HuiSSS'tfJEfZftnTn' -
den kastelein, óf in den zak der spe
lers vun beroep terecht te komen.
Jn een kleine hut, In hot bovenge
deelte der plaats gelegen, zat een
vrouw «n rouwgewaadeen klein
meisje met heldere oogon en een
vriendelijk gelaat, ongeveer vijf jaar
oud, rustte op luuir knieën, terwijl
een kleine jongen op een be rel ïu id
voor het vuur lag.
Het was St.-Nieolaasavond en de
jonge vrouw hield, in gedachten ver
zonken, het oog op de vlauvmen ge
richt. Mary Stewart was de weduwe
van Alex Stewart en leefde tweeji
geleden gelukkig en zonder zorgen in
eon Amerikaunsch kamp. Stewart
.was een beitwumn mijnwerker, doch
was maar ul to vroeg gestorven en
had zijn gezin in 'n behoeftigon toe
stand, zonder kostwinner achtergela
ten. Zijn dagelijkseh loon bood hot
eeuig onderhoud en wat kon men
thans doen, nu hij weg was
Vrouw Stewart was mot haar klei-
pe familie van haar verblijfplaats
naar dn kamp, zoouls alle kleine ne
derzettingen in het westen genoemd
worden getrokken, en veidiende een
karig loon met do wasch voor de
mijnwerkers.
Zij had een zwaar loven, maar de
kleine brave vrouw werkte met moed,
vaak dag on nacht, door de geduchte
bezield, dat haar dagelijkse!» arbeid
alleen in staat was. het grijnzende
spook van den honger bulten de deur
te houden.
Jack Dawson, oen kraohtig ge
bouwd en flink mijnwerker, passeer
de langs haar hul en werd getroffen
door een zacht kinderstemmetje, dat
zijn aandacht trok.
Hij hield veel van kinderen
gevoelde hij er ook ©enigen afschuw
voor hier nu den luistervink te spe
len, toch kon hij de verzoeking niet
weerstaan even liet venster te nade-
reu, om het fijne stemmetje duidelij
ker te liooren.
Toen vader nog leefde, bracht
St. Nicolaas oris steeds allerlei ge
schenken sprak do kleine, niet waar,
moe
Ja, mijn liovoling ja„ vader
verdiende geld genoeg, om zich de
.weelde te veroorloven zijn lieve kin
deren minstens eenmaal 's jaars ge
lukkig te maken. Doch, mijn kind,
lijn wij zeer arm en al werkt moesje
ook zoovee! zij werken kan, toch kan
zij niet genoez verdienen, om steeds
voor het voedsel en de noodiga klee-
ren te zorgen.
De kleine Uenny verhief het lieve
kroeskopje en, op de berehuid gezeten,
vestigde hol kind de- beide oogen op
zijn moeder.
Wacht maar eens, zei hij vroo-
lijk, totdat ik een man geworden ben,
moeder Dan zult gij niet moer be
hoeven te werken. Spoedig zal ik
groot en sterk zijn, even als vader,
om dan al het noodig© geld modi
naar huis te brengen. Doch ik zal
mij niet op gevaarlijke plaatsen be
geven. om te verongelukken, gelijk
vader I
Jack Dawson vermocht niet heen te
gaan, al was hij in zijn binnenste ook
zeer ontevreden over de rol, welke hij
hier speelde.
Zouden wij het toch niet wagen,
eon kJomnje te zetten voor St. Nico
laas, moesje vroeg het kleine meisje.
Maar wij zijn zoo arm, lieve I
Nog armer dan vei loden jaar
O ja, nog \eol armer.
Jack Dawson hoorde hoe de slem
vaD de weduwe trilde, toon zij dezo
laatste woorden sprak, en er schoten
hem tranon in de oogen.
Maar de goede Sint zal ons toch
niet vergeten, want hij weet, dat wij
brave kinderen trachten te zijn,
waagde Emma. Wat dunkt u moo,
zouden wij niet
Het. zou vruchteloos zijn. lieve.
Sint Nicolaas zal toch niet komen.
De moeder liet met gebroken hart
hot hoofd op de borst neerzinken. Wat
voelde zij zich op dit oogenblik voor
al diep ongelukkig.
Wat er ook van zijn moge, moe
der, ik wil toch mijn klompje zoreed
zetten, om St. Nicolaas uiet te doen
denken, dal ik hom zeer ondankbaar
vergeten heb, hornam de kleine Em
ma. Waar zijn mijn mooie klomp
jes. moe?
Daarbuiten kind, staan zij ge
schuurd. maar liet is veel te koud,
om die thans uit de sneeuw te gaan
halen. Neem je oude dan maar, zoo
Je het toch absoluut wilt, maar
zijn zoo arm, zoo vreesolijk arm!
Jack Dawson's hart klopte hoor
baar. Hij hoorde heel goed, hoe Ein-
ma Benny's klompjes en de hare bij
elkaar zocht, om dan weor, zoodra
zij alles in gereedheid hud gebracht
haar innig verlangen uit te spreken,
<lat de bisschop toch niet zoo onbarin
hartig zou zijn.... Kiudolijk maakte
dj moeder zich gereed haar lievelin
gen te bed te brengcu.
Jacques sloop zoo zacht mogelijk
van het raam weg en trad llarril 11a-
rol's speelhuis binnen, waur hij van
den nijpenden toestand bij de arme
vrouw vertelde.
Kom met de beurs rond Jack!
riep men hem toe, wij zullen allen
wat gevonl
Door talrijke personen vergezeld,
gins Jack van zaal tot zaal. De spe
lers staakten hun spel, zoodra hij
binnentrad, en iedereen haastte zich
voor dio ongelukkige weduwe en hare
arme kinderen zijn St. Nicolaasg-ave
te offeren.
Toen hij eindelijk met zijn edel
moedig werk ophield, bevatte de zak
oen groots som golds m zilver en
goud. Toen werden nog allerlei kleo-
ren, speelgoed, mondvoorruud, en an
dere voorworpen vun allerlei aard
gekocht, en daarmede beladen trok
men naar het huisje der arme we
duwe.
Alles word op do stoep bij elkaar
gelegd, eerst de stevig dichtgebonden
geldzak en daarboven hoopten de lie
den al het overige tot een berg op.
Allen waren gelukkig en een der
aanwezigen schreef eonige woorden
op een wit cartonnen doos, die boven
op werd neergelegd: St. Nicolaas ver
geet ook de armen niet.
Na een kouden nacht brak de mor-
Éen helder cn schoon aan. Vrouw
tewart stond op. Om haar mond lag
een smartelijke trek. Eensklaps brak
zij in bittere tranen uit, toen hare
oogen op dc ledige klompjes der kin
deren vielen.
Zij haastte zich het vuur aan to ste
ken en maakte het ontbijt gereed.
Dan naderde zll het bed der kinderen
en kuste de kleinen zoolang, tot zo) op don schouder, en de Pruissehe
wakker waren. I ioeraar hief vermanend zijn wijsvin-
Emma spowlcla ,icb l.ot bedje uit,1 g<lr op stooltó „.„rschmmi.
vloog naar haar klompje, om weldra 7lo„ w>„
dier zuchtend «-eer te keeion. met ds" d0OT neu8'
tranen in de oogjes. De goede moe-' Waarin reist u eigenlijk? vroeg
dor voelde haar hart breken terwijl hij de hogte.
zij haar dochtertje aan de borst j Toen had u don reiziger moeton
drukte. 'zien, heorenl Zijn gelaatstrekken ve'r-
Waclit maar lieve sprak zij, helderden als zag hij in den hemel.
dan zal SL Nlcolaia ona> iSmins «wulcliouMrtik.lM en S™sl «nis-
niet voorbijgaan. berde hij geheimzinnig.
Moei... Moe!... rieji de kleine Ben- Toen sprong hij op, haalde zijn
ny, die intussohen de deur geopend inonsterkoffer to voorschijn en spreid-
had en met wijd geopende oogen do zijn schatten voor ons uit.
voor al do tMorlijkiiedou stond, dio Daal w gummi-mantels, gum-
voor de deur waren opgehoopt. i
Vrouw Stewart kweuiijlings toogo- -rogriiscbennen, gnimnitetokken,
schoten en was 3tom vun verbazing. ffutn mi-hoeden, gummi-schoenen. De
Zij Jas wat er geschreven stond op heele koffer zat vol caoutchouc. Maar
de kartonnen doos en knieklo dan het was een merkwaardige groeno
met de beide kindereu neder, om het stof, zooails we nog nergens gezien
hart in warm© dankbetuiging lucht hadden
lifïïS bCei"1-- - Kiik rons „ter
Daar lagen zakken mil meel. ham- guzmnl-reganseliennhoet D. n.
men, spek. fruit, koffie, theo cu sui- 1 d57214G. Men kan hem op het hoofd
kor en een groote zak, blijkbaar met dragen als ©on gewonen hoed. Maak
zout gevuld. Alles werd onder een ik h or dozen gesp los, dan rolt uit
afwisselend lachen en schreien naar den rund van don hoed d© parapluie
binnen gebracht naar alle kanten uit en spant zich
All© kleur week uit haar gelaat,
toen da moeder den zak op talc! noer- pract.ach, mijne
legde. Met bevende vingers maakt© hoeren, eer aan te beve.en, dames!
zij den strik los. Goud en zilver; ja Als u inkoopen gaat doen hobet u de
zelfs meer dan zij zich in haar schoon handen vrij. Wilt u de parapluie
ste droomen had kunnen voorstellen dicht hebben, dan drukt u op deze
M Mwtk» Bmma's kWmp]ea!De vwr «j en „j „u ach van-
geschiedenis der inzameling kwam ,f
vrouw Stewart spoedig ter oore. Zij
kende Jack Dawson van aanzien, en Wonderful indeed! nep de
toen zij hem nu den eersten keer ont- en haalde
moetle .bedankte zij hem zeer hart©-! dag.
zij wus en bleef hoi eenvoudig© vrouw
tje uit de provincie, dat haar man
liefhad, hem voor zich alleen wilde
en maar niet kon begrijpen, dat do
kunst en liet succes ook rechten op
hem doden gelden. Er kwam spoedig
verkoeling lusschcn hen, daarna volg
den twisten, dl© wel afgewisseld wor
den door verzoeningen, maar telkens
wederkeerden en ton slofte had zij
hom verlaten om terug te keeren naar
Montpollier ©n weer bij haar ouders
te gaan wonen. Dezen waren nu ge
storven on zij zelf was oud gewor
den. Het mooie, goudblond© liaur had
plaats gemaakt voor zilverwit,
Vun verre had zij de seint torende
loopbaan van haar man gevolgd, ge
lezen hoe Parijs hem toejuichte, hoe
andere groote steden elkaar liet voor
recht betwistten oil Vergy,
op hun looneel te zien, hoe hij den
roem der Fransche toonec-Lkunst vor
over de grenzen verspreidde.
Daarna was liet keerpunt gekomen;
de schouwburgen, waar hij vroeger
zijn triomfen had gevierd, sloten de
een na den ander hun deuren voor
hem, eenige jaren reisde hij nog i'
de provincie, maar de impressario on
gageerde hem niet meer, omdat or
„mot hem niets meer te maken viel
De afscheidsvoorstelHng, die luet
Théatre Francais hem nu aanbood,
zou hem nog ©enigen tijd voor de el
lende bewaren, maar dan.... dan zou
hem niets meer kunnen redden.
Daaraan daoht Gnbrtolle.
Zeker, die man had haar schoonste
verwaohUngen teleurgesteld, had
haar gedoemd tot een eenzaam,
reugdeloos leven, maar was er ook
aan haar kant geen ongelijk geweest,
haar longnou voor den was het alleen zijn schuld dat zij el-
j kaar nimmer hadden leeren begrij-
lijk onder een vloed van tranen. Kijk hier, ging de reiziger voort, I
Ook de brave jongeman was zeerjruminiballeii \oor kbwtor^iieAiovwvii lenige dagen tend© zn tn groote
aangedaan, terwijl hij met oen hij-1 rr „n SITS ongerustheid, zij. anders altijd zoo
zoneter gevoel in 't hart de hand der der! ^gen d6 couPe vriendelijk jegens ieder, zoo kalm
jonge weduwe drukte. I Soo* hij deed het- dan veert hij
I altijd door heen en teTug, altijd
Vier maanden zijn er heengegaan, heen en terug. Do elustioileit van
sinds dit St. Nicoluasfeesh De wedu- cteae caoutchouc is onbegrensd!
wo Stewart is vrouw Dawson gewor-1 Hij wierp nog een tweeden, dorden
den en eiken avond, wanneer de mijn b vierde en viifdë voteden n„
werker van zijn arbeid nuar liuis te- -J® v°W*ea- De
rokeert, slaan Emma «n Benny g<- vül spnngomia ballen, de
reed. om in de teedere armen te val-; vfOOlijk van wand tot wand vlogen,
len van den goeden braven man, dien Do Ioeraar brak zijn bril, mijn a gaar
zij hun St. Nicolaasvader noemen. vloog uit rnijn hand, de oude jonge-
(N. v. 't N.) j juffrouw viel in onmacht. Het spel
hield pas op, toen de reiziger bal
voor bal met zijn hand greep en ze
alle in zijn onuitputtelijken koffer
pakte.
De Handelsreiziger.
(Geschiedenis uit 't Duitsch).
Ons voornaamste artikel en
lleb ik u al mijn avontuur met den hij glimlacht© vergenoegd is onze
reiziger in caoutehouc-artikelen ver-1 gummi-schoen. Do kwaliteit is de
teld? zoo niet, luister dan, want hothoofdzaak, dames en heeren! Ik zal
is merkwaardig genoeg, i ze u dadelijk, laten' zien!
Het was in den zomer. Wo zaten De trein hield juist in Breba stil.
met ons vieren iu den sneltrein Iter-' Sehflik niet! riep de reiziger,
lijnFrankfort on lieten alles voor' Met een ruk trok hij oen paar van
wat het was: oen Pruisische ieoraar, zijn schoenen over die voeten ze
een oude jongejuffrouw mot een j waren groen als al zijn waren
mopshond op haar schoot, de ro.zi- ging de coupé uit en zat plotseling
ger in caoutchouc-artikelen en ik. Wohup! met één sprong boven op
waren toevallig bijeen, zooals dat de'n trein,
meer op 'reis gebeurt. Iloora! hiepen de pasaglers, die dat
leeraar: lang, dor, gebrild als zagen,
men hem aankeek, herinnerde menIk heb u toch gezegd, schreeuw-
zich onwillekeurig de fouten un do de de reiziger, dat niets ter wereld
Latijnsche en Grieksch© byntaxls zoo elust/sch is als de caoutchouc
vroeger gemaakt. D© oude jongejuf- van Weichhorz mul Cie.
frouw: Week en klagend, de verper-1 Hij was juist van plan van zijn vor-
soonlijking van een zucht ove'r de heven zetel een reclame-toespraak te
slechtheid der mannen. Zij keek tel- j houden, toen briesend van woede <te
in
regelmatig in al haar doen en laten.
Hot kon niet anders, of Hortense, die
het geheelc levan van haar meesteres
deelde, moest die ongerustheid op
merken. maar als zij or naar vroeg,
luidde het antwoord, onveranderlijk.
Mij deert niets, wees maar niet
oude dienstbode schudde liet
hoofd en ging zuchtend weer aan het
werk.
Op zekeren morgen, toen zij haar
meesteres als naar gewoonte wilde
wekken, vond zij dezo al geheel ge
kleed, met een stofmantel oin, haar
hoed op en een reistaschje in de
hand.
Wat is dat nu? riep zij verwon
derd.
Ik ga op reis, Hortense.
Mevrouw gant op reis?
Naar Parijs!
Lieve hemel, wat is er dan ge
bomd?
Dat zal ik je later wel vertellen,
spoedig, maar vraag mij nu niets.
De zaal van het Théatre Francais
was vol met een uitgelezen publiek,
waarvan sommigen zlcli Vergy nog
uit zijn glorietijd herinnerden, ande
ren wel eens van hem hadden ge
hoord, maar de meesten slechts kwa
men, omdat de entreeprijzen fabel
achtig hoog waren en „tout Parijs"
de nfscheidsvoorstolling moest bijwo-
nen.
Achter in een donkere baignoire
zat Gabrielle en zij hoorde de men-
schen om haar heen praten over Ver
gy en over de roiten, die hij vroeger
had gespeeld in stukken, die nu niet
opgevoerd werden, die uit den
keus naar haar mopshond, die in stationslhef kwam. Met één spro'ngjtijd waren, evenals hij. Naar hetgeen
v - _- -1 - - x rI jb». ,m hal Iai*i11AaI frt'.vïa 1 livl a lciv>k llftC-ll
zijn vet bijna stikte, en don re.ziger j was de zoon van Mercurius weer be-
in caoutchouc-artikelen, die met botneden. Hij raakte tpsschen d© buf-
maar zat dadelijk daarna bij
i de coupé als was er mets go-
D© trein zett© zich in bewe-
onschuldlgste gezicht van de wereld
dat het een aard had. Want,
mijne heeren dat deed hij, deze rei
ziger der firma Samuel Weichherz
und G.e. Hij loog werkelijk meester
lijk.
Ik vertegenwoordigde eens een
slgarette'nfirma, vertelde hij o.a. en
zwaaide niet de ariucn. Ze had zulke
uitstekende waar, dat de luitenants
en studenten op straat om de peuk
jes \ochten. Als een van onze klanten
op de Leipziger of Fr.ed'richstrasse
in het Warenhuis of in den D.erch-
tuin liep, ontstonden er dadelijk op-
loopen. Ja, we hebben het zelfs ge
had, dat er zich een haag van snui
vende menschen vormde. Weet u .1,
wat dat beteekent?
Oh, shocking! klaagt de oude
jongejuffrouw, waaraan we merkten,
dat ze uit Engeland kwam.
De reiziger lachte.
Ten slotte kwamen er belemmerin
gen in het verkeer. De autoriteiten} tro Francais, ton benefice van Daniel
gingen er zich mede bemoeien en we V^'Sy. di© daar mede afscheid neemt
fers,
ons
board,
ging-
Nou hoor eens, zoi ik.
Nou hoor eens, echode de
leeraar.
De miss zei heolemaal niets; zp was
verstomd.
Aan hel einde van de reis, in Frank
fort, rekende men den reiziger in.
Hij zit op het oogenblik zijn straf uit
wegens het veroorzaken van oploo-
pen. Zijn firma heeft hem onis.agea.
Ilij wilde zoodra zijn straf om is
weer in een andere branche overgaan
Kan men hem dat bij dit gebrek aan
verstand van het publiek euvel dui
den mijne heeren?!
Afscheidsvoorstelliag.
Den 27 dezer zal een buitengewone
matinee gegeven worden in het Théa-
vau liet tooueel. De voornaamste ar-
listen van de Comédie Francaise, het
Ckléon, de Groote Opera en de Opéra
Ounique llsebben hun medewerking
toegezegd- Het programma zal nader
gepubliceerd worden.
Movrouw Gabrielle Dornys legde do
moesten slechte waar leveren waar
door wo de helft van onzen naam
verloren. Toen ging ik tot een an
dere branche over.
De leeraar wierp hem een bestraf
fenden blik toe, waardoor het hei.s-,
z,ch eoMcr i„ d. w„ dC"
brengen. I Daniel Vergy!
De ziel van den modernen handel, j Hoeveel herinneringen wekte die
ging hij voort, is de reclame. Vraag i naam in haar op.
maar aan onze groote zaken wat zo Zij woonde nog als meisje bij haar
zonder reclame zouden zijn. Ze zou-! ouders in hetzelfde huis te Montpol-
4en niet beslaan, zag Ik u. llcl slerk-<l« nu.haar einewiem lam. waar
zij zich heeft teruggetrokken met haar
ste op dit gebied heb ik in Amerika 0^e dienstbode Hortenso- zij woon-
beleefd. hier als 18-jarig meisje, toen een
Op een dag stond hl alle kranten, reizend tooneolgezelschap eenige
van bet land de Vriendelijke uitnoo-voorstellingen kwam geven. Een jong
dig ng: „Dames en heeren, kijkt mor- acteur, Daniel Vergy, speelde de 1»1-
denrollen in de dramas die vertoond
gen naar do maan".
weixlen en zijn spel bad Gabrielle
Geen mensch wist natuurlijk wat (1|8 gieolectriseoid. Zij had persoonlijk
dat beteekende; maar iedereen wa- kennis met hem willen maken, wat
pende zich met verrekijkers enz. en in oen provincieplaats als Montpel-
keok naar de goede, oude maan, die lier niet moeilijk was en in het dag-
juist vol was. En wat deukt u, dut, U^t. maimelijk-schoon gelaat,
de menschen rój™? 1 ongegnmoerd, bracht hij oen nog
de menschen za^,en. dicpereil i[Wiruk op haar teweeg.
Het mannetje m de maan! zei slechts oen kleine aanmoediging was
uk ironisch. j voldoende geweest om hem aan haar
Misgeraden! triumfeerde do Tei- voeten te brengen, den tegenstand
ziger en sloeg op de kn.e. Midden op 'T »»ders. nruotjes der
kleinsteedsche menschen had zij moe-
het whte vlak van de volle maan za- getrotseerd en eon jour later,
gen ze u» groote zwarte letters staam toen Daniel aan een der Parijsche
..Batsous schoencream is de beste!" schouwburgen was geëngageerd,
Daar had toch zoo'n Amerikaan trouwde zij inet hem.
door middel van een spiegel zijn re-
slame op de maan geworpen!
De reiziger keek rond.
Nu neem je er ons een beetje tus-
Een huwelijk uit liefde en toch, hoe
ongelukkig had het haar gemaakt!
Hij was een kunstenaar van den
bloede, steeds klom zijn succes, hij
werd geëerd en gevierd door tal van
slhen, zei ik en klopte hem lachend bewonderaars en bewonderaarsters;
er op het tooneel gebeurde keek noch
luisterde die eenzame bezoekster, tot
dat... hij ton tooneele verscheen.
Wat was hij oud geworden!
Die magere, bleeke man, met zijn
ingevallen gelaat, met zijn bovendo
stem en wankelende gang, was dat
de schitterende kunstenaar van weleer
die alle harten voor zich won?
Met eon bovenmenschelijke inspan
ning wist hij nog iets van het oude
vuur te doen opgloren, wist hij nog
een weinig klank to brengen in de
stem, waarmee hij een fragment uit
een zijner oude rollen voordroeg in
een tooneelstuk. dat nu niemand
meer kende, maar weldra was die
vonk weer uitgedoofd, hij snakte naar
adem, toen hij eon laatste inspan
ning deed en men juichte hem toe,
eer uit medelijden dan uit bewonde
ring. Hij boog, hij had het begrepen,
het was gedaan, voor altijd gedaan
en tranen vloeiden langs zijn wangen
toen hij achteruit loopend van het
tooneel strompelde.
De matinée is g-;-ëindigd. Achter de
coulissen nemen de kunstbroeders en
zusters met een handdruk en eenige
vriendelijke woorden afscheid van
den beneficiant. De tooneelknechts
bergen het décor, de electricien druoit
de lichten uit, de zaal is donker en
ledig.
Daniël Vergy us nog in zijn kleed
kamer, hij borgt zijn cosluuni op cn
sluit zijn toilctdoos, die hij nu niet
meer noodig zal hebben. Ilij is alleen,
maar hij kan nog niet scheiden. Met
langzame schreden keert hij nog eens
weer naar het tooneel, waarop hij
zoovele lauweren heeft behaald cn
dat hij nu 'niet meer zal 'betreden.
Eensklaps valt iiij op een stoel uodr
on snikt. O! nu te kunnen sterven,
liaa'r niet te kennen, de toekomst vail
vergetelheid, die hem aangrijnst.
Misschien gaat zijn gedachte op dit
oogenblik terug naar die kleine stad
in het Zuiden, waar hij eens een lief
de won, dl e hij zoo Iiclvzinrug hoeft
miskend en gebroken.
Een zachte hand raakt© zijn schou
der aan.
Hij ziet op.
Gabrielle!
Zij staat voor lvem, to ontroerd om
te kunnen sp'reken, maar in iwOr oo
gen zijn ook traden, zooals in do zijne
Je vergeeft mij? Je kunt mij nog
dingster, «3 e zich tusschen ons plaat
ste, maar die je nu verlaten hoeft: je
kunst. Zij is heengegaan, je vrouw
koert tot je weder.
De Joweeleo.
Zij zag er zoo lief uit, met haar
mooie, blauwe oogen, zachte rondo
wangen cn goudblond haar, dat zij
d© aandacht trok van iedereen. Do
jonge Amerikaan, die om haur lioeu
had gefladderd, kon zijn bewonde
ring niet langer inhouden.
Alten instappen I weerklonk liet
on met een zucht van verlichting
stupte hij mot liaar in dezelfde cou
pé 't geluk bleef hem dienstig, want
later aan tafel kwam hij vlak over
haar to zitten cn toen ging alles van
een loten dakje. Hij begon met baar
't zout u.an lo geven en vóórdat zij
aan het eerste station waren, hadden
zij zich reeds aan elkaar voorgesteld.
Zij heette Anna van Erlovoort, zij
maakte voor 't eerst de reis naar Ame
rika, om haar oom in Helena te
gaan opzoeken, vertelde zijtot nog
toe was iedereen op reis heel lief en
behulpzaam voor haar geweest (geen
wonder, dacht de Amerikaan) en zij
vond Amerikanen do charmantste
menschen, die zij ooit had ontinoeU
En hij wus George Gardien, detec
tive bij de New-Yorksche politie en
moest in den trein 't oog houden op
den vermoedelijken dief van juweelen
on andere kostbare steenen, ter waar
de van eenige duizenden.
De blauwe oogen tegenover liem
schitterden van opgewondenheid.
Hoe Interessantriep zij uit,
én hoe Jief van u om mij dat te ver
tellen. En wat gebeurt er dan als 't
werkelijk de dader is
Dan maak ik promotie, ant-
woorddo hij glimlachende om haar
belangstelling.
- En hebt u iemand op 't oog?
vroeg zij, en e-en meer nauwkeurig
opmerker dan de op 't oogenblik ver
blinde. Gardien zou eenigen angst in
haar stem en haar oogen hebben
waargenomen.
Ja, fluisterde hij, 't is die heer
inet dien zwarten snor, een paar
plaatsen van u af. Wij verdenken
hem, maar zijn nog niet geheel zeker
van onze zaak. Ik moet hem volgen
tot St. Paul, en daar hopen wij hem
te kunnen inrekenen.
Als u niet zeker bent van uw
zaak, zei zij met haar ondeugende
scliitteroogen dan kan u iedereen
wel gaan verdenken, mij incluis. Ik
zou ook wel eens de dievegge kunnen
zijn
Dat zou ook wel kunnen, stemde
iiij gekscherend toe wil ik u dan
maar in eens gevangen nemen en
hij legde zijn hand op de hare.
Toen hij haar aanraakte, verbleek
te zij, maar zich dadelijk beheer-
schende, sprong zij van haar stoel op
en ging weer naar de coupé.
U liet mij schrikken, zei ze, toen
.voer naast elkaar zaten. een
oogenblik dacht ik, dat u 't werkelijk
meende.
Als ik kon.... bogon hij zenuw
achtig, toen 't binnenkomen vap don
conducteur een voorbarige declaratie
verhinderde, en zij van de gelegen
heid gebruik maakte orn 't gesprek op
een ander onderwerp t© brengen. Zij
liet hom de Camera Obscura zien, die
zij altijd op reis bij zich had, zooals
zij vertelde, en presenteerde hem uit
oen doos fijne bonbons, dl© zij van
oen vriend' had gekregen.
ik wou dat die doos gestolen
was, zei iiij met een gevoel van jaiou-
op dien vriend, dan zou ik u
een andere geven,
Maar dar zou voor mij niet het
zelfde zijn, zei zij, waardoor zij den
jongen detective nog verder van de
wijs bracht.
Toen zij St. Paul bmnenstoomden,
waren Anna, de detective en de ver
dachte heer bijna de eenige overge
blevenen in den trein. Terwijl zij be
zig waren hun bagage bij elkaar te
pakken, stapte de verdachte uit de
coupé en Gardien ging hem, zich ex-
cusecrcnde, achterna.
Anna trok haar handschoenen aan
en wilde juist ook uitstappen, toen de
detective terug kwam met een klei
nen heer in uniform.
Is alles in orde vroeg zij, maar
hield in eens op en keek in stomme
i bezing naar den vreemdeling,
toen dezo haar persoon scheen te
vergelijken met het signalement, dat
liij in zijn portefeuille had.
Nu zijn wij er, geloof ik, zei hij,
't spijt mij. juffrouw, maar ik
moet u verzoeken mij te volgen.
Zij keek hem van de hoogte uit aan.
Wat bedoelt u? vroeg zij.
,'aarom zou ik u moeten volgen
Omdat u verdacht wordt diaman
ten robijnen en opalen ter waaide van
50,000 gestoten te hebben.
U moet krankzinnig zijn bracht
zij uit, ik zou juweelen gestoten
hébben Voor wie ziet u mij eigen
lijk wol aan
Voor P.osc Frenk, de meest ge
raffineerde dievegge. Ontkennen baat
niets, juffrouw. U beantwoordtvol-
komen aan 't signalement.
Maar ik heet geen Rose Frenk
ik heb geen juweelen gestoten
ik ben Anna van Erlovoort en ben op
weg naar mijn ooan te Helena... Och
mijiilueer Gardien, u weet toch, dat
T niet zoo is, nietwaar Help mij
toch als 't u blieft.
llaar lippen trilden en de tranen
spiongen haar in de oogen.
Ik ben er zeker van, mijnheer...
begon de jonge detective. Maar de
commissaris viel hem in de rede.
Ik meen zeker te zijn van mijn
zaak, juffrouw, maar daar ik geen
juweelen bij uw bagage vind, zal ik
u door twee vrouwelijk© experts laten
fouilleeren.
Zij bloosde van schaamte. Zij stond
op en 't boek en de doos vielen van
haar schoot op den grond.
Gard ion raapte ze op een droeg ze
voor haar, toen zij nit den trein stap-
tCjVij zou wel in de lucht hebben kun
nen springen van blijdschap, toon hij
hoorde, dat noch op haar persoon,
noch in liaar kleeren juweelen waren
gevonden, en hij vloog naar haar toe,
om haar de hand te drukken, toen
zij niet nog betraande oogen terug
kwam. Do commissaris had nog nooit
zoo'n flater begaan in zijn praktijk.
Ik geloof dat de trein naar He
lena zoo dadelijk voorkomt, mijnheer
Gardien. zei het meisje.
Zou u mij nog even willen helpen
met instappen? Ik weet niet of ik u
ooit weer zal zien, maar ik hoop, dat
u nog eens aan mij zult denken.
Schrijft u mij eens'? smeekt© hij.
En zij beloofde 't. hom.
De trein kwam voor. Zij stapte in
oil wus verdwenen.
Acht dagen later ontving hij den
beloofden brief; hij was van den vol
genden inhoud:
„Mijn harloLijken dank voor den
grooten dienst, dten u mij onbewust
bewees door mijn bock cn de doos
met bonbons voor mij te <1 ragen leen
ik KCfouilloord werd. Want de dia
manten robijncu on opaten zaten er
onder in.
,,'t Spijt mij dat u nu geen promo
tie zult makanl Met lies!© groeten
voor den commissaris, die de plank
niet mis had.
Uw dienstwillige,
ROSE FRENK".
N.V. Orkaan-Maat
schappij.
't Was eon zoor stormachtige dag.
Te Kopenhagen zaten drie oude
boeven koffie te drinken, en zagen
nadenkend naar buiten, terwijl
Schuster, een van hen, zeide
ik geloof, dut we dit jaar veel
storm zulten hebben.
Daar valt misschien wat aan to
verdienen. antwoordde Lorenz.
Het is vandaag ©orst don 27steu Ja
nuari, en als wo weten, dat er veel
wind ls, hot gehecle jaar door, dan
zetten \ye hier een mooi zaakje op
touw.
Wat we dit jaar voor weer iieb-
ben, daar weet ik achter te komen,
zei Jacob.
Acht dagen later zocht Jacob zijn
beide vrienden Schustor en Lorenz
weer op. en zei op gelieimzinnigen
toon:
Als we dit jaar meer dan 30
dagen hebben zonder wind, dan laat
ik me viileu. Ik l>on nauwkeurig op
de hoogte van hot weor .maar meer
zeg ik er nog niet vun. Dut blijft mijn
geneini.
Als Jacob zeker weet, dat we dit
jaar voel wind hebben zei Lorenz
dan zul ik jelui zeggen, lioo wc uit
dat slonnaciiUg weer geld kunnen
slaan, muar hol zal lang duren om
jelui dat auu hel vorstand te bren
gen. Bestel daarom e.rst brandew ijn
met sodawater.
Ze bestelden brundewijn met soda
water; zo drenken cu rookten sigaren
en Lorenz lachte veelbeteekenend, be
dacht zich eenige oogenhlikkcu cn
fluisterde toen haastig:
Wo weten uilen .dat de lucht
scheepvaart onheilspellende vorderin
gen maakt. Het zal niet lang meer
duron, of er zijn even zooveel lucht
schepen en vliegmachines, uls auto
mobielen. We welen ook dat het aan
tal van de bestuurbare luchtschepen
dagelijks groot-er wordt. Üok de lucht
ballons worden dagelijks reusachti
ger, en kunnen gedurig moer gewicht
dragen. Boven do groote steden van
Europa, zweven 's nachts bestuur
bare luchtschepen met verlichte re
clameborden, in allo mogelijke kleu
ren.
Jo maakt liet al te mooi zei
Jacob maar or is toch veel waars
bij. dat we allang weten.
Maar wat lioeft dat ullos inet
storm en orkaan te maken? bracht
Schuster in het midden.
Op dat oogenblik deed de wind do
vensters rammelen, en op de straat
hoorde men den storm loeien.
Lorenz stak zijn sigaar weer aan,
die onder liet spreken was uitgedoofd
en vervolgde toen:
Als men aan 't vertellen is, moet
men zijn toehoorders weten te boeien,
zoodat ze altijd nieuwsgierig zijn
naar 't geen gaat volgen. Gij zijt al
nieuwsgierig, dat zie ik aan uw ge
zichten. Het doet mij genoegen te
merken, dat ik good kan vertellen,
ik ben er trotsch op, maar ik zal uw
geduld niet langer o,p de proef stellen
en liever maar dodelijk niet de deur
in huis vallen, on zeggen, waar het
om gaat.
Weet ge wat het geval is.' Die vlug
ge vorderingen van de luchtscheep
vaart hebben op de v erschilienoe
machthebbers in Europa een hoogst
oaaangonainen indruk gemaakt. Ze
ziju nu al bang voor luchtseuepen en
vliegmachines. Wat kunnen de doua
nen eraan doen, als de vliegmachines
bij duizenden over do grenzen zwe
ven? Waarlijk, het is een slechte tijd
voor de douanen, maar weet ge w el,
wie is er nog slechter aan toen zijn?..
Kunt ge liet raden, of niet?
Schuster en Jacob zagen elkaar
verlegen aan. Ze wisten niet, wat zo
moesten antwoorden. Ze trokken eens
aan hun sigaar, volgden de rookwol
ken met hun oogen, cu in hun ver
strooidheid dronken zo hun brande
wijn uit, zonder er sodawater bij te
doen.
Lorenz vervolgde zijn verhaal al
dus:
Ik zul het jelui maar ronduit
zeggen: Niemand is er slechter aan
toe dan do militaire autoriteiten van
Europa. Ze kunnen onmogelijk vol
houden, dat hun legers en oorlog
schepen nog evenveel waard zijn, als
vóór de uitvinding van do bestuur
bar© luchtschepen. Wat kunnen zo -
nog uitvoeren met hun groote legers
als een geheele arméo van vliegmachi
nes en luchtballons, met de grooUte
snelheid boven hun hoofd«n komt
aanzweven, en van daar "it duizen
den bommen met dynuiaiot in de ves
tingen geworpen worden?
Welk nut hebben de vestingen dan
nog als verdedigingsmiddel?
De in de lucht drijvende armée laat
dio vestingen eenvoudig links liggen,
en vliegt tot boven de hoofdstad van
den vijand, waar de dynamiolboni-
men alles in oen paar minuten ver
woesten, en met den grond gelijk ma
ken, Ook do oorlogsschepen -ijn er
slecht aan toe. Ze zijn togen de bom
men nog minder beschut. Een enkele
bom is voldoende, om het geheele
schip in do lucht te doen vliegen en
de geheele bemanning in de golven
to doen omkomen.
Lorenz lucht© toen hij dat alles ge
zegd had, Jacob lachte ook, en Schu
ster, stak zijn sigaar aan, die woer
uitgegaan was, terwijl hij mompel
de:
Heb jc geen betere sigaar voor
me?
Lorenz antwoordde niet, maar zei
met een gewichtig gezicht:
Let nu op, want het voornaam
ste moet nog komen
