Maar een belooning voor den vinder
Ja, daarop kon hij aanspraak maken.
Eenige francs zullen het zeker zijn.
Dan kan hij een week leven. En wat
kan er niet al in een week gebeuren
Zeven dagen heeft de grillige forturn
dan tijd, om aan zijn deur te klop
pen.
Heerlijk, heerlijk!
Maar wie is de eigenaar? Hoe hem
te vinden? Misschien is er een briefje
of een kaartje in een der zakken
Maar "hier is niets en daar is ook
niets, De dieven hebben misschien
reeds miaar wacht, daar ritselt iets!
A!h juist, hij haalt uit den binnenzak
van den ulster een brief te voor
schijn.
Hij ging naar de dichtstbij zijnde
gaslantaarn, welker flauw licht niet
den nachtelijken Decenibernevei een
hopelooaen strijd voerde, en las het
adres van don briefAan den lieer
Victorien Cl airport, directeur van het
Voltaire-theatre, Parijs, Vaurigard,
rue de Vaurigard.
De brief was gesloten en gefran
keerd. maar nog ongestempeld.
Kijk, overlegde Piardot, de eige
naar van den ulster iheeft zonder
twijfel dezen brief aan den schouw
burgdirecteur geschreven en hem in
den zak gestoken met het doel hem op
de post te brengen. Zijn naam staat
dus stellig aan het slot van den brief,
Ik behoef dien dujs maar naar den di
recteur te brengen, en dan zal i'k ook
ivernemen, wile de gelukkige eigenaar
van de jas is.
Vooruit dus, naar directeur Clair-
pontHet Voltaire-theatre is slechts
een kiedn half uur van hier. Zoo pas
Sloeg het elf uur de voorstelling is
dus inog niet afgeloopen, misschien is
de directeur aanwezig. Ik kan in elk
geval gewaar worden, waar ik hem
kan spreken. Ik leer hem bij deze ge
legenheid kennen wie weet, hoe mij
dat nog van nut kan zijn. O, jij ge
zegende ulster t
Mei nieuwen moed en opgeruimden
ein verliet de dichter de plek, welke
hij een half uur vroeger in wanhoop
en met gedachten aan den dood had
betreden.
In het toenmalige Vol t ai re-the atre
in de rue De Vaugiratrd werd een
nieuw stuk voor de eerste maal opge
voerd. Er werd een drama in idtrie be
drijven van Paul Deplayjs gegeven en
onder levendigen bijval van het pu
bliek liep de voorstelling ten einde.
Maar achter de coulissen heerschte
verdrietelijkheid en opgewondenheid.
Deplays heeft toch schriftelijk
stellig beloofd te komen, riep de direc
teur, en nu laat hij ons in den steek
Zeer jammer', verklaarde de re
gisseur op een toon van leedwezen.
Het publiek heeft reeds na het tweede
bedrijf om den dichter geroepen,
en
En zal dat na het derde nog veel
harder doen, merkte de secretaris van
den schouwburg op. Alte de dichter
dan weer nilerf. verschijnt
Wordt het publiek ontevreden, zei
de directeur knorrig. Ik weet, hoe dab
gaat. Bij de eerste opvoeringen wil
het den auteur zien. Dit bijzondere ge
noegen rékent het ook met zijn entree
betaald Ce hébben.
Wordt zijn verlangen niet bevre
digd, 8an verflauwt de bijval dade
lijk en morgen staat in de bladen te
lezen, dat het laatste bedrijf nic-t. is
bevallen. O, ik weet er alles van "t Is
al te gek Zoo'n mooi succes wordt-n
de waagschaal geisteld
Hij liep in stormpas achter de cou
lissen heen en weer, maar bleef plot
seling staan.
Misschien, Zei hij, toen er eene
nieuwe gedachte bij hem was opgeko
men, misschien zit deze Deplays heel
gezellig in een der omliggende koffie
huizen en laat zich daar vertellen, hoe
het met de voorstelling gaat. Ik ken
zulke snuiters, diie niet. den moed heb
ben om een eerste opvoering van hun
et uk bij te wonen. Zou er niet op goed
geluk iemand naar hiet dichtstbij gele
gen koffiehuis gezonden kunnen wor
den?
Gezonden antwoordde de regis
seur.
Maar wie dan? Wie kent dien
meneer Deploys?
Wie antwoordde de directeur,
en wendde zich tot zijn secretaris. Gij
moet hem toch wel kennen, Dartoux
Ge hebt hem immers in de vorige
maand ontvangen, toen ik in VLncen-
nes was, nietwaar?
Zeker, zei de secretaris schouder
ophalend, ontvaugen heb ik hem.
Maar ik herinner mij dien heer abso
luut niet meer. Mijn hemel, als
iemand alken dag zooveel gezichten
onder de oogiew krijgtIk herinner mij
alleen nog maar liccl flauwtjes, dat
het een nog jong, lang, brunet mensch
/was en dat hij een blauwen ulster met
groote paarlemoeren knoopen droeg.
Het is om wanhopig te worden
zuchtte de directeur. Te denken, dat
de man misschien hieel dicht bij
luister eens, hoe het publiek applau
disseert
Welnu, verklaarde de secretaris,
ik zal eene poging wagen. Misschien
dat ik hem herken, als hij
Ga, ga, beste Dartoux drong de
directeur bij hem aan. Misschien helpt
ons een toeval. Een voorgevoel zegt
mij, dat ge onzen man meebrengt
Maar haast u
De secretaris vloog de trappen af,
en snelde door de deur voor de too-
weelïslen naar buiten. Hij had nau
welijks een paar schreden op 't trot
toir gedaan, toen hij plotseling alt aan
den grond genageld staan bleef. Dicht
naajst hem dook uit 'het duister van
den nachtelijken nevel een gestalte op,
welke recht op de poort toeliep, waar
uit hij zoo pas was gekomen. En deze
gestalte droeg een blauwen ulster
met groote paarlemoeren.' knoopen.
Zooals een tijger uit het riet zich
op zijn argeloozen buit Werpt, zoo
vloog de secretaris op den man af.
"Zijt ge daar eindelijk riep hij.
Nu, gelukkig, dat- we u hebben Waar
hebt ge toch gezeten We zoeken u
met
Meneer, vroeg Piardot verbaasd,
met wien heb ik dan
Hemel, welk een complimenten
Ik ben Dartoux, de scbouwburglsecre-
taris. En nu vlug, kom mee, de direc
teur staat reeds op heete kolen
Hij greep Piardot bij, den arm en
sleepte hem mee.
Maar, protesteerde Piardot, sta
mij toe
Praat niet en volg mij jammer
de do secretaris. Als ge wist, met
welk een ongeduld de directeur u ver
wacht
Miaar, antwoordde onze dichter,
hoe weet de directeur dan, dat ik
hem
Ik breng hem, ik breng hem
schreeuwde de secretaris en trok hem
in de ruimte ter zijde van hettooneel.
Daar is hij daar
Den hemel zij dankriep de di
recteur.
U houdt mooi woord, meneer
Waarom toch zoo angstig te zijn Uw
stuk bevalt immers, bevalt buitenge
woon
Maar, meneer de directeur, sta
melde Piardot.
Ziedaar het gordijn valt
hoort ge het applaus het gejuich
Een succès, meneer Deplays een
groot succès Vooruit vertoon u
thans aan het publiek
Meneer de directeur, deze ul
ster
O, uw ulster Dat doet er niet
toe. Zooals u daar bent, komt umaar
voor het wellichtZoo is het juist
goed, dat geeft den indruk van het on
verwachte en bevalt het publiek De
hoed maar af en in de liand zoo
Maar
Och, schei nu uit met die kinder
achtigheid Duister men roept uw
naam de mensehen verlangen u te
zien. Mademoiselle Ambroix, och, u
neemt dezen bed'eesden dichter wel
evén bij de hand, nietwaar En nu
voorwaarts mi eft hem
I-Iet, volgende oogenblik werd Piar
dot door mia/dcmoiselle Ambroix en
den regisseur op het itooneel getrok
ken. Het gordijn ging op en de jube
lende bijval en het handgeklap van
eene geestdriftige menigte klonk hem
tegemoet.
Het gordijn viel weer, het ging weer
omhoog Piardot wist niet. hoe dik
wijls hij stond als verdoofd, als in
een droom.
En daarna omringde men hem van
alle kanten en wenschte hem geluk.
Men drukte hem de luand* klopte hem
welwillend op den Schouder en zei
hem vleiende woorden.
Een goed stuk, zei de inspiciënt
met een kennersblik. Dat heb ik im-
mes dadelijk gezegd
In het tweede bedrijf kan mis
schien het een en ander worden ge
schrapt, merkte de regisseur met ge
fronst voorhoofd op. Ik zal u omtrent
een en ander aanwijzingen geven, mie
neer Deplays
Maar talent is aanwezig zon
der eenigen twijfelriep de secre
taris.
Meneer, begon Piardot opnieuw.
Sta me toe
Inderdaad, viel de directeur hem
weer in de rede, het was een b delist
succès Ah, méneer Bomplus
Deze laatste uitroep gold een be
jaard, corpulent heer met een joviale
uitdrukking op het gelaat eu vroolijk
lachende oogen, die in een onberispe
lijk zittende frak, de in witte glacé's
gestoken handen uitgestrekt, haastig
nader kwam.
Bravo, bravo riep hij reeds van
ver/e. Daiö was een mooie avond
Ik feliciteer je^ beste directeur. Maar
waar -is nu onze dichter ha hier
Zeer aangenaam u weet immers
•wel?
Meneer Bomplus, stamelde Piar
dot, zeer aangenaam, maar
Wat? riep de oude heer met ko
mieke verbazing, ge Ixébt nog niets
van me gehoord Ik bjn kunstbescher
mer, moet ge weten ên liet Voltaire-
theatre is mijn btfZOTEcfëï domein. Ik
neem vooral beginner^ onder mijn
vleugels en heb reeds meer dan een op
d3 been geholpen. Niet waar, beste
directeur
Zeker, meneer Bomplus, beves
tigde deze.
Een schatrijk man, fluisterde
iemand Piardot in U oor. Verzeker u
van zijn vriendschap ik raad u ten
beste.
Nu, mijn waarldle meneer Deplays
vervolgde Bomplus, terwijl hij zich
tol Piardot wendde, ik verheug me
buitengewoon u le nebben leeren ken
nen. Als ge vanavond' nog vrij zij I,
of hebt ge misschien al een afspraak
Dat niet maar
Bravo Dan ben ik zoo vrij u irt
te noodigen_ bij mij te komen soupee
r/en. Mijn vróuw en dochter zullen
zeer verheugd zijn. Ge vindt bij mij
een net gezelschap allen bezoekers
van de voorstelling van vanavond.
Mien zal
Meneer Bomplus, zei Piardot, u
bant wel goéd, maar
Ge hebt toch nlêt reeds gegleden
viel Bomplus hem in de rede.
Gegéten? barstte Piardot uit. Ik
h.eb sedert vanochtend nog niets ge
geten 1
Ah, voortreffelijkriep Bomplus
verheugd, magnifique, werkelijk
Een dichter, die in de laatste twaalf
uur niets heeft gegeten Uitstekend
Dat is de echte dichter Nu, ons
kunt gje> de schade inhalen.
En hij schoof zijn arm in dien van
Piardot.
Maar sta me toe beproefde de
ze nog eens aan 't woord te komen.
Ik ben immers in 't geheel niet
O, ge dénkt aan uw toilet zeide
Bomplus lachend. Wien hindert dat
Integendeel dat is origineelEen
dichter in een frak is onzin. Zooals ge
zijt, zoo is het het. echteZoo brengt
ge de onvervaLschte atmosfeer in mijn
Jsalons. Wat? Geschoren zijt ge ook
niet en de haren hebt ge ook niet la
ten knippen Uitstekend! Ge hadt u
niet beter kunnen opdirken Kom mee
kom mee, adieu, dames, adieu, hee-
renIk feliciteer je nogmaals,
waarde directeur
Ein terwijl hij met de eene haaiki
naar alle zijden wuifde, trok hij mot
de andere den tegenstribbelenden
Piardot met zich madJe door de garde
robe naar den foyer, waar twee da
mes op hem wachtten.
Hierhier, riep hij dezen reeds
uit de verte triomfantelijk toe, ik
breng hem mee een prachtexem
plaar van een dichter Direct uit het
Quart,ier Latin Dat is meneer De
plays dat zijn mijn vrouw en mijn
dochterDe dichter doet ons van
avond de eer aan van met ons te sou-
peeren stelt u voor, hij heeft sedert
vanmorgen niets gegetenVooruit
dus!
Mevrouw Bomplus en haar dochter
Lucie, een bekoorlijke blondine, be
groetten den jongen man zoo vrien
delijk mogelijk, die nog altijd geen ge
legenheid had gewonden om ook maar
één enkelen zin gielieel te voltooien.
Voorwaarts dusherhaalde Bom-
pluls, onze gasten zijn ons vooruitge
reden en wachten op ons.
Eer hij er om dacht, zat Piardot in
een elegant rijtuig; aan zijn rechter
hand zat mevrouw Bomplus, tegen
over hem zaten Lucie en haar vader,
die gedurende den ganschen rit onop
houdelijk babbelde en lachte en daar
bij beurtelings zich zelvfen en den
dichter, die nog altijd niet wist, hoe
hij 't had, op de knie klapte.
Na heel korten tijd hield het rij
tuig voor het rijk versierde portier
eener aanzienlijke woning stal.
Nu achtte Piardot het oogenblik ge
komen oan nog eene laatste poging te
wagen tot opheldering vain het mis
verstand.
Meneer Bomphus, begon hij, sta
mij toe, eer ik over den drempel van
uw huis treed, eene opmerking le
maken
Dat sta ik in geen geval toe, ver
klaarde Bomplus lachend. Ik ben geen
vriend van lange redemeeringen"
we gaan eerst eten en later kimt ge
voor mijn pari zooveel praten, als ge
wilt.
Maar
Meneer, sneed Bomplup hem ech
ter nu voor goed den pas af, het lijkt
me haast, of ge berouw hebt, de uil-
noodiging te Hebben aangenomen
O, hoe kunt u denken
Welnu, kom dan mee Wij kun
nen de dames biler toch niet voor het
huis laten staan
Piardot gaf nu eiken verderen te
genstand op en berustte in het onver
mijdelijke. Zondier tegenstribbelen
volgde hij Bomplus met zijn dames
over de prachtige, met loopers beleg
de marmeren trap en betrad de voor
zaal, waar een knecht in livrei hem
met eene onberispelijke buiging den
uister afnam en dien bij de overige
overjassen ophing.
Zie zoo Iaclitte Bomplus goed
geluimd, nu hier binnen
Met deze woorden trok hij zijn gast
in het aangrenzend salon, welke door
'een zee van lichtglans en fijne odeurs
gevuld was en waarin leen schare ge
rokte héér en en sclioone, van juwee-
len schitterende dames zich babbe
lend en lachend bewoog.
Dames en heeren riep Bomplus,
terwijl hij nog in de deur stond, met
vènklinkende stem, hier stel ik u me
neer Paul Deplayjs voor, den held Van
hedenavond
Maar ik hid u stotterde Piar
dot.
Allbravo klonk het van alle
kam ten, en weer begon het. gelukwen-
schen en handen drukken. Deftigie
hoeren spraken woorden van oprechte
l>ewondering, bloeiende lippen zeiden
hem complimentjes' en vleierijen, vu
rige vrouwenoogen glimlachten hem
aanmoedigend toe.
Het waren verschrikkelijke oogen-
blikkem voor den armen Piardot
'Miaar nog lang niét het verschrik
kelijkste!
Aan tafel, dames en heerenriep
Bom/plus thans. Meneer Deplays, geef
mevrouw Bomplus uw arm! Stelt u
voor, dames en heereoi, onze dichter
Iheeflt Sedert hetdieoimorgten instelt® ge
geten
Hij Iheeft zeker van zenuwachtig
heid niets dioor de keel kunnen krij
gen, vulde Lucie aan.
Piardot wierp haar een dankbaren
blik toe, welken het meisje blozend en
met een knikje van alles begrepen te
(hebben beantwoordde
Het gezelschap nam plaats aan de
niet bloemen bedekte tafel in de eet
zaal. Rechts van Piardot zat mevrouw
Bomplus, links haar echtgenoot, te
genover hem Lucie.
Wat drinkt ge 8iei liefst bij uw
soep, port of sherry? vroeg de lieer
des huizes aan onzen dichter.
O, zei de arme drommel, dlie zich
tot dusver zelfs sop de hoogste feest
dagen nauwelijks een glas zuren lund-
iwijin 'had durven gunnen sherry, als
'•t u belieft!
Tast toe, tast toe! noodigde Bom
plus op zijn eenigsains luidruchtige,
maar welmeehende manier.
iHajd Piardot werkelijk nog altijd
Iket voornemen gefhad om de vergis
sing op te helderen, welke hem ten
gevolge van een zonderling toeval uit
den diepst en nood en de erbarmelijk
ste ellende in deze atmosfeer van rijk
dom en de udtgelezenste genietingen
bracht, thans, nu de heerlijke geu
ren van een weelderig maal in zijn
pleus drongen en zijm tot dusver
slechts met moeite bedwangen trek tot
«eten tot het uiterste prikkelden, nu
verdwenen alle voornemens! Wat zou
hij ook een dwaas zijn geweest, als
hij de gunstige gelegenheid had laten
voorbijgaan, welke hem hier werd ge
boden om .zich eens volkomen te verza
digen, niet in »ijn gewoone gaar
keuken waar hij zich voor veertig cen
times de maag piet allerlei twijfel
achtige overblijfselen van diners Nul
de, maar met de kostelijkste spijzen,
welke ook nog de tong van den meest
verwenden Farijfëchen fijnproever
prikkelden.
(En wat had hij ook moeten doen?
'Opstaan, zijn werkelijk en naam noe
men en niet zich. zei ven, maar ook
zijn gastheer aiain den spot en de al-
gemietfme heliadhelijikihedd prijsgeven?
Onmogelijk ondenkbaar! Neen,, hij
/Wilde genieten, walt hem de gunst van
het oogenlblik bood. Over een uur was
immers toch alles voorbij:. Dan had
hij' dit schitterende hiuiis verlaten, hij
Wankelde verder op zijn pad van zorg
e»n ellende, miaar toch met de heerlij
ke herinnering aan deze prachtige
salons mét de .schoome, sierlijk gei
le] eede dames en heeren, aan den kos-
tel ijken maaltijd, 'aan het lieve meis
je, dat thans tegenover hem zat en
hem, den armen poëet, zoo vriendelijk
toesprak en tegen hem glimlachte.
En toen hij eenmaal had besloten
de hem opgedrongen rol te blijven
spelen, gevoelde hij zich in staat om
humoristisch te zijn, al was het dan
ook een soort galgenhumor, welke hij
liet spelen.
Zijn stilzwijgendheid veranderde
in eten vroolijike, bijna uitgelaten
stemming, zijn mould vloeide over
van geestige invallen en fijne1
scherts, onder zijn leiding vloeide 't
gesprek als een vroolijk, overmoedig
schuimend beekje over hoogten en
laagten kortom, allen waren ver
rukt over den jongen dichter en me
neer Bomplus, die gevoelde, dat
iedereen hem 0111 dit zeldzame sie
raad van zijn salon benijdde, zwom
in een zee van gelukzaligheid.
Nadat het souper was afgeloopen,
keerde hét gezelschap naar den ont-
vamgsalon terug, waar koffie wierd
gedronken, en verdeelde zich dlaar
ongedwongen in kleine groepen.
Piardot liet zich afgemat im eten
stoel vallen en dronk werktuiglijk de
geurige mokka, welke de bedienden
in kopjes van het fijnste Japansche
porsiele in presente etjden
U schijnt vermoeid, meneer De
plays, klonk daar Lucie's stem naast
hem en hei mensje zag hem mét on
gehuichelde belangstel! ing in 't ge
laat, terwijl ze op een tabouret naast
hem ging zitten. Voelt u zich niet
wel
Juffrouw, antwoordde Piardot,
uw belangstelling treft mij diep en...
Nu, na al de gemoedsaandoenin
gen van dezen dlog zou h)et immers
geen wonder zijn
Inderdaad, antwoordde de dich
ter, ik verkeer in een zonderlingen
toestand. Als u wist....
Als ik wait wist vroeg Lucie,
toen de gais't' ophield. U hebt stellig
verdriet, een geheim leed, d'at aan
uw hart kniaagtZoudt u het onbe
scheiden en apdlringeirij vindlen, als
i'k u vroeg
Ze hield verlegen op.
Werkelijk riep Piardot zeer
verheugd, is er werkelijk iemand,
aan wien ik mij mag toevertrouwen?
Wat een geluk, dat juist u het zijt,
juist u....
Spreek dan toch, meneer De
plays, drong Lucie aan.
Noem mij niet zoo, zei de jonge
man zachtjes. Hoor mij aan, maar
veroordeel mij niet. voorbarig. Ik
ben niet Deplays, voor wien mén mij
0iter houdt, ik ben niet die auteur van.
bet stuk, dat,...
Wat?
Ik heet Alpheuse Piiard/olt. Elen
'toeval, een Verschrikkelijk (misver
stand 0, u bent zeker erg boos...
B'oos WeT nieen Het meisje
'lachte en drukte haar zijden zak
doek, dien ze in elkaar had gefrom
meld, tegen haar mon/d om het ge
luid van haar lach te dempenWaar
om zou ik boos zijn Dat is immers
een kostelijke grap Maar vertel mij
eens hoe is alles dan toch wel zoo
gekomen
Juffrouw, riep Piardot, ik ben
u voor dit lachen zeer dankbaar.
Maar of uiw papa
Op dit oogenblik hoorde men dloor
de h'alf geopende deur van dien sa
lon in de voorzaal eteai driftige, op
■gewend/era stem spreken, .en ^ofnmtd-
dollijk dlaaxtop kwam een bediende
met een tamelijk onltihhijtlst gezicht
binnen.
Wel, Wat is er, LoUis? vroeg dé
Ihieer des huizes,dito haastig kwam
ia ante op.en.
Daar ginds is een meneter, zei'
de. bediende, die beweert Paul De
ploys te heeten. Hij zegt schrijver te
zijn en de auteur te wezen van het
stuk, dat vanavond in het Voltaire-
theatre is opgevoerd.
Wat? riep Bomplus verbaasd,
Deplays Nu, ik moet zeggen, het
zou een mooie grap wezen, maar...
Nog meer, vervolgde de be
diende hij beweert .verder, .dat een
der overjassen, die in die garderobe
hangen, hem door een der hier aan
wezige heeren put onit...
Welnu? viel Bomplus hem met
wijd opengesperde oogeai in de rede.
Ontstolen is zei die bedienldfe ze
nuwachtig.
Ontstolen De m'an motet be
schonken zijn.
Het is een blauwe' ulster met
paarlemoeren knoopen.
Paarlemoeren knoopen stamel
de Bomplus. Maar dlat is immers
ik begrijp niet...
Dat duurt me te lang, klonk
Idaar een ongeduldige stem, en een
nog jong, brunet mail van rijzige ge
stalte trad binnen. Dames en hee/ren,
ik vraag excuus, dat ilk hier omge-
noodigd op dit late uur binnendring,
maar.
Meneer, Zei Bomplus, die def-
üg naar hem toekwam, U wenscht
O, sprak, de ander en maakte
een buiging, zeker de heer des hui
zes
Zoo is hét.
Ik ben Paul' Deploys, zei de
vreemdeling, schrijver uilt Lynn. Ik
kwam hedenmiddag in Parijs om de
eerste opvoering van mijn nieuw
drama in het Voltairetheatre bij te
wonen. Tegen den avond ontstal men
mij in een koffiehuis mijn overjas,
den blauwen ulster, die in uw gar
derobe hangt.
Ik ging naai1 een bureau van po
litie, eerst naar het verkeerde, toen
het rechte, werd daar onbehoorlijk
lang opgehouden, moest toen nog
eerst naar een kleedingmagazijn om
mij een nieuwe overjas aan te schaf
fen, reed daarop haastig naar d'en
schouwburg, dien ik reeds leeg vond
en moest daar hoeren, dat éen el
lendéling, gekleed in mijn overjas,
d'aar mijn rol had gespeeld, de bewij
zen van huddle* in ontvangst had- ge
nomen en daarom met u naar huis
was gereden. Ik reed! hier naar toe
en verzoek nu...
Maar, stamelde Boimplhs, dat
kan immers niet mogelijk zijn -
Wilt n bewijzen vroeg Deplays.
Buiten staat een bediende van
den schouwburg, die...
Welnu, riep thans de heer des
huizes en wendde zich tot Piardot,
die meer dood dan levend in zijn
stoel achterover leunde, welnu, me
neer, spreek dan toch
Ha, zei Deplays met van toorn
bevende stem, gij zijt dus de niets
waardige, die...
Halt, meneer riep nu Piardot,
die doodsbleek opsprong. Geen belee-
daging, die ge later bitter zoudt mote-
ten berouwen.
Hariep nu ook Bomplus plot
seling, bij wien de verbazing voer
toorn had plaats gemaakt, het is
dus waar Ge helxt u hier onder een
vaischen naam ingedlrongen
Meneer Bomplus, antwoordde'
Piardot, ook u moet ik verzoeken uw
waordien beter te wikken en te we
gen. Ik vraag u, bob ik mij aan u'
Voorgesteld als De.plays en soha'ijh j
ver van het stuk? IIebt u me >vtel
oen seconde tijd gelaten om het
woord uit te spreken, 'dat 'heit mis
verstand kon ophelderen, dat..
Maar ge slond toch op het too-
neel, bracht Bomplus in het. midden,
en hebt...
Och, zei' piardot, laat me u 'tge
val mét een paar woerden verklagen.
Ik vond hedenavond den ulster
van dezen hiaer in Auteu'il aan den
oever van de Seine. Een brief, welke
in een der zakken zat, lichtte niij in
dat die eigenaar met d'en directeur
van.' het Volüair etiheatr e in verbin
ding stond. Ik begaf me daarheen om
zijn naam gewaar te warden. Daar
bij bqging ik 'trouwens ee*n fout. Ik
trok den ulster aan, want want
het was koud' en ik ik bad geen
overjas. Voor den ingang van den
schouwburg klampte mij een heer
aan en sleepte mij, zonder naar mijn
protest te luisteren, op hot toonveel
O barstte Bomplus nu Slachtend'
uit. Die hield u voor den dichter
waarschijnlijk om den blauwen ul
ster HahaKostelijkEn ik molest
u hierheen 0 0 Het is om zich
dood te lachen
En daar hij begreep, djait hij slechts
door 't geval van die grappige zijdie
op te nemen, kon doen vergeten, hoe
hij zich geblameerd had, begon 'hij
luidkeels te lachen en 'het overige
gezelschap deed hartelijk, mee.
Uitstekend riep hij. Wéikelijk
een dwaze verwisselingEn dat
moest mij overkomen, die anders met
onfeilbare zekerheid onder duizend
menschen den dichter herken Haha!
En gij beweert dus, vroeg thans
Deplays, terwijl hij Piardot met
sombere blikken mat, dat ge mijn
ulster gevonden hebt
Zeker, antwoordde d|e ander met
fonkelende oogen'. En ifc ken nier
nuuild hét recht toe om aam- die waar-
llicixt mijner woorden' te twijfelen.
Meneer Bomplus, wendde hij zii/ch
hierop lio't den heer d'es huizes, daar
(hij gevoelde', >'dlat zijn manwe'zligihletd
in die.ze vertrekken niet langer te
rechtvaardigen was, vergeef me de
storing, die ik liior in dezen kring
heb veroorzaakt.
'Oat hot. mij niet gemakkelijk
•viel de mij opgedrongen rol te spe
len, kan mejuffrouw uw dochter be
tuigen. Want juist enkele oogenblik-
ken geleden stortte ik voor haar
mijn hart uit en béke/nldte haar, dat
ik niet degene was, voor wien men
mij hier hield.
Zeker, papa, beveétigde Lucie,
meneer Piardot, zoo beet meneer,
llueeft mij straks alios verteld.
Zoo, zei Bomplus lachend, dan
héb jie wel verbazend spoedig zijn
velrir ouwen gcwommion I En hij dreig-
die 'Waar schertsend! mot den vinger.
Hoe, meneer, zei Deplays thans
driftig "tot Piardot', gelooft ge wer
kelijk er zoo gemakkelijk, af te ko-:
men Ge hiébt u de eer van den
avond, d/iie mij toekwam, wedferrech-
t iel ijk toegeëigend!, ge hebt...
Meneer Deplays, viel Piardot.
die nu ook driftig werd, hem in de
rede, ik heb u een voldoende verkla
ring van het geval gegeven, u ook
openlijk bekend, dlat ik verkeerd had
gedaan mét uw overjas aan te trek
ken eai i)k' vraag u daarvoor ver-
sohooiiing. Maar voor 't overige wijs
iik alle verantwoordelijkheid van mij
af. E11 als ge nu nog niet te/vredlen
zijt, dan...
Ik ben bét imdieirdaiajd ndJet.
Welnu, da/n....
Maar, maar, rnenieierenKwlam
Bomplus kalmeeu-end tusschenlbeidle.
Geen ruzie, als 't u blieftGij, me
neer Deplays, moet toch wel inz/iien.
dlat meneer Piardot het onschuldige
slachtoffer van een misverstand was.
E|i gij. meneer Pi'axdOt, mioöt be
denken, dot uc uïidore heer ejen
dichter is. Dichters zijn altijd gevoe
lig en prikkelbaar. Ze hebben er het
recht toe, en zelfs....
Welnu, zei Pihrdot', op dlat
rech't maak ik ook voor mij aan
spraak Ook ik ben dichter en zon-
X'Jer onbescheiden te zijn...
Wat? riep Bomplus verrukt, gij
zijt ook dichter
Zeker, antwoordde die ander, ly
risch, episch, dramatisch wlait u
maar wilt
Is 't mogelijk?
Ziedaar, vervolgde Piardot, en
•haialdfe uit zajn jaszak het ma
nuscript van het drama, dlat mfee
hem dezen middag terug had gezon
den, bet nieuwste stuk uit. mijn pen!
O, ik wist het weltriomfeerde
Bomplus'. Wat zegt ge er van, dames
en heeren? Mijn onfeilbaar instinct!
Dat laat mij niet in dien steek Ik
wist hiet, dat ik met een dichter te
doen had. Welk eten gelukTwee
dichters tegelijk ih mijn huis
Louis, nieuwe chnmpogne Me
neer Deplays, ge zijt mijn gast, na
tuurlijk En gij, meneer Piardot,
3'a.at uw drama als 't u belieft hier.
Ik zal hot dadelijk morgen lezen en
al® het wat deugt, wat ik niet wil
'betwijfelen, wil ilk niét langer Jac
ques Bomplus heeten, als ik u met
•dloor mijn connecties een schouw
burg verschaf, wiaar het wordt opge
voerd
Dte bedienden brachten nitauwe
'Champagne en opnieuw boordle rnen
iln de vertrekken gebabbel en gelach
en bet klinken der champagne
glazen.
Deploys was genoeg man van de
wereld om zich, toen die eerste slech
te' bui over was, in het onvermijde
lijke ie schikken.
.Bomplus rustte niet, voor de beiL
de jonge dichters elkaar verzoend lte
hand hadden gereikt, en. smaakte
niog de voldoening van reeds na een
half uur te zien, hoe de beide vroe
gere tegenstanders vriendschappe
lijk mot elkaar klonken. Dat Piardot
zijn volgend gülns met een heimelijk
maair des te vuriger blik naar Lucie
lledigdie, die dezen blik niet mindJer
hartelijk beantwoordde, bemerkte'hij
ails vadler natuurlijk niét.
Toon d'e gasten vertrokken, stond
Piardot in de pijnlijkste vertegen-.
liedd in de garderobe, wamt hij had
geen uveitis. Maar Deploys zei la-
ciaend, dat hij voorloopig maai* van
zijn ulster gebruik moest maken,
want liij zou toch wel liet bijgeloof
der to one elddchtcrs kennen, die
niets weer gebruiken, wat ze op den
dag o-oiuu- eerste voorstelling verlo
ren Lobben, wijl ze mecnen1, d/a/t het
geluk hen anders, op zulke, dlagcn
voor goed zal verlaten. Wilde Piar
dot daarom dein ulster als aanden
ken aan dezen avond behouden, dlan
'kon hij zich diaarvoor later, als zijn
geldelijke omstandigheden; liét ver
oorloofden, door een kleum geschenk
revancheer en.
Zoo keerde PiaWdtet mét htet hlart
vol hoop en stiLLe zaligheid, gehuld
in den warmen Ulster, naar zijn arm
zalig kamertje in het Quartier Latin
terug.
Bomplus had niét te veel beloofd.
He/ drama van Piardot beviel hem
buitengewoon en door zijn vele con
necties wist Ui ij gedaan te krijgen,
dat liet in het Odeonflheatre werd op
gevoerd. Piardot woonde de eerste
opvoering bij, gebuid in den blau
wen ulster. Het stuk had een reus
achtig, letterlijk sensationeel suc
ces. Den volgenden morgen wlas
Piardot een beroemd man.
Thans is hij, zdoals ge immers
wéét, een onzer eerste dmaimatiisclLe
■d^chtéris, lid der académie, ridder
van het Legioen van Eer en weet
ik wat met al meer 1
Natuurlijk heeft hij zich ook de
kleine zwakheden dor toonééldicih-
ters eigen gemaakt en, bij elke eerste
opvoering draagt bij tot op den hul
digen daie en zeker tot. aan het eind
van zijn leven den blauwen ulster,
voor wolken hij meneer Deplays na
tuurlijk bij wijze van tegemcadeau
reeds lang een kostbaren met be.ver-
pels gevo.erd.cn mandeQ heeft ge
schonken.
Ja en wie Piordofs vrouw
kei\t, weet, dal, ze van zich zelf Lu
cie Boanpliu& heet.
Zi'ezoo, meneer1, dat i.s de geschie
denis van dien b'lauwean ulster Van'
meneer Al'p'honse PiardioiEn nu :s
liet hoog tijd voor! dien schouwburg
- Goeden avond, meneeren
(N. v. 't N.)
Onder verdenking
De detective sprong uit dear trein,
die 't Barijsche Noorder-spoorwegsta-
"ilon binnenliep, en bemerkte gelijktij
dig, dat het IDuitsetie echtpaar dat
op den wog naar Straatsburg door
hem gadegeslagen was, de omoiiibus
van 't Hotel de Jarddn besteeg. Vlug
wisselde liij eenage blikken van ver-
sllandlhoiuddng met den koetsier van
(bet rijltuig, ijlde naar het telefoon
kantoor van het station en telefoneer
de aan den eigenaar van het hotel:
,/M'eit uiw omnibus komt een Duifs'clh
paar dat door die politie wordt ver
volgd. De man as klassier bij een
iSmaaitteibunger bankier; hij is met
100.000 murk en die dochter van zijn
Chef er van dloor gegaan. In den train
heeft het voortvluchtige paar een he-
vigen twist gelhad. Hij heeft gedreigd
haar te zullen vermoorden. Wanneer
zij in de kamer zijtn, siludt ze dan da
delijk op en wacht tot de politie er
is. Tracht elk ongeluk te voorkomen.
Toen de agent van het telefonieeran
terugkeerde, bemerkte hij juist dat 't
door hom vervolgde paar niet in de
omnibus van het Siotel De Jardin,
ana ar in dlie van e en ander hotel weg-
iraioid. Snieü sprong hij in een huiurrijr
It'Uig on beval dde omnibus te volgen.
'Natuur,1 ijk dlaclit hij in 't geheel niet
aan don hoteHhouder van ,,De Jardin"
imet de verandering in kennis te stel
len; daartoe had Ih.ij echter ook geen
tijd.
'Ongölukhir ««no eg gebruikte juist
een jong echtpaar hst rijltuig van het
(hotel de Jardin een Elzasser, fabri
kant Hans Willand en zijn vrouw Ma
rie. die niet alleen de tentoonstelling
maar ook haar vader, die een hooge
betrekking aan het ministerie van
binnenlandsche zaken bekleedde, be
zoeken wilde. Zij wilden voorloopig
eerst in het Biotel verblijiveu. Het zou
een verrassing zijn en daarom had
den' zijl den tijld liunner aankomst niet
gemeld.
Thans bevonden zijl zich in de voor
(hten bestemde kamer. Marie bnacüii
(hieur haar voor den spiegel wat in or
de, terwijl ,H/ans naar een nieuw
boord zocht.
Je boorden en manchetten lig
gen in een pakje, dat boven in den
koffer ligt, antwoordde zijn vrouw op
zijn vraag.
Maar hei is zoo ingepakt, dat je
het onmogelijk met je handen losma
ken kunt. Hebt je niet een schaar?
O, die ligt heel onder in de kof-
fc|r.
Hans zocht zijai zakmes^ Ook dat
moest ertgeins verdwaald zijm.
Hij l>elde. Niemand verscheen; daar
entegen hoorde hij op den corridor
wel fluisterende stemmen en liet ge-
ruiisch van .zachte schreden.
Hij deed de deur open. Buiten stond
een geheedie schaar kedluers, hotelbs-
dieaaden en kamermeisjes.
Wat moet je voor mijn deur
doen! vroeg de fabrikant met gefrons
te wenkbrauwen, en daar men hem
in plaats van te antwoorden zonder
ling aanstaarde, zei hij tot den kell-
ner.
Breng mij direct een mos.
Na deze woorden viel een kamer
meisje met een luiden gil in onmacht
iwaar Hams echter geen acht op sloeg.
Blijkbaar Meld men er in Parijs geen
bijzondere zeden op na.
Toen na eeruige oogenblikken 11 oei!
biet mes kwaim noch iemand zich hoo-
real of zien liet, Wilde hij de deur ope-
aieai oni naar dien eigenaar te gaan?
irnaar hij vond ze gesloten.
'AI zijln bellen en Moppen was ver
geef scli.
