BIJBLAD VAN HAARLEM'S DAOBLAD
Ï8« Jaargang.
i.Vr£KDAG 7 OCTOBER !»;1
No. 8680
DE ZATERDAGAVOND
HAARLEM'S DAOBLAD KOST
fi.20 PER 3 MAANDEN
OF 10 CENT PER WEEK.
AD i*1 INKT PA TIB GROOTE HOUTSTRAAT 55.
DRUKKERIJ ZUIDER BUITENSPAARNE 6.
IN HAARLEM'S DAGBLAD ZIJN
ADVERTENTTÊN DOELTREFFEND.
ONZE ANNONCES
WORDEN OPGEMERKT.
Het Rijke Natuurleven
EEN MOOIE HEESTER.
In een appelboomgaard, waar ons
volledige volmacht .s gegeven, zijn
we plotseling vergeten, dal ook de;
kleine vruchten waarde hebben, wc
danken er ten minste niet aan, bo©
we later 'naar aoo'n roodwangig ding
kannen verlangen en verwaarioozon
alles, wat maar een klein plekje
wormgaatje vertoont.
Zoo bijna gaat het ons in den zo-
mor in den bloementuin. Te midden
van fijngbtinto en zoetgeurende
zen vergelen we kleine lobelia's naast
riddersporen en nionnikkappen, breed
uithangend© stamgeraniiunis en Ivoin-
dordklokHigo fuchsia's, slaan we geen
oog op do toch zoo dankbaar bl<
do madeliefjes en gelijk met de sterk
opdringende grassperen worden ze
door zeis, scliaar of machine van hun
voetstuk geworpen en weggeharkt.
Al weer een bewijs, dat de waarde
der dingen zeer betrekkelijk i:
Zuo komt het ook, dat we nu met
voel mcor belangstelling kijken naar
de planten, die we in heit bloementij
maar als vuil ug of afsluiting bescliou
wen. En ze verdienen wel een beetje
genegenheid.
Wat een zorg besteden we aan om
zo palmen en varens, aruuea'r
rozen. Geen tocht, goon stof, beste
aarde en zorgvolle begieting en dan
vaak neg teleurstelling.
Vergelijk daarmee eens de wormig©
zorg voor bovengenoemde kruiden
heesters, let dan op hun bloei en hun
muehlemschat en ge zult hot begrijpe
lijk vinden, dat ik graag een paar
bladzijden aan dito verschoppelingen
wijd al was het maar alleen ter wille
der rechtvaardigheid1.
Een paar van hen, de Weigela's en
do radij sappel Ij es of sneeuwbessen
zijn nu vooral nog een Sieraad
den tuin.
ikj S£i'2tS kciit kü allen na een
kleine signalementsopgave.
Het zijn die heesters, wélke het
lieele jaar door bijna prijken met
tien tat twiii'tigbloemigo trossen van
rose- of ï'oode trompctbloemen on d'e
met hun halfviltige, halfgladdo bla
deren veel worden gebruikt votfr bo
vengenoemde doeleinden.
Op zich zelf verdienen ze niet meer
dan andere planten een afzonderlijke
beschrijving, maal' hun groot© gewil
ligheid, in het leveren van bloomen,
vooral in hel najaar geeft hein ioLs bij
zonders.
Die vijfslippige kelken; ongeveer 3
cM. lang en 2 c.M. wijd, zijn in hun
jeugd donkerrood gekleurd. De slip
pen vormen dan oen vijfribbig muts
je, dat een wonderlijken inhoud bo
schermt.
In dat kleine karmijnkleurig koe
peltje zitten zes staafjes op do ont
plooiing van het knopje te wachten
De zon koestert het aan aile kanten
en in dat kleine broedkasje 'is
stempel do aanvoerder van het
schermde zestal.
In het eerst, als het knopje hog
klein is, vertoouen uieeldraden en
stempel nog geen neiging om vootr
den dag te kómen-
Buiten is n el die koesterende warm
te, waarvan binnen wordt geprofi
teerd en daarom doen z© maar geen
moeite, maar eindelijk toch wordt het
verlangen te groot en de stempel, een
dik knolsje op een teer steelt je, dringt
togen het mutsje, uit alle macht.
llij is ook het eerst rijp en op een
goeden morgen steekt er klein klov©-
rjg bolletje boven de bloem uit.
De zoo lang versperde uitgang is
dan toch eindelijk gevonden en na
«enigen tijd heeft het mutsje zoo'n
groote vormverandering ondergaan,
dat we het niet terug kennen.
Het is in vijf breede slippen uiteen
gegaan en plotseling is de geheimzin
nig© diepte in het bloembokerljc voor
iedCr toegankelijk
De bijen vinden dat een genot en
ook de diklijvige, zwaar gonzende
hommels nemen een duikje en ver
dwijnen in den honingkelder.
Hun werk daar behoeven wij niet
moer tol in bijzonderheden te beschrij
ven. In heel wat artikeltjes deden wij
dit reeds, maar toch, er even op wij
zen kan geen kwaad.
Merkwaardig is de wijze, waarop
dat gonzend gedierte wordt gelokt.
Bij het langevlicgcn moeten ze de
bloem opmerken.
De tientallen zitten dicht bijeen en
hu is het aardig te zien, hoe door ver
schillende nuances van dezelfde kleur
pen opvallend' effect wordt bereikt.
De knoppen zijn, zooals ik reeds
Ki, donkerrood, de pas-geopende
bloenieh zijn van buiten iets lieliter
gekleurd, terwijl de binnenzijde der
slippon vun licht rose tot wit varieert.
Daardoor ontstaan er verseh.llende
licht en donkergekleurde plekjes, die
met liet wit van den stempel en het
geel der meeldraden een schitterend
geheel maken.
Hebt ge al eens vruchtbeginsels aan
uw, wdlgeJia gezien?
Misse lit en wel, maar een feit ïi
het. dat ze lastig zij'n te ontdekken,
Als ge de bijna uitgebloeide bloem
losmaakt uit de vijf groene slipjes,
<iie samen den kelk vormen, blijft er
slechts een groenachtig steeltje over,
dat. aan één zijde eenigsans rood
geklemd. Van cell vrucht is geen
spoor te ontdekken, ten minste wiet
bij oppervlakkige waarneming.
Snijdt ge echter met eeoi fijn mesje
dut steeltje in de léngte door en be-
ü/ijM ge het dan door een vergroot
glas, dan is het raadsel opgelost.
Een heel groote hoeveelheid witte
eitjes ligt daar, mooi gerangschikt,
bijeen. Die kleine langwerpige dingen
vallen i'n hun beseliefdenheild niet op
on daar zij bij ma nooit rijp zaad le
veren, voor de- najaai'sstormen ons
uit don tuin verdrijven,* wordeai ze
zo-ldcli opgemerkt.
In dezen tijd is do weigelia nog
een sieraad voor den tuin. De broeide
bladeren ziju zoo fiGsch, dat ze nog
aan geen najaar doen denken.
Hoel voc-1 hadden ze in den zo
v;aiti droogte en lm lie te lijden.
Hun kracht was verminderd, zoo-
dat zo slap jieerhiiigen, maar gebtro-.
ken was z^nog niet en na oen paar
frissche buiien zijn zo weer geheel be
komen, zoodat zo nu, ais waren ze
nog in. hun eerste jeugd, breed uit
staan en spotten niet koude en wind.
Zoo zullen ze het nog een heelon tijd
uithouden en naar hun uiterlijk te
oordeellen, zullen er heel wat nacht
vorsten moeten samenwerken, om
overwinning to behalen.
Nu ia hoi neg zco ver k-w. En-keie
frissche bloemtrossen hebben zich
mot jeugdig© kracht ontwikkeld en die
nujaarszoiiaetjes, die zij gretig op-
va'ngen worden benut om tot volto
ontplooiing en fijne ikleurnnaaicco
ring te geraken.
II. TEUSENS.
Rubriek voor Vrouwen
Over Gezond- en Schóowheids-
loer bij do Japansche vrouw.
Hot is al lang een uitgemaakte
zaak, dat het heldere teint, do schit
terende oogen, het slanke, buigzame
IVguur ou het hoele bekoorlijke wezen
der Jupansehe vrouwen over het al
gemeen het gevolg moet wezen van
haar hygiënische levenswijze.
Hot is niet gemakkelijk den indruk
weer to geven, dion deze donkere
schoonheden op het Europeesch ge
moed maken! Men zou dan voortdu
rend moeten spreken van de groote,
zacht-bruine oogen, die u zoo oprecht
en kinderlijk aana'en, van het haar,
dat zoo zacht als fluweel en zoo don
ker als de nacht is, van een uitdruk
king op het gelaat, zóó kalm en verhe
ven, als een zonniige Julidag en van
een gestalte, zoo ongedwongen, na
tuurlijk élégant als die van een
kind. De handen en voeten moeten
opvallend klein en gracieus zijn.
Maar wat nog van het meeste be
lang is het karakter moet zóó
zacht en innemend zijn, dat de Ja-
pansche vrouw voorzeker aanspraak
mag maken, de liefelijkste natuur te
bezitten, onder al haar zusteren, de
lieele wereld overi
.Altijd koinen ze u met vriendelijk-
glim lachend gelaat tegemoet en haar
opvoeding en levenswijze moeten de
ze volkomen aeJfbeheersctring toch
wel te voorsclüjn roepen. Daarom
zullen we ons eens even nader ver
diepen in haar hygiène.
De Japahsche vrouw eet geeai brood
en slechts weinig vleesch; zij bestaat
hoofdzakelijk van rijst. Ze baadt rneer
dan ©enige under© vrouw; dikwijls
drie maal per dag. Ze leeft eigenlijk
altijd in de frissche buitenlucht, want
ook al bevindt ze zi ch binnenhuis dan
is ze nog maar door een dun blad pa
pier- van do lucht gescheiden. Nooit
vermoeit zij zich dooi- zware lichaams
eofeningen. Zoetigheid eten ze haast
niet; maar veel slappe thee drinken
Ze slapen op matten, al of niet mot
een vrij hard hoofdkussen; ze laten
zich veel masseeron. Dat liaar huid
zoo glad en fijn is, moet wel een go
volg zij.n vaïi haa'r eenvoudige levens
wijze. Zooals gezegd is, leven ze
hoofdzakelijk van rijst, visch en ooft
Wel wordt er veel suikergoed bereid
in Japan, maai' dit is uitsluitend
voor vreemdelingen.
De Japansclie baadt lizi lauw wa
ter. Wel wordt er veel gefabeld van
het kokend heete bad, dat zij zouden
gebruiken, maar dit was dan zeke"r
zóó ten tijde van de Mikado's.
De kleeding bedekt het lichaam
overal even los en gemakkelijk zoo
dat nergens een storing in dein bloeds
omloop plaats heelt.
Haai' sLappe thee drinken-ze zonder
eene toevoeging van suiker, melk of
citroen. Gemasseerd wordt haast elke
Japansche; ze lxouden er een maseeus
of masseuse op na, als wij oen naai
ster; die is eenmaal eene onmisbare
pérsoonlijklieid in haar huishouding.
Haai' haiMen moeten ook van een
bijzondere schoonheid zijn; tweemaal
per dag wasschen ze die: eens in
wa'rm water en eens in olie, om huid
e'n nagels zachter te maken. Ook
worden de handen gemasseerd, of
kever de armen, te begiixnen op do
hoogte der ellebogen. Ze zijn eenmaal
Ik heb op het oogenblik geen mo-1 vonden. Bovendien was lnj zoo be
del noodig, kreeg zij ten antwoord.
Leg uw kaartje maar op de tafel.
Ik ben geen model, hernam An
nette koeL lk ik kwam hier aJleen
om...
Nu rees de man van achter zijn
verschansing omhoog, nam de pijp
■nderend geweest, voor haar mu
ziek:
Mij dunkt. is prachtig zei ze.
Het gelaat van den jongen man toe
kende meer verwondering dan vreug
de.
Waarlijk? vroeg hij. Dan kon ik
gelukkig sterven, ten minste, wan
neer gij m toestaat beneden te ko-
oiii naar de liederen te luisteren.
uit zijl» meaid en schoof den stoel ter
welke gij -©maakt hebt.
Pardon, zei hij. \V:1, ge zoo g od, q zoudt op den vloer stam-
zijn plaats te nemen? ron, merkte Amict') op.
Hoe Vreemd is de natuur toch in J Zoolang ik leef, stamp ik niet
de verdeelt ng van haar gaven, Niet' "-ter op den vloei', betuigde de ge-
alleen Md die ongovoelig© vloerklop-j utvcn lomperd. Ik begrijp niet, hoe
pw OOOI umgeiMiiu slem. maar Lo-"'«'"■''W' ^i.ilee kmmoii i k-mon.
1 - Vriendschap is ui Chelsea spoedig
ven."ui nog een innemend uiterlijk. sc5|„,e„. uinncn rijf kvvnrtieV wiel
Hoewel eenigszins slordig gekleed I z;, ^at de jonge man Ahm ikverley
en mot verward overeind staande ha-j >-ti<\ dal hij niet geheel van zijn
maakt hij oen goeden ind'rnk,
dat moest Annette bekennen. Hoewel
boos, was zij eerlijk.
Ik daoht, dat er weer een mo
del was, legde li ij uit. Sedp'rt ik liter
woon, komen er zoowat tien in een
uur. In het eerst hinderde het mij
niet, maar fladat het. achttiende kind
uit het zonnige ItaliB zich had aam-
ge»™ een vriendelijk geacht to gemeld .iiMakte hel mij «nnwnchtlg. ï.l'"hij'fSi
ïn, dat ze het nooit fronsen; en Annette had met een koele uitdruk-1 nim'slagen slechts toe aan luvand-
king geluisterd. willigheid of do-1- van het pu-
liet spijt me, zei ze toen op can j bliek, Zij was zoo gewoon filers te
toon, waarvan hij liet zijne kon ne- hooren klagen over mistend© verdien-
dat mijn spel u gehinderd heeft. I s'e J" sehfihlen op „lamlendige beoor-
zóó
zetten,
ook zelden zol men een Japansche
met rimpels in het gezicht zien. Als
men Mar het geluk ontneemt, ont
neemt men haar ook haar bekoort ijk-
heïdl Maar van nature is zij opge
ruimd1; die opgewektheid schijnt haar
Geen Japansche
beid behoefuo te leven, omdat hij wat
geld van zichzelf bezat, en hij liet dui
delijk merken, dut hij dit lang niet
onprettig vond. Vun het begin van
het gesprek behaagde hij haar; zij
vond dat hij een bijzonder soort was
ouder de schilders zonder bijval. Ge
heel anders dan haar neef, Reginald
Sellers, die in hetzelfde gebouw ook
een atelier had, en soms even aan-
ipte oni met haar koffie te drinken
Men zou gedacht hebben dat alleen
deelaars"', dat het haar
verraste van Beverley te v
oen Eskimo in zijn winterpak onver-<lat, hij wat zijn «tukken aangaat! het
BChSJlig zou zijn voor haar ijskoude? publiek «clijk gaf. Niets kon hem
krijgt het ooit op de zenuwen, zij zal' houding, doch de 'onafu blocf er nietj «"«er in haar achting doen rijzen,
nóóit scènes maken, ia nooit opgewon- minder voórkommd ouder. want zij haatte niets zoozeer als dat
den, altijd even kalm. Netheid ie eon Hpt spijt me. herhaalde .Annette,utevei'ï"-u!!
•ham- grootste vrouwelijke deugden;» en de temperatuur was ven- onder wpl R,0W6enJ en slaneloóze nachten
ze kleedt zich met smaak, maar be-1 huil, dat m'n spel u gehinderd liceft. doorgebracht .als baar werk was of-
sleedt daar ook veel tijd aan. Tegen- j lk woon in de kamer beneden u en' pvwwov. maar - tegenover een
wooadig is de Japansche vrouw vootr' ik boorde u stampei). vreemde was zij altijd even opgewekt
haa'r deen ook zéér geeinamca-O, neen, antwoordde do jghg© - 011 vxoolijlt.
peerd, maai- haar aangeboren élégan-, man ,tk houd ervan, werkelijk. \®or oy,1{ct z? z!';h oc,ll,-'r
- heden over haar tcloiirstellingcn uit.
co c-n hare lieftallige manieren ver-. Wftawm stamptel gij dan op don v<ïvtel«lö hein van ouharinhartigc mii-
West ze gelukkig 'nietl vloer? vroeg Annette, zich omkeetren- ziekuitgovers, van doniocilijuheid iets
Hel inhoopen doen «is- «en lieve-1 do om hoon te gaan. Hot ia slecht g< <lnikt to krijgen zonder v ooiuitbc-
iiugsbezigheid dei' Japansche dames! I voor. mijn plafond, zei zo over haar 1 taliug, van
jai do leivenstedóh heeft m«n (Tan i ^"omlcr, lk hóóp, dat ge mij niet thigen orntrent don verkoop,
ook wol degelijke, volgens Europeesch kwalijk neemt, u daavaan te heri.nne-i AI;l;ir de liedeien, die x» w-'f "ui
model inswichl. -rojhuto, rem Gotoded doft i dSfSiU—l» 'y'
de kostbaarste dingen te verkrijgen* 0 noen, maar een oogenblik ja> ^rie, doch daar is hei bij
die d.kwijls op <le meest
smaakvolle wijze ten geschenke wer
den aangeboden: nl. op een verlakt
presenteerblad en overdekt door een
kleed van Japansche zijde, met zel
den prachtig beschilderd
duurd! - was in het geheel ni et
Het koopen echter is een heele slagl benauwd.
Japan, want de koopman begint
nog altijd met zeker wel zeventig pro
cent te overvragen en zóózeer verze-
'kert bij u, dat hij het niet billijker
ga niet lieen.
Ze bleef staan. Hij glimlachte
haai- vriendelijk tegen. Zij merkte on
willig op, dat zijn glimlach aange
naam was &n zijn geheel© houding
gebor-begon baar nog boozer te maken; hij"
- 1"--' - er'.egen
gebleven.
ze niet verkocht?
Neen, ziet ge, een lied wordt niet
verkocht, tenzij hét wordt gezongen
door iémand, dio zeer goed bekend ts.
En men belooft wel het te zullen zin-
j gen, maar houdt zijn woord niet. Men
01 kun o zoo weinig opaan van wat een
ander zegt.
Kijk eens, zeii hij, het spijt me! Noem mij hun namen, zei Be
Mi-, majir 't zit zoo. Ik houit vojiVcrlt" lk '»1 morwn Uii Hou rond-
gaan en z© allen doodschieten. Maar
nt daar niets
muziek, maar gij speeldet geen wijs
je, liet was altijd weer aan hetzelfde.
kan doen, dat gij haast er in zoudt lk was bezig een motief te ma-
looped; maar waarlijk, de Japansche ken, antwoordde Annette mot woar-
j'ouw gebeurt dit zelden.
Met het grootste geduid pingelt zij
het zoo long af, tot zij het begeerde
heeft en ook vóór geen stuiver meer,
dan zij zich oorspronkelijk voorge
steld Md, te besteden!
MARIE VAN AMSTEL.
De man van boven.
Het stampen op den Vloei- in de ka
mer boven haar had op de houding
van Annette Brougham drie verschil
lende uitwerkingen. In het eerst ge
voeld© zij zich er eenigszins door ont
stemd. Verdiept in het oom poneoren
van een wals, had zij liet maar hall
bewust gemerkt. Toen werd
haar als een lichamelijk leed, dat
Mar gedachten aftrok van de muziek.
Eindelijk gevoelde zij zich veront
waardigd, want het was een beleedi-
ging. De onzichtbare lomperd hield
niet van haar spel en liet zijn mi
noegen daarover blijken dool- op den
vloer te stampen. Maar uitdagend,
don voet op Jiet pedaal, sloeg zij de
tonen weer aan.
Boem! klonk het daar boven,
boem! boem!
Annette stond op, haar geaicht was
rood, haar kin beefde. Mar oogen
tintelden vam strijdlust. Zij ging de
kamer uit, klom de trap op en klopte
aan de deur.
Binnen, klonk een aangename
stem. Maar wat indruk maakt een
aangename stem op eeai verbitterd
gemoed!
Annette kwam binnen. Het vertrek
was een typisch schildersatelier te
Clielsea. Schaars van meubels voor
zien en zonder tapijt ln het midden
stond een ezel, waarachter een paar
met broek bekloede boenen zichtbaar
weiden. Boven den ©zei uit dwarrel
de een (grauwe rookwolk.
Neem mij niet kwalijk, zo'. Am-,
digheid, doch nrndcr koel. Ondanks
zich zelve begon z© te ontdooien. De
jonge man niet zijn verwardo haren
Md iets bijzonder aantrekkelijks.
Een motief? vroog 'rij. Ja, een
motief voor mijn wuls._lk componeer
een wals.
De jongeman zag haar met onver
holen bewondering aan, zoodat het
laatst© ijs wegsmolt, en Annette dien
deugniet van ©en vloerstainper aar
dag begón te vinden.
Kunt gij muziek eomponeoren?
vroeg hij verbaasd.
Ja, ik heb een paar liederen ge
maakt.
O, liet moet heerlijk wezen, iets
in de kunst te zijn, zooals een com
poniste.
Maar dat zijt gij toch ook, ge
schildert.
De jonge man schudde het hoofd.
Ik denk, dat ik een goed liuis-
scliilder zou zijn. ik moet ruimte heb
ben, liet linnen is mij te klein. Hij zei
di.t op ecai toon. alsof het hem niet
speet.
Laat mij eens s en. Ze ging naar
den ezel.
Doe het liever niet, waarschuw
de hij, maar zo luisterde niet. Voor
een wérkelijk ©ritisch oog zou de
schilderij zeker geen gonade hebben
gevonden. Het was een studie van
eeai kind met donkore oogen, dat eer.
Wel neen. aanhouden dit is liet
ecjiige, wat ik te 1 heb.
Hoor eens, hernam hij, als ge
weer eens teleurstelling ondervindt,
kom dan maar naar boven en vertel
het mij. Het is niet goed, dat alles te
vei kroppen. Of laat mij bij u komen.
Als er oen tijd is, dat liet niet goed
gaat. klap dun tegea het plafond.
Zij lachte.
lach mij niet-uit. ging Beverley
voert. Geen iiiensch is zoo gevoelig
als eeii hekéerd'e vloèrstamper Go
koipt dan hü mij, of laat mij bij u ko
men, niet waar? Als ik zoo n gevoel
van teleurstelling heb, ga ik uit en
sla een politieagent op z'in huid.
klaar dat is geen zaak voor u, en er
blijft u niets anders over dan tegen
S liet plafond to kloppen. Dan zal ik
beneden komen om te zien wat ik
vcor u doen kan.
Ge zult berouw hebben over uw
voorstel, meende Annette, maar Be
verley betuigde stout en sterk van
i iet en z© zei:
't Zou werkelijk een verlichting
i zijn, als ee 't meent Soms zou ik al
j bet geld, dat ik eens hoop te verdie
nen. willen weggeven, ais er iemand
bij me was, die mijn leed kon verja
gen.
Nu. antwoordde Beverley, ter
wijl hij opstond, ge weet w aar ik ben,
als ge mi" wilt spreken! Recht hier
boven. vanwaar het stompen kwam.
liet stampen? vroeg Annette, ik
weet van seen stampen.
Mag ik u tot afscheid d© liand
reiken? vroeg hij.
Een buitengewoon lastig uur niet
een vail haar leerlingen dreef haar
reeds den volgenden dug naai boven
Die leerlingen waren tegelijk haar
groot© zwarte kat in de armen hield.redding en wanhoop. 7.ii verstrekten
De statistiek wijst uit, dat éi- get.»
oogenblik op dén dag is, waarin een
of meer jong© rliistoii ergens ter we
reld niet bezig zijn kinderen met een
kat op den arm tc schilderen.
lk noem t kind en kat. zei de
jonge man. WeC een aardige naam,
nietwaar? Geeft aanstonds een denk
beeld van de voorstelling. Dat, ver
klaarde hii met den steel vun zijn pijp
wijzende, dat is do kat.
Annette behoorde totdat grootodtvi
van het publiek, hetwelk al of niet
van een schilderij houdt, al naar 't
onderwerp hun of niet beliaagt.
Mogelijk zou zq alle voorstellingen
voc kjnd en kat schóón bóbbeu ge
baar do middelen om te leven, doch
zij mankten haar het leven ook on-
<!:ageiijk. Sommigen namen les op de
piano, anderen meenden "aanlog te
hebben voor zang. Allen hadden har
de schedels met weinig hersenen ar in
en de leerling di© haar dien middag
zoo had geërgerd, was al zeer slecht
bedoel d.
In Beverley's atelier trof zij Regi
nald Sellers, in een critiseerende hou-
diny voor den ezel Zij mocht hem
niét graag om zijn beleedigend gelaat
van bescherming llij sprak haar al
tijd aan met „kleintje".
Toen Beverley lioar zag, vroeg hij:
Hebt eo een oorlogsbijl meegeno
men, miss Brougham? Pan kunt gt
meedoen aan den moord op onschuJ-
dlgen. Sellers heeft van mijn kind en
kat geen been laten heelblijveu.
Kijk z:. u oogen eens fonkelen, hij is
nog op liet oorlogspad!
Mijn beste Beverley, antwoordde
Sellers, eenigszins stijf,- ik geef u al
ken mij j) oordeel over de gebreken
in uw schilderij. Het spijt me, hls
mijn criiiek een weinig bar is ge
weest.
Sprc.k vrij uit, antwoordde Be-
i verley hartelijk, het is voor mijn best
wil.
Nu d.ui, hernam Sellers, er zit
geen leve» in, in 't kind niet en in de
kat ook niet. Hij deed een paar stap
pen achteruit en keek door zijne hun-
den.
De kat zei hij, hoe zal k zeg
gen, die heeft niet dat....
—0. verklaarde Beverley, dat lief
'in aan 't soort.
Mij dunkt, 't is een schoone kat,
zoi Annellé. Zij voelde haar veront-
waardigin" opkomen, want ze wist
hoe onbevoegd Sellers lot oordeelen
was en kon het niet uitstaan, dat Be
verley zijn beschermend ah- zoo kalm
opnam.
't Maakt niets uit, zei deze la
chend. Ge stemt erin overeen, dat het
een kat is. en dat wil wat zeggen voor
'u beginner.
Zéker, zeker ging Sellers voort,
mijne critiek moet u niet ontmoedi
gen. Mettertijd zal het w-el go an met
uw werk.
Mijnheer Sellers, zei Annette,
heeft ook lang moeten werken, eei
hij zoover gekomeu is. Gc kent zijn
werk, niet waar?
Voor "t eerst scheen Beverley een
weinig verlegen.
- Ik h'm
Maar Annette vervolgde:
O, zekef,'ge hebt 't gezien. 'I komt
vcor in alle tijdschriften.
Beverley zag zijn groot-en collega
bewonderend aan en schreef zijn mo
de kleur toe aan bescheidenheid.
Op de aankondiging pagina's,
ging Aunette voort. Van mijnheer
Sellers zijn de gravures in de annon
ces vun groote schoenmagazijnen en
ccmestihleswinkels; hij is sterk in dal
'scort stillevens.
nen wgwDiTK r.c-rschte er oen inin-
lijk© stilte.
Miss Brougham, zeide hij toen
spijtig, heeft alleen mijn zakemverk
ou het oogj maar ik maak ook ander.
Zeker, hernam Annette, drie
maanden geleden verkocht hij nog
eon schilderij voor vijf pond, en een
iliaand da.irvoor nog een ander.
Dat deed de deur dicht. Sellers
maakte een stijve buiging en ging
heen. Be\erley nam een stoffer en be
gon den vloer aan ie vegen.
Wat doel ge nu? vroeg Annette.
Ik veeg de overblijfselen van een
verbrijzeld man bijeen, om ze futsoen-
hjk te kuruien begraven. Ge hebt t
gi cd getroffen, miss Brougham, zeide
hij. maar met ec-n uitroep vuji schrik
wierp hij den stuffe-r weg, want An-
nette barstte in tranen uit. Met het
gelaat in de handen, zat zo snikkend
in een stoel.
Lieve deugd, riep Beverley.
Ik ben een kat, een onniensch, ik
haat mezelf, riep zij
-- Lieve deugd, herhaalde de schil
der.
Ik ben 'n ondier, een booze geest
Ve worstelen allen om te geraken tot
een doel. en in plaats van hem aan
te moedigen, plaag ik hem. dat hij*
zijn schilderijen niet verkoopen kan
lit ben het leven niet waard.
Lieve deugd, zei Beverley nu nog
eens.
Er volgden nog snikken en zuch
ten, zachtkens overgaande in stille.
Toen zag ze hem glimlachend aan.
- Het me. zei za. maar ik kan
dat beschermend air niet verdracen.
Ik ben de hatelijkste kat uit Londen.
Neen, antwoordde Beverley, op
het doek wijzende. Dat is tenminste
volgens wiilen Sellers. Maar zeg eens
is do overleden© dan niet een groot
artiest? Hij kwam hier in zijn tijd
met een hooge borst mijn werk be-
criüseeren en afmaken, zoodat ik wel
denken moest, dat hij een genie was.
Hij kan zijn schilderijen ner
gens kwijt en leeft van zijn illustra
tes %-oor aankondigingen, 't Was ha
telijk van mij, daarop te zinspelen,
n aar oen mijner leerlingeu had mijn
humeur bedorven en toen ik hem op
zulk een beschermenden toon tegen u
ltcordo spreken....
Die anr.c drommel, zei Beverley,
ik wist liet niet.
Annette stond op.
Ik zal naar hem toegaan en mi'n
srijt betuiceti, zei zij. Hij zal me wel
afsnauwen maar ik moet
Zij ging heen. Eeverley stak ©en
pijp op en keek door het venster op
d© straat.
Het is een goede stelregel, zich nooit
t© verontschuldigen. Weldenkende lie
den hebben geen lehoefte aan veront-
schuldigtimen en de nuderen waar
toe Sellers behoord© worden er
door bedorven. Annette voelde, toen
zïi hem haar verontschuldiging had
aangeboden, dat hij voortaan nog on
dragelijker zou zijn.
Zij had zich niet bedrogen, zooals
zijn critiek op hot sciiilderij van Be
verley bewees .welke nu liet einda
naderde. Zij bewonderde den man
boven haar om dc wijze, waarop hij
di© critiek aanhoorde en verdroeg;
