Hier is je soep«rt een van
zijn kennissen tot liem in het voorbij
gaan
Dank je wel zei Bêcasseau.
Wil je het panriotj© acliter de deux
van het wachthuisje zetten, dan kon
ik mijn soep gebruiken, zoodra ik ge
legcnheid heb.
De patrouille vervolgde haar weg,
do soldaten, die in hot wachthuis za
ten te rusten, vororberden hun maal
on daarna gaf de korporaal bevel,
don vloer te bezemen. Do soldaat, die
daarmee belast was, stiet de deur
mot zijn bezem terug, om alles weg te
vegen wat daarachter was. toen zijn
oog viel op het pannetje met de soep
voor Bécasseau.
Kijk, wat een aardig pannetje 1
zei hij nuchter, terwijl hij boog
om liet op te rapon, inaar al zijn ka
meraden wierpen zich bliksemsnel op
hein. om hem dat te beletten, en de
korporaal snauwde hem toe
Wil je ons allemaal in de lucht
laten vliegen, stommerik Zie je dan
met, dat het een bom is Vooruit,
ga dadelijk den kapitein waarschu
wen, de suppoosten van de Bank, de
politie, de brandweer 1
Toen alle soldaten zich beijverden
om de eerste te zijn, en elkaar ver
drongen, om naar buiten te snellen,
overlaadde hij hen mot scheldwoor
den
Pas op, ezels, moot je de pan om
verschoppen, onv de ontploffing nog
wat lo verhaasten Daar is aic hel-
sche machine juist op berekend.... Ja,
ik hob het al lang verwacht, dat de
anarcliisten een aanslag op de Nu-
timiale Bonk van plan waren.
Hij bleef alleen in het wachthuisje
achter, met den korporaal, d»e een
angstigen blik op het pannetje richt
te. Opeens kwam hij op oen ontzet
tende gedachte.
Misschien is or wel oen lont aan
de machine bevestigd, die langzaam
aan het branden >s durfde ik
uiijn post maar verlaten
Hij sprak zichzelvuii echter weer
moed in, naderde voorzichtig de hel
sche machine, om haar van alle kan
ten te bekijken, en nadat hij geen
lont "had kunnen ontdekken, ging hij
weer langzaam weg, van tijd tot tijd
omkijkende, alsof het een tijger was,
gereed om hem te bespringen.
Toen hij op de bank was gaan zit
ten, gevoelde hij zich eerst een wei
nig gerustgesteld, maar liet duurde
niet lang, of hij stond weer op, nog
meer beangst dan daareven.
Ja, nu begrijp ik hot 1 liet is een
machine met een uurwerk Dan is or
niets aau tc doen, zoodra bet work is
afgeloopen, springt alles in de lucht.
Zou ik de machine kapot durven
slaan Ilij luisterde, en meende een
o'nlieilspellend getik te liooren, maar
even later ontdekte hij, dat 'net zijn
eigen hart was, dat wei driemaal
sneller klopte dan anders. Toen ging
hij maar weer zitten, om te wachten
op de dingen die komen zouden.
Bécasseau liep nog maar altijd
met zijn geweer op senouder heen en
weer, en geeuwde van den honger.
Daar zag hij opeens in de verte zijn
kameraden aankomen, in opgewon
deu toestand gesticuleerende, met
een officier en eonige suppoosten van
de Bank, en daarachter politie
brandweermannen. Een groote
nigte volgde hen. Toen de officier cn
oenige brandweermannen het post
huis waren binnengetreden,
Bécasseau de volksmenigte op een af
stand houden, maar dut ging niet
gemakkelijk, want van alle kanten
stiooinden de menschen toe. Eenige
straten moesten worden afga-zet,
tram hield stil, en de rijtuigen m
ten een omweg nemen.
Becusseau maakte eindelijk uit de
gesprekken op, dut or een bom door
anarchisten was gelogd achter de
deur van liet wachthuisje.
Onbegrijpelijk I dacht hij bij
zlchzelveu. Een bom neerleggen op
een plaats, die geen oogenbhK onbe
waakt is! Die anarchisten zijn toch
lal alles in staat l
De kapitein sprak hem aan om hem
te ondervragen.
Bécosseau, denk eens goed na.
Heb je soms bemerkt, dat een vreemd
persoon het posthuis is binnenge
gaan
Niemand, kapitein I
Ileeft zich dan souis iemand op
verdachte maaier dicht bij hel huisje
opgehouden
Ook niet, kapitein alleen heb
ik gezien, dai kort geleden oen rij
tuig in de buurt stilhield.
De kapitein haalde de schouders
op. trad het wachthuisje binnen, en
zoi
Ik verbied ten strengste, dat
iemand de helsche machine aan
raakt. voordat de chef van het schei
kundig laboratorium hier is.
De chef van hel scheikundig labo
ratorium kwam spoedig aungureuen.
Met kennersblik bezag hij de iteische
machine van alle kanten, en zag de
omstanders aan, alsof hij wilde zeg
gen SVij mogen van geluk spreken,
dut de aanslag intijds ontdekt is.
Toen zag hij rond, dacht even na, en
zei op kalmen toon
Breng dadelijk een emmer wa
ter hier.
Vooruit, dadelijk 1 voegde de
korporaal er driftig bij, want hij was
nu nog angstiger uun daareven, en
het zweet kwam op zijn gelaat.
Twee soldaten kwamen met een
euuner, en vulden dien met het wa
ter, dat hun van alle kanten werd
aangedragen.
Wij zullen de ontplofbure stoffen
Onschadelijk maken, ze» de chef
van het scheikundig laboratorium op
eon toon van gezag.
Toen naderde inj onverschrokken
dc- helsche machine en ulde die Lij
liet hengsel op, terwijl alle omstan
ders zooveel mogetijk op oen afstand
tegen d« wanden van bet wachthuis
gingen staan, doodsbleek van angst
Met alle mogelijke voorzorg liet de
lanooinde scheikundige het pannetje
langzaam in het water zakken, zoo
dat liet niet tegen de wanden van den
emmer kon stooteu, eu toen het uit
op den bodem gezakt was. zeide hij
tevreden
Nu zullen wij eerst zien, welke
stoffen de machine bevat. Draag den
emmer in mijn rijtuig 1
Alien slaakten een zucht van vei-
lichting, maar Bécasseau die, razend
van den honger, gezien had wat men
In den emmer wegdroeg, liet zich de
woorae ontsnappen
Een politie-agent had die woorden
opgevangen.
Zijn pannetje I zijn pannetje
herhaalde men van alle kanten, ter
wijl vele handoii tegelijk den armen
drommel vastgrepen.
Men stootte hem met de vuist in
den rug, en voerde hem mee naar de
militaire gevangenis, terwijl een zes
tal soldaten met gevelde bajonet
vooruit gingen.
Bécasseau werd dadelijk Id een
donkere cel gestopt, en 's avonds ver
meldden do dagbladen het feit. met
liet opschrift „Aanslag op do Na
tionale Bank door een anarchistisch
soldaat."
Het wordt hoe langer hoe erger!
Het anarchisme wint veld bij het
leger I Waar gaan w ij heen dat
was liet onderwerp van alle gesprak
ken.
Intusschen begon de chef van liet
Scheikundig Laboratorium met zijn
onderzoek. Wie schetst zijn verba
zing. toen hij den inhoud ontdekte
Hij durfde eerst geen rapport uit te
brengen, en zijn aarzelen was voor
den minister van Binneulandsche Za
ken een aansporing, om nieuwe wet
ten te bedenken tegen revolutionnai-
ro propaganda, die nu zeker des te
meer kans hadden, om door de Ka
mer te worden aangenomen.
liet scheikundig rapport moest ein
delijk voor den dag komen. De stof-
foil, die de bom bevatte, zoo luid le
hel rapportj waren gélukkig van
dien aard, dat naar alle waarschijn
lijkheid geen ernstige ontploffing had
kunnen worden veroorzaakt,
Bécasseau. wiens terechtstelling al
met, grooten ophef was aangekondigd,
werd niét tot den kogel veroordeeld.
Hij kreeg één dag 'arrest, wegens on
oplettendheid in den dienst, en ge-
brui kuiakon van ©en bus, dio niet
aan de militaire voorschriften vol
deed.
Kwarte'spelers.
(Een rnuzikantcngeschiedenis).
Op een nevelachtigen herfstdag won-
dolden vier muzikanten over de vel
den. Elk droeg zijn instrument In een
lederen zak mede. maar oen vau hen
was veel zwaarder belast dan de drie
overigen, want hij droeg zijn violon
cel op den rug, terwijl de drie unde-
re zakken twee violen en een altviool
inhielden.
't W aren reizende muzikanten, wel
geen landloopcrs, maar toch hadden
ze geen bepaalde woonplaats, evenals
de lustige vagebonden. Nu kwamen
ze uit een stadje, waar ze onverwachts
goedo zaken hadden gemaakt, cn lan
ger gebleven waren dan gewoonlijk
het geval was. Het toeval namelijk, of
een gunstige iotsbescnikkiug had hen
daartoe geleid, juist op een tijdstip,
dat do burgemeester zich in groot©
verlegenheid bevond, hoe hij muzikan
ten zou wetou te vinden, die waard
waren om do bruiloft vun zijn oomge
dochter door hun rnuziok op to luis
teren. Gedurende drie dagen had hot
viertal daar gespeeld, cn door hun
vrooiijk© danswijzen haddeu zo zich
zulk een plaats welen te veroveren in
de harten van de bewoners van het
kleine stadje, dat men hen nog niet
wilde laten vertrekken, toen do brui-
lolt al lang voorhij was. De burge
meester had hen zoo gaarne den ge-
heeleu winter daar gehouden, orn bij
dansfeesten en andere vermakelijkhe
den te spelen, en ook des zomers had
den zij een of twee maal in de vve©k
iii het park een concert kunnen geven
terwijl ook de directeur vau de Ste
delijke Liedertafel, die dikwijls iu ver
legenheid zat, wanneer hij muzikanten
noodig had voor een van zijn uitvoe
ringen, niets liever gewenscht had,
dan dat de vier muzikanten hun blij-
:nde woonplaats iu het stadje had
den gevestigd.
-Het waren ook geen gewone straat
muzikanten, dit moeten wij wel in
't oog houden. Ze hadden alle vier de
gelijk ouderwijs genoten, en waren
van hun talenten ten volle overtuigd.
Wanneer ze niet zulk een onbedwing
bare zwerversuatuur hadden bezeten,
dun hadden ze gemakkelijk een eervol
le en voordociige positie kunnen ver
wei ven.
Ze sloegen evenwel ook dit aanbod
beslist ui. en zetten hun zwerftocht
voort, met een aardig sommetje gold
in de zakken van de nieuwe jussen,
die de burgemeester voor hou had
aangeschaft, daar hun versleten kleo-
ren hij zulk een plechtig feest slecht
hadden gepast.
Zoo gingen z© dan weer op reis, in
dit nevelachtig herfstweer, meer on
bekommerd dan ooit. zonder te ver
moeden, hoe dicht het noodlot hen op
de hielen volgde.
Dat noodlot wachtte hen in de gezel
lige kamer van een herberg, waar de
blonde dochter van den herbergier op
een mistigen kouden dag met een
handwerkje zich onledig hield.
Opeens hield een rijtuig voor de
deur stil, ©n vier welgekleedfe heeren
slapten uit. liet waren onze vior mu
zikanten, die het rijtuig op den straat
weg hadden aangehouden, en zich
voor geringen prijs naar de heiberg
hadden laten rijden. Ze reikten den
herbergier, die haastig toesnelde, hun
instrumenten over, groetten het jon
ge meisje beleefd, eu gingen op hun
gemak in een hoek van de gelagkamer
zitten. Ze lieten zich eeu flesch Rijn
wijn goed smaken, en besloten hier te
overnachten, en nog wat langer to
blijven, hoewel ze eerst voornemens
waren geweest, na even te hebben uit
gerust, weer verderop te trekken.
De avond viel spoedig, de lamp
brandde gezellig, en langzamerhand
kwamen de stamgasten van de hor-
herg opzetten. Toen viel 't onzen vier
muzikanten, die afgezonderd aan oen
tafeltje zaten, op, dat aller oogen op
hen gevestigd waren, met zóóveel be
wondering als ze sedert lang niet had
den genoten. Ook de herbergier put
te zich uit in beleefdheid, en zijn
dochter keek van tijd tot tijd met wel
gevallen naar hen. Zo zagen er iu hun
nieuwe costuums dan ook buitenge
woon netjes uit. eu zij rammelden
van tijd tot tijd met het geld. dat ze
in hun zakkcD hadden.
De herbergier verleide intusschen
- aan zijn klunten, dat de vier jongelui
- Wat moet dat beduiden Wat kunstenaars uit de hoofdstad waren,
gaan ze met mijn pannetje doen en ze misschien wel bereid zouden zijn
als men het hun heel vriendelijk ver-
zocht, hun kunst te laten hooren, hoe
wel ze natuurlijk niet gewend waren
in herbergen te spelen. Toen men het
hun op beleefden toon verzocht, ko
ken ze elkaar lachend aan, en na
eenig aarzelen stemden ze toe.
De burgemeester spoedde zich huis
waarts, om zijn vrouw en kinderen te
halen, zijn voorbeeld werd nog door
anderen nagevolgd, het geheele stadje
raakte in opschudding, men ging zijn
beste kleeren aantrekken en spoedde
zich naar liet „concert", dat in „Ho
tel de Kroon" door muzikanten uit de
hoofdstad zou worden gegeven.
De herbergier had in de haast zijn
zaal in orde gemaakt, en straalde van
genoegen over zulk een onverwachte
gebeurtenis. Ook zijn dochter had toi
let gemaakt, en hield op verzoek van
haar v ader de vier kunstenaars mei Aan den horizon vertoonden zich ie
gezelligen kout bezig. Ze had haar Hermassillo bergen in purperen
De viool, waaraan Hans vroeger
zulke aangrijpende tonen had weten
te ontlokken, en die hem het hart van
T'ruida had helpen veroveren, hing
met oen stoflaag bedekt, vergeten aan
den muur. llana verontschuldigde zich
er over, dat hij het vioolspelen nu ge
heel verleerd was, omdat zijn strijk
stok onbruikbaar was geworden, en
hij niemand kon vindon oiu hem weer
te herstellen.
De drie muzikanten zagon elkander
aan en leegden hun glazen oji de ge-
zondhoid van het gelukkige paar.
Een moeilijke tocht.
gloed. John bereed zijn penny met
bet gemak, dat een langdurige erva
ring geeft. Een hand rustte op zijn
heup zijn lichaam bewoog zicli op de
schommelingen van liet paard.
Kom, Peter, zei hij tegen den
pon-ny, we zullen vandaag nog
wat verder moeten reizen. Het is vijf-
Onze muzikanten geraakten in op- mijlen naar gindsclie heuvels. Ik
geruimde stemming. Hoeveel vroolij- do©^ mijn best om sheriff te worden.
verlegenheid nu afgelegd, en vrooiijk
gelach weerklonk, terwijl z© op onbe
vangen toon haar gelicele levensge
schiedenis vertelde, die trouwens een
voudig genoeg was.
De neereu wisten nu al. dat ze Trui-
da heette, zeventien jaar oud was, cn
veel van muziek hield.
.'rooüj-
ko uren had de kunst hun reeds in
hun leven verschaft, door hun alle
zorgen voor een tijd to doen vergeten,
maar nooit wcnschlen ze zich zeiven
zoo hartelijk geluk mot het beroep, dat
ze hadden gekozen.
Tot nu toe w ar on ze nog maar zel
den met meisjes in aanraking geko-
Wat zeg je daarvan. Peter Ik een
sheriff Ha, ha, lia 1
Do ponny schrikte van iets wits in
een ravijn en John merkte daar een
kind op, dat iets fee-uclitigs had. Het
meisje ging rechtop zitten en keek
hem met verschrikte oogen aan. Hij
sprong van liet zadel op den grond
men, en nu maakten ze zoo. zonder &f 'n het ravijn. Het kind
het te hebben gezocht, kennis met dc- probreixlo weg te loopan, maar viel
z© aanvallige hcrbcrgicrsdochter. Nog a' kij don eersten stap. John nam
nooit had een meisje cenige attentie ,iaar 611 haar "voorzichtig in
gehad voor zulke geheel van stand en zÖn ar,";e°-..
fortuin onlbloote jongelieden. Ze wa-1 »\el. jij verloren schaapje, waar
ren immers maar straatmuzikanten, Jc van<iaan vroeg hij vrien-
en gewoonlijk wierp men uit medelij- j do,dr-
den een paar koperstukken op liet .."'1 veaS'ïe het vuile gezichtje niet
hord, waarmee zo rondgingen, maar i Z1i'.1 Sróoten rooden zakdoek af. De
nu 1kleine handjes waren gekwetst eu
In opgewonden stemming beklom-1 J0*111 begreep daaruit, dat het kind
men ze het iu de haast opgerichte po- 0Vör »et Srove zand had gekropen,
dium, en toen ze hun instrumenten j Ilcl schijnt wel, dat jo al van
ter hand namen, straalde de vreugdo S'Steren af aan het dwalen bont,
hun oogen uit, zoodat het aanstekelijk zoon der vlakte. We moeten
werkte op het publiek. hier vandaan zien te komen, hè?
Met grooten bijval juichte het pu-1 f llg met het kind op don arm
bliek hen toe, maar ook zonder dat nuur f''eu ponnyZijn hand werd
zouden ze gespeeld lvebben, eu nog "aar dcn teugel uitgestrekt, toen het
eens gespeeld, al de stukken van hun I)aai^ steigerde en luid hinuikto.
répertoire, omdat ze behoefte hadden, I -z,ei cowh<>y. jo
liun gevoel van zonnige jeugd on schrikt toch niet van oen kleine fee
vreugde in tonen uit te storten. j z
De blonde herbcrgiersdochter zat I ,IJ probeerde den leugel te gnjjxin.
stil te luisteren, en de tranen kwamen Paaixi wierp het hoofd »n den
iu haar oogen. Ze had haar moeder inok- lic» achteruit, totdat do cowboy
vroeg verloren, had nooit speelkame- tl€n voet weg was en rond© toen Oost
raden gehad, en was ook nooit niet ^vaa'ts- John vloekte hem uiL
jongelieden in aanraking gekomen. .7" schaam me over je, riep
Alles scheou haar een droom, en zesf',uw .'9 voor wu
begreep niet, dat het leven zoo schoon j vai1dwaald meisje. Foei
kon zijn. I Hij keek het kind verbaasd aan,
Onze vier muzikanten bleven in „Ho-zag dat het de lipjes vertrok cn liet
tel de Kroon" overnachten. Ze konden 'or warmen koortsachtig uilzug.
niet scheiden van de bekoorlijke her- Daarna nam hij een flesch u»t zijn
bergiursdochtcr. Ook de volgende da- zak> g«*>t een paar droppels in het
gen bleven ze, cn zongen en speelden droge mondje en ging met het kind
er maar op los. Ze gevoelden, dut ze °P *iet zand zitten. De lucht werd
nog nooit met zooveel bezieling mu-warmor. De zon schoot haar verzea-
ziek hadden gemaakt, en dat ze hun stralen neer, die John z"o
geheele leven deze schoone dagen niet B'>6d kende. Hij zag de kleur terug
zouden vergeten. komen op het lundoTgeaichljo, eu zei
Don zesden dag werden ze evenwel vriendelijk
op onaangename wijze uit hun droom °S eens, kind, hot zal vandaag
wakker geschud. Hun geld was ver- verbazend warm worden. Wc moeten
teerd, dit bemerkten ze opeens, en nu ö£>n beter plekje uitzoeken,
hadden ze spijt, dat ze zich zulk een "U en keek °ver de roode
aanzien van voorname kunstenaars vlakte. Aan den noordkant was lieu-
hadden gegeven. Ze konden het nu vel land. Achter hem waren de hcu-
niet meer van zich verkrijgen, om bij vc^s> ^i© ^ij 'P den morS<m had ver-
het publiek, dat hen hier eiken avond |ate'' t naar het westen was heuvel
had toegejuicht, voor geld te gaan lail(1 niet zandbergjes, naar het zui-
spclen, het stuitte hen tegen de borst den wear heuvels een zware berg-
oui nu weer opeens tot de rol van 1 B^'ioel vormde ©en oure-
straatmuzikanten af te dalen, en met fiölmatigen halven cirkel,
een bord rond te gaan, om koperstuk-1- spijt mo, kleintje, dat Ik niet
ken in te zamelen, zooals ze vroeger kan gaan. maar ik moet mor-
altijd hadden moeten doen. Toen be- in Maricopa zijn. Ik zei, dat ik
sloten ze maar, om met gebroken hart £r ZÜU *oinen en lk wil me met door
stilletjes den volgendeu morgen te
irtrekken, zonder van iemand
scheid te nemen.
Eén van hen, de violist Hans Hoo-
gerop, had dien nacht een geweldigen
ii de baan laten knikkeren,
liet kind keek hem ernstig aan met
haar groote oogen. John dronk een
mondjevol brandewijn en ging ver-
dor.
-v - Hooger 3teeg de zon en bescheen
zeestrijd tut luj «mdulijL tucii tut Het Mirt viel
eeu besluit kvvum. Ilij was vau geguo- i hüI( iu s!a(1p eI1 v.uixl vau tijd tot
de ouders en In Jaar gdledejr dus m mct
hij weggeloopen, daar het beroep van
reizend muzikant, hem menu had um'uvaaU am. sloauten sU1 ül<l6
aangetrokken. Hu wist dut lijn va- M« noHrtw hoar
der thuis met ongeduld zijn WM1S_ ,-a siujjteii zo maai' wear duur. '1 ooh
komst afwachtte, eu ouk zijn muoder;^ oere.eudo Juhu. out
hem gaarneiziju misstap zou vergeven,,'w „ad
en beide ouders hein met vreugde V""-
ilij i
loopeti. Hot kind l ustie zwaar ui zijn
in huis zuudes, opnemen, nis hij zijn loen hesciiUt pimtje
zwerversbestuan zou willen vaarwel g slJ^. „e muaii was al
niet
uit de
zwerversbestaan zou willen
zoggen. Maar w blonde gestalte ÏÏSTaïïd'
scheen hem toe Ut wenken Mijl hier avondwind alius
In dan vrnogeu morgen, toen aUen „„"uj,, la lange zware viaaon, en
nog m diepe lust walen .sloopUnas b „l wolrrekeiaKm geur mee.
stilletjes naar beneden, wachtlo tot
de herbergier iu de gelagkamer liwarn,
en bekende hem openhartig alles hoe
hij van zijn ouders was weggeloopen
ijd vau de hitte vim deu dag. Er
iiceraoilo een groote stilte.
s Nachts woid John dorstig wuit-
ker. Het maunlicht schoen op hel ge
en nu ten einde raad was. hoe het 21ül;tjü vau jiel gmd.
h ii m Vwarmiw/lft -siiii lAVfn l/il T»n toe i i
hem berouwde zijn loven tot nu toe
te hebben verspild, eu hoe hij
Arm, klein ding, z©i hij zacht-
jiiS, je moot wei üoelemaal op zijn.
het vaste voornemen had gemaakt, j hij weer in slaap,
een beter leven te beginnen, om waard dttl)ks Zlju dorst want >vas llux.r
te worden aanzoek te doen om de dau 13i, lwt aanbreken vau den
hand van het meisje, dat hij zoozeer da^ BÏMg cowboy dc oogen wee-r
heiiiinde. 0JJ_ llol WaS 11U wakker, maar
foen een uur later de drie anderen, ftprak sLaarde hem alleen niet
nog half slaapdronken, en interneer- haar grooto verschrikte oogen aan.
geslagen oeinocdastcmmin^ heneden lox) van uahijzijnd©n lieuvol
kwamen, vonden ze twee verlegen
uitziende jongelieden, en een tevreden
aanstaande schoonpapa. Toen kon
den ze bet niet langer uithouden, en
trokken verder.
Het was een heerlijke zonnig© dag.
De herfstzon had alle nevels svegge-
Wörd door de eerste zonnestralen be
schenen hij glom als een vurige
naald, r oen vorncnLi© de -aou aiio
heuveltoppen. En zoo werd het dag.
Liet kind Hijgde 111 Johns armen en
luj had zelf pijn door al zijn loden.
Ecuige ui«n latei' moest
jaagd ,en de geheele natuur straalde een cactus rusten, om de pijn in zijn
in schoonheid .maar zonder een woord schouders. Hij bleef daar don hoeion
te zeggen, liep liet drietal naast el- middag on gai van tijd tui tijd het
kaar. Een viool, ecu altviool en eeu kind een droppeltje brandewijn, l'oen
violoncel schommelden op hun rug, ue zon wat minder fel scheen, ging
terwijl ze treurig hun weg vervolg- mj weer voider, strak kijkend naar
den. do blauwe heuvelen vun de liennos-
Twee jaren duurde het, voor het silios. liet scheen John, dat liet land
drietal hun ergernis over de list en wakker werd en toen kwuui de dvva-
ontrouw van hun kameraad te boven I ze gedacht© hij hem op, dat het meis-
waren gekomen, en ze het over zich jo alles begreep, wat hij zei en hem
konden verkrijgen, hun vroegeren j vorwijten deed.
vriend op te zoeken. I Hot geval is aldus, verklaarde
Hans Hoogorop had de herberg van John. Daar is in Maricopa iemand
zijn schoonvader overgenomen, en do die vindt, dat ik geen sheriff kun
eigenaar van „Hotel de Kroon" was zijn. liet is ©en minne kerel, kleintje,
nu een gezeten en geacht burger ge- en ik zeg tegen hein, ik zal er niet de
worden. Zijn vrouw zag er gelukkig verkiezing zijn. en hij zegtaJs jo
cn gezond uit, droeg oen kind op den dat doet, schiet ik je neer. Ik zeg ik
arm, terwijl hot jongste kind in .le sal er zijn, en dut wil ik nu ook. Hot
wieg la-g- j was een tegenvaller, dat Peter weg
Beiden waren verheugd zulk aan- ze werden uitgeuoodigd, zoolang te
gen aam gezelschap terug ie zien. De blijven als het hun beliefdo.
beste kamers van liet hotel werden liep. Maar nu is het nog maar tw in-
voor hen in gereedheid gebracht en tig mijlen, peutertia
f De nacht brak aan en vveor werd
liet morgen. Acliter de oostelijke heu
velen kwam de zon op en scheen
i weldra al warmer en warmer op de
vlakte. Jolin gaf den laatsten droppel
brandewijn aan het kind en lachte,
terwijl hij het deed, ofschoon zijn
eig©n mond droog was. Hij ging voort
door de dorre woestijn. Hot drogo
zand gleed wog onder zijn vooton Het
kind in zijn armen snikte. John durf
de niet rusten. Hij kon de verwijder
de Hermosillos zien, met hun koele
bosschen en groen© dalen. Zijn koel
gloeide en zijn lippen barstten. Rood
stof vuldo zijn oogen en longen. Zijn
arm en rug deden hem vrec-selijke
pijn door de zwaarte van het kind,
maar hij klemde de tanden opeen en
hield de oogen op de Hermosillos ge
vestigd Ergens aan den voet van die
heuvels lagen de grijze muren van
Maricopa on de gedachte daaraan
gaf hem nieuwen moed.
Kleine peuter, sprak hij, ik
moet het doen Ik zei üiffoni, dat ik
er zou zijn. Vandaag is het du groote
dag ©n ik wordt verwacht.
Hij legde het kind onder ©en bosch-
je, struikelde en viel naast haar
noer.
Hij werd gekweld door ©en hevige
koorts. Mot verlangden blik de woes
tijn doorziende, ontdekte hij geen en
kel levend wezen. Soms vorhief hij
zijn stom. in do hoop, dat de een of
andere zweiver hem zou hooren.
Maar de minuten verliepen en hij
ontving geen antwoord. Ilij vroeg
zich af, hoe lang hij onder deze om
standigheden zijn bewustzijn zou
houden, en of hij nog in staat zou
zijn, de oukelo mijlen naar Maricopa
af te loggen. Ilij hief zijn armen op
naar don hemel en schreeuwde luid.
Het kind haaide zwaar adem haar
oogan glceidon van koortshitte.
John keek verlangend in d© rich
ting van de koele Hermosillos.
Ik moot jo hier laten, kindje,
zei hij, maar »k kom gauw terug.
Er is geen ander middel op. Hij be
dekte het geziohtjo van het onbeweeg
lijke kind met zijn grooten hoed, en
bond zijn roodon zakdoek aan de
struiken.
Ik kom gauw weer terug,
sprak hij
Toen ging hij naar Maricopa, tien
mij Ion door liet brandend© zund.
De verkiezing voor een sheriff van
Maricopa had plaats in het schoolge
bouw, dat midden in de stad op tien
top van ©én lagen heuvel stond. Bul
ten het schoolgebouw zat een don
kergekleurd man met ©en geweer aan
het zadel gebonden op zijn ponny.
Een cowboy kwam uit het schoolge
bouw en sprak den ruiter aan.
Kom nu maar eens stemmeu,
zei hij.
De man te paard vloekte.
Ik blijf hier, antwoordde hij.
Hoe staal liet met de stemming
Er wachten ©r heel wat met
stemmen tot John komt. Hij zei. dat
hij hier voor zonsondergang zou zijn.
Als hij er niet is, wordt bij geen
sheriff, daar kun je zeker van zijn.
Ze stemmen geen lafaard, daar geef
ik mijn hoofd op. Er is niet voel tijd
meer, sprak hij, naar den Weste
lijken hemel opziende.
De man to paard sprak heftig.
Ik dood hem. als hij komt. Ik
verkies niet, dat hij hier de wet komt
stellen.
Ga je vanavond naar huis, Bill?
vroeg de ander.
Tien tegen één ja, Ik heb de
vrouw gezegd, dat ik thuis zou zijn.
Ze was alleen met liet kind. Het kind
reed een eindje mot me mee.
Hij sprak alsof hij zich schaamde.
Toen ik haar op den weg neer
zette, liep ze hard naar huis.
Toen nam zijn gezicht weer eene
hardere uitdrukking aan.
Ik ben hier nu om een eind te
maken aan di© zaak met John.
Het is weldra avond, zeide dc
ander.
Daar werd een gestalte zichtbaar.
Ze zagen die struikelen, vallen, weer
opstaan en voortstrompelen.
Dat is er een. die flink wat op
hoeft, merkte Gifford op.
Ze kóken onverschillig naar den na
derende. Dez© viel neer. stond op en
kroop vorder op handen en vooton.
Ze konden nu zijn gezicht onder
scheiden.
Het is John, Gifford 1 zei de
ander.
Hij liep vooruit. Met een vloek hief
de man te paard zijn geweer op.
Neer dat geweer 1 raadde de
ander. Laat hij hier komen ais hij
kan..
i stond weer op zijn voeten en
kwam w inkelende .voorwaarts, viel
weer en kroop opnieuw. Hij boet op
zijn iip, tot het bloed er uit spoot,
ma^r hij voelde de pijn niet. Zijn koel
was geheel verschroeid. Zijn tong
was zwart en gezwollen. Gifford
richtte zijn geweer op het vertrokken
gezicht beneden hem. John probeerde
t© spyekon, manr <1© woorden kwa
men er met moeite uit
Klein meisje, zeide hij. ln
de woestijn. Vond haar. Peter ging
er van door. Probeerde haar te red
den.
Wat vond je vroeg Gifford,
Meisje, klonk het van de zwa
re lippen van den cowboy. Vond
haar. Klein meisje blonde krul
len witte kleertjes.
Ilij h»ef don arm op en wees naar
het oosten.
Kun je niet gaan, Gifford Ze
zal er anders steiven.
Waar vond je haar
Giffoixi stond naast hem en goot
hom whisky tusschen de tanden.
Ilct moet Kate zijn, John. Ze is
niet naar huis gegaan.
John begon in zijn koorts te ijien.
Boste meid, mompelde li j. -
Ik kom gauw terug, liet duurt niet
lang. Ik kom dadelijk weer bij je.
De whisky bracht hem weer w.
tot zich zelf.
De wagen I fluisterde hij.
Ik ga naar haar terug.
Dc twee mannen droegen hem na;
den wagen en legden hem daarop
neer. Gifford dreef den ponny ,vo<
uit.
Er kwamen mannen uit het school
gebouw aangerend. Hun werd toege
roepen, dat Clifford's kind ergons in
de woestijn lag. John wu.s de ©enige,
die liet meisje kon vinden. John voel
de flauw liet schokken van den wa
gen. Hij was er zich alleen vun be
wust, dat er ©cn meisje lag onder
eon struik, waaraan een rood© zak
doek was gebonden. Zijn keel brand
de, zijn hoofd bonsde, maar luj wi
dat hij zijn bewustzijn niot mocht
verliezen.
Hij hief rlen arm op en wees naar
rechts.
Daar daar riep hij. De
roode zakdoek.
De mannen uit Maricopa liej>en den
wagen bij zijn terugkomst tegemoet.
Is het kind dood vroegen ze.
Voor het schoolgebouw stond de
geheele bevolking van Maricopa. Be
man, die Gifford was, stond op den
bok.
Ze leven I riep hij, en de
mannen juichten luid.
John lachte pijnlijk, toen men hem
zei, dat het kind zou leven. Ze goten
koud water in zijn mond.
Ilij hief hot hoofd op en koek naar
liet kind.
Kun je niet tegen in© sproken,
kleine meid vroeg hij.
Gifford stak hem de hand toe.
John, zei hij niet vochtig©
oogen, ze zeggen, dat je tot sheriff
bont gekozen en ik gun het je van
harte.
De cowboy nam Gifford's hand en
drukt© die.
Kun je die menschen nu niet wat
stil doen zijn vroeg hij. Ik ben
toch geen wonderdier!
(Gentrum).
AMERIKAANSCH INTERVIEW.
Een onzer Amerikaansche collega's,
een redacteur vnn de „Chicago Tri
bune", heeft (aldus Onder-de-Streept
het „Hbld.") een interview gehad met
den Japanschen admiraal Togo, die
zich nog steeds in de Vereenigde Sta
ten bevindt. De Japanner bad geen
tijd den journalist te woord te staan
eu <lo journalist vond van zijn kunt
niet noodig deu admiraal van aange
zicht lot aangezicht te zien. Dus
schroef de redacteur od een blaadje
van zijn block-note eenige vragen, en
verzocht een geïnterviewde, die
schriftelijk te willen beantwoorden.
Het hier volgende vraag- en antwoord
spelletje was er het gevolg van.
„Welken indruk hoeft de presi
dent op u gemaakt?"
„Ideaal".
„Welken het Marine-Insliluul?"
„Bewonderenswaardig".
„Het Congres?"
„Grootsch".
„De Mount Vernon?'
„Schitterend".
„De oorlogschepen van de Utuli-
Klus?"
„Opmerkelijk".
„Het nieuwe 14 inch kunon?"
„Machtig".
„De Amerikaitnsche spoorwegen?"
„Uitstekend."
„Onze hotels?"
..Up to dale".
Onze journalisten en photogra-
fen?"
„Ondernemend".
„Uw ontvangst in Amerika?"
„Warm erkentelijk".
Bij het lezen van dit interview va
den collega van de ..Chicago Iiibuiie"
hebben de Amerikaansche reporters
verklaard, dat men bier eindelijk het
meesterwerk in hun vak geleverd had.
Ilct kon niet korter, ei kua aiei meer
iu staan. Ook niet tuinder. En me
mand heeft er zijn kostbaren tijd aan
verloren: noch de geïnterviewd© ad
miraal Togo, noch de interviewende
journalist .noch dc lozors van de
„Chicago Tribune".
DAMRUBRIEK.
HAARLEMSCHE DAMCLUB.
Alle correspondentie deze rubriek be-treffende, gelieve i
den heer J. Moyer, Kruisstraat 34, Telephoon 1543.
PROBLEEM No. 305.
van
Pallu de la Barrière.
le richten aan
m
e
9
m.
fM,
s
m
m
9
9
9
ai
9
gf
,,:,n
n
i i'.
PÜ
>3
m
a
m
0.
-
0
a
Zwart Schijvon op 2, 3, 4, 7, 9, 10. 12. 13. 14, 15, 17, 18, 19, 20. 21 en 30.
Wit. Schijven op 25. 26. 28. 32. 33. Ti 36. 37. 33. 40. 42. 44. 45, 47, 48 en 50l
