Jin bexfl u weifkelïjk zéker van
uw zaak? De brief ikaa xodh niet op
een rerkeerde plaats zijn gelegd?
Neen. dat is mei. mogelijk. Maar
u kunt nog wei eens weer ïkomen
vragen.
Dank u' klinkt 'hei op hoograoe-
■dogen toon. En mei een vendiriefcij
gezicht verlaat de elegante /heer het
kantoor.
Anderen komen in zijn plaats en
een ha'.f uur achtereen is de jonge
beambte ingespannen bezig. Maar
<fcm komt er een pauze feu ihJj laat
heft lokiet ra amp je naait- beneden glij
den. Een snelle, 'blik glijdt naar den
beambte, die aan hei volgende loket
zit. -Maar deze is in een niioeillijke op
telling verdiept eh ziet niet -vain zijn
lijst op. Tweemaal wordt de hand
van den blonde naar liet vak timet de
letter F. uitgestoken, imiaar heide kee
pen vvoikHI ze oolk weer leeg' terugge
trokken.
Doch voor den derden keer houdt
de blonde liet paikje rnet de poste-res-
tanie brieven tussohen de -vingers en
e-enige seconden later heeft iiij mot
dien vasten greep van iemand, die ze
ker is te izuMen vinden, wat hij zoekt,
u-it liet pakje een langwerp-igen briei
gei rokken, waarop de poststempel M.
en de lettere F. II. met het cijfer 25
staan. Nog een paar oogen blikken van
aarzeling en nogmaals een gejaagden
blik naar Giet naaste loket... en de
beambte iaat het briefje in zijn bin
nenzak glijden. Zijn knap gelaat is
marmerwit en zijn hart klopt, alsof
het zal bersten: want hij is zich vol
komen bewust, dat iiij met deze daad
heeft opgehouden een rechtschapen
memsch en een nauwgezet ambtenaar
te zijn. .Maar al góid het niet alleen
eer en toekomst, -iuiaar oo-k het leven
—hij zou niet in staat zijn geweest
xife verzoeking -te weerstaan, óf ze
werkelijk in de handen van dezen
door de ga-nsrihe stad bekenden licht-
rinni'gie was 'gevallen, daaromtrent
moest, iliij tien minste -zekerheid iieb-
ben. En als Ih-et 'zo-o was, dan kon -hij
de dioor haar aan hem geschreven
miivmehri-etven mi-et oivebhamdi'gen.., hij
kon jiöt. niet, ai was' hij daartoe ook
honderdmaal door eer en geweten ver
plicht.
Om \ior uur word-t Konrad: Braun
afgelost en üiij verlaat .het kantoor
zonder den verduisterden brief weer
op zij-u plaats te hebben gelegd. De
chef. dien hij ontmoet, vindt in zijn.
minder -weliviarend uiterlijk aanlei
ding oou hem te vragen, of bij zich
ziek gevoelx. Braun antwoordt -met
neergeslagen oogen ontkennend en
sluipt haastig de deur uii. Op de borst
bra lid: het hem, alsof daar in plaats
van een blief, die hem niet toebehoort
een stuk gloeiend ijzer was geborgen.
Eu toch blijft hij nog altijd bij zijn
besluit om hem te openen, al kost 'het
'hem ook zijn eer en zijn toekomst.
Hij kan niet anders de Hechter die
boven alle andere' rechters staat, zal
hem vergeven. Want hij weet, dat
oc/k de ambtemaar een me-nsdhenhart
in zijn borst draagt, een arm,, -zwak,
krimpend hart, dat zich wanhopig
verzet- als men .er van eischt, wat bet
niet kam v-eaidiiagen.
De pendule 'i>n 'de leeszaal -.vajn' bet
voorname hotel -verkondigt juist niet
haar -ai Ivor em salge-m lhet vijfde uur in
dien -namiddag, als een van de grooms-
•den heer BoldO von- Simmeren, die in
de lectuur van een courant verdiept
is, meldt, dat er 'Bemand is, die hem
in tem dringende» aangelegenheid
wenstirt -te spreken-. Verdrietig staat
tte elegante heer op en gaat naar de
vestibule, waar een ander hem wacht
hij ziet dat lhet ee-n goed gekleed©
jonge maai is met een blonden knevel
en een knap open gelaat, dat hein be
kend voorkomt, ofschoon Tn'j zich niet
herinnert, waar iliij 'het reeds heeft
gezien.
Von Simmeren! U verlangt'?
Ik ben de postbeambte Braun en
3k.. ik zou u iets willen geven. Dat
kan echter hier niet gebeuren, maar
moet op een plaats geschieden, waar
ik zonder getuigen met u kan spre
ken.
Bodvi von Simmeren trekt de wenk
brauwen- op.
Wait? Zonder getuigen? lit begrijp
u niet recht goied'. Maar bemt u Met
dezelfde po-stbeaambie met wien ik
straks aan ibet -Meet heb gesproken?
Ja, diezéliMie.
Welnu, en...? Wat walt u mij idian
geven?
Eeim brief, dibe» -voor u is -ingeko
men. Maar 'Bk Shieilbaal, pat liet slechts
ondier vier o'ogem kan geschieden.
In den be schei den en toeih vasten
toon van den -jongen mam is iets, dat
den baron aanleiding -geeft oan aan
zijn verzoek -tie voldoen, hoe zonder
ling -hem dat oo-k eohijnit. Hij noodfigt
hem niet enJkele woorden uit om rnet
hem naar zijn -kaaner te gaan. En
daar blijft !hij mei over de boist ge
kruiste armen bij de tafel staan.
Welnu? Thans zijn we onder
vier oogen. Waar is de 'brief?
Komrad tast in zijn zak en overhan
digt Imam een smal briefje met die let
tere F. H. "25. Bodo von Simmeren
leest vluoMiiig het opschrift en draait
den brief tussohen de vingers rond.
Maai-, voor den drommel, wat
moet dat beteekenen? Be brief is im
mers geopend.
-Juist mijnheer, en daarom ben ik
zelf gekomen om hem aan n te geven.1,
want ik was het, diia hem open brak.
De andier laat de hand zinken en
staart hetm met groote oogen aan.
W-at? Dan -zou ik t-odli graag zoo
spoedig mogelijk opheldering hebben.
-U zuflt die krijgen, zoo-dra u dien
brief gelezen ihietot. Vo-or dat gebeurd
is, zoUdit u ómj. toch niét- bestbegrij-
pen.
Bodio von Simmeren gaat dichter
naar het venster en. leest:
„Geachte -mijnheer Von Simmeren?
,,Woi vdLdoe Ik hiermee aan mijn
'belofte om u aan "t eerste station van
uw reis poste-restante te schrijven,
maar ik moet u bij voorbaat om ver
giffenis vragen, wanneer de inhoud
van -mijn brief uw verwachtingen te
leurstel:. Want ók heb intusschen tijd
gelhaid oan mij -te bezinnen en ben tot
■inzicht gekomen, welk een riedhte
daad ik plieegde met de halve -belofte,
wefllk-e ik u -voor e©uiige weken na onze
eerste onftim'oielting deed. Ik moet mij-n
zinnen kwijt zijn geweest, toen ik mij
liet verleiden door id© -sdhoóne en ver
lokkende -toleik'oimstlbeellldiein', welke- u
-mij schilder de. Want mij-n iha.it ik
anloet 'het .openhartig uitspreken -
mijn) fhlart heeft dode toen mij voor
geen enk-el ©ogenblik tiot ai getrokken,
lik bentin u niet en zou 11 nooit kun
nen bamlinauem, iook .al 'legde u al die
schatten dier aarde aan -mijn voieten.
De l-ezer hield op. Zijn vooailioofd
was vol diepe rimpels.
—Ik -wil niet hopen, -dat iemand
liet -heeft gewaagd kennis te nemgn
van den -inhoud' van. dezen brief! zei
hij met snijldi'enlde Stem.
-Maar de jonge postbeambte liet zich
geen schrik aanjagen: hij knikte, be
vestigend.
Toch wel! Want juist met het
plain om hem te lezen hel) ik hem bij
,mij gestoken en later geöpemd.
Meneer, dat is... U -moet of krank
zinnig zijn, of 't is de ongehoord si©
brutaliteit, die...
Zou u Mei eerst verder wiilien
lezen meneer?
Wel, voor den drommel, waar
om? Walt Ih-ebt u toch wel met (lezen
'brief -en -zijn inhoud- -uit te staan?
-Driftig lh!ad- hij; den brief op den
grond gevvoiipen. Be blonde jonge
-man bukte zich echter kalm om hem
op t'e irapeiu.
'Sta an-e toe, -u de laatste zinnen
voor te 'lezen, waar u blijkbaar nog
niet aan -toe bent gekomen. Baai'
staat:
..Ik ben vlooi' mijn dwaae dwelling
•zóó iziwaar gestraft, (dat uw loom
voor unij -nog -slechts wiel-nig te. beitee-
kenen kan hebben. Wamt ik beb heit
vertrouwen en de liefde van -den bes
ten en trouws'tein oman verloren), van
-deai eemiigen, aan wiens -zijlde ik alleen
gelukkig had kunnen worden. Omdat
ik 'hem niet ibefliegeu en verraden wil
de, heb ik -hem na ons eerste onder-
houd geschreven, dat -ik zijn mouw
niet kam -worden. Hij heeft mij daar
op, zonder een enkel woord er bij te
voegen, al mijn brieven teruggezon
den en zicih naar een andere stad la
ten overplaatsen iom mij -maar niet
meer te ontmoeten. Ofschoon alk hem
niet an'd-ers dan in mijn gedachten
•heb 'bedrogen .weet ik todh, dat hij
me nooit-zou kunnen vergeven. En de
wanhopige smart, welke ik daarover
gevoel is voor mij bewijs genoeg, dat
ilk nooit een artcfier zou ku-nnen toebe
hoor en... oök u niet, 'diie met uw ver
leidelijke welsprekendheid -de schuld
draagt van -al anijn mamelooze ellen
de
Geef mij 'dien brief, valt -de baren
(hein Sin de reide. (Bk begin idJeai samen
hang langzamerhand1 te begrijpieai. De
beste en trouwste imiens'ch, van wien
Sn den brief sprake Sis... ik heb zeker
li-elt genoegen ham dn etiigen persoon
vo-or mij te zien.
Ik beschouwde mij -tot voor ©eni
ge weken aflis 'de verloofde van mejuf
frouw HDast'edlt.
Ën u -zoudlt met, haaa' getrouwd
zijn, als...
Aflis u -niet uw... vermoedelijk dik
wijls beproefde verled dlngskunston
liad aangewend- om Diet onei*varen
meisje wat wijs te maken. Ja, meneer
von -Simmeren, dat zou ik gedaan
hebben, want ik ben een eerlijk man.
Ik wil 'hopen, dat dit niet een
toespeling -moet zijn, die zeer spoedig
een einde zou malkem aan ons onder-
'houd. En wat hét beroep op uw eer-
-lijMreid) ibetreft... -sadiert wanneer
wordit (het als een kenmerkenden ka-
raktetr-trek van een eerlijk man be
schouwd.', -dat hij brieven van vreem
den achterhoudt en -openbreekt?
Ik will in idi-t opricht volstrekt
geen reden ter 'verontschuldiging la
ten geilden -en -maak -geen aanspraak
op toegevendheid. Het- is natuurlijk
uw goed redlilt -om van mijn misdrijf
een nanMadht ifce dlo-en, w-aar zulks
•béhooirit. Ën tioten 'ik .zoo pas naar u
toe ging, (heb ik ookvolströkt niet an
ders verw-adht. 'Maar dat is een zaak,
id'i-e 'ik eledhits met mijn rechters en,
niét aniijn geiweten hdb af te doen. Ik
üiaid u 'dadeflijk Iheakeoaid-, toen u van
morgen bij -me voor 'i loket kwaamt,
en kreeg 'terstond 'vermoeden, dat de
brief, 'waarnaar u vroeg,vaniFriidazou
kunnen zijn. Want 'ik wist, dat u
reedis vroeger 'henhaaMidlijk pogingen
had gedaan o-m mdt haar in aanra
king te komen. En enkele blik op het
adres was voldoende oan mij te over
tuigen, dat mijn vermoeden juist was
geweest. En wijl Bk die zekeibeid had,
dat u het mét baar niet ernstig l>e-
doeide, wilde ik mij volk-omen zeker
heid verschaffen. Ik kan geen berouw
(hebben over anijn misdrijf, want hét
Iheeft mij tot den gélukkigste van alle
-menschen gemaakt. Van u edhter
vraag en verwacht tk geen medelij
den. Van uw standpunt beschouwd,
heb ik dat ook niet -verdiend.
Zoo lijkt helt mij werkelijk ook.
Natuurlijk denkt u er nu aan om u
niét uw vroegere -verloofde te verzoe
nen en met haar te trouwen?
Ik heb geen andere gedachte- dan
iiaar dezelfde 'bekentenis te doen. die
u zoioiaven van trnij hoorde en haar te
zeggen-, idiat Mc haar van harte alles
vergeef, wat ze mij heeft aangedaan.
Maar ondiere plannen voor da toe
komst kaai ©en -menisch in mijn posi
tie wel niet hebben.
U zoudt natuurlijk als poétbé-
ainbie onmogelijk zijn als ik u aan-
kl-aagdie. 'En bovendien hadt u gex an-
genisstraf te -wachten. En tocli he-
sciiouwt u zich als een gelukkig
mensch?
Ja. meneer. Want ik zal niet
blijdschap dragen, wat ik met de -volle
wotensdhap van de onvermijdelijke
gevolgen over mij heb doen kom-e»,
ia3s ik «raar weet, dat zij. aan wie nog
all tijd geheel mijn hart toebehoort,
•voor sdliande en t-eleuretélfling be
waard blijft.
Ilij '.schoen het gesprek als geëin
digd te besdhlcvuiwen, want 'hij gin'g
naar de deur. Toen '-hij zijn hand op
•d© kruik legde, hoorde hij een gel-uid,
alsof een étuk papier met een snélle
bawégiiuig' weildsbuk gescheurd, en on-
nrlddehijk daarop klonk de sc.h.eipe,
beveflende si t'e m vaai Bodlo von Simme
ren:
Als ik nu van- de gesclui edenis
met dm brilef geen aanikliacJit doe,
gee-fi li uie da-n uw woord, dat u juf
frouw Frida 'Hastedt zult trouwen?
Aflis 't u belieft... zonder onihaal: ja of
neen?
Zoo waar -ik leef, ja, e-n duizend
maal ja.
-Dan is de -zaak dus afgedaan en
u kunt haar in mijn plaats op den
poste-restaht'e (brief antwoorden. Maai
de lui achter hei 'loket zal ik in 't
vervolg iin dusdanige gevallen wat
scherper op de -ring-ers kijken. Hoe
voor 'den drommel zal men weten, of
men daar niet een doodelijk beleediigd
medeminnaar acfh'ter 't glaasje heeft
zitten! Goeden avond!
N. v. ii. N.
EEN RECCORD
S ch o t s -door T. G o n- tl.
Mdvrouw De- Fustol was in den wa
ren zin des woords dat, wat de En-
gelsdinian een ,,sport-wo-man" noemt,
en toonde bij e-lke sport een waar-lijk
verbazenld' uithoudingsvermogen en
een ijver, weilke, volgens liet oordeel
van degenen, die niet ,,op do hoogte"
waren en niet gerekend .m.ocliten wor
den tot echte- sportjongeren, een l>e-
tere zaak waardig was.
Vol trots placht mevrouw De Fustol
den gouden beker te laten zien-, wel
ken ze -samen mot haaa- maai', een
zeer bekend en rijk sportman, Jiij den
a uloniobielwedstrijd Paris Liége ge
wonnen had. Doch haar e-e-rzuchl was
nog niet berTe.digd; en al het streven
van mevrouw Fustol was er op ge
richt het record' van mevrouw Do
Mar le ton te verbeteren, die de eend ge
vrouw was, welke het tot dusver had
blaar weten te spelen om een toclit
van tweeden-dertig uren in een lucht
ballon te maken.
En op een wonder heerlijken zo
mermorgen was daarom alles, wat
tot het élégants Parijs behoorde, in
de sportclub Saint-Clow vereenigdom
de opstijging vaai „Flambard" bij te
wonen.
Meneer an mevrouw Be Fustol wil
den niet alleen opgaan, maar namen
op dringend verzoek, een gemeen
schappelijke!). vriend, Jacques D.albro-
ne, mee -in hun ballon.
Jacques Dalbrone was een vriend
uit de jonge jaren ivaai Fustol ,eu hom
ais een broeder genogen. De vriende
lijke sympathie, welke hij van den
beginne af voor -de mooie en. blonde
vrouw van zijn intiemen vriehcl had
gekoesterd^ was -weldra in een veel
-warmer gevoel veranderd1 en h-et
du-u-rde niet lang, of hij wist, dat hij
•voor ide .vrouw ivan zijn intiemen
vriend in innige liefde was ontbrand.
Ma-ar Jacques Dalbrone was een man
van karakter, hij wist in hetzelfde
oogenblik ook, dat 'er voor- ham maar
twee mogelijkheden warenof zijn-
liefde te bedwingen en deze stilletjes
in een verborgen hoekje van zijn
hart mee rond te dragen, zonder de
jonge bekoorlijke vrouw van zijn
vriend er iets van te la.ten merken, of
de nabijheid van liet Jxavriendie echt
paar te vermijden.
En Jacques Dalbrone beheerschte
ziel)mevromv De Fustol bleef volko
men onbekend met den eigenlijken
aard cler gevoelens, welke hij voor
haar koesterde; Jacques DaJbrone
bleef de kameraad, de vriend van De
Fustol, en zoo kwam het, dat 'hij met
het echtpaar met den ballon zou op
stijgen.
De „Flambard" is feestelijk ver
sierd. De reuzenballon, die in de zon
schittert en zoo pas een vo-rmlooze,
doode massa leek, schijnt nu door
eene geheimzinnige levenskracht be
zield, die hem hemelwaarts dioet stre
ven.
Vlug ©u ails ieanand, diie het gewoon
is, bestijgt mevrouw De Fustol als
e'-erste den gondel. Meneer Dalbrone
v-o'lgt iliaar en daarna komt de stuur
man, meneer De Fustol zelf bij- hen
aan boord.
Dan klinkt meneer Dalbronés beve
lende stem
Los!
En nu -niet meer aan dé aarde ge
kluisterd, -maar vohcoanén vrij, stijgt
de ballon locdreoM en zonder 't min
ste gediruisch naar het hemelgewelf,
alsof hij vandaar door een onzichtba
re magneet werd aangetrokken.
Van uit liet schuitje van hun) zwe-
veiiden ballon wuiven! de groetende
reizigers en gewuif en groetén en goe
de wenschen komen afls antw-oordi
van hen, die achterblijven.
Kleiner en kleiner schijnen hun de
personen in het schuitje de men-
schen lijken wel mieren en al de
genen, die in hét sportpark ziin ach
tergebleven, kunnen weldra het
schuitje niet meer onderscheiden ©n
het .menschelïjke oog ziet alleen nog
afls een kleine, .schitterende stip den
ballon, die in het onmetelijke lucht-
i'uim zweeft.
.•Vis de „Flambard" een© bepaalde
'hoogte bereikt heeft, werpt Fustol
ballast naar beneden om zoo mogelijk
de luchtlaag te bereiken, tot welke: de
kleine ballons waren gestegen, die
men vooraf had opgeflaüëii om dé
windrichting na te gaan. Er. -liet ge
lukte. Op -een hoogte van 1300 meters
-dreef ©en zwakke wind -den ballon in
noordelijke richting voort. Tegen mid
dernacht veranderde het weder. Een
tamelijk krachtige zuidwesten wind
stak op en: daar hij den ballon naar
de Noordzee dreef, wilde Fu-st-ol van
koers veranderen. Ton einde den ge-
scliikten luchtstroom te vinden, werd'
er weer wat ballast uitgeworpen en
liet gelukte hem ook weer in een
stroom te kernen, welke den ballon
naar 't zuiden re orde. Nu kwam liet
er maar op* aan nog ongeveer twintig
uur in dezen stroom te blijven, want
dan zou het record zijn geslagen.
De eerste» morgenschemering deed
een gehee'l ander beeld zien. De» lucht
was met donkere wolken bedekt, en de
wind was gedraaid ei* was eon felle
Oostenwind opgekomen. Dalbrone
verklaarde, dat op deze wijze d©
,.I?lambard" binnen t.we© uur boven
d© ze© moest zijn. Misschien w as hét
voorzichtiger, wanneer men tlians be
proefde neer te dalen.
Als \v© nog twee uur lijd heb
ben-, zei mevrouw De Fustol, dan stel
ik voor de rest vaat onzen ballast te
gebruiken om oen gunstiger lucht
stroom te vindon. Gelukt ons dat niet,
dan beproeven we ie landen-.
All. -right.zei Fustol vrooJijk.
E-n hij het 'den inhoud der laatste
bafllastzakken wcgloopen;.
In de dSepie, beneden het. schuitje,
stapelden zich wolken op wolken h-et
was ©en golven en. doore©udwarre-
len, dat langzaam lioogc-v en hoo-ger
st'eég ©n welda-a het ganscho lucht
ruim vulde.
Plotseling schoot, een felle straal
door de zwarte, vormiooze massa en
terzelfder tijd ging een geruisch door
d© lucht.- Enkel© seconden waren vol
doend© geweest, om den Flambard"
geheel ©n al in wolken t© hullen,
waarmee iiij -door den razenclon or
kaan opnieuw naar ze© werd gedre
ven.
Fustol wilde de nede-rtialing beproe
ven, zoolang liet nog mogelijk \vas,
maar het onweer was zoo plotseling
en met zoo ongelooflijke kracht los
gebroken, dat de ballon reeds boven
Picar.dië was, toén men 'net anker
uitwierp.
Met razende snelheid dreéf de
Flambard" naar dé zee. Een kwar
tier nog en ze zouden boven de onme
telijke wat-erviakt© zweven. Wat dan
zou geschieden, daarover konden ze
wel Met an twijfel verkeeren. Voor
een deel zonder gas, zwaarder ge
worden door -dien regen en- do -nat ge
worden voorwerpen, zond-er ballast,
zonder zand, moest de ballon in d©
golven zinken ©ii 'dé lucMreizigers
waren onherroepelijk ton dood© opge
schreven.
I-n weerwil van hot gewaagde van
dé onderneming had Fustol hot an
ker uitgeworpen.
•Plotseling boog de ballon zicli. ver
over zij om zich daarna weer lood
recht op t-o richten. Het anker -had
in -een boom gevat. Een -seconde
slechts kon men hoop koesteren, toen
had de ballon, geholpen door den lie-
vigen storm, zich reeds weer van dén
onwelikoimeu' kluister bevrijd. En- -daar
hij ©enigszins lichter was geworden,
ging hij in duizelingwekkende vaart
verder eu weldra zweefdo de ballon
boven het Engelsché Kanaal/
De drie mens elven, welke samen dit
drarna doorleef dén. gedroegen zich
heldhaftig", moedig en koelbloedig.
Met liet doel de kracht van den val
©enigszins te hréken, wierpen ze alles
over"boord, wat er aan levensmidde
len, instrumenten ©n aaiidero voorwer
pen ïn 't schuitje aanwezig was.
Klaar de „Flambard" daalde en
daalde, hij was misschien nog sléchts
twintig /nieters boven de schuimende
golven, -die oprezen en over elkaar
stortten, alsof ze elkander dén buit,
wélken ze daar -zagen naderen, wilden
betwisten.
D.e drie menschen in den gonldel
zagen, dat al hun pogingen nutteloos
waren: ze. stonden zwijgend naast el
kaar.
- Ach, had iik nog maar tachtig
kilo ballastriep Fustol buiten zich
zeiven en trok zijn jonge vrouw dicht
tegen zich- aan.
- Als ik nu eens Met meegegaan
ware, 'dacht Dalbrone op -ééns, mis
schien was alles dan anders gegaan.
Een seconde slechts ruftte zijn blik
afls droomend op de beide- menschen,
toen 'keerde hij zic-h om, tuurde 'in de
verte en riep dadelijk daarop met een
stem, die helder en duidelijk boven
hét- gehuil van den storm uitklonk
Kijk ernisdaardaar ach
ter onsis dat niet een schip
Meneer en mevrouw De Fustol keer
den zich om en keken in dé door
Dalbrone aangewezen richting.
En dadelijk daarop gevoelden ze
een schok en de ballon steeg plotse
ling aanmerkelijk.
In minder tijd' dan noodig is- om
het t© zeggen, wisten ze, waardoor
dat kwamDalbrone was njet meer
in het schuitje. Hij had zich voor de
vrienden opgeofferd. Hevig ontsteld
vlogen meneer en mevrouw De Fustol
naar het touw om de ventielklep te
openen. Maar reeds -dreef de „Flam
bard" snel weg van de plek, waar
Dalbrone den -koenen doodspronghad
gedaan ver, -ver 'lag dé plek reeds
achter hen.
Wanhopig dieben 'ze het touw lo-s
eii de- storm overstemd© hun.; roepen
en snikken. Lang nog woedden de
elementen. Maar toen kwam er lang
zamerhand! een betrekkelijke stilt© ©n
e©n -matige wind dreef den 'ballon
naar de Franscbe kust.
Toen de .Flambard" weer bene
den kwatm waren -er juist vijf-en-der
tig uur sedert de opstijging verloo-
pen.
Mevrouw de Fustol h ad het wereld
record gemaakt.
Maar zij en haar man brachten
grijze haren mee van den tocht en
geen van hun beiden heeft tegenover
den ander woorden durven geven aan
de gedachte, dat het offer van Jacques
Dalbron© tocli verr© ging boven wat
vriendschap do-et en zeker zijn gr.ond
vond in id© -liefde voor de wouw van
zijn reiend'.
Beloonde moed
en zelfopoffering.
Het w:as in November van 1896.
Een ontzettende storm uit het noord
westen woedde in het Kanaal tus-
schen Frankrijk en Engeland, en dui
delijk hoorde men aan de kusten van
Jersey de noodsignalen van een schip,
hetwelk ten speelbal was aan d© hoog
gaande schuimende golven en hetzel
ve voort-dreven naar do verschrikke
lijke Paternoster klippen.
Pogingen aangevend, om dioor dén
wilden stroom lie-en aan de ongeluk
kige schipbreukelingen -hulp ie ver-
leenen, ware waanzin ©n- -een vruch
teloos offer van -zijn eigen LevenJ ge
weest, en zoo moesten dan ook dev-is-
schers, die -d© noodkreten van de be
dreigde manschappeai duidelijk hioor-
:den, met hopeiloirze onmacht den ver
■twijfelenden doodskanip van het vaar
tuig tegen de woedend© ©lementer,
aanschouwen.
KI et iiet loeien -van den storm paar
de zien liet hulpgeroep der schip
breukelingen: doch cle gezichten van
de geharde visseliers van Lecq bleven
strak en som bei-.
Toch trad eindelijk een van hen
naar voren: hij had een heldiiaftig
besluit genomen het is oen bejaard
man met zilverwitte haren, maar
wiens spieren van staal schenen te
zijn. Hij wil een reddingsboot te wa
ter laten, om aan do verslindende
go-lven 'ten minste een of ander offer
te- ontrukken. Gelukt hom zulks M-et,
clan heeft hij toch pogingen daartoe
aangewend, en -mocht hij bezwijken,
dan zal God zijne ziel genadig zijn.
Doch alleen kun hij dat. reddings
werk niie-t volvoeren hij riep ee-n vrij
williger op om 'het waagstuk met
hem t-e ondernemen, doch. geen enkel
zeeman bood zich -daartoe aan, Niet
dat de-mannen geen moed1 geno-eg be
zaten, men moest me©r hebben dan
moed, -daartoe word zelfopofferende
heldenmoed veren-solui, om'den strijd,
tegen de ontketende oLement-en te
voeren, cén zekeren clood die hem
wachtte, te trotseeren. daarvoor beef
den do dappere zeel-Ledei i terug.
Doch zie! daar komt u-it dte achter
ste rij der visseliers ©én jongeling t©
voorecliijn. ue zoon van een jnandie
van zijn jeugd af vertrouwd was met
wind en storm. Hij bood zich aan om
den ouden zeerob in zijn gevaarlijk
werk bij te slaan vóór dat hij echter
in de reddingsboot, springt, omhelst
hij eerst eene vrouw in rouwgewaad,
die naar hem toekwam, ©n vroéghaar
met csene vaste stem
Moeder mag ik inci-gaaii mét. den
oude
Die arm© -vrouw was sinds 6 maan
den weduwe. Haai- man, een stoert-
vïsscher, was op zekeren morgen in
ze© ges'toke-u om zijne netten" uit te
werpen. Toen hij uitzeilde» was dezes
kalm en glad als ©en spiegel, d'ocli
plotseling veriiiief z-ich een wervel
wind, sn d-ss anderen da-a-gs vonden
de visseliers zijn in stukken -geslagen
schip drijvende.
Van liem zélf ontdekt© mén geen
spoor, zelfs zijn lijk was door do gol
ven niet aan hét lancl te-rug gegeven.
En aa-n die ongelukkige vrouw vroeg
haaa: zoon -op -dat oogenblik verlof de
woede dér -zee, die kont geleden h-et
graf van zijn vader was geworden, te
trotseeren én t© beproeven mét den
ouden zeeman mensch enfleivens te red
den.
M-et. eene door tranen verstikte stean
fluisterde zij eerst e©n weigerend ant
woord docii luider en luider klonk
het hulpgea-oep der in bangen nood
verkeerende schipbreukelingen, snel
ler volgden de noodseiïoten elkan
der 01).
De ami© weduwe daclit nu ook. dat
daar ©cht-gencoten, vaders, zonen wa
ren, die den dood voor oogen zagen,
«en haar eigen smart vergetend, druk
te die heldhaftige -vrouw haar zoon
aan liet hart en zedde met bevende
stem
Ga, mijn zoon en wees geze
gend. God moge u bijstaan en u ge
zond in de armen uwer bedroefde
móéder terugvoeren
Over de golven heen her en der
waarts geslingerd, was spoedig de
reddingsboot van het strand verwij
derd; dapper kampten die beide stoe
re zeelieden tegen clön stormDoch
die arm© moedér zag het niet meer
zij wa-s i-n onmacht gevallen en weild
door de buren naar hare- hut gedra
gen.
Op ©ens hoordé rn-en ©en ontzet
tend gekraak, het. groot© sc'hiip was
op een door het water bedekt© klip
gestootén en- baa-stte in -tweeën. Men
zag 'hét in d'e diept© verdwijnen: eeni-
ge schipbreukefli-ngen hieliden zich'nog
vast aan het touwwerk, anderen
klampten zich nog aan h>et radeiwerk,
om zoo -den onver-mijdelijken dloodj af
te wachten, -doch toen verdween alles
voor hunne oogen-. Alleen het 'loeien
va.n den stoam en het bruiaChén der
ze© duurde aanhoudend voort.
Aan het strand' hadden de visseliers
die nog afwachtend stonden te turen,
alle hoop verloren. Redders ©n schip
breukelingen sliepen zonder twijfel
reeds in hétzelfde natte graï.
Toen de zon aan de Oosterkimme
rees, had -de stonn uitgewoed, de zee
was ook rustig geworden. En wat
ontwaarde rnen nu bij den mond -van
de kleine haven van Lecq Het- was
de reddingsboot met de beidé kloeke
mannen, die ih-aar bestuurden. Gedu
rende den ge'heelen nacht hadden zij
moeten kampen tegen de woedende
haren en het werd. als een wonder be
schouwd, dat zij in -de duisternis niet
op een klip -h-adiden gestootén. Zij
hadden hun plicht gedaan ©n ook het
loon daarvoor ontvangen, want -naast
hen zaten twee mannen, die zij aan
een zekeren dood ha-dden ontrukt.
Maar wa-arom talmde do jonge rês-
scber, nadat zij geland waren, naar
d© hut zijner moeder te ijlen en zich
aan haar hart te werpen
Waarom beefde hij, -die dapperste
der dapperen, voor het wederzien, dat
hem daar wachtte?
Ik zal het u zeggen.
Aan zijne zijde bevond! zich een
schipbreukeling van groote gestalte,
wiens leven hij aan -die vertoornde zee
ontrukt had en wiens oogen nu met
dankbaarheid op den moedigen jonge
ling rustten.
Toen zij het strand bereikt hadden,
ijlden alle visseliers naar hen toe om
hen d© vereelde hand té drukken en
hen geluk te wenschen met hun be
houden terugkomst.
Maar hunne -vreugde steeg ten top,
toen zij den schipbreukeling aan
schouwden, dien de zoon met zich
voerde. Allen wierpen zich op hém
om -hem te omhelzen zij kennen
hem allen
En wie was het
De vader van. den edelen zoondo
„gewaande do ode".
Doch wie zal nu dat heugelijk
nieuws aan de moeder bréngen? was
aller vraag.
Men zegt, dat die vreugde, als zij
plotseling komt, de dood kan veroor
zaken.
Wie anders als baar zoon zeid©
d'e vissch-er, zijne hand op het hoofd
van zijn gelukkigen, zoon leggende.
Na eéniig© minuten en d© zoon ligt
in de armen zijner moeder.
Lieve moeder, fluisterde hij, toen
de eerste s-prakeloozc ontroering voor
bij was, ik wil u nu vértellen, wat
hédennacht gebeurd is. Twee -schip
breukelingen hebben wij met Gods
hulp gered, en een van hen was
een visscher van Lecq. E-enige maan
den geleden werd hij overvallen door
een windflioos, toen 'hij pas in zee
waszijn solidp sloeg te pletter tegen
dé Paternoster-klippen, doch hij werd
gered; een vreemd schip pikte hem
op, en toen moest hij tegen zijn wil
mede naar vreemde landen varen,
verre van Iiuis en familie. Allen Mel
den 'hem voor doodzij ne vrouw en
zijn zoon weenden over hem. Toen het
schip in de bestemde haven was bin-
nengeloopen, ontscheepte men den
uisscher, clie zich later afls matroos op
ee>n ander schip, dat naar zijn vader
land terugkeerde, verhuurde. Giste
ren kwam hij aan dé Engelsche kust;
hij was reed- in de nabijheid van
zijne dierbaren, toen wederom e©n
reeeselijke storm hem zijn ondergang
bracht. Doch God heeft zulks genadig
afgewend.
De stem van -den johgél'ng begon
boe langer zo.o oniduflideliijlkea' te wor
den do tranen liepen hein over de
wangen-, angstig zag hij op naar zijne
-moede')', idfie voorov-er gebogen, met
bleeke wangen en wijd geopend© oo
gen de woorden van zijne lippen
scheen to lezen.
I-Iij knielde voor haar n-ej&er en
drukte krampachtig bade koude han
den tussohen do zijne.
Moeder, lieve moederzou ging
hij voort, vèrneem thans de geüieele
waarheid toen gij mij gisteravond
toestond' om dé ongelukkige scliip-
breukelingen ter hulp te snelleaï, kon-
det, ge Met wanen, dat ik mijn dier
baren vader -het loven zou redden.
Een schreeuw van vreugde liet zich
hoore-n, zij wankelde -envied voor
over, 'doch haar zoon ving liaan- op in
zijn .armenzij knielde naast hem
neclor en verhief hare gevouwen han
den ten hémel, om God in woordelooze
aanbidding te danken. Buiten lieten
zich luide -stemmen hoeren, haar
echtgenoot verscheen -op den drempel
der hutmet uitgestrekt© armen
vloog zij naar lxem tod, zij omhelsden
elk and er als w-iil-den zij elkander nool't
weer loslaten en weenden tranen van
aandoening ©n vreugde.
Eerst toon haar zoon naderbij kwam
aan wien zij -naast God. het gelukkig
weierzien te dankeat had, ver ander-dien
de tranen in- een gelukkigen glim
lach en kwam aan "liet luid gejubel
van d-ait gelukkig drteitafl biju-a gedn
-einde.
Dat. was hot loon voor den helden
moed van den jongen vissoher van
Lecq.
JAPANSCHE WREEDHEID IN DEN
.IONGSTEN OORLOG.
De Lo-ndensch© ,,Teil."-correspon-dent
schrijft
E-ea> tijd gelodldn, schreef ik u het
•een e-n ander omtrent liet boek van
©en dea- Eiiigelseho oorl-ogscorres-pon-
don-te-n, over episoden uit den Ja-
pansoh-Russaschen oorlog, waardoor
de bewering vain den hear Alfred
Stead werd"-gelogenstraft-, dat de .Ja
panners .dien bloedigen worstelstrijd
op voorbeeldeloos human© wijze zou
den iiebben -gevoei'd. Thans bracht
het Japansche blad. do „Herald" van
Kobe, onlangs dié volgende onthul
ling:
,,Na den veldslag bij San-de-pu, die
27 Jaaiuori 1905 plants vond. eii'W'aar-
bij de Russen van 40.000 manschappen
er Mét minder dan 14.000 verloren-, zijn
dingen voorgekomen, die tot dus
verre zorgvuldig getti-eom werden - ge
houden.
Twaalf honderd gewonde Russen
werdén naar den spoorweg gesleept
en -dlaaa- 24 uur :in -de sneeuw aaai hun
lot oveirgélaten. Da koude was uiterst
streng. To vergeefs riepen de manmen
weenend -oan 'hulp, en tevergeefs poog-.
diein zij naar ©en beschutting te krui
pen. Zij bevroren aflile-n, geen- enkel©
ontkwam aan den- dood."
Dat is een gruwelijke tegenhanger
v-an Mc. Keaiisié'is onitihullinig, dat die
.Japanners ©en ibotnrierd of acht R.u-s-
sisch© sol-dia ten-, dl© zich- wilden over
geven, tot dién laatsten maai- in zee
da'-©ven.
De J-apansch© hl-adien deelen made,
d-at d© Russische regeea'ing het vaai-
wege de onrust -in Rusland ©n Siberië
onmogelijk acli't, allei Russische troe
pen binnen den aangenomen tijd van
18 maanden, nia het sluiten van den
vrede, uit het noorden van Mantsjoe-
rije te verwijderen. Ongeveea- 200.000
manschappen moeten' nog te CJiarbin
verzameld zijn. En liet wordt waai--
schijnlijk geacht, dat Rusland aan
Ja-pan vertenginjg van den on-trui-
mingstermijn zal vragen.
DE WERKLOOZEN IN LONDEN.
De Londenschc coiTespondéait der
,,Tel." schrijft
De werkloo'zen geven hier nog
drukt©..
T© Piai-stow, Ln 't oosten van Lon
den- -is huaii da-ieflioekig kamp voorgoed
van don gemeentegrond, verdwenen.
En van 't dreigen, (lat t kamp op een
ander stuk -ongebruikten grond der
gemeente we©r zou worden -opgesla
gen', is nog niets gekomen. D© leider
van het groepje land-grabbers", het
raadslid Ben- GunMngfhaim, zal zich
Woensdag v-oor -het gerecht in publiek
hebben- te verantwoorden wegens zijn
verzet togen hét rechterlijk bevel tot
ontruiming v-an don grond.
Ben- 36-javi.g© weiMoiotze arbeider,
nu en -clan als kruier aan een. dier
stati-ons dienst doende, koos een ge
lukkiger -onwettige wijize, -om uit zijn
nood te worden gebolpeni. Hij had se
dert een-ige weken niets verdiend', zat
met zes hongerige kinderen -en eene
ziekelijke vrouw, diehet gecan
weldra nog met ©en zevend© spruit
zal vermeerderen. De kinderen- huil
den Vrijdagavond van honger.
Dit bewoog Chart es Cassidy Zater
dagmorgen vroeg met edn catapult
©énige duiven in het strand bij So
merset house te dooden, ten einde
brood voor ziin gezin te krijjgen. Zes
had liij reeds dood i-n een ta-sch.
Maar toen hij eeh zevende duif
zocht te raken-, werd hij door een
agent van politie in arrest genomen-
Da agent vond' zijp gezin in diepe
ellende en gaf uit zijn zak een daalder
hulp. De politierechter had met dén
beklaagde te doen en stelde hem
op zij.n belofte, geen duiven meer te
zullen schieten tégen een borgstel
ling op vrije voeten, terwijl de doocle
duiven voor drié shillings verkocht
werd-en en 't ge-lid overhandigd werd
aan den werkman, dfle voorts doordien
zendél-ing van h-et pdl'itiegerechit zal
worden ivoortgeholpeu.
D© „Obsdrv-er" nioemjclie -dit Zondag
een typisch staaltje van het Engelsche
politie- en r-edhtswezen, en beval hiet
aan. in die aandiacht van ,,our foa-edigai
•detractors" (oanze buitenlandsoh-e be-
leedigcrs). Nu, wij wüllem -de ,,Ob-
eerver" gaarne gölijk geven, dat d.ir.
