BIJBLAD VAN HAARLEM'S DAGBLAD
*|.20 PER 3 MAANDEN
F 10 CENT PER WEEK.
^«•historische
Wandelingen
Verdwijning
an Gerald Rathbone
Hoe Pat wetgever werd
9 Jaargang
MAANDA.G 14 JANUAKI 1907
No 7223
ZATERDAGAVOND
~AARLEM'S DAGBLAD KOST
ADMINISTRATIE GROOTE HOUTSTRAAT 55.
DRUKKERIJ ZUIDER BUITENSPAARNE 6.
IN HAARLEM'S DAGBLAD ZIJN
ADVERTENTIËN DOELTREFFEND.
du
ONZE ANNONCES
WORDEN OPGEMERKT.
au
Uf""'
ie(p
„Veest
EN OM HAARLEM.
i CXLVI.
>n en voorrecht, als men zoo af
i mens even bij dezen of genen
sc&, 'dezen of genen liellhebber
i. iloopen, om eens in oogen-
nemen," wat thij zoowel in
eft midden in den winter,
lezeressen en lezers, indien
gevoelt even mede te gaan,
j >p ik u meteen wat in te wij-
te de geibeiimen van 't vak, niet
pt! als sommige bloemisten wel
om de kunst af te laten
iiimaar meer zelfs om de lief-
en| aan te wakkeren,
to we in de eerste plaats deze
a|ts binnen, we zouden ze even
g?t den naam oranjerie kunnen
dcjielen. Hier staan er heel wat
^4, ;op en 'in ielkaar gedffukfc,
ge dadelijk gevoelt, waarom
te doen is, n.l. de planten te-
wbeden van onze winters te
,pien. Van groei kan bier geen
lijn, zoo diciht staan ze op el-
ipakt. Het is er maar om te
•st er zooveel mogelijk in te
laurieren, groot en klein;
witbont, goudbont, groen;
.6s, aucuba's, enz. enz. Een en-
Aralia, die er met zijn
l«Ham todh wel wat armoedig
(heeft gebloeid en daardoor
q, verraden, 'dat bij zoo na ver-
aan den klimop,
piij dan vroeger ook al eens
(gelukken op zoo'n kalen Ara-
Ajboven wat klimoptakjes te en-
toen aardige kroontjes gin-
ojmien. Die, booge dracaena's
akde koppen boog boven de an-
iteknten uit. Al deze planten hier
3 e bloemist'af en toe noodig om
tof andere kamer, of salon, of
n te tooveren in een winter-
Zijn allen planten, die nu ja
een graad of wat vorst zou-
lijtunnen doorstaan, maar onze
A3 vorsten, gevoegd bij sneeuw
AÖ) 'zie daaraan (hebben ze wel
Phen broertje verloren. Dat bier
ruimte is, en er slechts een
paadjes zijn overgelaten,
ieder. Begint de winter stren-
worden, dan worden de luiken
roe buitenzijde gesloten, in den
lard een vuurtje 'aangelegd -en
i/li warmte ontwikkeld als juist
jj is om den boel vorstvrij te
T«n we ühans deze kas binnen,
Teel ie merken, dat bet hier een
warmer is; wat een groen, en
B-bet hoofdzakelijk wordt afge-
I, draagt bet den naam van
-ien. 't Zijn in 'hoofdzaak ver-
e verwanten van onze ge-
die -in de duinen in het
in twee vormen of lie-
n.l. de rechtopgaande en
Deze 'hangende <met
il-onker groen zullen we ons iier-
re-n meermalen in bouquettem ge-
Ne hebben, die meer rankende,
soort doet meermalen den-
li dienst, terwijl de langere ran-
voor tafeldécoratie enz.
n gebruikt. Onder, meer in de
uw. staan beel wat varens, ook
"Sr snijgroen, en mosplantjes bij
B';, beter genoemd selagïnella's,
fcien om in mandjes, enz. de aar-
bedekken met een friscb groen.
'e u 111 e t o n
het Engedsch van Guy Therne).
"olgde een tooneel van groote
radenhedd. Kalme en bedaarde
vergaten alle vormen en
houdendheid. Er ontstond een
van vroolijke gelukwenschen en
«s. Men had zichzelf ee>ns laten
er hing- groote geestdrift in de
William Gouldesbrough stond
lachend -rond te kijken. Hij ge-
van de ovatie en ging lachend
genoegen staan buigen. Hij voel-
ferjorie's hand op zijn arm be-
jan opgewondenheid en hij voel-
ïat zij eindelijk de zijne was!
een donkerrooden blos op het g<y
etond zij aan zijn zijde, en zij
«en een koning en koningin, die
pnge afwezigheid in hun land
F- teruggekeerd.
Tt toeval was hëm zoo gunstig d-ït
tegenover zoo'n groot publiek te
i gebeurennu wist hij, diat Mar-
i nooit op haar besluit zou terug-
en. Het was de aankondiging van
Hier op dit breede tablet aan den zij
kant staan allerlei planten wat meer
in 't licht.
't Zijn meest alle winter- of voor-
jaarsbloeiers. In de eerste plaats
merken we op de zoo gevreesde pri
mula obconica, om de bij vatbar®
menischen veroorzakende huidziekte,
daarnaast de primula dhinensis, lieve
planten in rood, rose en wit met
mooie 'bloemen en mooie bladeren, die
nimmer nalaten te bekoren. Ze be
lmoren dan ook tot de dankbaarste
kamerplanten. Daarnaast weer tal
van cyclamen, ook al in dezelfde kleu
ren, 't zijn meest de gewone kleuren
en de gewone vormen, die we bier
aantreffen on wel om verschillende
redenen, eerstens toch is de cultuur
hiervan zekerder en in de tweede
plaats gaan ze gemakkelijker van de
Di and.
Nieuwere variëteiten, bijzondere af
wijkingen, enz. moeten geregeld eerst
een -periode doormaken, 'voor ze er
„in" zijn.
Nu maar weer terug, en evien een
oogenblikje getoefd daar, waar we
spoedig vergeten, dat we nog in 't
hartje winter zitten, 't Is n.l. een en
al bloem, wat ons oog aanschouwt.
Grootere en kleinere seringenstrui
ken in vollen bloei. Wat ons wel treft,
is, dat er zoo weinig blad aanzit.
Geen wonder dus, 'dat de bloemist
gedurende Diet voorjaar en den win
ter over zooveel groen moet kunnen
beschikken. Onwillekeurig komt de
vraag op onze lippen, of al die strui
ken hier zoo maar in bloei zijn geko
men, want de temperatuur is bier toch
niet zoo hoog.
Neen, 'hoor. Om die te doen bloeien,
daar is heel wat meer voor noodig,
-maar een verstandig kweeker trekt de
planten in bloei en stelt ze dan in wat
lager temperatuur om te maken, dat
de afgesneden bloemen later langer
goed zullen blijven.
Hier vindt .ge de trekkas voor die
plianten. De temperatuur is er heel
wat ihooger, zooals ge -bij 't binnenko
men dadelijk merken kunt. Geen won
der, zegt -ge, dat de boel 'hier wel
voort wil. En toch zult ge vreemd op
kijken als de bloemist u vertelt, dat
ze dezen winter, slecht willen -en dat
wel, omdat er geen vorst geweest is.
Die seringen, die rhododendrons, die
magnolia's, enz. ze willen graag eerst
eens met een goede vorst kennisma
ken, om zoodoende gemakkelijk en
spoedig de sappen te kunnen machtig
worden, die ze voor den groei noodig
hebben.
Ditzelfde vinden we terug bij de
Lelietjes der Dalen, die ook traag op
schieten. Een week meer of minder om
al deze planten in bloei te krijgen,
komt den bloemist -op heel wat geld
te staan, want stoken kost steenkool
of cokes en die heeft hij waarlijk niet
om niet. Wat staan die Lelietjes daar
akelig wit en naakt bij; uit de droge
sdhubben komt dat bloemstengeltje
zoo teer, zoo bl-eekwit in de hoogte,
geen enkel groen blaadje is er zicht
baar, dat is ons aan zoo'n potje, dat
we wel eens thuis hadden, heel niet
opgevallen.
Geen wonder, toen was Diet kale on
dereind door wat groen -gemaskeerd,
toen had tevens het helderder licht,
dat de plantjes' in de laatste periode
van het trekken krijgen, wat wegge
nomen van die bleeke lijkkleur. Eerst
later in (het vooraar is het den bloe
mist mogelijk ook naast de bloemen
eene verloving tegenover de gehèele
wereld Dat moest hij juist hebben.
Lady Poole, die naait Sir Michael
Manicho, dem grooten millionair, aan
tafel zat, drukte een' kanten zakdoek
je tegen haar oogen.
De overstelpende geestdrift van het
oogenblik had ook haar getroffen. Zij
stond op maar een paar plaatsen
van het bejubelde paar verwijderd
en ging in eene opwelling naar hen
toe.
God zegene je beiden, lieve kin
deren zei ze met gebroken stem.
Marjorie boog haar hoofd. Als een
lieflijke bloem kedk zij bedeesd voor
zich. Het noodlot, zoo scheen het
haar toe, had haar alles uit de han
den genomen. Zij was de speelbal van
een wild on opgewonden gezelschap.
Schuw keek zij even naar Sir Wil
liam. Hij las daaruit de vervulling
van al zijn wenschen.
Toen kwam Lord Malvin deftig,
statig en bedaard naar hen toe.
Beste vrienden, zei hij eenvou
dig, dit moet eOn heel gelukkigen
avond voor u beiden zijn.
Sir William wendde zich plotseling
naar hJet jonge medsje. Vertrouwelijk
en krachtig klonk zijn stem.
Lieve Marjorie, zei hij, wat zijn
allen vriendelijk voor ons!
Een groepje van vier menschen zat
■aan tafel in gelukkige stemming te
praten Lord Malvin, de beroemdste
geleerde en hoffelijkste gentleman
bet blad te verkrijgen. En... met St.
Nioolaas dan? Toen waren er toch
reeds potjes in :de bloemenwinkels,
met blad en al er aan?
Wel ja, maar die had men bewaard
van het vorige jaar. Kan men die dan
den gëbeelen zomer bewaren? Zeker.
Het waren zoogenaamde ijskiemen,
die reeds in den "winter, voordat er
werking to bespeuren was in de dikke
eindknoppen, in -bevroren toestand
werden gebracht en gehouden.
Dat kost natuurlijk al weer heel
wat, en thans kunt ge best begrijpen,
dat zulke bloemen in September, Oc
tober of November heel wat moeten
op brengen, wil de bloemist zijn uit-
;aven, zijn moeite beloond hebben.
Een heerlijke, -zachte hyacinthen-
geur, dien we al dadelijk bij het bin
nenkomen opmerkte, trekt thans meer
onze aandacht, nu we deze kleine lie
velingen aanschouwen.
Gekweekt in 't Zuiden van Frank
rijk, zijn ze wat eerder klaar en be
gint bet naderende voorjaar ze eer
der te wekken, -zoodat het minder
moeite kost ze vroeg in bloei te heb
ben.
Daarnaast komen nog tal van an
dere, narcissen, tulpen, enz. enz. Ook
de Azalea's beginnen reeds weer te
komen.
Dat we 'hier en daar wat rommel
vinden, uitgebloeid en afgesneden
goed, dat binnen nog geborgen moet
blijven, behoeft ons niets te verwon
deren, Als men dat buiten bracht, zou
er niet veel van terecht komen.
J. STURING.
Aan -mevr. :S. te H. Hoe het
komt, vraagt U.' dat -er in een karaf
«iet water tal van kleine belletjes zich
aan 't glas afzetten. Dit is gemakke
lijk -te verklaren. In het water, dat in
de karaf gedaan wordt, bevindt -zich
lucht en wel in opgelosten toestand.
Als het wiater nu in -een warme kamer
komt, dan deelt zich spoedig de warm
te aan dat water mede, natuurlijk
aan den buitenkant het eerst. In warm
water kan veel minder lucht opgelost
zijn dan in koud en dus komt de lucht
te voorschijn, in dit geval zet ze zich
in belletjes aan 't glas af. 't Is juist
ook die lucht, die de smaak aan 'het
water geeft, vandaar dat gekookt en
weer afgekoeld water zoo flauw is.
AandenHeerK. te Z. Zeker,
er zijn beel wat vaste planten, die
men in 't voorjaar nog planten kan
•en wel voornamelijk die, welke wat
later bloeien.
De vroeg in 't voorjaar bloeiende,
zelfs, die, welke hare bloemen in den
zomer ontplooien, kunnen een ver
planting -in t voorjaar niet anders
doorstaan dan met opoffering van den
bloei gedurende den -zomer.
Aan den Heer v. V. te H. Uit
de beschrijving, die 'U van het vogel
tje gegeven hebt, leid ik af, dat het
een ijsvogeltje is, dat u gezien zult
hebben, 't Is wat de kleuren betreft,
een van de vogels., die tot de tropen
schijnt te behooren, zoo sierlijk groen
en blauw schitteren de veertjes, 't Ts
anders een plomp gebouwd diertje,
vooral kop en borst en snavel zijn
zwaar in vergelijking der andere dee-
len.
J. STURING.
door
ER WIN ROSEN.
Ik weet eigenlijk niet preries,
waarom Pat Maguire de groene vel
den van zijn Ietrsch geboorteland ver
wisselde met den rook en het stof,
het gejacht en 't rumoer van greater
New-\ork. Pat zelf verhaalde daar
omtrent op verschillende tijdstippen
ongeveer vijftien verschillende verha
len. Heel geloofwaardig was echter
geen enkel er van. Want in den tijd,
dat ik Pat leerde kennen, was hij
reeds politicus en had zich om zoo te
zeggen het begen aangewend. Ik ge
loof wel, dat Pat, evenals alle Ieren,
meende, dat hij een bij de geboorte
vdrkregen recht op een vet postje in
't land van den dollar meende te
hebben, dat hij een arme drommel
was en met heel wat moeite het geld
bij elkander spaarde om de reis over
het groote water te kunnen betalen
en onder de sterrenbanier het geluk
te veroveren. Zooals gezegd f's, pre
cies weet ik het niet. Maar voor het
overige ben ik heel goed op de hoog
te van Pat's carrière.
Op den gewichtigen dag van Pat's
leven, toen de oude Engelsche kast,
welke een zekere landverhuizersver-
pakkings-maatschappij met trots een
Oceaan-stoomboot noemde, de bin
nenhaven van New-York binnenliep,
stond Tim O'Bryan op de kade op
den spiksplinteraieuwen landverhui
zer Pat te wachten Tim O'Bryan was
namelijk de zoon van een nicht van
Pat's moeder en ambtenaar der stad
New-York, voorwerker bij het depar
tement der straatreiniging. Tim en
Pat vielen elkaar om den hals. De
commies, die op vijftig pas afstand
-in Tim den Ier herkende, grijnsde en
maakte snel met krijt zijn teeken op
Pat's kist. Pas aangekomen Ieren
hebben namelijk nooit iets, waar ze
invoerrechten van moeten betalen
•do controleur van de landverhuizers
dién Pat voorbij moest, verlangde
niet eens die dertig dollars immigran-
terikapitaal te -zien, maar grijnsde
eveneens en schoof Pat veirder. Zoo
was Pat dan op Amerikaanschen bo
dem geheel Amerika stond voor hem
open.
Patzei Tim, beste Pat-rey, nu
drinken we eerst een glas.-.
Dat w-as om tien uur 's morgens.
Pat ontdekte tot zijn genoegen, dat
de donkerbruine Amerikaansche
whisky zich gunstig van het Iersche
brouwsel onderscheidde. En het deed
hem nog meer genoegen, dat die bes
te Tim reeds een 'betrekking voor hem
had. Weliswaar moest zekere geheim
zinnige, onbekende „hooge", .wiens
naam Tim beweerde niet te durven
noemen, vooraf met tien dollars om
gekocht worden, maar Pat offerde de
lion dollar zonder er erg naar van te
worden. Hij werd hamers daarvoor
vast aangestelde straatveger der stad
New-York.
Maar eerst moeten we nog jq
„echt" papier halen, zei Tim met veel
gewichtigheid.
Na de zes glazen whisky, die Pat
had gebruikt, waren hem aile pap'e-
ren ter wereld verschrikkelijk onver
schillig en zoo sjokte hij dan met
Tim naar de Cityhall, het raadhuis.
Daar kreeg hij zijn „echt papier".
Zoo heet de eerste naturalisatie-oor
konde, welke men dadelijk na net
betreden van den Amerikaanscinn
bodem kan krijgen.
Pat moest zwereu, dat bij alle
Europeesche keizers, koningen, vor
sten en potentaten, maar in het bij
zonder den koning van Groot-Brittan-
nië de gehoorzaamheid als onderdaan
opzei en ter goeder trouw het voor
nemen had, burger der Vereenigde
van zijn tijdSir William Gouldes
brough, de held van den avond en
ie, onder den indruk van omstandig
heden, die zij niet had kunnen voor
zien.
En geen van de vier, zelfs Sir Wil
liam Gouldesbrough niet, dacht een
ocgenblik aan den man in liet leven
de graf aan Gerald Rathbone, die
juist op dat ogenblik weer was vast
gebonden op het zwarte ledikant, tot
vermaak van zijn kwelgeest, Mr.
Guest, den rooden man met het kale
hoofd uit Regent's Park.
Mr. Guest was dronken van de
whisky, en zat in gelukkige stemming
en om zijn gevangene lachend, bene
den in de kelders van het huis van
Sir William.
Andere menschen in Portland Place
waren dronken van succès en applaus.
Maar Donald Megbie zat met helder
hoofd op zijn kamer en zijn gedach
ten waren merkwaardig en vreemd.
Donald Megbie was heel vroeg thuis
gekomen.
Hij was nergens dronken van
HOOFDSTUK XVI.
F en vreemde ondervinding
van Donald: Mdgbie.
Zooals de meeste schrijvers was
Donald Megbie van een gevoelig en
zenuwachtig temperament. On licha
melijke zoowel als geestelijke indruk
ken reageerde hij bijna onmiddellijk.
Ii een zeer opgewonden gemoedstoe
stand, zooals hij te voren zelden on
dervonden had, kwam hij op zijn ka
mers.
Er brandde een lamp tegenover de
deur van zijn kamers, dn zijn naam
was met witte letters op het eikenhout
geschilderd. Hij ging binnen en draai
de het electriscli licht op.
Toen bleef hij even stilstaan in de
hal, een weelderig gestoffeerde ruim
te, waarin rondom wit geschilderde
deuren. Zijn stap was niet te hooren
op het dikke, Perzische tapijt, alles
was doodstil om henn heem. Hij voel
de zich niet op zijn gemak. zoo
vreemd, alsof er een of ander onhiedi
in aantocht was. De opwinding van
zijn hoogst interessant onderhoud
met Sir William Gouldesbrough
nog zoo kort geleden dn toch zoo
hoogst belangrijk was nu geheel
verdwenen.
Al zijn denken was vervuld van een
kleinen metalen koker in den zak van
zijn overjas. Het was hem of die
koker leefde, of hij om hem heen was,
niettegenstaande zijn vingers hem
niet aanraakten.
Bij Jupiter, zei hij hardop tot
zichzelf, dat ding liikt wel een elec-
trische batterij. Het is alsof hetstroo-
mem uitzendt.
Zijn eigen stdrn klonk hem vreemd
en onnatuurlijk in de ooren, en toen
h.ii zijn jas ophing en met den siga^
Staten van Noord-Amerika te wor
den.
Toen Pat gezworen en ondertee
kend had, merkte de oude ambte
naar op
- Beste meneer Ge hebt nu «'e
eerste schrede gedaan om deel te
krijgen aan de zegeningen van dit
groote, vrije en glorierijke land
Pat sperde zijn oogen wijd open,
nam met een linksche buiging Ivt
belangrijke document in ontvangst
en mompelde bij -het heengaan ;ets
tusschên de tanden.
Den volgenden dag hanteerde Pat
Maguire bezem en schop als straat
veger der stad New-York. Hij was
een snuggere, levendige baas. Hij
schonk zijn superieur, meneer den
hoofdopzichter, elke maand getrouw
de gebruikelijke fooi en stond zoo
doende goed aangeschreven. Binnen
drie maanden werd hij onderopzich
ter. In minder dan een Jaar kwam in
zijn leven het groote geluk. De poli
tie werd uitgebreid en men koos de
nieuwe agenten uit de laagste amb
tenaren der stad.
PaJt was gelukkig, want een -politie
man van de stad New-York wordt
buitengewoon goed betaald. Hij was
geen beter of geen slechter bescher
mer der publieke veiligheid dan de
overige politie-agenten in het Babel
der omkooperij. Heel spoedig had hij
begrepen, dat het 't beste is den
mond stijf dicht en de ooren heel ver
open te houden. Hij leelrde. Heel
spoedig kende hij de wetenswaardige
geheimen van zijn beroep. Hij leerde
tegen een appelvrouw een barsch ge
zicht te zetten en heel gemoedelijk
een half dozijn appels in den achter
zak van zijn uniformjas te doen ver
dwijnen. Hij leerde, dat het vooreen
politieman zonde en verkwisting is,
ooit voor geestrijke dranken te beta
len. O neem... hij ging heel een vond'g
de achterdeur van een kroeg binnen
en de kroeghouder zette ham van zijn
beste whisky voor zoo niet, dan
plaagde men hem op allerlei manie
ren. Hij maakte -een accoord niet al
le huiseigenaren van zijn wijk om
zekere tekortkomingen over het
-hoofd te zien en bewaakte op sommi
ge avonden met vaderlijke zorg dien
toegang tot een zeker speelhol, op-
dut... de heeren maar niet gestoord
zouden worden. Zoodoende verdien
de hij geld en maakte zich bemind.
Na zes jaren echter kwam er een
nieuwe burgemeester en Pat moest de
laan uit.
Pat was er niet erg bedroefd over.
Hij nam zijn zuur verdiend geld
een heel aardig kapitaaltje en
kocht zich een kroeg, 'n salon, waar
op hij reeds lang een begeerig oog
had geslagen.
En daarmee begon Pat's carrière.
Ilij was een kroeghouder o een
juweeltje. Hij vertelde zijn gasten de
ailervroolijkste geschiedenissen en
was iief tegenover hen als een vader
tegenover zijn spruiten. Hij was on
vermoeid in het bedenken van fon
kelnieuwe uitvluchten om vertoornde
echtgenoolen te kalmeeren. Hij
a achtte zich voor al te groote win
zucht en het kwam hem bij gelegen
heid op een gratis glas whisky in 't
geheel niet aan. Hij borgde zelfs
natuurlijk met mate en met overleg,
maar hij borgde. Als zijn gasten in
verlegenheid kwamen, wist hij aller-
ïardigste achterdeurtjes om aan de
vinden der politie te ontsnappen.
K irtom. de geheele wijk zwoer bij
hem en als Pat Maguire zijn mee
ning over politieke dingen ten beste
gaf. dan zeiden allen dn de kroegja,
alleen maar om den goeden ouden
Put Maguire een plezier te doen.
Jongens, zei hij op zekeren dag,
kan ik mij op jullie verlaien?
PatGoede, oude P-at na
tuurlijk jubelden de gasten.
Wil jullie zoo stemmen, als »k
het je zeg?
Zeker de drommel hale het
onderscheid in de candidaten
Nu legde meneer Pat Maguire een
nauwkeurige lijst van zijn gasten
aan met naam en woonplaats, alles
voluit, en op zekeren dag ging hij
daarmee naar het hoofdkwartier der
democratische partij.
Een deftig oud heer ontving hem.
Mijn naam is James Patrick Ma
guire. zei Pat beleefd.
Zeer aangenaam, waarmee kan
ik u van dienst zijn? vroeg de oude
lieer.
- O, ik wilde slechts wat infonma-
ties inwinnen. De verkiezingen voor
het Congres staan immers voor de
deur. Men zegt, dat het in New-Y'ork
een hevige strijd zal worden. De ben
democraat, mijn beste meneer, en in
mijn wijk....
Welke wijk'? vroeg de politicus
nieuwsgierig.
- De 17e wijk, beste meneer.
- De 17e wijk komt helaas niet in
aanmerking, als ik volkomen oprecht
zal zijn, zei de politicus met een
zucht.
- Meent u dat? vroeg Pat glim
lachend.
- Ik weet het. Sedert tien jaar
heeft de wijk republikeinsch gestemd.
Hmzei Pat. Ziet u, ik ben in
mijn wijk nog al wat bemind. Om mij
nauwkeurig uit te da-ukkenmijn
vrienden denken ter wille van mij
democratisch te stemmen. Ik heb een
lijst meegebracht. Ziet u, 763 stem
men de volstrekte meerderheid van
de wijk.
I Wat? riep de oude heer en viel
op de lijst aan, vervolgens riep hij
per telefoon nog andere oude heeren
bij zich en uit het „beetje informa-
maties" inwinnen werd een gewich
tige beraadslaging.
Men keek Pat opmerkzaam van ter
•zijde aan en toen zei die eerste oude
heer
Beste meneer Maguire. Ge con
troleert uwe wijle, dat is zeker. Ge
'hebt groote dingen gedaan voor uwe
partij
Pat zat met zijn oogjes te knippen
en te grijnslachen. Hij had maling
aan do partij.
In de volgende maaind moet er
een lid van den gemeenteraad geko
zen wondien, zei hij langzaam. Mijn
vrienden dringen er verschrikkelijk
bij mij op aan, aat ik mij toch zal
laten verkiezen. Maan ik heb er geen
zin in.
De oude heeren zetten een ernstig
gezicht en staken de hoofden bij el
kaar. Ze beraadslaagden geruimen
tijd. Eindelijk zei de aprekeir
Beste meneer Maguire Het zal
een offer voor u zijn, maar do partij
heeft u noodig. Ge moet u tol raads
lid laten verkiezen. De partij zal u
voor de 16e, 17e en 18e wijk voordra
gen en we zullen u or doorhelpen.
Verondersteld ten minste....
Ja, zeker» zeker zei Pat. Het is
een offer. Maar ik zal de candidatuur
aannemen...
De 17e wijk stemde democratisch
voor liet Congres. Dus word Pat ge
meenteraadslid en verschafte zijn
vrienden uit de 17e wijk vette postr
jes. Dezen van hun kant vereerden en
beminden hem en dronken zijn whis
ky, zoodat zijn zaak bloeide en ge
dijde. Pat Maguire bestuurde met zijn
collega's, innig vereenigd door ge-
meeoischappel ij ke gauwdievenstreken
do stad New-York en streek van de
aannemers, die publieke gebouwen
aannamen, van maatschappijen die
kanalen groeven of onderaardsche
spoorwegen aanlegden, van de leve
ranciers der stad heel aardig© pro
centen op. Pat Maguire werd e<eai heel
rijk man.
Hij maakte zeer vlug carrière. De
rettenkoker in de hand in zijn stu
deerkamer ging zitten, wensclite hij,
dat hij zijn knecht maar geen vacan-
tie had gegeven hij had hem na
melijk verlof gegeven om eesn dag en
nacht in liet huis van zijn ouders te
Windsor door te brongen.
Er brandde een vroolijk vuur Ln
den haard. Het. verlichtte de boeken
langs den wand en speelde vroolijk
op het rood, groen on goud van de
bandjes, terwijl het den grooten zil
veren inktkoker op de schrijftafel in
vlammen scheen te zetten. Allee, zag
er juist zoo uit als gewoonlijk.
Megbie legde den koker op de tafel
neer, en liet zacli met een zucht van
verlichting dn van genoegen in een
lederen armstoel vallen. Het deed
hem goed weer in zijn eigen omge
ving te zijn met neergelaten gordij
nen" en vroolijk stralend licht, en do
wereld buitengesloten. Hij was hier
gelukkiger dan overal eldersH5er
tn deze mooie kamer, met haar boe
ken en schilderijen, met alle gemak
ken, die hij maar kon wensclten, hier
genoot hij zijn heerlijkste oogen blik
ken. als hij de levendige ondervin
dingen van zijn afwisselend leven
met alle behendigheid en macht, die
Cod hem gegeven had, en die hij zelf
goed had ontwikkeld, onder woorden
bracht op liet papier.
Maar nu ter zake
Hoe vermoeid zijn geest ook was.
vooreerst kon hij hem geen rust gun
nen. Togen morgen moest hij dat ar
tikel in orde maken. Dat zou waar
schijnlijk het belangrijkste stuk werk
worden, dat hij nog ooit had moeten
maken. Het. zou de wereld in verba
zing brengen, maar hdt vorderde" al
zijne energie.
Toch was er eerst nog iets anders.
Eesri moest Hij over liet raadsel van
den sigarettenkoker nadenken. Dat
e-ischte dadelijk zijn aandacht en w-as
verontrustend.
Hoe kwam dat ding in bezit van Sir
William? In vvcflkc betrekking had
Gouldesbrough tot Gerald Rathbone
gestaan? Dat zij beiden dongen naar
de (hand van miss Poole, wist Megbie
heel goed. Iedereen wist dat. Het was
heel onwaarschijnlijk, dat de beide
mannen vrienden of zelfs maar ken
nissen geweest waren. Megbie was er
bijna zeker van, dat Rathbone Sir
William niet kendie.
Was dat kleine, glinsterende voor
werp daar op de tafel een boodschap
uit het verleden Had het een of an
dere beieekenis
Hij nam liet weer op en bekeek het
nieuwsgierig. Onmiddellijk daarop
keerde het gevoel van zenuwachtig
heid en onrust weer met verdubbelde
kraclrt terug.
(Wordt vervolgd.)
