J De Eerste Kerstdag valt dit jaar
op Zondag. Deze omstandigheii
I wordt een zeer gelukkig voorteeken
genoemd. Men zou dan verzekerd kun
nen zijn van een fraaien zomer en
leen goeden winter.
Een Misverstand.
Wanneer men een vruchtboompje
plant, zijn wortels drenkt, zijn uitr
epruitsels afsnijdt, zijn staan onder
steunt en de rupsen van zijn blade
ren zoekt, en dan als nog pas de
eerste vruchten u verleidelijk uit de
groene bladeren tegenlachen een
geheel onbekend persoon langs den
weg komt en zegt: „Geef mij die
vruchten en bezorg mij een bord en
een mes, opdat ik er mij een schotel
van kan makenzou men dan dien
persoon niet grenzenloos onbeschaamd
noemen
Hollandsche Dames in Engeland.
Uit allerlei komieke mededeelingen
in de buitenlandsche pers weten we,
dat ons land daar weinig beter be
kend is dan b.v. de geheimzinnige
streken in 't Aziatisch hooggebergte.
Voor Engelschen en Amerikanen zijn
wij allen een soort Volendammers en
wat voor Volendaimmers dan nog
Sedert jaar en dag hebben caricatu-
risten als Tom Browne en Phil May
ons land afgereisd en er de makke-
li jk te chargeeren typen van de Zui
derzeevisschers in goedbetaalde spot
prenten omgezet, die in hun land voor
waarheidsgetrouwe portretten van 't
Hollandsch volk doorgingen.
Touristen en serieuse artisten zijn
naar ons land gekomen en hebben
er 't spreekt vanzelf die plekken
opgezocht, waar 't typisch visschers-
of boerenleven nog als vóór eeuwen
voor tb est aat, uiterlijk althans. En
oppervlakkig als de meeste reizenden
zijn, zelfs de artisten, hebben ook zij
een carieaturistischen indruk van
ons land meegenomen en thuis in
den trant van „Bereisde Roel"
hun indrukken sterk aangedikt rond
verteld, zoodat voor 't meerendeel
Holland het land is der fantasie-Vo-
lendammers.
Een sprekend staaltje geven we
daarvan hierboven. Een Hollandsch
team hockey-speelster heeft Engeland
bezocht om daar tegen haar Éngel
sche zusters in 't spel haar krachten
te meten en een bekend Engelsch hu
moristisch blad geeft van dit geval
een teekening als boven.
Gelukkig verklaart de artist er niet
bij te zijn geweest.
KERSTMORGEN.
Wees welkom, gij vriendelijke morgen!
Hoe somber en kil gij moog' zijn
In 'i diepst van ons harte verborgen.
Is warmte en gloed, zonneschijn.
Wrij voelen de kracht, die er uitgaat
Van 't lieflijke god'lijke Licht;
Wij hooren ons hart, dat zoo luid
slaat
En merken een blos op 't gezicht.
Vreoigd' heerscht er langs wegen «t,
velden.
Al is de natuur als versteend
Vreugd' is 'twat de klokken ons mei
den,
Een vreugd, die met ernst zich ver
eent
Want wat ons de klokken doen hoo
ren,
Het klinkt als een lieflijke toon
Uit 't grijs verleên ons in d'ooren
'tls 'teeuwige lied, immer schóón.
't Weerklinkt in de harten van allen.
Wier oog ooit de ster heeft ont
waard
,,God heeft in den mensch welgeval
len.
Hem eere en dank, vrede op aard."
Kerstmorgenmet lichtglans door
weven.
Gij wekt in ons op, heilig vuur
De stroom van u uitgaand' ten leven,
Beziell zelfs de doode natuur.
EEN ELECTROCUTIE VAN RATTEN
ln de „American Miller' lezen we
een bericht, hoe in een graanpakhuis
in Rochester, waar zoo'n rattenplaag
heerschte, dat de schade door deze
dieren veroorzaakt, een belangrijk
financieel verlies vertegenwoordigde,
men er in geslaagd is door de toe
passing van een wetenschappelijke
terdoodbrenging, in één korten tijd er
zooveel te verdelgen, dat ze spoedig
geheel uitgeroeid zullen zijn.
Toen -de ratten zich voor de eerste
maal in dit pakhuis vertoonden, pro
beerde men achtereenvolgens de kat-,
de val, en 't vergif, maar hoe vol
energie de eerste en hoe kunstig en
sterk ook de middelen waren, de rat
ten waren te slim en verminderden
niet, integendeel vermeerderden zicli
zoodanig, dat het in het pakhuis
spoedig wemelde.
Men kwam toen op het volgende
idee, dat uitstekende resultaten op
leverde: het pakhu's wordt verlicht
door electrische gloeilampen, welke
zelden 's avonds gebruikt worden.
Men nam nu een plat stukje koper,
plaatste dit met een draad aan het
electrische gloei!icht. Op het koperen
p'aatje werd een groot aanlokkelijk
stuk kaas geiegd. Daarna werd een
tweede koperen plaatje op den grond
gelegd, bijna, maar niet volkomen
liet eerste aanrakende. De draad van
het gloeilampje die den stroom terug
voerde werd met dit tweede koperen
plaatje verbonden.
De kaas was duidelijk zichtbaar en
zag er zeer onschuldig uit, maar om
het te bereiken, zou een rat eerst moe
ten stappen op het eerste koperen
plaatje, dat verbonden was met den
draad, die den stroom terugvoerde en
tot zoover gebeurde er ook nog niets,
maar zijn volgende beweging zou
wezen, zijn voorpootje op het eerste
koperen plaatje te plaatsen, waarop
de kaas zoo verleidelijk lag uitge
stald. Maar op -dat oogenblik, met
zijn achterpootjes op het tweede en
zijn voorpootjes op het eerste kope
ren plaatje, vormt zijn lichaampje
juist de verbinding, die den stroom
voltooit en het 'diertje valt doodneer,
zonder zelfs tijd gehad te hebben te
piepen.
Het voordeel van deze vinding is,
dat zelfs de oudste en wijste rat geen
valstrik vermoedtde kaas is duide
lijk zichtbaar, zeer gemakkelijk te
bereiken en lokt door haar geur de
ratten uit .alle hoeken van het gebouw
en 't geheel ziet er zoo onschuldig
uit, dat zelfs de doode lichaampjes
de hongerige ratten niet afschrikken.
In het pakhuis vond men des mor
gens na de eerste proefneming reeds
verscheidene slachtoffersmen plaat
ste de volgende avonden een zestal
van zulke vallen en met zooveel suc
ces, dat de rattenplaag in dit gebouw
bijna tot het verleden behoort.
KERST-SNIPPERS.
Een kind. dat geboren wordt op
een Kerst-Zondag, zal, zoo beweert
men, zijn geheele leven dooi- het ge
luk worden begunstigd.
De gewoonte om elkander met
Kerstmis cadeaux te geven is vooral
onder de Duitschers in zwang. Zelfs
zij, die elkander slechts bij toeval
kennen, zenden elkaar bij die gele
genheid kleine of grootere geschen-
Doch wanneer men een dochtertje
bezit, schoon als een belle-fleur en
aanvallig als een sprookjesprinses,
en men heeft liet meisje een zorgvul-*
dige opvoeding gegeven en het acht
tien, negentien jaar steeds trouw voor
alle stormen behoed en het met
geheel zijn hart lief gehad, en er komt
dan een wildvreemde man en zegt
„Waarde heer, geef mij als 't u be
lieft het meisje tot vrouw j" dan
maakt men een beleefde buiging en
antwoordt: „Zeer veel eer voor ons.
mijnheer hoeveel linnen, tafellakens,
hoofdkussens, hoeveel geld moet u
nog bovendien hebben Neen, 't
is mij volkomen duidelijk, dat de
menschhedd menigen vader aanwijst,
•wien het zwaar Valt, die soort van
logica te verduwen.
Papa Cundstrom was in elk geval
daartoe niet in staat, en de gedachte
dat deze of gene indringer zijn Elina
van hem mocht vragen, was hem
even onaangenaam als warme cham
pagne, zakkenrollers of iets dergel ks
Doch niemand kan zijn noodlot ont
daan. en toen zijn kleine Elina eens
van een reisje naar haar taSte was
teruggekeerd, kon zij etenjioch drin
ken, pianospelen noch eenig verstan
dig woord spreken. In zich zelve ge
keerd, de groot© blauwe oogen met
onbestemde uitdrukking op het pla
fond gevestigd, zat zij doorgaans
zwijgend en hewegenloos te peinzen.
Daar het plafond echter eerst on
langs opnieuw gewit was en er ab
soluut geen vlekje aan te ontdekken
viel, scheen deze buitengewone ma
nier eer een naderende ziekte dan
een lastige overdreven zudht naar
zindelijkheid aan te duiden.
Moeder, onderzoek toch eens, of
zij zich niet1ê~sterk heeft geregen,
zeide papa tot mama.
Neen, de knoop van den corset
veter zat nog juist op dezelfde plaats,
als toen zij naar tante was gereisd.
Bovendien was het kind sedert dien
tijd eer magerder dan zwaarder ge
worden.
Op zekeren morgen, toen papa na
een stevig ontbijt iiï zijn kamer zat
en zonder zich om iets van de we-
Lijden op Zee.
Het leven van den zeeman,'-hoe ro
mantisch 't vaak werd voorgestel?!, is
in werkelijkheid vol van de bitterste
ellende op zee en aan den wal.. Voor
al de mannen, die de kleine zeil- en
stoomscheepjes bevaren, hebben een
even kommervol als gevaarlijk be
staan, en vaak een einde in ontzet
tend lijden.
Zoo strandde dezer dagen op de
kust van Engeland een sloep, waar
in visschers twee haast levenlooze
mannen ontdekten, die, toen ze door
goede verzorging waren bijgebracht,
de eenig overlevenden van de beman
ning der vergane kolenboot „Blan
che" bleken te zijn.
Eén hunner, de tweede machinist,
vertelde van hun wederwaardighe
den het volgende
Na een botsing met een boot uit
Londen was de uit negen koppen be
staande bemanning in de eenige
sloep gestapt, die het scheepje aaü
boord had, zonder zelfs tijd te vin
den iets te redden, daar het vaartuig
te snel zonk. Wel was 't op een niet
diepe plaats, doch bij 't zeer hoog© tij
verdween het geheel onder de golven.
De sloep dreef onderwijl zeewaarts
en de kou was zoo vinnig, da.t de ka
pitein en een stoker er van stierven.
Even daarna sloeg een stortzee de
sloep om en slechts met moeite kon
den de zeven overlevenden er weer
in klimmen om nu met roeien te be
proeven cle kust te bereiken. Doch
met hun verkleumde en verstijfde
lichamen ging dit slecht. Toen sloeg
de boot weer om en slechts vier keer
den er in terug, waarvan er wederom
twee van uitputting en koude stier
ven Daarna trachtten de beide over
levenden met roeien de kust te berei
ken .doch ook zij verloren het be
wustzijn eveneens en kwamen niet
bij vóór de visschers ze vonden aan
het strand.
Om een Echtgenoot.
't E:genaardig land van Bretagne,
de sombere rotsachtige Noordzeepro-
vincie van Frankrijk, heeft een be
volking, die allerlei traditiën trouw
bewaart.
Zoo staat er ergens aan de kust, op
de plek, waar eens de heilige Guirec
landde, een prediker van het Chris
tendom, een soort kapeh_ omspoeld
door de golven en slechts bij Taag wa
ter te bereiken.
Elk jaar, op den dag van St.
Catherina maken de jonge boerin
netjes uit den omtrek zich op "tot een
bedevaart naar het in dit kapelletje
staande beeld van den heiligen Guiree
En in dit beeld, dat van beschilderd
hout is, steken ze naalden, wssi».
naar het verhaal der traditie ver
luidt zullen al degenen, die dit
doen, vóór het jaar uit is een echtge
noot hebben.
reld te bekommeren, coupons knipte,
verscheen zijn dochter bij hem onder
een vloed van tranen. De armen om
haar papa's ihals geslagen, drukte zij
hem zoo hartstochtelijk aan haar
borst, als hem. sedert zijn verlovings
tijd niet meer was overkomen. Daar
op ging ze zitten op zijn knie en
kuste heim zoo teeder, dat zelfs een
Socrates er door in verrukking moest
zijn geraakt.
En toen kwam het er eindelijk uit:
dat zij bij tante een jongen advocaat
had leeren kennen, en dat zij van dat
oogenblik af zoo'n eigenaardig ge
voel in haar hart had gehad, dat zij
het nauwelijks had kunnen uithou
den... en dat hij zoo verrukkelijk
danste... en vandaag... misschien
aanstonds al... zou hij komen, om
papa een bezoek te brengen, en... zij
was zoo vreeselijk bang..«Zij wist,
dat papa zoo ontzettend kort aange
bonden kon zijn en...
Papa echter schoof haar van zich
af, als was zij van den booze bezeten,
en riep een geheel leger onderaard-
sohe machten tot getuigen aan, dat
die advocaat, zoo hij het werkelijk
dorst wagen hem onder de oogen,te
komen, geen prettige ontvangst, zou
te wachten hebben.
Zijn dochter drukte hij deze krach
tige verzekering haar zakdoek voor
de oogen en gaf snikkend te kennen,
dat het dan voor haar maar het bes
te zou zijn dadelijk te sterven. Daar
op begaf zij zich naar haar kamer,
om in stomme vertwijfeling een paar
sentimenteele novelletjes te verslin
den.
Papa Cundstrom stikte bijna van
ergernis en verdriet. Zoo'n onnut we
zen, zoo'n advocaat zonder praktijk
En zoo maar driestweg de hand naar
zijn kleinood, zijn Ella uit te strek
ken. Wel had hem zoo nu en dan
eens, in de nevelachtige verte, een
met bloemen versierd altaar voor den
geest gezweefd, waaraan zijn dierba
re Elina eens zou knielen, doch, zoo-
a.ls vanzelf sprak, aan de zijde van
een rijken, Voornamen, in elk opzicht
uitmuntenden man, ftie ten minste
éen ridderorde droeg en eigenaar
was van een aanzienlijk handelshuis
of zoo iets. En nu... zoo'n windbuil,
zoo'n slungel en Elina was immers
nog maar een kind... hemel sche goed
heid, daar wordt waarachtig al ge
klopt.
Binnen
Een jonge man. buigende als een
knipmes, trad over den drempel.
Ik wilde
Uw dienaar, mijnheer. Ja, ik
weet al, wat ge wilt. Zooeven heb ik
van de zaak kennis gekregen. Gij
wilt de vrede van een tot heden ge
lukkige familie verstoren, om niets
anders komt ge hier...
Pardon, ik kom om...
Ik verzoek u vriendelijk, elke
woordverdraaiing achterwege te la
ten. Hier zit ik rustig met vrouw en
kind,, en 'daar komt ge nu als éen
bom...
Het spijt mij, dat ik u misschien
stoor.
Of ge ons sfoort? Mijnheer, kunt
ge dan niet begrijpen, hoe boosaar
dig het is, ouders hun kind te ont
rukken Kunt gij...
Maar dat ligt geheel niet in
mijn bedoeling
Bedoeling? O neen, natuurlijk
Dat kennen we! U zult uw dochter
niet verliezen, integendeel, door deze
verbintenis wint u nog een zoon. Zoo
zal het steeds mijn aangenaamste
plicht zijn, den kostbaren schat,
waarvan ik u nu beroof, zoo dikwijls
mij maar mogelijk is, tot u terug te
voeren. Niet waar? Dacht ge soms,
dat ik nog nooit op een bruiloft ge
weest ben en gehoord heb, welk een
onzin de heeren schoonzoons in zulke
gevallen gewoon zijn uit te kramen,
terwijl de ouders der bruid vervuld
zijn van kommer over de naderend»
scheiding
Mijnheer... een betreurenswaar
dige dwaling...
Jawel, een betreurenswaardige
dwaling van de ouders is het, aan
zulke praat geloof te slaan, want ale
men zijn ongelukkige dochter eens
terug wenscht te zien, moet men zelf
de reiskosten dragen en bovendien
alle wissels van haar heer gemaal
onderteekenen, die zij in haar koffer
meesleept... Het is een gruwel
Mijnheer, ik vind uw privaat
aangelegenheden wel zeer interessant
maar...
Maar verder gaan ze u niet aan.
Natuurlijk niet. Ge neemt immers
maar alleen het meisje met daaren
boven zooveel duizend gulden, en als
die op zijn, schrijft gij of uw vrouw
om meer.
Maai- mijn hemel, ik wilde u
eenig en alleen...
-- Uitplunderen. Daar komt echter
niets van in. Of dacht ge soms...
Hoor mij dan ten minste toch
aan
Nooit en nimmer, zeg ik u
- Maar wil dan ten minste deze
papieren inzien; dat zijn toch geen...
- Wat moeten die vodden. Meent
u misschien, dat. ik twijfel aan de
echtheid van uw diploma's Steek die
papieren maar rustig weer in den
zak.
Maar mijnheer, laat mij dan
toch eindelijk eens uitspreken, anders
moet ik het recht...
Wat, wilt ge me dreigen Aha,
nu vertoont ge u in uw ware gedaan
te -Ja zeker, zoodra het kind meer
derjarig is geworden, kan het tegen
den wil der ouders den eersten den
besten vreemden snuiter volgen. Ik
wil u er echter op opmerkzaam ma
ken. jongmensch, dat mijn dochter
eerst over twee jaar meerdei'jarig
wordt.
- Maar mijnheer, wat ter wereld
heeft uw dochter toch met onze gas-
rekening te maken
Ga... ga... gasreke... ning?... Wie
bent u dan toch eigenlijk, mijnheer?
Ik ben de kassier van de stede
lijke gasfabriek. De rekening bedraagt
vijf en twintig kronen.
Intusschen zaten Elina en de jonge
advocaat in bet vertrouwelijkst ge
sprek in het salon. Papa, wiens kwa
de bui door het geschetste intermezzo
aanzienlijk was afgekoeld, leed bij
den volgenden stormloop van het ver
liefde paartje de nederlaag.
FLINKE STRAFFEN.
In Engeland spot men niet met die
renmishandeling. Dinsdag heeft een
politierechter te Londen een aanne
mer, die een ziek en zwak paard een
zware vracht zand liet voorttrekken
het dier is sedert bezweken ver
oordeeld tot een maand gevangenis
straf. Een veearts, die getuigde, dat
het paard wel wonden had; maar dat
een weinig werk geen kwaad kon,
kreeg een uitbrander van den rechter.
Hij had het paard zelf gezien, en 't
was voor ieder duidelijk, dat zulks
geen werk voor het afgetobde dier
was. Het was een schande, dat een
veearts zich voor dergelijke getuige
nissen deze veearts had reeds in
een ander geding van dien aard een
dergelijk getuigenis afgelegd leen
de.
Een grappigen kant had een ander
vonnis van dieuzelfden politierechter.
Hij veroordeelde een vrachtrijder tot
een boete van twee pond sterling,
omdat hij zijn hit onbarmhartig ge
slagen had. De man was dronken,
toen hij 't deed, etn verontschuldigde
zich met te zeggen, dat de hit voor
elke kroeg maar wou stilstaan. Daar
om had hij hem geslagen.
Het dier had zijn meester, dien het
blijkbaar kende, dus nog een genoe
gen willen doen.
