HAARLEM S DAGBLAD.
TWEEDE BLAD.
In stormachtige Tijden.
VBIJDAG 19 MAART 1909
OM ONS HEEN
No. 901.
Genezing door Zeewater.
In dezen titel zal niemand wat bij
zonders vinden. Genezing door zee
water wordt Immers lederen zomer
door duizenden gezocht aan onze
stranden. Zelfs weet misschien deze
of gene wel te vertellen van pogin
gen tot genezing door patiënten zee
water te latendrinken. „Ouden
van dagen", schrijft Dr. Llngbeek,
„hier in Den Haag, herinneren zich
nog. dat de knecht eens in de week
naar het strand werd gezonden, om
„zooveel mogelijk zuiver" zeewater te
halen, dat dan aan de kinderen werd
ingegeven tegen „klierachtigheid",
enz Dat gebruik was, evenais zoovele
volksgeneesmiddelen, overgenomen
uit den artsen ij schat van vroegere
artsengeslachten. Hippocrates tn
Griekenland, Celsus en Pllniue ln
Italië, schreven tn oude tijden zoo
wel zeereizen als het inwendig ge
bruik van zeewater voor."
Die twee vormen van zeewater
gebruik zijn dus van oudsher bekend.
Een derde vorm is van later tijd en
daarover wenscb ik een en ander te
ontleenen aan een brochure van Dr.
Lingbeek, het gebruik van zeewater
namelijk door omderhuidsche inspui
tingen.
Het verschil tusschen zeewater ge
dronken of onderhuidsch ingespoten
is, dat het eerste plaatselijk werkt op
maag een ingewanden en het laatste
een goeden invloed heeft op alle
cellen en weefsels van het lichaam,
waarvan zij het weerstandsvermogen
tegen ziekmakende invloeden verhoo-
gen.
De Franschman Quinton heeft
deze onderhuidsche zeewater-inspui
tingen aangewezen. Hij kwam op
grond van een groot aantal scheikun
dige onderzoekingen tot de conclusie,
dat het vocht dat alle dierlijke weef
sels doordringt, waarin de bloed
lichaampjes zweven, enz., ons levens
milieu, zooals hij het noemt, in sa
menstelling overeenkomt met zee
water, zooals het moet zijn geweest
in de vroegste tijden. Al veranderden
do levensvoorwaarden, het dierlijk
leven heeft altijd door getracht, het
oorspronkelijk zoutgehalte van het
le\ens-milieu der cellen te handha
ven, omdat dit de gunstig
ste voorwaarden biedt
voor ontwikkeling en
groei.
Quinton nam een merkwaardige
proef. Hij liet een grooten hond dood
bloeden, door de groote slagader ln
de dij door te snijden, waaraan een
hond, aan zichzelf overgelaten, altijd
sterft. Toen bet dier slap en schijn
baar geheel dood, op niets meer
reageerde, bond Quinton de slag
ader toe, spoot er verdund warm
zeewater in en „ziedaar", schrijft
Dr. Lingbeek, „na eenigen tijd adem
de de hond weer, het hart begon te
kloppen en na 24 uur liep het dier
weer vr ooi ijk rond".
Merkwaardig genoeg was Quinton
geen medicus. Het was dan ook ntet
te verwonderen, dat Ln den beginne
zijn theorie niet tot toepassing
kwam. Daarvoor moesten nog acht
jaar verloopen. Toen begon hij met
den geneesheer Robert Simon de in
spuitingen stelselmatig toe -te paseen.
Er werd een inrichting geopend, die
weldra te klein werd voor de talrijke
patiënten en patiëntjes, zoodat spoe
dig een tweede noodig bleek te zijn.
Och ja, alles wat nieuw in genees
methoden is, geniet groote belang
stelling De menschen hebben be
hoefte aan verandering. Dr. Ling
beek begrijpt dan ook heel goed, dat
achterdochtige Nederlanders met een
glimlach vol twijfel over de nieuwig
heid zullen lezen. „Modebehandeling,
suggestie vraagt de moderne
mensch." Aldus schrijft hij zelf ln
zijn brochure. En hij geeft meteen het
antwoord „Natuurlijk speelt deze,
als overal in de geneeskunde, een
rol."
Maar hij heeft nog wat beters en
dat ia de ervaring tn de practijk,
„honderde malen waargenomen fei
ten, dat na de inspuitingen bijv. lij
ders aan tuberculose beter eten, sla
pen, in gewicht toenemen, het nacht-
zweet verliezen en locaal in de lon
gen verbeteren daA lijders aan spijs-
verteringsstoornissen meest allen ver
beteren, dat tal van huidziekten gene
zing vünden, dat uitgeteerde kinder
tjes, nog voor enkele dagen doods-
candidaatjes, de borat of de flesch
weer nemen en verdragen, geen pijn
meer hebben en zwaarder worden."
De behandeling is eenvoudig ge
noeg. De patiënt brengt het be wijsje,
dat hij bij den ingang van de Parij-
sche inrichting gekregen heeft, bij
een verpleegster, die hem volgens een
bepaald schema een korte ziektege
schiedenis afneemt. Daarop gaat hij
naar de verpleegster, die het finan-
oieele gedeelte regelt. Wis armlastig
is, wordit gratis geholpen, de ande
ren betalen al naar hun vermogen,
maar niet of weinig meer, dan de
kosten der behandeling, een kwartje
k een gulden. Dan wordt hij naar
den dokter gezonden, van wien hij,
zoodra zijn beurt gekomen Is, een
kaartje krijgt, waarop de in te spul
ten dosis vermeld staat, en ten slotte
kriigt hij de inspuiting van een daar
mee speciaal belaste pleegzuster. Met
een collodiumpleistertje wordt daar
na het wondje gesloien en de patiënt
kan gaan. De patiënten komen twee
of drie maal per week zoo hun prikje
halen.
Ik zal den lezer de beshrijving van
de huidziekten, die met de zeewater-
inspuiting in de Parijsche d i s p e n-
s a 1 r e s genezen worden, maar spa
ren die opsommingen behooren hier
trouwens niet thuis. De resultaten
met achterlijke kinderen verkregen,
zijri wel merkwaardig. Potockl en
Quinton hebben veertig achterlijke
stumpertjes, met aangeboren li
chaamszwakte, dis in de c o u v e u-
s e groot moeten worden, gedurende
2592 gezamenlijks verpleegdagen met
zeewater ingespoten. Het bleek toen,
dat ze bijna vijfmaal zooveel in ge
wicht toenamen door gewone zout
water inspuitingen, als bij verbeterde
voeding alleen, maar bijna tienmaal
zooveel, als men zeewater inspoot.
Liet het zout-water in den steek, dan
hielp het zeewater steeds. Van zes
patiëntjes werd de gewichtsafneming
bepaald vóór de zeewater-inspuitin
gen en eveneens de toeneming gedu
rende en na deze. Het verschil is in
derdaad frappant. De kinderen ver-
drefgen spoedig weer melk, groenten-
afkooksel en het water-dieet, de me
dicijnen en maag- en darmuitspoelin
gen waren overbodig geworden.
„Indien we bedenken", schrijft Dr.
Lingbeek, „dat van 1000 pasgeboren
kinderen over een jaar reeds 150 zijn
overleden aan een van de groote
kindermoordenaars, n.L: aangeboren
zwakte, ingewandscatarrh, luchtpijp
en longontsteking (waarbij de zee
water-inspuiting ook een uitstekend
middel is), zou het alleen daarom
reeds gerechtvaardigd zijn, deze in
alle klinieken en poliklinieken en zelfs
1q de gewone practijk in te voeren."
En verder „Inderdaad, wie als
wij herhaaldelijk de metamorphose
heeft kunnen observeeren van uitge-
magerds skeletjes tot weldoorvoede
baasjes en dat na betrekkelijk korte
behandeling, moet wel overtuigd
raken, dat er iets in zit."
Een eigenaardig geval ia dat van
een 21-jarige vrouw, die 1.52 M. lang
was en dus omstreeks 54 kilo wegen
moest Door een chronische inge-
wands-ontsteking, waarvoor ze bij de
eerste specialiteit te Parijs in behan
deling was, haalde ze niet meer dan
22.1 kilo Daar ons menschel ij ke ge
raamte en bindweefsel gemiddeld 17
K.G. wegen, leefde ze dus op nog
geen zes kilo levend weefsel, bloed
enz. Spreken kon ze dan ook niet
meer, hoogstens fluisteren.
Na twee maanden zeewater-inspui
tingen was het gewicht 13.3 K.G. ge
stegen, na 8 maanden tot 46.5 K.G.
geklommen, dus meer dan verdub
beld.
Krachtig moet de behandeling wer
ken bij tuberculose en haar weg
bereider scrofulose, verbetering bren
gen bij verschillende andere ziekten
of aandoeningen. Toch wijst Dr.
Lingbeek, met de typische voorzich
tigheid van den eerlijken medicus, er
op, dat men het zeewater niet ais een
panacee, een geneesmiddel voor alles,
mag gaan beschouwen. „Men mag er
niet meer van verwachten, dan een
verbetering van het bloed, een ver
hooging van de levenskracht (als we
d<t verouderde woord nog eens mo
gen gebruiken), van het weerstands
vermogen van onze cellen en weef
sels tegen slechte invloeden, als bac-
terieën en vergiften, en daarbij op
wekking tot grootere activiteit van
onze uitscheidingsorganen (longen,
nieren, darmen, huid), waardoor zelf
vergiftiging wordt opgeheven en het
bloed en one levensmilieu worden
gezuiverd. Het werkt dus in denzelf
den zin als de natuurlijke, hygiëni
sche prikkels licht, lucht, beweging,
dieet, warmte of koude
In 't buitenland is voor de nieuwe
geneesmethode al veel belangstelling.
In Nederland kijkt men voorloopig
de kat nog uit den boom.
J. c. p.
tfuitenlandsch Overzicht
PARIJS ZONDER BRIEVENPOST,
ZONDER TELEGRAAF EN ZONDER
TELEFOON.
Een filosofische waarheid zegt
„wanneer iemand eerst iets bezit en
't dan missen moet, gevoelt hij 't ver
lies terdege en begint de waarde van
t „bezetene" eerst recht te waardee-
ren".
Zoo is 't ook met de bewoners van
de „stad des lichts"
Eeuwen geleden kenden de Parijze
naars de zegeningen der moderne be
schaving nog niet, maar treurden ook
niet om dit gemis 't geslacht van
heden profiteerde tot voor enkele da
gen daarvan, omdat 't toch een na
tuurlijke zaak is, dat al die gemak
ken er zijn I en nu.... nu moet
men plotseling tot dien middeleeuw-
sckon toeslanu Leirug keeren 1
ri ar ij o de wereldstad I zónder
brievenpost, zónder telegraaf en zón
der telefoon l \\e kunnen ons den
warboel niet voorstellen de han
del vrijwel tot stilstand gedwongen,
want op de beurs zijn geen orders te
geven, omdat 't buitenland niets van
zich kan laten hooren de regeering
tot gedeeltelijke werkloosheid ge
doemd, daar ook geen diplomatieke
teiegrammea verzonden kunnen wor
den, en dat Ln een tijd van een inge
wikkelde 'buitenlandsche crisis I de
couranten met een derde van 't ge
wone binnenlandsch nieuws en nog
geen kwart van de berichten en tele
grammen, die anders uit het buiten-
Land komen het publiek, dat geen
brieven noch couranten per postont-
vangt...Wat een toestand!
En 't laat zich niet aanzien, dat de
staners spoedig weer aan den arbeid
zullen gaan. De bestellers blijven rus.
lig thuis en bekommeren er zich niet
om, dat op de postkantoren e e a g e
miiiioeneu brieven liggen, cue
niet bezorgd kunnen worden.... De
Ukegraiiston liüoreu 't met leedver
maak, dat buitenlandsche telegram
men van Parijs uit per spoor of auto
naar Brussel gebraent worden, om
vandaar weggeaabeld te worden... De
telefonisten komen wel op 't bureau
maar houden den hoed op en den
mantel aan, om in knusse onder-ons
jes de strijdvragen van den dag te be
spreken wanneer een abonné 100
keer belt wordt hij 1 keer geholpen...
De staking is thans vrijwel alge
meen. De directeuren zitten alleen en
verlaten op de kantoren, want de
anderhalve ambtenaar, die nog .s b
ven werken, komt niet in aanmer
king. Wel wordt getracht de tele
graafdienst door genie-soldaten te la
ten vervullen, maar... die kennen de
nieuwe toestellen nietDe idee om de
brieven door soldaten te laten bestel
len ia even eigenaardig als zonder
ling, want welke soldaat zal ln de
warreling van straten den weg vin
den en daar menschen opzoeken,
wier naam en woonplaats meestal
met enkele fouten op het adres staat?
Misschien zou 't do moeite loonan,
om uit de stapels aangekomen brie
ven. de stukken voor de groote kanto.
ren te zoeken.
Een beter idee had een stations
chef, die e enige zakken onbestekle
brieven moest vervoeren hij zei
„een zak confetti voor m'n jongensom
mee te sjoelen I...."
Van 't standpunt der stakers be
schouwd. gaat de algemeene staking
dus naar wensrh I
Maar, waarom staken de dames
en heeren toch
Een op rood-wit popier gedrukt ma
nifest, overal te Parijs aan de muren
gepiakt, geeft een antwoord op deze
vraag. Het stakerscomité schrijft
„Wij achten het onzen plicht onze
meueburgers in te lichten omtrent de
ernstige redenen, die het personeel 1
der posterijen er toe hebben ge
bracht, verontwaardigd in verzet te
I komen tegen de behandeling die men
I hen iaat ondergaan. Niet met een
vroolijk gemoed heeft dit personeel,
zoo gehecht aan zijn bezigheden, bij
overlevering aan tucht onderworpen,
tot het uiterste besloten. Het weet,
welk nadeel zijn besluit aan het land
kan berokkenen. Steeds heeft het de
belangen van het publiek en zijn
eigen belangen vereenzelvigd. Tot op
heden had hei personeel er niet toe
kunnen besluiten den dienst in de
war te laten loopen. Het betreurt ten
zeerste, tot dit pijnlijk uiterste tezijn
gedreven. Maar het gedukl heeft zijn
grenzen."
Dan volgt een uiteenzetting van j
grieven, vooral gericht tegen den j
onderstaatssecretaris Simyan, „d:e
zich tot taak schijnt gesteld te heb
ben den d'enst te desorganiseeren" en
„die er een gewoonte van maakt de 1
beambten ongevraagd te verplaatsen
op politieke en godsdienstige gron
den
't Stuk eindigt: „Tot geen prijs
zullen wij er in toestemmen te wer
ken onuer de orders van een man, j
dien wij beschouwen als onwaardig
om ons te besturen."
't is vooral ook na deze kennis- 1
gevingl duidelijü, aat al het ver
zet gaat tegen den onder-minister Si-
my an, speciaal met de post en te
legrafie belast. Koeos enkele «Jagen
geleden gaven we een soort karakter-
scliets \an dezen ambtenaar, die nu
juist niet bijzonder vleiend is. We le
zen thans nog eenige staaltjes van
zijn willekeur. De Echo de Paris
spreekt van een inquisitie, waaraan
't personeel is onderworpen en wijst
op het geval van een brtevengaaid-
ster in het departement Cótes-du-
Nord, van wie de prefect verlangde,
dat zij zou worden ontslagen, omdat
ze naar de mis ging en haar zoou in
het koor zong. „Sedert tien jaren
zoo verzucht de Echo wordt dat i
stelsel in alle takken van dienst toe- j
gepast op een schare van burgers, die
zich godsdienstig toonen. Hoevede bra- I
ve iieueu zijn ineruoor iu hun loop-1
baan gelnautt, hoeveel gezinnen tut
gebreK gebraonL Maar ue menschen j'
van zaken en de pretmaKeuoe ge- j
meen ie hadden van me vervolgingen
niet (e lijden. Die worden deze maai
echter gevoelig in hun belangen aan- j
getasu Misscuien zuilen zij op het
emoe bemerken, dat het stelsel niet
deugt."
„Weg met den tyran Simyan i" zoo
roepen de stakers. „Aan hein hebben
we al die vernederende en nadeeuge
reglementen te danken. Wanneer hij
weg is, gaan we weer aan 't werk en
dan zal de circulaire om onze bevor
deringen tegen te werken, wel inge
trokken worden."
„Weg met Simyan I"
Maar.... Simyan gaat niet wegAl
thans met uit zich zelf Hij rijdt met
een auto door de straten van Parijs
gevolgd door een collectie agenten
met getrokken revolver. Late® de sta
kers maar opkomen 1....
De regeering zit ook nog bij de
pakken neer. VS el is er telken* verga
dering vac den ministerraad, maar
er worden geen doeltreffende maatre
gelen genomen, om aan den warboel
een einde te maken.
AUeen is besloten, dat de minister
de stakende postambtenaren ontslaan
mag, mits onder contróle van den
„Raad van discipline".
Bijna alle stakers zijn al voorloo
pig geschorst of ontslagen.
I Zoo'n vaart zal t evenwel niet
loopen
Om hun eischen nog meer bracht
bij te zetten, verklaren cle postambte
naren der groote sleden zich solidair
niet de stakers Ln Parijs. Zoo staat in
bijna heel Frankrijk de poet- en tele
graafdienst stil.
En nu wordt ook ai bij geruchte
verzekerd, dat de spoorwegarbeiders
zich ook bij de beweging zullen aan
sluiten.
Dan wordt 't heelemaal een fraaie
toestand
En hoe tot een einde te komen
Misschien neemt de Kamer, die he
den vergadert, een motie aan, waar
in Simyan met eenigen omhaal van
woorden vriendelijk verzocht wordt,
eervol ontslag te vragen...
DK BALKANCRISIS.
Er komt weer een zonnestraaltje
door de donkere wolken
De spanning schijnt minder te wor
den, de kansen op liet behoud des
Yredes nemen toe. Uit de meest be
trouwbare bronnen wordt bericht,
dat de drie groote mogendheden Rus
land, Frankrijk en Engeland, en
waarschijnlijk doet Duitschland mee)
aan Servië nog eens zullen mededee.
len, dat dit land in geval van oorlog
op geen harer behoeft te rekenen, en
deze mededeelLng schijnt de regeering
aldaar tot het inzicht te hebben ge
bracht, dat het dwaasheid zou zijn, ja
orger nog, zelfmoord zelfs, wanneer
zij den strijd zou aanbinden tegen
den overmachtige® nabuur.
Ruslond vond een redactie vooreen
Servische nota, die gelegenheid geeft
«Je eigenliefde van het Servische volk
liehoorlijk te ontzien, terwijl tevens
aan Oostenrijk de voldoening gege
ten wordt, die den vrede veizeKeieu
zal.
Er loopen dan ook reeds geruchten,
dat Servië in het antwoord, dat zij
oen Uo&tennjkschen gezant Forgach
zal geven, nadat deze nogmaals op
eén definitieve toezegging zal hebben
aangedrongen, rekening zal houden
met cle wenschen der mogendheden.
Geschiedt dit werkelijk, dan is het
oorlogsgevaar voorloopig geweken.
Althans voorloopig 1
W annear Servië en Ooetenrijk-Hon-
garije t dan maar samen eens kun
nen worden over de economische
voordeelen voor Servië.
En dan komt de Europeesche con
ferentie de nieuwe gelegenheid om
te twisten....
TARIEFWUZIGING IN DE VER.
E ENIG DE STATEN.
Het committee „for ways and
means" heeft het wetsontwerp op de
tariefswijziging zonder eenig amen
dement aan de Kamer van Afgevaar
digden teruggezonden.
DF. REVOLUTIE IN PERZIë.
Bandarabbas, een zeehaven aan de
Perzische Golf, is overvallen door na
tionalisten, die, naar bericht wordt,
zich meester hebben gemaakt van 't
oouane-kantoor.
EEN STORM.
Aan de kusten van Portugal heerscht
een hevige storm. Een visschersboot
is omgeslagen en 7 man zijn verdron
ken.
CASTRO NAAR VENEZUELA.
Dr. Paul, de VenezoLaansche ge
zant, nu weer te Berlijn vertoevend,
verklaarde ui et te gelooven, dat Cas
tro zich op 26 Maart per „Guadelou
pe" naar Venezuela zal begeven. De
kajuiten waren besproken voor zijn
echtgenoote en zijn zuster, die waar-
scuijulija naar Venezuela zouden ver-
trfcKaoii om vandaar geld te halen,
liet was echter zeer de vraag, of pre
sident Guiuez de dames zou vergun
nen in Venezuela aan wal te gaan,
oaor hij haar misschien ais gevaar
lijk voor ue rust in den Staat zou be
schouwen.
Dat Gastro naar Venezuela terug
zou keeren, achtte dr. Paul onmoge
lijk, daar hij weet, dat hem daar de
gevangenis wacht.
Veruer vertuu&rde dr. Paul, dat
de Venezolaansche wet geen veroor-
tleeiing bij verstek kentde aanwe
zigheid van den beklaagde tijdens <ie
ba aandeiing is absoluut noodzake
lijk.
Stadsnieuws
STUKKEN VAN DEN RAAD.
KASGELD.
Van de machtiging door den Raad,
aan B. en W. 22 Juli verstrekt om
kasgelden op te nemen tol een bedrag
van 1 400.000, hebben B. en VV. ge
bruik gemaakt tot een bedrag van
f 115.000.
Daar dit jaar voornamelijk voor
renten en aflossingen behoefte is aan
kasgeld voor de gewone middelen,
vragen B. en W. voor dit jaar een
maximum-crediet van 600.000, waar
in voorzien zal worden door een tij
delijke leening.
TRAMLIJN HAARLEM—OVER-
VEEN.
In T kort meldden we reeds, dat in
do vergadering van de Kamer van
Koophandel en Fabrieken is ter spra
ke gekomen de langdurige vertraging
welke de tot standkoming der hier
ter stede voorgenomen tramplannen
ondergaat. In een adres aan den
Raad vestigt de Kamer er nu de aan
dacht op, dat daardoor ook de i® het
belang van den handel en n. jrhe d
zoo zeer gewenschte betere verbindin
gen met de omliggende gemeenten uit
blijven.
„Vooral." zegt het adres, „had men
bij dit laatste op het oog de verbin
ding met Overveen, welke thans ten
©enenmale ontbreekt en welke toch
van algemeen erkend belang is.
Niet minder dan 30 jaar is deze
aangelegenheid bij Uwen Raad aan
de orde. Reeds in Februari 1879 werd
aan de Haarlemsche Tramway-Maat-
schappij de concessie daartoe verleend
welke echter onuitgevoerd bleef om
dat het gemeentebestuur van Bloe-
mendaal er destijds niet van weten
wilde. In 1898 werd opnieuw conces
sie tot dat doel door U aan genoemde
Maatschappij verleend, welke daarna
door haar overgedaan aan de E. N.
E. T., door deze laatste geweigerd
werd omdat zij zich niet wenschte te
onderwerpen aan den doorl'wen Rand
trestelden e'sch om de bestaande liin
van de Paardentram tot het Blnuw-
hruggetje door te trekken. In Febru
ari 1906 eindelijk werd een© conces
sie voor de door u vastgestelde lij
nen, waaronder ook die behoorde
langs den Ziilweg tot de grens der ge
meente, verleend aan den heer Grip-
pel ing, later door dezen overgedaan
aan de H. IJ. S M.
Wij mogen aannemen dat thans
van 't eem^entehocfuur van Bloeroen-
daal niet meer, als vroeger, verz-et te
gen eene tramverb nding met Hnar
te mte vreezen is. Integendeel mag
men ongetwijfeld op medewerking re
kenen. De belangen van onzen handel
en nijverheid, wij herhalen zulks,
vragen dringend om behoorlijke ver
binding met de buitengemeenten en
ur de eerste plaats met Overveen.
Wij veroorlooveai ons daarom op
spoedige afdoening dezer reeds zoo
lang aanhangige aangelegenheid aan
te driugen."
RECHTSPOSITIE VERPLEGERS EN
VERPLEEGSTERS.
„Nodokouios", de Nederl. Vereeni-
ging tot bev. der belangen van Ver
pleegsters en Verplegers, te Amster
dam, ileeft met belangstelling keunia
genomen van de wet op het Arbeids
contract.
Nu de rechtspositie der werkne
mers in particulieren dienst geregeld
is, is zij van oordeel, dat de tijd ge
komen is, om ook die der werknemers
in dienst van openbu-*e lichamen,
waartoe verpleegsters en verplegers
in ziekenhuizen, krankzinnigenge
stichten, enz. voor een goed deel be
hooren, te regelen en dat in de prak
tijk herhaaldelijk gebleken is, dat in
derdaad aan zulk een regeling voor
verpleegsters en verplegers (waarbij
met name aangaande de wijze waar
op het ontslag wordt verleend eo
aangaande het uitreiken van getu.g-
schrifteu vaste voorschriften ge-
wenscht zijn) ernstig behoefte be-
staat.
Daarom verzoekt de Vereenig ng
den Raad, voor zoover dit nie» reeds
geschied is, tot vaststelling van een
verordening over te gaan, die de
rechtspositie van de verpleegsters en
verplegers in dienst der Gemeente zal
regelen.
B. en W. hebben zich te dezer zake
gewend tot Regenten van het St. Eli
sabeth s of Groote Gasthuis en tot het
FfcUlLLblOiN
Naar het Engeisch, door
Barones Orczy.
30)
Hij had haar vereerd en niet ge
tracht, haar te begrijpen. Hij zou het
bijna heiligschennis gevonden hebben
in de geheimen van haar innerlijk
leven te willen dringen, Ln de gehei
men van die tweede natuur, die haar
zoo nii en dan stil en bijna somber
maakten, en een schaduw wierpen
over haar jonge schoonheid.
En ofschoon zijn liefde voor haar
in krocht was toegenomen, stond zij
daar nog ver van hein af op een
voetstuk, onbereikbaar.
Sir Percy Blakeney had Déroulède
een idealist genoemd. Dat was tiij
ook in den striksten zin van bet
woord en Juliette was voor hem de
belichaming van het beste in zijn
tdf al'sme.
Het was voor het eerst dien dag,
dat hij haar hand een oogenblik lan
ger vasthield, dan met de vormen
overeenkwam. De eerste kus op haar
vingertoppen had hem het bloed wil
der door de aderen doen atroomen
n.aar hij vereerde haar nog als een
soort bovenaardsch wezen.
Zij zat rechtop 'n den stoel en liet
haar kleine, koude handen in zijn
warmen greep rusten.
Ziji. hart klopte wild van verlan
gen, haar in zijn armen te nemen,
haar naar zich toe te trekken. Het
was hein nu bijna een kwelling, haar
daar in al haar schoonheid te zien,
dat kle'ne, ovale gelaat, bijna
nog dat van een kmd, de groote
oogen, die sorns blauw leken, maar
die nu meer de kleur van eon on
stuimige zee hadden
Juliette! fluisterde hij eindelijk,
terwijl zijn ztel hunkerde van verlan
gen naar den eersten kus.
Zij huiverde over haar geheele li
chaam, zelfs haar lippen werden
b'cek en koud, en hij. die daar niets
van begreep, dacht in zijn nederige
ridderlijkheid, dat zij ontsteld was
over zijn vurigheid en verschrikt over
eene liefde, die zij niet kon beant
woorden.
Niets dan dat eene woord werd ge
sproken alleen haar naam, eene
smeekbede van een sterk man, door
zijn grenzenlooze liefde meegesleept,
en zij de arme, terneergeslagen
ziel. d'e hem zoo beminde, maar hem
zooveel onrecht had aangedaan, hui
verde bij de gedachte aan hetgeen zij
gedaan zou hebban, als het noodlot
haar niet geholpen had, hem te red
den
Toen hij weer opkeek waren de
harde lijnen in haar gelaat zachter
geworden, en rolden er langzaam
twee tranen langs haar bleeke wan
gen.
Gezond verstand, rechtvaardig
heidszin en oprechtheid alles drong
er bij Juliette op aan haar ooren te
sluiten voor de woorden van liefde,
gesproken door den man, dien zij had
verraden.
Maar wie zal haar veroordeelem,
omdat zij luisterde naar het zoetste
geluid, dat vrouwenooren ooit kun
nen hooren liet geluid van de stem
vu® den beminden man bij zijn eerste
liefdesverklaring
Zij zat en luisterde, terwijl hij die
zachte, zoete woorden fluisterde,
waarvan een sterk man alleen liet
heerlijk geheim bezit.
Zij zat en luisterde, terwijl alles
on haar heen stil was. Mevrouw Dé
roulède zat aan het andere einde der
k8mer zacht eenige gebeden te mom
pelen.
Zij waren geheel alleen tn deze
krankzinnige, mooie wereld, die de
mcnsch zichzelf geschapen heeft
de wereld van het romantisme
waar alleen zij mogen binnentreden,
die de zoete Les der liefde geleera
hebben
Déroulède ging daar met eigen
vrijen wil binnen. Hij had sljn eigen
roman gemaakt
En ook zij vergat de aarde, de wer
kelijkheid, haar eed, haar misdaad
met de straf, en begon te denken, dat
het goed was te leven, goed, lief te
hebben en goed, den eenigen man,
dien zij werkelijk kon liefhebben, aan
haar voeten te hebben.
Wie zal zeggen, wat hij fluisterde
Genoeg, dat zij luisterde en dat zij
gl'mlachle en dat hij zich door dien
glimlach overgelukkig voelde.
HOOFDSTUK XV.
Ontdekt
Het openen en sluiten van de deur
wekte hen beiden uit hun droomen.
Anne Mie was bleek en bevend met
wilde, verschrikte oogeai de kamer
binnengekomen.
Déroulède was overeind gespron
gen. In een oogenblik had hij zijn
eigen geluk op den achtergrond ge
schoven op het gezicht van het lijden
van dit arm kind. Hij ging snel naar
haar toe en wilde haar aanspreken,
maar zij snelde langs hem heen naar
mevrouw Déroulède. alsof zij bulten
zichzelf was door een onverklaarba
re angst
Anne Mie, zei hij flink, wat Is
er Hebben die schavuiten de onbe
schaamdheid gehad
Plotsel'ng kwam de werkelijkheid
in al haar kracht weer bij hem op,
en bittere verwijten tegen zichzelf
rezen Ln zijn ziel (9. dat hij tn dü
oogenblik van zelfzuchtige vreugde
haar, die op hem rekenden voor
steun en bescherming, vergeten had.
Hij kende de wezens, die waren
uitgestuurd om zijn huis te doorzoe
ken kende dien ruwen Merlin en zijn
be ra ch te manieren en verweet zich
zelf streng, dat hij Anne M'e en Pe-
tronella eenige oogenblikken met
hem alleen gelaten had.
Maar Anne Mie had hem spoedig
gerust gesteld.
Zij hebben ons tamelijk met
rust gelaten, zei ze niet duidelijk
merkbare poging, om zich tot kalmte
te dwingen. Petronella en ik wa
ren samen, en zij hebben ons alle
kasten eui schalen laten openmaken.
Daarna deden zij ons vele vragen.
Vragen? Welke? vroeg Dé
roulède
Over Jou, Paul, antwoordde
Anne Mie, en over mama, en ook
over over de burgeres, je gast.
Déroulède keek haar aandachtig
aan en verwonderde zich vaag over
de vreemde houding van het k»nd.
Zij was blijkbaar zeer opgewonden,
en ln haar mager, bruin handje
hield zij een stukje papier gekiemd.
Anne Mie 1 Kind I zei hij heel
vriendelijk, je schijnt erg zenuw
achtig alsof er iets verschrikkelijks
is gebeurd. Wat is dat voor een stuk
je papier, dat je daar hebt, lieve
Anne Mie keek er naar. Blijkbaar
spande zij al haar krachten tn, om
haar zelfbeheersch'ng te behouden.
Op het eerste gezicht vau Anne Mie
scheen Juliette letterlijk in steen
veranderd. Zij zat daar zoo recht als
een standbeeld, haar oogen op liet
arme, gebrekkige meisje gevestigd,
al» op een meedoogenloos rechter,
van wiens uitspraak Teven of dood
voor haar afhing.
Instinct, die onmiskenbare ge
waarwording van naderend gevaar,
d'e de natuur soms aan haar uitver
korenen geeft, had haar gezegd dat
haar vonnis over eenige seconden ge
veld zou zijn, dat het noodlol op haar
zou nederdalen mei het zwaard van
Nemesis in de hand en in dit geval
zou dat de magere, half gerimpelde
hand van Anne Mie zijn
- Wat 's dat voor een papier Wil
je het mij laten zien, Anne Mie? zei
Déroulède.
Burger Merlin gaf het mij zoo
even, begon Anne Mie kalmer hij
schijnt woedend te zijn omdat hij
niets compromitteerends tegen je kan
vinden Paul. Zij lijn lang in de keu
ken geweest en nu zijn zij mijn kamer
en die van Petronella gaan doorzoe
ken maar 0 - wat is die Merlin eeai
afschuwelijk man hij ts zoo woe
dend als een dier over zijne teleur
stelling.
(Wordt vervolgd).
