honden, en greep rechts en links He
vluchtenden, terwijl hij dreigde, ie
der die zonder verlof zijn post ver
liet, nit den dienst te ontslaan. Plot
seling kwam een brigadier uit de
schaduw der kerk to voorschijn greep
Sir Henry bij den arm en draaide
hem in het rond. Met zijne groote,
bevende hand wees hij naar den he
mel boven de kathedraal
Sir Henry, om 's hemels wil, wat
beteekeni dat? En Erskine voelde zijn
hart hevig kloppen, toen hij opzag
naar hot uitspansel.
Op dat zelfde oogenibliik moeten
honderdduizenden van menschen het
vlammend schrift boven het in het
donker liggende gebouw hebbon
eien. Vijf woorden teek enden zich In
roodgloeiend schrift tegen de wol
ken afv
NOG VIJF MINUTEN, REDT UI
Een politieagent, een kerel als een
boom, viel op zijne knieën, bevend
over al zijne leden, en stamelde: „ik
kan ik kan niet op de been
men." En weenend smeekte hij:
help mij op... kan niet.'
Twee agenten namen hen? op
droegen hem weg. Zijne van schrik
verlamde been en sleepten over de
Steen en. Een j onge reporter kreeg
een toeval en werd eveneens wegge
dragen. Nu was het of allen aangegre
pen werden door eene doodelijke
vrees; politiemannen en reporters
liepen wild dooreen en zochten
goed heenkomen. Alleen Erskine
een lange magere brigadier, die op
den directeur toetrad en voor liem
aansloeg, bleven-bij Sir Henry Blount
Het anders rood© gelaat van dien di-
directeur stond bleek en betrokken.
Zijn hand op Eirskine's schouder leg
gende, zei hij:
Gij zijl een dapper man en ik
doe een beroep op uwe hulp, in naam
der wet. Ga links de kerk om, en gij,
brigadier Burke, rechts; kom dian
hier weer bij mij.
De twee mannen gehoorzaamden
ïijn bevel: Sir Henry bleef met de
handen op den rug staan; de letters
waren van den hemel verdwenen.
Erskine had mogelijk een veertig;
Kieters afgelegd; zijne voeten wilden
loopen, maar hij onderwierp ze aan
zijn wil en langzaam schreed hij ver
der in alle richtingen scherp uitzien
de. En daarop hoorde hij ineens een
kreet achter zich de stem van Bri
gadier Burke.
Hij greep den reporter bij den
iarm. Beiden hoorden nu den zwaren
Voetstap en dan hijgenden adem van
een man. Sir Henry kwam bij hen
en viel op zijne knieën. En de doods-
bleeke gezichten der drie mannen
staarden naar boven met ontzetting
Sn hunne oogen.
Op dot oogenblik vingen de .stee-
iien muren van de machtige kathe
draal in den somberen November
nacht de kreten op, door angst,
schrik, afgrijzen uit honderd duizen
den kelen gedreven in alle straten
van Londen, waar men de Sint Paul
kon zien. Want het reusachtig ge
bouw schudde heen en weer; er was
geen twijfel aan: zijne muren bogen
over en de voorspelling zou bewaar
heid worden.
Na die uitbarsting van ontzetting
bleef de menigte zwijgend toezien.
Naar de rivierzijde helt de kathe
draal over, langzaam, rustig, alsof zij
bestuurd werd door eene vaste hand.
Dat was juist het meest ontzettende
van het geval. Opeens zwaaide zij
lieen en weer als een ontzettende bal
lon: al verder week zij uit den lood
rechten stand en eindelijk daar
was de val, gelijk aan die van een
Niagara, van glas, leien, balken,
planken en lood. De lantaarn voor'
aan het gebouw werd ver naar vo-!
ren geslingerd, alsof ze eene lans
was, door een krijgsman in zijn val
naar voren geworpen. Het geraas was
gelijk de losbarsting van eene gehee-
lo batterij; alles in den naasten om
trek was verwoest en in één ontzag
lijken puinhoop verteerd. Honderden
voeten in den omtrek werden perso
nen tegen den grond geworpen; me
nigeen werd gedood door den schok,
ook wel door den schrik; als in de
warreling van een cycloon werden
'daken afgerukt, deuren en vensters
Ingeslagen, terwijl een negen van
eteenen, kalk, glas en stukken hout
tot op een afstand van duizend me
ters in het rond neerviel.
Toen het verschrikkelijk geraas
Verstomd was, hoorde men de milli-
benen stemmen, die huilend, snik
kend, vloekend of smeekend uitdruk
king gaven aan de gevoelens van Lon-
dens bevolking en zich tot in de verst
afgelegen, meest afgezonderde stra
ten voortplantten.
Brigadier Burke stond op. Met de
onderen was hij tegen den grond ge
slingerd. Lachende en dansende ver
wijderde hij zich de arme man was
beuren zou. Tevens gaf hij de beïoïte,
dat de treinen en stoombooten nog
wat gaspaard zouden bi ij ven, om de
bevolking gelegenheid te geven, de
tot ondergang gedoemde stad te ver
laten. En men maakte daar ruim
schoots gebruik vag. Vooral In de
tweede week was de uittocht zoo al
gemeen, dat er eindelijk geen hon
derd persono., iu Londen waren, bru
ten de rijks- en gemeenteambtenaren,
dokters, verpleegsters, verslaggevers,
politie en soldaten, die door hunnen
plicht teruggehouden werden.
Erskine was onder hen, die bleven,
en uithoofde van zijne nauwkeurige
kennis van alle straten en stegen der
stad had men hem toegevoegd aan
den staf van generaal Sir Farad a j
Weyman, den commandant der troe
pen.
To midden der vreeselijke gebeurte
nissen, die de geheeie stad aangin
gen, werden zijne gedachten in be
slag genomen door iets, wat hem per
soonlijk betrof buiten het mysterie
van de oorzaak der algemeene ram
pen, had hij ook eene geheimzinnige
zaak op te lossen, waarin hij alleen
was betrokken.
Er werden te Londen geen©
b aden meer uitgegeven Erskineto
blad verscheen te Manchester en hij-
deed dienst als correspondent. Nacht
en dag spande hij zijn brein in,
maar iets te vinden, dat hem op het
spoor van den verwoester kon bren
gen, maar het was tevergeefs.
Hij had gehoopt hem uit den naam te
kunnen opsporen, doch „Gabriël
Dawn bleek een onbekende te ziin.
En nacht en dag werd hij gekweld
door een geur, die ïn verband stond
met bet mysterie, dat hem persoonlijk
aanging en waarin hij juist den
nacht, der verwoesting van den St.
Paul betrokken was geworden.
Toen hij ten deele weer tot het be
wustzijn was gekomen, naast het lijk
van Sir Henry, had hij een onbepaald
gevoel dat er eene vrouw bij hem
was, die 2ich over hem heenboog, met
een zakdoek hem frissche lucht toe
waaide en hare hand op zijn slaap
!eF».r.ar toen -k'j weer geheel tot
zichzelf kwam, bemerkte hij aeene
vrouw en hij meende, dat hij ge
droomd had, hoewel de lucht van
den zakdoek nog in de lucht om hem
hing. Ook dit, meende hij, zou wei
een spel van zijne verbeelding zijn
doch den volgenden dag ontmoette hij
een collega, die ondanks de alles over-
6 groote gebeurtenissen
ook het kleine opmerkte en hem toe
voegde
Zeg ecus vriend Erskine. hoe
Komt ge aan dien vreemden geur van
parfum
Dat bracht hem weer het gelaat
van een.- vrouw voor den geest, en
eene zachte hand, over zijn voorhoofd
strijkende, en vaster werd nu de
overtuiging bij hem, dat hij toch niet
gedroomd had, en dat hij werkelijk
eene vrouw had gezien. Zij was tot
hem gekomen. Vanwaar Zij had
gepoogd hem in het leven torug te
roepen. Waarom Toen was zij ge
vlucht Om welke reden Wie kon
zij zijn en waar was zij heen
Ergens in deze stad, nu bijna ver
laten en naar het scheen ten verder-
ve gedoemd, was de vreeselijke mis
dadiger, De Man, verborgen. En er
gens ook hield mogelijk de vreemde
vrouw zich verscholen. Ongetwijfeld
was zij eene der velen geweest, die
half krankzinnig van angst, na den
val der kathedraal gevlucht waren.
Een oogenblik was zij hij Erskine
blijven staan, gedreven door de zucht
om hem te helpen, doch de vrees had
haar opnieuw voortgejaagd, en stellig
zou ze nu de stad al hebben veria-
ton.
De poging om den misdadiger ie
vinden to midden van den ontzaglij
ken puinhoop stond bijna gelijk met
een enkelen man op te sparen, te mid
den van de Sahara. Het nauwkeu
rigst onderzoek van de verwoeste ge
bouwen had geen spoor opgeleverd
van bommen of springstoffen om
trent de oorzaak van het ongeval tast-
te men nog steeds in het duister.
Dat vermeerderde de ontzetting
door welke onbekende kracht was het
mogelijk de stevigste geboywen in
een enkel oogenblik met den grond
gelijk te maken
Velen geloofden, dat de aanslag al
sinds jaren was beraamd en dat de
bedrijver met hulp van medeplichti
gen de gebouwen, die tor verwoesting
waren aangewezen, ondermijnd en
door draden, mogelijk ook door
draadlooze ©leclriciteit de mijnen van
een zekeren afstand tot ontploffing
had gebracht. Anderen beweerden,
dat de vernielende kracht was uitge
gaan van een soort rookvrij kruit of
een nieuw uitgevonden springstof,
terwijl anderen aan bovennatuurlijke
krachten geloofden.
Door geheel Europa werden de
groote steden verlaten. De vloten der
andere mogendheden wilden de En-
gelsch© kust biokkeeren, wat echter
dreigde, doch geen Britsche schepen
werden in andere havens toegelaten.
In den avond stond Erskine met
generaal Faraday Weyman, ongeveer
eene maand na de verwoesting van
de kathedraal op een hoek van Hyde
Park. Achter hem in het park waren
de vuren ontstoken tusschen de witte
tenten, waarin soldaten bivakkeer
den. Al de kazernes in Londen wanen
verwoest en de troepen lagen op bijna
alle pleinen en in de parken der stad.
Uit de City klonk het geraas van val
lende muren.
In 's hemels naam, zei de ge
neraal wel voor den honderdsten
keer tegen Erskine, zeg mij, wat
ge van dit alles denkt.
Erskine bleef eene poos lang in dé
donken» straten staren, waait lanta
rens brandden er niet meer in Lon-
krankzinnig geworden. Arthur Ers- i den.
kine raakte Sir Henry Blount's schout Langzaam ging bij met gebogen
der aan; de directeur van politie ï?rd,er' nadMkenae oter alias.
.v n. i - 1 wat er in den laatsten tijd was ge-
om, hij was een lijk. Arthur ErskinebeunJ| richw1f afvrag*nde, wat
verloor het bewustzijn j toch de geweldige kracht kon zijn,
I die zulk eene verwoesting kon teweeg
Avond op avond daarna hoorde brengen. O, kon hij maai- iets vin-
laten hetzelfde vmulljk geluid van' de"' dat ?ran houvast gat In al
i zijne gissingen, iets meer dan die half
ineenstorten in de openbare gebou- ui(gowjscflte naam Gabriel Dawn on-
wen en huizen, waarin zaken wa-,der aan den brief. Geen Gabriel
ren gevestigd. Het eerst kwam het Dawn was te vinden, geen meosch
[hoofdpostkantoor aan de beurt, toenkende zoo iemand. En evenmin kon
de centrale Vtewduuarkt do hankde S^hiodenis .net de onbekende
vrouw tot oplossing brengen.
nerde zich eene slanke gestalte, met
bleek gelaat en den geur van parfum,
meer niets.
Met een korten, luiden lach wilde
hij de afschuwelijke gedachten van
zich afschudden. Eensklaps bleef hij
onbeweeglijk staan. Zijn lach was
beantwoord., eene inenschelijke stern
had in deze verlaten straat weer
klonken De stem van eene vrouw
moest het geweest zijn, en scherp uit-
zi-mde bemerkte hij eene gedaante,
die op een stoep was neergehurkt
voorzichtig trad hij nader.
Wie daar riep hij, met de
hand aan de revolver.
Hij hoorde een snik en zich bui
gend, ontwaarde hij een weenend
meisje, dat langzaam haar gelaat
naar hem ophief, terwijl ze zich dich-
•ter tegen het huis aandrong.
Fm daar merkte hij opeens den
geur, die hem bij gebleven was seder*
den nacht, waarin het schrikkelijk
tijdperk van verwoesting was aange
broken I Iiij greep het meisje bij den
arm en zij staarde hem aan met bleek
gelaat en met van angst opengesperde
oogen.
Wat doet gij hier vroeg hij
op bevelenden toon. Ik heb u meer
gezien. Was het r kt in den nacht,
dat de kathedraal verwoest weid
Ja, ja, nu herinner ik het mij,
riep het meisje. Ik heb mij nog
dikwijls afgevraagd, of gij
Hare stem werd zwakker en begaf
haar.
Zooals ge ziet» ik heb het leven
behouden, hernam Erskine.
Dat verheugt mij, begon zij,
doch begon weer allersmartelijkst té
weenen.
Wilt ge mij uw leed niet ver
tollen hernam de reporter. Ik
zou het gaarne verzachten.
Ze maakte zich los en de armen In
wanhoop omhoog stekende, riep zij
O, Ik kan het niet langer uit
houden, het is vreesol ijk, vrees©]ijk 1
Wat is vreeselijk vroeg
Erskine. s
De eenzaamheid, de angst,
antwoordde zij huiverend. 0 ik
ben zoo bevreesd, ik zou zoo gaarne
wilton vluchten.
Welnu,
pen.
Met een schuwen blik zag zij hom
aan er kwam een uitdrukking van
hoop op haar gelaat, hoewel hare Iin
laat mij u daartoe hel-
Ivan Engeland, de beurs en het stad
huis.
En telkens gaf de onbekende mis
dadiger wel veertien dagen aaneen
fijne waarschuwing ann Oen hemel
jran wat er den volgenden avond ee-
Toch kon hij het denkbeeld niet van
zich afzetten, dat er tusschen beide
mysteries eenig verhand bestond, al
kon hij geen geldige roden daarvoor
bijeenbrengen* Wat wist hij ook
eigenlijk van die vrouw Hij herin-
op haar gelaat, hoewel hare lin
nen nog beefden, als die van een ang
stig kind. En inderdaad, ze kwam
Erskine in het geheel voor als een
kind en uit zijn geest was het denk
beeld verdwenen, dat zijn mysterie in
verband kon staan met dat vreeselijk
mysterie van het verwoeste Londen'.
Ik zal alles doen om u te helpen.
Gij kunt mij ten volle vertrouwen,
zei hij bewogen. Maar zeg mij, hoe
kwaamt ge bij de kerk in dien af
schuwelijken nacht
Ik vluchtte, antwoordde zij.
Juist zooals Ik mij had voorge
steld, zeide hij glimlachend en
ge zettet uw vlucht voort, nietwaar
Niemand, die u dat kwalijk kou ne
men.
Zij scheen de bedoeling van zijne
woorden niet te vatten en vervolgde
Ja, ik vluchtte het is zoo
treurig om het te zeggen van mijn
eigen broeder. Ik bleef staan om te
trachten u in het leven terug te roe
pen, maai hij kwam en nam mij mee:
En waarom moest gij om uw
broeder vluchten
Omdat hij mij zoo beangst maak
te. Ik dacht, dat hij krankzinnig zou
worden.
Dat Ls in dien nacht met menig
een gebeurd, zei Erskine, en zijne
stem klonk somber bij de herinnering
aan de verschrikkingen van den eer
sten avond der verwoestingen.
Het verwondert mij niet, zei
het meisje, maar mijn broeder
scheen mij voor dien avond al reeds
zoo zonderling toe. Toen echter kwam
hij mij als volslagen krankzinnig
voor.
Hare woorden maakten op Erskine
een geweldigen indruk. Sterker dan
ooit drong zich de gedachte bij hem
op, dat er toch verband was tusschen
zijn persoonlijk avontuur en de ver
woesting der stad zijn hart klopte
sneller bij de hoop, dat hij eindelijk
den draad in handen zou krijgen, die
naar de ontdekking leidde van de nog
te wachten rampen.
Hebt ge geen ouders vroeg
hij, leeft gij aileen met uw broe
der
Mijn vader en moeder zijn al
lang geleden gestorven, zei ze be
droefd. Ik woon alleen met mijn
broeder Gabriel.
Gabriel. Hoa is zijn andere
naam vroeg Erskine, die met
moeite zijne ontroering kon bedwin
gen.
Gabriel Dawn, mijn naam is Mi
riam Dawn, antwoordde zij.
Hij keerde zich om, zoodat zij zijn
;elaat niet kon zien en mompelde
Gabriel Dawn 1.... Gabriel Dawn!
Het is, alsof ik dien naam tneer heb
gehoord.
En zich tot het meisje wendend,
vroeg hij
En wat deed u vreezen, dat uw
broeder krankzinnig zou worden
Zijne woorden en daden. Dien
avond ging ik laat uit, want hij had
vergeten mij in mijne kamer op te
sluiten, zooals hij gewoonlijk deed.
Ik was vast besloten naar een dokter
te gaan en hem van Gabriel's toe
stand op de hoogte te brengen, en
dan te vluchten. Zoo kwam ik tus
schen de menigte, toen de kathedraal
neerviel en op de plaats, waar ik u
vond. Maar Gabriel kwam en nam
mij mee naar huis terug, en nuo,
help mij, ik ben zoo eenzaam en zoo
angstig.
Zij barstte in tranen uit, en Erskine
nam haar bevende handen in de zijne,
trachtende haar door woord en blik1
tot bedaren te brengen.
Ik vrees, dat uw broeder niet
goed voor u was zei hij.
0, maar dat was hij vroeger wel,
riep zij. Hij was zeer goed, tot
dat hij zoo vreemd begon te doen. Ik
verdenk liera van iets vreesdij les,1
sinds
Sinds wanneer, en wat denkt ge
v an hem
Maar hoofdschuddend hernam zij
Ik kan het niet zeggen, dat kan
zoo niet zijn, Gabriel kan onmoge
lijk.... O, breng me naar een dokter,
dien ik naar mijn broeder kan sturen.
Hij kun misschien beter worden, dan
zal ik hem srneeken mij uit deze vree
selijke stad te brengen.
Dat wil ik, hernam Erskine.
Waar woont uw broeder
op
een
In dit huid-
Erskine legde zijne hand op haar
schouder.
Miriam Dawn, sprak hij
©rnstigen toon, zeg mij, hebt
nooit vermoed, dat uw broeder be
trokken was in de verwoesting der
stad
Zij week van Jiem terug.
0 ja, snikte zij, dat was het,
hot was te zwaar om te dragen. 0
Gabriel I Gabriel
Zij greep zijn arm, alsof ze
steun noodig had.
Ja. dan is mijn arme broeder
krankzinnig. Wat zal, wat moet ik
doen
Vertel me alles, en ik zal u hel
pen. En als hei. waar is, dat uw broe
der niet toerekenbaar ls, kunt ge heim
van een vreeselijk lot redden.
Ik geloof, dat ik u kan vertrou
wen, en dat gij mij zult helpen, daar
om wil ik u vertellen, wat ik weet.
Gabriel is een geleerde, die belang
rijke uitvindingen heeft gedaan,
waarvan ik niets begreep. Ik nam
zijn huishouding wgar, doch hij zelf
deed hij alto boodschappen als hij
uitging, vermomde hij zich. want hij
hield er niet van, dat de menschen in
de straat hein zouden kennen. Hij had
een klein inkomen, groot genoeg even
wel voor onze behoeften en voor wat
hij bij zijn arbeid noodig had. Hij
was altijd stil en teruggetrokken.
Nooit wilde hij een van zijne uitvin
dingen verkoopen, omdat, naar hij
zich inbeeldde, de strijd van het geld
de vloek der wereld was. De wereld
:iep verkeerd, zei hij, en daar moest
een eind aan komen want eenmaal
zou er een krachtige man opstaan,
die alleen zou volvoeren wat toen mé
nigte zwakkelingen niet konden. En
telkens werd hij droeviger en afge-
trokkenervoor mij werd hij hard,
en was hij niet meer een liefhebbende
broeder, doch een strenge bewaarder.
Zijn vreemde woorden maakten mij
angstig. Op een avond hoorde ik hem
in zijn kamer lachen en roepen ik
trad binnen en hoorde hem jubelen
,,Ik heb het gevonden Op mijne
vraag^ wat hij gevonden had, zei hij
„Dit 1en hij wees mij op eene ma
chine, die wel Iets weg had van eene
camera. „Daarmee", riep hij uit,
„kan Ik de kracht bedwingen, waar
van he t bestaan van menschen en
werelden afhangt, de zwaartekracht.
Nu heb ik de wereld in mijne han
den." Doch hij werd weer kalm
zund mij heen, zeggende, dat hij on
zin gesproken had. Van dien avond
ai word het steeds erger met hem
hij zwierf des uachts in de straten en
klom op het dak Diet zijne camera, en
o...„ dat alles gebeurde juist in den
tijd der verwoestingen.
Zij brak weer in tranen uit en
Erskine deed zijn best haar te troos
ten.
Ga met mij mede, zei hij.
Een levendig rood kleurde haar
wangen, toen ze hem verwonderd
aanzag en vroeg
Waarheen
In de wijde, gelukkige wereld,
antwoordde hij, weg uit deze straat
en stad van duisternis.
Kan de wereld nog gelukkig
zijn vroeg ze.
Ja, hernam Erskine ernstig.
God regeert de wereld en zijn doel is
niet te verijdelen door het werk van
.een mensch, wie hij ook zij, noch door
dat van millioenen menschen. Ga
mee ik zal u op eene veilige plaats
brengen. Ik beloof u, terug te keeren
en uw broeder op te zoeken, om een
eind te maken aan dezen tijd van
verschrikking.
Zwijgend, met vol vertrouwen ging
ze mee. De hamel was helder gewor
den, de sterren werden zichtbaar
door den mist, dien een zachte wind
wegdreef. De geluiden uit de city kwa
men tot hen zij hoorden in de verte
het geroffel van trommen en het ge
schetter van trompetten. Ze gingen
naar het kamp in Hydepark, waar
Erskine het meisje toevertrouwde aan
de hoede van miss Many Mursay, een
bekwame verpleegster, die in de stad
gebleven was ter wille van een jong
geneesheer, met wien zij later huwde.
Daarop ging Erskine weer uit om zijn
taak te vervullen. Generaal Weyman
was naar Green park gereden hij
zou binnen een uur terug zijn en de
reporter liet een briefje voor hem
achter.
Hij wandelde terug naar liet huis
bij de rivier. De straatdeur stond nog
half open, zooals bij Miriam's ver
trek. Zoo voorzichtig mogelijk ging
hij naar binnen, de trap op naar de
eerste verdieping, waar volgens het
zeggen van Miriam haai* broeder zijn
werkplaats had. Spoedig had hij het
vertrek, waarin een olielamp brand
de, gevonden. Hij zag er bijzondere
instrumenten en machines, die hem
onbekend.- waren, hoewel hij niet on
bedreven was in werktuigkunde. En
kele waren van staal, anderen van
glas of kristal, weer anderen van zil
ver of een metaal, dat hij niet kende.
Boeken, teekeningen, kaarten, ge
reedschappen lagen over den vloer
verspreid. Dicht bij het breede, zorg
vuldig met gordijnen gesloten ven
ster stond een tafel met papieren,
waar Erskine zich over boog.
Doch op dat oogenblik hoorde hij
voetstappen op de trap. Snel liet hii
zijn blik door de kamer gaan. In zijn
nabijheid hing een gordijn, waarach
ter hij zich verschool de revolver
hield hij in de hand. Weer hoorde hij
de voetstappen op de trap, een slee
penden tred en een heesclie stem zei
Ik wou, dat het gedaan was, ik
ben zoo moe.
Een buitengewoon lange, magere
man, met lijkachtig gelaat, waarin
een paar met bloed heloopen oogen
schitterden, kwam het vertrek bin
nen. In zijn rechterhand droeg hij
een instrument, dat op eene camera
geleek, zooals die door photografen
wordt gebruikt en voor geïllustreerde
bladen kiekjes nemen. Hij ging- recht
op de tafel aan en Erskine, bij wien
alle zenuwen gespannen waren,
sprong op hem toe en riep uit
Beweeg u niet 1
De man liet een heesch geluid hoo-
ren en hield de vingers van beide
handen om zijn instrument. En eens
kwam de gedachte in Erskine op
Moet ik haar broeder dooden
Hij liet de revolver vallen, greep het
hem onbekende voorwerp en „slingerde
hot op den vloer, waar het neersmak-
te met een gerinkel als van brekend
glas.
De man stiet oen kreet uit als een
wild dier, maar na eene korte worste
ling maakte do reporter zich meester
van. beun hij duwde hom op den
vloer en bond hem stevig vast.
Met een wilden blik zag de bver-
wonnen» hem aan.
Uw lichaamskracht is grooter
dan do mijne, antwoordde hij hij
gend, maar ik heb mijn toeken op
de wereld gelaten, voor nu en voor
altijd.
Erskine stond op het punt hem een
verontwaardigd antwoord te geven,
toen zijn oog viel op een vol perka
ment op de tafel. Hij nam het op de
oogen van den geknevelde vlamden.
Dat het mij vergeven moge wor
den, als ik verkeerd handel, zeide
Erskine, 'terwijl hij het perkament in
de vlam der lamp hield.
De man kromp meen, alsof het vuur
zijn lichaam raakte; wat Erskine tot
asch had laten verteren, was de for
mule, waarvan do man zich bediende
om het instrument en de stoffen te
vervaardigen, waarmede hij zoo vree
selijke verwoestingen had aangericht,
het Instrument, waarmede hij de wet
der zwaartekracht aan zijn wil onder
wierp. Die voor de wereld zoo nood
lottige kennis mocht aan niemand
worden overgeleverd.
Ellendeling, riep hij den over
wonnene toe. nooit zult ge weer in
de gelegenheid zijn uw helsch bedrijf
uit te voeren l
- Ik heb gewerkt naar mijn krach-1
ten. Mijn dag is voorbij en ik laat het
aan anderen over, om de wereld ver-
dor te hervormen, antwoordde de
gevangene op vermoeiden toon. Ik
ben tevreden. Maar ik heb nog een
zustor, arme kleine 1 Zal do wereld
goed voor haar zijn Ik durf er niet
aan denken 1 Arme. Miriam, vaarweL
T© laat om het te kunnen verhinde
ren, zag Erskine dat „De Man" ziin
rechterarm had losgemaakt en iets in
zijn mond stak.
Hij sprong op hem toe.
Te laat, steunde Gabriel Dawn
Miriam 1
Ik zal haar beschermer zijn,
riep Erskine, want ik heb haar
liof 1
Een glimlach verhelderd© nog een
maal het gelaat van den ongelukkige»
krankzinnige toen sloot hij de oogen,
eon stuiptrekking kwam over hom, en
alles was voorbij.
In de straat hoorde Arthur Erslcin©
dreunend© voetstappen. Generaal
Weyman was gekomen met een deta
chement soldaten, naar aanleiding
van het briefje, dat de reporter hem
geschreven had.
De wereld ademde weer rustiger en
twee menschen, die elkander lief had
den, sloten een verbond om elkander
gelukkig te maken.
(„Centri")
DAMRUBRIEK.
HAARLEMSCHE DAMCLUB.
Alle correspondentie deze rubriek
betreffende, gelieve men te richten
aan den heer J. Meijer, Kruisstraat 34.
Telephoon 1543.
Probleem No. 106, motto „de Schild
wacht", met klein naspel, opgedra
gen aan den Heer J. Jacobson Azn.,
door Dubbeldammer.
Zwart
«L
up
'i1
W."
'W
SS
jjg
3
wm
jgj
m
i •-
éi';-
mp
JP
fil
mp
i!
Zwart schijven op 5, 7, 9, 10, 12, 15, 17, 20, "27, 45 en dam op I
Wit schijven op 16, 19, 23, 28, 29, 30, 38, 39, 44 en 47
Probleem No. 107, van den Heea
P. J. Eype.
27, 28 - 23, 38 - 32. 33 2, 26 19,
47 181
Oplossing probleem, motto „Ar
beid Adelt": Wit 39 - 33, 34 - 30, 24 -
20, 47 - 41, 32 - 27, 22 2, 2 4 daar
na het naspel a. v.
Wit
Zwart schijven op 2, 8, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 17, 19, 20, 21, 22, 24, 26, 27 en 35,
Wit schijven op 25, 29, 32, 33, 34, 37, 38, 39, 40, 41, 43, 45, 46, 47, 48 en 50.
Oplossingen worden ingewacht ui
terlijk Dinsdag 14 Dec. a.s. aan bo
vengenoemd adres.
Oplossing probleem, motto „Mijn
Eersteling": Wit 43 - 39, 45 - 40, 31 -
Wit: 46 - 41. 41 - 37 37 - 32, 4 36, 36 - 41, 32 - 27, 41 - 14, 27 18.
Zwart: 6 - 11, 11 - 17A, 26 - 31B, 5 - 10. 21 - 26. 10 - 15. 17 - 22L 26 - 31,
14 - 46.
15 - 20.
18 - 12, 12 - 7 7 - 2, 2 - 16, 16 - 49. 46 - 37!
20 - 24, 24 - 29, 29 - 33, 33 - 39, 31 - 36,
Wit 4 15, 15 - 10, 10 - 5 32 - 27, 27 - 21, 5 - 46!
B Zwart 5 - 10, 26 -31, 21 - 26, 31 - 36 26 - 31, 17 26.
Wit 37 - 32 4 15, 15 - 10, 10 - 5, 32 - 27, 27 - 22, 5 - 23,
A Zwart 11 - 16, 5 - 10C, 26 - 31, 21 - 26, 31 - 36, 26 - 31, 16 - 21, 21 - 27.
23 - 1, 1 x 23!
27 18
Wit 4 36, 36 - 9, 9 - 3, 32 21, 3 - 26, 26 - 42, 42 15
C Zwart 26 - 31, 5 - 10, 10 - 15, 21 - 27, 16 27, 27 - 32, 15 - 20, 32 - 37,
15 - 471
Wij geiooven met oovenstaande va
rianten voldoende te hebben aange
toond dat Wit in bet naspel steeds de
winst kan verkrijgen.
Beide problemen zijn goed opgelost
door de Heetren L. F. Wiegman, Sche-
veningen, Joh. N. Arendsen, Joh. H.
Blom, F. v. d. Booren, R. Bouw, W.
van Daalon, P. J. Eype, P. Geldorp,
Th. S. Germans, G. P. Heck, J. Ja-
cohson Azn., D. G. Koning, Patrizlo
Oltolini, W. J. A. Maüa, C. L. Na
gel, C. Seirodinl, E. H. Schouten, F.
Th. Timmer.
De Haarlemsche Damclub ml we
gens het St. Nicolaasfeest, a.s. Maan
dagavond hare gewone bijeenkomst
niet houden, ook de Cursus voor jon
gelieden «al dien avond niet plaats
hebben.
RECTIFICATIE VERSLAG MATCH
AMSTERDAM—UTRECHT.
In Haarlem's Dagblad kon men de
zer dagen den uitslag lezen van de ge
houden match tusschen de damveree-
niiging Amsterdam en het Utrechtsch
Damgenootschap.
Aan het slot daarvan word gemeld,
dat Amsterdam deze Match had ge
wonnen met 21 tegen 19 punten; dit
is niet juist.
De totaal uitslag was als volgt:
Bij de eerste ontmoeting won Am
sterdam met 11 tegen 9 punten; bij
de tweede ontmoeting won Amster
dam met 12 tegen 8 punten, zoodot
de Match in 't geheel door Amster
dam werd gewonnen met 23 tegen 17
punten.
