In bet ondergrondsche
Londen.
Napoleon I en
zijn kleermaker
I
i ik wensclnan onouidldei-
reeds in den "geest voOT^mij? OWals JnStoU.
gij in levenden lijve zijt.
Dat kan ik werkelijk nauwelijks
gttioaren.
Probeer het eens.
Welnu, mijn figuur, miss
Eenigszins in de lengte gegaan,
dus mager.
Dat komt precies uitEn mijn
t?
Gladgeschoren, geelachtig, ma
ger. Voorhoofd met vier rimpels, die
bij den neuswortel ontspringen. Grij-
ee oogen, waarin onder de asch aan
houdend vuur gloeit. Een .adelaars
neus. S aam geknepen lippen. De ge
laatsspieren' altijd in beweging.
Ge kent me bepaaid al. Waar
hebt ge mij gezien?
Hoe zou ik? Ik beschrijf eenvou
dig den echten, rechten beursman.
Ge (vindt zoo iemand stellig wei
nig aantrekkelijk, miss Daisy?
Ook mijn vader is een beursman-
En een rechte „smarte" beursman, "s
mijn ideaaL
Frank Frankley wilde zich plotse
ling weer oprichten en haalde zich
nog een blauwe plek op het voor
hoofd.
Donnerwetterontsnapte hem
in goed Duitsch.
Hij drukte de hand tegen de pijn
lijke plek.
Wat zeidet ge, meneer Frank
Frankley
Miss Daisy, ik zei op dit oogen-
blikFrank Frankley, die tijd, diien
je hier in deze gevangenis moet door
brengen, is niet verloren 1 Laat mij
kort zijn, miss Daisy, ik vraag u om
uw hand. De vrederechter in het eer
ste stadje, waar we aankomen, zal
ons in don echt verbinden. Als we
uit deze gevangenis verlost worden
telegrafeer ik naar het volgendie sta
tion, opdat de formaliteiten nog ge-
durende de heenreis worden afge
daan. Wij willen in elk geval als man
en vrouw in Frisco uitstappen I Onze
roman moet toch een goed slot heb
ben
Een luid gelach was -het antwoord.
Lacht ge daarom Meent ge, dat
ik gekheid maak? Het is mij bittere
ernst.
En ge hdbt mij immers nog in 't
geheel niet gezien?
Ge h ebt u immers beschreven
Maar als ik nu eens loog Als
ik eens een monster van leelijkbend
ben
Ge kunt niet liegen. Doordat
vast op uw woord vertrouw, moet go
vertrouwen dn imij stellen, miss Daisy.
Overigens voel ik her -in- mijn vest
zak een doosje lucifers. Ik zou zonder
gevaar een kunnen ontsteken. Maar
ik wil het niet. Ik wil mijn roman tot
het einde toe doorleven 1
In den kostbaren tijd, die hier
voor de zaken verloren gaat
Dat is net, zooals ge het wilt ne
men, miss Daisy. In elk geval vraag
ik om uw jawoord, zonder dat ik u
gezien heb. En Frank Frankley, miss
Daisy, is gewoon met een op zich ge
nomen verplichting te staan en te val
len. Heb ik uw jawoord, miss Daisy
Goed, ge hebt het.
Frank Frankley begon zich weer in
bochten te wringen. Hij deed zijn best
om zijn hoofd te brengen op de plek,
waar zijn voeten zich bevonden. Deze
pLetk lag namelijk in de onmiddellijke
nabijheid van miss Daisy, die nu zijn
veriuuiue was. ivxw. hio^uti «Iivhuo
Frank tegen de kussens en stiet een
vreugdekreet uit, toen die wat mee
gaven. Thans was het kunststuk vol
bracht.
Daisy, fluisterde hij.
Wat wensch je, Frank?
Buig je wat naar mij toe, Daisy.
Ik zou gaarne nog dichter bij je ko
men, als ik maar kon!
Wat verlang je, Frank
Frankley voélde een zachten adem
rijn voorhoofd streelen.
Daisy, mijn lieve verloofde, geef
me een kus 1
Kroeshaar raakte zijn voorhoofd.
Mijn Daisy
Mijn Frank 1
Na eenige minuten van- zalig ver
geten, sprak Daisy
Steek thans een lucifer aan,
Frank.
Ik bid je, Daisy, laten- we liever
nog wat wachten. De roman is te be-
tooverend. Denk eens aan, we zijn
hier beklemd tussohen de puihhoopen
.van een verongelukten trein, de puiu-
hoopen kunnen instorten, er kan
brand komen, een andere trein kan
op ons loopen, elk oogenblik kan ons
let beslist zijn, en wij verloven ons en
kussen elkaar Is dat niet roman
tisch?
Inderdaad. En de tijd, die hier
verloren gaat
Is zeer nuttig gebruikt, jouw
schalk j
Een gekreun bereikte het oor van
Frank.
Meneer Brownriep hij.
Brown, leeft ge
Ah 1
Waar zijt ge, meneer Brown?
Frank sloeg met de vuisten teg
Iden wand aan- de linkerzijde. Een
plank begon wat te wijken. Nogmaals
6pande hij al zijn krachten in,
gekraak, het geheel wankelde,
plank was gebroken.
Meneer Brown
Hier
Zijt ge gewond
Och, mijn hoofdMijn voeten
Is het heed erg?
Mijn hoofd dreunt. Mijne voeten
zitten tussohen twee balken beklemd.
Ik kan ze niet bewegen. Wat een ver
schrikkelijke positie 1 En wat heb Ik
een dorst
Frank wrong zich weer om naar
zijn redstasch te zoteken. Eindelijk
vond hij dien.
HalloEen
Een kreert ran Daisy's lippen deed
den spreker ophouden.
Daisy
Frank, ak bid je!
Ik wensch geen tijd te verliezen,
Daisy. Als jij mij vertrouwt, zooals ik
het jou doe, voeg dan bij je eerste
jawoord dadelijk een tweede.
Het huwelijk zou immers voor
de wet niet geldig zijn
Wij bevinden ons nog in het ter
ritorium Arizona. Naar de wetten
van dit land is elke vrederechter ver
plicht twee minnenden, die hem een
stemmig verklaren, dat ze zich voor
't leven aan elkander willen verhin
den, na eenige bepaalde formalitei
ten, oogenblikkelijk te trouwen. Dai
sy, wil je?
Daisy haalde diep adem.
Maar vooraf zou ik je toch ra
den een waslucifer aan te strijken.
In geen gevalJe zult mijn echt
genoot worden zonder diat ik je ge
zien heb. Dat behooitt tot mijn ro
man.
Maar je hebt mij immers nog in
geheel niet naar mijn familie, naar
mijn....
Geen verdere tegenwerping.
WÜ je?
Nu, als het dan niet anders kan
Ja-
All rightMeneer Brown doe
wat uw ambt u voorschrijft.
Reik mij den wijn toe, meneer.
Doe, wat ge krachtens uw ambt
moet doen, dan zult ge mijn Califor-
niër te proeven krijgen.
Maar ik weert immers in 't ge
heel niet, of biet werkelijk een dame
is, met wie ik u moet verbinden.
Daisy I
Wat verlang je, Frank?
Is dat de stem van een dame,
meneer Brown?
Ik veronderstel hei
Welnu dan!
Is het inderdaad uw vaste wil
de wanhopige positie, waarin we
ons bevinden, met deze dame voor uw
leven te worden verbonden?
Juist om onze positie wil ik het
En is het ook de vaste Wil van
de dame?
Jariep Daisy met vaste stem.
Uw naam
Daisy Hotsohkisz.
Hotschkisz? zei Frank Frankley
verwonderd. Hotsohkisz?
De vrederechter begon op plechti-
gen toon
Daisy Hotschkisz, ik vraag u in
naam der wet, of ge beredd zijt den
hier aanwezigen heer uw naam
meneer
O juist, Frank Frankley.
- Of ge bereid zijt den hier aan
wezigen Frank Frankley trouw te zijn
tot aan het -graf?
Ik wil het
En gij, Frank Frankley. ik vraag
u in naam der wet. of ge bereid zijt
Daisy Hotschkisz trouw te blijven tot
aan het graf?
Ik wil het
Verder vraag ik u. Daisy Hotsch
kisz, of u de een of andere hinderpaal
bekend is. welke een verbintenis met
Frank Frankley in den weg staat.
Ik ken zulk een hinderpaal niet.
En u Frank Frankley. vraag ik,
of u opk iets bekend is, dat een ver
bintenis met Daisy Hotschkisz inden
weg staat
Mij lu niota lrclvniil.
Daisy Hotschkisz en Frank
Frankley. krachtens mijn ambtelijke
macht, als vrederechter van Mary-
ville, verbind ik u hiermee als vrouw
man. Wilt ge mij uw handen rei
ken
Frank, die reeds lang Daisy1
handje drukte, fluisterde
Bu-P ie zoo ver voorover als je
kunt, Daisy, het moet gaan Hier is
de spleet. Voelt ge ze, meneer
Brown
Ik raak twee handen aan. Ik
neem aan. dat het die van Daisy
Hotschkisz en Frank Frankley zijn.
Ge zijt hiermee voor 't leven aan el
kaar verbonden. Maar laat, me nu
toch eindelijk drinken
Neem, neemFrank voelde, hoe
een tastende hand de flesch in ont
vangst nam.
Na een poosje hoorde men lispelen
Dat was een versterking
Gaat het beter, meneer Brown
vroeg Daisy.
Ik dank u, een beetje.
Daisy, mijn lieve vrouwmom
pelde Frank. Hoe bran-cL ik van ver
langen je aan mijn borst te drukken
en jouw lippen te kussen Ik moet je
kussenNu steek ik een waslucifer
flesch Californiër l
M^eer Briwn. «ri ^former!
Reik mij dlie om s heméls wil toe.
Ik versmacht 1 aaflesch
Frank stak zijn hand met detiescn
'door de gemaakte opening.
Meneer Brown, hebt ge haar t
Juist bemerkte Frank, hoe een hand
naar de flesch tastte, toen hij ze ten
gevolge van een plotselinge ingeving
weer terugtrok.
Waar is de flesch
Hm. Een oogenblikje,
Brown. Ik zou u namelijk eerst om
een dienst willen verzoeken.
Wat wenscht ge van mij r
Meneer Brown, ge zijt door de
regeering aangesteld vrederechter
Zeker. Hier in het territorium
Arizona aangesteld vrederechter ln
Maryville.
Welnu, een dame in mijn com-
aan
Een klein vlammetje flikkerde op,
Frank keek verrukt in een lieftallig
gelaat.
Daisv Mijn «vrouwMijn lieve
vrouw Welk een heerlijke keuze heeft
mijn hart gedaan Deze kooi, die mij
gevangen houdt., ik zegen haar
Spoedig zal het uur der bevin
ding slaan, Frank. Ik gevoel het. Ik
wil je intusschen nog wat vertellen.
Zeg, hoe heette ik nog voor enkele
minuten. Frank
Daisy Hotschkisz.
Ken je geen Hotschkisz
Frisco?
- Of ik er een kenEen Hotschkisz
Frisco, een beursman ais ik,
mijn grimmigste tegenstander.
En deze. jouw grimmigste legen-
stander. is thans jouw schoonvader
Daisy
Ik verheug mij Or buitengemeen
over, beste Frank. Tk ken je trou
wers al tamelijk langen tïid, daarom
o-af ik 7.00'n nauwkeurige persoons
beschrijving en daarom stemde tk zoo
sooedig toe. Want een Daisy Hotsch
kisz, mijn beste Frank, zou niet ge
neigd zijn geweest om zicv don
eerste den beste te laten
Een Daisv Hotschkisz kan kiezen.
Je kent mij; reeds? Dat begrijp
iK niet. Waarom heb je mij dat niet
eerder gezegd?
Niet waar,
jouw roman goed gespeeld?
n.- hnd niet het geringste
ik heb tniin rol
Ik" had 'niet het geringste ver-
„„eden. Bij wellce s-ele^nWd hel
Zaterdag
,ün zaton losmaüen.
Frank knikte.
Daar kan ik inkomen.
Wacht maar, jij Jou vang ik
nu des Zaterdags ook mee op. Op
zulk een Zaterdagmiddag aan. de
lunch was het, Frank, dat een heer
met graote schreden ons tafeltje
voorbijliep en aan de bar heel ge
jaagd iets gebruikte. Papa. die zoo
pas nog goed gemutst was, werd
knorrig.
Scheelt u wat, papa vroeg ik
hem.
Zie je dien heer daar, Daisy
Zeker.
Als hij niet mijn grootste vij
and was, zou ik hem tot schoonzoon
wenschen. Zulk een geslepen man
van zaken is hij.
U spreekt zonderling, papa I
Wel mogelijk. Deze man ontwik
kelt een scherpzinnigheid, zeg ik je,
Daisy, een scherpzinnigheid I Specu
leer ik met mijn partij la baisse,
stellig staat hij dan aan 't hoofd van
hausseclique en brengt mij scha-
op schade toe. Speculeer ik la
hausse, hij en zijn aanhang doen de
koersen dalen.
Hoe heet die heer dan, papa?
Frank Frankley.
Daisy lachte.
Zoo heb ik je leeren kennen.
Maar dat past uitstekend in on
zen roman.
Ja, het is betooverend roman
tisch.
Weet je, wat ik tegen jouw va
der zal zeggen. Daisy
Welnu
Mister Hotschkisz, zal ik zeg
gen, uw dochter is thans mijn vrouw.
Als uw schoonzoon gevoel ik mij ver
plicht uw plannen niet meer tegen te
w-erlcen. Hoe zou u 't vinden, als we
ons vereenigden? Ik stel voor, dat
we als Hotschkisz Frankley steeds
la baisse speculeeren. Wie zal zich
tegenover ons kunnen stellen? De
beurs zal voor onze macht beven
Wat denk je, dat jouw vader zal ant
woorden
Ik sta er borg voor, dat hij zal
antwoorden all right I
Daisy, DaisyHotschkisz
FrankleyIk brand van ongeduld
om de beurs uit te dagen Als nu ein
delijk....
Luide hamerslagen deden hem op
houden. Commando's drongen door
tot de opgesloten en.
Er komt hulp. Daisy
Ik wist het, Frank!
De redders gingen zeer voorzichtig
te werk. Men hoorde portieren stuk
hakken en zware stukken wegslee-
pen. Plotseling viel het schijnsel van
een fakkel in de gevangenis.
Holla, voorzichtig
Holla
Plank voor plank werd langzaam
losgemaakt. Daisy werd er het eerst
uitgetrokken. Toen volgde Frank.
Geef aoht op den heer daar he
neden, waarschuwde hij dadelijk de
arbeiders.
Hij is gewond, zijn voeten zijn
vastgeklemd.
Er zal hem niets overkomen, me
neer, verzekerde de ingenieur, die de
leiding had.
Met gevouwen handen wachtte
Daisy op de helling van de spoor
baan. Zilveren maanlicht speelde in
'haar lichtblond losgegaan haar.
Plechtig ging Frank naar haar toe.
Mijn lieve vrouw
Innig en lang omarmden de echt-
genooten elkaar.
Het voorste gedeelte van aennuip-
trein staat voor 't vertrek naar Fris
co klaar, dames en heeren 'kondigde
een conducteur aan. Ails u de baga
ge achter wilt laten....
Wij zitten niet aan onze baga-
i vastZoo spoedig mogelijk wil-
<n we naar Frisco We hebben veel
tijd in té halen.
Stapt dan in. als 't u belieft, in
(het voorste gedeelte van den trein,
dames en heeren het achterste ge
deelte met de gewonden, die nog
niet geborgen zijn, zal voorloopig
naar Arizona City terugkeeren.
Je moet mij echter in jou gezel
schap dulden, zooals ik ga en sta,
Frank, fluisterde Daisy. Zonder hoed,
met gescheurde japon.
Daisv, ik bemin jou en niet jou
hoed of iapon.
Juist droeg men op een draagbaar
den vrederechter voorbij.
Hoe gaat het, meneer Brown
'k Ben blij, dat ik uit het gat
ben verlost.
En, meneer Brown, wij zijn i
nog veel verschuldigd. De onkosten
Neem dit aan, als 't u belieft. Wat er
over is, kunt ge, als ge wilt, aan
hulpbehoevenden in den trein geven.
Frank stak den vrederechter een
aantal bankbiljetten in den zijzak.
En hier is mijn kaartje. Ge zult
wel zoo goed zijn na uw genezing ons
persoonlijk in Frisco de stukken be
trekkelijk het huwelijk ter hand
stellen.
Gaarne.
Tot weerziens dus
Tot weerziens
In een coupé van 't eerste gedeel
te van den hulptrein namen Daisy
en Frank plaats. Eien schel gefluit
weerklonk, de waggons kwamen in
beweging en weldra rolde de trem
door de morgenschemering de stad
aan de Golden Bay tegemoet.
bijna niet vooraltellen, dat ik daar i
onder mij, diep in de aarde, mede-1
gemaakt had het bedrijvige leven]
van ingenieurs en machinisten, van
wissehvachters en conducteurs, die
bezig waxen, sedert enkele dagen
reeds, in de ingewanden der aarde
treinen te laten loopen, heen en weer
van het eene eindstation naar het an
dere, om zeker te zijn. dat alles goed
in orde zou zijn, dat alles veilig zou
wezen, wanneer over enkele weken de
lijn voor liet publiek geopend zal
worden.
Het duizelde mij nog en ik moest
eerst eens een eindweegs gaan door
de straten dezer merkwaardige stad,
voor ik mij' zelf goed rekenschap kon
geven van alles wat ik had aan
schouwd, diep, diep onder mij.
Maar vóór ik van dien merkwaar-
•d'gen tocht vertel, wil ik den lezer
eerst inlichten, waarom het eigenlijk
opa de tunnel in volie lengte zien. stopte oogenblikkelijk. Uit een kastje
Een merkwaardig gezicht. Voor mij boven hem nam 'hij~de telephoonknop-
strekte zich uit een lange cirkelvor- t,peu en bracht die door een zijraarnjpje
mige koker, geheel uit buizen-den van verblijf in verbinding met de
ijzeren bogen opgebouwd. Aan denJJ
linkerkant, den geheelen weg langs, deni tunnel wand dopende iele-
gloeiden in den wand duizenden elee- phoondraden; toen schelde hij het sein-
trische Lichtjes aan den rechterkant huis op en kreeg ten antwoord „dat
zag men telkens de groene seinlich- seinlicht no. 210 weigerde, men had
ten, die het veilig aanwezen. Het was [bet reeds gemerkt en zou het laten na-
of wij voontrenden in een langen, Wn, wjj konden gerust door Biet on-
emdeloozen afgesloten weg. die uit- f„ -1;'
nemend verlicht was. Telkens als wij J^lf s,cm rUd™- Maar
een station naderden werd het lich- |"at kunnen doen moest een der
ter en lichter in de vérte door de
De Hbld.-correspondent te Londen
„ïeft eene zeer lezenswaardige be
schrijving van een belangwekkertden
proeftocht dezer dagen door hem me
degemaakt. Hij schrijft
Wanneer u vanavond om achlt
uur komt aan ons station Piccadilly
Circus, zal ik zorgen, diait een onzer
ingenieurs ter uwer beschikking is
en kunt gij den proefrit op onze nieu
we lijn medemaken.
Dus sprak tot mij enkele dagen ge
leden de superintendent bij de „Un
derground Electric Railway Co." en
dank zij diens welwillendheid heb ik
's avonds gelegenheid -cehad een
hoogst merkwaardigen tocht mede te
maken. Langer dan twee uur heb ik
in het ondergrondsche Londen door
gebracht en toen ik teruggekeerd was
op de aardetoen ik gaande door
Regents-Street langs mij heen zag
gaan aJ die automobielen en motor
omnibussen, die talrijke voertuigen
van allerlei vorm, die voetgangers,
niet te tellentoen ik weder om mij
zag de huizen en boven mij zag de
sterren, schitterend aan den helde
ren avond-hemel, toen kon ik mij
lat.
Het is bekend, onder den grond te
Londen heeft sedert jaren een ver
keer plaats dat buitengewoon kan
heeten. 't Was al iets ongelooflijks,
dat de ..Metropolitan Railway Co."
door tunnels in den grond gewone
spoortreinen deed loopen in een groo-
te ellips door de stad. Maar voor
iemand, die liet nooit «had gezien,
voor menigen Hollander vooral, die,
gewoon ais hij *s te wonen op een zoo
slappen bodem, zich al niet kon voor
stellen dat men onder straiten en hui
zen door. zonder eenig gevaar, in
tunnels treinen kon laiten loopen,
werd het bijkans iets onbegrijpelijks,
dat men ónder die tunnels eenvoudig,
weg nóg meer tunnels ging graven.
Toch is dat gebeurd. Een jaar of
vijf geleden kreeg de „Central Rail
way Co." de vrgunning diep in den
grond tunnels te boren van de Bank,
het hart der City, tot S-hepherd's
Bush in het westen en in die tunnels
te iaien loopen electrische treinen.
En langs haar banen verrezen op
straat de stations, van waar men in
liften wondt neergelaten naar de
perrons, waar langs de treinen heen
en weer vliegen. De „tube", dus
noemde de Londenaar deze maat
schappij, omdat de treinen als door
een koker vliegen, werd spoedig po
pulair. Haar stations waren fraai en
zindelijk in vergelijking met de vui
le, door rook en kolendamp onooglijk
geworden stations van de Metropo
litan haar treinen liepen geTegeld,
ongeveer elke vier minuten haar ta
rief was eenvoudig, twee stuivers of
men de geheele baan afreed, of
slechts een station ver ging. De Me
tropolitan begreep, dat zii met den
tijd mede moestzij zette de stoom
kracht om in electrische beweeg
kracht. zü schafte zich betere wagens
aan. zij ring haar ouden naam her
winnen.
En op beider voetspoor vormde zich
een derde Maatschappij, de „Under
ground Electric Railway Co.", die
concessie vroeg voor den bouw van
nieuwe buien. De eerste, die zij in
het begin van dit jaar in exploitatie
bracht, was een lijn van Baker-
street naar Waterloo-station en Ele
phant and Casfcle, aan den zuidelij
ken kant der Theems dus, een lijn
door de Londenaars, verkortende
Baker street en Waterloo, eenvoudig
de „Bakerloo" «genoemd. Tegelijker
tijd begon zij den bouw van twee lan
ge lijnen, d1'e van Noord-Oost naar
2-uld-Wcol on -Yieuxx No OT-CL W-oct naar
het hart der sdad zouden loopen.
Eerstgenoemde lijn, de Great Nor
thern Piccadilly Brompton Rail
way, zou Hammersmith in verbinding
brengen met Finsbury Park in het
Noord-Oosten, met een korten zijtak
van Holborn naar hét Strand, ter
wijl de andere lijn Hampstead Heath
in het Noord-West en zou verbinden
met het bekend hoofdstation Charing
Cross bij Trafalgar Square. De Pic
cadilly Brompton-lijn een typi
sche Londensche afkorting «hoorde >k
er nog niet voor is thans nagenoeg
gereed om in exploitatie te worden
gebracA, slechts enkele stations wor
den nog afgewerkt en hoopt men 10
December e. k. voor het verkeer te
«openen de zijtak HolbornStrand
kan eerst in Maart geopend worden,
terwijl de lijn HampsteadCharing
Cross eerst in Juni 1907 qereed kan
zijn.
Op de Piccadilly Brompton-lijn
nu wordt sedert 31 October jl. eiken
nacht proef gereden en van dien
proefrit, die mij tevens .gelegenheid
gaf eens ~oed te zien hoe onder den
grond alles ;n elkaar zit, wat er ge
daan wordt voor de veiligheid van
die duizenden, die dagelijks in de
diepte vervoerd worden van het eene
deel der stad naar het andere, ga ik
thans een en ander mededeelen.
't Was dus aan het Piccadilly Cir
cus Station dat de tocht begon. Daar
konden wij met lifts naar beneden
komen, omdat, dit station «reeds voor
een gedeelte in exploitatie is als uit
makende een der stations in de Ba-
kerloo-lijn.
Aan een der perrons Van de nieu
we lijn stond de trein voor den
proefrit «ereed.
De mij geleidende ambtenaar noo-
digde mij uit met hem te gaan in d<
.ruimte, waar de „driver" is, die den
tTein bestuurtwij gingen dus den
tocht maken op de „locomotief".
Het was een kleine ruimte, waarin
echter met eenigen goeden wil v'er
menschen plaats konden vinden bij
den gewonen dienst bevindt zich hier
alleen de man, die den trein bestuurt,
daar zet hij zijn motor in beweging,
daar heeft hij het leven van duizen
den in ziin band.
Al dadelijk maakte ik de opmerking
dat het toch gevaarlijk was zulk een
trein «geheel over te Men aan één
mangesteld 'hij werd ongesteld, hij
viel flauw, wat zou er dan gebeuren?
Dan gebeurt er niets bijzonders,1
luidde het antwoord de trein zou
nooit, door een onveilig sein kunnen
rijden, omdat, overal waar zich sein
lichten bevinden, in de rails een auto
matische .stopper" is aangebracht.
Stopte de bestuurder niet voor een
noodsein, de trein zou tot dat punt
genaderd, van zelf tot stilstand wor
den gebrachtin het semwachters-
huïs zou men dadeliik bemerken dat
>»/»avpa1 iets niet
booglampen, die op de perrons
brandden dan verminderde de be
stuurder vaart en stopte even aan
•hot station. De conduoteurs die on
de balkons van alle wagens dienst
aeden, openden mechanisch de deu-
nepen ook al tör oefening, als
zaten de wagens reeds vol passagiers,
den naam van het station af. Eenb
faQ+OOSeilb,lkken £"'ng bij den
bestuurder een electrisch schelletje
net sein tot vertrek was gegeven dé
conducteurs sloten weder de deuren
.inaV binnen roepende:
Is en f,riI« num.
Voort ~m? het weer. Nu en don
èi'iLit""" tu-ïrhen de electrische
ploeilammes, die de tunnel verlich
ten. een paars gekleurd licht
Wat beduidt dat vroeg "ik.
wiw, ÏS het bewÜs dat wij een
wpÏ* bestuurder
weet, da* hij veiligheidshalve vaart
kfaard1 ren moe*' v"prd mij ver-
Zoo renden wij verder, altijd verder
voorbij de stations tot wij het noorde-
lij'k eindstation Finsbury Park bereikt
hadden en mijn geleider mij uitnno-
digde uit te stappen; er zou eerst over
een kwartier een trein naar.de andere
richting vertrekken en wij konden nu
een en ander in de tunnel en in het
station gaan bekijken.
Eerst gingen wij de tunnel een eind-
weegs in.
Wees voorzichtig, zeide de amb-
tenaar Stap niet op die derde rail in
het midden. Die geeft den positieven
stroom, de ander daar tegen den
•wand, is de rail voor den negatieven
stroom. Als ge er op staptet. zoudt ge
een vervaarlijken schok krijgen.
'Hoe sterk is de stroom?
Ongeveer 540 volts.
«Voldoende om een mensen te doo-
oen.
Neen, te sterk om een mensclli te
dooden; tk solt heb eens bij vergissing
op de ral gestapt. D« sahok, dien ik
kreeg deed mij omver tuimelen, «t was
•ang met aangenaam, doei gevaarlij.
ke gevolgen heb ik er niet van gehad
stroom? 01061651 stations krijgt u den
Uit één te übelsea.
Gesteld eens er gebeurde daar
■ets, waardoor de electriciteit niet
»erkt, en dé treinenjot stilstand wor
den gedoemd en hetlicht in de tunnels
uitgaat, -er «zou onder de passagiers
een paniek ontstaan.
~,?at zou niot gebeuren, 't Zou na
tuurlijk voor de «passagiers onaange-
naam zijn, maar voor een paniek be-
vêrinobWli "iet 'e vree2«n. omdat de
verhehttng van de tunnel en van de
stations geschiedt uit een centrale van
n particuliere maatschappij; de pas
sagiers zouden moeten uitstappen,
maar wij zouden hen veilig door de
tunnel naar een station «kunnen hren-
een en die afstand is niet zoo »root
tussohen twee stations. Wij jlebben
eens een dergelijk geval gehad op de
Bakerloolijn en niemand ondervond
eenig ongeval.
Wat zijn dat voor draden?
Telephoondraden. Gesteld er ec
beurt iels onderweg, bv. de bestuur-
der komt voor een onveilig sein, dat
hem tot stoppen dwingt. Welnu, don
«kan «lij aioh zelf ,op de, teiephoondra-
den inschakelen, en spreken met het
naasbhijzijnde seinhuis en vragen wat
hij heeft te doen. Laten wij deze zij.
gang even ingaan.
Wij kwamen bij een reusachtige dv
namo, die een grooten electristfién
aaier m beweging bracht.
h-Z°° negentien langs de
haan werd mij medegedeeld, door
'en koker hier zuigen zij de luolit van
buiten door de stations en in de tun-
el Elke waaier kan per minuut 18.500
kubiek voet ludht Daar buiten bren
gen, zoodat. per uur ongeveer 85 milli-
ben kub. voet lucht uit en in wordt
mannen, die bij ons was, eerst in de
«rails den automatischen stopper gaan
verzetten, die anders den trein toch
iferhinderd zou iiebben verder te gaan.
Proefondervindelijk was mij dus aan
getoond dat voor de veiligheid van het
ubliek al die maatregelen zijn geno
men, die maar genomen kunnen wor
den.
Zoo snelden wij dus de geheele baan
af, telkens even aan de stations stop
pende. De geiheele lijn is ongeveer 9
mijl lang en wordt inbegrepen het
opnemen en uitlaten van reizigers aan
de 21 stations, in 37 minuten afgelegd.
Wie van Hammersmith naar Finsbury
'Park zou willen rijden, /al te betalen
jihebben 4 stuivers, en dat over een af
stand, die wandelende, ongeveer 3 1/2
uur zou zijn. Bij Baron's Court, één
station voor het zuidelijk eindpunt,
verliet de trein de tunnel en kwamen
wij in de open Tucht, omdat hier de
Maatschappij 'Hel medegebruik heeft
der banen van «de Metropolitan, die
ook een lijn naar Hammersmith heeft.
Het seinhuis staat aan dit eindstation
in de oipen luoht, eenige voeten hoog
boven de spoorbaan.
Van HammersmiUh naar ons punt
an uitgang, Piccadilly Circus, terug
gekeerd, bemerkten wij daar dat de
werklieden den toegang tot de liften
van de iBakerloo-lijn hadden afgeslo
ten. zoodat wij nu gedwongen waren
trappen te klimmen, wilden wij weer
in Haymarket op straat komen. Dat
•was nu wel geen aangenaam werk,
120 treden op te klauteren, nog hoo-
ger dan het allertioogste Atnsterdam-
sche bovenhuis, doch dit gaf mij de
ongezochte gelegenheid, nog duidelij
ker dan een lift het kan bewijzen, te
zien hoe diep onder don grond de elec-
itrisdhe treinen in Londen voortsnel
len èn nog meer eerhied te krijgen
voor de ingenieurs, die zulke groot-
eclhe werken tot stand weten te bren-1
gen. Het was een merkwaardige en
nvergetelijke tocht geweest.
en reden "^1] J-_ h-,wallpn sTond, de
42 M. onder den «richting,
tunnel in, ^chut van den
TOThéP vonr
gebracht.
Wij keerden naar het station terug
bezochten het seinhuis, waarvan cr
zes izijn op de geheele lijn. Uit die
t eirihuizen worden de seinlichten in
de tunnel automatisch behandeld, ter-
"wijl op een verlichte glazen iplaat het
s haanvak tusschen de seinhui-
Ken is afgeteékend. Zoo dra een trein
feen Ibepaald blok tusschen twee sein
lichten isj?epasseerd, wordt dat ge
deelte hetwelk tot dusverre donker
was, op eens weder licht, zoodat de
Seinwachters met een enkelen blik
kunnen overzien in welk blok zich trei
nen bevinden.
Het station doorloopende (kwamen
wij aan de liften, die de passagiers
van en naar de perrons brengen. Er
zijn er in het geheel op alle station:
63, alle gemaakt van onbrandbaar «ma
teriaal, hangende in dikke staaldra
den. Zij, worden ook electrisch bewo
gen en hebben elk een draagvermogen
van 10.000 Eng. ponden hij een snel
heid van 200 voet per minuut.
Na dit alles bekeken te hebben stap
ten wij weder in den gereedstaanden
treïn, om nu door een andere tunnel
erizijn twee tunnels naast elkaar
voor de treinen in beide richtingen
naar ihet zuidelijk station Hammer-
Smith te gaan en dus de geheele baan
af te rijden.
Het geluk' diende mij om zien
wat er zou gebeuren als eir iets niet
órde was, want bij het station Hol
born «kwamen wij óp eens te staan
vtiöf een rood licht.. De bestuurder
Iedereen heeft wel eens een «portret
gezien van den man, wiens naam in
het begin der vorige .eeuw met eerbied
en ontzag door heel Europa genoemd
erd, en bijna altijd staat Napoleon
de Eerste afgebeeld in uniform; zijn
geliefkoosde dracht was een groene
kolonelsjas, benevens een wit vest en
witte broek.
Die beide laatste kLeedingstukken
ooral d'ienden uiterst voorzichtig be
handeld te worden. Het minste vlek
je (kon inen er op zien, en ongelukkig
genoeg was de keizer alles behalve
netj«es. Vooral aan tafel gebeurden er
telkens ongelukjes. Napoleon besteed
de nooit (meer dan twintig minuten
aan zijn maaltijden. Haastig werd al
les naar binnen gewerkt en daar hij
bovendien meestal in gedachten ver
diept was, morstte hij dikwijls zonder
Biet te merken.
Ontdekte hij «dan later vetvlekken
op broek of vest, dan werden ze een
voudig door schoone kleedingstukken
vervangen, en dit gebeurde gewoon
lijk eenige keeren per dag.
'Het «aantal witte broeken en vesten,
dat Napoleon er op nahield, was nog
grooter dan het getal der door hem
behaalde overwinningen. De rekening
van den kleermaker, die dit alles in
orde moest houden, werd dan ook
hoe langer hoe grooter. Baas Léger
•was niet weinig in zijn schik, want
in den keizer zag hij natuurlijk een
klant, dien men zonder vrees voor be.
taling of liever niet-hetaling, kon le
veren zooveel hij verlangde.
'Een was er evenwel, die alles be-
HSTve gesticht was «over de hooge kleer
makersrekeningen. (Mijnheer De Ré-
musat. grootmeester der keizerlijke
kleerkast, zag geen middel om de
schulden van zijn heer en meester te
voldoen; twintig duizend francs wa
ren hem jaarlijks voor de uniformen
van den vorst 'toegestaan, en dit som
metje was reeds' lang overschreden.
'Mijnheer De Rémusat werd mager
van verdriet; hij durfde Zijne Majes
teit niets van die schulden te vertel
len, want de keizer kon flinke stand
geven en daar was hij mander op
gesteld.
Eén gewaagd woord was soms vol
doende om iemand zijn ambt te doen
verliezen.
Om de verwijten, die hem zeker zou
den treffen, zoo lang mogelijk te ont
wijken, betaalde hij den kleermaker
«maar heelemaal niet.
Baas Léger was nogal geduldig.
rekening bedroeg nu al 30.000 franca
«en nog steeds ging de keizer door vet
vlekken te morsen op broeken en ves
ten. Eindelijk had onze kleermaker
echter geld noodig; hij begaf zich met
zijn rekening naar «den grootmeester
der keizerlijke kleerkast, die hem
vriendelijk verzocht de volgende weelc
/terug te komen.
Zoo gezegd, zoo gedaan, maar nu
werd de betaling weer veertien dagen
uitgesteld, daarna een week.
Ten slotte kwam de arme kleerma
ker iederen dag om betaling zijner re
kening vragen.
Telkens had mijnheer Rèmusat een
andere verontschuldiging, om hem
niet te ontvangen. Nu eens was hij
