kalm. Ge weet dat ik een keimes van
diamanten ben.
Zijn manier overtuigde den chef.
Een juwelier werd 'haastig geroepen
en gaf dezelfde meening te kennen
uitmuntend nagemaakt.
Alweer verschalktriep de chef
uit, Curtis een woedenden blik toe
werpende.
We iiebben hier al z'n bagage, zei
Curtis.
De geheele bagage werd zonder suc
ces aan een nauwkeurig onderzoek
onderworpen. Zijn revolver, zijn
schoenen werden op hunne beurt
zorgvuldig onderzocht, doch zonder
eenig resultaat.
Nu kan ik zeker wel gaan, merk
te Purvis vroolijk op. Er is geen be
schuldiging tegen me.
Laat hem gaan, zei de chef
kortaf.
Dien avond vertelde Purvis» met een
glas uitmuntende champagne vóór
hem en een geurige Havanna in den
mond, zijn avonturen aan Mostein.
den diamanthandelaar.
Den tweeden dag herkende ik
Curtis aan boord. Dat denkbeeld van
me. om hem te verschalken was,
dunkt me, toch prachtig.
Maar waar zijn de diamanten.
In Parijs gaf ik hem de gele
genheid alles te ontdekken.
Maar waar zijn de diamanten,
vroeg de ander.
Je hadt zijn gezicht eens moeten
zien, toen we in een cab naar het
politiebureau reden. Zelfs deze revol
ver terwijl hij sprak haalde hij 't
wapen uit zijn binnenzak beang
stigde hem niet.
Waar zijn de diamanten?
schreeuwde Mostein.
Ze onderzochten de revolver, ging
Purvis kalm verder, maar
Onder 't spreken haalde hij er de
acht patronen uit. Daarna peuterde
hij uit één met zijn mes den kogel,
en een schitterende diamant rolde uit
de huls.
Acht prachtstukjesriep hij uit,
nadat hij de acht patronen aldus be
werkt had.
Kerel, je bent een genius, zei
Mostein enthousiastisch.
De deskundige.
Door W. KRONECKER.
Een veelhoofdige, goedgekleede
menschenmenigte, meest dames uit
de stad, verdrong zich voor de deur
der rechtszaal, toen de strafzaak te
gen Krugér, een geval van beleedi-
ging, werd afgeroepen. En weldra
was het groote lokaal tot op de laat
ste plaats gevuld. Geen wonder Het
was immers dezen keer een sensatie-
wekkende zaak, welke men verwacht
te, en dergelijke zaken plachten in
de onbelangrijke stad van nog geen
vijftigduizend inwoners zelden ge
noeg voor te komen.
Intusschen had ook de beschuldig
de ile haar aangewezen plaats in een
afgesloten ruimte ingenomen. Een
niet meer jonge, volstrekt niet schoo-
ne vrouw, eenigszins vergroeid zelfs,
maar mot een zekere grootsteedsche
chique gekleed. Met haar grijsgroene
stekende oogen beschouwde zij het
auditorium, hetwelk om haar was
gekomen, sloeg ze de schitterende
blikken, waarin gespannen verwach
ting te lezen stond, gade. Plotseling
kwam er een boosaardige onverzette
lijke trek op haar gelaat.
„Neen maar", scheen die blik te
zeggen, „voor zoover het in mijn
macht staat, zult ge tevergeefs hier
zijn gekomen. Voor u wil ik me dan
toch niet vernederen
„Bekent ge schuldig te zijn?"
vroeg de voorzitter, nadat de voorge
schreven formaliteiten waren afge-1
daan.
De beschuldigde schudde met het
hoofd.
,,Het betreft", vervolgde de voorzit
ter, zooals ge zult weten, de anonie
me brieven, welke door verschillende
jonge dames in de stad zijn ontvan
gen, alle meisjes uit gezinnen, in
welke de referendaris dr. Wolf pleegt
te verkeeren. Ik behoef niet alle brie
ven voor te lezen, want de inhoud is
telkens dezelfde en luidt„Neem u
in acht voor dr. Wolf. Ik ken hem.
Hij meent het niet eerlijk met u."
Welnu, beschuldigde, als ge u schul
dig gevoelt, beken het dan liever
openhartig. Daar op de tafel bij de
heeren deskundigen liggen een groot
aantal schrifturen, welke ge volgens
uw eigen bekentenis hebt geschreven.
Door vergelijking .van het schrift zou
uw schuld dus gemakkelijk bewezen
kunnen worden." i
,,Tk heb de brieven niet geschreven.
Doctor Wolf gaat me niets aan."
Onder het publiek ontstond bewe-
ging. De dames staken de hoofden i
bij elkaar. Men hoorde uitroepen
als ..FoeiZulke personen moesten
onschadelijk worden gemaakt. Zoo'n
brutaliteit
De voorzitter verzocht stilte en be
val daarop, dat de getuigen verhoord
zonden worden. Dadelijk werd het
stil. Referendaris ót. Wolf werd be
schouwd als een man van de wereld
en een Don Juan, ofschoon hij zulks
zelf steeds trachtte te ontkennen. Zou
men nu misschien eindelijk eens iets
pikants over zijn verleden uit zijn
eigen mond hooren
Do getuige, een slank, imponeerend
knap man. trad met een lichte bui
ging voor de tafel, waaraan de rech
ters gezeten waren.
„Ge hebt", zoo begon de voorzitter
het onderzoek, dadelijk het vermoe
den uitgesproken, dat de beschuldig'
de brieven had geschreven. Wilt ge
ons als 't u belieft, zeggen, waarop
dat vermoeden berust
„Ik ken de beschuldigde reeds se
dert geruimen tijd, ofschoon ik nooit
een woord met haar gewisseld heb.
Ik ontmoette baar. toen ik nog in
Berlijn woonde, bijzonder dikwijls
en ofschoon mijn woning ook in de
huurt van de hare lag, kreeg ik toch
den indruk, alsof deze ontmoetingen
door de beschuldigde met opzet wer
den veroorzaakt. Bovendien hoorde
ik ook toen reeds van anonieme brie
ven. waarin men zich met mijn per
soon bezighield, maar ik was helaas
niet in de gelegenheid de zaak gron
dig te onderzoeken. Toen ik latei-
naar hier werd verplaatst, was de
beschuldigde ook plotseling hier. En
het spelletje van vroeger herhaalde
zich. Ik kan geen voet op straat zet
ten. zonder dat zij mijn weg kruist.
..Beschuldigde, ge zijt vrijgespro
ken", luidde de uitspraak van den
voorzitter.
De beschuldigde zag hem eerst aan.
alsof ze hem niet begreep. Haar oog
zocht de plaats, waar de oude man
omgevallen was. Toen kwam er iets
„En welk motief zou de beschul- i als een glimlach over haar gelaat
digde voor haar daad gehad kunnen vliegen. Hot was. alsof er een straal
hebben
De jonge man bloosde even. ,.De
beschuldigde heeft mij in Berlijn dik
wijls in gezelschap van dames ge
zien. Trouwens, meest bloedverwan
ten van meIk veronderstel, dat de
beschuldigde zich om de een of ande
re reden daarover geërgerd heeft.
Want bij elk van die ontmoetingen
van de heldere zon daar buiten
haar somber gemoed was gevallen.
De aanslag
Kameraden,
nieuws
De man, die
luistertIk heb
als een opgesloten
placht ze mij zeer verontwaardigde j leeuw door het kleine vertrek op en
blikken toe te werpen." j neer liep. hield plotseling stil. Voor
„Welnu, beschuldigde, wat zegt ge, de honderdste maal schenen hem deze
daarvan vroeg de voorzitter. woorden in de ooren te klinken,
„Het is alles verbeelding. Ik out-scheen hij de groote. lage zaal te
moet dien heer niet vaker dan ande- zien met de vergaderde mannen en
re mensclien en dat ik naar hier de vlammende oogen van den ouden
kwam, was louter toeval. Ik hoorde Borovsky.
dat flinke modisten hier nog behoor-! - long reeds beeft de tyranme
lijk geld konden verdienen." haat den scepter gezwaaid te lang
Hm, hm", zei de voorzitter „wel
reeds zijn de werklieden verdrukt ge
nu. dan moeten we de deskundigen
weest onder den ijzeren voet van den
reeds zoo dikwijlsZijn geest
dwaalde terug naar de kleine haar
lok en de handschoen met de nog
steeds riekende lavendel-geur, hij her
innerde zich, hoe deze fiere, majestu-
euse vrouw ze ééns had gezien, hun
geschiedenis met één oogopslag had
gelezen en hoe zij hein sedert eene
vriendschap had toegedragen, die
steeds edeler, steeds hooger werd.
Denk eens na
Ilma. ge zijt goed voor mij. maar
maar ge vraagt het onmogelijke
van meIk heb nagedacht, steeds
nagedacht, en er bestaat geen uit
weg. Mijne eigene dwaasheid heeft
mij tot dit gebracht; mijn woord heb
ik verpand, en ik kan 't niet terug
trekken. Zelf keur ik het niet goed
ik veroordeel, ik veracht, verafschuw
't.maar ik heb het beloofd. Begrijpt
ge hét
Begrijpen Snel ging zij terzijde
diepe snikken verkropten haar keel,
alsof zij haar wilden doen stikken.
Hemel, wat voelde zij in zich. om deze
stoere Engelschman weer terug te ge
ven aan haar. die hij liefhad.
Zij had ook lief gehad, maar hoe
noodlottig was de Russische politiek
voor haar verloofde niet geweest Zij
zag Andrews nogmaals aan kalm.
moedig, onbedeesd Neen. Zij had de
poging gewaagd mislukt alles was
gedaan. Zij stond nog een oogenblik
als verblind dan al haar moed ver
zamelende sloop zij langzaam weg,
zonder een woord te zeggen, hem nog
maals alleen latende in al zijn leed
en ellende.
1T a f i despoot. Het is tijd om een nieuwen
hooren. U meneer de directeur met t d heerll1kc zaak
deze woorden wendde hij zich tot een dervrijheid1
bejaard, eenvoudig heer den dirac-.j Daarna die andere verschrikkelijke
teur eener middelbare school v 001woorden de vreeselijke ballotage, die
meisjes, ,,u hebt er reeds in uw voor- den stoutmoedigste voor een
loopig rapport op gewezen, dat het10ogenblik kalm deed zijn: en de piot
schrift van de anonieme brieven en1 selinge la-eet, die opsteeg, toen hij,
dat der stukken, welke volgens eigen Cecil Andrews, zijn hand terugtrok
bekentenis van de hand der beschul- uit den noodlottigen hoed. Thans hoor
digde zijn. veel op elkaar gelijkt. de hij het.
Blijft u bij die meening?" L'Anglais! L'Anglais! Hij heeft.
„Ja, meneer de president. Ofschoon het het kortste strootje Hoera
ae anonieme brieven met een ver- De woeste oogen werden nog wil-
draaide hand zijn geschreven, is de der, de ruwe stemmen nog luider. 1 ~yi' ,.hl.
overeenkomst tusschen 't schrift van1 Weinigen Melden van hem. fieri,ï™f wrerte voldomfw Weldra zou
beide groepen stukken onmiskenbaar. Engelschman. die ook maar slechts'.'. -- •- j *.f' ach Hr-t
Beschouw bijvoorbeeld de kleine „t". ©en halve hunner was, en die nietsi VJ™ _lJzdó Sud cHt ziin adem
De manier, waarop de haal er door ?af om de vodka of andere dranken, j vinnie koude lucht aftee-
is getrokken, mag zeer karakteris- «et overige was slechts een droom - j wLePen zi7n h^
tiek heeten. Ik geloof niet, dat er e©n reeks van belachelijke indrukken.. niaar jd; maalde er weinig om;
nog iemand anders is, die zoozeer af. !h® geen werkelijkheid geleken Hijirj ?:in harl e6n vmir dat hevig
wijkt, van de normale schrijfwijze van had zwak. slechts half begrijpend ge-jbr flde. Sinds het vallen van den
de letter." 1 de ©rustige bevelen van de yei>jnachi had hi]- gewacht en ongeduldig
„Dat meen ik te moeten betwijfe- S^deiing, de waarschuwing vooizich-de de flonkerende sterren getuurd
len», nam thans de verdediger van '<g. «•**»- beweginf in het
rle beschuldigde het woord, „ik zMal'S dronkenihuis daar waariiik- W het niet
ken mensclien. aio dc „t" bijna even- 'j? noor de straten naar itanncn volhouden nog langer te
i 700 al is hot. (1m.ii nok niet. nrecïes ?"}©rl)01 ua,s fD H.? .ejrra i wachten om het plan ten uitvoer te
Twaalf
De man kroop onhandig voort in de
schaduw van den nauwen doorgang,
veranderde voor het gemak van hou
j zoo, al is het dan ook niet precies h,.-? ffeAvank(,i,i
ti,,,;-? t? wauiiitai om ijki i»mii uc-u i.ulvugi n.
brenaon. deze krankzinnige! Hij zou
zoo schrijven. Daarover willen we 70lderkanK>rf ie half gemeubileerd oreimeu. uw
echter verder niet soreken Maar ik -°*up;Kam trachten weg te slmnen. te ontduiken
Iz^ vmn den dïïtand^eèn bondig S"™ S M^roig - de waafzaamheid van hem. Kin
i verklaring willen hebben, of l.ij t aflcidi "g voo, ïift overige jg -:cho,f: dan' hoe zoet znu ,Mt OTmge
voor beslist onmogelijk houdt, dat Thuis gekomen wierp hij zich wan-
nog iemand anders de letter zoo hopig op'heL bed en sloeg de vreese-
schrijft." lijkste en akeligste wanhoopskreten
„Ik o ja, antwoordde de aange- uit
sprokene. Maar tot een samenhau- Vijf jaar geleden, Mignon en ge-
gend antwoord kwam hij niet. Hij lukthans dit. Het was ongeloof-
was plotseling duizelig geworden. lijk, ondenkbaar, dat zóóveel in zoo n
Het koude angstzweet kwam hem korten tijd veranderd kon zijn. Hij
op het voorhoofd. Had hij zelf niet keerde met zijne gedachten terug naar noo. voort wachtte nog èn waakte
reeds vroeger deze vreemde „t" ge- die dagen, vanaf hét oogenblik dat m| aMt sluitMiae 00gen en boven-
zien. dezelfde, welke hij thans voor de eerste maal schaduw m zijn natuUrlijk scherpe ooren; doch zijn
zich zag? leven kwam het eene woord dat over- h H t thaus hard6r N slecht3
Hoe was het mogelijk dat hij dit gmg m een Imogen, bitteren twist, tot eenlg(! 0^genWiktenI .t Scheen hem
had kunnen vergeten hhnd«; krankzinnige woede, die t spookachtige schaduw
Bn.de tijd kwam item weer in her-
Thans ging de deur open, eerst be-
znn
Maar hij moest
Eén
De zware slag van de klok rolde
voort in den donkeren nacht. De
echo's weerkaatsten van muur tot
muur. totdat zij eindelijk wegstier
ven en dan was alles weer stil. Daar
in die doodsche stilte kroop de man
de kans op verzoening, op redding.
{Eén ding! Gij zelf? Wat moet gij
naderhand
I S'stZij legde haar vinger op
de lippen. Vrees nietIk heb er
al over gedacht! Ik zal weg gaan
misschien naar Zwitserland. Ik ben
dit moede. den nooit eindigenden
strijd, do edndelooze draaikolk van
woede en haat. Ik zoek vrede. Vrees
niet voor mij
Ze gingen langzaam verder. Sleclus
een paar schreden, zonder eenig ver
moeden van den verborgen terrorist
op den donkeren wegen dan kwam
hij als een nachtmerrie op hen af.
i KirschoffZe hadden hem vergeten!
Verrader
Dat was het eenige woord, dat de
een den ander toewierp, en de vrouw
fluisterde nog hare smeekbede; dan
kwamen zij op elkaar af en de strijd
om het leven begon. Zij aan zij slin
gerden ze als door den wind heen «11
weer bewogen planten, nu deïe iets
winnende, dan die; ieder behoed
zaam naar een vastere greep zoeken-
de. Andrews klemde de tanden opeen
én hij had een vast wreed besluit
vroegere, onuitwischbare, worstdlende
dagen stonden hem voor den geest.
Hij trachtte een list te gebruiken,
ontglipte, en herstelde zich als een
bliksemstraal. De andere was slechts
van plaats veranderd door het plot
selinge der listen de wreede tanden
toonden, dat de truc mislukt was.
Thans stonden zij tegenover elkaar,
hun spieren opgezwollen als tot een
zweepkoord. en hunne voorhoofden
glinsterende in hef maanlicht. Een
I oogenblik stilte en dan een plotselinge
.beweging, een draai om den dikken,
begroeiden stam. die bewees, wat Kir
schoff wilde doen. De bom Hij had
liet zware pak gevoeld hót plan in
een oogenblik beraamd. Eén hand
vrij. en hij zou alles wagen, alles,
om het vast te grijpen, op de veel
te drukken, die het uurwerk in be
weging brengt
Andrew's hart klopte hevig. Wat er
ook moge gebeuren, dat nooit
Plotseling, zonder dat de ander er
op bedacht was, gleed zijn rechter
hand uit en greep de ruwe keel
zeó vast, dat hij Kirschoff's openge
sperde oogen uit hunne kassen scheen
te willen drukken.
Zijn knie stevig gedrukt op de borst
van den ander bah Slechts een
oogenblik. maar t was voldoende. Hij
was er in geslaagd het moordtuig
vast te grijpen zacht en zonder
gevaar op tien grond te laten glij
den.
Ilma hijgde hij. Ilma! Dat
de rivier
Zij begreep hem. De bom verdween
in het donkere, zwarte water en Cecil
liet een zucht van verlichting hooren.
Doch de worsteling had hem uitgeput,
WAT VAN EEN STOOMTURBINE
GEVORDERD KAN WORDEN.
Wat gevoixlerd kan worden van eei
stoomturbine, kan blijken uit dei
buitengewoon langen tijd, gedurendj
welken de W'estingbouse-Parsons tui
bine-machine van 600 paardekrachtei
op de wereldtentoonstelling te St
Louis zonder stil te staan heeft door.
geloopen.
De turbine liep van 20 Juni tot
December van het vorige jaar ee
periode van meer dan 3952 uur -
zonder stil te staangedurende de
zen tijd is zij licht- eai krachtstation
geweest voor de verschillende inzen-
dingen van Westinghouse. De snel
heid van de turbine bedroeg 3600 om
wentelingen per minuutde bearing!
vertoonden na het stilstaan der tur
bine bij het sluiten der tentoonstel
ling geen teekenen van slijtage, niet-
tegenstaande zij 855.792.000 om wen te-
de, strijd scheen eindeloos. Nog twee j lingen hadden volbracht.
minuten drie. Hij was buiten
adem de vermoeide spieren schenen
bij elke beweging te zullen scheu-
Plotseling wankelde hij
geen listen snel als een
DE OUDSTE TUNNEL.
Naar aanleiding der voltooiing van
- aio.- te UUVliUaiLbClL I-tl KUbUriltlU 1.^7
inuering, die zonderlinge tijd, nu on- zoeken -m (le gr0otere. wijde wereld.
geveer een half jaar geleden toen Doch hij wist heti
Ottilie zijn kalme ernstige dochter, i00fde. bleef hem trouw,
plotseling een prikkelbaar en luimig
kind was geworden, dat beurtelings een beschroomd," verzoekend "geklop,
lachte en weende, haar werk ver- en hij was opgesprongen, veegde de
1 hoedzaam, dan verder. Hij was naar
11 1 ,r buiten gekomen, een grijze, in een
kind was geworden, dat beurtelings ee^ spookachtige li-
waarloosde en rondliep als een slaap
wandelaarster.
„Onze Ottilie is verliefd", had zijn
zuster gezegd die sedert den dood zij
ner vrouw zijn huishouding waar
nam.
En toen was de avond gekomen,
juur, die een oogenblik aarzelend te-
gen den door de vorst gekrystalliseer-
erdachte vochtigheid uit de oogen en leunde
toen de vrouw binnentrad, was hij Eindelijk
dien zij jaatsfe acte in Cecil Andrew's
levensdrama was begonnenhij wan-
Zij trad op hem toe als een statige ^'de7 do
weerde kalme, sterke man.
altijd gekend had.
Ilma
waarop zijn kind bij hem had. aan-"IYhAJf?™ hott' wo-nvf'haia hem °P 'ecleren stap volgde. Misluk
geldopt en met een stem, vleiend en ^ojvlnde blanke hal= king was onmogeiijkj wanneer hij
roerend, zooals hij die nog nooit had. Mi1vpirtl(1 Mün arme armp hunne plannen uitvoerdealles was.
gehoord, hem had gevraagd om naar vriendi W1ÖUU- aime' a zoo eenvoudig, zoo duivelsc'n nauw-'
Berlijn naar kennissen te mogen, D t {keurig. De Minister was op 't Keizer- j
gaan. Ze wilde zoo gaarne hetnieu-; oü hent het dus vernomen zei ,Paleifon=©twBfeld was hij aait
we tooneelstuk zien, waarmee haar ;,j; de ctjite verbrekende Ja hét lot1 ,-e«-fuve^ m dames met zachte.]
vriendinnen zoo dweepten. Op kal- [^op 1«iSttSf ^'of lS I liefliike^s 6Ipmen of dronk hij.schui-!
men toon had hij zijn toestemming m0est iic-t toch gebeuren. Vannaclii rixTr rail
gegeven. „Je bent volwassen. Reeds om twee uur. moet het gnaSiieden: i g" Van
iwee-en-twintig jaar oud. Waarom buiten zijn woning. Tot dan toe kun-i"™^ twee u™ rou hH het Daleis
zou je met alleen mogen reizen?" jnenwe nog vroolijk zijn. Jver™ten rijtuig zou ratelend
Maar ze was niet gegaan. Maar ge zult^toch met wachten door de stiïie straten heensnellen: en!
Den volgenden dag was er een Zq ging een stap achteruit teiwijl Qp het juiste oogenblik dat hij zijn!
brief uit de stad gekomen en toen uif?!?™*ei®en deur bereikte, zou er gebeuren;
ze dien had gelezen, had ze zich in f!a„a'de"„„S L W "!?it ij- Hij huiverde. Een oorverdoo-l
thans!
obliksem-j
schicht nam Kirschoff de kans waar. den Sirnplon-tunnel herinnert de
Cecil zae den arm omhoog gaan. voel-Zwitsersche theoloog prof. Bertholet,
de de heete adem op zijn hoofd en te Bazel, in de „Züriclier-Zeitung",
ér was een spottende lach en hetaan een tunnel te Jeruzalem, welks
glinsteren van een neerkomend mesmisschien, voor zoover bekend, de
en clan niets meer. Slechts eenoudste ter wereld is en dagteekent
gedempte kreet het geluid van twee, uit 'net laatst der achtste eeuw voor
neervallende lichamen en hij stond Christus.
daar, zijn hart vervuld met een steeds J Die tunnel werd op last van koning
vermeerderenden, steeds grooter wor-Hiskia gegraven om het water van
denden angst. Want zij had hem plot-; de buiten Jeruzalem gelegen Maria-
seling on zij getrokken vrij ge-bron naar de stad tg leiden,
maakthaar borst had den voor hem j Een oud, nog slechts gedeeltelijk
bestemden steek ontvangen. Daar lag j leesbaar opschrift, in 1880 toevallig
zij op de ruwe steenen, terwijl dedoor badende knapen ontdekt, ver-
haar kamer opgesloten, wel twee uren Wfngaglk fj&pflt ontvluchten 1
lang. En toen was ze met roodge- Ik_? ontvluchtenïianfde' de
weende oogen naar haar vader ge- HoeTot welk nutvan vcrbrIizeltle raiten en andere
slopen en had hem geleekt haai- Afzijn het te ?robeeron?c!e kïïlL ™SXfen'S neOT^alI<in:i',
toch naar haar oom op t land te la- r.A0.?j andpr •.nn«»»Rtp.ld ovaihh]fselen chaos!
ten gaan. Hij had dat toegestaan, Am hftw«.ic«n hot. rankie En hq. Cecil Andrews_zoon van res
.vend geraas, een flikkering van een
witte, verblindende vlam, het geluid
toeg^aan, om mii to l^wakon totdat liet zaakie*-ecn Andrews zoon van r
omdat hij wel had gezien, dat er iets verricht i^ Kirschoff is gekozen Hij Pectf,hc-!e. godvreezendeEngelsche
in haar was gebroken. Buiten was ze ÏM™niet vfrSten |dcrs' zou door dat verboekte ding
-Kirschoff! - De schitterende rmiïïntisch. het zóó ver te
ze oo& net ge.ua naarj, tekens ge\on 00gen vlamden van plotselinge woede, laten komen ja Maar het wasziin
den. Sedert eenige weken was zede ik weet -tHij haat je, omdat kaakten Een eld waf een eèf liü
overgelukkigste kleine \touw vaneen jjy ziet, dat ik je voortrek. Bah! laat jiad Zicli er plechtig toe verhonden en
braven domeinpachter. En de brief ons daarover niet- spreken zoo brak dit was zijn straf een onvermijde-
welke hij den dag na haar vertrek ze plotseling de zin af. Tijd is kost-lijke, bittere straf,
had gevonden, de waarschuwende baar, we hebben reeds te veel ver-; En toon, zonder'te weten hoe stond
brief, waarin niets stond dan de spild. Ik heb kledderen meegebracht, zjj naast hem, haar arm op dén zij
woorden: „Ga niet met hem naar een pruik kijk! We veranderen ne> terwijl een' vloed van wi'lde vu-
Berlijn. Hij zal u in 't verderf stor- van plaats, gij en ik. Nog tien minu-rjge smeekbeden over hare lippen
ten, zooals hij liet reeds zoovel en ge ten en Ilma Krakenovitch is weg. Kir- kwam.
daan heeft!" Deze brief was door de- schoff zal er niet aan denken haar te, Cecil, meneer Andrews, hier moet
zelfde band geschreven, als de stuk- volgen, want hij heeft het te druk het eindigenGeen voet, geen stap
ken, welke daar voor hem lagen, ©en .norsch „goeden avond" is alles, verder meer, als ge mijn vriend zijt
zei hem dit. Neen hij je zal toevoegen. En hier verbied heftGa terugEr is nog
wacht Cecil Andrews, wacht tot nud- tijd ik zal u veilig leiden,
dernacht voorbij is dn de werkelijke, nma> genoeg! Zijn stem brak.
Andrews zal buiten hun bereik zijn!--t is groote dwaasheid groote,
Zij hield plotseling op stond er krankzinnige dwaasheid Gij moet
7iin rannort in de frevamreni* b.en een weiSarin? °P daï vreemdsoortig terugkeeren. ik niet. Ge beseft het
i getrokken gelaat to lezon - Gij nietZeUs thans kunnen wo bespied
0e Z01.1 mogelijk zijnspreekt niet. mijn \TiendWaarom? worden worden we bespied Er is
Bliksemsnel ging dat alles door j1, het geen'goed p]an?
ziju lioofd. Daarop 1^£a'ven,^e™ Ilma. niets meer 's Mans stem Ik weet hdt, fluisterde zij. Ik
plotseling de krachten. Het werd hem })eefde, Ge verleidt me, te vergeten zai het dee]en zi] beefde; zij orn-
zvvart voor de oogen. Met de nagels het woord te zeggen, dat me ont- kiemde zijn hand krachtig. En dan
zocht hij zich in het groene laken epren zou. Ik kan het niet aannemen. dja weinige woorden, die zooveel be-
van de tafel vast te klemmen. Maar Denk aan u zelf hunne woede teckenden, die als engclcn-gefluister
tevergeefs! Hij wankelde en viel met naderhand! van bare lippen vloeiden.
een doffen slag op den vloer. Mijzelf Trotsch hief zij zich Cecil, vergeef me ik kon je je-
„Een glas water, vlug!" beval de in haar volle lengte op. Denkt ge zejf niet zien opofferen. Ik zelf heb
voorzitter. De te hulp geroepen ge- dat- ik vrees ik? Bah! Gaarne zou 00k ZOo'n afschuwelijk offer moeten
neesheer constateerde een hevigen ik hen onschadelijk maken. Ik ben brengen Ik ben bij de Prefectuur ge-
zenuwschok. Een verhoor was voor- toornig toornig op hen allen. Een weest: zij zijn gearresteerd. Ik heb
loopig onmogelijk. Door twee deur- vader heb ik verloren, een broeder een vrijgeleide voor je over de grens,
waarders meer gedragen dan geleid, ©ok. Zij waren Russen; zij streden wanneer ge slechts morgen wilt gaan!
verliet de oude "heer de zaal. Maar voor de vrijheid en betaalden den Gij wilt'tOm mijnentwil
de behandeling der zaak werd, daar P"js. Gij - haalde snel diepEen oogenbUk schwn -t> alsof hij -t
nog een tweede deskundige aan- ach, maaiis een ^e ?nooit kon aannem&a oi^f w
zig was, op overeenstemmend ver. scpu ^ij wem oearogen.,10e
lanc-en van den ambtenaar van bet bl3 de brooderschap aansloot
langen \an aen ammenaar \a.n jiei tl- hot, 7a Har
Niet alleen de t'
alle, alle letters.
Groote hemel Zoo was z ij het dus,
die de eer en de gemoedsrust van
zijn kind had gered! En haar zou
er Jiuë «CU nvceuc u^uuuigc aau- cp-hjii gü werd be drozen toen ge u nooit Kon aannemen a]s°f zijn„eer"
wazig was, op overeenstemmend ver schiK Gij werd^öearogem wem^ge hem (hans tienmaai meer aanspoorde
langen van den ambtenaar van het J_B d ^7a dnrM«n dat liet werk door te zetten. Maar met.
openbaar ministerie «n den verted'- fd Verstand had, dat hen zou det dagende vrijhoidsvooniitzicht,
ger. tot een eind gebracht. 0 C(JU versnil geen met ie Plotselinge verwisseling van
Deze tweede deskundige, een amb- tijd meeFi lk smeik 't jé I DeSk lens «en somberen, hopeloozen nacht in
tonaar ter kanselarij, rapporteerde asm haar van wie ge me verteldetf™ schitterenden, glansrijken dag,
in dien zin, dat ofschoon er een ze- zii wacht nog, weenende, dat go niet kwam het andere en gezonde oordeel
kere overeenkomst tusschen hot wederkeert: ik ben er zeker van.. Ge- haal' toegeven. Hardnek-
sehrift van beide groepen stukken Joof meliet hart eener vrouw kankig te blijven zou dwaasheid zijn
viel op te merken, men toch n'et be- dat van een ander lezen. Denk eens' ?e gedaan Slants
paald kon zeggen, dat ze van de- na! ;een gefluistei*; een zacht, eerbiedig
zelfde hand waren. Denk eens naHij wendde zich gefluister. Te wonderbaar voor woor-
Het overleg van de rechtbank duur- plotseling om, de tranen welden in den Ilma, wat moet ik zeggen Ge
de slechts kort. zijn oogen. Ach, hij had nagedacht geeft me meer dan mijn leven - hoop
roode stroom bloed erger, iedere se
conde erger begon te vloeien.
Een plotselinge, blinde woede maak
te zich van hem meester.
Gemeene hond siste hij, ellen
deling
Hij wierp zich met een laatste wan
hopige krachtsinspanning op den man
een waanzinnige woede bezielde
hem. Plotseling hield de woeste, de
woedende stil.
Ilma
Kirschoff, zijne schandelijke mis
daad ziende, nam in wanhoop en on
der het uitstooten van jammerkreten
de vlucht.
Cecil boog zich in een verschrikke
lijke)! angst over haar.
Ilma. spreek! Open uwe oogen!
Slechts één woord, een gefluister,
dapper meisje, zeg me», of ge erg ge
wond zijt Ach
Niet ergHij hoorde dat zach
te. onvaste gefluister. Niet erg, Ce
cil en gij zijt thans vrij Zij druk
te hem zwak de hand en trok hem
dichter bij. Het paspoortNeem
het Een leven voor een liefdeWees
gelukkig in Engeland, ge en uw Mig
non Beloof 't i
Het gefluister werd zwakker en
smolt weg in stilte.
Een langwerpige, met gras begroei
de hoogte, een man en vrouw er
treurig naar starende.
Dit is haar graf had hij zkcht
gefluisterd. „Een leven voor een lief
de" waren hare woorden. Haar loven
cn uw liefde
Plotseling boog hij zich omlaag,
nam de zoet-reikende bloemen van
zijn jas en legde ze zacht op de groe
ne zodenen de vrouw zich na hem
voorover buigende, kuste ze.
Dan keerden zij zich om en wandel
den in stilte terug, tei-wijl de onder
gaande zon den omtrek vergulde.
haalt de voltooiing van het werk, toen
eindelijk het houweel der mannen van
de Noordzijde op dat der mannen van
de Zuidzijde sloeg, en hoe de man
nen van weerszijden, toen er nog drie
ellen te doorgraven waren, elkanders
stemmen hoorden.
Ook toen werd dus van beide kanten
te gelijk gewerkt. Men heeft, met de
primitieve werktuigen, misschien lan
ger over den tunnel gewerkt dan over
den Simplon-tunnel en daarenboven
door onzekerheid omtrent de richting
meer werk gedaan dan noodig was;
want de lengte van don tunnel is 535
meter en de eigenlijke afstand tus
schen begin en einde is slechts 335
meter.
De tunnel is tusschen 80 en 60 centi
meter breed en de hoogte wisselt af
tusschen drie meter aan den Zuidelij
ken ingang waar vermoedelijk een
natuurlijke rotsspleet werd gebruikt
en 46 centimeter. Aan de Noord
zijde is de hoogte weder 1.80 meter.
„In elk geval", zoo besluit de Ba-
zelsche theoloog, „betreft het hier een
werk, waarvoor ook wij. verwende
modernen, nog eemigen eerbied mo
gen koesteren."
DE KOREAANSCHE TAAL.
Volgens een Engelsch blad, heeft
de bisschop van Korea, die een vijf
tien jaar geleden, naar het Land der
Morgen Kalmte vertrok, zijn betrek
king neergelegd, hoofdzakelijk tenge
volge van het feit, dat het hem on
mogelijk was de Koreaansche taal te
loeren. En hierover zal men zich
geenszins verbazen, als men weet
hoeveel verwarring er bestaat in de
spraakkunsten en woorden-boeken,
die de Europeanen tot dusver in de
ze veel-lettergrepige en aaneengere
gen taal hebben samengesteld. Of
schoon zij van alle. bestaande talen
het Japansch het dichtst nabij komt
en haar alfabet een der eenvoudigste
ter wereld is, verkeert de spelling van
de Koreaansche taal in een betreu-
renswaardigen staat van verwarring.
Evenals in Japan worden niet min
der dan drie tongvallen gebruikt
waarvan er een zuiver Chineesch is,
ofschoon men zich van deze taal
nooit bedient in de conversatie.
HET ONDANKBARE VISCHJE.
Een arend, zoekende met ijver
Naar buit, daar hij zeer hong'rig
[was,
Vloog heen en weder langs een vijver
En greep een vischje uit den plas.
Het vischje riep, door angst gedreven,
,Ach, dood mij niet, doe mij geen
[pijn!
Gun, arend-lief, mij toch liet leven,
Ik zal U altijd dankbaar zijn
Grootmoedig als een dier kan wezen.
Liet d' arend 't vischje daad'lijk vrij,
Dat nu, verlost van alle vreezen,
Weer zwemmen ginghet was zoo
[blij.
Een poosje later kwam edn jager,
Die dicht tot aan den vijver trad;
Zijn groote weitasch was heel mager,
Daar hij nog niets geschoten had.
Het vischje kwam, wees hem den
[arend
Zei hem maar half wat was ge
schied
En onze jager, zeer voortvarend,
Schoot af 't geweer en miste niet.
„Foei!" sprak nog d'arend onder't
[sterven,
„Ondankbaar vischje dat gij zijt!
Uw loon zult gij gewis niet derven,!
Op 't kwade volgt de straf altijd
Ons vischje dachtheft zijn maar
[praatjes
Maar zie, een reiger stond bereid,
En slokte 't op met al zijn graatjes
Dat had 't voor zijn ondankbaar-
[heid.
