AARLEM'S DAGBLAD.
TWEEDE BLAF
tl
Atmterdamscbe Kont
haarlemmer Halletjes
Stadsnieuws
HF- 'a Omstreken
ZATERDAG 26 JULI 1908
CT.XXXÏ.
Kalm en rusilg ais een poidi<°»<vOj-
Je, waar het groene kro-a# sleclita
door hei geplas der kikker# wordt on
derbroken en de zwijgende hengol-
hartstochLöling, met s'n worm Aan t
schérpe, verradalijks, geweerhaak*
ie moordtuig een argiooe baarsje of
voorntje verschalkt, een echt IIol-
l&udsch vlachje, dat alleen dacht aan
rust, is de verkiezing to district zoo
net-I voorbij gegleden.
Er waren eerst drie candldaten
een liberale en een katholieke, die als
politieke grootheden nog X-en waren
uitalgf braïsche vergelijking en een
socialistde haar Fortuvn, man van
de oude garde, die niet het fortuin
heeft gehad van die na hem kw ^en
om via Raad en Staten in 't Parle
ment te geraken, 'die zéker zij A gou
den jubilé als candldaat al lang hoeft
kunnen vieren en toch nog alfcija maar
met: frisschen. moed voor de kiezers
optreedt.
"lij was natuurlijk je moet toch
maar pech Hebben de eerste, die
a-gleed. Toen ging hat «unnëtjes
over tusschen' de belde vertejpa-Toör-
digers 'der „bóurgeoisH*
De Höllaadèr ln 't algemeen mvikt
zich niet spoedig wasr.t, hoe weinig
afschrikwekkend het in deze koele
overjas-verlangende J uil-dage® ook,
moge geweest zijn. eenling windt
zi-ah nog wel eens op, doch ln een
Ingezonden stuk stort hij dan heel
zijn (of haar), overkropt gemoed uit.
Zoo ging het dezer dagen, toen voor
een bekenden vïschwinkêl te lexm
stond -levend gebakken paling. Wat
kregen zoowel verkoopers als koopers
niet om dit opschrift te hooren. Lang
niet malsch werd hun over, deze wree-
de mishandeling de waarheid gezegd.
Maar of een dér partijen zich veel van
deze occasinal's critiek heeft aan
getrokken, staat te bezien, want het
opschrift voor 't bewuste winkelraam
prijkt er nog even uitdagend als te
voren.
Waar men toch de óók-gévoelheb-
bende dieren bij menschen vergelijkt,
zou ik u wel eens sen'vraag willen
stellen. Vindt u 't aangenamer levend
gekookt dan lévend gebakken te wor
den Aangenomen dat u, als nooit
persoonlijk ondervonden, het e
niet weet te prefereeren boven het an
dere, komt he>t mij toch absurd voor,
dat de. levend bakkerij aanleiding gaf
tot weinig vleiende opmerkingen, ter
wijl ieder toch weet, dat kreeft 'ën
garnalen, van wedk laatste artikel in
deze dagen zooveel duizenden ponden
worden gebruikt, altijd levend gs-
kookt worden. Ik twijfel er tenminste
hard aan of iemand gaarne een
broodje, met. garnalen zou consumee-
ren, wanneer hij vooruit wist, dat de
diertjes het tijdelijke met het eeuwi
ge hadden vei w.sseld, alvorens zij ln
den pot met water belandden, die
langzaam werd verwarmd, zoodat zij
in doodsangst tegen den deksel op
sprongen.
Mij dunkt, dat in de ol.
schaaldierenwereld het sin awoord:
„of je levend gekookt of le\end ge
bakken wordt," wel ongeveer hetzelf
de zal beteekenen dis bij ons: „of je
van de kat of van den kater gebeten
wordt." -
Dat laatste spreekwoord schijnt ln
het jongste verkleztogsdlstricü ook
maar al te zeor bekend te zijn ge
weest. Er was ten minste maar een
hoogst bescheiden deel van het corps
electoral dat zich bewust wa» dat
kiesrecht kiesplicht ia. De eene can
dldaat, dl» to navolging van een
vriendelijke, buiteniandsche gewoonte
overal zijn portret had doen aanplak
ken, een flinke, knappe Jonge man,
die wanneer we maar vrouwenkies
recht hadden gehad ongetwijfeld op
een verpletterende meerderheid had
mogen rekenen, behaalde daarmee nu
niet het verwachte resultaat. Want
zijn partner, wiens gezicht we nog op
schuttingen, noch op gratis aanplak-
plaateen van lager orde te zien kre
gen, had één zaak vóór: de speculatie
op de p extern onn ale-1 lef de
Kijk* doorsnee-Amsterdammer
blijft kil als de regen der vorige week
vüourkünst, voor stam- en té ai verwant
schap,-voor politiek. Voor politiek
vooral, want ondanks' de langzaam
stijgende norm der ontwikkeling, be
grijpt hij er nog maar eon bitter beet
je van. Maar als men hem over iets
spreekt, waarbij hij direct verband ge
voelt'.mei zijn porternonnale, dan be
gint hij strijdlustig t» worden.
De slechte tijden worden geweten
aan velerlei oorzaken. Ieder noemt
het eerst op, wat hij to zijn kring bo
venal opmerkt. ZoO wordt het min
dere bouwen in Amsterdam in het
laatste jaar geweten aan de bouw
verordening. Men heeft in den Raad
de stelling aangenomen, dat de hui
zen er niet ln de eerste plaats zijn
voor de bouwers, die met zoo weinig
mogelijk kapitaal en dito kosten zoo
veel mogelijk moeten verdienen, maar
voor de bewoners. De bouwers en al
wat aa£ het bouwvak verdient, keereo
zich daarom met al het vuur eener
eerste portemonnaie-iiefde tegen de
verordening. Waar nu candidaat no.
2 aanbevolen werd als mede-heftig-te-
gens.tander had hij een sprongetje
voor, die hem mét s'n bijna honderd
stemmen laarzen, over het innemend
gelaat van zijn tegenstander heen, in
het Prinsenhof deed stappen.
Niet de boeren maar de huisbazen
hebben 't overwonnen. Hiep* hiep,
hoer&hl
Huisbaas is in de hoofdstad een
maal geen sympathiek wezen. Dat is
zoo de traditie, terecht, of ten onrechte,
dat laat ik voorzichtigheidshalve in 't
midden, wat zij met schoonmoeders
gemeen hebben.
Op het stramien van den hulsbaas
mocht je zooveel carricaturen bordu
ren als je wilde. Alz Michel Solser
voor „huisbaas"speelde, juichte heel
z'n auditorium, dat lang niet 't minst
ontwikkelde was. Uit een couplet, dat
vroeger erg in den smaak viel en
waarbij voor zoover lk weet nimmer
eenig protest werd vernomen, herin
ner ik mij nog 'n refrein:
Men moet leven en leven laten,
Zelden dat een huisbaas 't kent,
Want die het hart op de rechte plaats
draagt,
Dat zijn hoogstens twee percent.
cEïs( ZATERDAGAVONDPRAATJE.
tfétuuriijk gelooft de lezer niet aan
spoken en dus ook niet aan spook
huizen'. Ik ook niet. D atis te' zeggen
er was. een tijd, waarin ik er wei aan
geloofde. Wil iemand;daarom lachen,
mij 'goed, ik kan het niet helpen en de
waarheid dient gezegd te worden.
Vier. dagen lang heb ik geloofd in het
bestaan van een spookhuis, daarna....
Maar laat ik niet op mijn verhaal
vooruit loppën en in behoorlijke volg
orde eèn relaas van het voorgevallene
doen.
Hupsfcra zou met zijn vrouw op reis
gaan. De bijzonderheden van dat plan
waren ons niet bespaard. Ik meen te
behooren tot de niet heel overvloedige
menscben, die de zon zeer wel in het
water kunnen zién schijnen en voor
mijn brave vrouw sta ik op dat 9tuk
als^vöór niij zelf in. Hadden dus Hup-
stra en, .zijn vrouw _eenvoudig gezegd
„we< gaan voor een dag of veertien;
naar Baden Baden", dan zouden we
hun uit den grond van dps hart goeie
reis"' en mooi weer hebben toege-
wenscht. Maar tot die mededeeling
bepaalden ze zich niet. Integendeel
sponnen ze het onderwerp op onbe-
«cheide® manier uit. Als je zelf we-
'Tis den staat van je financiën thuis
moet blijven, is het niet aardig een
ander uitvoerige beschouwingen te
hoorên leveren over heerlijke maal
tijden, waaraan hij in 't buiteniand
sche hótel denkt te smullen of over
de fijne wijnen, waarvan bij zich
v-iorstelt te genieten: Ik noem dat
onbescheiden.
Te meer omdat ze zonder onze hulp
onmogelijk.op reis konden gaan. De
overige leveiide bewoners van den
huize Hupstra moesten onder dak
worden gebracht, bestaande uit een
hond, een kat en een kanarie. Hopma
kreeg dé .kat te verzprgén, tante Koos
ontfermde zich over de kanarie en
zoo bestond "ons erfdeel, uit den hond,
een .prod uct van onbekend ras, met
oorén en staart van een.onjjekend mo
del en zoo door en door verwend als
een huisdier met mogelijkheid maar
kan wezen. Het spreekt van zelf, dat
mevrouw Hup3tra het béést 't liefste
dier van de wereld noemde, in dat op
zicht gehoorzaamde ze aan de wet der
algemeen© irienschelijke verblinding.
Ik heb maar nóóit kunnen inzien,
wat voor liefs er gelegen is in een vet
hondebeest, dat te lui is om blijken
van toegenegenheid te geven, zijn
dikken neus. ophaalt voor kostjes,
waar mijn vrouw en ik aan smullen
en altijd juist op den stoel ligt, waar
je zelf. op zitten wilt.
Enfin, je moet voor je naaste wat
over hebben. We aanvaardden dus
den hond, die, nadat hij gebracht w
onmiddellijk den gemakkelijksten
stoel .opzocht en daarop in honden
zelfzucht slapen ging.
„En je bloemen vroeg opeens
mijn. goeie vrouw. „Moeten die niet
verzorgd worden 7"
Mevrouw Hupstra kreeg een kleur.
Waarom begreep ik niet. Over een
stuk" of wat groene planten (bij onder
linge afspraak altijd bloemen ge
noemd) behoef je toch niet te blozen.
Ze deed bovendien erg verward over
die dingen.
„Als je wilt", zei ze, „zou ik 't na
tuurlijk heel aardig vinden. Hupstra
en ik hadden gedacht, dat het niet
noodig was, zie je."
„Niet noodig Wou je die planten
veertien dagen zoo maar laten staan
Dan zijn ze zoo dood als een pier I"
„Och, het zijn heel sterke planten",
antwoordde mevrouw Hupstra weer,
„en 't is zoo lastig voor je, eiken
dag in huis te komen, om ze-water
te geven."
„Niets te veel, hoor", antwoordde
mijn vrouw goedhartig. „Geef me den
sleutel maar heb je er geen twee
«Neemijn man "heeft er onlangs
een verloren", zei mevrouw Hupstra,
en kleurde weer.
Daarmee liep het gesprek af. De
dames omhelsden elkaar, we wensch-
ten haar „goeie reis, mooi weer", en
mevrouw Hupstra vertrok, ons achter
latende een huissleutel en een straaf-
terrier, te lui om zijn verlies te besef
fen, maar die twee minuten later
toch wel leed zal gehad hebben van
En dan de vdlksuitd rukkinghuis
jesmelker. De goeden niet te na ge
sproken, zijn er onder die eigenbou
wers personen, dio nu met geld kun
nen rammelen, doch 't vroeger eenigs-
zin» anders'&adden, lieden, die de ge
wone hoedanigheden bezaten van hen
die van armoede met een pond geluk
an een lood verstand tot rijkdom
kwamen. Het houwen werd te gemak
kelijk gemaakt. Er moesten voor ma
kelaars, grond-exploitanten en hypo
theekbanken, betrekkelijk ook voor
leveranciers van materialen stroo-
poppen gevonden worden, die op „lef
bouwden. Bij voorkeur waren daar
natuurlijk lieden voor te vinden, die
niets te verliezen hadden.
Bijv. iemand, die vroeger als tim
mermansknecht werkzaam was ge
weest, nu ln een heel onder valt was
en nogal voorkomen had. kwam in
relatie mei een vertegenwoordiger
van een bouwmaatschappij. Deze
raadde hem sterk aan te gaan bou
wen, daar was veel meer aan te ver
dienen, Maar lk heb geen sou, was
hst antwoord.
0, dat is ook niet noodig.
Én waar moet ik dan van leven tot
het werk klaar is
Daar zorgen wij wel voor.
De man nam het echoone voorstel
aan. Er werd een acte gepasseerd en
hij werd eigenaar van een perceel
bouwgrond, waarop verschillende ar
beiderswoningen ln korten tijd ln el
kaar geroffeld konden worden.
Er werd hem hypotheek en bouw-
kapitaal verschaft het laatste hoofd
zakelijk om de werklieden te betalen
en hem zelf een weekloon van f 20 te
verzekeren. Want de leveranciers
moesten wachten tot verschillende
termijnon, waarop de eerste balken-
laag was gelegd, enz.
Het meest „spande" het met den
iaatsten termijn. Want was binnen
een zekeren tijd hei werk niet af, dan
werd geen bouwkapitaal meet ver
strekt. En waren de woningen binnen
een zekeren tijd niet verhuurd, dan
kon de bouwer de rente van zijn hy
potheek niet voldoen en ging hij dus
failliet
Gewoonlijk dekt de huur van zoo'n
eerste bouwspeculatie precies de ren
te, moet de bouwer, om te verdienen,
dus aan het bouwen blijven en boven
al moet de hoofdkwestie voor hem
zijn, om ln strijd met de soliditeit zoo
spoedig mogelijk de woningen ver
huurbaar te maken, al Is het dan ook
slechts op 't oog.
De man, dien ik als voorbeeld koos,
kwam door een staking niet op tijd
klaar. Hij is dus bouwer-af. En met
de eischen stellende bouwverordening
is 't in Amsterdam met den „revolu
tiebouw" gedaan. Het algemeen be
lang heeft een privaat belang geknakt
en ae eigenbouwerij heeft nu door dit
Raadsverkiezinkje, waarbij de poli
tiek niet meesprak, ©en kleine over
winning behaald.
H. HENNING Jr.
BLOEMBOLLENCULTUUR.
Ter definitieve regeling van de
voorgenomen collectieve Inzending
der Vereeniging op de ln 1909 te Ber
lijn te houden Internationale Tuin
bouwtentoonstelling, werd eene com
missie benoemd, bestaande uit de hee
ren: E. H. Krelage te Haarlem, A. S.
de scheiding, toen ik hem van mijn
mooisten salonstoel afschudde, waar
op hij natuurlijk al weer eenige haren
achtergelaten had.
Den volgenden dag ging mijn
vrouw, getrouw aan haar nieuwen
plicht, de „bloemen" van Hupstra be
gieten. Toen ze terugkwam, crltiseer-
de ze de bouwwijze van het huis.
„Verbeeld je", zei ze, „dat de mu
ren zóó dun zijn, dat je duidelijk kunt
ruiken wat dè buren eten. Vandaag
was het biefstuk met bloemkool."
„Och kom", zei ik. Wat kun je op
zoo'n mededeeling veel anders zeg
gen
Den tweedén dag hetzelfde verhaaf.
Dezen keer had ze pannekoeken ge
roken.
„Och kom", zei ik weer, omdat ik
geen andere opmerking wist, die op
den toestand sloeg.
Den derden dag keek ze bij haar
thuiskomst een beetje bezorgd.
„Man", zei ze „ik geloof, dat het In
Hupstra's huis niet in orde is."
Ik was op het punt weer „och kom'
te zeggen, toen ze met een hoog ern
stig gezicht verder ging.
„Verbeeld je, gisteren was ik bij
d*e voordeur gestruikeld over de mat,
die scheef lag. Ik weet heel zeker, dat
ik ze recht heb gelegd. Vast en zeker.
Nu dan, vanmiddag lag de mat wéér
scheef."
„Och kom", zgI ik, „je zult er zelf
tegen aan geschopt hebben."
„Onmogelijk, ik heb er niet aan
geraakt. Een ander moet er tegen ge
schopt hebben."
Ik lachte haar wat uit en we kibbel
den er over, totdat we het onderwerp
maar lieten rusten, 't Maakte haar
een beetje boos.
Den vierden dag kwam ze zenuw
achtig thuis. Ze had duidelijk op de
bovenverdieping hooren loopen.
„Och kombegon ik, maar z«
was dezen keer niet tot andere ge
dachten te brengen.
„Jij met"je eeuwig och kom; gn
liever eens mee naar het huis, ik zeg
je. dat het er niet in orde is."
Zoo gebeurde het. Samen gingen
we het huis binnen. Toen ik in de
vestibule stond, had JK aan ©igenaar-
Rijniarae te Overveon, G. van der Veld
te I.lase, G. Vlasveld te Saseenheim
en H. Veldhuyzen van Zanten Jr. te
Hl Ho gom.
Ben winkelier ultdenom-
trek, die onlangs ln staat van faillis
sement word verklaard, la als ver
dacht von bedriegalljke bankbreuk
naar het Hui» van Bewaring overge
bracht.
Door H. M. de Koningin 1»
aan J. 8. te Zaandam, gratie verleend
van de nog door hem te ondergane
gevangenisstraf yan 2 maanden, waar
toe hij ter zake Yan verduistering door
deze Rechtbank was veroordeeld.
NOTARIEEL STAATSEXAMEN.
Geslaagd voor het 2© gedeelte da
hoer H. J. van Gelderen te Haarlem.
fi aULemmermeer.
Aan uen Ringdijk, nabij Huigsloot
ontstond er tusschen een tweetal
landloopera, die onder den Invloed
van sterken drank verkeerden, twist,
die al spoedig op een vechtpartij uit
liep.
Hierbij beet den een den ander in
zijn neus, welke zoodanig verwond
werd, dat hij verbonden moest wor
den wegens het vele bloedv'firlies.
De ander bekwam een paar beten
in zijn hand en am:. deze ver
wondingen waren«oo-JÉnstlg.
Binfleu.tJii
HOFBERICHTEN.
Hoewel de hofrouw, uitgeschreven
wegens het overlijden van de hertogin
Johanna Alhrecht van Mecklenburg,
geboren hertogin van Saxen-Weimar
Eisenach, schoonzuster van de Ko
ningin, op den 27sten Augustus ein
digt. zal H. M. den famlllerouw blij
ven dragen tot 10 Januari 1909, ter
wijl H. M .zich voorstelt tot den 10e®
October a. fl. aan geene feestelijkhe
den deel te nemen.
De Prins der Nederlanden, Hertog
va® Mecklenburg, heeft aanvaard het
Beschermheerschap van de Kwnrtgul-
deinsvereeniging voor Zee mans tehui
zen van den Zeemansbond.
MINISTER TALMA
heeft de residentie verlaten met bui-
tenlandsch verlof. De Minister be
geeft zich, na eenig oponthoud On
derweg, naar Interlaken.
VERTREK Mr. FOCK.
Met de „Prins Willem V" van den
Kon. West-Indischen maildienst, is
Vrijdagmorgen van Amsterdam naar
Suriname vertrokken, de nieuwbe
noemde gouverneur dier kolonie, mr.
Fock. Een groot aantal autoriteiten
en vrienden deed hem uitgeleide. O.m.
bevonden zich tegen het uur van ver
trek aan boord tot het nemen van af
scheid: minister Idenburg met den
secretaris-generaal van het departe
ment van koloniën, mr. Ellas; oud-
minister Cremer; baron Sweerts de
dige gewaarwording. Er heerscht ln
een leeg huis «en eigenaardige atmos
feer iets dufs, iets stils, de reuk van
zich optassend stof, kortom iets heel
bijzonders, dat een bewoond huis
nooit beeft. Welnu, die eigenaardige
toestand was in Hupstra's huiB niet
aanwezig. Ik rook, om zoo te zeggen,
dat er menschen in hut3 waren of ge
weest waren.
Terwijl mijn yrouw de planten be
goot, luisterde lk heel scherp naar
geluiden. Niets. Er kraakte een balk,
maar op de natuurlijkste manier van
de wereld.
Mijn vrouw nam met een theedoek
wat water op, dat ze op het karpet
had gegoten. Toen keek ze er strak
naar en werd zichtbaar bleeker. De
doek uitspreidende, zocht ze naar
iets, maar vond het blijkbaaf piet.
„Gisteren", zei ze, half fluisterend,
„was er een scheur in dien doek en
een roode vlek in 1 midden. Ik kan
die niet meer vinden, 't Is een andere
doek."
Het lukte me dezen keer niet om
„och kom" te zeggen. Mijn vrouw is
een bedaarde, verstandige ziel, die
nooit gekheden in haar hoofd haalt.
Aan inbeelding kon ik dus niet meer
denkeft.
Er kraakte weer een balk. We
schrikten er allebei van op, hoewel ik
niet zeggen kan, dat ik bang w
Midden op den dag, wanneer de zon
ln een kamer schijnt, is een mensch
zoo gauw niet angstig. Ik nam dus
een kloek besluit, vatte mijn wandel
stok steviger beet en zei
„Komaan, vrouw, daar moet ik
meer van weten. We gaan het huis
doorzoeken."
„Dat zal niet veel helpen", iel ze,
„want de Hupstra's sluiten als ze op
reis gaan, altijd alle bovenkamers af
en nemen de sleutels mee."
Zoo was het ook. Alle deuren waren-
afgesloten. Keuben, kelder, alle deu
ren van de bovenverdieping. En ner
gens een geluid. Alleen had ik boven
nog sterker den indruk, dat er men
schen tn huis waren. Waarom, zou ik
niet kunnen zeggen. Ik rook ze, als
een leeuw zijn prooi.
Met dat al was dit dwalen door het
Landas Wyborgh directeur en com
mandant der marine te Amsterdam;
burgemeester van Leeuwen; mr. dr.
Schoch, 'uLl.r.'cteiü' van de Suri
naamse. botterdam; het
Tweede -rlld, dr; H. F. R. Hu-
brecht, e.a., terwijl namens den K.
W. L M. aanwezig waren de beide di
recteuren G. A. baron Tindal en C.
M. van Rijn.
Verschillende autoriteiten onder
nieuwe bouwterreinen heeft, ten 2de,
hem vergezellende hoofdambtenaar,
maakten de reis tot LJ mui den mede.
Het stoomschip was ter eere van den
hoogen gast, feestelijk gepavoiseerd.
DB AANGEHOUDEN
ZAKKENROLLERS.
Naar het „U. D." meldt, heeft de
jongste der beide te Utrecht aange
houden internationale zakkenroller»
voor den rechter-commissaris een be
kentenis afgelegd.
SCHAD! 10SSTELLING
•St...i PTERIJ.
Naar aanleiding van de aangeno
men wet, om de mogelijkheid te ope
nen schadeloosstelling te verleenon
aan hen, die, tengevolge van de op
heffing der schutterijen, inkomsten
hebben moeten derven, heeft de minis
ter van binnenlandsche zakea den be
sturen der gemeenten, waar schutte
rijen bestonden, door tusschenkomU
van de Commissarissen der Koningin,
staten gezonden ter Invulling van de
namen van de personen, die in ge
noemd geval vorkeeren en ten minst
tien jaren ln dienst waren en te deze""
zake ten minste 50 jaarlijks geno
ten.
De bedoeling is, den belngkebb-'ii-
den jaarlijks toe te kennsn een toe
lage bedragende de helft het ge-
notene ln het Jaar, voorafga gun aun
I April 1903, 't tijdstip van invoering
der Landweerwet.
In mindering van de uit te keeren
toelagen zullen worden gebracht de
Inkomsten, welke de belanghebbenden
ontleenen hetzij aan bezoldigden
dienst bij de landweer, hetzij aan
wachtgeld en dergelijke, hun van ge
meentewege verzekerd.
MISHANDELING VAN EEN
ARRESTANT.
Te 's-Gravenzande Is proces-verbaal
opgemaakt tegen een politieagent, ter
zake van mishandeling Yan èen ar
restant.
GRENSWIJZIGING VAN
AMSTERDAM.
Naar de Tel. uit goede bron ver
neemt, hebben Ged. Staten van Noord
Holland aan B. on W. van Amster
dam mededeeling gedaan, dat, naar
hun meening, de annexatie van Wa
tergraafsmeer bij Amsterdam, binnen
afzlenbaren tijd niet kan geschieden.
De gronden hiervoor aangegeven, zijn
ten eerste, dat Amsterdam nog genoeg
gelegenheid tot uitbreiding op eigen
gebied bezit, ©n dus geen behoefte aan
nieuwe bouwterreinen^ ten tweede,
dat de financieele zorgen van Am
sterdam voor het oogenblik reeds
zwaar genoeg drukken, dan dat zij er
nog meerdere op zich zou kunnen ne
men, hetgeen het geval zou zijn, ia-
dien zij Watergraafsmeer annexeer»
den; ten derde, dat de bevolking van
Amsterdam, lnstede van vooruit t
gaan, sinds e enigen tijd vermin deren*
da Is.
AANVARING.
Men meldt uit Vllssingen f
Volgens ontvangen bericht kwam
Donderdagavond ae van hier vertrok
ken naclitmallboot „Koningin Wilhel-
mina" Vrijdagmorgen bij dikken mist
nabij de Queenboro pier Ln aanraking
met een baggermolen en beliep daar
bij eenige schade aan het bovendek.
De mailboot kwam inmiddels behou
den aan en zal in gewonen dienst
naar Vllssingen terugkeeren.
INBRAKEN.
Donderdagnacht la ingebroken ln
de vijlenfabrlok aan den Haagweg,
nabij Delft. De directeur vernam ge
rucht en loste een revolverschot, waaf
op drie mannen vluchtten, roepend#
„bedaar maar". Voor zoover is na
gaan, werd niets gestolen.
Uit eene woning aan de Comm el In-
straat te Amsterdam ls door middel
yan opensluttlng een blikken bus ont
vreemd, Inhoudende ruim 80. Ook
worden een züvex*en dameshorloge en
een dito vork vermist.
ONGEWENSCHTE GASTEN.
Donderdagnacht heeft te Terneuzen
©en zeer brutale Inbraak plaats ge
had. Vermoedelijk een tweetal dieven
niet onmogelijk zijn het er meer ge
weest, verschaften zich door verbr#
king van een zij raampje toegang tot
de woning van een alleen wonendea
landbouwer, A. de Kraker genaamd,
Zij overvielen den bewoner onver
hoeds em knevelden hem zoodanig
met een. touw ,dat hij geen vin ver,
roeren kon. Hierop doorzochten zij t
geheele huis. Al het gereed geld, eeij'.
niet onaanzienlijk bedrag, staken zl$
op en namen hierop Ijlings de vlucht^
Uit het merk van de lucifers, welke
achter gelaten zijn en welke de bru
tale gasten bij hun rooftocht gebruik
ten, maakt de politie op, dat de da
ders Belgen zijn.
DE MILLIOENEN-SERGEANT.
Men herinnert zich nog wed de ge
schiedenis der fabelen omtrent dort
's-Hertogenbosschen mlllioenen-ser-
geant. Heel het land heeft tegen de
dagen van Aprilj.l. den boffera geluky
klg geprezen en de meest fantastisch#
verhalen deden de ronde. Wij hadden
toetn al onmiddellijk geschreven da$
we van de heele historie geen sikkepit
geloofden. Ze waren cms Al te mach
tig, vooral ln aanmerking genomed
de verschillende ap- en dependenties,
die een en ander wat sterk kruidden.
Sinds dien waren er nog menschen
die maar altijd bleven gelooven aan
den Amerikaanschen of weet ik wel
ken oom, die ln zijn laatste uren zija
verren neef ln Nederland zoo schitte
rend had bedacht. Bn wellicht zouden
ze nog hun overtuiging niet laten va
ren, ware het niet, dat groote adver
tenties lm de „Proy. 's-Hert. Ct." hen_
voor goed hebben uit den droom ge
holpen.
In de thans verschenen nummer#
lezen wij een groote advertentie van'
C. G. van Dijk tilt Zalt-Bommel* waar:
leege huis, tusschen al die gesloten
deuren, waarachter je iemand ver
moedde, niet pleizierig. Je kreeg een
gewaarwording, of er wel eens een
mensoh uit zoo'n kamer te voorschijn
zou kunnen schieten. Zachtjes, den
adem inhoudend, slopen we de boven
gang door, de trap weer af.
Opeens hoorden we ergens niezen.
„Dat was hier", zei mijn vrouw
angstig, terwijl z© zoo wit werd als
krijt.
„Och kom", zei ik, „t was hier
naast, dat komt van die dunne mu
ren."
Ze zei niets meer, maar lk tod haar
blijkbaar niet - overtuigd. Toen we
naar huls gingen, zei niemand een
woord. Ik dacht o% lk de politie niet
moest waarschuwen, maar besloot
daar nog liever mee te wachten. De
bewijzen waren niet steekhoudend
genoej.
Den sesden dag kwam mijn vrouw
ontsteld terug. Ze had duideliik hoven
een raam hooren opschuiven.
„In gesloten kamers gpotte ik.
„Oeb kom I"
Maar nu wou l!t er meer van weten.
Sen ongeladen revolver meenemende, 3
nam ik Hupstra'» hulssleutel weg
toen mijn vrouw de kamer uit was en
ging naar het spookhuis op weg.
Zoo onhoorbaar mogelijk maakte ik
de huisdeur open en sloop naar bin
nen, de deur aan latende staan^ om
geen gerucht te maken.
Beneden was alles stil. Boven hoor
de ik duidelijk voetstappen.
Den stok Ln de eene, de revolver in
de andere hand sloop ik voorzichtig
naar boven en luisterde op de gang.
In een van de kamers klonken
stemmen. Zacht en gedempt, maar
volkomen duidelijk.
Het oor tegen de deur gedrukt,
tiachtte lk te hooren wat er gezegd
werd. Ik meende de stem te herken
nen De revolver stak ik weg. Met den
wandelstok klapte ik op de deur.
Daarbinnen klonk een gilletje, toen
werd alles stil.
Ik klopte voor de tweede maal en
riep „Doe open, of ik haal de po
litie 1"
Nog geen antwoord. Ik meende te
hooren fluisteren.
Toen gaf ik een schop tegen de ka
merdeur, dat het zwakke paneel
kraakte. Er klonk weer een gil. Ik
maakte aanstalten om nog een schogj
tegen de deur. te geven, toen die opeii
ging en.... Hupstra óp den drempe^
kwam staan, rood als een kalkoen*
sche haan en de deur achter zich
dicht trekkende, maar zóó vlug niet.
of ik had ln de kamer zijn vrouw mei
een angstig gezicht zien zitten.
„Wat beduidt dat kabaal in' mijn'
huis vroeg hij woedend.
„En wat beteekent die komedie ih
jou huls vroeg lk. „Denk je, dat IS
maar zóó toelaat, dat mijn vrouw eeri
doodsschrik op het lijf wordt ge
jaagd r-
Enfin, ik behoef er verder niet óver
uit te weiden. Hij sloeg al gauw een
bescheidener toon aan. De reis naar
Baden Baden had om financieele re
denen niet door kunnen gaan, maar
ze hadden zich er voor geschaamd,
dat te bekennen, omdat ze er lang van
te voren zoo over gesproken hadden.
Daarom hadden ze besloten, veertien
dagen in huls te blijven. Proviand
hadden ze genoeg. Niemand zou het
gemerkt hebben, wanneer mijn vrouw
maar niet had aangeboden de planten
te verzorgen.
„Weigeren ging niet, vat je", zei
Hupstra, „maar we voelden wel hoe
gevaarlijk het was."
Alles werd nu duidelijk het kleu
ren, het verhaal van den verloren
sleutel ze wilden er een voor zlcb
zelf houden en de rest.
„Arm© slachtoffers van valsche
schaamte", zei ik opvoedend.
„Spreek er vooral niet over", smeek
te hij, „ik zou voor geen geld willen,
dat het bekend werd."
Vandaar dan ook, dat lk u dez«
spookhuis-historie in strikt vertrou
wen oververtel*
.1
FIDELIO.
