BIJBLAD VAN HAARLEM'S DAGBLAD
fl.20 PER 3 MAANDEN
OF 10 CENT PER WEEK.
Natuurhistorische
Wandelingen
Een Verborgen Erfenis
De Hoogste Post
ZATERDAG 26 MEI 1906.
DE ZATERDAGAVOND
HAARLEM'S DAGBLAO KOST
ADMINISTRATIE QROOTE HOUTSTRAAT 55.
DRUKKERIJ ZUIDER BÜITENSPAARNE 6.
IN HAARLEM'S DAGBLAD ZIJN
ADVERTENTIËN DOELTREFFEND.
ONZE ANNONCES
WORDEN OPGEMERKT.
IN EX OM HAARLEM.
CXIII.
In Haarlem zal het heden zijn en
we] willen we een paar uurtjes zoek
brengen in, laten we liever zeggen
ij den aan liet Kenaupark. Dat het
eigenlijk een rechtboek is, daarvan
merkt men zoo niet veel en toch'kan
men van de meeste punten 't geheel
overzien. We waren gekomen van
den kant der Parklaan, en staan nu
voor het perk Rozen en laten den blik
gaan over 't geheel, dat van deze
zijde vrij open is. Hoe kleurrijk is dat
samenspel cler verschillende tinten.
De bruine 'kleur van de eiken, bij an
dere boomen meer naar 't geelgroene
zweemend om beide tegen den vollen
zomer elkaar in tint te naderen, steekt
heel wat af bij dat bruin der beuken,
of bij 't liohtar geel van een paar
iepen, en daaronder een effen veld
met een keurig grasveld, waaraan
het te zien is, dat het onderhouden
wordt. Dat gazon helt naar "t midden
en dan voor ons naar links af, waar
bij het verzamelpunt enkele gazon-
planten een plaats hebben gevonden.
Die bamboesachtige grassoort staat
wat aardig, los en bevallig daar,
daarnaast een Gunnerd, die zooals
hier en daar in parken wel eens voor
komend, een reuzenomvang kan aan
nemen. Een andere reus onder zijn
soortgenooten vinden we hier zoowel
als elders in 't Kenaupark als gazon-
plant gebruikt, 't is dé Reuzen of wel
Perzische Bereklauw, een plant, die
ons vaderland wel voor zijn groei en
bloei geschikt vindt, want zelfs het in
't wild uitgezaaide zaad komt op. al
hebben de planten dan ook een poosje
langer werk om door te schieten en
het aanzien te geven aan reusachtige
schermen van 3 d.M. en meer in
doorsnede.
Het groote vak Rhododendrons vol
doet hier uitstekend, ofschoon liet
wel een weinig het gezicht over 't
geheele veld beneemt. Menigeen zou
niet vermoeden, dat deze prachtplant
met zijn blijvende bladeren en groote
schermen van bloemen, wit, rood,
lila, tot een en dezelfde familie be
hoort met onze bescheïdene, nederige
erica's onzer heidevelden. Als ranu
rondom het vak begint zich ook weer
prachtig te ontwikkelen de Hertshooi-
•soort met hare meeldraden vereenigd
tot vijf groepengroote, gele licht
plekken tegen het straks donkere
groen. Wandelen we dit schuine pad
door, dan zijn het voornamelijk boo
men, die ons bezighouden. De eiken
zijn uitgebloeid, de slanke stuifmeel-
katjes liggen verstrooid over den
groncl. Verder eenige berken van
verre reeds kenbaar aan hun witte
schors, voor de meesten het eenige
kenmerk van dien boom.
Ook hier vielen de lange stuifmeel-
katjes reeds naar beneden en van af
de plaats, waar wij ons bevinden,
kunnen we duidelijk tusschen de bla
deren de rechtopstaande, later han
gende stamperkatjes bespeuren. Aan
het gras onder de boomen links mer
ken we wel, dat de zon hier niet best
•kan doordringen, spichtig groeit het
op, en het onderhoud daarvan kost
elk jaar nog al moeite. Dat groote
perk varens is hier dan ook goed op
zijn plaats. Daa.r is het zoowaar nog
donkerder, want zelfs de klimop en
de maagdenpalm, die anders zich met
weinig licht tevreden stellen, bezitten
Feuilleton.
{Naar het Engelsch).
37)
Van lastig vallen is geen sprake,
«oodra. liet een onzer familieleden be
treft.. zei Mrs. Egerton, met over
dreven vriendelijkheid. Wij zijn heel
blij je te ontmoeten, beste Cesar. Wat
Violet aangaat, ik zal je zelf naar
haar kamers brengen.
Ik '-a liever alleen begon Ce
sar.
Maar Mrs. Egerton voorkwam hem
door vlug op te staan en hem vóór
te gaan, de kamev uit. Hij kon niets
anders doen dan haar volgen, en Lau
ra ging met een onaangenamen trek
van voldoening op liet gelaat, ook
mlee.
Ditmaal wachtte Mrs. Egerton met
op ddn kniedhit, om haar aan te d'e-
nen. Haastig liep zij de hal door en
de deur van Violet's zitkamer open
trekkend, stapte zij zonder aarzelen
binnen.
Violet, beste, goed nieuwsriep
zij uit. Ik breng je een verloren
schaap terug. Hier is je broer
Violet had aan een tafel zitten
nog lang geen kracht genoeg om den
bodem te dekken.
Aan de groote plekken schors, die
van deze boomen zijn afgevallen, her
kennen we gemakkelijk den plantaan,
die hier en daar vooral meer naar 't
Zuiden onze iep langs de wegen ver
vangt. Een eigenaardigheid bij deze
boomen, voor den menseh minder
aangenaam, is, dat deze zich plooien
de boomen de haartjes laten vallen,
die aan de achterzijde der bladeren
zitten .Men meent reeds te hebben
opgemerkt, dat tal van gevallen zijn
voorgekomen, dat die haartjes als de
oorzaak moesten beschouwd worden
van oogontstekingen enz.
Bij een blik naai' de overzijde ont
moet ons oog een groepje boomen.
Als H was verder in den tijd ds, zegt
deze of gene leek al spoedig"den
nen. Hoe zou men worden uitgela
chen, als men de drie hooge palen
op de Groote Markt, waaraan de boog
lampen hangen eens ging betitelen
als telephoonpalen, en waarlijk dat
zou nog niet zoo ver van de waar
heid af zijn, dan hier het woord den
nen. Men bedoelt met dat woord dan
eigenlijk naaldboomen. maar laat
men dan ook zeggen wat men be
doelt, het zijn Moeras Cypressen, een
soort conifeer die de naalden tegen
den winter laat vallen, zie maar hoe
het lichte, traag te voorschijn komend
groen heerlijk afsteekt tegen het don
kere groen van gindschen den, die ik
eens door iemand hoorde aanwijzen
als een ceder.
Wat hebben deze buitenste iepen
met hun knobbelige stammen bene
den zich te goed gedaan aan de
meerdere ruimte, aan het meerdere
licht. Breed en zwaar steken die ar
men over 't gazon heen. Dan zijn die
verder links er minder aan toe ge
weest, die zochten meer de hoogte,
een zelfs is er bij zoo kaarsrecht, dat
we onwillekeurig, ons hoofd in den
nek, rondom den boom heendraaien
om eens te zien of we toch niet een
bochtje kunnen ontdekken. De gevleu
gelde vruchtjes liggen liier en daar
langs den grasband, enkele zitten nog
tusschen de groene bladeren.
De heesterperken aan de zijde der
Kenaustraat gaan we voorbij, of
schoon de geur der seringen ons tot
nadere beschouwing uitnoocLigt. De
dubbele kers ds uitgebloeid en begint
al weer te zorgen voor 't volgende
jaar. De groote hulst, daar vlak op
den hoek bloeit thans zoo volop, dat
menigeen, die toch anders meent de
hulsen wel te kennen zich afvraagt,
is dat een hulst en toch is het zoo.
Waar wilden anders de roode vrucht
jes vandaan komen.
Hier vlak voor 't park, onder die
dichte bladerkronen der kastanjes,
thans prijkende met tal van schoone
trossen, als kaarsen op reusachtige
kandelaars, hebben we een beter over
zicht. We staan hooger en kunnen
thans den voorrand, die van uit de
laagte bekeken, wel wat wegdook, be
ter zien.
Of die treuriep daar voldoet? Ver-
gellijken we zijn standplaats met dien
aan de Parklaan, dan is hij hier in
't geheel niet op zijn plaats.
Ditzelfde zouden we van meer boo
men kunnen zeggen, maar wie weet.
hoe spoedig ook het Kenaupark eens
een grondige verandering ondergaat.
De bloemvakken aan de voorzijde,
omgeven door een reuzenboog van
zware stamrozen, die al hun best
doen om de bloemknoppen d'ie er bij
honderden op zitten te ontplooien,
schrijven, met haar rug> naar de deur.
Zij keek verschrikt op, toen zij de
stem van Mrs. Egerton hoorde en
de lichte kleur op haar gelaat werd
donkerrood.
Cesar ging naar haar toe en kuste
haai*, maar zij voelden beiden, dat
verdere vertrouwelijkheid onmogelijk
was in het bijzijn van Mrs. Egerton
en haar dochter.
Laura trok den stoel, waarop Violet
gezeten had, naar voren en zette ex
ee.il voetkussen naast voor haar moe
der.
Ga. zitten ga zitten, mama
zei ze lachend. Violet moet mij niet
kwalijk nemen, dat ik de honneurs
waai-neem, maar zij en Cesar zijn
zóó geheel door elkaar in beslag ge
nomen, dat
Cesar zette dadelijk een anderen
stoel voor Violet klaax en zij gingzit-
ton. Haar wangen waren nog hoog
gekleurd en haar oogen schitterden.
Zij had nog geen woord tot haar broe
der gezegd.
Tante Harriet's visites zijn geen
nieuwtjes meer voor mij, zei ze.
Ja, ik vertelde zoo juist aan Ce
sar, dat wij er ons vast aan houden
je iodetren dag te bezoeken, zei Mrs.
Egerton. Van liet oogenblik af, dat
Anthony mij verbaasde niet de med'e-
deeling. dat hij en Violet van plan
waren op Elmwood te gaan wonen,
besloot ik. dat er van mijn kant geen
verzuim zou worden begaan. Niets
spelen in oranje, wit en blauw,
't Blauw van de vergeet-mij-nieten
steekt heerlijk af bij het oranje van
de erysimums, en dan die eenvoudi
ge, witte violen. Tal van perkjes met
campanula's mengen straks hun wit
en blauw onder de andere kleuren.
Ofschoon minder in 't oog vallend,
vooral uit de verte, is het blauw van
de maagdepalm toch heerlijk. Daar
aan de overzijde, tiii 't bruin en geel
ons toewenkend, zijn we zeker straks
voorbij'geloopen dat perk met muur
bloemen. Als nu over eenige dagen
ook de Meidoorns hunne bloemen
openen, dan. vertoont alles zich weer
anders dan thans. Het ware te wen-
sohen, dat men wat meer onze boo
men en planten en bloemen naging
en er van genoot, misschien, dat het
publiek dan meteen wat meer de ver
nielingen enz. opmerkte tevens, wat
wellicht een reden zou zijn om wat
meer dan thans mede een wakend oog
te houden op al dat schoons. Men
jammert over draad- en gaaswerk,
waarmede de boel beveiligd moet
worden, rnen zendt adressen, men....
maar zal de honden nog niet eens
terug roepen, als die stoeiend over de
grasvelden, door de bloempei*ken
vliegen, neen erger, men stapt zelf
over de omheining heen en snijdt,
scheurt en rukt uit. Meent ge, dat ik
overdrijf, ga dan eens zien de blau
we damastbloem voor aan de Park-
laan, ga dan eens zienmaar
waartoe meeroveral pleegt men in
onze parken de schandelijkste wan
daden. Laat ieder welgemeend burger
er het zijne tos bijdragen.
J. STURING.
VRAGEXBUS.
Aan mej. M. te H. De plant,
die U me toezondt, door U in de dui
nen gevonden, is Schijnraket, Eru-
castrum Pollichii, veel zaad
voortbrengend en zich dan hier en
daar eenmaal optredend, spoedig in
burgerend.
A an den heer L. te Z. U
vraagt me of er dubbele seringen
zijn. Wel degelijk zijn die er, zoowel
in wit als in lila en wat meer zegt bij
krachtige ontwikkeling kunnen ze
ware reuzentrossen voortbrengen.
Aan mevr. v. A. te H. Wat
toch te doen aan al dat ontuig, dat
mijne rozen enz. belegert Voortdu
rend nazien en vernietigen is het
eenige goede middel. Ziet U b.v.
thans eenige blaadjes, die tegen
elkaar blijven kleven, dan zit daar
zeker een rupsje In. Wel vereischtdat
nazien tijd. maar die is geenszins
weggeworpen. Ieder rupsje, dat ver
nietigd wordt, komt uw rozestruiken
ten goede, vooral later, als ze bloeien.
Let tevens op de bladluizen en vroeg
tijdig, dan is nog helpen mogelijk
later is de vermeerdering zoo groot,
dat verdelgen zoo goed als onmoge
lijk is.
Den heer v.d. Z. te H- Het
verplaatsen van planten kan alleen
geschieden in rust of kort bij die
rustperiode, dan zuilen de planten er
het minst van lijden. Met tal van
hulpmiddelen is het zelfs mogelijk
dat nadeel tot nul te reduceeren. Men
móet daarbij in 't oog houden, dat
de heesters, boomen enz. uit den
grond losgegraven. heel wat wortels
zullen verliezen. In de eerste plaats
moet dat verlies vermeden worden of
heeft mij weer houden haar dagellijks
te bezoeken, daarmee toonde ik, dat
van mijn kant geen onaangename
verhouding gewenscht werd. Ilc heb
mijn plicht gedaan
Onverbeterlijk, zei Violet.
Juist. Het verheugt mij ie be
merken. dat je eindelijk begint, mij
recht te laten wedervaren. En nu Co-
sar hier is, zullen wij hooren hoe het
bij mijn broeder gaat. Dikwijls heb k
erover gedacht te schrijven, maar
mijn fijn gevoel weerhield mij. Het
zou zoo vreemd geschenen li ebben niet
over zijn d'oc-hter te spreken, terwijl
zij toch bij mij in huis woont, en
toch weet ik, dat haar naam tegen
over haar ouders niet genoeand mag
werden.
Ik dacht, dat dit het huis van
Anthony was. merkte Cesar op.
O, neon volstrekt nietriep
mrs. Egerton. Het is mij aangenaam
te kunnen zeggen, dat Anthony opge
groeid is met een gepasten eerbied
voor zijn moeder en er nooit over zou
denken haar te verjagen.
Violet, zei de jonge man kortaf,
wanneer komt Anthony thuis? Ga je
met mij mee hem tegemoet?
Hij wist, 't nog niet zeker, ant
woordde zijn zuster. 'sZatardags is hij
gewoonlijk om vier uur hier, maar
vandaag kon het wel later worden,
zei hij. Maar. wij kunnen toch wel
wat wandelen gaan.
Tk denk. dat hij in de stad zal
tot zéér bescheiden afmetingen wor
den teruggebracht. Kiest men dan
verder nog een tijdstip uit, dat het
zich herstellen den planten gemakke
lijk valt, dan is verplaats-ing gemak
kelijk. Hierbij komt natuurlijk in 't
spel het vervoer, de wijze van her
planting, enz. enz. Het tijdstip 1 Sep
tember is wel wat heel vroeg, dat is
echter vooruit, moeilijk te bepalen,
daar de weersgesteldheid er toe kan
medewerken, dat juist dan de plan
ten nog in vollen wasdom zijn. Uw
idee om te maken, dat de planten
vroeger in rust gaan is wel goed,
maar het door U genoemde middel
zou juist de planten tot uitloopen
dwingen. Om planten juist het ver
plaatsen gemakkelijk te maken, steekt
men ze in den zomer los, d. w. z
rondom de struik worden op behoor
lijken afstand, natuurlijk naar de
grootte, de wortels doorgestoken. De
bovenaardsche groei komt dan tot
stilstand en het hout rijpt na, terwijl
er meer zijwortels worden gevormd.
Bij een goede verplanting zal een en
ander dan niet doodgaan, maar al
leen wat lijden en zich spoedig her
stellen.
J. STURING.
Door LOUIS SONOLET.
Met een scheef zittende képi en
een woedend gezicht vloog de dienst
doende sergeant de soldatenkamer
binnen.
Wachtdienst voor morgen, 1
Aprilriep hij.
En daarop riep hij onder alge
meen© opmerkzaamheid met een ge
biedende en nu en dan overslaande
stem eenige namen van soldaten en
posten op. Aan het eind van de lijst
hieven allen bij het hooren van een
naam het hoofd op.
Paponnet
Presentantwoordde een dik,
rood' gezicht, welks groote, blauwe
oogen een onbeschrijfelijke naïviteit
verrieden. Terwijl hij met groote
moeite den glimlach bedwong. die
om zijn lippen speelde, sprak de ser
geant op ernstigen toon
Zelfmoordenaavswacht boven op
tie JulLzuil
Een snel onderdrukte vroolijkheïd
wilde onder de bewoners van het
vertrek tot uitbarsting komen. Zij
die op hun brits lagen, verborgen
hun lachend gezicht onder de bruine
dekens, de iviijtigen, welke zich met
hun leerwerk afsloofden, bogen snel
hun hoofd diep over hun werk.
Paponnet zelf was totaal verplet
terd.
Boven op de Juli-zuil, herhaal
de hij, maar wat moet ik daar dan
toch doen
De order luidt nu eenmaal zoo,
ging de sergeant met de grootste
kalmte voort. Morgen is het Zondag
en op dien dag beklimmen heel wat
menschen de zuil. Ja, je behoeft je
niet te verwonderen, maar ik zeg het
je, velen klimmen naar boven, om
dan daar naar beneden te springen.
Het is bekend, dat dit monument om
zoo te zeggen het rendez-vous van
de zelfmoordenaars is. Daarom zendt
de regeering er een schildwacht
heen. opdat hij op de bezoekers acht
kan geven en hen desnoods terug
houden, wanneer ze lust mochten
krijgen om naar beneden te sprin
gen.
Het dikke gezicht van Paponnet
werd plotseling bleek.
Ja. maar zeg eens, sergeant, is
er ook gevaar bij
-- Nou zoo'n beetje wel. Het is
een eerepost dien men je daar toe-
efcan, zei Laura, veolbeteekenend naai
de tafel kijkend, waar de sClnijfbe-
noodigdheden van Violet op verspreid
lagen,
Hij zal doen. zooals hem het
beste uitkomt.
Als ik jou was. besie Violet, zei
Mrs. Egerton. dan zou ik er maar
bij hem op aandringen, dat hij 's Za
terdags in de stad eet. Dat zou niet
alleen een besparing zijn ik ben
overtuigd, dat zijn patroon hem ten
eten zou vragen maar ik vre.es, dat
Susan nooit zal loeren koken en een
man verwacht toch altijd iets eet
baars, als hij thuis lcomt.
Ga je mee, Violet, zeide Casax
weer. terwijl hij opstond.
Neen. neen, Cesarzei Mrs.
Egerton. je wenk was duidelijk ge
noeg, Laura en ik zullen heengaan.
Toen zij weg waren, draaide Cesar
den sleutel in de deur om.
Ik wil ten minste zeker zijn. dat
zij in elk geval niet terugkomen zei
hij boos. Violet, gaat liet hier al
tijd zoo toe? Is dat nu je- lieven
Ja. antwoordde zij met een onbe
wogen lach. Maa.r kijk toch niet zoo
woedend, beste GesarIk ben er aan
gewoon geraakt. Men went aan alles.
Als je van mij houdt, praat daar dian
niet meer over. Vertel mij eens wat
van jezelf, van Nancy en van. ieder
een. O, Cesar, waarom ben je niet
eerder gekomen? Waarom heb je niet
geschreven
vertrouwt, het is de hoogste post;
van Parijs.
Maar men zal mij ten minste
mijn soep daar toch wel brengen
Wel zeker, maar die vervloekte I
zuil is zoo hoog, dat het een heelen
tijd duurt eer de soep boven is. Je
doet dus verstandig, als je in elk
geval je kommiesbrood meeneemt.
Om acht uur wordt je afgelost? Be
grepen
.1 awel, sergeant
De onderofficier maakte vlug, dat
hij wegkwam om zich buiten eens
flink uit te lachen. Neen maar, wat
was die Paponnet toch een schaaps
kop Wat had men met dien kerel
al niet uitgehaald Den sleutel van
het manoeu'vreterrein. de parapluie
van het cscadron, de maccaroni-
oogst alles had men hem opgedra
gen te halen er was geen enkelo
klassieke kazerne-grap. waar hij
niet met de grootste lichtgeloovigheid
op was ingegaan. En nu zou hij mor
gen bij den genieus der Bastille de
zelfmoordenaarswacht betrekken
Ha, ha. wat zouden ze zich ziek
van lachen den buik vasthouden, als
hij dat aan de kameraden vertelde!
Neen. men mocht zeggen, wat men
wilde, maar dat was een welgeslaag
de Aprilgrap
Werkelijk klom Paponnet den vol
genden morgen, in zijn lot berustend
en stipt op tijd als gewoonlijk, de
e'ndelooze wenteltrap op, die naar
den top der zuil voertzijn kom
miesbrood had hij onder den arm.
Nou, zei 'hij nu en dan wan
neer hij bleef staan om op adem te
komen, die hoogste post in Parijs is
toch drommels hoog
Eindelijk kwam hij boven. Hij
leunde tegen het cirkelvormige bal
kon juist onder den in goudplatina
schitterenden genius, die een hou
ding heeft, alsof_hij de wolken in
wil vliegen, en beschouwde met on-
noozele verwondering het prachtige
panorama, dat zich voor zijn oog
ontrolde. Het was tien uur. de zon
wierp haar breede. brandende stra
len op de zee van daken, waaruit de
monumenten hier en daar als klip
pen met grillige lijnen uitstaken.
Neen maar, wat een menigte
huizenmompelde Paponnet. wat
een menigte huizenAls die a.Ue
eens aan één man toebehoorden
Maar hij ontrukte zich aan deze
onwaarschijnlijke hypothese en dacht
alleen nog maar aan zijn order. Hij
gespte zich den stormband onder de
kin, zooals een soldaat, die zijn
plicht kent. in dienst doen moet.
Daarop begon hij met kleine, regel
matige passen een wandeling om het
platform.
Ziezoo, hij was klaax, nu k<mde«
de zelfmoordenaars komen.
De bezoekers waren tamelijk zeld
zaam in dit vroege uur, maar lang
zamerhand verzamelde zich toch een
aantal op hun Zondagscli gekleede
menschen. bij het hek om het bal
kon. Paponnet verloor ze niet uit 't
oog; hij vond het alleen maar wat
onaangenaam, dat het voetstuk van
den genius zoo hoog was. dat hij
niet alles tegelijk kon. zien. De bra
ve PaponnetMen moest eens hoo
ren, hoe hij met een commando-stem
tot de bezoekers zei
Buig er niet zoover over. me
neer
En als men hem dan niet binnen
een seconde gehoorzaamde, klonk het
nog dringender
Kunt u niet hooren, als ik u
zeg, dat u niet zoover voorover moet
buigen
Wie op zulk een wijze aangespro
ken werd. keerde zich dan verbaasd
om.
Waarom wilde de soldaat hem
beletten over het hek te leunen
Nu, de raad was ten slotte niet te
verachten en in plaats van met den
al te verstandigen raadgever ruzie te
Schreiend en lachend tegelijk liet
zij haar hoofd tegen hem a-onrusten,
een geheel ander schepseltje was zij
nu dan do koude, trotsdhe Violet, die
daar had neergezeten tijdens het be-
zoek van Mrs. Egerton.
Cesar was onuitsprekelijk aange
daan.
Ik wou ook dat ik veel eerdier
gekomen was.
Het zou niets goeds uitgewerkt
hebben, zei Viollet koud en droevig.
Zoo lang ik hier ben, gaat alles zoo.
als jij 't zooeven hebt bijgewoond.
Van het begin af zijn zij zoo geweest.
Zooails ik je reeds zei, ik begin er
aan- te wennen.
Hoe lang ben je van plan biet-
te blijven
O, dat kan ik niet zeggen Mis
schien voor altijd. Hei salaris van
Anthony gaat maar heel langzaam
vooruit en wij kunnen geen eigen
huis betalen. Bovendien zendt hij
geld aan Christal, wat ons ook zoo
zwaar valt,
Hij is een dwaas wilde Cesar
zeggen, ma.ar nog bijtijds hield hij
die woorden binnen. Hij behoeft
haar geen geld te zenden, zei hij. Ik
hób haar edn paar dagen geleden ge
sproken, en zij opent noodt een brief
van hem. Wait een kamers! Dat :s
geen huisvesting voor do vrouw van
Anthony. Zij moest de mooiste kamers
uit het huis hebben.
O. die kamers zijn mij goed go-
maken, vergenoegde men zich met
hem met een toegeeflijk schouderop
halen of met een spottenden glimlach
te antwoorden.
Er kwamen ook kameraden van de
andere regimenten, die hem voor
den gek hielden.
- Waarom heb je den stormband
omgedaan, blauwe
Omdat ik dienst heb
Dit eenvoudige antwoord deed de
grappenmakers ten hoogste ver
baasd staan.
Verstomd keken ze elkaar aan. 't
Was waar, er kwamen in hun be
roep zulke zonderlinge merkwaardi-
dingen voor. Waarom zou of
eigenlijk op de Juli-zuil ook geen
schildwacht staan Daarom zeiden
ze plotseling medelijdend en goed
hartig. terwijl ze -van hun kame
raad afscheid namen
- Verveel je maar niet al te zeer,
oude jongen
Paponnet verveelde zich niet maar
tegen half één werd hij zeer onrus
tig. Zijn soep kwam niethet was
trouwens ook wel een beetje hoog,
om ze naar boven te dragen. Maar
liet reglementaire uur was ook
reeds lang voorbij en zijn maag be
gon zicli te doen gevoelen.
-- Ik zal aan de kameraden, die
lieneden dienst hebben, zeggen, vie
ik ben. verklaarde hij vastberaden.
En daarbij keek hij strak naart
gewiemel beneden zich. of hij niet
hier of daar een soldaat kon ontdek
ken. Maar er was niets te zien. En
reeds lang was Ret heerlijke uur ge
komen, waarop men het vette brokje
naar binnen werkt.
Beneden op het reusachtige plein
was de drukte wat minder gewor
den. Overal gebruikten de gelukkige
Par ij zenaars hun middagmaal, ter
wijl de ongelukkige schildwacht op
zijn verlaten platform somberder en
hongeriger achter bleef dan da
.schipbreukelingen op het vlot van de
Medusa.
Ik zal toch maar een brokje
eten. zei hij op moedeloozen toon. En
dit zeggende, sneed hij een breed
stuk van zijn knnuTiip.shrnnrt wn vat.
orberde dit eenvoudige maal in een
droevig têteeèt-tête met het groote
Parijs.
Er kwam een eind aan, toen een
dame. stijf als een boonestaak, in
de schaduw .van de trap opdook.
Een kleine mannen-hoed zat op de
punt van een dunne chignoneen
lichte chemisette met hooge staande
boord verried omneedoogend het ge
mis van een buste, 't Was het on
vermijdelijke Brïtsche artikel, welks
onbekoorlijke verschijning op de Pa-
rijsche monumenten even afstootend
werkt als op de toppen dier Alpen.
Gij zijt de oeachter? vroeg ze
Paponnet.
Postantwoordde de recruut
met de hand aan de képi.
Post? Oeat zijn post? vroeg de
Engelsche.
Toen Paponnet niet antwoordde,
dacht ze, dat met dezen naam in elk
geval een beambte bij de zuil werd
aangeduid, die haar inlichtingen
kon geven. Ze stak nu haar mage-
ren arm uit in de richting van de
Madeleinekerk en zei
O, als 't u blieft, oeat zijn dat
voor een monument
Paponnet had er geen flauw ver
moeden van en bleef een oogenblik
sprakeloos. Maar wijl zijn luitenant
hem had geleerd, dat hij tegenover
vreemden nooit zijn onwetendheid
moest toonen. verklaarde hij op een
toon, alsof hij 't heel goed wist
Dat is een kazerne.
De Engelsche scheen verwonderd.
Oueeten gij dat volkomen goed?
Volkomen goed.
En oeat zijn dat daar vooreen
groot huis, daar tegenover, please?
De bleeke hand wees naar het go-
bouw der Kamer van Afgevaardig-
noegantwoordde Violet onverschil
lig. Anthony kwam, vóór dat wij
trouwden, met zijn moeder overeen,
dat zij en Laura juist zoo zouden
blijven wonen, ails zij gewoon waren,
en dat wij deze kamers zouden heb
ben.
- Maar hij deed verkeerd, met zijn
moeder en zuster voor jou te laten,
gaan. Zijn vrouw moet nummer één
bij hem zijn
Je hebt al zeer vaste begrippen
over de verhouding van een getrouwd
paar, zei Violet, helm gMnilaohiend
aankijkend. Heb jij soms iemand: ge
vonden, die je de eerste plaats wilt
toestaan, beste Cesar? Anthony is heel
vriendelijk; hij is nooit uit zijn hu
meur, en is altijd op mijn hand, wat
ik ook zeg of doe.
Zij sprak kalm en zonder eenig
enthousiasme. Op dat oogenblik na
derde er een voetstap.
- Dat is Anthony zei Violet, ter
wijl zij op de klok keek. Hij was ze
ker eerder klaar dan hij verwachtte.
Maak als 't u belieft de deur open,
Cesar hij zou het zoo vreemd vin
den, dat zij gesloten is.
Cesar gehoorzaamde, zich in alles
bethiaiLve vriendelijke stemming voe
lend tegenover zijn schoonbroeder.
(Wordt vervolgd).
