Wederom schijnt het Otto, alsof hij en Kwasthout. De opper-grenscontro-
den man door een nevel ziet, terwijl leur daarentegen voelde zich er door-
verplicht, zijn ambtenaarschap op den
voorgrond te plaatsen en de opmer
king te maken, dat men dan den wijn
aan het douanekantoor moest aan
geven.
Aangeven Dat viel de vier als
een weemoedsdruppel in den vreugde-
beker.
Maar Dorus wist er raad op.
Och. kom. We smokkelen het
vaatje, riep hij overmoedig.
Dat zal u moeilijk gelukken, hee-
ren. De weg van hier tot over de
grenzen is met tolbeambten bezet, die
mot voorliefde op dergelijke contra
bande jacht maken en het vf
getwijfeld ontdekken zullen.
Het was Dorus' gewoonte niet, zich
door een kleinen tegenstand af te la
ten brengen van een voornemen, dat
j hij eens had opgevat. Integendeel
tot
zijn eigen stem hem als uit de verte
toeklinkt. Nu loopt hij vlugger. Hoe
lang hij weg geweest is, weet hij niet-
Hij vindt zijn vrouw nog naast het
paard.
Vosje hief den kop op toen hij
kwam en wreef de lippen tegen zijn
hand.
Arme kerel, nu houdt het lijden
op. Nu werkelijk knarsetandde hij en
spande het dier uit. Die schurk,
die vervloekteGa daar in het
huis, Elizabeth, opdat je het niet
ziet. Vlug, geen meer. d mot voorneiae op aergeivjae conira-
revolver te voorschijn gehaald ei die bande jacht maken en het vaatje on-
Vosje in het oor gezet, terwijl hij
hem den nek streelde. Een kleine,
korte knal, waarbij Vosje rustig, al
leen een beetje verwonderd, staan ccjio iiqu
bleef toen schokte hi] even prikkelde de moeilijkheid hom
siddering liep door het lichaam endoordrijven.
Vosje was niet meer. Ben oogenblik overlegde hij bij zich-
Vele personen kwamen op het geluidzejf en rjen ^oen met triomfantelijk
van den knal toeloopen, waarondergezickt
ook de bezitter van den melkwagen, j Kastelein, breng ons een vaatje
Deze schold en raasde dat de landheer Xokayer. Maar haast je een beetje,
hem het mooie geld. dat hij voor hetwe moeten direct weg.
paard gegeven had, zou teruggeven! wilt mij weerstaan, maar het
daar in de herberg zat degene, die!zaj u duur tg staan komen, want ik
ben in dienst en zie mij verplicht met
alle mij ten dienste staande middelen
uw toeleg te verijdelen, zei de opper-
grenscontroleur.
Dat is naar voor ons. merkte
Dorus op. erg naar. Maar ik wed, dat
het vaatje ondanks al uw grenswach
ters en tolbeambten veilig en wel over
de grenzen komt?
Goed. ik neem de weddenschap
aan, zei de opper-greuscontroleur.
Heeren, riep Dorus, jullie zijn
mijn getuigen. Ik wed met den con
troleur, dat het vaatje ongehinderd
over de grenzen komt. Hoe, dat blijft
natuurlijk mijn geheim.
De een lachte, de ander spotte, de
derde schudde het hoofd en meende,
dat de weddenschap toch wel wat ge
waagd was.
i Dorus nam echter het vaatje van
den kastelein aan en droeg het naar
buiten.
Ik moet nog een beding maken,
zei de controleur, toen Dorus weer
binnenkwam.
En dat is? vroeg Draaier.
Dat gaat niet aan, riep Pimpel-
meijer.
De weddenschap is aangegaan
en daarmee uit, bracht Kwasthout in
het midden.
Bedaard, kinderen, zei Dorus, en
wendde zich voorkomend tot zijn te
genstander. Nog een beding. En dat
is, laat eens hooren?
Dit beding, dat ik tien minuten
voor u vertrekken kan en mijn onder
beambten mag waarschuwen,
Het Avontuur der
Primadonna.
hem ïiêt paard verkocht had en die
kon zeggen, wat hij betaald had.
Otto draaide zich plotseling om en
•iep
Waar zeg je Hiert
Baumann zit die ploert?
Reeds had de landheer zich door de
menigte een weg gebaand. Het dui-
velscho ontwaakte in hem onweer
staanbaar, maar hij gevoelde het als
het begin der verlossing,,God zij
hem genadig", fluisterde hij.
Met vasten tred liep hij op den vee
koopman toe.
Eisenloh ik wilde je vragen, wat
er met Vosje gebeurd is.
De koopman haalde de schouders
op.
Wat zal er met dien knol gebeurd
zijn
Heb je Vosje op den dag, dat je
hem mee nam, laten neerschieten?
Ja of neen?
Bij de schijnbare kalmte van Bake
kreeg Eisenlob zijn brutaliteit terug
U weet het zelf wel, meneer Ba
ke. Maakt u toch geen kabaal over
die zauk. Ik heb het beest verkocht
ter vergoeding voor de transportkos-
ten.
En je eerewoord, Eisenlob
Kort en krachtig klonk deze vraag
als een hamerslag en de blikken van
Bake boorden zich in de brutale en
toch onzekere oogen van den veehan
delaar.
Wat eerewoord ben ik een ba
ron Ik ben een koopman. En u heeft
- JJCctmuiiril 1IIUB vvaaio^nu-o^ii.
mij willen verleiden tot een strafbare i Borus> vrienden protesteerden ten
handeling, meneer Bake begrijpt gunste van hun makkerj maar tot
u mij hun verwondering verklaarde deze
Het gezicht van den landheer werd
bloedrood, de aderen van het voor
hoofd zwollen hoog op. Plotseling
greep hij een zwaren stoel en sloeg
dien met alle macht op den schedel
van den veehandelaar.
Stom van verbazing lieten de aan
wezigen hem naar buiten gaan.
zicli bereid, het verzoek toe te staan.
Nu maakte men aanstalten tot het
vertrek. Onder het afdoen der reke
ning met den kastelein sprak men af,
dat men in het hotel „De Gouden
Zon", tien minuten over de grenzen,
op elkaar zou wachten. Dan zou de
weddenschap uitgemaakt worden.
Een kwartier later had Otto Bake Verloor de controleur, dan moest hij
zichzelf bij de politie aangemeld. }een zelfde vaatje wijn als dit geven.
De rechtbank had ditmaal geen jn het andere geval zou de staat bet
moeilijkheid de schuld vast te stellen, vaatje inrekenen en de boete op den
koop toe.
De controleur nam den koetsier de
teugels af, klapte met de zweep en in
draf ging bij er van door.
Tot straks riep Dorus hem nog
lachend na.
Correspondentie.
IJ. Z. Uw lot Weerbaarheid is
nog niet uitgeloot.
BLOC.
Het Gesmokkelde Vaatje
Het was een prachtige December
middag van het jaar 18... Dorus Han
sen stond voor het venster van zijn
kamer en keek peinzend naar het in
de winterzon glanzende en flikkeren
de sneeuwkleed, waarmee de omge
ving bedekt was. Eindelijk haalde hij
zijn horloge te voorschijn en er op
ziende, mompelde hij
Half drie, ze zullen er gauw zijn.
Hij had met een drietal vrienden
een afspraakje voor een sledetocht
gemaakt en verwachtte nu ieder
oogenblik het gezelschap voor zijn
deur.
Eindelijk, daar waren ze, en spoe
dig gleod Dorus in gezelschap van
zijn vrienden Pimpelmeijer, Draaier
en Kwasthout onder het vroolijk rin
kelen van de bellen het tolhuis voor
bij. de grenzen over. Ze waren nu op
Bolieemsch grondgebied. Het doel van
hun tocht was een op een klein uur
van de grens gelegen herberg, die in
den volksmond den naam van ,,De
Knoest" droeg. Dat was een onooge-
lijk gebouw, maar kenners wisten,
dat uren in den omtrek niet zulke
lekkere wijn te krijgen was als daar.
Onze vier vriendjes lieten hun tijd
niet ongebruikt, voorbijgaan en vroo
lijk en opgewekt genoten ze van hun
heerlijk tochtje. Toen ze in „De
Knoest" waren aangekomen, gingen
ze gezellig in een hoekje zitten en
Dorus gaf zijn geestigste zetten ten
beste, zoo nu en dan onderbroken
door hartelijk gelach en vroolijke
liedjes. Het was een lust hen te hoo
ren.
De overige aanwezigen luisterden
dan ook met genoegen naar hetvroo-
lijke troepje en een van hen voelde
zich zoo door hun vroolijkheid aan
getrokken, dat hij verzocht aan hun
tafeltje te mogen plaats nemen.
Hij was al van gevorderden leeftijd
en deed zich door zijn uniform met
groenen kraag en armopslagen als
opper-grenscontroleur kennen. Dit be
lette intusschen niet, dat hij dapper
met het gezelschap meedeed en voor
de jongeren in geen enkel opzicht
onderdeed.
Intusschen was het niet dat alles
wat men noemt „laat in den avond"
geworden. De maan was opgekomen,
de koetsier spoorde aan naar huis te
rug te kceren evenals altijd wan
neer hot op zijn leukst begint te wor
den en men moest er wel aan gaan
donken op te breken.
Dat we ons lekkere glaasje in
den steek moeten laten, valt mc hard,
zei Dorus, zijn glas omhoog heffend.
Wat zouden jullie er van denken, als
wc eens cdn vaatje van dat heerlijk
vocht mee naar huis namen?
Dit voorstel vond onverdeelde in
stemming bij Pimpelmeijer, Draaier!
De slee hield voor het hotel „De
Gouden Zon" stil.
Vol verwachting trad de oppergrens-
controleur 't drietal in de geopende
deur tegemoet.
Nu. heeren? vroeg hij.
Nu, mijnheer de controleur.
Een kleine pauze, de spanning was
merkbaar.
Is uw vaatje over de grenzen
Jawel
Ongelooflijk. Zijt ge onderweg
niet aangehouden?
Zeker, wel tien keer.
ïs uw slede niet nauwkeurig on
derzocht
Meer dan eens. Daarvoor had u
wel gezorgd. Geen plekje aan en om
ons is ononderzocht gebleven.
Maar voor den drommel, waar
heb je clan het vaatje gelaten
Dat hebt u
Dorus riep dit uit met zegepraal in
de stem, toen vloog hij naar de slee
van den opper-grenscontroleur, tilde
het zitbankje en het kussen, dat er
op lag. op en haalde uit de ruimte
daaronder het vaatje te voorschijn.
Met een drievoudig hoera uit drie
vriendenkelen werd het vaatje be
groet.
Alleen de verliezer der weddenschap
stond als het ware verslagen. Het
ergst was hij nog hierdoor getroffen,
dat hij zelf de smokkelwaar voor de
anderen over de grens gebracht had.
Zijn slee had natuurlijk niemand on
derzocht. En hierop had de sluwe
Dorus juist zijn plan gebouwd.
Een militair enfant-torrlble.
Een overate, die snel promotie ge
maakt had, en van een eenvoudig
soldaat was opgeklommen, hield in
spectie.
Hij zag een reeds bejaard soldaat,
die er volgens zijn meening niet proper
genoeg uitzag.
Hij ging naar hem toe en sprak
„Peters, hoe durf je me zóó onder
de oogen te komen Heb je mij, toen
ik nog gewoon soldaat was, ooit zoo
vuil gezien
„Neen overste,'' zei de oude bevend
voor de woedende blikken van zijn
chef. „Maar clat zal wel waar wezen."
„Wat zal wel waar wezen?"
„Als ik het zeggen mag
„Zeg op kerel!"
„Uw moeder was ook waschvrouw."
TDE BESCHAAMDE ZOON.
- Je vader is slager, nietwaar
Slager? Neen! Zoo nu en dan
slacht hij een varken voor zijn ple
zier.
Hoe logenstraft men 't best het
spreekwoord
„zwijgen is goud"
bij het examen!
Verscheidene jaren geleden werd in
Londen een groot ongeluk verhoed
door de ontdekking van een anarchis
tisch complot. Op zekeren dag, dat de
geheele aristocratie en de hoogste
ambtenaren van Londen ter gelegen
heid eener gala-voorstelling in de
opera van Convent Garden bijeen
waren, zou men het operagebouw in
de lucht laten vliegen. Het vreeselijke
ongeluk werd verhoed door de edel
moedigheid eener vrouw.
Het gebouw was tot berstens toe
vol, en entréeprijzen waren enorm
hoog, want de beroemde primadonna
1 madame Turini zong dien avond de
Margaretha in de „Faust". De politie
was reeds eenige dagen op haren
post geweest. De zangeres werd
stormachtig toegejuicht en de avond
verliep zonder eenige stoornis, of
schoon haar partner, een beroemde
tenorzanger, sedert eenige dagen
spoorloos was verdwenen en een an-
der zijne partij moest overnemen.
Toen op dien avond het gordijn
was gevallen en madame Turini het
operagebouw verliet om in haar rij
tuig te stappen, kwam een geheime
j politieagent op haar toe, dien de zan-
1 geres kende.
Ik heb bevel gekregen om u te
beschermen, zei hij op eerbiedigen
toon. De leiders der samenzwering
zijn weliswaar uit Londen gevlucht,
I maar misschien zijn er toch nog en
kele hier.
De primadonna glimlachte. Ze
stond op het toppunt van haren roem
en hare schoonheid, maar men zag
ook aan haar gelaat, dat het schoone
omhulsel eene edele ziel huisvestte.
Wat heb ik te vreezen vroeg ze.
Wraak antwoordde de geheime
politieagent. Eenige mijner man-
i schappen zullen u volgen
Dat zullen ze niet, antwoordde
I de zangeres. De gedachte is mij on-
j verdraaglijk. Ik ben niet bang.
I De beambte trachtte nog een heelen
tijd haar te overreden, maar tever
geefs.
De zangeres stapte in haar rijtuig
en reed weg. In vluggen draf ging
het langs de eenzame straten. Het
rijtuig was juist over een breed plein
gereden en draaide eene zijstraat in,
j toen eene vigelante, welke aan den
verkeerden kant reed, in eene heftige
'botsing kwam met het rijtuig der
'zangeres. Op hetzelfde oogenblik
kwam er eene particuliere equipage
1 aanrijden en hield stil op de plaats
j van het ongeluk. Uit dat rijtuig stap-
I te een elegant gekleed hee?, die de
behulpzame hand bood en allereerst
den koetsier der zangeres hielp. Ma
dame Turini, die ongedeerd was ge
bleven, stond op het trottoir.
Ik vrees, dat een uwer paarden
doodgeschoten zal moeten worden,
zei de vreemdeling, terwijl hij beleefd
den hoed afnam. Mag ik u mijn rij
tuig ter beschikking stellen?
De zangeres nam het aanbod dank
baar aan en gaf hem haar adres op.
Beiden stapten in, nadat de vreem
de heer den koetsier der zangeres goe
den raad had gegeven, en ze reden
in een razend snel tempo weg.
De zangeres lette niet op de straten,
door welke ze reden, tot de wagen
voor een groot huis stilhield. De deur
i opende zich als van zelf en in het-
1 zelfde oogenblik werd de primadonna
een doek over het hoofd geworpen
j zij gevoelde zich door sterke armen
opgenomen en weggedragen.
Toen de doek weer werd weggeno
men, zag madame Turini, dat ze zich
in een groot vertrek bevond, waarin
J zich slechts eene tafel en «enige stoe-
I len stonden. Eerst thans kwam ze
I tot de overtuiging, dat de botsing tus-
schen de vigelante en haar rijtuig aan
opzet was te danken. Vrees kende ze
niet, maar ze was in de hoogste mate
verontwaardigd. De man, die met
haar in het rijtuig had gezeten, was
verdwenen. Aan de tafel zaten twee
andere mannen. De zangeres keek hen
sprakeloos aan, toen ze geen notitie
'van haar namen.
Waar is de chef vroeg een der
mannen.
Hij zal dadelijk hier zijn. Wij
zullen maar met het verhoor begin
nen de tijd is kostbaar.
Daarop wendde de oudste der beide
mannen zich tot madame Turini.
Ge weet zeker, waarom ge hier
zijt?
De zangeres zag hem fier aan.
Ge zijt hier, omdat ge de zaak
der anarchisten hebt verraden, ver
volgde hij.
Ik ben geene anarchiste! ant
woordde ze op zeer koelen toon.
Dat komt uit. Ongeveer eene
week geleden waarschuwde een onzer
broeders u om hedenavond niet in de
opera op te treden. Terwijl hij dat
deed, brak hij zijn eed
Meent ge Salti den tenor?
vroeg ze.
Ja, Salti waarschuwde u En gij
gaaft dadelijk van een en ander ken
nis aan de politie. Beminde Salti u
Ik Iaat mij niet in 't verhoor
nemen.
We weten, dat hij u liefhad. Het
is gevaarlijk voor een anarchist te
beminnen,
Ik geloof niet, dat Salti een der
uwen is.
Is Neen Maar hij was hetHij
is dood. Hij stond ons in den weg
De zangeres deinsde achteruit en de
beide mannen lachten cynisch.
Wij weten niet, hoeveel Salti u
verried. Het is mogelijk, dat hij nog
over belangrijker dingen heeft ge
babbeld hebt ge ons iets te zeggen
Niets.
Er blijft u slechts één uitweg. Ge
moet u bij onze vereeniging aanslui
ten.
Bij uwe vereeniging? Ze lachte
minachtend.
- Ja, vervolgde de man, een ande
re uitweg is er niet. Ge moet den eed
En als ik weiger.
De man haalde de schouders op.
Denk aan Saltizei hij.
Welnu, ik weiger
Op hetzelfde oogenblik werd de
deur geopend en een derde man trad
binnen.
De chefzei de jongste van de
twee. Hij zal het verhoor voortzetten.
De nieuw aangekomene zag er uit
als een voornaam Italiaan en kon on
geveer dertig jaar zijn. Hij wierp een
onderzoekenden blik op de zangeres,
schrikte en ging bij de tafel zitten.
Dat is madame Turini, zei de
oudste der mannen en deelde mee,
wat zij met hem had gesproken. Daar
op ontstond er eene drukkende pauze.
Ik dank u, broederszei de chef.
Door een zeldzaam toeval "ken ik die
dame en het is beter, wanneer ik al
leen met haar spreek.
Hij zei dat op bevelenden toon. De
beiden stonden zwijgend op en verlie
ten de kamer.
Nu stonden de beroemde zangeres
en de chef tegenover elkaar.
Welnu vroeg madame Turini.
Herinnert ge u nog den tijd, tien
jaar geleden, toen gij in Milaan zong?
begon de chef. Ge waart toen nog
zeer jong, maar reeds beroemd.
De zangeres knikte.
Op zekeren avond, 't was reeds
laat, reedt ge van de opera naar huis.
In de straten heerschte oproer. De po
litie nam een aantal personen in
hechtenis. Er was eene revolutie on
der de studenten uitgebroken. De stu
denten vluchtten na een kort straat
gevecht. Ge keekt uit uw rijtuig en
zaagt een jong student, die, ernstig
aan 't hoofd gewoiifl, neerviel maar
weer opstond. Ge liet het rijtuig stil
houden. „Red mij" smeekte de jonge
ling, „red mij, signora. Als de politie
mij in hechtenis neemt, krijg ik tien
jaar gevangenisstraf."
Gij opende het portier, de jongeling
stapte in. „Vlug onder de bank
fluisterde ge haastig. Gij vroegt ver
der niets, ge wist niet, of de jongeling
niet een gevaarlijk mensch was. Ge
zeidet alleen maar„Vlug onder de
bankEn de jongeling kroop er on-
j der. Het rijtuig reed verder en de
politie, welke kort daarna ter plaatse
was, vermoedde niet, dat de jonge
anarchist in uw rijtuig was. De jon
geling was _gered. Twee dagen hieldt
ge hem in uw huis verborgen. Toen
kwam hij gelukkig over de grenzen,
in een ander land. Herinnert ge u
1 dat
j Ja, ik herinner het mij. En wat
gebeurde er verder met den jongen
man
j Hij staat hier voor u.
Gij riep madame Turini. Ik zou
u werkelijk niet weer herkend heb
ben.
j In ons beroep verandert men
snel.
I Waarom herinnert ge mij aan
dat voorval
i Toen reddet ge mij het leven,
heden red ik het uwe
I Is mijn leven werkelijk in ge
vaar
I Als ge niet tot onze vereeniging
toetreedt ja
Ze lachte ongeloovig.
In Londen Onmogelijk
Hij maakte eene afwijzende bewe
ging met de hand.
j We zullen daarover niet verder
j spreken, zei hij ernstig. Ga door die
deur
Petrus Paulus Rubens, de groote
toovernaar met kleuren en meester-j
lijke lichteffecten, had de wereld nog
niet van zijn naam vervuld; hij woon-'
de in een bescheiden herberg te Pa
rijs, niet ver van bet paleis zijner
beschermster, Maria de Medicis.
Nu eens was hij rijk en leefde als
een groot seigneur, dan weer had hij
geen stuiver op zak, maar voortdu
rend stond hij bij zijn waardin in 't
krijt.
Weinig gevoelig voor de eer, den
eersten schilder van zijn tijd onder
haar dak te huisvesten en voor de
kunst die trotsche minachting too-
nend, welke den meesten echten men-
schen van zaken eigen is, kon ze het
hein soms lastig genoeg maken.
Op zekeren dag, dat ze in een
kwaad humeur was, dreigde ze zelfs,
hem als een gemeenen oplichter bui-
De Tafel met de Daalders SX™"gevcn als er op ge6Chil"
Zooals men begrijpen zal, nam de
waardin het bod aan en stak verge
noegd de welwillend aangeboden
daalders in haar zak.
Misschien heeft ze toen een zwak
vermoeden gekregen, dat Rubens
woord gehouden had, door haar kapi
taal en interest te betalen, maar meer
waarschijnlijk is het, dat ze dit j
tenkansje toeschreef aan „de dwaze
gril van den rijken Engelschman".
(„Hsgz.",.
ALLERLEI.
j Hij wees op de deur, door welke
ze was binnengetreden.
Ge komt in een kleinen tuin,
waaruit verder een smalle gang langs
eenige stallen naar de straat leidt.
j Daar neemt ge een rijtuig. Keer niet
naar uw eigen huis terug, ga ergens
anders heen en verlaat morgenoch
tend Londen.
Zwijgend opende hij de deur.
Ik dank u, zei ,ze.
Zijn ernstig optreden had haar
ook onder den indruk doen komen.
Maar hoe zult ge tegenover-uwe
vrienden mijn verdwijnen verklaren?
Op mijne eigen manier, ant
woordde hij bedaard. Als een man
opzettelijk zijn zaak heeft verraden,
is er slechts ééne verklaring.
Zijne zaak heeft verraden? her
haalde ze verwonderd.
Ik bid u, ga, smeekte hij. Ik zal
een half uur wachten, eer ik mijne
kameraden roep. Dan zijt gij in vei
ligheid en ik kan hun mijne rer-
klaring geven.
Hij bracht hare hand aan zijne
lippen en zij verdween.
Vaarwel, zei hij, wij zijn quitte.
Slechts weerstrevend ging madame
Turini heen. En toen ze op st.aat
was, kwam ze eerst recht tot bezin
ning, dat ze zoo pas aan een vreeso-
lijk gevaar was ontkomen. De chef
had geen stilzwijgen van ha- r e
eischt, geene voorwaarden gesteld, en
ze vroeg zich zelve nieuwsgierig af,
welke verklaring hij toeft wel aan
zijne kameraden zou geven.
Een half uur later, toen madame
Turini reeds ver weg was, klonk er
een revolverschot. De beide andere
samenzweerders snelden de kamer
binnen, welke de primadonna had
verlaten en vonden de verklaring,
welke hun chef hun achterliet
Ooft.
Sommigen zijn geneigd het hooge
watergehalte van ooft het bevat
dikwijls tot 90 procent water een
nadeel te rekenen. Maar men vergete
niet, dat men nergens water in zui-
verder toestand vindt, dan in vruch
ten de deur te zullen zetten, als hij tenhet lescht onzen dorst, vermin-
niet dadelijk betaalde. I dert don trek naar alcoholische dran-
Zoo juist was Rubens van het; ken en bevordert de vertering van
Louvre gekomen, maar had geenvaste spijzen,
rooien duit op zak. Eindelijk bevatten kersen suiker
Wat te doen? minerale stoffen, die van groot nutl
De waardin was niet in een stem-j zijn voor den opbouw en instandhou-!
ming om naar de beloften te luiste-j ding van ons lichaam,
ren, die haar huurder in overvloed i De aangename smaak dezer vruch-j
deed. Ze moest geld hebben, en wel, ten werkt opwekkend op de spijsver-
zonder uitstel. teringsorganen en bevordert de af-
De kunstenaar, tot het uiterste ge-scheiding der verteringssappen. Zij
dreven, nam een klein schilderstuk werken nog gunstiger op den darm
van den muur, schreef een briefje j dan pruimen, zetten deze tot werk]
aan een persoon, dien hij kende, j zaamheid aan en zuiveren de darm-|
waarin Inj zeshonderd gulden voor j plooien.
het doek vroeg, en zond een bediende Afgeraden wordt het gebruik vab
er mee naar het opgegeven adres. j 00ft des avonds, voor 't naar bed
Twintig minuten later kwam deze, gaan, want over 't algemeen geeft het
met het schilderstuk terug en zei, dat maag en ingewanden meer te doen
de meneer er niet meer dan vierhon dan met het 00g op €en goede nachti
derd gulden voor wilde geven. rust wenschelijk is.
Vertoornd zijn werk aldus als koop- j £al wel geen betoog behoeven, dat
waar behandeld te zien, scheurde de men de pUten der kersen iet mo0
schilder het doek doormidden en ver-inslikken. Bij blindedarmontsteking
trapte de stukken met zijn voet. kan voorkomen, dat ingeslikte
Een Rubens voor vier honderd kersenpitten mede tot de aandoening
gulden, nep hn tis schande. i hebben bijgedragen. Een menscb
De waardin, die niet begreep, hoe heeft geen vogelmaag en ook zijn dan
iemand zoo n mooie hand met geld men ziin niet od't vervoer van znlkfl
kon weigeren, en die haar verwach- ip ™r.™efr ZU'KG.
^erTo^Sden te weigeren1lat 5e'$S|
voor wat verfgekladder op een stuk I Wauwzuur, een sterk vergift bevat,
doek was gekkenwerkEn hij moest
nu maar weten, wat hij wilde, onmid-! ^ter ?eb,rmk vank«*
dellijk betalen of de deur uit. j P maken, nl. door er bedt
Rubens, de groote Rubens, op bet; warmers van te maken. Nadat men
punt om op straat gezet te worden, i pitten m water van alle vruchtj
beloofde haar op zijn eerewoord, dat! vleesch heeft gereinigd, droogt men
hij binnen acht dagen betalen zou. j ff en ^aat ze eenigen tijd in de zori
Zonder het antwoord van de waar-, bleeken. Dan vult men er een zakje
din af te wachten, ging hij naar zijn mee van 15 bij 30 centimeter onge-
kamer en sloot zich daar op. v??'" vervaardigd van een sterke stofJ
Gedurende die acht dagen ging; bijv. grof linnen of bombazijn. 'tMag
Rubens weinig uit. Nauwelijks zagnatuurlijk niet stijf zijn opgevuld!
men hem eenmaal 'daags van zijn maar zoo, dat het gemakkelijk te bui!
kamer komen, die hij dan telkens Is- Legt men zulk een zaakje deö
zorgvuldig op slot deed. 1 winters vóór 't naar bed gaan één oi
Toen de vastgestelde termijn ver-' twee uur op een heete kachel liefst
streken was, binnen welken hij haar jnet een tegel of zoo iets er onder voor
voldoen zou, kwam hij met een klein, 't branden dan heeft men een goed-'
taschje in de hand naar beneden. koopon en doelmatigen bedwarmer]
Ik heb mijn belofte gehouden,want de pitten zijn slechte warmtege-;
zei hij tot de waardin. Op de tafel leiders en blijven daarom geruimen'
van mijn kamer zult ge al het geld. tijd warm. Natuurlijk kan men zuike
vinden, dat ik u verschuldigd ben.zakjes ook gebruiken om schoenen te
Goeden dag, juffrouw verwarmen en voor andere doelein-i
En de deur achter zich toetrekkend,den.
verliet hij als een deftig meneer hei 1 Het schijnt, dat de Romeinsche veld-i
ongastvrije huis. j heer Lucullus na de overwinning van
Zonder dralen vloog de waardin de: Mithridates, koning van Pontus, in
trap op naar de kamer, die Rubens; 74 vóór Christus, uit diens rijk 'de^
zoo juist verlaten had. i kerseboom naar Rome overbracht]
De deur stond open. Nog vóór ze Aldus verhaalt tenminste Plinius Het
boven was, zag ze het geld links en eigenlijke vaderland van den boom
rechts over de tafel gesmeten liggen, was waarschijnlijk de kust der Zwarte
Vijffrankstukken, franken en halve Zee in Klein-Azië, in rlen omtrek vau
franken straalden haar tegen in een C.erasonte (Kirisontho of Kyresun.i
hoeveelheid, die zeker voldoende was vroeger Cerasus). Van deze plaats ver-i
Vai!-d? F"^e. waardin, kreeg hij ook den naam Cerasus!
elan.rlen. en glimlachend trad ze de aarvan ons woord kers is afgeleid,
kamer binnen om het hove geld op te nMe a(leidins bewijst, dat de Ro-
wfiteï gcmeend had noo,t 16meinen op huS beurt dén boom naar
zullen krijgen. deze landen hebben overgebracht.
NauwelijksgS ze de hand er rw-Vermoedelijk brachten zij hem het
uitgestoken,"of ze d.t a f,XïSi»ttdat "ltad#
geen centime op de tafel lag. alles .StfLSflï V
was geschilderd. Al die goud- en zil- ||d ~u'Srell0ïoomg.aarden h/d"
verstukken. zoo bedrieglijk nagebootst S0" aa"ïïl?gda °,p def? W1'ze ff"»
waren het werk van den schilder! hevehngsvrucht van
Buiten zichzelf van toorn liep ze ne,1, N°°™en.
naar de kust, waarin de schilder zijn' ,001 f verovering van Pontus was
kleeren bewaard had. Gelukkig, die Ts. ('6Tf Bomemschen lekkerbek-
had hij niet meegenomen, en ze kon me' fobekend, maar eerst nadien
zich althans ten deele schadeloos stel- "Jd /werd de boom m Italië geaccli-
len. i matiseerd. De goede eigenschap, dat
De kapstokken- waren goed voor- vffchten in den voorzomer rijpten,
zien. Wambuizen van fluweel en sa- aiaakte, dat men zich met ijver op
t'in in alle kleuren, mantels, kra- befc a an kweeken er van ging toeleg
gen. hoeden met veeren, schoenen, f.en- Daaraan is het te danken, dat
rapieren, niets ontbrak. i "^ans een groot aantal verscheiden-
Zij trad nader om een mooi, kers- bekend zijn. In zijn „fruitkun-
i kleurig wambuis in de hand te ne- .S woordenboek" noemt Serrurier
j men, toen ze bemerkte, dat de heele minder dan 260 soorten van ker-
j kostbare uitrusting, kostbaarder zelfs sen> krieken en mofellen. op.
dan ze vermoedde... geschilderd was!
De illusie was volkomen.
Gerechtige goedheid, die brodde- Ue'.eerde bediende».
laar, die hongerlijder had haar voor Een bekwame bediende was dene-
den mal gehoudenjgerslaaf van den schilder Velasquez,
En toch had Rubens woord gehou- Juan Pareja, die zijn meester 't schil
den en zijn schuld ruimschoots af- deren zoo goed had afgezien, dat hij
gedaan. j Z6if eeu uitstekend schilder werd. Een
Het goede mensch had graag aan- andere bediende was een Kalmuk, die
stonds al (lat bedrieglijk schilder- ten tijde van Czaar Peter don Groo-
wcik opgeruimd, waarva.il het gezicht ten den zoon eener voorname familie,
alleen al, volgens haar, een bcleedi- Spafarijew, uit 't Kalugisch gouver-
ging was. 1 nement als bediende werd meegege-
den muur De i°ng0 Sp.?,ari*w
dus haar huis er voor moeten
schadigen. Het middel zou erger zijn
dan de kwaal.
De bedrieglijke tafel
EEN VOLGZAME PATIENT.
Drie glazen bier zouden mij kwaad
doen, heeft de dokter gezegd. Best.
Dan zal ik dadelijk een vierde bestel
len.
digde haar het meest, ze liet deze V V
aanstonds wegnemen en op zolder j SUS ilï'M
Het'voorval werd in de stad be-«i'mjraliteits-
kend en al spoedig kreeg de bewuste j*ln blïzi-in v an den Czaar
kamer een zekere vermaardheid. Som- Plaat- vond, met zeer gemengd© ge
inige reizigers vonden liet een voor-yoai?Ps te^emoet zag. Zijn eenige
recht, als hun de kamer was aange- H .s was ,Z1Jn Kalmuk Deze had
wezen, die door den schilder aldus studiën meegemaakt en Spa-
was versierd. farijew liet zich door hem naar het
De waardin begreep niets van diebegeleiden, in de hoop, dat
malligheid en aan ieder, die kwam, dienaar hem zou helpen, als hij
vertelde ze, dat ze haar geld niet ge- ln verlegenheid moclit komen,
kregen had. Dat geschiedde dan ook, eindelijk
Op een goeden dag vroeg een En- bemerkte Peter echter het gefluister
gelschman de waardin of ze dat schil- fusschen heer en dienaar en nu vroeg
derwerk in de kast niet voor mooie -1 opheldering daarover. De Kalmuk
klinkende daalders vilde inruilen. erkende en nu zette de niet weinig
Dat zou allemaal heel mooi zijn,verbaasde Czaar 't examen met dezen
antwoordde de goede wouw, als die voort. Het resultaat was zoo schitte-
kerel het niet op den duur zelf ge rend, dat de bediende zijn vrijheid
schilderd hadMaar ik heb op verkreeg en naar een oorlogsschip
zolder nog een tafel staan, die hij werd gezonden om zich verder te be-
ook beschilderd heeft, als je die heb- kwamen. In korten tijd had hij het
ben wilt, kan je ze krijgen. j zelfs tot kapitein gebracht en later
Toen de Engelschman de oogen-, werkte hij zich tot den rang vanvïce-
bedriegerij van den kunstenaar ge-! admiradl op. Peter had hem den
zien had, verklaarde hij, de tafel naam Kalmuckow gegeven,
direct te willen koopen, hij zou er
'cbt- den zeedienst wij den "en men hoopte"
moe en be dat hij 't zoo tot een voornaam ambt
in het onder Peter zoo machtig op-
verontwaar- ïï?,?.i!"'Ly.i:!k u?" i).rengen", Maar ,ziin
invloedrijke bloedverwanten hadeten
