Wauw gaat liet over in melkwit, van.
w»iw verbindende helderheid in een
verraderlijk zwart-grijs. De man in
d<; boot voorziet verandering. Een
krakend geluid vermengt zich met
den vleugelslag der zeevogels. Het
«zeU wordt neergelaten^ Plotseling als
door een donderslag is dte luCht van
grauw toodzwart geworden, zij lijkt
een strijdlustig wolkenmccisterter
wijl de zon als met- een ziekelijke
vrees zich achter dit manster ver
scholen heeft. Het is bijna géheel
donker geworden. De nacht treedt ~n
midden op den dag. Met flinke hand
heeft do man de riemen gevat en met
krachtige slagen dwingt hij de boot
voorwaarts.
Nu geen twijfel meer. Een razend
oruweea' is op handen. De eenzame in
de boot is op den strijd voorbereid.
Een uitschietende rukwind brengt de
vuilgrijze loodkleurige fjord in plot
selinge dwarreling. Nog een ^ogen
blik is alles stil, maar op een afstand
hoort men reeds het loeien. Plotse
ling schiet een flikkerende bliksem
straal door naohtzjw-arte wolken. Een
seconde licht, daarop doodelijke stil
te en een vreeselijke donderslag rolt
voort in geweldige golven. Dit was
het begin. Groot©, dikke regendrop
pels begonnen te vallen. Uit de Wauw-
zwarte duisternis in liet zuid-westen
vlak bij hem 'idhtte de strijd der ele
menten.
Nu begon het te stormen. Duister
nis was overal. Vlammende bl'iksem-
stralen kruisten elkander, afgewis
seld door donderende slagen. De
storm woedde met geheel zijn vreese
lijke kracht. De fjord kookte. Stortre
gen, orkaan, bliksemstralen, bruisen
de golven die onbarmhartig over de
open boot spoelden, het knetteren en
kraken der donderslagen, 'het geloei
van den storm, alles kwam tegelijk-
Het ondier van den storm had zijne
kettingen verbroken en raasde "m
wilde vreugd. De man arbeidde met
al zijne kracht om de boot op die ge
weldige, met schuim bedekte golven
ie houden.
Het roeien te verslappen stond ge
lijk met ondergang, zijn arbeid moest
het water verhinderen zich in de boot
te werpen. Daar breekt die rechter
riem. Eene vreeselijk - golf wendt de
boot iin korter dan een oogwenk met
de bakboordzijde naar zich toe en met
een gebrul werpt zij er zich in en
vult de boot tot op de helft.
Er zijn oogenblikken in het mem-
schenleven waarin men een onbe
grijpelijk stoïcisme vertoont.
,Mest verbazende kracht begint die
man opnieuw* te strijden voor zijn le
ven. Met de rechterhand voert hij
den riem niet de linker den schepper.
Het onweer heeft nu zijn hoogtepunt
bereikt. De storm kon onmogelijk he
viger zijn hij zweepte nog hoogere
zeeën op, het -koken en schuimen der
golven werd nog erger. Maar de man
moest naar huis naar zijne moeder I
Hij kan telkens iets van de gelief
de kust rien, als eene groote golf,
als om met hem den spot te drijven,
de redde,looze 'boot hoog op haren
schuimenden rug heft. Het houdt niet
op, het vermindert niet., geen rust,
geen tijd om adem te scheppen. Br
Kgt iets lafs in deze verspilling van
krachten tegen het weeriooze.
De arbeidende, hijgende man wordt
overrompeld door eene reuzengolf,
die hern met onzinnige vaart met het
halve lijf over de reeling werpt. De
hevige schommeling drukt de boot
half onder water, die nu ver over de
helft met water is gevuld.
Een gevoel van verdoovende moe
heid sluipt als een duivelsch gif door
het lichaam van den armen, voor
Seven en huis kampenden man. Hij
bukt voor de overmacht Met een blik
van hopelooze berusting in de wiezen-
loos starende oogen, zit hij in elkan
der, voor in de boot.
Moedermijne lieve, oude moe
der mompelt, hij in zich zelf, ik heb
gestreden. Ga 'k onder., vergeef Uw
«zoon al zijn fouten en al do zorgen,
die hij U heeft veroorzaakt 1 Vaar
wel VaarwelMoeder
Maar de loeiende orkaan overstemt
den laatster) angstkreet.
De regen heeft opgehouden. De
storm is eraan liggen, de zon sdhijnt
opnieurwhoewel door dikke nevöls.
De golven liggen weer geketend in
rust en stilte. Het onweer is voorbij.
Wandelaar, die lui neervalt op de
door de zon gestoofde klippen aan
den rand van het haf, om te genie
ten van den aanblik op het grootsche,
■glanzende stille water voor u, gij
vormt Ti een verkeerd denkbeeld! van
dit alles nu gii het. ziet. in zachte rust
blinkend in de namiddagzon. De een
zame fjord weet voor altijid zijne on
telbare offers te verbergen, en daar
mede den geheelen omvang van zijne
misdaden.
Te Laat.
Hendrik Thorsell was een vlugge,
levond'ge iongen en, wat ook niet
van on belang is in de wereld, hij zag
er aardig uit bovendien. Ofschoon hij
de zoon was van een eenvoudig bor-
stelmakersbaasje zat hij op school
naast een kleinen jonker, den zoon
van een baron, en omdat hij zoo Ylug
was, mocht hij, zonder er voor te be
talen, op de dansles komen van Isa-
belle Jönsson. Hij nam zelfs aan drie
danscursussen deel, in het eerst om
dat er te weinig jongens waren, maar
later als een reclame, als een toon
beeld en een voorbeeld voor de def
tige kinderen.
Hij leerde goed. en als hij aan het
eind van een semester zijn prijzen fn
ontvangst Ti am, of wanneer hij» op een
bal van de dansles in de zaal van het
raadhuis met allerlei lieve, in het
wit gekleede meisjes uit den deftigen
stand rondhuppelde, dan vergat hij
dat hij niet ook een rijkelui's jonge
tje was, en zag hij de toekomst enkel
in zonneschijn en vroófijkheid.
Muziek was zijn grootste vreugde
hij kreeg zangles op school en de on
derwijzer gaf hem voor eigen genoe
gen les od de viool en op de school-
wandeliniren 's zomers door veld en
woud, marcheerde Hendrik Thorsell
mee aan de spits en blies de es-cor
net. Zijn liefste vriendinnetje was
Clara Wifholm, het dochtertje van
den burgemeester, met wie hij altijd
zoo graag die polka danste en die hij
na <ten Dalkarlsdans, aooals dat er
bij behoort, op zijn kleine, stevige ar
men de zaal' uitdroeg.
«Maar vader Thorsell kwam te ster
ven, het- huishouden "werd opgebro
ken «er was geen geld voor het cHage-
lijksche brood, veed minder nog voor
schoolboeken en nette kleeren om
naar dansles en bal te gaan.
Yóór Hendrik schier tot bezinning
Was gekomen, zat hij in de hemds
mouwen en met vuile handen in eene
zadelniaherswerkplaats en liep met
gerepareerde voetbankjes en zatMrie-
marv ka de stad rond, zonder recfh't' te
Weten of hij het zou wagen zijn voor
malige kameraden te groeten.
De school ging uit wandelen en an
dere Eppen bitezen de es-cornet en
Hendrik keek zijne vroegere vriendjes
zoolang uit liet venster van de werk
plaats na. dat. de meesterknecht niet
'n riem niaar hem sloeg en riep
Wil je wei eens aan je werk gaan,
lummel
En juffrouw Isabella Jönsson gaf
een bal on Clara WifhkVIm huppelde
in haar rose iuik met flnaar allerlief
ste asschepoestersschoentjes de stoep
van het raadhuis op. Maar den. za-
delmakersleeriin.g die op liet trottoir
stond te kijken, scheen zij niet meer
te kennen.
Toen schreide hij 's nachts zulke
heete tranen, dat het pik op zijn
zwarte vin'gers smolt, en' iiri den loop
van den dag wist hij een uurtje te
ontsnappen in zijn winkel en 'ging op
de trap zitten, luisteren, wa.ar hij de
dames van de eerste verdieping Icon
hoeren pianospolen, en floot of neu
riede zachtjes na wat hij hoorde,
maar schreide daarbij nog meer.
Doch op zekeren dag nam hij een
kloek besluit. Hij wiesch zoo goed het
gaan wilde zich het pek van handen
en gezicht en stapte naai* den mu
ziekdirecteur, om dien te vragen of
hij hem niet wilde opnemen in hel
koninklijk regmientsmuziekkorps.
Wie ben je vroeg de directeur.
Hij vertelde', dat hij nu zadelma-
kersieerling was. maai* vroeger op
school was geweest en bij hei sdhool-
muziekkorps de es-cornet had gebla
zen. De direct eu rdie wel wist hoe
veel tijd en moeite zij.n vriend, 'de mu
ziekmeester. aan liet schoolonderwijs
besteedde, en. hoe erbarmelijk de
scholieren zongen, opende met een
spotachtigen glimlach een kast. en
haalde er een oud, opgelapt instru
ment uit. en liet Hendrik overrei
kende. zeide hij Blaas mij dan
eens iets"voor.
Opgetogen bracht de jongen het
instrument aan den mand oublies het
eerste liet beste wat hem in de ge
dachten kwam. Acht dagen later was
hij aangenomen.
Nu braken er goede jaren voor Hen
drik aan jaren, waarin nochtans
mtiet alles onverdeelde vreugde was.
Welk ^ein voldoening voor hem, van
lieverlede de moeilijkheden van zijn
instrument te lee.ren nverwinnen
Iwe heerliik, wanneer de directeur
hem precis om -/iin flinke, techniek.
7inowel als om zön goede voordracht.
Mo ar bleef bïi dit. allies de weg tot
«wr/iom bekwaming niet voor hem af
gesloten Ach, nooit toch zou hij iets
anders kunnen worden dan één der
muzikant,on van, het koninklijk regi
ment.
Zijn voormalige school- en dansles
kameraden begonnen ook op te groei-
>n. Als Hendrik zich in den schouw
burg, waar hij in het orkest speelde,
omkeerde zag hij hen met vroolijke
gezichten, fijn gekleed in stalles en
parket zitten.
Toen het muziekkorps in den herfst
oen concert, gegeven had, was Clara
i Wifholm. ornfladderd door studenten
daar voor de eerste maal fin een lan
ge japon verschenen en toen hij voor
den zesden keer meetrok in het -kamp
ontmoette hij daar zim voormaJigen
buurman op school, den jonker,
thans tweede luitenant.
Er was een bal in hét raadhuis en
Hendrik Thorsell zat met dé andere
muzikanten o het balorkest en
•meelde meesleepende dansen, terwijl
beneden hem de paren zich op de
maat bewogen. Ciara Wifholm, mooi
er dan ooit., ging van den eenen arm
in den anderen en praatte en lachte
•"rooliiik «m telkens", wanneer zij in
do pauze door haar cavalier onder
^■rvf /lonr Tvio.r "h/vf bnff/>f go-
leid werd leunde Hendrik ver over
de balustrade om haar gestalte met
naijverige weemoedig verlangende
oogen na te staren.
En als hij voorzoover dat bij
dansmuziek mogelijk was iets van
w'at er in hem omging uitdrukte in
zijn spel. 'gebeurde het wél eens dat
van de oudere hoeren, die geen deel
nomen aan der dans, de een of an
dere zeiNiet kwaad die muziek!
De comet is waarlijk uitstekend.
Soms kwamen er van zijn vroegere
kameraden te gast aan de offici«ers-
tatel in het kamp. Dan werd er «ge
schertst, gelachen en geklonken, en
buiten voor de stoep stond het mu
ziekkorps en droeg op zijn wijize tot
de algemeen e vrooliikheid bij. Op
zulke tijden voelde Hendrik Thorsell
zich ongehikkig hij kon maar niet
loeren zich in zijn positie te schikken
en hét verlangen de scheidsmuren
omver te werpen en den kring, waar
in hjj niet tfhuis behoorde, binnen te
dringen, vervulde hem1 dan voortdu
rend.
Nooit najn hij deel .alam d'e genoe
gens en uitspanningen, die zich voor
hem voordeden. Hij leefde in Spar-
taanschen eenvoud, waarom hij door
zijn kameraden voor gierig en trotsch
werd uitgemaakt. Als hij vrij was
van den dienst, speelde hij overal,
vaar men zijn instrument maar noo-
dig had en al wat hij verdiende, leg
de hij over.
En op zekeren dag in het voorjaar,
toen het muziekkorps naar het kamp
zou «gaan vernamen de «kameraden
tot hun verbazing dat Hendrik Thor
sell zijn ontslag had aangevraagd,
teneinde naar Slokholm te gaan om
het conservatorium te bezoeken.
Hij gins' en toen hij na verloop
van eenige jaren terug kwam, was
hij geslotener en eenzelviger dan ooit
maar hij bracht het beste getuig
schrift mede, dat een muziekdirec
teur in de liaatste acht jaren verwor
ven had. Als muziekvaanjonker trad
hij weer in dienst bij Diet regiment.
Bij enkelen van de vrienden zijner
jeugd' scheen het geheugen te ontwa
ken, want het gebéurde nu Wel' eens, I
dat n'.a een feest aan de officierstafel
de een of ander don vaandel-jonker
op 'den schouder klopte met die woor
den Wel Thorsell, je schijnt mij
niet meer te kennen
Ook Clara Wifholm bezocht het
kamp, als .verloofde van den 'kwar
tiermeester. Men dronk op hare ge
zondheid. er werd gejubeld en ge
klonken en het muziekkorps speelde
fanfares.
Tien jaar later weid Hendrik Tdior-
sell tot muziekdirecteur van het re
giment benoemd, waardoor hij dien
rang verkreeg wan officier der laag
ste iklasse. Aarzelend nam hij plaats
aan de officierstafel geheel onderaan,
tusscihen jonge snuiters van tweede
luitenants, hij. de forsche, grijzende
man1, wiens naam als kunstenaar
overal unet eere genoemd' werd' fin dé
wereld.
Men heette hem welkom, men dronk
op zijn gezondheid, waarna het mu
ziekkorps met ee nfamfora inviel. Zoo,
zat hij dan roede aan in dén «Wrang,
waarin hij reeds voor jaren zoozeer
verlangd had opgenomen te worden.
Maar heden voelde hij' er zich niet
op zijn gemak «en -het eten wou hem
niet recht smaken. Eerst later, toen
(hij; buiten den dirigeerstok «zwaaide,
toen hij een ander zijn instrument
zag blazen, toen vier en dertig paar
oogen als hét Ware aan zijne hand
hogen en vier en dertig muzikanten
zijn «wenk Volgde, kwam er wel een
gevoel van trots in heem op, maar (hiel
w.as niet overweldigend, en het was
odlt weer snel vervlogen.
De bewondering was te laat geko
men.
En de üjd «ging voorbij. Al vaker
en met stijgende achting werd zijn
naam -in de wereld genoemd. De orde
Litteris en1 Arid bus viel hem tem deel.
Op een Sint Jansfeest kwam de
vrouw van den regimentskwartter-
mioester naar hem toe, zeggende, dat
zdji zich meende te (herinneren, dat
mijnheer de directeur etn zij nog oudé
kennissen waren uiit hun kiaxkebedd.
Zij had zijn laatste compositie door
gespeeld1, dte zij wel heel mooi malar
Schrikkelijk- moeilijk rond.
Practasche moeders zeiden hem be
leefdheden, ide jonge meisjes vonden
hem interessant, en de niet meer jon
ge dochters van den overste wierpen
smachtende blikken naar hem, dte
roerloos tegen den muur leundle.
Daar klonk de inleiding to,t den
dans,
■Wil u mij de eer aandoen, (mijn
heer de directeur? Het zou dia eerste
maal «niet wezen dat wij samen dans
ten zeide zij «dte hij voor jaren bij den
Dalkarlsdans «als zijn «Lieve, kleine
DalfkuBa op zijne armen de zaal uit
droeg.
De dlix-ecteur zag ontsteld! op. Blik
semsnel voer hém. de herinnering door
het brein van de kleine fee in h«ét
bonte Dalikulla-costuum, aan de jonge
Schoon e balkoningin met de bloeiende
wangen en de schitterende oogen,
aam. zijn langdurig «smachten in de
ondergeschikte betrekking «en «aan
zijn onderdrukten hoogmoed- en rijn
afgunst. Thans was hij gewerd, thans
was 'hij hier e«eto« dier eersten. Zijtn
oogen schitterden en hij deed een
schrede voorwaarts; teen echter'boog
bij het hoofd en antwoordde zacht:
U is w«el vriendelijk, lieve me
vrouw! Aardig dat u rich mijmer nog
herinnert; maar waarlijk de tijd van
dansen «fis voorbij voor mij...
In den aanvang was 'het voor de
officieren wat moeilijk geweest, te
vergeten dat de directeur vroeger
maar een gewoon lid van het muziek
korps geweest was. Nadat echter lui
tenant; Andarsson uit Varberg, lui
tenant Petter son uit 'Stockholm1 en ka
pitein Jomsson uit Medevi verzekerd
hadden, dat de naam Hendrik Thor
sell overal buitenaf een uitstekenden-
klank had, kwamen zij er van liever
lede toe op echt (kameraads cbappehj -
ken voet met hem te verkeeren.
Op zekeren dag las Hendrik Thor
sell dé doodstijding «m de courant van
mevrouw Clara Farnkrans, g«eboren
Wifihoim. Lang,en tijd bleef hij- met
het. hoofd tn de hand gesteund ritten,
en toen hij opstond waren zijn oogeD
vol tranen. Hij zette zich aa«n zijn kla
vier «en- componeerde e<en afscheids
groet aan de kleine vriendin zijner
jeugd. Het was een aangrijpend wee
moedig liedje, dat „Mijns DaJkulla'
heette. In duizenden' exemplaren werd
het gedrukt en' verkocht en aan idiui-
zendten «oogen ontlokte het tranen.
Het Werd zelfs op het koninMijk
conservatorium gé?peeld, en« de hof-
kapelmeester in Sigmaringen bewerk
te het en «diroeg het op aan dé tante
van den regeerenden vorst. En toen
eew jongen het. in de zaal aan het.
«kuitvuiis van Lysékil-1 voordroeg, zei
de dn dat seizoen den toongevende
vrouw van den «consul, dat de com-
pontiist steEi'g een schitterende toe
komst tegemoet ging. Waar op de
vrouw van den majoor, dte uithoofde
van nerologie en gewrichtspijn
Lysekil de baden gebruikte, met veel
zaakkennis en overt.ui.ging zei:
Een schitterende toekomfct zou
hij misschien gehad kunnen hebben,
mijn lieve; maar nu is het «daarvoor
te laat.
De verdediger der
on&chuld.
Gij rijt onuitstaanbaar gelukkig,
mijnteer Bek, zeide die «schoon© Mag
Hazel, een allerliefst EngeLsch, mails-
je, tegen «den. beroemden Hohandschien
detective, met wfien men- „golf" speel
de. Paul Bek had, n«a een vermoeien
de misdadigeote opsporing, rijn toe
vlucht gezocht dn een landelijk Etn-
geiso'h 'hotel en .amuseerde rich' dlaar
met het verzettelijk golfspeL
Maar zijn bekoorlijke „partner"
as dlien bewusten middag niet zoo
opgewekt als andiehs «en onidler het
naar huis wandelen stortte rij; haar
hart udt 'bij baar „ouden Yreind/', zoo-
alB rij Bek noemde.
Uk moet er eens met iemand; otver
spreken, zeide me half ïtuddl Papa
w% dat ik met mijnheer «Samuel Hoiw
kins zal trouwen, een leelijiken
naam, hè, en een nog leelijker man.
Maar den eersten keer dJat toij« er otver
ïprak, gaf ilk er niet- veelom, dik wals
toen nog- zoo erg jong en o«p een
Fransche kostschool en... ja, eigenlijk,
heb t libera beloofd' «te trouwen. (Hdj
hoeft mij een diamanten' ring «gege
ven, kijk, dien heb ik- nog, iMer Ur>
mijn beurs.
Bek lachte.
De rechte plaats voor een verlo
vingsring, zeide hij. (Maar -wanneer
varancLerdet gij v«an igödlacüxten?
Och, ik weet zelf niet.. Maar
dert een dag oi veertien 'ben ik vast
besloten, dat «ik 't niet doe.
Juist, dat is zoo omstreeks icten
tijd, dat cBte jonge ingenieur (Ryan
kwam, nietwaar?
Zij bloosde hevig.
O, dat h-eeft er «nieis me«e te ma
ken. Wat. zijt ge onuitstaanbaar!
Mijnheer Ryan kan mij niets sche
len, niets; en bij is heel onbeleefd; hij-
noemt mij een hartelooze fl'irt, omdat
ik be«m aai et dadelijk verteld heb, dat
ik verloofd -bear O, «alles is éven ellen
dig. Wat moet ik doen?
Niet tobben, zeide Bek, luchtig.
Alles zal wel tereebt komen.
Neen, zeker niet. Papa zal- heel
kwaaid' en bedroefd zijn, nis fik imijn-
Qieea* Hawkins niet neem. Hij moet
schatrijk rijn. Hij liet aan papa eer
toewijs zien, dlat «een «waarde van! «tach
tigduizend «gulden aan diasmamlten
vertegenwoordigde, die nu in Amster
dam zijn om geslepen te "worden. Zijju
vrienid, mijnheer (Bolton, zegt, dat hij
meer dan millionnair fis.
Kom, kom, j«uffrouw Haoel, wie
weet, boe gauw er iets tussebenibeide
komt, dat dat onge-wenschte huwe«lij(k
■onmogelijik m«aalkt-.
«Er kwam tets tusscheubeide. «Ma'ar
jvocIt Mag. Hazel, nooh Paul Bek
droomden op dat oogeriblik van zoo
iets verschrikkelijks.
Toen Bek met 't -jonge meisje In 't
hotel1 aankwam, werden aller billik
ken bewonderend op haar gericht; da
een slanke donkere jonge man «zog
haia liaan mét iets in rijn oogen van
een hond, die rijn meester beleedügd'
heeft.
Bolton, de glimlachende, opgewek
te Tom Bolton, fluisterde rijn vriend
en vakgenoot Samuel -Hawkins iet© Sin,
en. de blikken van den laatlstea sche
nen den jongen ingenieur «te wtilüen
verslinden.
Samuel Hawkins en Niëd Ryan wia~
ren het vermaak van al' de gasten-.
Géén gelegenheid ging voorbij' of die
bedden kibbelden samen ecu iedereen
wist wel, dat «de oorzaak van hun
twisten steeds veei dieper zat dan «de
aanleiding er (toe.
Maar., de komedie «zou spoedig in
een treurspel veranderen. De laatko
mers zaten den volgenden morgen
nog aan "t ontbijt, .toen het schokken
de, vreeselijlke nieuws de ronde deed,
dat Hawkins vermoord op de golf
banen was gevonden.
Hawklius en Bolton waren samen
uitgegaan o-m te spelen;, omstreeks
half zeven 's morgens, en een uur
later iwas Bolton haastig teruggeko
men. Hij bad' een «brief vergeten te
posten, zeide hij, waar baast bij was-,
en hij bad Hawkins, dte nu -alleen
verder moent spelen, brammende «ach
tergelaten. Bolton was dadelijk naar
zijn eigen «kamer gegaan en vijf minu
ten later teruggekomen met een brief,
dien hdj «eig«e«nhandig in de bus bad
gedaan, juist op 't o ogenblik, dat die
gelicht werd:
Om half acht liep Kolonel Hazel
over de banen en merkte op, dat er
niemand aan het spelen was. Tegen
acht ure gang N«e«d Ryan spélen en
was bijna aan 't eind van zijn spel
toen bij Hawkins dood had gevon-
d«en.
Hij kwam onmiddellijk 't nieuws
vertellen en Bek en Bolton waren bot
eerst op de -plaats des onheils. Bol
ton w-rns idliep «terneergeslagen door
dle«n dood van zijn besten vrienid.
Buiten een'igen twijfel was de man
vermoord. Er was een diepe snede
van een zwaar, bot wapen atihter zijn
hoofd. Maar dte 'bad niet deen dood
veroorzaakt. Het slachtoffer had «riioh
blijkbaar omgedraaid, want er iwa-
Ten kenteékenen aan- rijn gezicht, een
leelijkö blauw-bleeke schram cWer de
•wang en een afschuwelijke diepe
kloof aan de slaap van hetzelfde
botte wapen.
Blijkbaar was rwf niert. *t doel van
de misdaad. De zware beuTS was on
aangeroerd, een portefeuille vol bank
noten en een horloge werden ia zijn
zakken gevonden.
Dat 'horloge was kapot gegaan bij
dén vol, en zooals zoo dikwijls ge
beurt gaf 't. den tijd aan van den
moord, 't Was stil blijven staan om
half negen. Vijf minuten over nege
nen ihad' Ned Ryan ide boodschap van
't onheil gébracht.
Iedereen had «rijn meening over t
geval en die «meening was dezelfde bij
«allen. Men herinnerde zich' de twisten
van Ned Ryan met den vermoorfdle;
ailesr «verdenking was tegen hém. En
toen bij het onderzoek een bankbrief
je met Hawkins naam bedrukt, «fin
zijn zak wend gevonden «en zijn zak
mes met bloed «bevlekt naast 't sla-cihlt-
affe xwexd ontdekt, twijfelde niemand
meer. 'In één woord, de jonge inge
nieur werd gevangen' genoim-emi wje-
genjs moord' met voorbedachten rade,
drijfveer, jallo-ezie
Een tweede schokkende bijzorider-
ibeiidJ a-oor het publiek was liet feit, dat
da veranooTde rijn geheel e, kolossale
vermogen aan mejuffrouw IMag Hozel
naliet
Maar het meisje verklaarde met
(klem, dat rij «er geeni cent van wilde
hebben, zoolang «de wérkelijke moor
denaar niet -gevonden was en rij over
laadde Bek met -smeek ende verwij'ten,
omdat iïij. alles maar zijn gang
«Liet gaomi, smeekbeden om dJenfi wa
ren «schuldige te vinden.
Ik zal trachten den loop van «tet
gerecht te bespoedigen, zeide (hij ten
slotte met gemaakte driiftigjheiiid, maar
■zijn 'oo-gen straalden ondeugend.
Dat AVidde -fik volstrekt niét.
G«elooft ge dat Ryan onschuldig
is? hield lïij plagend aan.
Natuurlijk- Wat «een vraag,!
■En daarna ging, bet meisje dat
„niets om Ned Ryan gaf" naur (haar
kamer om eens ufit te weenen, terwijl
Paul Bek de golfbanen -aan een duch
tig onderzoek onderwierp.
Hij* deed een kleine ontdekking. Hij
vond' een bal van -dien A*ermoorde. miet
de letteits S. H. er in gebrand, zoo-
■aiLs dat bij al rijn ballen *t geval was.
En die bal lag in het tweede golfviedJdi,
terwljtt de vermoorde gevonden was
in het zeventiende... «Bek stak bem fin
rijn zak, maar sprak met niemand
over rijn ontdekking.
Over «een andere ontdekking «echter
Avijdde (hdj in den breede uit. «Bij' had,
zeikte bij-, in het tweede veld een zeer
bijzondere iknoop van «een vest geA-on-
dfen. De 'knoop scheen er «afgerukt te
zijn, want er zat nog een stukje v<an
bet goed' aan.
Als ik die «bad «gevonden iin""Ihet
veld, waairin ide moord begaan was,
dan zou ik (belt een- heel belangrijk
bewijsstuk vinden, voegde bij er bij.
Misschien dient '1 toch tot iets.
'I Jkzal al de vesten van den jongen
Ryan er op nazien.
Langzamerhand bedaarde de op
winding.
Niets «bijzónders -gebeurde moer 'en
de gasten vertrokken, de een na den
ander.
Bedenk, dat «ik op u reken-1 wa
ren Mag Hazel's laatste woorden,
toen zij' en haar vader afreisden.
Bolton en Bék bleven 't laatste. De
'düjamantenhandel'aar was zlielsbo-
dfioefd over den do od van rijn ATriehd
au compagnon en Bék deed zijn best
hem te troosten.
■Op een morg«en kréég Bolton
telegram, (dia.t hem voor diuiing«enda
zaken weg riep. Bék «rei'Sde met hean
Samen tot Liverpool, waar zij1 af
scheid namen...
Het volgende bedrijf van hét treur
spel werd fin Hofland afgespeeld.
Twee «mannen zaten in een eerste
«Mas rijtuig.
Zij hadden hun dagbladen wegge
legd .en «praatten, «beiden in gebroken
Bngelsah. De «een was blijikbaar een'
Dui'tscih er, de andere geleek een
Franscihman.
Het ge-sprek liep over verschillende
d-i«ef;3talllen en misdaden, een onder
werp, -waarin de Frauschman buiten
gewoon goed tihu'is scheen. Hij sprak
voornamelijk en de Duitscher luister
de zeer bel-ang9t-ellendl toe.
Herr Raphael, z«edde de Fr-ahsdh-
mau ten laatste, fik ben blij u ont
moet te hébben. Ik voel, dat fik u ver
trouwen kan «en- ilc wil u bekenm«en,
dat fik niet eeni^F'ransch journalist
ben,, zooals ik u vertelde; ik «ben 'Paul
Bek, «een Hollanidseh detective.
Met een enkele beweging verdwe
nen bet zwarte pruikje en 'baard en
kneviel «in een «zak naast hem. De ge
heel e igel'aatsu'itdrukking veranderde
en hét breede, baardelooze, glimla
chende gezicht van Paul Bek vertoon
de zich «aam «dien verbluften Duaisciher,
die in elkaar kromp vain verbazing.
Ge schijnt vieel belangstelling te
voelen voor dergelijke geschiedenis
sen, gimg Bek rustig voort; dik kan u
nog -eien ifinteréssant -geval werteLlieoi,
nog zoo kort geleden gebeurd, (dal" de
geschiedenis nog niet eens een pas-
-send slot heeft. Ge h«eht misschien
gehoord van d'i-en moord' in Engeland?
Niet? O, d'an zal' fik hij 't «begin be-
iginnen.
En hij- vertelde o|p zijn heldere ma-
nieT. Ooik van het viTUd'en-. van «den
«bal sprak hij. De Duitschor luister
de im de mees't vleiende spanning.
Toen ik dien bal vond, zeide
Bek, bracht mij dat bij oendg nad«eri-
ke nop een denkbeeld. Kent ge «golf?
«Eenigiszins, erkende idie Duit-
schor.
Nu, dan begrijpt ge ook, dat- de
vermoorde nooit in het zeventiando
vel«d gekomen 'ls. Dan zou hij rijn- bal
ni«et slechts tot im het tweedie ge
bracht hebben. Ik zocht in de buurt
van dat tweede veld' en vond de dui
delijke sporen van een worsteling.
Kom! zeide de Duiitscher.
O, natuuirlij'k had men getracht
dat de vermoorde in 't zevamft
veld pas gevonden was, «bad Bé
gebruikt, om rijn afwezigheid taji
de misdaad1 te bewijzen. Id
had, dat wist iedereen, zijn. rri
kort na idteu aanvang, vtan *t s
laten.
- Maar veoiscbooriii/ng, viel hielau v<
Duatschar met gretige bela-ngste] jndea
lih, (de awte, ge vierteldel mij, datVoor
ton a*oeds om half acht (in het b|aii d
terug was en het horloge van uda;
vermoorde wees aan, dat de mo orde
eerst om half negen geschied! \aadi
Dat bewijst toch «de onschuld -van k
heer.
Bek keek den Duitsch«ea* met onjll
holen bewondering aain.
Neem mij' ui et kwalijk, dat S 1
opmerk, maar ge zounit een uitm 1
tend detective rijn geweest! Ik ven 6 8
«indieirdaad u te zeggen, dat het, j
loga geforceerd was.
Geforceerd! riep de -andfei.
Ja, fik keek het zorgvuldig na, 1
bevond dat de wijzerplaat zelfs
geen schram had, al was 1 glas
gnuiiized/menten, Voorts was «dé veer o
broken, maar door... doordraaien. I
Bet werd mij' heel duidelijk,
het -een slimme zet van den- moo7|Z
naar was; even aiis het gebruiken
eepj hakbijl vo«cxr wapen en 't d« Heb
ATinden van «een zakmes van den nu
dinger van den vermoorde bij
lijk. Hij' zette eerst de wijzers^
half negen, brak toen de r
meende rijn «afwezigheid «Maar «te ka a
wijzen.
De Duitsober bromide iets. Hij V-4.
blijikbaar «z«eer onder «den indlrufk \a).
die duiveflischia slimheid van« dien mo Mij:
denaar. is
Bovendien, ging «Bék «kalm. vopi si
bereidde ik een A*a«l voor 'Bodti
die prachtig Averkte. Den na«ch«t 5.
«dien moord «ging ik dn zijn kamer jesh
trok «een van de «knoopen van «z Mij
v«est. Den volgeinden dag vertelde rg,
'dat ik dien knoop dn het tweede v« j lei
had -gevonden,, terwijl lhij: alleen, nam t
«fik vermoedde, «wist. dat de moe a v
daar werkelijk geschied was. I
was natuurlijk een leugen. 6.
Maar het. «bracht de waarheid
Dienselfden «avond verbrandde Bolt DrL
rijn vest en begroef de knoopen. I Eer
(D«z
1- (J
Ik 1
1 2
15 b
19 5
68 5
10 8
12 1
13 1
75
(In
end'
Zoéi
tfboü
Zeg
Leg
3.
an)
W-a
f-(
was een slecht teeken, nietwaar?
Heel slecht... En na«amt gij djV
man toen g«evaing,em?
Neen, ik' wilde ook nog «zékeriw Tw«
hebben over d«at bewijs ter war fora
van tacii'tigd-uizend gulden aan d
manten. Ik vermoedde dat bij d^7.
esn dat alléén gestolen had. Ge hdM
innert u misschien, Herr Raphal
dot Bolton onmiddellijk na zijn thuitó
komst -Aan bet golfveld een brief giVe*
po-st had?
Welnu), dk meende zoo, dat
daor/in het (bewijs zou (hebben ges^8.
ten en dat aan rijjn1 eigen adres aaWe
een «andere „Posta restante" gezoj
den. Niet kwaad bedacht, hé? 9
Hm, bromde Herr RaphaëL iZet
Toen Bolton wegiéns dringeriEei
zaken vertrok, vervolgde Bek, reisSte
dk met hem m«eer naar LfiveipooEé;
Daar viemndetrdle fik in, «een oude |«i(Iét
me. «Ik zag hem., als een stoutmoedSEe
zee>m«an, zijn brief afhalen aan foiEe,
pastkiantoo-r aldaar. Ik reisde -mfet-
hem per boot naar Rotterdam Da^i-
zag fik, a«ls Franschmam, hem «als wïSe®
«gedanen Duitscher in deze Coupé stiskfr
•gen en -hier ben -fik! De
't Was «een vreemd einde A*om ed: e
interessant- verhaal. De DultschsjO.
leunde aobt«erover en lachte eejin
vr-eemd klilnkendie lach op zulk ed
oogenblik.
«Een heel amusant verbaal,
«die hij. Ge «zult Avel dorstig zijn-
'«t spreken. Ik héb dn mijn ia&ch...r'
Hij greep er naar.
Dat geeft niets, Bolton,
Bek. Uw revolver zit bij de mijne (j
rnijlni zak. Ik «geloof dat het tapél
wonnen ,is. Mijn «kaarten liggen öp li
tafel. Wat zegt ge er van?
Plotseling brak Bolton in een s
■nuwaahtig «gelach «uit, dot in >ea
snik eindigde.
Ge zijt een duiA-el, «Bek.. Wat wi
ge nu doen?
-- U mee terug nemen naar Rojg'
tebdlam voorloopig. In de coupé ixleïg'
•naast ritten een- paar mensohen, dit j
verder o? u passen zullen Ge bel m
een terugreiskaartjie, vermoed
jriist, -ik ook! -Zoodra «wij aankomeaC,
Stappen, wij' o-ver in dien trein, «die te
ruggaat... Tntussehen, als het ai béjll
zelfde is..
Hij baalde een paar b-andboeiem tfn
voorschijn en hield die met een aamte
moeidlilgenden igMmQ«adh aan rijn slacl
offer voor.
Bolton n-rok terug. «Een oogenbli
sdheen het of bij Bek naar de doe* Q
nou- vliegdn. «Maar dé flinke!, kool n
oogen hielden hem «gevangen Hi to
stak de banden uit en «de stalen arnali
band-en sloten- om rijn polsen.
Zij hadden slechts een perron ove G
te looi>en voot den trein, die -hen te
rug zou br«enge<n. MaaT Paul Bel! J
■voifid! tijd, even h'et tolegraafbureai
binnen te gaan- en de woonden t-,
krabbelen aan het adres van M<
«Hazel: „In ondé, Bek."
Land en Tuinbouw
VEEL OOFT. (Slot.)
Hoe moe«t men dan den vruchtbooö
bemesten, om zijn arbeid! en koste1
beloond te zien
Met stalmest kan men in dte behoef
ten van den ooftboom A-oorzien, maal
niet op de meest rationeels Arijze
yj, uufcu-uiri'iji». -iiti-u iircux -goui cuujii.- "d'
le -vorwijd^i-m. "t Zand was glad- Stalmest t-acli Lt in dc eerste plaAtf
gestreken, maar 't lange grasMet ajoh I Schelde.
met oprichter, en Ik vond ralts bloed- j wi Bemesten we rij*, «lal
aan een «steen-. Tk begreep «nu, wat or j ntet slechts verkAvistins* der du-
gebéurd, was. Do vermoorde was ©en- J stilcstof, maar dozo voedingsstd
voud'ig A'«aT> het tweed© veld -naar bet kan ons oarten spelen en ons teleur-
zeA-eoitie-nde gedragen. En het feit, stelling' bezorgen door de vorming
