BIJBLAD VAN HAARLEM'S DAGBLAD
f 1.20 PER 3 MAANDEN
OF 10 CENT PER WEEK.
De Misdaad in de Familie
ZATERDAG 18 MAART.
DE ZATERDAGAVOND
HAARLEM'S DAGBLAD KOST
ADMINISTRATIE GROOTE HOUTSTRAAT 55.
DRUKKERIJ ZUIDER BUITENSPAARNE 6.
IN HAARLEM'S DAGBLAD ZIJN
ADVERTENTIËN DOELTREFFEND.
ONZE ANNONCES
WORDEN OPGEMERKT.
Natuurhistorische
Wandelingen
IN EN OM HAARLEM.
LI.
Nog ©en enkele grijze kraai blijft
hier hongerig piepend rondvliegen,
't is of het dier zelf gevoelt, dat hij
hier in 't voorjaar niet thuisbehoort,
Hunne zwarte naarngenooten, bijge
naamd de roeken zijn reeds lang be
zig weer te bouwen, en probeereai
voor 'de honderdste maal misschien
hier vasten voet te krijgen. Behalve
elders hebben ze hier thans beslag ge
legd op enkele boomen in het bol
werk bij het Spaarne. Welke gedach
ten hun geleid zullen hébben juist
die plaats te kiezen, zoo in de nabij
heid van de voetballende jeugd, is
moeilijk te raken. De spreeuwen zijn
alle weer terug, ja zoo voor en na
komen onze gevederde vrienden weer
hunne zomerkwartieren bezetten.
Hoeveel zouden er gesneuveld zijn
op den langen weg? Hoeveel zouden
hun armelijk lichaam moeten geven,
om der dames bevalligheid enz. te
verschaffen
Zekerlijk zijn dan ook tal van in
secten weer te voorschijn gekomen,
of uit tal van eieren poppen enz. uit
den wintert/O estand ontwaakt. Ande
re, die den winter in den grond door
brachten, kruipen in de hoogteen
wie in het zachte mos en onder bla
deren schuil ging, wordt gewekt. Kik-
vorschen en slangen staan geeuwend
op en rekken zich uit om ook het
hunne bij te brengen tot stoffeering
van het landschap. Wliden we
aller ontwaken, aller opstaan, en
eerste verschijning constateeren, we
zouden, wel niets aiifters moeten doen
dan uitgaan en wandelen, en rond
waren en rondsnuffelen, omMaai'
waartoe dat Laten we het dit jaar
vaststellen voor deze, een volgend
jaar voor die.
Een tweede groote groep, die van
den natuurhistoricus de aandacht
vraagt, zijn de bloemen en planten,
die gemakkelijker te zien. gemakke
lijker te krijgen zijn. Ze loopen of
vliegen bij nadere beschouwing niet
weg. In bosschen en velden, op weide
en akker, overal ontwaken ze én hou
den ze gelijken tred met de dieren
wereld. Ook hier zijn van die voor-
loopea-s, van die vroegelingen, en van
die laatkomers. Hier zal men nog
blijven wachten op plantjes, die er
reeds lang moesten zijn, daar- zal men
verbaasd staan over eentje, die in
gewone omstandigheden eerst tegen
't einde van April nieuwsgierig naar
buiten kijkt. Zoo zag ik deze week
reeds in bloei de bekende witte doo-
venetel, het speenkruid bloeit op gun
stige plekjes reeds lang, terwijl liet
op minder gunstige plaatsen nog wat,
meer warmte van heur aller moeder
verwacht.
Ook de natuur beschikt over hon
derden middelen om te vervroegen of
terug te houden evenals' de menschen
dat 'doen. Wie als kweeker zijn doel
niet bereikt, hier of daar minder re
sultaat krijgt, dan hij verlangt, hij
ga het groote boek der natuur op
slaan, daarin leest hij, wat hij we
ten wil. 't Is alleen maar de vraag,
of hij dat hieroglyphen schrift ont
cijferen kan. Nu eens in deze, dan
weer in 'die taal, nu eens in schrille,
scherpbegrensde kleuren, dan weer in
zachtomlijnde vormennu eens zicht-'
baar zoodat iedereen 't kan begrij
pen, dan weer verborgen voor aller
oog. Maar te lezen is het er, dat is
zeker.
Wie als liefhebber geregeld toe
gang heeft, tot enkele kweekerij en,
zal daar den geheelen winter, meer
nog in de laatste rnaand een drukte
opgemei'kt hebben, om tal van plan
ten te dwingen, zich op haar schoonst
voor te doen tegen een bepaalden
tijd. En wie in Haarlem, de Bloe
menstad, de stad der hyacinthen,
geen vreemdeling is. zal al lang ge
weten hebben, dat weer een der groo
te tentoonstellingen op handen was.
Dat zal me in de Vereeniging een
drukte geven. De meeste en voor vak
lieden misschien wel 'de gezelligste
drukte zal zeker wel de drukte van
het opstellen en rangschikken enz.
geweest zijn. Is eenmaal alles ge
steld, (dan komen ta.1 van eminente
mannen met ruimen blik alles beoor-
doelen, alles keuren om te zien, wien
de vele, vele medailles kunnen wor
den toegekend. Als 'dit-schrijven on
der 'de oogen der lezers verschijnt, is
de bentoonstelling "reeds in vollen
gang. Honderden en nog eens hon
denden hebben 'dan reeds genoten,
anderen wachten eerst het verslag af,
of hebben geen tijd gehad, en zullen
pas later een kijkje gaan nemen,
maar in elk geval velen móeten dat
zien, zoo niet allen.
Hyacinthen, tulpen, narcissen,
Amaryllissen, enz. enz. zullen daar de
hoofdschotel vormen, hier en daar
groepen van verschillende bolgewas
sen, over wier samenstellende doelen
veel, zeer veel te vertellen valt, ja ei-
zullen planten aangetroffen worden,
die nog nimmer op den aardbodem
wenden aangetroffen, die nog nooit
iemand heeft bezeten, die door den
gelukkige bezitter zelve zijn gemaakt.
Met kennersblik een tweetal familie
leden uitgezocht en daarvan een
kruizing tot stand gebracht, doet
nieuwe planten ontstaan, die van de
moederplant dit, van de vaderplant
dat kenmerk aannemen. Maar men
ga zelf zien. Misschien, dat we de
volgende week nog eens een revue
over de tentoonstelling hoxiden, wel
licht ook 'dat we eens een oogenblik
vertoeven bij een ander punt, dat
zoo zeer de aandacht vraagt, n.l. de
sierheesters in onzen tuin.
,,Ik heb daartegen eenig bezwaar",
antwoordde dokter Reinhold. ,,In de
laatste dagen vond ik Kruger niet al
te best. Hij klaagde voortdurend over
zware hoofdpijn, sprak soms wartaal
„Och wat! dat komt alleen xiitjam
merlijken angst voor de executie. Dat
kennen we, beste dokter Zulke ku
ren krijgen ze allemaal tegen dat het
er op aan komt. 't Is of ze hopen,
daardoor meer kans op gratie te krij
gen. Let maar eens op, of dat niet.
overgaat, zoodra ik hem verteld zal
hebben, dat het spoedig met hem ge
daan zal zijn."
misères van een operatie te laten on
dergaan. om liefm daarna aan den beul
over te geven."
„Ja. dat gaat nxi eenmaal niet an
ders, beste collega, al moet ik toege
ven, dat uw standpunt volkomen
rechtvaardig en begrijpelijk is. Wij,
doctoren, mogen niet vragen, wat er
verder met den zieke gebeurthet is
eenvoudig onze taak, om hem weer
gezond te maken, onverschillig wie 't
ook zij. Pijnlijk blijft het in elk ge
val en liet genoegen over het goede
slagen een er operatie gaat geheel ver
loren bij de gedachte, dat den herstel
de zekerheid, dat gene vair het nade
rend gevaar nog niets gernex-kt had.
De Famxxlus flxiisterde hem toe, dat
de pols in de laatste oogenblikken
zwakker en sneller klopte.
Professor Borchert hoort het gefluis
ter.
„Wat is er?"
„Niets bijzonders."
De stem van den narcotiseur beeft.
Hij giet weer chloroform op het
masker. De eene druppel na den an
deren vloeit er op neer.
De operatie is bijna ten einde.
Met ingehouden adem, de gelaats
spieren tot liet uiterste stx-ak gespon
nen, volgt dokter Rosen de werking
van de narcose. Nog is het tijd De
„Eerstens hebben we hier geen ke-
i-els, directeur, en ten tweefcie i- Kru
ger dood."
..Wat? daarvoor hoefden we hein
waarlijk niet hierheen te sturen
De professor werd driftig.
,.Ik verbied (en strengste dervliike
opmerkingen
..Nu. miZóó meende ik hel
niet! Maar 'de terechlstdlling i-nu
in 't water gevallen
De man met den
handschoen.
den patiënt een treurig lot wacht,
..Heelemaol zuiver kan ik dat toch maar
.niet vinden", antwoordde dokter Rein-, „Nu, ik zoxi wel weten, wat ik doen _0
hold, ..en ik beschouw 't als mijn zou", zei dokter Rosen op beslisten Jpupil wordt steeds wijderGeen j Over tie met bloed gedrenkte vel-
plicht u er op te wijzen, dat Ki-uger toon, „wanneer mij zoo'n operatie van reactie!Óen van Talavera daalde de avond-
beslist ziek is." een ter dood veroordeelde werd opge-1 „Hoe is de narcose schemering neer. In den laatsten
I „Maar dokter Als u u ook zoo dragen„De pols is uiterst, zwak, nog nau-1 schijn van den scheidenden dag zag
makkelijk wat op de mouw laat spel- „En dat zoxx zijnwolijks merkbaar", antwoordde de. men van de hoogte, waarop gene-
den U is eerst koi'ten tijd hier „Ik zou alleen willen opereeren on- Famixlus. raai Senardi met zijn staf stelling ge
en ik ken mijn luitjes beterMaar der voorwaarde dat, ingeval de pa-1 ,,Och kom, uw vingers zijn stellig kozen had, een schaar Spaansch-En,
wot zoudt u anders denken, dat den tiënt herstelt, hem ook gratie ver-vermoeid door het lange vasthouden' gelsche troepen zich haastig terug
kerel mankeert?" Ieend wordt, en anders..." j De pols is nog vrij krachtig"zei- trekken. Mismoedig keek de generaal
„Ja. eerlijk gezegd, zou ik dat niet „Anders?de dokter Rosen. i den wegtrekkenden vijand na, dien
dadelijk met volkomen zekerheid kun- „Zou ik weigeren de operatie uit te „Weg met het masker, gauw! Hei hij wegens de afmatting zijner troe-
nen zeggen. Ik .stel voor, om professor voeren." :bloed is geheel donker geworden r i |3en on liet gebrek aan voldoendeca.
Borchert. den directeur van het stads-, .,Ja, dan zou men den patient een-i De handen van den narcotiseur tril- vaierie niet naar wensch vervolgen
.ziekenhuis, in consult er bij te halen, voudig onder behandeling stellen van ien. Zou alles tevergeefs geweest zijn? kon xerwiil hii eenicrA officiAi-An rii-
'dan kunnen we zien. of hij mijn ver- een anderen dokter, die vrij was van; Een straal van het verdoovingsmid- hpvelen nitdUid© °hn«rd© men nn
meidans zal bevestigen." jdergelijk, bezwaren." del was nog os hel masker gevallen I ï^n Sstad schówr Emt od ven
..Wat 'n gekheid!. Maarenfin,' ..Dat zou in geen geval mogen ge-. God in den hemel 1 Wat ziel de
als u er op staat!Pas alleen beuren 1 Bestaat er da,n geen solidari- man er uit Kunstmatig ademen S 5.??w o„r?ehf dal
maar op, dat de kerel me niet ont- teitsgevoel meer onder de doctoren? Het operatieveld werd haastig met - te™© ,uei nyI' neiicnx, aai
gaat„Solidariteit onder de doktoren?...... verbandgaas bedekt.
j Men kan wel merken, dat u nog zéér Krachtige assistentenhaalden pak-
„Goeden dag. directeur jong zijt, beste collegaken de armen van den bewustelooze.
En professor Borchert trad met twee Dokter Rosen antwoordde niets Rhytmisch worden de armen opgehe-
assistent-arfsen, die hem bij het on- meer ven en neergelatdn. Nog
derzoek van Kruger vergezeld had- hart, maar uiterst zwak.
den. in de kamer van den gevangenis-1
directeur.
„Goeden morgen, professorNu
een officier van het Zeven-vorsten.
regiment met zijn mannen in een aan
den voet van het gebergte gelegen
molen nog eenige daar verscholen
klopt het Spanjaarden had ontdekt en met de-
nauwe- Z6n slaags was geraakt. Het regiment
Zwijgend li enen ze alle drie ver- lijks waar te nemen. werd aldus genoemd, omdat het uit
(jgj. i „Geef kamfer, vlug!" de troepen van zeven kleinere Rijn-
- „Proféssor alles is voor de operatie1 De eene injectie volgt op de andere, bonds-vorsten was gevormd,
wat hebt u hij Kruger ontdekt? U gA-eed." De pols wordt niet krachtiger; de. Kort daarop zag de generaal een
zult u toch stellig-niet ook door hem cian kan met de narcose be-ademhaling heeft geheel opgehouden, nog jongen ofïicfér van genoemd re-
laten beetnemen?" 1 gormen' worden. Wie zal het chloro-De omtrek van het hart wordt giment aan het hoofd van een halve
„Met verlof, directeur, daar is bij forme.eren op zich nemen?" krachtig gemasseerd, de kunstmatige compagnie uit de richting van den
Kruger geen quaestie van bedriegerij; ..Dokter Rosen is aan de beurt". ademhaling in regelmatig tempo voort molen naderen. Hij'voerde een ge-
lil I.' (BIA l 1 1. 1 1. .1 A li i. 1 1 I
de'man is feitelijk ernstig ziek en *^u, roep hem dan; hij had waar- gezet. Allen nemen ijverig deel aan
lijdt namelijk aan ontsteking in de wej kunnen zorgen, tijdig hier het agiteerend reddingswerk,
hersens, boven den rechterslaap." zijn." Alleen dokter Rosen staat ter zijde.
„Daar komt hij reeds." \Uét een bleek gelaat, de lippen op el-
„Zóó Och kom En wat is daar
aan te doen
BestPas goed op met de narcose, kaar geklemd, volgt hij de pogingen
vangene mee, die, naar zijn kleeding
te oordeelen, bij het onregelmatigs
korps, de zoogenaamde guerilla's be
hoorde.
Wat moet ge met dien kerel hier
waarin bij nu verkeërt, moet de man mèvlfzaamh'éid'iiier van het hoogste den voet van den geopereerde, naar officier^Weet 'dat^ren^de
als een krankzinnige beschouwd wor- gewicht ls Ma„ wat hebt u toch?, den pols. die hoewel zeer zwak. nog weet a" d
den, en zoo een mag men met execn- ,/iet bteek vermoeid uit voelbaar klopt. ISS daar ze niet to? een geregeld
f „O, neen't Is niets." i „Tracheotomie!" (Luchtpijpsnede) geregeld
,,'tZal toch beter zijn, wanneer we roept de professor,
onzen Famulus Lohmann voor de nar- j Ook dót nog!
-- 1 A CIS gucu 1.1 XJ 111" mjo uuiouoi, -'O **'J
I „Heel eenvoudig. In den toestan,a, collco-a. u weet dat nauwkeurige op- der anderen. Af en toe tast hi
te;-; iruant Ho man j i,1
De Terechtstelling
(Uit het Duitsch).
„Zoo, dat is dus weer afgedaan
Zie eens, dokter, ik heb daar juist
het bericht ontvangen, dat Zijne Door
luchtigheid geen gratie schenken wil
en bevolen heeft, dat, het recht zijn
vrijen loop moet hebben. Daar staat
ons dus weer een mooie terechtstel
ling te wachten."
Dit zeide, niet zonder welgevallen,
de gevangenis-di-rectëur Schultz, in
wiens kamer dokter Reinhold, de ge-
gevangenis-arts, zooeven binnengetre
den was.
1 Het gold hier den arbeider Kruger,
die, wegens moord veroordeeld, nu
J zijn straf zou moeten ondergaan. Hij
j had op gratie gehoopt, maar dielaat-
ste illusie was nu vernietigd gewor-
den.
„En wanneer zou de terechtstelling
moeten plaats hebben?" vroeg dokter
Reinhold.
„Nu, zoo spoedig mogelijk, mis
schien nog in deze week. Hoe gauwer
hij onthoofd wordt, hoe beter. Ik zal
dadelijk een telegram aan den beul
Meinel sturen."
teeren. Dus moet er natuurlijk uitstel
van straf toegestaan worden. Aan den
anderen kant kunne» we veronder
stellen, dat, naar alle waarschijnlijk
heid door eene operatie, die de etter-
stoffen verwijdert, de man weder vol-1
komen herstellen kan."
leger behooren
j Jawel, excellentie. Voor dezen
man moesten we echter een uitzonde
ring maken. Hij weerde zich als een
radelooze en zou. daar hij zich in
een verdekte stelling bevond, nog
pen haJfduizend van'mijn mannen ge
dood hebben. Om dof te" voorkomen
1u" zich overgaf,
cose er nog bij halen. Hij kan ten- Moet men den ongelukkige dan ab-
minste den pols controle eren." i soluut aan den dood ontworstelen om
Dokter Rosen maakte een beweging. hem daarna aan den heul over te le-
jat- „Dat is waarlijk niet noodig. pro-veren Zou zijn poging, om dat treu-,
„U vindt dus, professor, dat Kruger fessor, kan de narcose werkelijk rige en tevens wreede lot af te wen-
noodig geopereerd moet worden?" ,.'wei alleen op me nemen." j den, tevergeefs zijn geweest?Hui-
Zonder ©enigen twijfel, daar hij i jjoe secuurder, hoe beter." i verend ziet de jonge dokter toe, hoe in heb ik hem." als hij
anders binnenkort aan de gevolgen j ,'jk ben veel meer zeker van mijnkoortsige haast de instrumenten voorlijfsbehoud beloofd,
van hersenontsteking zou sterven." (taak, wanneer ik ook de controle al-de luchtpijpsnede aangereikt worden, j Très-bien. Om u nu in de gelegen-
„Nu, dan staat er ook niets anders jeen Voor mijn rekening heb." Een hevige innerlijke ontroering en' heid te stellen uw woord te houden,
op. We zulleai Kruger nog heden naar jyiaar collega!bedenk, dat ikopgewondenheid vervullen hem. Daar zondér cfat wij van onzen stelregel
het ziekenhuis laten transporteeren. anepn de verantwoordelijkheid van de wordt het buisje aangebrachtNog'afwijken, zal ik hem laten 'dood-
1 operatie draag. Laat Lohmann dade- geen adem!Weer kunstmatige -
„De gevangenis-directeur scheen niet lijk boven kornenademhalingDe krachten beginnen
bijster in zijn schik te zijn met het. ..Hoe staat het met de narcose?" j te verlammen. Dokter Rosen voelt nog
uitstel van de terechtstelling", zfeide j „Goed, professor!" Imaals naar den slagaderpolsTs
professor Borchert op den terugweg! „Zoo. Reik me nu de cirkelzaag eens het werkelijk zóó? Of verbééldt hij
tot de hem vergezellende assistent- aan." liet zich maar?Hij voelt geen
artsen Muller en Rosen. j Schrijnend en snorrend drong de polsslag meerZijne knieën knik-
„Dat kwam me ook zoo voor", zei cV|0r electriciteit gedrevene zaag door ken
dokter Muller. liet schedélbeen. De schedelholte lag Het hart, klopt niet meer", zegt een
„Eigenlijk is die aanstaande opera- weldra open. assistent-arts. i
t,ie een wreedheid, wanneer men he- £ie z00 Daar hebben we de ge-Alle pogingen waren tevergeefs go-
denkt, dat wij ons be9t doen, om denschiedenisHoe staat het met de weestDaar wendde men zich naar
man eerst weer beter te maken, opdat narcose den narcotiseur^
hij gezond en met volle bewustzijn, Dokter Rosen lichtte de oogleden; „Help vlug
het schavot zou kunnen bestijgen", van (ien zj.eke op. De pupillen waren Dokter Rosen was bewusteloos ge-
zei dokter Rosen, die eerst sedert kort klein en veranderden niet bij de in- wordenEenige minuten later onf
als assistent-arts aan het ziekenhuis werking van het licht. De adem wa.s waakt hij in zijn kamer. Professor oogen lichtte, tot voor den generaal,
was aangesteld. rustig, de pols sloeg regelmatig, was Borchert staat naast hem. De man heeft mijn woord, gene-
Eerlijk gezegd, is zoo'n dergelijke krachtig en vol.
operatie ook niet bijzonder naar mijn j „Hoeveel chloroform hebt u nu reeds
schieten.
Dat kan u geen ernst zijn, ex
cellentie. De man heeft mijn woord
en dat moet onder alle omstandighe
den gehouden worden.
Dan hadt ge Het niet moeten ge-
ven in ieder geval heb ik te beve
len, antwoordde de generaal kort.
Toen gaf hij een zijner officieren be
zel, de executie te laten voltrekken.
De nauwelijks de jongelingsschoe
nen ontwassen officier was bij de
woorden van den generaal bleek ge-
worden hij trad. terwijl de uitdruk-
king van een vast besluit in zijne
zin", zei professor Borchert, „maar verbruikt?'
wat zou er anders moeten gebeuren?: „Honderd gram".
Niet opereeren en den man langzaam „Dat is rijkelijk veel. Ik verzoek u,
en door gruwelijke pijnen gekweld er nxx wat zuiniger mee om te gaan."
laten wegkwijnen?" Dokten- Rosen lichtte na een poosje
..'t Zou toch stellig menschli even der weer de oogleden van den patiënt op. s?ree^ dien.
zijn, den man 'n flinke dosis morphi- De pupillen waren wijder geworden,
ne te geven, waardoor hij zacht en zonder op het licht te reageeren. Een
zonder pijn in de andere wereld zou blik op den operateur gaf den jongen teur.
komen, in plaats van hem eerst de dokter, die de chloroform toediende, „Nu, hoe staat 't met den kerel?"
En de patiënt?" raai, zei hij op bescheiden, doch vas.
..Die leeft niet meer." ten toon, en ik ben gewoon dit onder
Een zucht van verluchting ontsnapt alle omstandigheden te houden, des-
aan de borst van den jongen dokter, noods zal ik mijn leven daarvoor ge-
Uitvorschend kijkt, de professor in ven. Ik verzoek u cfus nogmaals, laat
liet. gelaat van zijn assistent. den man vrij
Een stomme blik. De operateur be-Nu is het genoeg! riep de gen*-
raai ongeduldig uit. ik blijf bij mijn
eens gegeven bevel Hij gaf den
Buiten wacht de gevangenis-direc- daarmee belasten officier een wenk,
den gevangène weg te voeren.
Maar eer het bevel nog uitgevoerd
FeuSSIet®»! -
Uit bet EngeUch
door
HUGH CONWAY.
81)
In het midden zag hij een ge
laat het gelaat van een mensch
van denzelfden man, dien hij des mor
gens had gezien. Langzaam, zeer
langzaam klom dit vreeselijke ondier
langs een zijde van het schip naar
boven, terwijl het gelaat zich tot een
zegevierenden grijnslach vertrok. Hi
klom steeds hooger en was zeker van
zijn prooi, want de ongelukkige was
niet bij machte zich te bewegen.
Het monster kon hem nu bijna
reeds bereikennog slechts een oogen
blik en een der vangarmen zou zich
aan de verschansing hebben vastge- j
klemd, en dan
Mandors scheen het reeds te voelen,
hoe die glibberige armen hem ver
worgden. Hij greep naar zijn wandel-J
stok, die naast hem lag en sloeg op
het ondier de bovenste armen sloeg j
hij er af. Hij was nu echter nog niet
in veiligheid hij moest het van
zich afstooten, steeds verder eai ver
der, tot het water zich boven zijn
vijand zou hebben gesloten.
Hij knielde op de bank neer, en(
boog over de verschansing. Het mon
ster trok zich even langzaam terug,
als het naar hoven geklommen was.
Manders sloeg er op los, en boog zich
steeds verder voorover -nog verder
nog verder, zoo ver hij konhet
onclier was echter nog niet verdwe
nen hij moest zich nog meer voor
over buigen ha, duivel, nu is het
gebeurd
Een matroos had gezien, hoe hij
over .de verschansing leunde, maar
had dit aan eene zeer natuurlijke
oorzaak toegeschreventoen hij hem
echter zag verdwijnen, snelde hij op
hem toehet was echter te laat De
uitroep van „man overhoord!" klonk
gelijktijdig met den kreet, die Man
ders slaakte, toen liij met het water
in aanraking kwam.
De reddingsboeien werden uitge
worpen, de stoomboot stopte en er
werd een boot uitgelaten. De matro
zen, die er insprongen, wisten echter,
dat hunne poging vcrgeefsch zou zijn.
De man, die over boord was gevallen,
was nu bijna reeds een mijl van de
stoomboot, verwijderd. Het was nacht
en met dit getij en dezen wind zou
den dg roeiers hunne handen vol werk
heben, met voor hun eigen leven te
zorgen.
Toch zouden zij het wagen
Zij luisterden scherp toe, of de on
gelukkige ook nog een lu-eet. zou sla
ken zij hoorden echter niets. Man
ders had waarschijnlijk niet zulk een
j zwanen doodstrijd gehad als de heer
Philip Bourcïiier. Toen hij in zee
.viel, "besefte hij nog slechts, dat hij
worstelde met een vinnigen tegenstan
der, daarna kwam hij in aanraking
met het koude, zwarte water. Daar
hij oen goed zwemmör was, sloeg hij
instinctmatig zijne armen en. heenen
uithij werd echter weldra onder een
zware golf bedolven, en a.l zijn mooie
plannen verdwenen met hem in de
diepte.
De Severn nam hém tot zich, voer
de hem een eind stroomafwaarts, tot
voorbij Passet Point en de Blacknore,
bracht hem voorbij vroolijke badplaat
sen, speelde met hem, voerde hem het
eëne kanaal in, het - andere kanaal
weer uit, verzekerde er zich van, dat
hij onherroepelijk het aardsche had
vaarwel gezegd, alvorens hem aan
land te spoelen deze rivier hield
hem zoolang gevangen, totdat zijn li
chaam afschuwelijk verminkt en naxi-
welijks meer hei-kenbaar was.
Daarna ontsloeg zij hem uit hare
.boeien, en kapitein Martin van de
loodsboot No. 13. „Mary Ann" geheo-
ten, zag, toen hii het kanaal door
voer en naar een schip zocht, dat zijn
diensten kon noodig hebben, niet ver
van zich af twee donkere voorwerpen
op het watér drijven. De „Mary Ann"
zette koers naar die twee zwarte pun
ten. die niet ver van elkaar verwij
derd waren, en de kapitein zag wel
dra, dat het de hielen van een dren
keling waren. Men had spoedig een
touw om het lijk vastgebonden, en
jdaar de ,,Mary Ann" gezien had, dat
er zich in het kanaal geen schip be
vond, bracht, zij zelf het lijk naar de
dichtstbijzijnde zeeplaats. Daar lag
nu onder een stuk zeildoek alles wat
'er van George Manders was overge
bleven.
Er waren nog genoeg kenteekenen,
op hert lichaam voorhanden, waaruit
men kon opmaken, dat het dat van
George Manders was, maar daaruit
kon men evenwel niet bewijzen, dat
hij de man was geweest, die vei*-
scheidene dagen geleden, van de
mailboot was gevallen, hoewel men
het voor zeer waarschijnlijk hield. De
korte mededéehng, „als drenkeling
gevonden" was reeds voldoende en be
spaarde moeite en kosten.
De verminkte overblijfselen werden
op een kerkhof begraven, dat niet
ver af lag van het dorp, waar men
'zijn lijk gebracht had - een eenvou
dige steen met de letteirs ,,G. M."
werd op het graf gelegd, enJose
phine was eene weduwe.
HOOFDSTUK XXVI.
In kalme wateren.
Het was reeds drie weken gelëden.
dat Philip Bourehïer gestorven was.
Met alle teekenen van droefenis en
eerbied had men hem naar het fami
liegraf te Redton gedragen, en hém
geplaatst naast zijne voorvaderen,
waarvan wij reeds melding hebben
gemaakt, en naast andere bloedver
wanten. die echter met dit verhaal
in geenerlei betrekking hebben ge
staan.
Van dien ganschen stoet, pachters,
rouwdragers, verwanten en vrienden,
die het graf omringden, was Allan
de eeaiiige, die wist. dat de eer, die
men zijn vader bewees, toekwam aan
clen man, die in het. graf lag, dicht
hij dat zijner familie op clen groo-
ten, eenvoudigen steen van dat be-
wxxste graf stond geen naam te lezen,
zoodat niemand kon weten wie daar
begraven was.
De papieren, die Allan in zijn bezit
had, wezen maar al te duidelijk aan.
dat die persoon de rechtmatige eige
naar van Redhills was geweest.
Daar Allan recht van onrecht goed
wist te onderscheiden en een vijand
was van geheimhouding en uitvluch
ten, verkeerde hii in een hevigen
tweestrijd, wat hij van die treurige
geschiedenis moest denken.
De plechtige verzekering van Philip
Bourchier had de gewenschte xiitwer-
king op Allan gehad, zooals zijn vader
zich dal ook had voorgesteld. De
plechtige, tot tweemaal toe herhaalde
loochening, die Philip Bourohier had
kunnen uitspreken, toen hem de dood
voor oogen stond, en de onbeschaam
de Manders ook een zijner toehoor
ders was. had alle angst en twijfel
uit Allan's hart verbannen.
Manders ontsteld voorkomen bader
nog toe bijgedragen om Allan van de
waarheid der woorden van zijn vader
te overtuigen on hem in zijn oog te
rechtvaardigen, zoodat hij in hem
nooit den koelbloedigen moordenaar
van den vader zijner vrouw kon zien.
Allan was er van overtuigd, dat hij
dc waarheid had gehoord. Hij be
greep dat het een of ander ongelukkig
toeval John Boucher het leven had ge
kost. en hij kon het zich gemakkelijk
begrijpen, dat een man, zoo trotsch
als zijn vader, zéér gevoelig is voor
de mooning van bet publiek, en we
tende welke uitlegging de wereld aan
die daad zou geven, was hij in zeke
ren zin geheel onderworpen aan den
booswicht, die clen zoon van clen doo-
de had willen voorstellen, en die te
vens mijnheer Boxxrcliier kon niode-
deelen, wie de man was. die het
slachtoffer van een vergissing of van
eene daad van overii!incr was gewor
den.
Die onderworpenheid van zijn va
der was Allan duidelijk gebleken
Philip Bourchier had den indringer
clen toegang on Podhills niet kunnen
verbieden, hij had er niets tegen kun
nen doen. dat Josephine geclwongan
werd bij haar echtgenoot te blijven,
toen zij de verdorvenheid van zijn
hart reeds lang kende.
Terwij! zulk een beschuldiging hem
boven hét hoofd hing - eene bésehul-
