dat er in zijn grijze oogen een uito
drukking was van onzegbare smart
van onbegrensde teleurstelling"....
Triomfant klopte nu het hart der
typiste Hare oogen blikten nieuws
gierig naar het papier en bespiedden
wat hij schreef.
Goede hemelDaar schreef hij wer
kelijk het woord ..vijf" op de chèque.
Zou het inderdaad de 500 pond wor
den, de som, die zij, op het voor
Maude", in haar brief had
verzetten, liep de vrouw weg en
kwam spoedig terug met het portret
in een koperen lijstje.
De jonge man bekeek het aandach
tig.
Inderdaad, daar is wel gelijke
nis in. Breng het maar weer gauw
weg; ik zou niet graag hebben dat
die dame mijn onbescheidenheid ver
moedde.
Alleen gebleven, begon Morval
Hij keek op. dacht even na.
O. dat is attent van u. Nu be
denk ik meteen, dat ik juist uitgegaa i
ben vóór u mij het copicbock kou
brengen..Wilt u hot even sturen?
Ja, meneer.
Daar do jeugdige Higgers nog niet
teruggekeerd was, vroeg zij aan een
anderen klerk om het brievenboek bij
don patroon to brengen.
Toen hervatte zij haar werk, schijn-
baar althans, want de slimme jongebeeld van
dame was op dit oogenblik niet m genoemd?
staat, haar aandacht to bepalen lot; Doch plotseling verdreef een ijskou- _Q A
de toetsen van haai- schrijfmachine, j de de warmte in haar bloed. Wanl I aenKen, dat hij verkeerd
Haar hart klopto hevig. [de pen ging niet door met hei Kedaan had, die dame zoo vlugvoor-
Zou de list het gewenschte resultaat woord .honderd".. maar in plaats bB te loopen. Wellicht zou zij geluk-
hebben. of zou de ander het onopge-daarvan volgde er dadelijk „pond" 'kig geweest zijn, hem beter te zien
merkt laten voorbijgaan, zonder «en Vijf pond? Wat beteekende dat? f en hem aan te spreken!
woord of waarschuwing zelfs? Helaas! spoedig genoeg zou zij het! indien mü»
Do minuten groeiden aan tot uren weten al te spoedig werd zij ge-keliik dip van ion. haar wer-
er gebeurde niets. Om zes uur sloten waar. dat ook op dit prozaïsche kan-i V7 n Jiaar z°on herinneren,
de klerken hun lessenaars du ont- toor, evenals in meer romantische."f? Georges, zou mijn gezicht in
vluchtten het duffe kantoor. Iomgeving, altijd het onverwachte ge-, be' bart dier arme moeder eenherin-
Een kwartier later deed meneer beurt. nering van geluk, een vluchtige, maar
Wayhart eveneens. De nog dralende Want Wavhart vulde de chèque ver-zoete illusie gewekt hebben O indien
voorbij gaande, wierp hij haar, zooder in. teekend e die en scheurde ze ik, al ware het «fechts een 4condn
verbeeldde hij zich, een scherpen blik uit hot boek. Met con half boos, half -0n
toe. terwijl liij goeden avond zeide. spottend gebaar gaf hij haar het pa-8 8 iemand kon
Ethel daclit, dat de oude heer den pier. geven i...
brief gelezen liad, en reeds grooter! - Wilt u deze aanwijzing voor vijf) In dezf gedachte verdiept, begaf
belangstelling voor haar begon te too-',pond maar nemen in plaats van een Morval zich in den tuin. Mevrouw
men dan ze tot lieden gemerkt had. J maand salaris? vroeg hij scherp, Valvin, in een leunstoel onder de ol-
Zij zocht uit haar lade de aflovc- j en dan mijn dienst zoo spoedig mo- men zittend was inwslmmArrf
ring van het weekblad met dè geluk gelijk verlaten? In do eerste plaatsi Zalf* ffofluMnrift j
aanbrengende historie en sloeg het op han ik op mijn kantoor geen dames'7piMq „j,",..,., slaap de-
bij het verhaal van de typiste. Vluch-gebruiken, die minnebrieven schrijven uitüiukking van smart op het
tig doorliep zij het nog eens, tot zij gedurende de kantooruren, en in de üleeKe gelaatzuchtte de jonge man.
de volgende woorden ontmoette tweede plaats kan ik geen vertrouwen *k zal terugkomen, als zij ontwaakt is.
..Het scheen Maude, of haar patroonstellen in personeel, dat particuliere Toen hij terugtrad, stiet hij een
haar aanzag met een zeer belangstej correspondentie verwart met de mij- stoel om, en door het gedruisch schrok 1 daS brak aan Marietje, die zacht"
lenden blik. toen hij het kantoor ver-ne Hm -Goeden morgen de oude da plotseling wakker jes was ingesluimerd begon weer te
km. Juffrouw Bamngton haü no.gu.fr ha„ gr„oto 00EPnZ?lXf*L' snikken en te ijlen, luid m haastig.
zooals inde eerste helft van dien ver
j schrikkelijken nacht. Weer schreide
zij verlangend naar die pop. Haar
I handjes balden zich tot vuisten, wijd-
DIEFJE.
Thuis gekomen, stoof hij de trap bleek echter ai zeer spoedig dat de
pen op; buurvrouw'» dochter opende inrichting reusachtige admeünsen
verscTeur^r^Xn "Jn zich over Se
- Kom, Karei, zei het meisje, zij f11?8"..W1"° en
schreit al den heelen morgen en het oost ae directie van de instel-
isniet meer om aan te hooren. Nie- lm# er toe overgaan verreweg het
1 T r-1 r. ml. ooi BT (1(1 fit A D*A<l1na)i r, 1 3 i. ji
Karei zit rechtop in zijn schamele
legerstede, het kleine, magere lijf
voorovergebogen, staart hij in de
grauwe morgenschemering naar bul ,_JWi _.__0
ten. De ouders rusten nog en hebben mand weet wat zij wil. Is de school grootste gedeelte van de katten w.-
den ganschen nacht aan één stuk al zoo vroeg uit? middellijk ma haar inlevering- te dnn-
hÏÏdoK' u°? i^P na een zlauSen ar" Karei lachte geheimzinnig en ant- den. Alleen de allerbeste exemplaren
beidsdag Het klagend gesteun em de woordde - Ga jij maar weg, ik zal werden bewaard 6„ w
rochelende ademhaling van Marietje w*i vorder f,nn««n oewaaia e« aten tot het ein-
W Toi.erheTml]fd? dcuv achter zich VaZewtf e6dfob™d
sloot, blij van de lastige taak verlost s werden Zlek« katten
te zijn, haaldehij de blondepop van gd en gezonde in pension. op-
Toen Seno'tten. De geringe ontvangsten,
welke op die wijze verkregen worden.
De zieke* lag met gloeiend rood ge zijn natuurlijk op verre na niet ve.-
ster- iaat naar den muur gekeerd en doende, om de groote onkosten ran
stootte onverstaanbare klanken uit. het asyl te dekken die in hot vorie
Broer sprak haar aan. Marie wierp jaar pre<;ies 30 pond sterling per week
d6 andert r?-"vnre-°fdten "f
Een duidelijk zichtbaar op-leven vrijwillige bijdragen bestreden en
doortrilde de ontvleeschde ledema- 1S r innclbting zeer ten goede
ten van de kleine, toen Karei het EeKomen> dat koningin Alexandra 't
Karei niet begreep ]ang begeerde in haar armen legde, bescliermvrouwschap over het asyl
n.h Met een uiterste krachtsinspanning heeft aanvaard.
wÏÏU if^ije.Spe6ld?i 200 graag? drukte zij de pop tegen haar lijfje en
hPm Mn -n i mel slo°t. het brandende hoofdje tegen
liAvimp kmrtl i hZn-Zr!f 13 e?het speelgoed geleund, de oogen.
ÏS3& v!„ te bed ligt, praat zij Een poosje fag zij 'z00 beweging
?nlïïL «eh .groote, mooie pop ]0os, met een glimlachje op de lippen
n ge, witte jurk met rose Karei knielde naast haar onver
telde het wedervaren van de pop
maar de zieke hoorde niet en
heeft hen niet gestoord.
Karei heeft geen oog dicht ge
daanaltijd door had hij in deduis- WJU
t,uren' en hoe zacht ze onder zijn jas te voorschijn.
SjfSu Laïgesproken. hebben, trad hij op het bedje toe.
duidelijk heeft hij verstaan wat dok- - -
ter zeidat Marietje moest
ven....
Marietje moest sterven, in een af
schuwelijke kist worden gelegd en
naar het graf gedragen, in een die
pen, donkeren kuil worden gestopt,
om er nooit weer uit te komen.
Nooit zou hij haar weerzien, nooit
weer met haar spelen -
linten en blond haar, waarmee zij
zoo graag wou spelen. Samen hebben
ze eens staan kijken voor een win
kei op de Hoogstraat, waar zoo'n
mooie pop stond.
Eindelijk, daar werd het licht, de
EEN WONDERMEISJE.
In een Duitsch geneeskundig week
blad wordt melding gemaakt van een
hoogst merkwaardig geval, door dr.
Camerer uit Wertheim verteld van
broer niet meer. Haar kleine ziel was een nieisje, dat, na op haar zesde le
al op weg naar beter oorden, aan al vensjaar door een verlamming der
mijn zoon... gij..
liet —een blik, welken zij niet
verklaren".... j in een marmeren beeld te veranderen.
Op mijn woord, concludeerde juf-stond verbijsterd, de chèque in. reu&de-
frouw Barrington, dat is preciesde hand, als kon zij zich niet goed Maurice
wat de «nide deed. Dat belooft iets rekenschap geven van het gebeurde, gij--
Weer bracht zij een zoo goed als' Wajhart herhaalde met «enigeEn de ongelukkige vrouw, zich om open stonden de koortsoogen^"énhef-
stepoloocen nacht door weer _glm- stemv«rheflu«den .hals van den jongen man wer- Hg wierp zij het zenuwlchohltende
eterden de cijfers van chéqucs m liaa»- Goeden morgen npnrt on h™-. ?r, „„wo A lïrhaam hppn ah
droomen. 'sMorgens trok zij naar het: De typiste verliet heel langzaam de S hit ff 1
kantoor, bevend van nieuwsgierigheidkamer. kend' bar^ttie ,la snikken uit.
dien dag moest er iets gebeuren, dat! bedert heeft juffrouw Barrington' k beb ie eindelijk weergevon-
over haar lot besliste. j gelukkig een andere betrekking ge- d®n 1 Ja, ik wist het wel, dat gij zoudt
Om elf uur begon de electrischebel. 'kregen, waar zij wel voldoet. Zij terugkomen... Omhels mij!... Gij zijt
die gemmeenschap had met het kan- j heeft^het o^lige idée laten varen, een weinig veranderd sedert al die
Karei sprong op. Hij knielde naast
haar bed en trachtte zus te kaJmee-
ren. Maar ze luisterde niet naar hem
scheen hem niet te kennen.
het aardsche lijden ontrukt.
MOEDER S ANGST.
Ja, het zou en moest gebeuren,
Hoe ook moeder 't af mocht keuren
Japik zou met vader meê;
Japik, nog pas negen jaren.
Deed zijn eerste reis op zee.
Lang reeds was het zijn begeeren
Meö het vischnet te hanteeren,
Dobb'rend op het watervlak
Higgers vloog om te vernemen wat wereld,
er was, en keerde een oogenblik la
ter terug.
Juffrouw Barrington, of u als 't
u belieft dadelijk bij meneer wou
komen.
Nu zou het gebeuren, over vijf mi
nuten was het beslist. Misschien zou
zij naar haar tafeltje terugkeeren met
Haar Zoon.
Zij wieirp
den... een knappe jonge man! O, «en lap linnen in de waschkomopde
wat ben ik gelukkig! Maar omhels kreupele tafel naast het bedje en leg-
mij toch! En antwoord toch dat ik de den-natten doek om de slapen va,i
ook j'e stem. herken, mijn lieve, groote Teg6n Karel klonk het
3°^Ffn' I Laat dat; jij kunt hier niet hel-
Maar zonder hem den tijd te laten j peu; maak dat je
-j 1 UUUU IVI1U Dl» Jlül/ IVttlVl Tion
Telkens ais de vloot geklaard werd.
Was t, dat Japik daarvan sprak.
„Kom sprak vader, toen de jongen
t Oude lied wéér had gezongen
„Vader! mag 'k nu medegaan
,,Kom! maak dan deez' reis eens med»;
kHeb het óók al vroeg gedaan."
ledematen te zijn getroffen, allerlei
mogelijke zaken met behulp van har©
tong wist te verrichten,
j Zoo zegt hij o a -
„Niet alleen gebruikte het ongeluk
kige meisje «haar tong om te eten of
te spreken, maar allerlei mogelijke
„handenarbeid" werden door haar
met de tong verricht.
Zoo nam zij bijv. een draadje in
haar mond, en na e enige haucfige be
wegingen met haar tong te hebben
uitgevoerd, slaagde zij er in een
knoop in bedoeld draadje te leggen.
Het garen van een streng wist zij,
ook met behulp van Tiaar tong, toteen
kluwen te verwerken. Met haar tong
knipte zij ook poppenkleertjes naar
maat, die zij dan. zelf naaide.
Als zij een draadje door het oog van
jeen naald moest steken, ging zij op
de volgende manier te werk
Op een zomer-achtermiddag keerde
een waardevol strookje papier in haar 1 Georges Morval, treurig en het moe
zak. Zij had alle moeite om haar aan- ll|e rond le w!md8ic„, op 2ijn ka_
doening met te verraden, terwijl ziji?PT, ,.,.™,™r 6°«=uou uw,
met onvaste schreden naar de deur mer ,m bat hotel terug. Een vrouw 0loof dat ik gek geweest
ging en klopte. jwas Juist bezlS het vertrek schoon -to i,„n K fe t
Binnen maken.
De stem klonk ditmaal heel em- Ga maar door, zei Georges, het
stig. Die ernst was geheel in overeen- hindert niets.
stemming met de houding van den En zich in een leunstoel voor het
heer Rensliaw in het verhaal. Zij her t _e0Dendp VftnsLpr dat on dwi tllill murvai
innerde zich duidelijk, dat hij tot g.p P vochtig wonden van tranen.
..Maude gezegd had „kom binnen!' latende neervallen, begon hij
op een toon, die „onheilspellend droevig na te denken over het leege i J eJ
streng" klonk. jin zijn bestaan, zonder doel, zonder
Do 500 pond voelde ze al in hare liefde.
^hi^ers. j Wees sinds zijn prilste jeugd, had
zijn Georges geen ander familielid dan
groette een «udere neef. Deze deed hem op
te antwoorden den hlik vAl moede,- ln de itlferenkomt Jap;k sprong Va,n vreugde en lachte Mot haar lippen stak zij 4e naald
te antwoorden, den blik vol moeder- en zorg voor vadte ontbijt. Bij 't vooruitzicht, dat hem wachtte, ln tafel> ™dat de naald rechtop
staan bleef. Daarna wist zij metbe-
j hulp van tong en lippen den draad
door het oog te steken.
I De borduurwerkjes door haar ver
richt waren altijd keurig netjes uit
gevoerd. Een looper van H M. lang,
met bonte zijden patronen versierd,
vervaardigde zij in drie weken,
i Haar tong, waarmede zij buiten
gewoon „handig" kon omspringen,
had langzamerhand een anderen
vorm gekregen.
j Zij was zeer smal, spitsuitloopend
f en lang. Haar spraak werd daar ech
ter niet door belemmerd. Dit wonder
lijke liefde en teederheid op hem ge-
richt^"v ervoi'gde zij O, ga niet weg
van mij Indien gij wist, wat ik
geleden hebIk zocht je overalIk
En
nu ben ik zoo bang je te verliezen...
Verlaat mij niet, zeg, dat gij je moe
der nimmer meer zult verlaten.
Door medelijden bewogen, bleei
Morval stom. Hij voelde zijn oogen
KB
De heer Way hart zat
schrijftafel. Hij keek op
Ihet
met een kort
Goeden morgenals voogd na te komen, door zooveel
Goeden morgen, meneer, ant- j mogelijk het fortuin van zijn pleeg-
woordde de typiste en wachtte, wat er kin)d te
volgen zou. 1
Wavhart ging voort niet schrijven
en eerst na een minuut wendde lnj M6r TBjL ™aar in zBn
zich tot zijn ondergeschikte. iwas bB tevens terughoudend, be-
Ziet u dit copïeboek, juffrouw schroomd en verdrietig geworden en
vroeg hij op een toon, die meer her-[kende geen vreugde in zijn leven,
innerde aan den geest in „Hamlet' Zelfs aan den oever van het bekoor-
dan aan Renshaw in het verhaal
weent ookGij zijt dus gelukkig je
oude moeder weer te zien Het ver
driet heeft haar dus niet onkenbaar
voor je gemaakt!... O, hoe deed mij
het hart pijn en thans, .hoe gelukkig hand langs de oogen.
ben ik nu!... Ik ben genezen!... Om-
Wees gerust maar. wijfgeen vree-
[zen
Eèns moet toch het eerste wezen,
„En wij reizen met den Heer
Kom 't is tijd dag wijf„dag
[moeder
„Spoedig zien we elkander weêr
zij heeft je kussen uoodig, om te ge-
(vergroten. Toen Georges ^o^'^^S'öntlak-
meerderjang was gewerd^beviflden -k
zou er van sterven...
Morval had den moed niet, de
waarheid te bekennen.
Waarom haar hart verbrijzelen?
dacht hij.
Het meisje knikte onbevangen. stoTkmi^ïenvo'dde"zich*trenrig En daarop stamelde hij: Ween
Het boek doorkijkend, vervolgde stfir koa zien' yoede 1 g niet meerIk ben thans bij je...
de oude heer. nog afgemetener. - en somber gestemd. Ween niet!...
vond ik een brief, die naar ik meen De blik van den jongen man dwaal- - stem Wat ig j0 st0m
niet tot do correspondentie van de de door den tuin en onder de groote veranderdViep de 0ude dame. Het
firma behoort. olmen herkende hij de oude dame met
Juffrouw Barrington slaagde er m,j10t mooj0) bleeko gelaat en den zoo
een uitroep van ap®eveins e ■- diep.droevigeil blik, die den vorigen
zing ten gchoore te brengen. 6 11 6
Karei gehoorzaamt. Als hij met het Vader volgend naar het strand
brood en de melk de trap opstijgt. Moeder, vol van angst en vreezen,
hoort hij weer dat verlangendHield bet knaapje aan de hand.
schreien. Hij had zijn ooren wel wil-
len toestoppen, zoo hartroerend klonk Met onstuimig kloppend harte,
het. De eerste bange scbeidenssniarte
I Vader stond reeds in de kleerenen Van haar jongste, kust zij hem:
gereed om naar zijn werk te gaan. „Vaderzorg toch voor den jongen
j Voor hij de vliering verliet, ging hij Schreit zij meteen angst'ge stem.
nog even naar het bed van het zieke
meisje. Zijn ruw-vereelte werkhand
streelde het bezweete, blonde krul
haar. De kleine scheen hem te her
kennen, want mat sloeg zij de oogen
op en fluisterde met heesche stem
„Vadertje pop meebrengen." M
De man wendde zich af en veegde
met den binnenkant van zijn ruwe
rad langs de oogen. Ocli God geve t! zucht de moeder
De volgende, die de woning ver- En zij dankt aan Japilts bloeder,
Het, was moeder. Zij moest om ze-.Do oud?le', "J16 °p rC®,
ven uur in haar werkhuis zijn. Als BVvEm?^r'^l.0I£Ld°0f^ Sl0Gg'
Karei om halfnegen naar school ging 3 nimmei g.
men om iUUrVrtmW "^Nu was 't zeovlak als een spiegel
men om op te pas-en. En h(jt ,,chlp met zacht g6wiegel,
I .Met één-sprong was de jongen bij i
zijn zusje. Sedert drie dagen had zij jgen
hem niet gekend. Welk een storm er op kon staan
Karei, ik moet een groote pop
hebben, een heel groote, zóó groot, en Lang nog slaat zij_ diep bewogen,
in een wnte jurk met rose lmten. h0 arme vrouw, met vochtige oogen
Kon hij maar helpen. Hij wilde -j. ^icli verwijd'rend scheepje g«T
haar niet laten sterven zonder die j^eer dan eens roept zij haar' Japik
pop. Maar hoe moest hij er aanko- En ziju. vadcr t „weerzien!" na.
men i
Karei troostte wat hij kon, beloof- Nog kan zc even antwoord hooren.
is die van een man tegenwoordig, de gouden bergen en Marie kalmeer Maar 't geluid gaat dra verloren,
maar ik hoor ze nog liever dan vroe- de wat Wegens d' afstand i an het schip,
ger, zoo helder en zoo ernstig... Gij Hij moest weg, het was tijd. Buur- En ook q scheepje wordt al kleiner.
1"™"" nf mor. Knor Tot bet wegsmelt tot een stap.
ucu lik nu i... ia. jjuu KoutaoH um*
college en meende zijn plichten Ms haar kraohu oude mo!jde
uArtrrH tv o ta l-nnmn rlnnr 7A(1VPA 07
bar0 meisje heeft echter, niet lang ge
leefd ongeveer 15 maanden geleden
is zij plotseling gestorven.
TELEPATHIE.
Eenige jaren geleden aldus ver
telde een beroemde dokter, die veel
vannacht of mor-1 gereisd had vertoefde ik in Italië.
waar ik kennis gemaakt had met twee
broeders, de markiezen Carlo en Lui-
gi Belloni. Zij waren tweelingen on
1 geleken op elkaar als druppels water
rviaf olloATi wal liprf. iiitfrliik he,treft
Is 't heusch, meneer? trilde haar avond vreemd gesidderd had, toen yej-tellen, wat gij g&- vrouw kwam zdf kijken of men haar
etem- - Wat is dat voor een brief? zij elkaar in de schemering vluchtig daan hebt Mijn hoofd is nog z00 dochter noodig had. Karei stak een
TT,; 1 .V „.J r MieATlHbr Vpol nn een* TA' IT T ATV mArhÜCrï.D'Q QT1 I -
Hij leek bijzonder veel op een; waren voorbijgegaan. k d t het Wheel e verleden in stuk brood bl3 zl?b< 8^ hlJ En verlaten keert zij weder
minnebrief, zei de patroon stroef. Zii schijnt nog treuriger dan ik, 1 aat weer naar de zieke. En mistroostig zit zij neder
En bfijkbaar was hij geschreven1 Q mijn hoofd ronddraait^ Dag Marie, Karei brengt wat En niet vóór don dag en uur.
dnor .mompelde nij lum. i Daarna vroeg zij met smeekende voor je mea, de groote, mooie pop Waarop het scheepje weêr zal keercr
aoorU' l--1 De ka-mermeid die de taiel dicht bi]|stera) die van ongerustheid beefdeweet je wel? 1 Heeft, de vrouw nu rust of duur.
MorvaJ jk ben verplicht te vertrekken, ver- j Zij verstond hem, want een zwak
trek mot mii Gij zult met je arme glimlachje verhelderde het venna- Toen, zoodra zij 't schip herkende,
Tl i At waar Gil gerde, smartelijk vertrokken kinder Dat den steven landwaarts wendde
nietwaar r l j ®ichtje Kiep ze on was haar eerste woord
Het was een moeilijk geval voor „Hoe is 't met den lieven Japik?!
9 Antwoo -d „Alles wel aan boord'.
Hii opende het boek en schoof het'
haar toe j hem afwreef, en den blik van 1
Ziedaarvolgde, veroorloof,dó zich te zéggéii
We or een kreet van ongeveinsde Mijnheer spreekt zekervan die goede moeder vertrekken,
verbazing.
mevrouw Valvin?..
oig,
Zij is krankzin-
Haar zoon Maurice studeerde
zult niet weggaan. Het lijden heeft
mij zoo koud gemaakt.. Karei. Als hij naar school ging, zou
Ik zal u volgen, zei Morval, door veel tiid verloren traan voordat
aan een universiteit, toen hl J, nu vijf mcdeIijden bewogen. Wij zullen sa- Sj Marie 'het^"rngdf k?A bZgen En wat straks nu vader zeide.
men vertrekken. Ik zal u niet meer en de dokter had gezegd Ik geloof Toen de vrouv. van blijdschap^sclirei
verlaten. niet, dat zij den dag overleven zal.
Ga je dan klaar maken, het rij- j Dit gaf den doorslag. Karei liet de
van mijriep ze utt met een heel
hoog stemmetje. Dat spijt mij al
lerverschrikkelijkst, meneer
Wayhnrt glimlachte medelijdend. jaar geleden, op een jachtpartij ge-
Jongelui blijven altijd jongelui, dood werd. Deze dame was toen zeer
dat weet ik, antwoordde hij iets zjek. men durfde haar den dood van
vriendelijker. maar in zaken moet jiaar kind, niet meedeelen. Zij leed
tuig staat aanstonds klaar.
En toon de jonge man zich verwij- het gewoel der bedrijvige menschen-
i.u tuou j 5 massa naar de Hooc-straat.
- ----- - - „n„mQQic i massa naar de Hoogstraat,
derde, zei mevrouw Valvin nogmaals de stondber nog MaarWat
door ongerustheid gedreven i lüelp hem dat? Geld bezathij nieten
Ik heb vertrouwen in u, mijn -
zoon. O. indien gij niet terugkwaamt,
indien gij niet terugkwaamt...
Bij deze gedachte werd haar gelaat
weer bleek en wankelde zij.
Ik zal terugkomenzei Morval.
men toch licol oplettend zijn. ..'veel door het onverklaarbaar wegblij-
'f hÜt u"r Bebeure"' ven van haar zoon. Zij werd droel-
—daarop vertrouw ik ten volle geestig en nooit is haar geest heel
was het bescheid. goed meer geweest. Zij gelooft, dat
Pauze. 1 zij haar Maurice zal vinden en steeds
Hot ging prachtig, vond het meisje. verwacht zij zijn terugkomst. Elk
Meneer Wayhart had precies gedaan komt hier. Maar als het sei-
«ilc 'ntet'lmt gesprek geopend met een zoen der toeristen aanbtoólit, yerwon-
tónzSi verbijt om den weg to ba- deren en hinderen haar droefgeesbg
nen voor hetgeen volgde? Ja, alles gelaat en haar zonderling gedrag de kamer gekomen, siaagae ue
liep op rolletjes. reizigers. Zij begrijpt zelf, dat haar ma^ er zi-n ontr0oring te
D0 oude heer maakte een einde aan tegenwoordigheid ons schade berok- bedwingen en na te denken.
"eJT?al u niet verras.,en, als ik U v^trlt"»" ndl aï aarzeling was kort.
a.ea dat ik de vrijheid genomen heb, daaK ve"reK^ z!3 Hei scheen hem een onwaardige
ta brief te lezen haar rptuig is besteld. lafheid toe, zijn woord te breken en
Juffrouw Barrington knikte en fluis-Arme vrouw I zuchtte Morval. ongelukkige vrouw te verlaten,
terdeHaar eeuwige onrust verklaar mi] wanhopig stcn.OTdi bij
- Ikik hoop niet, dat u het thans haar ontroering van gisteren, vZr„AmA1. dat iiaar zoon VOor de
kwalijk neemt, dat ik sehrijf aan mijn toen ik haar onder do olmen vlug ben d gj 'vertrokk(,n was, ver van
verloofde voorbijgeloopen.
- Volstrekt niet; maar ik zou weld hettig ontroerl bij het
orres- 1 ,- A- nen nuuuien laier
kan- «en TmJ??f Morval, naast die oude,
tooruren. en dat de brieven niet ver- kunnen hebben van dengene, dien
dwaalden naar de boeken van de verloren heeft. Dat zij beefde, toen
firma. zij u, mijnheer, in de schaduw zag,
Plotseling golfde een stroom van verW0ndert mij niets; indien zij u
weelde door haar bloed; zij beefde nabii en in het volle dag- 3
van ontroering want ze zag de hand d 2jj n veBl der na te denken over al de moeüijk.
van den ouden man dwalen naar ze llcnt K 7PPr heden, die hij m zijn rol zou ont-
kere lade. Zij wist wel. dat hij in die meer ontroerd zijn Gij gelijkt zeer het hart yQl T0rtrouwen.
lade zijn chècpie-boek bewaarde Nu veel op haar zoon luisterde de jonge man glimlachend
kwam het de list was gelukt Hoe weet gij dat? «Ia woorden dier oncelukkitre
Wayhart trok de lade open en haal- Deze dame zet, waar zij ook Lt», vrrmw
'de er het lmar wel bekende langwer- hpt nortret van >,aar zoon. 0d vrouw^ x
pige. gele boekje uit. Hij sloeg het sVe&df net^rtret van Jiaar zoon op Dat w d0 e0rste maal> dat lk
open en doopte do pen in den inkt. aen ta-Iel bB haar. De valiezen zijn iomand gelukkig maak! dacht hij.
Hij vulde den datum in toen wacht- ingepakt en gesloten, maar het por-
te hij even. 'n Schaduw verduisterde tret staat nog op tafel, want mevrouw
zijn oud gezicht. Valvin neemt 't in haar handtaschje
De woorden uit het „Panteclvni- me0 Wil mijnheer zelf de gelijkenis j
con" klonken in hare ooren: heoordeelen?
pen^nofn0 ^50" voT Alvorens Morva, zich daartogenkon
school de school en haastte zich door
[de,
Och hoe goed dat woord
[deê
...Japik wordt een flinke zeeman.
En hij mag nog weêr eens rfieê
EEN TEHUIS VOOR KATTEN.
Londen is ongetwijfeld de katten-
rijkste stad ter wereld. In de Londen-
willen, dat u die particuliere corres
pondentie bewaarde tot na de
liaar.
Tien minuten later liet Georges
onbekw*f>
vrouw zittend, die zich zijn moeder
waande, zich meenemen, ver weg,
haar een onbekende woning, naar
eo geheimzinnige toekomst. En zon-
niet alleen wat het uiterlijk betreft,
maar ook ten opzichte van hun ka
raktereigenschappen en hun gevoels
leven.
Was de een vroolijk, dan was ook
de ander het en omgekeerd. Eigenaar
dig was ook, dat het was, alsof een
electrische draad hen verbond, wan
neer zij van elkander waren
Eens vertelden zij mij, dat Carlo bij
het baden zijn rechterknie had ge-
stooten. Terzelfder tijd maakte Luigi
een rijtoer en juist op het oogenblik,
dat zijn broeder dit kleine ongeval
overkwam, gevoelde hij zulk een he
vige pijn in de rechterknie, dat hij
genoodzaakt was naar huis terug to
keeren. Toen, Carlo eveneens thuis
kwam, was de pijn verdwenen.
Op een avond waren Carlo en ik
met den secretaris van ons gezant
schap en een bekenden Italiaanscheu
arts in den schouwburg, terwijl Luigi
te zamen met eenige Engelschen het
Colyseum bij maneschijn was gaa 1
zien. Gedurende een der entr' acts
haar hadden wij ons achter in onze loge
teruggetrokken. Do gezantschaps-se-
cretaris vertelde hot nieuws van den
dag. toen Carlo plotseling een pijn
lijken kreet slaakte cn achterwaarts
in zijn leunstoel zonk. Hij wenefcte
liet gelaat naar do deur der loge die
op een kier stond, on bezwijmde met
een uitdrukking van doodsangst in
zijn blik.
Natuurlijk was ons eerste werk hem
tot het bewustzijn terug te roepen.
bedelen of stelefi, neen, dat deed hij
niet. Maar Marie moest toch haar
pop hebben.
Hij slenterde -door de stad, naar
buiten, steeds op middelen zinnend sche huizen wemelt het van muizen w„„owiajta
om de pop te krijgen. Zoo kwam hij 6n> om deze te verdrijven, houdt men q-ocn ons dat gelukt was, vertelde hij
in het Park. katten. En de katten bezitten de on- dat, een bandiet hem door de kie1-
Daar, daar was, wat hij zocht aangename eigenschap, dat zij zich van de deur met een dolk in den
Twee kleine meisjes, waarvan de een met konijnachtige snelheid ver me- schouder had gestoken,
een groote pop droeg, liepen opeeni- nigruldigen. Do Engelscho huisvrouw Do Italiaanse!» arts en ik ond«--
gen afstand van twee druk praten- f atoemeon te eoedhartiu" tochten hem en werkelijk op de
de kinderjuffrouwen. ls °\er mt f»™"» 18 „gtaharug plaatSi die wj had aangeduid, rer-
Karel liep op de kinderen toe en om d0 overtollige jongen te verdnn- i00ndc 7\,.]A e6n roodc vlek. Nauw-
riep ze aan. Nieuwsgierig bleven ze k«n en het gevolg van deze goed har- keurig wist hij te beschrijven hoe de
staan en dé jongen had wel willen tigheid is, dat tallooze daklooze kat- man, die hem gestoken moest heb-
dansen en huilen tegelijk. Daar was ten in de straten en de tuinen der ben, maar dien wij niettemin geen
de pop, een blonde krullebol, lange reuzenstad rondzwerven. Een be- van heiden hadden gezien, er u t-
witte jurk en rose linten. trouwbare schatting stelt het aantal zaf- w-
i6ea P°P 18 6~ Londensche katten op 750.000 en q hroeder mijn broeder!
g°Dc kin (torenwachten' gevleid daarvan zijn er ongeveer 100.000 dak- H(j is'zeker verwond of vermoord
Ik'taü?daTietalkind zoo n loos. Wij vergezelden ham naar rijne
eTnfvoPorPérn,dhaï';Cn' ".Daaf troffen wij oen paar po.iUe-
Hij strekte de hand uit maar he. ren geleden een Londensche dame dl™^™ra?nd™Cm®a"dfnaar f"tel de
kind zog den jongen verschrikt aan een asyl gesticht, waarin zij zwerven- markies uit ZOodra hij laatslbedoe'-
en wilde wegloopen. Karei liet zich de katten opnemen, zieke verplegen de zag
echter niet van de wijs brengen. Nu 0n waardelooze katten dooden wilde. En werkelijk, de gevangene beant-
of nooit, dacht hij. En snel de pop
Zij begon met eenige persofien in woordde geheel aan de beschrijving.
gaf hVhaar" herstel o~"l^; ta. geheimzinmgen
dan was hot toch geen diefstal, meen- gen daklooze katten van de straten pollflSicliartn waren niet wet-
de hij naïef. op te vangen en maakte voorts door v£rt)aasd ovor d5eT, uitval. On-
Nog vóór de kleintjes tot bezinning advertentiesin de bladen bekend, dat derVraagd vertelden zij. dal dc mar-
waren gekomen, was Karei er reeds zjj bereid was van menschen, die van kies Luigi Belloni bij zijn nachtelijke
vandoor, blij met zijn kostbaren bult. bun katt6R af wilden, de dieren over wandeling door hun gevangene was
Wat zou Marie gelukkig zijn mis- nemen of ze zonder pijn te doo- aangevallen en met ecm dolk in de.*i
schien maakte het haar weer gezond. schouder gestoken. Op zijn hulpge-
Deze gedachte gaf hem vleugelen en uea- ,„-x iq roep waren zij komen toeschieten en
hij snelde voort om toch geen minuut Van dit gezichtspunt uit is de on bndd0n den aanrander op heeterdaad
te verliezen. dememing prijzenswaardig, Het betrapt..
