NIEUWS- en ADVERTENTIEBLAD.
Op den vierden
September.
29e Jaargang. No. 8704
Verschijnt dagelijks, behalve op Zon- en Feestdagen.
ZATERDAG 4 NOVEMBER 1911 C
ABONNEMENTEN
PER DRIE MAANDEN:
Voor Haarlem1.20
Voor de dorpen in den omtrek waar een Agent gevestigd is (kom der
gemeente)„1.30
Fraveo per post door Nederland
Afzonderlijke nummers
Geïllustreerd Zondagsblad, voor Haarlem
„de omstreken en franco per post
1.65
0.02 W
0.37 H
0.45
Uitgave der Vennootschap Lourens Coster. Directeur J. C. PEEREBOOM.
ADVERTENTIËN:
Van 1—5 regels 50 Cts.; iedere regel meer 10 Cts. Buiten het Arrondissement
Haarlem van 1—5 i egels 1.elke regel meer ƒ0.20. Reclames 30 Cent per regeL
Bij Abonnement aanzienlijk rabat.
Advertentiën van Vraag en Aanbod, hoogstens zes regels, 25 Cts. per plaatsing;
50 Cts. voor 3 plaatsingen h contant.
Redactie en Administratie: Groote Houtstraat 53.
Intercommunaal Telefoonnummer der Redactie 600 en der Administratie 724.
Drukkerij: Zuider Buitenspaame 12. Telefoonnummer 122.
Tot de plaatsing van advertentiën en reclames van buiten het Arrondissement Haarlem in dit blad is uitsluitend gemachtigd het Algemeen Binnen- en Buitenlandsch Advertentie-Bureau D. Y. ALTA
Warmoesstraat 7678, Amsterdam. Telephoon interc. 6229.
DERDE BLAD.
Buitenlandsch Overzicht
De oorlog tusschen Italië enTurkiJe
Ds Italianen worden door de Turken en Arabieren in do
vesting Tripolis belegerd.
Bijzonderheden over de Itaiiaansche gruwelen. Veel oorlogellende
Nieuwe Itaiiaansche versterkingen zijn in aantocht.
Een brief over den toestand op
Tripolis.
De Italiaanse»»*: censuur is heel
streng. Alle journalisten in de kust
steden andere lajidsdcelen zijn niet
in de muclit der Italianen. zoodat ze
daar niets te vertellen hebben!
moeten met een eed beloven, dat ze
de censuur niet zullen ontduiken,
anders... wurden ze uitgezet. Leggen
ze den eed af, dan zijn ze als journa
list vuji geen beteekenis meer, want
de censuur weigert dan elk belangrijk
bericht. De meeste journalisten heb
ben zich dan ook laten uitzetten, be
halve de vertegenwoordigers der Ita
iiaansche bladen.
De correspondent van 't Fransche
blad Excelsior is ook uitgezet.
Voor hij weggezonden werd, wist hij
evenwel nog een briof weg te krijgen,
die aan de censuur ontsnapte. Jour
nalisten. vooral oorlogscorrespon
denten zijn slim!
Die brief is wel belangrijk. We ont-
teeuen daaraan:
„Maar dit is het niet wat ons het
meest getroffen heeft. In de stad Tri
polis en er rondom hebben de Italia-
nen gevochten. Arabieren en Tur
ken hebben op hun schoten geant
woord. Dat was te voorzien. We wa
ren in oorlogstijd. We wisten dat al
les niet met glimlachjes geregeld
worden zon. We wisten, toen we den
voet zetten op dit betwiste gebied,
dat we gewonden zouden hooien
kermen, dut we dooden zpuden zien,
dat er brandstichting zou zijn...
Maar wat hebben we moeten mee
maken I.... Wie zou zich dit ooit heb
ben kunnen voorstellen? Deze
MASSA-MOORDEN,
deze hekatomben van grijsaards,
vrouwen en kinderen, deze executies
bij hoepen, deze stapels lijken, deze
pestwalm, opstijgende naar den ver
helderden hemel, als een doodeiijke
wierook, gebrand voor liet in puin
liggende altaar van een duur betaal
de victorie!...
De aanval der Arabieren was met
verwonderlijke listigheid op touw
gezet, men zou kunnen zeggen met
een verfijnde, gemeene taktiek, ver
bazingwekkend bij barbaren, die men
voor minder fijne strategen hield.
Het antwoord was minder weten
schappelijk, en de Italianen, ulle ge-
vechts-tlieorie vergetend, ontleenden
thans aan hun vijanden de ruwe me
thoden, die men in de militaire scho
len D'ct leert. Het was eenvoudig
SLAAT ALLES DOOD! SCHULDI
GEN. ÓNSCHULD1GEN,
naarmate men ze tegenkomt. Waan
zinnige angst slechts kon gecivili-
seerden tot zulk oen bloedbad aan
zetten. Die angst zal tot op zekere
hoogte als verontschuldiging kunnen
dienen. Hij is nog niet verdwenen.
Hij blijft nog in het binnenste van
elk individu. AUe soldaten dragen
hem met zich om. Ze waren vertrok
ken, zeker van de overwinning, aan
gevuurd door de proclamaties in hun
kazernes, bedwelmd door de bravo's
in de stations. Het in Tripolis ge
beurde heeft iien doen twijfelen. Ze
houden Tripolis met duizenden bezet,
ze hebben kanonnen en mitrailleuses,
hun kruisers liggen op do reede, in
het moederland maakt men nieuwe
ti'oejxsnzendingen gereed. Maar wat
doet dat ar toe? De Arabier ligt daar
ergens, bij hen in de buurt verscho
len. Ze voelen dat hij nadert, geluid
loos, op bloote voeten, met opgehe
ven dolk. Dczo angst psychologic, die
men niet bekennen wil, ge leest zo
in bijna aller uogen.
Ik was aan de poorten van Tri
polis, dicht bij het cavalerie-kwartier,
toen ik plotseling omringd werd door
bersaglicri, die op tusschen de pal
men verborgen vijanden schoten. Mij
dadelijk uit de voeten makende, zag
ik plotseling een honderdtal lijken
dicht'bij een muur opgestapeld, neer
geveld door de kogels der executie
pelotons in de meest afschrikwekken
de houdingen, knielend, achterover
gevallen, door elkaar heen. Db lucht
was verschrikkelijk. Zes inboorlingen,
die de lijken in een groeve wierpen,
droegen doeken onder den neus ge
knoopt Karren kwamen uit de oase's.
Ze waren vol lijken.
Ik loop recht voor me uit, -zonder
doel. Ik kom in een décor van inge
storte stroobutten; hier was een dorp
van zwarten. Vuur en lood zijn hier
aan 't werk geweest. Ik zie een fami
lie van inboorlingen rondom een uit-
gebluscht vuur. Ze zouden juist gaan
eten. Ze zijn allen dood.
Ik maakt omwegen om de lijken te
vermijden. Maar ik vind er vederop
nog meer, op den oever, op tweehon
derd meter van het paleis van den
gouverneur.
Elk van die lijken, die daar lig
gen te rotten, spreekt nog. De Ara
bieren, dde er met groote passen voor
bijkomen, bpigen zich onmerkbaar
even over naar die harten die niet
meer kloppen. En dat is voldoende
voor de levenden om de aansporing
der dooden te hooien. Hij, die zich
naai- zijn ras- en geloofsgenoot
heeft cuvergebogen, richt zich op als
DE ONVERZOENLIJKE VIJAND
der nieuwkomers en denkt verder nog
slechts aan wraak op den r o u m i,
die de bloedschuld moet betalen.
Vele moeders, vele verloofden in
Italié zullen er nog weenen vóór het
eind van dezen veldtocht...."
Ds strijd tusschsn Turken, Ara
bieren en Italianen by Tripolis.
Nadere berichten bevestigen, dat
alle buitenforten van de stad Tr po
lis in handen der Turken zijn, zoodat
de Italianen titans alleen nog ver
toeven in de versterkingen binnen
den stadsmuur. Verondersteld wordt,
dat de Turksclie en Arabische strijd
macht zeer aanzienlijk is, omdat de
Turksclie troepen anders de zeer tal
rijke Ilal aansche troepen met had
den kunnen insluiten.
De toestand is voor de Italianen in
zooverre verbeterd, dat vijf bataljons
versterkingen zijn aangekomen, die
onmiddellijk de voorposten-detache
menten hebben afgelost, zoodat
troepen, die zoovele dag<
linie gelegen hebben, ee
adem kunnen komen.
De nieuwe bewegingen der Turken
en Arabieren duiden er op, dat ze
wellicht tot een aanval zullen over
gaan.
Tot tweemaal too heeft do Turk-
sche bavelhehbor een afgezant naar
de Italianen gezonden, om
DE OVERGAVE VAN TRIPOLIS
Do luitenant Gavotti nam bij zijn
opstijgen 4 bommen mee en stak ze
in een lederen tasch, dio aan het
vliegtuig was bevestigd. Een andere
bom stak hij in zijn jaszak, voor de
n eerste veiligheid zonder lont Deze bewaar -
welnlg op de hh in een andoren zak. Om 6 uur
steeg hij op en vloog in de richting
\an de oase Ainzara, ongeveer acht
kilóh)è!er ten Zuid-Oosten van de Ita
iiaansche voorposten, waar hij ver
moedde, dat de vijand was. Boven de
oase had hij een hoogte van 700 me
ter bereikt, en bespeurde onder zich
den Vijand. Gavotti nam nu de bom
en deed er de lont in. Omdat hij we
gens de onregelmatige werking van
den motor slechts één haml vrij had,
moest, hij van zijn tanden gebruik
maken. Daanm wierp hij de bom
wel zeer sterk gevoelen, dat ze de over den rechtervleugel van het vin
fivereii.v© der stud rim-Men eïsrlmn it.. ir.„. r
overgave der stad durfden eïschcn.
Nu zijn de Turken begonnen, de
stad te bombardeeren. Men kan dus
zeggen, dat
DE ITALIANEN IN DE VESTING
TRIPOLIS BELEGERD WOUDEN.
Na twee uur werd het bombarde
ment weer gestaakt.
Toen sommeerden de Turken nog
maals, de stad over te geven.
De Itaiiaansche commandant vroeg
uitstel, om aan zijn regeering in
structies te vragen. Dit werd enen-
wel door de Turken geweigerd.
Nu bereiden de Turken natuur
lijk door de Arabieren versterkt
een nieuwen aanval op de stad voor.
De Italianen zitten nu wel in het
nauw. Ze mogen de oorlogsschepen
wel weer voor de stad Tripolis laten
komen, om, als liet govaar al te drei
gend wordt, weer in de schepen te
kunnen vluchten.
Waar blijft nu de schitterende ex
peditie der Italianen En waar zijn
de uitgeputte, gedemoraliseerde Turk
sclie troepen, zooats voor enkele we
ken uit Itaiiaansche bron beweerd
werd
NIEUWE ITALlAANSClIE
STRIJDKRACHTEN.
De ministerraad van Itaüé heeft
besloten, oök do lichting van 18SU ou
der de wapens te roepen.
De Turksche minister van oorlog
gaf zijn commandant in Tr polis
6treng bevel, de Itaiiaansche gevan
genen menschelijk te behandelen,
geen wraak op hen te nemen en voor
hun gezondheid de zorgen te beste
den, die aan heldhaftige verdedigers
van een beschaafd volk toekomen.
Geven de als wreed bekend staan
de Turken den Italianen een lesje in
menschliei endheid?
ANDERE GEVECHTEN.
Ber ebten uit Konstantinopel mel
den, dat er weer bij Dema en Beng
hazi gevochten is, in welken strijd
do Tu'rken de overwinning mueten
beliaald hebben. De Italianen woreen
tot den terugtocht gedwongen.
DE VLIEGERS EN DE OORLOG.
De oorlogscori-espondont van de
Corriere della Sera bericht
nogmaals uitvoerig over de goed ge-
lukte proef, om van een vltögiulg uitT hebben de keizerlijke troepen de Chi-
haudbonuuen op den vijand te wer-hcésche stad gebombardoerd en is
pen. De bommen waren vervaardigd deze voor de helft afgebiaud.
in Spessia Zij zijn van staal en on- j Eon door buitenlanders gedane 'po-
gevcor zoo grout als eon sinaasappel, ging, om do gewonden in liet zieken-
Zij zijn gevuld met pie-rinc zuur. De- huis van die christelijke missie in
zo kogels zijn op zichzelf niet ge- veiligheid te brengen, werd bulem-
vaarlijk alieen als zo botsen bewerkt mord door liet vuur van de opstan-
ecn lont de ontploffing. Twee proe- delingen, terwijl de keizerlijke Hoe
ven, die men aan liet strand had ge- pen het vuren staakten tijdens de
nomen, toonden aan, dat de exclusie- operaties van liet Roode Kruis,
ve kracht van de handbommen zeer I liet moet or in de stad afgrijselijk
voLdoonde was uitzien.
tuig weg Een paar seconden lang
zag hij tiem vallen. Daarna verloor
hij dc bom uit het oog. Hij deed een
draai e«n zag nu op den grond een
zwarte wolk en menschen, die uit
eenstoven. Hij herhaalde nu zijne
proef boven andere troepen, doch het
was niet mogelijk, om dc uitwerking
te zien. omdat hij met een snelheid
van 100 kilometer in het uur vloog.
Na deze welgelukte po.cfneminge
was de vermetele vlieger bijna in
harden der Turken g<voller., want
het v liegtuig zakte in de door de mor
genzon licht geworden lucht naar
beneden en kwam bijna op den
grond. Dank zij don buitengewoon
sterken motor kon Gavotti zich ech
ter weer verheffen en kWiun zonder
verdere ongelukkeoi te Tripolis aan.
T INTERNATIONAAL SOCIALIS
TISCH BUREAU EN DE
OORLOG.
Thans wordt een oo 16 October
verzonden brief openbaar gemaakt
van den-voorzitter der Turksclie Ka
mer aan dit bureau. De Turk vviist
daarin op de oneerlijke politiek van
Italié en protesteert daartegen. Ook
betreurt de Turk het, dat door liet
voorgevallene de kloof tusschen West-
Europa en den Islam nog grooter zal
worden, tot schade ook van West-
Europa.
De opstand In Cblna,
De troon heelt een aantal regelin
gen, door de nationale vergadering
voorgesteld, als grondslag voor
EEN CONSTITUTIE,
aanvaard. Deze betreffen de instel
ling van een parlement "met controle
over de uitgaven en de regeering, de
vorming van een ministerie door het
parlement gekozen en nteraan ver
antwoordelijk Zoolang het pariement
nog niet is ingesteld en bijeengeko
men, zal de nationale vergadering in
zijn plaats optreden.
Intusschen duren de
ONGEREGELDHEDEN
nog voort. In het district Sjapei bij
Sjanghai is depolitie in opstand
gekomen. Men weet nog niet, of deze
muiterij samenhangt met de revolu-
ticiinuire beweging, of dat liet hier
uitsluitend een geval van gew one in
subordinatie batrefL
V eigens telegrammen uit Hankau
CHINEESCII VOLKSLIED.
Een van de hervormingen, die de
Keizer van China heeft toegestaan
aan zijn ontevreden onderdanen, is
de invoering van een nieuw volkslied.
Het wijkt in opvatting en woorden
nogal eigenaardig af van onze Wes-
j tcrsche volksliederen, gelijk men
moge Leoordeelcn
j Moge de Gouden Schaal van China
.ongeschonden blijven
I Moge de Hemel ons beschermen 1
I Moge het volk en alle levende schep
selen zich verheugen,
I' Evenals de eenden tusschen de wa
terlelies.
.Wij zijn gelukkig hetzelfde kleed te
mogen dragen
J Onder dc regeering van do Tcb Ing
dynastie aanschouwen wij
Schittering en werkelbkeh roem
Moge de hemelen de keizerlijke fami
lie beschermen 1
I De hemelen zijn zeer hoog
De golven van de zee rollen zonder
ophouden 1
UIT. DE DUITSCHE POLITIEK.
De staatssecretaris van Koloniën,
Freiherr Von Lindeauist, heeft ont-
slag genomen, omdat hij zich niet
I kan vereerd gen met de Duitsche poli-
tiek inzake de Marokko- en Congo-
I qualities met Frankrijk,
j De Keizer heeft nog getracht, den
staatssecretaris tot andere gedachten
i te brengen, maar zonder succes.
1 Ook enkele andere hooggeplaatste
ambtenaren zuilen ontslag nemen,
maargedwongen, omdat gebleken
is, dat zij aan de pers dingen vertel
den, die ze niet nroenten vertellen en
die de onderhandelingen dan ook
bemoeilijkt hebben.
IN DE HONGAARSCHE
KAMER.
Berzeviczy, de president van de
Kamer, heeft ontslag genomen we
gens dé obstructie tegen liet leger-
ontworp
Aiasterdamsche Kout
gen weten wat vooraf is gegaan eer de
plaat de wereld in gaat en duizen
den een oogenblik van fijn intellec
tueel genot schenkt.
Een tipje van den sluier die dat
bedekt, „mit Nacht und Grauen" is
op de Braakensiek-tentoonstelling op-
goJichi.
Daar zag men reeksen platen, zoo
als ze in „De Groene" verschenen en
daaronder de vlugge krabbels, die
Braakensiek ter redactie-vergadering
na vaststelling van het onderwerp
onmiddellijk op 't papier werpt.
En dan blijkt hoe raak, hoe vlug,
hoe zeker doze artist is. Hoe in die
enkele vlotte lijnen al direct het
beeld te onderkennen valt. dat op
z<xi buitengewoon heldere, volk imen
karakteriseerende w:ize dc bedocluig
van 't onderwerp weergeeft- scherper,
krasser, beter sprekend dan kolom
men bit kolommen bc-toog.
Bevoegderen dan ik bobben Rraa-
konsiek's beteekenis als caricaturist,
toeken nar en schilder vastgesteld, en
over zijn waarde als kunstenaar zal
ook nog wel heel wat gezegd worden.
Ik bepaal er mij toe als Amster
dammer, die zijn stad lief heeft, die
vooral bewondering en sympathie
koester voor den kleurrijken, teeken-
j achtigen tijd waarin tegelijk een
Braakensiek en een Justus van Man-
rik hun onvergankelijke typen kon
den vinden te zeggen, hoe ik genoten
heb, de meeste kostelijke typen door
Braakensifik's teel; en stift voor jille
tljdëfl geschetst op deze expositie te
zamen gezien te heb tien.
Voor een Amsterdammer om te
smullen, en voor allen, voor wie A'ni-
sterdamsche typen als Braakensiek
ze uitbeeldde levende figuren zijn, die
nooit vergeten worden.
Men v ndt ze bijeen: een Mie de
Porster en Hein de Snoeper, een
Isaack van den Dam, en een onverge
telijk trio als dat op de Sjabbes-wan
deling.
De béste hulde, die den echt-Nede'r-
landschen, bovenal èclit Amsterdam-
schen artist kon worden gebracht is
deze tentoonstelling.
De Braake-nsiek-tentoon-
stellmg. De Revue. De
vijfuen zittingen, Een wan
delpark.
Gaarne aanvaard ik de pen, die
mijn voorganger mij met zoo gratie
vol gobanr overhandigde.
Te meer, wijl ik mjjn eersten brief
kan aanvangen met te schrijven over
dit, dat alle Nederlanders en de Am
sterdammers in het bijzonder Uit
groote vreugde stemmen iiioet; de
Braakensiek-hulde.
De lezers van „Ilaarlem's Dagblad"
zijn voor de huldiging naar belmo
ren op de hoogte gehouden, en ik zal
mij dan ook alleen bepalen niet de
aandacht t.e vestigen cvp het mooiste,
hot sympathiekste daarvan: de Braa-
kensiek-tentoonstelling in het Stede
lijk Museum.
..Tout Amsterdam" beeft met de
Braakepsiek-huldc medegeleefd en in
drommen zijn de bewonderaars van
den levensbe elder naar de expositie
van zijn werken opgegaan.
Als do wekclijksche plaat in „De
Groene" verschijnt, dan geniet fnen
or van; men glundert om de geestige
gedachte, om de typeeriiig dér per
sonen, die in 't ootje worden geno
men en in studeerkamer en huisehj-
ken kring, aan stamtafel én in ge
zelschap wordt de curicatuur be-
I sproken, geloofd en gecritiseerd.
Maar weinigen is 't gegund 'n kijkje
'achter de schermen te nemen, weini
Nu ik het zoo over de kunst heb,
moet ik mij nu eigenlijk n et scha
men onmiddellijk daarna uw aan
dacht eon oogenblik te vragen voor
de revue? Voor Rido's nieuwe revue:
„Flora! uitstappen!", waarvan de
première Woensdagavond bij Flora
ging"?
Heeft een revue iets met kunst u t
te staan?
Ik zie al heftig hoofdschudden;
wenkbrauwfronsen, misschien wordt
er wel a bah! geroepen en gemom
peld van laag-bij-de-gröndschheid.
Ja, ja, u hebt gelijk, 't is geen hoo-
ge kunst, liet is vaak laag bij den
grond, maar evenzeer als de journa
listiek zeer na aan de kunst verwant
s, is het de revue, d.e van de jour
nalistiek haar levenskern heeft en
die toch ook evenals zij in de smake
lijke voordieniug, in de „Ausstat-
tung' in dit goval de stof bij het pu-
bliek moot doen inslaan.
Rido is journalist ui hart' en nie-
i-en en daarom, omdat hij midden in
I het journalistieke leven' 6taat heeft
hij altijd stof voor een revue; over-
j weldigen hem soms zelfs de onderwer
pen, zooals bij zijn n.euwe revue liet
I geval is, waardoor een vermoeiend
1 ie véél omstaat.
FEUILLETON
i)
De vriendschap tusschen Edmund
Orlopp, den Engelschen dokter, en
Mademoiselle Dolores Morizon, die
zich zoo heldhaftig wijdde ami de be
langen van het veik tijdens het
beleg van Parijs door het Duitsche le
ger. uitte zicli voor het eerst in de ge
beurtenissen van den vierden Septem
ber, toen de stad de tijding kreeg van
de nederlaag van Mac Mahon bij Sé
dan, eu toen Eugenie de Montijo, de
duppero Keizerin van Frankrijk ge
dwongen was uit do Tuilerièn te
vluchten.
Het nieuws was Zaterdagsavonds
laat tot Purijs doorgedrongen. Eerst
in het Ministerie van Oorlog, waar
het gefluisterd werd door enkelen la
ter op straat, waar zich vol angst
groepjes vormden, die elkaar op de
hoogt© brachten. Ongetwijfeld was er
een verschrikkelijk onjieit gebeurd.
Sommigen beweerden, dat Mac Ma
hon zich met zijn leger terugtrok an
deren, dat ile Keizer bij den veldslag
tegenwoordig was geweest, maar door
België was ontvlucht. Niemand kende
toen nog het veel ernstiger feit, dat
een geheel leger omsingeld was en
zich gevangen had moeten geven, en
dat Keizer Najjoleon op dat oogenblik
onderweg was naar een Duitsche ge
vangenis. Als ook deze waarheden
bekend werden, zou de beteekenis er
van en dat was misschien niet meer
dan natuurlijk, niet onmiddellijk tot
dé menschen doordringen. Parijs
scliooldc samen op de boulevards of
ging in lmast naar de'Kamer, waar
het Uitgevend Lichaam zat; maar de
burgers snraken over hun bestuurders
en niet over hun leger. Als enkele
stemmen riepen „Zet hem af 1 Leve
de Republiek", dan werden hun
kreten lachend aangehoord en hoorde
men zelfs roepen: „Leve de Keizer
Het uur van liet oproer was nog niet
gekomen het waren nog maar de
voorteèkeii'.i van den storm.
Napoleon een gevangene het leger
van Muc Mahon vernietigd Een
prachtige nazomeravond met een hel
deren hemel en een zacht briesje ving
deze geluiden op, terwijl de tijd ver
streek, en hoe luter het werd. hoe
meer een trilling in de lucht scheen
te spreken van den val van een vor
stenhuis en van een. Keizerrrijk.
Weinigen op straat dachten er
over om te gaan slaDenallen
waren vervuld van het verlangen, om
alles te zien en te hooren, wal er in
dc cti-ukko straten gebeurde, waai
de cafés open bleven tot het aanbre
ken van den dag, en zij die 't weten
konden, rond verleiden, dat het Par
lement den geheelen nacht door zif
ting hield. Zelfs de verlegensten
schroomden niet. om zich bij een of
andere groep burgers te voegen, die
over de boulevards liepen en hun wan
trouwen £egen de Tuilerien uitkreten.
Zet hem afLeve de Republiek
De politie-agenten kwamen niet le
gen deze uitingen van verraad op.
Horden menschen uit Belleville, woes
te vrouwen en mannen, wier met
bloed doorloopen oogen van woede
blonken, kvyamen als uitgehongerde
wolven, die óp liuu prooi loerden \oor
den dag en drongen de rivier over.
Opgewonden politieke leiders stonden
op stoelen bij de deuren der cafés en
spraken met verachting over den ge
vallen Keizer. Niemand sprak over
Sédan of Straatsburg. De nieuw© Re
publiek zou Frankrijk redden. Ginds
in de Tuilerien zouden zij de getroffen
Keizerin vinden en haar beschuldi
gen.
De meer verstandige» schudden hun
hoofden en vroegen of Hare Majesteit
Parijs al verlaten had want, zeiden
zij, als dit niet het geval is, zullen
deze menschen haar zeker vermoor
den.
Velen deden die vraag, maar geen
enkele met meer ernstige belangstel
ling dan Edmund Orlopp, de jonge
Erigelsche dokter, wiens naam al in
Parijs bekend was als de ware vriend
van Frankrijk en zijn volle, llij vroeg
er 's Zaterdagsavonds naar. toen men
hem vertelde, dat de Keizer gevangen
genomen washij vroeg er te midder
nacht naar. toen hij met de moorde
naars van Belleville meeliep, west
waarts, den kant der Tuilerien uit
hij vroeg er bij het aanbreken van den
dag naar, toen het Corps Legislatif
uitéénging hij vroeg er 's middags
naar op den sabbath, toon een woeste
menigte de Kamer belegerde en de
ufgevaardigden hals over kop de
vlucht namen. Wat was doze wilde
inouschenhorde van plan te doen Zij
hadden al voor bet gelaat van den
ontstelden President Schneider met
huji driekleurige mutsen en kleine
kinderen gezwaaid. Jules Javre. een
populair democraat, had ternauwer
nood gehoor van hen kunnen'krijgen.
In doodsangst vluchtten de doorluch-
te leden van Napoleon's Parlement uit
de vergaderzaal, en lieten het volk in
den steek, om elkaar hun woeste voor
nemens in do ooren te schreeuwen.
Toen schreeuwden fanutieken heftiger
dun de rest: „Naar het Stadhuis om
de Republiek uit te roepen 1" Enkelen
huilden Naar de Tuilerièn En bij
die kreet baden eerlijke menschen. dat
de vrienden der Keizerin haar moch
ten redden.
Op dit oogenblik sloeg Edmund Or
lopp het gepeupel gade van de brug
over de Seine, die op het groote Plein
do la Concorde uitkomt. Toen de me
nigte hem voorbij was vroeg hij in
lichtingen aan een voorJ»ij ganger, en
kreeg ten antwoord, wat hij wel ver
wacht had.
Hoe staat het met het uitroepen
van de Republiek, v riend
Het is een voldongen feit. mijn
heer.
Dus zullen wij ons nu als Repu
blikeinen hebben te gedragen.
Pas op uw woorden, mijnheer.
Do burgers zijn naar het Stndhuis ge
gaan, om Napoleon als verrader lo
brandmerken.
Zij zouden veel verstandiger doen
mot naar het front te gaan eu het le
ger te steunen, burger.
Ah, die verweuschte Pruisen We
zijn verraden, mijnheer. Maai' wij
zullen de schuldigen welen te vinden.
Ik ben van plan vanavond in de Tuile
rien te soupeer en.
Dan zul je een langen lepel noo-
dig hebben, zei Orlopp droogjes en
bij die woorden keerde hij zich snol
om en liep zonder verder een woord
te spreken de brug over.
Zij gingen naar de Tuilerien. deze
woestelingen, die feeksen van vi
wen, wier oogen van bloeddorstigheid
blaakten. Edmund Orlopp zei
zichzélf, terwijl hij hen volgde, dat de
Tuilerien Dolores Morizon hexberg-
het lieve voorwerp zijner droo-
men, het edele meisje wier menschlie-
vende eigenschappen en heldhaftige
daden zooveel gedaan hadden voor
Frankrijk, dat zij liefhad. Al zou iede
re vrouw eu om die reden iedere
man de Keizerin in den steek laten,
tiij was overtuigd, dut Dolores dit met
zou doen. Wel had hij haar maar drie
maal ontmoet in de vrecselijke dag- n
•óór den oorlog nmar toen had uij
ook in haar een op den voorgrond tre
ilende en moedige persoonlijkheid ont
dekt, die een belangstelling in hem
had wakker geroepen, die alleen al
voldoende geweest zou zijn, om hem
in de stud te houden. Een zeker voor
gevoel van gevaar deed hem huiveren
bij de geduchte, wat het lot zou zijn
van déze dappere vrouw als de menig
te haar in bet paleis zou viuden. eu
de wacht liet op moest geven tegen den
drang der Roodmutsen. En wie zou
zich als vriend dier vrouwen opwer
pen, vroeg hij hoevclen zouden cr
trouw blijken tê zijn in deze dagen
van hartstochtelijke woede tegen de
regeerders van Frankrijk en van ver
driet ovor hun teleurstellingen
Edmund Orlopp verhaastte zijn
stap, toen hij ovei deze dingen na
dacht. Hij koek het Plein de la €on-
vorde over en merkte op, dat de kei
zerlijke vlag nog op de Tuilerièn woei.
De Keizerin was er dus nog zij wal
niet gevlucht zooals hel volk beweeido
(Wordt vervolgd)
