BARBAARSCHE PRAAL.
VAN HET OORLOGSTERREIN.
DRONKEN WESPEN.
Niet den heer der schepping alleen
is liet eigen, zich te buiten te gaan
aan alcoholische dranken; één dei-
kleinste schepselen, de wesp, schijnt
met hem dit twijfelachtig voorrecht
te deelen. Men heeft gezien, hoe de
wespen gulzig aanvielen op die
vruchten, druiven vooral, die ten hal
ve reeds verrot zijn, waarin dus het
gistingproces reeds een gedeelte van
de suiker in alcohol heeft omgezet.
Dan, in „kennelijken staat" ver keu
rend, gaat het hun ongeveer als den
meesten menschelijken drinkebroers
zij worden öf slaperig on gaan in hei-
gras zitten uitsoezen, of zij worden
lastig en vallen iemand aan zonder
reden.
Toch kunnen wij voor het dier „ver
zachtende omstandigheden" pleiten,
wien het allerwaarschijnlijkst, alleen
om de suiker te doen is.
Het ondergaat de gevolgen van den
alcohol, de mensch haalt zich die op
den hals.
EEN REIS DOOR DE LUCHT.
Gewonde Russen per as uit het kamp naar de veldhospitalen vervoerd.
DE GEHEIMZINNIGE
SCHILDER.
(Naar het Engelsch).
L i
Nooit gehoord van Olivier
West! riep mijn vriend, John Pol-1
son, verbaasd uit. Wel, Paul, waar
hebt ge dan de laatste twaalf maan-
den gewoond
O, zei ik verontschuldigend. Ik
koop zelden schilderijen. Ik ben niet, 1
zooals gij. Dit zal het, u dan ook wel j
verklaren.
Barry Conway, een artist, was
juist binnengekomen en voegde zich j
bij ons in het rooksalon van het Me-j
tropöle Hotel te Londen. Poison en ik i
waren Amerikanen. Hij woonde reeds 1
sedert eenigen tijd in Europa, terwijl
ik voor zaken over was.
Wel. heb je van mijn leven, her
nam Poison. Kom eens hier en zie
eens naar dit schilderij. Indien ge
niet zegt, clat het mooi is, zal ik je
den neus tusschon twee ooren zetten.
Op weg naar Poison's kamer legde
Conway mij uit wie Olivier West was.
Na vooraf gedurende een jaar op de
Academie geweest te zijn. was hij op
de wereld gevallen gelijk een komeet.
Zijn succes was oogenblikkelijk ver
zekerd. En sedert is hij hooger ge
klommen en verzekerde zich eene po
sitie als landschap-schilder.
Er was echter omtrent hem eene ge
heimzinnigheid.
Niemand had hem gezien, of kende
hem, of wist iets omtrent hem nie^
mand behalve Kennett, de koopman,
op Charing Cross Road. En wat Ken
nett wist, hield hij ten strengste voor
zich.
Het is een kleinood een klei
nood riep Conway uit, terwijl het
schilderij uit zijn doos werd gelicht.
En ik, ofschoon ik geen kunstkenner
ben, noch op eenige wijze een be
wonderaar van schilderijen, stemde
dit van harte toe.
Het onderwerp was eenvoudig en
landelijk een aantal jongens voor
een school, een of twee glurende door(
de spleet van de deur.
..Te laat voor school" was de titel, j
Het was de getrouwvolle weergave
der gezichten en houdingen die dit
genrestuk zijn waarde gaf.
Het is een kleinood, herhaalde
Conway. Poison, ge zijt een gelukki
ge kerel om zulk een juweeltje mach
tig te worden.
Ik moest betalen, begrijpt ge.
Dat begrijp ik, voegde Conway
er aan toe. Zijn stem vroeg echter
„hoe veel zoo duidelijk als een
stem dat kan, maar Poison bevredig
de hem niet.
Geschiedde het door tusschen-
komst van Kennett Ja. dat dacht ik
wel. Hij schijnt veel te handelen in.
West's schilderijen. Ge hebt Olivier
zelf toch niet gezien, veronderstel ik
Neen, Kennett zei, dat hij niet
in Londen woonde. Ergens meer naar
het westen Devon of Cornwall, denk
ik.
Gaf hij u zijn adres niet?
Neen. waarlijk, hij scheen niet
gaarne over hem te spreken.
Conway knikte geheimzinnig en
riep uit met een beteekenisvolle stem:
Dacht ik het niet.
In het noorden, in een plaats Wood-
field geheeten, in Lancashire, had ik
een bloedverwant wonen. een nicht,
die zich met de kunst bezig hield.
Brieven van haar moeder, mevrouw
Halton, waren steeds vol over Betsie's
succes. Wetende, dat Conway bekend
stond als 't ware iedereen te kennen,
vroeg ik hem nu of hij ooit vanBet-
sie gehoord had.
Hij bedacht zich toen schudde hij
het hoofd.
Wat. is haar manier? Olie, water
verf, of wat?
Olieverf, geloof ik. Ja, zij schil
dert in olieverf.
Hij schudde het hoofd, thans meer,
beslissend.
Neen, ik kan niet zeggen dien
naam ooit gehoord te hebben. Hij is
in alle geval niet zoo bijzonder be
kend.
Ik nam zijn uitspraak voetstoots
aan.
Het gesprek keerde terug op Olivier
West.
Conway, die geërgerd scheen door
liet onoplosbare geheim, bracht op't
laatst John ook in dezelfde stemming.
Natuurlijk bestaat er een of an
der plan, zei de artist, met West's te
rughoudende gewoonte. Iemand die
zich bekend heeft weten te maken,1
zooals hij gedaan heeft, wordt niet!
rnet verlegenheid geplaagd. Daar zit!
iets anders achter, of ik ben een'
Franschman.
John had een idee enkeerde zich;
tot mij.
Wil ik je eens wat zeggen, Paul,
wc zullen dezen koopman eens een!
poets bakken. Ge zult morgen naar'
hem toegaan, met mij een rijk
Amerikaan, juist aangekomen, zot op
schilderijen, enz. Ge moet een van
West's schilderijen willen koopen.
ik weet dat hij er een bij de hand zal
hebben, maar we stellen tot conditio
sine qua non. dat ge West zêTf ziet.
Geen kwaad in het spelletje vinden
de. stemde ik toe.
In den. loop van het verdere ge
sprek, vernam ik. dat Poison laatst
aan West opdracht had gegeven een
pendant te maken bij ,,Te laat voor
school". Kennet had het order aange
nomen, aanstonds geaccepteerd, en
zonder zich tot West te wenden, een
datum bepaald, waarop het schilder
stuk zou worden afgeleverd, welke
handelingen Conway meer dan ooit
te voren verbaasden.
Welde duivel zit er tusschen,
merkte hij op. Hij neemt het order
aan op eigen risico? Ik zal spoedig
moeten gelooven, dat Kennett zelf de
artist is en „Olivier West" slechts een
verdichte naam.
Den volgenden dag reden John en
ik naar Charing Cross Road en had
den een gesprek met den koopman.
Onze. poging om achter West's adres
te komen was tevergeefswe konden
zelfs niets meer omtrent hem te we
ten komen dan wij te voren reeds
wisten.
't Spijt mij zeer. mijnheer. Mr.
West zou zeer blijde zijn uwe orders
te ontvangenmaar mijne instruc
ties zijn streng in zijne eenzaam
heid is, wat mij betreft, niet door te
dringen.
Indien ik West maar eens zag,
wierp ik tegen, zou ik in staat zijn,
in drie minuten uit te leggen wat ik
hebben moet, terwijl schrijven of u
mijn idee mededeelen, beide onvol
doende zijn.
Kennett bleef weigeren.
Een samenkomst met West was niet
te verkrijgen. En daarom gingen wij
met zichtbare boosheid weg. zonder
een order achter te laten.
II.
Een weck later bevond ik mij te
Woodfield. aan de deur van mijn
tan te' s woning.
Ga ze eens bezoeken, had mijn
vader gezegd. Het is slechts een af
stand van 250 mijlen van Londen. En
indien de schilderijen van het meisje
iets waard zijn, breng er ons dan een
mee.
Betsie was aan 't werk toen ik aan
kwam, maar spoedig zeiden mij voet
stappen op de trap, dat het atelier
verlaten was.
Ik keek uit het venster .Er waren
slechts drie schoolmeisjes met boeken
en tasschen.
Een oogenblik later trad Betsie de
kamer binnen. Zij was een klein meis
je met schoone gelaatstrekken, blon
de haren en O zulke wonderschoons
oogenzij was aangenaam in 't spre
ken..
Hoe maak je het. neef PaulWel
het ishoeveel jaren? geleden se
dert ik je voor 't laatst gezien heb.
Het spijt mij, dat ik je moest laten
wachten, maar ilc_ had een bijzonder
stukje werk onder hariïïen, dat ik af
moet maken.
Mevrouw Halton voegde er bij
Betsie heeft opdracht gekregen
een bijzondere schilderij te maken,
een order gegeven door een voornaam
heer. Hij kocht een barer schilderijen
en wenschte er een pendant bij te
hebben.
In den loop van het volgende half
uur, vernam ik de geheele geschiede
nis van Betsie's geluk. Toen zij op ze
keren dag op eene heuvelzijde schil
derde, werd haar werk gadegeslagen
door een vreemdeling, die het bijzon
der prees en een schilderij kocht. La
ter kocht hij een ander en nog een
ander: en thans leen handelaar in
schilderijen zijnde) nam hij alle schil
derstukken die zij vervaardigde.
Betsie maakt fortuin, verklaar
de Mevrouw Hatton. Hoeveel denkt ge
dat ze voor dit krijgt zestig gulden.
Ja, werkelijk zestig gulden, zeg ik je.
En zij maakt het binnen een week af.
Ik lachte vriendelijk en wenschte
Betsie geluk. Zij, zoowel als haar
moeder, scheen deze betaling ruim vol.
doende te vinden. Vergeleken echter
met de prijzen, die ik later vernam,
was hij veel ie gering.
Na de lunch werd ik mee naar het
atelier genomen en werd mij het
schilderij getoond. Het kwam mij on
middellijk voor als een imitatie van
Olivier West.
Hebt ge ooit van West gehoord
vroeg ik. Men heeft verteld, dat hij
in Londen veel furore maakthij is
het jongst ontdekte genie!
Mijn nicht schudde het hoofd.
We zijn hier van de wereld af
gezonderd.
Vreemd vervolgde ik. Een feit
is het, dat uw-werk juist hetzelfde is
als het zijne.
Betsie nam dit als een compliment
aan. Zij haalde een schetsboek voor
den dag en overhandigde het mij.
Ik maak altijd een schets van
mijn schilderstukken, zei ze. Zie, dit
is de gelukkige, die de aandacht van
den koopman trof. En dit is de
schets van het schilderij, waarvan de
heer er nog een pendant bij wil heb
ben.
WatIk trok het boek uit Bet
sie's hand en liep naar het venster.
Wel, goede hemel deze tweede schets
die zij mij toonde, was een copievan
„Te laat voor school"
Ge hebt order gekregen er een
pendant bij te maken vroeg ik.
Ja, zei Betsie. Deze stelt, zooais
K>.i £iet. jongens voornu zet ik op de
nieuwe niets dan meisjes. Maar. wat
scheelt er aan?
Iets van belangBij het doorbla
deren van het schetsboek, kwam ik
een andere tegen" die ik herkende als
van een fier schilderijen in Kennelt's
winkel. Het was zeer duidelijk, maar
NIEUWE NAJAARS
MODEKLEUREN.
Vier verschillende, gedeeltelijk nieu
we modekleuren schijnen voor den
herfst bijzonder bevoorrecht te zullen
worden. Het zijn hoofdzakelijk de
kleuren „Cacomille" (kamillekleurig)
„Hanneton" (meikeverkleurig), „Len-
tille" (erwtenkleurig) en „Puce"
(bruinrood). Ook van de reeds sinds
geruimen tijd in de mode geweest
zijnde mollenkleur stelt men zich
veel voor.
Eene dame in Engeland benoemde
dezer dagen tot hare erfgenamen 32
katten, waarbij zij ter verzorging van
deze beesten nauwkeurige voorschrif
ten gaf.
Altijd zijn er menschen te vinden,
die om op die wijs hun naam on
sterfelijk te maken hun leven wa
gen bij de meest onzinnige toeren.
Zoo heeft onlangs een student van
de universiteit te Genève, een mijn
heer Chapuis, de bewoners dier schoo
ne en beroemde Zwitsersche stad ver
baasd door "t op ons plaatje uitge
beelde tochtje.
Hij liet een stalen kabel van meer
dan vijfhonderd meter lengte span
nen van een hoog gelegen bergpla
teau naar een lager, en gleed daarna,
drie-en-twintig keeren achtereen in
vier minuten langs dat koord naar
omlaag, zonder van eenig veiligheids
toestel gebruik te maken.
Dien laatsten keer verloor hij ech
ter zijn evenwicht en kon slechts met
de grootste moeite zich redden van
't te pletter vallen op de rotsen onder
zich. Dit schijnt er bij hem den schrik
in gebracht te hebben, althans tot nu
toe heeft hij het niet herhaald.
zeer verrassend.... mijn nicht was
Olivier West
Hoe hoe teekent ge uwe schil
derstukken? vroeg ik hijgend.
Mijn nicht toonde mij een mono
gram, verborgen in het hoek van het
prachtstuk op den ezel.
Zooals dit. Het was de wensch
van mijnheer den koopman.
Wie is de koopman Is het een
zekere mijnheer Kennett op Charing
Cross Road te Londen?
Betsie lachte.
Kent gij hem
Ja, hervatte ik. Ik weet dat lii.i
een schurk is. Heeft hij het recht uwe
handteekening te veranderen, de let
ters B. H. uit te wisschen en iets an
ders in de plaats te zetten?
Betsie begon door mijne opgewon
denheid te beven.
O, neen. Tot niets van dien aard
heeft hij het recht.
Zonder verder dit punt te bespre
ken, vertelde ik haar zijne handelin
gen.
Gij zijt de ware Olivier West,
riep ik uit. Er bestaat geen andere.
En deze schurk heeft u het werkelij
ke succes onthouden hij behield het
u toekomende geld ook, wil ik wen
den.
Zoo bleek het ook te zijn. Betsie's
kwitantiën, die zij reeds zoo ga-*»
had geacht, bedroegen minder dan 't
tiende van het bedrae\ waarop zij
recht had. Het verschil was in Ken-
neti's zak gegaan.
Uit de bijzonderheden die zij mij
nog mededeelde bleek zijn doel. Hij
had Betsie afgeraden hare schilder
stukken ten toon te stellen haar
werk (zeide hij) was daarvoor nauwe
lijks goed genoeg daar een schilde
rij, die naar de Academie gezonden
was teruggestuurd was geworden.
Gedurende een bezoek van. Betsie
aan Londen, was zi;j bij den koopman
geweest, die persoonlijk haar gangen
naging.
Bij alle personen, bij wie zij infor
matie zou hebben kunnen krijgen,
werd zij niet toegelaten.
Het is klaar als de dag. verze
kerde ik. De man beeft u bestolen,
terwijl hij een goudmijn van u
maakte. Thans staat hij op het punt
aan de kaak gesteld te worden.
Betsie's schilderstuk zou binnen drie'
of vier dagen gereed zijn. Ik over-;
reedde haar het volgens gewoonte j
naar Kennett te zenden en den vol-!
genden dag hem persoonlijk te gaan
bezoeken. Ik verzocht haar naast het j
gewone monogram een ander te zet-
tc-n, op een plaats waar het moeilijk'
ontdekt kon worden.
Zend mij een telegram, wanneer'
liet is afgezonden „Metropóle Ho-j
tel. Londen". Ik zal u op het Euston-j
station ontmoeten en wij zullen sa-
men den koopman eens een lang ge-
zicht doen zetten.
III.
Teruggekeerd te Londen nam ik
Poison in vertrouwen en zetten wij
een plan op touw. Betsie werd, toen
zi;j aan was gekomen, het schilderij
van Poison getoond, dat zij aanstonds
als het hare herkende.
Wij, met ons drieën, reden in een
rijtuig naar Kennett. Betsie bleef in
het rijtuig, terwijl Poison en ik het!
vuur openden.
- Is mijn schilderij al aangeko-,
men, Kennett Ik geloof dat het on-i
geveer de tijd is.
Ja, mijnheer. Het is juist aange-:
komen. Het kwam hedenmorgen. Hier
is het.
Het was het schilderstukje, dat lk
op den ezel in mijn nicht's atelier
had gezien. Haar „B. H." was uitge-,
wischt en „Olivier West" in krullen-,
de letters in de plaats gezet. -Verder
echter, in den hoek stond de tweede
„B. H." die aan het onderzoek van
den koopman ontsnapt was.
Ik wees Poison hierop en gaf mijne
voldoening te kennen.
Poison haalde een cheque-boek voor
den dag en maakte zich gereed een
cheque te schrijven.
t Is een aardig bedrag, dat ge
hiervoor wilt hebben. Kennett, brom
de hij. t 1= waarlijk een fortuintje, i
Kennett grijnslachte.
Er is groote vraag naar Mr.
West's werk. Zijne prijzen stijgen.
- Maar ik verzeker je dat. wan
neer ik West zelf gezien had, hij mij
veel minder zou berekend hebben.
Zoudt ge 't ook niet denken.
Kennett verzekerde nadrukkelijk dat
zulks onmogelijk was.
O, neen Mr. West geeft zelf de
prijzen op -- de laagste die hij ma
ken wil. Hij weet uiterst goed welke
waarde zijn werk heeft.
Geeft hij zelf de prijzen op, waar
lijk
O, ja. Ik ben slechts zijn agent.
Poison haalde diep adem en scheen
zich met. den prijs te vereenigen.
In orde. Kennett. Wilt ge het
even voor mij inpakken. Mijn rijtuig
staat voor de deur ik zal het mede-
nemen.
Kennett bad reeds de handen op
het schilderij gelegd, toen Poison hem
tegen hield.
- Wacht eens een oogenblik.
Hij keerde zich tot mij.
Ik denk, dat onze vriendin hem
wel eens wil zien, zou 't niet? Laat
haar even binnenkomen.
Een oogenblik later trad Betsie bij
den koopman binnen, die bleek werd
als de dood.
Veroorloof mij. zei Poison vroo-
lijk, U voor te stellen, mijnheer Oli
vier West. Wel, ge schijnt ontsteld.
Wat is er?
Het gekscheren werd spoedig
volgd door eene strenge terechtwijzing
waarvoor Kennett ineen kroop als een
geslagen hond. Hij deed geen poging
zich te verdedigen.
Zijne misdaad was te" duidelijk be
wezen. de ontdekking te volmaakt.
Ge moogt u nog gelukkig noe
men, dat ge niet wordt vervolgd
vervolgd en gearresteerd, zei Poison
barsch. Betsie kwam echter tusschen-
beiden en de zaak werd door een
cheque van een enorm bedrag in orde
gebracht,
Twee dagen later waren de deuren
van Kennett's winkel gesloten. Hij
wist. dat zijn bedriegerij hekend moest
worden.
En ofschoon Betsie voortging te
schilderen onder den naam van ..Oli
vier West", stierf deze zaak een na
tuurlijken dood.
j DE ONDERZEESCHE KLOKSEINEN.'
Naar aanleiding van de ramp, wel-
ke liet Deensche stoomschip „Norge"
onlangs heeft getroffen en waarbij,
zooals men weet. honderden menschen
zijn omgekomen, wijdt de Leucht- j
turm van Bremen een lezenswaardig
opstel aan de proeven, in Amerika
genomen met het stelsel van onder-
zeesche klokseinen.
De Leuchtturm deelt o. a. het ver- 1
slag mede van een der officieren les
Norddeutschen Lloyds, die een studie-
reis heeft medegemaakt aan boord
van een der booten van de „Metropo- i
litan Steamship Cy.". welke varen tus
schen New-York en Boston en voor
zien zijn van de noodige toestellen
om het kloksein, door lichtschepen j
voortgebracht, op te vangen. Uit dat j
verslag blijkt dat het klokgelui onder
water 9 minuten eerder werd verno-
men dan het gebruikelijke mistsei»
aan dek. waardoor de boot, waar-op
genoemde officier zich bevond on
danks den heerschenden mist veilig
op het lichtschip kon aansturen en
ongehinderd haar weg vervolgen. De
Leuchtturm is dan ook van gevoe-
len, dat de nieuwe uitvinding vin
practisch nut is voor de zeevaart °h
j het wenschelijk zou wezeu, dat zij
algemeen werd toegepast, vooral In
betrekkelijk nauwe vaarwaters, zoo
als het Engelsch Kanaal Dijvoor- 1
beeld, waar de scheepvaart druk '3
en het gevaar voor aanvaringen en
strandingen bijzonder groot.
Pracht en praal behooren zeer zeker
tot de vredige machtsmiddelen.
Dat wordt minder, naarmate de
volken zich beschaven, doch zelfs de
ernstigsten, de besten onder ons ko
men niet immer vrij van den indruk,
dien leege praal en klatergoudglans
verwekken.
Geen wonder, dat in onbeschaafde
landen de heerschers zich omhangen
en omringen met goud en zilver en
schitterende kleuren.
Ook in 't kille, nevelige Westen voe
ren de vorsten immer groote pracht,
als zij zich op officieele tijden den vol
ken vertoonen.
Maar hier waar de ontwikkeling
veel wegvaagde van den invloed der
goud schittering op bonte jassen, waar,
bij regen- en heveltij, felle glans en
schrille kleur hinderlijk dissoneeren,
ziet men niet de grandioze kleuren-
praal der Oostersche heerschers.
Daar, in die verre landen, waar een
intense schijn van gouden zon, zelfs
aan 't armoe-gewaad iets tooverach-
tigs geeft, waar rondom in de natuur
een mengeling van forsche kleuren
sterk leeft, wordt de hoogste inspan
ning geëischt, om die schittering te
overschitteren.
Maar 't is den heerschers van Azië
immer gelukt. Ons plaatje geeft er
een flauwe afspiegeling van. Toen de
Engelschen in Tibet de sterkste ves
tingen der Lalima's veroverd hadden
en 't grootste verzet gebroken, bood
de Chineesche onderkoning der pro
vincie Bhutan zich aan als bemidde
laar. En in groote statie bezocht hij
't, Engelsche kamp.
Wij zien hem komen aanrijden in
een omgeving van hooge hofbeambten,
waar rondom wapen- en banierdra
gers schrijden.
't Geheel was een mengeling van
goud en geel, van groen en blauw,
van blauw en rood, dat alles fel leef
de onder intens zonlicht en de sober
heid der Engelsche uniformen tot een
trieste vaalheid vernevelde.
De Engelschen namen 's onderko-
nings aanbod tot bemiddeling aan,
doch den nog mokkenden priesters
van Thibet kon hij met zijn schitte
ring den wrok niet uit het hart, schij
nen.
Zij bedankten voor zijn diensten.
IN DE DIEVENSCHOOL.
In Londen zijn echte dievenscholen,
waarin ervaren dieven en inbrekers 1
kinderen met de grootste zorgvuldig- i
heid les geven in hun werk en de I
meest geschikte methoden aanwenden
om de leerlingen in de kunst van in
breken in te wijden. Daar het een
zeer gewichtig feit is, dat er ge-
ruischloos zal worden ingebroken,
leert men den kereltjes, hoe zij de
huizen moeten binnenglijden. Zeer
geliefkoosd is de truc om in opdracht
van makelaars huizen te bezichtigen.
Wanneer zij daar van een uit de
vele van een rij huizen een plan heb
ben, bezitten zij een sleutel voor de
geheele rij. Na eenige dagen gaande 1
leerlingen dan ook naar het huis,
maar over het dak. De leermeester
bewaakt het huis van buiten als de
lucht zuiver is, steekt hij een luci
fer aan, twee beteekenen gevaar. Een
politiebeambte van Scotland Yard j
maakte op die manier een goede
vangst. Hij bemerkte hoe een man
met een pijp in den mond een straat
in liet Westen van Londen op- en af
liep en voortdurend lucifers aanstak.
Daar er. echter geen rook uit de pijp
kwam, werd hij opmerkzaam en kroop
achter een boom, om te zien hoe het I
zaakje afliep.
Spoedig werd er weer een lucifer
aangestoken en er kwam een twaalf
jarige knaap uit het huis. die een zak j
hout op den rug droeg. De detective
hield den jongen aan en vond onder
het hout juweelen. tot een waarde
van f 40,000. De leermeester wou vluch
ten en de jongen beweerde hem nooit
gezien te hebben, doch later werd
ontdekt, dat hij éen onvluchte gevan
gene was.
Gewoonlijk zijn de stichters van
dievenscholen vroegere gevangenen, f
Het valt hun niet zwaar jongens te j
vinden met slechten aanleg. Het on
derwijs duurt eenige maanden. Het
begin wordt gewoonlijk gemaakt met I
zakkenrollerij. Damesjaponnen met j
den zak achter in den rok bieden niet
veel moeilijkheden.
Om dasspelden te stelen, moeten
twee dieven samenwerken. Enkele
passen voor hun slachtoffer zeggen zij
elkander goeden dag. Als de manna-
dert gaat één medeplichtige achteruit,
draait zich dan om en overhandigt
den vriend een brief, waarbij hij met
de hand langs den bezitter van de
naald komt en handig de naald weg
pikt
OM PAARDEN VOOR VLIEGEN TE
VRIJWAREN.
dient het volgende middelMen dom
pelt een spons in een dunne karbol-
zuur-oplossing (voor 5 a 10 cent in
elke apothöek te verkrijgen) en be
vochtigt daarmede die deelen van het
paard, die 't meest door de vliegen
worden gezocht. Dit middel is zeer
probaat, omdat geen insect den reuk
kan verdragen.
