le Figaro", was eens bij
den rechter van instructie te Parijs
ontboden om als getuige in een rechts
zaak tc worden gehoord.
ilij moest heel lang in de wacht
kamer zitten en hij gaf zijn ongeduld
daarover met luider stem in onge
zouten bewoordingen te kennen.
De rechter, die in het aangrenzende
vertrek door de half openstaande deur
de booze woorden hoorde, sprong
driftig op, stak zijn hoofd binnen de
wachtkamer en riep
- De lieer, dien ik bij mij heb, zal
zoo lang hier blijven, als mij goed
dunkt. Gij moest toch weten, mijn
heer de journalist, dat ik als rechter
van instructie eene onbeperkte macht
bezit. Als ik morgen in het hoofd
kreeg Prins Napoleon te ontbieden en
hij niet kwam, dan zou ik het recht
hebben hein door een paar gendar
mes hierheen te laten brengen. Be
grijpt ge dat, mijnheer de journalist?
Ja zeker, antwoordde De Ville
messant, die nu weder bedaard was
geworden. Maar als ik in uwe plaats
was, dun zou ik Prins Napoleon, die
Senator, divisie-generaal en gouver
neur van Algerië is. toch maar niet
in hechtenis laten nemen. Neen, dat
zou ik stellig niet doen
Ge hebt mij niet begrepen, ant
woordde de rechter. Ik wilde maar
zeggen, dat ik het zou leu n n c n doen
als
Jawel, ik geloof wel, dat gij al
leen datgeen zult doen, wat gij het
beste acht, vervolgde De Villemessant
bedaard, maar Prins Napoleon in
hechtenis nomen op zoo'n opzienba
rende manier, dat is toch iets beden
kelijks
Maar ik ben volstrekt niet
voornemens, hem in hechtenis te la
ten nemen, riep de rechter.
Kn als do Keizer verneemt, dat
gij zijn uausten bloedverwant door
twee gendarmes hierheen wilt laten
brengen
UK Z. A T l
II A II A V IJ PU
't Schoen, dat die blik liypuotiseerend
werkte, want zij week angstig terug.
Laat mij, Robertik ik
kan niet
- - Je moet, Yvonne, ik sta er op.
Alle kleur weck uit haai' gelaat, een
zenuwachtige siddering liep door haar
geheele lichaam.
'i Zij zoo besloot zij na een kor
te aarzeling.
Ik wilde haar dankbaar de bami
kussen. Yvonne weerde mij even
wel af.
- - Goed Laten we zeggen morgen.
- Afgesproken
Laat ik je morgenochtend om 10
uur komen afhalen, voor onze gewo
ne wuiideling.
Neen, dat niet. Ik moet eenige
uren alleen zijn.
Een zonderlinge ontroering liep mij
liij die laatste woorden door de le
den.
- Geef dan zelf liet, uur aan, lieve
ling, vroeg ik.
Morgenavond G uur.
Zij reikte mij haar koortsachtig
heete hand en ging. Aan de deur
keerde zij zich nog eens om, wilde
wat zoggen - maar zweeg. Alleen
een diep treurige blik. Ik klemde haar
in de armen. In zalige verrukking
voelde ik voor de eerste maal haar
lippen op de ipijne rusten. Even latei-
was ik alleen.
Toen ik mij den volgenden avond
op het bestemde uur bij inad. DeJon-
cière liet aandienen, heette liet, dat
zij was vertrokken. Ik wilde 't eerst
niet gelooven, maar moest ten slotte
wel. Als een krankzinnige zat ik in
mij zelf te mompelen, terwijl ik naar
huis reed
Bedrogen! Bedrogen!
Eindelijk was ik op mijn kamers.
Ik zag alleen de donkere muren en
weende weende als een kind. Laat
in den nacht ging ik op het gevoel
af in het duister te bed... Maar de
slaap wilde niet komen. Ik stak licht
aan een brief op het nachttafeltje.
Van haar
.Ik moet gaan, Robert" schreef
zij „een andere oplossing is er niet
voor onze liefde. Denk aan mij zon
der wrok. Dat onze harten naar el
kaar waren toegevlogen, moet tot het.
verleden behooren Blijven mag ik
niet 'tzou jou ongeluk worden!
Slechts voor onze liefde levend, ver
loor je je opdracht uit het oog, maar
ik hield mijn oogen open. Spreek ik
in raadselen, geliefde Hier is de
oplossing: Mij, Robert, gold je diplo
matieke zending, mij de politieke
vertegenwoordigster der Fransche re
geering. Onverbiddelijk gruwzaam is
't leven 't heeft mij in .deze loop
baan gedrongen. Markies De Joncière
een bekend Fransch diplomaat, was
mijn vader; mijn moeder een Rus
sische lijfeigene op het landgoed van
mijns vaders vriend. De tragiek mijns
levens Met de jonge gravin opge
voed, als hare bloedverwante in ge
zelschappen voorgesteld, verloofde ik
mij met een Russischen hoogwaardig-
lieidsbekloeder, die een hevigen harts
tocht voor mij had opgevat. Op den
verlovingsdag kwam hij evenwel ook
de waarheid omtrent mijn afkomst te
weten en liet mij smadelijk in den
steek. Dat trof mij als een zweepslag
ik kreeg een afkeer van Rusland.
Ik vluchtte naar Parijs. Weer een
hittere teleurstelling. Mijn vader was
intusschen gehuwd, zijn vrouw haat
te mij.
Een onvergeeflijke dwaasheid,
het tafellaken tusschen u en uwe
vrienden door to snijden merkte de
welwillende vader boosaardig op. ik
kan je onmogelijk in mijn huis né
men, evenmin je een rente verzeke
ren voor de toekomst, Er blijft je
maar één ding over...
En liij deed mij den voorslag, zijn
politieke agent te zijnonafhanke
lijkheid, invloed, afleiding bood hij
mij aan van den anderen kant daar
entegen wachtte mii leed en ellende
en schande I
Een treurige keuze Sedert tien jaar
heit ik in mijns vaders dienst werk
zaam daar kruiste!, gij mijn weg
vijand en geliefde in één persoon
Onbeschrijfelijk is het welke hittere
gewaarwordingen het waren, die mijn
deel werden, gewaarwordingen waar
tegen de heerlijkheid der liefde niet
opging. Uw'zendin" eerlijk en rond
borstig. de mijne het licht schuwend
Van Parijs uit don verschrikkclïjken
last tusschen de gezanten van Prui
sen, Oostenrijk en de. kleinere Staten
oneenigheid te zaaien, ze met alle
beschikbare middelen tegen elkaar op
te zetten. Jij, argeloos als een kind,
mij over alles inlichtend, mij telkens
raad vragend! Ontzettend! Tot geen
prijs, zelfs niet in een enkele misluk
king, mocht je nadeel ondervinden.
Den vaderlijken toorn waagde ik er
aan voor jou, Robert, den eenigcu
mensch op aarde, dien ik ooit heb
bemind. In plaats van de mij voor
geschreven tactiek, volgde ik de te
genovergesteldc. tKwain je raadsel
achtig voor, dat ik geen enkele bij
eenkomst durfde verzuimen, waar jij
ook zoudt komen thans weetje waar
om. Ter wille van jou, in de uitoefe
ning-van mijn métier Ik was trotsch:
jij mocht feestvieren, ik handelde
voor jou. Morgen beu ik te Parijs.
Een mislukte zet op het schaakbord
zal mijn vader schimpend zeggen,
om 'teven. Gefeliciteerd, waarde
graaf, ge hebt uw zending uitmun
tend verricht I Als uw lastgever u op
deze wijze ontvangt dan, lieve
vriend denk. dan aan mij
Vaarwel voor eeuwig - wij mogen
elkaar niet weer ontmoeten.
YVONNE." j
Een Sigarenpraatje
voor Heeren.
(Van den Weener Corr. van de N.
R. Ci).
In de eerste helft van dit jaar zijn
580,578,385 sigaren en meer dan H
milliard cigaretten in asch opgegaan.
Enorme cijfers zijn het dus, die het
verslag der Oostenrijksche regie pu
bliceert. En wie er het meest over vol
daan is, dat is de schatkist, die in
bovengenoenulen tijd 105,393,289 kro
nen heeft opgestoken, d. w. z. mil-
lioen kr. meer dan verleden jaar.
Wat misschien vreemd klinken zal is,
dat de producten der Oostenrijksche
regie ook in het buitenland afzet vin
den en daar bijkans li millioen kro
nen hebben opgebracht. Zoo heeft zij
een bloeiende zaak in Munchen.
Oostenrijksche sigaren zullen onze
landgenooten in den beginne al even
weinig bevallen als de Oostenrijksche
gerechten. De smaken zijn zoo ver
schillend, maar wat hem, die aan-de
producten van Hajenius, Reynvaan,
Boele en andere vaderlandsche leve
ranciers gewend is, wel het meest
zal hinderen is de beperktheid dei-
keus. Voor een dubbeltje b. v. kan
men bij u verschillende soorten siga
ren krijgen, hier slechts één. Men
heeft hier slechts keuze tusschen 7
soortennamelijk de Regalita, de
Trabuco, de Britannica, de Kuba, de
Portorico, de zoogenaamde „Kurze"
en ten slotte de Virginia. In de laat
ste tijden zijn er nog 2 nicotinozwak-
ke soorten bijgekomen de Roslta en
de Selecta en dit is alles. Voor den
aan ruimere keuze gewenden landge
noot dus een bitter beetje, terwijl do
Rosita en de Selecta wegens haar ge
brek aan nicotine veel van stroostok-
ken moeten hebben. De meeste vrien
den heeft nog altijd de Virginia, de
lange en dunne om een stroohalm ge
wonden sigaar, die met een komfoor
tje aan het gloeien moet gebracht
worden voor er trek in komt en de
rook zich door dcnstroohalm een
uitweg kan banen. Zo is de meest
verbreide sigaar omdat ze goedkoop
(8 Heller) en voordeelig is, verder
goed gerold en goed smaakt. Ze is
zwaar en bevat veel nicotine. Maar
het is de typische Oostenrijksche si
gaar, die vooral in het leger overal
verbreid is en die ook de Keizer bij
voorkeur rookt. Ze ziet er uit als een
pennehouder en wordt daarom ook
dikwijls achter (le ooren gedragen.
Onder de regie-sigaren is de Rega
lita de aristokraat en zij is den ook
van een papieren bandje voorzien, als
bewijs van de deftige afkomst. Ze
kost 20 H. of een dubbeltje en valt naar
men zegt, (want ik rook niet), het
meestin den smaak van den vreem
deling. Daarop volgt de Trabuco, die
wat zwaarder is en 1G Dell. (8 cen
ten) kost. Maar ze is erg klein en de
buitenlander klaagt er terecht over,
j dat zoo'n betrekkelijk dure sigaar zoo
I spoedig op is. Daarop volgt do Bri
tannica, die, hoewel 1 cent goedkoo-
j por, toch langer is, dan haar voor-
gangster en daarom ook meer ge
wild. Geen twijfel, dat de landgenoot
zelfs deze drie eerste soorten maar
matig vindt en hij thuis voor een
dubbeltje wat beters krijgt dan de
Oostenrijksche Regalita en een keus
zoo ruim als waarvan hier geen spra
ke is. Want evenals in een winkel van
gemaakte kleeren, de jassen en broe
ken slechts naar de middelmaat zijn
geknipt, zoo is het ook met de Oos
tenrijksche regie, die slechts naar
vaste typen en smaak vervaardigt en
zieli daarom 0111 verdere nuances of
1 au speciale wenschcn niet bekommert.
Zij levert voor een doorsnee-publiek
oen doorsnee-sigaar en gelooft met
7 of 8 modellen voor redelijke behoef
ten te kunnen volstaan. De sigaren
die na de Britannica komen, name
lijk de Kuba (10 II.), de Portorico (7
11.) en de zoogenaamde „Kurze" (5
II.zullen'wel nooit door een land
genoot gerookt worden of hij moest
gaan grabbelen in zoo'n kistje van
10 11. (5 centen) en 7 H. {3h c.) in het
idee, dat hij voor dien prijs een even
aannemelijke sigaar kan krijgen als
tehuis. Maur dan vergist hij zich lee-
lijk, want hot zijn volkssigaren, die
hein erg zullen tegenvallen, al bewe
ren de kenners ook, clat dc Oosten
rijksche regie een beter product of,
zooals men hier zegt, „ein besseres
K i- a li t" aflevert dan de Fransche of
de Italiaansche. Omdat de regie
slechts een paar soorten van sigaren
vervaardigt, moet ieder, die wat
beters wil hebben, naar het zooge
naamde „Speeialitaten - Geschaft"
gaan. In dezen winkel voor fijne si
garen. in tegenstelling van de kleine
.Tabaktrafiken", die men in elke
straat ziet,kunnen de liefhebbers vin
den wat zij willen, maar ook niet
zoo gemakkelijk als bij u. Want voor
eerst. bestaat 'er in elke groote stad
en dus ook in Wcenen, slechts één
winkel van dat soort en dan moet
men de sigaren hij hoopjes van vier
koopen, wat bij de reeds hooge prij
zen het zaakje nog duurder maakt.
De sigaren, die u hier worden aange
boden, zijn meerendeels geïmporteerd.
Daar worden de fijne Havanna's ver
kocht, die deels hier bewerkt, deels
kant en klaar aangevoerd worden.
De minste prijs voor een zoogenaam
de „Specialitatcn"-sigaar is 30 H.
(15 centen) en dan moet men er vier
tegelijk van koopen, wat dus vrij
duur wordt.
Maar al die soorten sigaren wor
den door een concurrentie bedreigd,
namelijk door de sigarette, waarvan
het verbruik in vervaarlijke mate toe
neemt. De regie heeft voor 13 soorten
cigaretten gezorgd, waaronder die
met den naam „Snort" het meest be
geerd worden, zoodat er bijkans 700
millioen van verkocht worden. Uit
een hygiënisch oogpunt wordt het
toenemende gebruik van cigaretten
tegenover sigaren betreurd, omdat
deze zooveel spoediger clan gene wor
den opgerookt. Uit liet feit. dat de
moeste zuidelijke volken de cigarette
verkiezen, heeft men afgeleid, dat dit
ding, dat zoo spoedig opgerookt en
dadelijk door nieuwe vervangen
wordt, moer overeenkomst heeft met
het levendige karakter van den zui
derling, terwijl liet rustig genieten
van een dikke sigaar bij het noorden
past. Maar behalve de ethnologen en
medici, hebben ook de oeconomisten
hunne bezwaren tegen die zegevieren
de concurrente, omdat zij als een bo
de van achteruitgang in welvaart
wordt beschouwd. Immers, zij is zoo
veel goedkooper dan de sigaar, en
verleidt daardoor tot overdadig ge
bruik.
ZIJN GROOTMOEDER.
Rusteloos beweegt ze do breinaalden
gezeten voor de kleine ruitjes van het
ruime, eenvoudige boerenhuis. De na
middagzon werpt eenige bleeke stra
len naar binnen, die helder weerspie
gelen -op het glimmend lood van de
oudorwetsche staartklok en het geel-
kop. ivn deksel van den roodkoperen
ilof pot hij den grooten open haard.
Ze voelt zich zoo eenzaam, alleen
in dat groote vertrek. Maar het kan
nu eenmaal niet anders. Droevig be
denkt ze. dat er niemand is, waar ze
aanspraak aan heeft. De eenige, die
voor'haar alles zou kunnen zijn, de
zoon van haar eenige dochter, is voor
haar verloren. Niet omdat hij ver
weg is, O neen, maar omdat, ja om
dat hij haar ontgroeid is. Toen haar
dochter kort na haar man stierf, had
ze zich onder den dubbelen slag moe
dig gehouden, en berustend in Gods
wil, had ze den kleinen Frans tot zich
genomen en hem opgevoed. Zij was
weer jong geworden en had met lust
en vreugde den knaap zien opgroeien
tot eeri flinken, verstandigen jonge
ling.
Gelukkige jaren had ze met hem
doorgebracht. Hij hield zooveel van
haar, en met trots had ze opgemerkt,
hoe bij-de-hand hij was; dikwijls deed
hij haar als kind reeds vragen, waar
op ze hem het antwoord moest schul
dig blijven.
Toen kwam de scheidinghij moest
wat worden, had de pastoor gezegd
en hem naar het gymnasium in de
stad gestuurd. Maar ze behield hem
toch de stad was niet ver en iederen
Zaterdagavond kwam hij bij haar en
bleef den Zondag over.
Nu was hij in twee jaren al niet
meer bij liaar geweest. De laatste
maal was hij heel anders dan vroeger
Vriendelijk, zeker, maar zoo vreemd,
en zijn oogen gingen over alles heen,
alsof ze niet zagen wat erom hem
heen was. En hij was meer bij mijn
heer pastoor geweest dan bij haar.
Toen ze hem vroeg, veel van zijn le
ven in de stad te vertellen, had hij
gelachen en gezegd „Daar begrijpt
ge toch niets" van, grootmoeder". Een
paar dagen was hij gebleven en toen
weggegaan en nimmer teruggekomen.
Frans had voor drie maanden in zijn
laatsten brief geschreven, dat hij hee-
lemaal niet weg kon uit de stad. Ar
me jongen, het was hard. Want hij
moest toch wel verlangen naar de
eenige bloedverwante, die hij nog had,
en zij, alles beefde aan haar als ze
aan hem dacht.
Ze voelt zich zoo eenzaam, alleen
in het groote vertrek. Daar komt haar
plotseling iets in de gedachte 't is
herfst, de veldarbeid is afgeloopen^ de
koe en de geit kan buurman verzor
gen. Als ze hem eens op ging zoeken?
Ze had geld genoeg.
Denzelfden avond spreekt ze nog
met haar buurvrouwze gaat naar
den schoolmeester, die altijd de brie
ven voor haar aan Frans schrijft en
haar Frans' brieven voorleest en
laat zich met groote, duidelijke let
ters het adres van dokter Frans Ban
ger opschrijven, alsook den trein, dien
ze hebben moet, cn den tijd van aan
komst. Hij moet het zoo groot schrij
ven, dat ze het, als het noodig is,
kan ontcijferen. Uit de kast haait zc
een groot leverworst van de laatste
slacht Frans had die altijd zoo
graag gelust en pakt een dozijn
versche eieren in haar sleutelmand
er bij. De gele kip legt zoo goed en
in de stad zijn dc versche eieren mis
schien wel schraal.
Nu nog een nacht on dan gaat ze
er op uit. Al vroeg moet zo weg, de
trein gaat om tien uur en ze moet nog
twee uur loopen.
Voor het dorp is het een gebeurte
nis, dat de oude Sanna nog zoo'n
reis onderneemt.
Een vroolijk gezelschap jonge da
mes en heeren keert van een uitstapje
terug, waartoe het zich door het
mooie herfstweer heeft laten verlei
den. Het laatste paartje is ver ach
ter de anderen gebleven. Zij zijn in
druk, vertrouwelijk gesprek gewik
keld. Het meisje weet, wat ze van
hem te verwachten heeft, tocli is het
zoo heerlijk, licin nog eens zijn gene
genheid, te hooren betuigen, zijn ge
negenheid, waarvan de andoren nog
niets weten.
Het gezelschap heeft den stations
weg bereikt. Nog altijd volgen de
twee ver achter do anderen. Plotse
ling hooren ze achter zich roepen
„Frans I Frans I" Zij houden stil,
