BIJBLAD VAN HAARLEM'S DAGBLAD
Charlie.
80e Jaargang.
ZATERDAG U SEPTEMBER IQ 12
No 8968
DE ZATERDAGAVOND
HAARLEMS DAGBLAD KOST
flJEO PER 8 BAANDEN
CF 10 CENT PER WEEK.
ADMWCTHATIE GROOTE HOUTSTRAAT SS»
DRUKICERIJ ZUIDER BUFTENSPAARNE 6.
IN HAARLEM'S DAGBLAD ZIJN
ADVERTENTtEN doeltreffend.
ONZE ANWONOES
WORDEN OPQEMERKT-
Het Rijke Natuurleven
DARRENMOORD.
„Poëzie is overal" zong De Genc-
stei en de redactie van ons blad toon
de reeds bij den lantslcn wedstrijd,
zoo komen ze, aanranders en slacht
offers, vechtend naar buiten.
Zijn alle volwassen darren uit de
bijenwoning verdreven, hebben
alle den doodclijken steek ontvangen,
dan wordt de moord aan hun nako
melingen voltrokken. Ileele rijen cel-
tot Pcgnam zelfs knii deriabn "en lei> 'i,« »»8 «evulO met joilee torren,
springen over den doorweekten laag- v' ll:'L 00'
-ar van one ..allo vaderland pa'Wik «f. waarop ze huil intrede sul-
ITier op de hoogc gronden schijnt
men minder de poëzie in alles te kun-p"{'K,
len kunnen doen in dit land van zoe
nen "opsporen. Dc boeren kingen over
de haver, die op het veld weer uit
loopt. terwijl rechtgeaarde haver in
dezen tijd behoort te drogen, de boek
weit ligt te vergaSn en de vruchten
rotten aan de boomen.
Zoo zitten ook de imkers naar hun
bijen te kijken met verdriet in het
hart. Temidden der weelderig bloeien-
Enkelen hebben reeds het kopje bui
ten dc rel gestoken en zijn juist van
plan, deze voorgoed te verlaten, als
eenige vinnige bijen ze beetpakken,
er. zo hetzelfde lot doen ondergaan als
de volwassen darren. Dan wordt cel
voor cel leggemaakt. Iedere larve
wordt verstooten, iedere pop gedood
eerst als het laatste darrenkind is
Jlcll L. ll.llliuuivll Ut'l .l- '.:ill' I Ik UlUCI' i
de hei lijden d. goi.zoi.de vriendjes cesneuve d keert de ri*t terug en be-
koude en gebrek en bij iedere poging, S""10" t3|ltjcs ^Gcl' aan hun ge-
die zij wilgen, om-wat van den groo-'^ 0110 werk. _Dan zijn ze weer vrede-
ton aftelt te vvraitivlvn, tenom 1,"7™d PW «h towu-l
houderden om, verrast nis zo zijn door er nn slechts werksters en een
stormen en verraderlijke gietbuien. G">iloggende koningin aanspraak op
Vroeger dan anders begonnen de'*1'1 winterprovisie zullen
diertjes zich voor te bereiden voorden. m„011-
grooten rusttijd. Half Augustus was Hinten komen dan de miniatuur-
d» komst van het barre laargctijdo b voordeel doen Ileele wes-
rèeds merkbaar in kasten en korven. p''.ikolonies -azen op de lijkjes der
De bijtjes werkten minder vlijtig, pwnlluii darien. De grond voor de
gonsden minder vroolijk. Aan alles kast is een groote slachtplaat
was het te zien dat er groote gebeur
tenissen voor de deur stonden.
De werksters, die anders aan niets
anders denken dan houing halen,was
maken en jongen opvoeden, schenen
andere plannen te hebben.
In normale omstandigheden is de
toestand 200: De werksters doen1 wat
hun door dc natuur is opgedragen, de neiu meevoeren
best tot haar recht. Allo lage voor
jaarsbloemen, als primula's, viooltjes,
'cr oc ussen, vergeet-m ij-nietjes enz.
moeten in lage, breede schalen gezet,
worden. Tulpen, plaatst men het bost
in middolbnnr-hooge, lnjeedc potten
of jardinières. Een kabald-blrmwe
vaas mot gele tulpen, maakt een
schitterend effect en grijs-groene va
zen. met gel© bloemen gevuld, staan
ook uitstekend. Pioenrozen moeten
in grijs-groene jardinières staan. Een
vcudigo veldbloemen moeten maar in
kalm gekleurde vazen gezet worden.
BJauvvo riddersporen moeten in een
bruin- of geelachtige vaas staan.
Het schikken van verschillende tin
ten is ook nog heel moeielijk. Eer we
nu tot de herfstbloemen overgaan,
moet iR nog even een enkel woordje
wijden aan «te geliefde laterus, <lie in
allo tinten pn geuren voorkomen. Die
vormen wel de aller schoonste tafel-
dérorntio die men kont.
Herfstasters staan prachtig en ze
zijn ook weer in 'alle tuiten te verkrij
gen.
-Nu nog enkele wenken over do be
handeling van afgesneden bloemen:
Men zet die onmiddellijk in liet wa
ter, geeft ze icderen dag frisch drin
ken en snijdt een eindje van <len
steel af; een weinig zout in bet water
gaat het beden" van de stelen tegen.
Geeft men ook maar liet ccnvoudig-
ner dan dienen er wat bloemen
ispen Deinen al het roodo vocht uit
de darren mee. Ze bijten er gaten in,
dc hongerige roovers en maken soms op tatel te staan! Een tafel, zonder
zelfs van il.' drukte gebruik, 0111 tot bloemen toch. is een onding! Geen
in de honiugbergplaatsen dooi le drin. j siiiv e: piècc- de milieu, die het uit-
geii. j zicht over tafel belemmeren, maar
Er zijn er zelfs onder, die een hal- j loss.? bloemen, hier en daar in sier
en dar met de poolen omknellen en lijLo kristallen vaasjes.
koningin trekt met haar gevolg van
cel tot cel en legt in ieder huisje een
eitje.
Alleen dc mannetjes, zware gon-
ters. die alleen aan honing denken als
zo honger hebben, leven ten koste
van dc gemeenschap.
Maanden achtereen mogen zo hun
gang gaari.
Als zoo'11 zwaarlijvige sinjeur, be
lust op een uitstapje in den koestc-
het nest, waar
het hongerige broed naar voedsel
erlangt.
II. PEÜSENS.
Rubriek voor Vrouwen
De kunst om
rangeer en.
bloemen te ar-
Ter veraangenaming van de heeJe
renden zonneschijn, zicli voor het inricJitimr van ons huis, dienen ze-
vlieglfal verloont, gaan dc werksters ln tius,e b,
een eindje opzij. Als hij, na even 1
rond crrnJmd to Mm. r.irh met ecu "™md C">cd VfBOfgd.
vaartje op de vliegplnnk laat neer- l'bintoii e:i bloemen en hier en daar
bonzon, wordt er al weer ruimte voor een losse bloem in een vaas, maken
hem gemaakt en kalm laten de bijen het eenvoudigste vertrek gezellig en
het toe. dal hij den fijnslen honing vriendelijk le iere vrouw wê.'t dit en
SstfittATmo"l,rcn"a -ib"r""18
Maar over liet geheel kan men met
heel weinig kosten de huiskamer een
alleraardigst aanzien geven, als men,
hier en daar een bloempje strooit, de
poëzie des levens dient immers bijge
houden te worden? en in de eerste
plaats is dit de taak der huisvrouw!..
MARIE VAN AMSTEL.
Het ongeluk.
Naar het Frnnsch van
Henri Lavedan.
Mevrouw de Merancey stond klaar
0111 uit le gaan. En even vóórdat ze
vertiok, riep ze nog opgewekt uit de
vestibule Annette, denk er aan, orn
W&'Kto .ütotoop». g—do™ maken «"f Georets «UHttog te dek-J
Als dc bijen merken, dat ze niet meer beide genoemde eigenschappen;
zullen zwermen, dat ze geen nieuwe hoe menige huisvrouw, die het nu
kolouics meer zullen vormen, waarbij anders ook niet weer aan de midde-
liet mannelijk element niel k»n wor- ]c„ 0l,tbrwkl schij„t
den gemist, zien ze in de mannetjes -
nf darren plotseling geen broertjes DMigeortaleht te hebben; ten minste,
meer, maar hongerige vijanden. wat bloemenversiering betreft!
Wie liet sein geeft lot den aanval, is In Japan leeren de jonge meisjes
niet uit te maken. Hel is, of een elee- j d;it., evenals ze bij ons b.v. pianospe-
trische schok door alle lichaampjes !en of sohüd®r«i en tee kor. en enz.
'rorrn. Onze „to*. moefton
verwoede aanval, een strijd zonder h,«r 00 k pract:soh eenige leiding in
mededongen, een slachting zonder ge- kriigon: want er zijn vele wenken die
nade. door een vrouw van ervaring op dit
liet is een tragisch gezicht, zoo'n gebiod kunnen gegeven wordm. Wie
"swT^n voc-. Bil het krieken b"-n,e" •™"-
van den dag, als de zon, (u herinnert Pe<fr«" "ll> mwt m de eerste plaats
zich dat hemelwonder uit warmer tii-j over #W goeden voorraad vazen be-
den), als de zon het vlieggat besch"nt,.| schikken. Het' behoeven nog geen j mand zal me dat beletten'
komen de bijen even buiten kijken. Ze kostbaarbeden te zijn. Maar een paar do r'luCÜ (le }a (-'o/.coule ovi
ken.
„Ik wist het wel. mevrouw", klonk
het antwoord, ,,'t Is vandaag Immers
de vijfde
Even later klapte de deur dicht, en
mevrouw de Morancey slapte naar
builen en haastte zich door de rue
de Berry naar de Champs Elysées. 't
as een mooie Aprildag, en op den
rijweg was hel druk van auto's en van
ruiters, die eer rit naai- liet Bois
maakten.
In de verte verrees de Are. de l'Etei-
lo zwaar en indrukwekkend.in de ijle
morgenlucht.
De jonge vrouw ging verder met
dien kittigen, gedécideerden stap, die
de Parisienne zoo typisch onder
scheidt. Met zoo'n grappig airtje van
Ik ga, waai heen ik verkies, en nie-
"e stak
daar
",B. ovd=; M"ii^ ho»-'
Saint Germain. Plots uitte ze '11 lich-
j go, lange glazen en enkel© breeder e ten lu-eet van blijdschap. En even la-
1 inbond, speciaal voor rozen. Al-, ter vloog een kleine jongen van 'n
lerlei p-ji-rel©Uien potjes en glc
cclialen komeai ook boe langer hoe
meer in gebruik. Die gele, blauwe en
bont gelooide porcelaintjes zijn zoo
1 alleraardigst voor de kleurige zomer
bloemen.
borstelen de sprieten
gedraald te hebben, gaat het naar
bloemen.
Enkele uren later. als. het, buiten
veel lekkerder is gaat ook het dar-
renvolkjo een uitstapje maken.
Even hoeft slechts de wind te sui
zelen of alle plannen vallen in dui
gen en haastig gaan ze terug naar
de warme voorraadschuren.
Maar wat is dat! Onverwacht
den ze bij liet vlieggat tegen gehou
den. Ze worstelen een beetje, doen aan tc bevelen, en
alsof ze hei idee toch al tc dwaas vin-st, ie soort vlecht- bracht den dag met hem door en moest
t ,iu ai!i i'"~
-worden. De bijtjes meehen het en veruiijgen zijn. Wel worden ze j,rek of bij de thuiskomst van r.'n zoon'
eedgenoolcn vallenden ons wat duur, maar... waarvoor die- tegenw00rtiig Achttien maanden lang
-""ijj nen audei-s de verjaarsgtscaeiiken? g{ng <jat al zoo.
Bijzonder mooi en gttscniki zijn ook
die blauw-groene glazen: potten, kon' Mevrouw do Morancey riep een fio.-^
ik wri honsi mggcuc, wam w h.-blieu vl'igmr tbni, to kunnen
iels vuil ton MdtoWfb*» tetol» tomen, iynnt se hnd „geen tijd to ver-
jaar of tien haar om den hals. „Ma
ma riep hij verheugd.
Mevrouw do Morancey was wettelijk
gescheiden van haar man, graaf de
Morancey. Aan hem was de voogdij
over hun kind toevertrouwd, en zij
mocht Georges maar eens 111 de maand
Enkele terra-coUa vazen zijn o$k zien .Altijd op dier dag, den vijfden,
ooral do Japan- kwam zij hem om negen uur halen,
niets kwaads vermoedenden dar aan.
Prik, een scherp dolkje doorboort
het zoolang gekoesterd darreulijf, liet
gif spuit, naar binnen, en doodclijk ge
wond rolt de dar de vliegplnnk af.
Haar trekt hij nog even met de poo
len, daar trillen nog even de vleugel
tjes en dan is alles voorbij. De aan
vallers hebben intnss'chen alweer een
nieuw slachtoffer te pukken. Eerst
probeeren bet alleen af te doen.
Gaat het niet gauw, dan roept
j on
ÏSSfSlïïSS1'rcLaZrlSi.' f™. dat Cw tw.vc «d, mualtlj-
.tor» o„ met v.'^ïe'tSS >«»-' t Juurm dar, den krK^ mbt d„ Pr,„ik,rd. p.ryh-
gaat het weer omlaag 1 00k t4il' uitgezccnten sc.aar van Flo- ten. waarvan h-j zooveel hield. En dan
Ileele u-,-.-nc-n houden buiten de ra kit.doren! ze moest hebben laten vertellen, op
wacht, om de vroolijk terugkeerende llozon behooriai slechts m glas go- z')n beurt, ovc>- alles 111 zijn jonge le-
tn.iMto ij - met angel en venijn te zei: gele en witte bij elkaar, rose en jve."/. ',al '"1 belangrijk vond.
ontvangen. j joode, of, nog liever, iedere tint'. Tijdens den lunch putte zij zicli uit
Deze laatste kunnen zich niet ver-'apart. Wit en rood of geel en rood; 'n 't bewijzen van vriendelijkheden
dedigen. Ze spartelen wat terug, Ja zelfs: ros©, geel en rood, is zeer af aan Georges, en trachtte m alles zn
trachten zelfs oj» te vliegen, maar ste- te keuren daar, hoe schoon ook ieder wanschen to voorkomen. E11 de kleine
ken kunnen ze niet, ze missen de noo- op zichzelf, ze elkaar dan leelijk ma- joogc". geliefkoosd en vertroeteld,
dige wapens en hun ondergang is 011-, ken. Ureede hengselmandjes vol ro- kon bij lange ha niet antwoorden op
vermijdelijk. Inmiddels is in het hart zen, op hoektafeltjes, lage étagères, storm van vragen van z'n moeder.
-- - - - Na 't eten was ze dadelijk weer be
reid te doen wat hij verkoos. „Waar
wil je hoon, wat vind je prettig?"
De jongen aarzelde even, maar toen,
beslist, zei hij, dat hij 't liefst naar de
boulevards wou, winkels gaan kijken.
En ze vertrokken dadelijk'
Zij waren er spoedig, op de boule-
liezen". De minuten van dozen kost-
l>ot, maar dan met een dieksel v-an bare„ (jajt telden voor haar dubbel. In
traliewerk waardor dèriosso blcenneui (üq tvvaall' uur tij,da moest zij veel ver-
afgescheiden blijven., zonder elkaar richten. Kleine zorgen en liefkooz.in-
daarom al te zeer te hinderen. gen moest ze hem bewijzen, duizend
Venetiaansöhe kuaist-vazen zijn na- raadgevingen voor zijn gezondheid
der kolonie de strijd ook begonnen. enz. gezet, staan beeldig; ook als ta-
Daar zaten nog heel wal darren to, feldccoratie. Vooral moet men rozen
likken bij de zeshoekige, honingvaat- j niet met andere bloemen bij. elkaar
jes, daar zaten er nog heel wal te' zeilen. Varentjes, venushaar doen
wachten op nog lekkerder tempera- i prachtig met de koningin der bloo
tuur Onverhoeds worden ook zii beet- men. Witte bloemen, zooals vlier,
gepakt, meegetrokken en meegesleurd, vitte lozen, harcissen, en sneeuw-
geduwd, gestoken en verdrongen en bellen komen in irroeiie vazen het
vards. Georges liep telkens van haar
weg. om platen aan dc kiosken of
winkel-uitstallingen te bekijken. En
vlug was hij don telkens weer bij z'n
moeder terug. Mevrouw do Morancey
volgde haar zoon steeds met do oogen.
Maar langzamerhand raakte ze ver
diept in haar gedachten. En terwijl ze
voortschreed, kwamen de droomen
uit het verleden tiaar weer voor den
geest. En toen ze de rijtuigen van een
bruiloftsstoet zog voorbijgaan, dacht
ze terug aan de dagen van haar eigen
huwelijk en zag weer de kleine
erislïe van Sainte Clelilde, waar de
hoogste adel van Frankrijk vertegen
woordigd was geweest. Toen kwam 'li'
heerlijke eerste tijd van haar huwe
lijk. en dnanm verscheen in lmnr her
innering weer dc geboorte van Geor
ges. Later baar onvergefelijke, fout,
die een eind maakte aan alles tns-
schon 'r man en haar; die haar
telijkë, zoo geruchtmakende scheiding
tengevolge had.
En nu kon ze haar zoon nog één
maal per maand voor zicli alleen heb
ben. Welk een genot
Waar was lu, 1111 gebleven? En baar
oogen zochten hem tusschen di
nigto der voorbijgangers, toen plotse
ling achter haar een kinderstem riep
üi een snerpei deu kreet van pijn
„Oh, mama.... 1'
Zij keerde zicli om, bevend van ont
zetting, en zag eerst niets. Maai
holden er mensclien naar do plaats,
van waai de kreet geklonken had. Zij
drongen er te zuineh, en een paar an
deren klomme op een bunk, om he
ter te kunnen zien. E11 ze zag drie hoe
ren, die langzaam het lichaam voort-
droegen van con kleinen jongen. Éèn
jongen als haar Georges even groot,
en gekleed zooals hij. "t Hoofdje en de
handen en ook do kleeren.... alles was
roo.d van bloed. En een politic-agent
liep er naast met in z'n hond een pet,
die lock- op die van Georges....
Toen begreep zo da.t haar iongen
..as overreden. Eo ze volgde dc me
nigte, terwijl alles in haar dóód was
en ze, alleen steeds met een vreemde
kalmte kon herhalen ,,lk ben zijn
moeder. Ik heb hem alleen op den vijf
den voor mij-— En vandaag gebeurt
het, vandaagOp m ij n dag
De mensche.' dachten, dat «1e sriiok
haar 't verstand had ontroofd.
zo haar bij den apotheker, waar hij
binnengebracht was, vroegen waar zij
woonde, antweordde- ze „199, boule
vard Saint Germain". Maar alle aan
dringen om naar ertoe tc brengen,
haar naam te zeggen, was vergeefs.
Dien kon zij zich niet herinneren.
Toen zond men naar den dichtstbij-
zijnden post 0111 een brancard, en
daarin werd hij naar huis gebracht,
dat arme kleine verminkte wezen,
dat nog maar vóot '11 paar uur te le
ven had. Een victoria, die in volle
vaart voorbijreed, was hem over hals
en rug geganr.
Zoodra droeve stoet het huis van
haar man was binnengegaan voelde
de moeder, dio buiten op het trottoir
was gebleven, zich bevangen door een
vreesel ijken angst Haar man had ha -u
dezen morgen een vroolijk, gezond
kind toevertrouwd.... en zij gaf hem
een zieltogend schepseltje, dat spoe
dig eon lijk zou zijn, terug 1 Wat zou
hij zeggen, wat zou hij doen Ilaar
dooden? Hij zou er gelijk, in hebben,
want zij verdiende dat. Neen, 't zou
haar volstrekt niet verrast hebben als
zij hem naar buiten had zien komen
met een mes in de hand, of een revol
ver. En zij zou zich zonder aarzelen
hebben laten vermoorden....
De deur ging open. „Hij komt", zei
ze al tot zichzelf. Maar t was alleen
maar de leeg, brancard, die door do
dragers we*"- buiten werd gebracht,
en even verder neergezet bij eon café,
waar ze onder een borrel liet ongeluk
gingen zitten bespreken. Zij smachtte
naar bericht over den toesfan cl van
haar jongen, maar zij durfde niet
naar die mannen toegaan., en hun iets
vragen. Een geheimzinnige macht
scheen haar vast te houden op dm
ple-k, vóór het huis. waar haar lieve
ling stierf door haar schuld
Tot do nacht kwam, bleef zij daar
op die /.elfde plaats staan, Steeds sta
rend naar de verlichte venstens van
•het huis, waartegen zich soms donke
re schaduwen a,Boekenden.
't Werd later. De lantaarnopstekers
kwamen al hun werk verrichten. F.n
Zii stond 'lajir nog steeds cvnlxvweee-
liik. 't hoofd zwaar en <U>f, en nog
slechts vervuld van éon "dachte-
„Georges sterft daarboven, hij sterft"
Teiw 1 latstc kreeg zjj toch luid.
van <ïo koude, en teen ze zag dat zij
tegenover een halteplaats van huur
rijtuigen stond, vroeg ze een der
koetsiers 0111 in zijn rijtuig ie mogn;
schuilen, voor vijf francs. Hij dacht
dat er een avontuurtje achter zat, en
stemde spottend toe. Drie uur lang
bleef ze daar. Toen, 0111 kwart voor
twaalven, kwam een priester op het
huis af, en ging binnen. Georges zou
dus sterven, want er was een pries
ter geroepen! Ze kan de onzekerheid
niet meer verdragen, 'moest in ieder
geval weten. Zou haar 11u1.1l haar niet
uit zijn -huis op straat- laten werpen?
Maar zij ging toch, zamelde al haar
moed bijeen en trok de sc«hel over.
De portier herkende haar dadelijk
en zij beval hem met 'n autoriteit die
geen tegenspraak duldde: „Ga zien.
hoe het met hem 13 en kom 't me ver
tellen. Ik wacht hier".
Een. minuut later kwam de portier
teurg, ernstig en zwijgen.]. „Nn?
vroeg zo hein, bevend. Als ant
woord hief hij de armen op, liet zo
toen weer vallen en sloeg de handen
tezamen. En tenslotte mompelde hij
„Vijf minuten geleden, zonder
pijn....
En Onmiddellijk voegde hij er aan
toe: „Meneer slaat u toe, hem tc
gaan zien".
Toen vergat zij liaar schuld, barst
te in snikken uil en staDieldo ondei
haar traneu: „Nu hij dood is ut:
mag ik hem zien!"
Met "u bmsko beweging liep ze weg
Neen, ik ga niet. Waartoe zou lk
wél
Toen snelde ze weg in de duister 1
Buiten viel een koude, triesto
gen....
rerionÉ
Naar 't E n g els ch.
Het gezicht van Charlie's been, aan
onze zijde van den tuinmuur, opende
voor 't eerst mijn oogen voor de over
stelpende waarheid, dut die van het
„vierspan" niet langer kinderen wa
ren.
't Was zoo'n lang, beslist been. Ern
stige bedoelingen werden uitgedrukt
door elko lijn van de fantasie-sok, 111
eiken rimpel van den niet buitenge
woon kleinen schoen, die langzaam
verdween om zich bij zijn makker te
voegen aan de andere zijde van den
muur.
Van mijn ligstoel uit waar ik
verondersteld werd een dutje to doen
kon ik de dingen niet to duidelijk
onderscheiden en ik zou mJSehion
niet eons herkend hebben, wiens been
't was, bad ik niet den vorigen avond
met Charlie gereisd, bij welke gele
genheid de regenboogpracht van zijn
nieuwmodische voetbekleeduig een
onuitwisclibaar beeld in mijn ziel had
achtergelaten.
De jonge Charlie en de oude Char
ley tzijn vader) waren jaren lang
mijn buren geweest, en o-_- jong.
Charlie had hel vierspan geplaagd e:»
geiyrauiseerd in de dagen, toen er
nog korte vlechtjes en morsboezelaars
gedragen werden, tet ze hem eenstem
mig een „vlegel" verklaarden.
Daarom viel 't mij nóg moeilijker,
d.e verschijning van dat been over
mïjr. tuinmuur te verklaren tot 'l
mij helder -werd, dat 't „vierspan"
niet langer uit kinderen bestónd.
't Vierspan zoo noemde ik mijn
nichtjes, do dochters van een gelief
de vrouw, die mijn jongeren broeder
boven mij had verkozen en daarvoor
de beste schadeloosstelling gaf, die
in haar macht stond, door vóór haar
dood mij de zorg voor hare kindertjes
op te dragen.
Bunty was twee jaar, toen de moe
der stierf, en Judith zeven, llun va
der hadden ze al een jaar vroeger
M
rVjs heel wat jaren geleden
"t. Vierspan heeft den schooltijd ach
ter don rug en de-jonge Charlie
is al terug van een reis naar Indié.
Ik heb nooit zoo erg veel met Char-
e op gehad».
Zijo opvoeding was verwaarloosd
daar zijn vader na een kort, ongeluk
kig huwelijk, dat op scheiding uit
liep. hem aan de zorg va-u onderge
schikten overliet. En al gauw liet hij
den jongen diens eigen gang gaan.
Die gang was geen schitterende en
liep uit op een hals-over-kop aan
vaarde groote reis (om aan scliuld-
eischers en andere lastige dingen te
ontkomen), waarvan hij pas een paar
eken geleden terugkeerde.
Na de ontdekking van Charlie's
been. dat verdween naar de overzijde,
terwijl in de richting van het huis
een wit japonnetje schimd-e, word 't
mij in de eerste plaats duidelijk, dut
ik met tact er achter diende te ko
men. aan wie dat japonnetje had be
hoord.
Judith was 1 niet dat wist ik ze
ker; dio toonde een besliste voorlief-
ernsLge zaken en was voor
bestemd, met con braven jongen do
minee te trouwen; zij zou geen blik
hebben voor Charlie mot. zijn
brutaal gezicht en ruwe vloeken.
Judith kon uitgeschakeld worden.
Dan volgde Evelyn, de niet 't too-
neel dwepende Evelyn, die dagelijks
betreurde, aa ihet ras der Romeo's
was uitgestorven. De bekeering van
een zwart schaap door reine liefde,
zou juist in haar romantische lijn
vallen. Ja. Evelyn viel onder verden
king.
Op haar volgde Lilian het dame
tje met haar aangeboren waardig
heid en air van meerderheid. Ik kon
niet ontkennen, dat zij en die jonge
deugniet naast ons een knap paar
zouden vormen
odelijk hadden we Bunty, met
haar niet knap, maar buitengewoon
aantrekkelijk gezicht]?; Bunty, die 't
meest van allen op haar overleden
moedor leek; Bunty, die waarom
zou i.k 't ontkennen t beste plaats
je had in mijn hart.
Zou 't de fladderende witte Jurk
van Bunty zijn geweest? Ik voelde
eensklaps groote verontwaardiging
tegen Charlie Bunty zou hij nooit
hebben, wal er ook gebeuren mocht.
De opgewondenheid, waarin deze
gedachte mij braoht, deed mij op
springen met een luiden uitroep. Ik
stond vlak voor Judith. Zij droeg een
witte japon 't was éen warme dag
en een boek in haar hand. Die wit
te japon was verdacht!
Zij weerstond echter kalm mijn
Sherlock Hplmes-blik en vroeg.
Heeft u gedroomd, oom Dick? U
gaf zoo'n schreeuw.
E. 'I.i'-ht. antwoordde ik; - ik
dacht hardop. Natuurlijk over Char
lie van hiernaast.
Wat de«l hij, dat u zoo schreeuw
de?
Ik bedacht zoo, dat 't wel onge
lukkig i» als iemand eenmaal een
slechten naam heeft. Gisteravond bij
voorbeeld sprak de dominee over hem
cti zei. dut or coon kwestie van was;
dat hij in <lo pastorie zou geïnviteerd
worden. Wij weten natuurlijk alle?
maal, 'dat de jongen wild is geweest.,
ik was ook wild in mijn tijd...
U, oom? riep Judith ongeloovig!
Ja. zeker, kind, ik deed ook mee;
Geloof mij Ik zou je de bewijzen kun
nen leveren. Maar enfin, dat is nu
de vraag niel. lk won enkel maar zog
gen, dat i ongelukkig is voor Char
lie. Hij kan zich nu wel verbeterd
hebben... goede voornemens... t Kan
best wezen, dat ik hem eens te dinee-
ren vraag. Wat denk je daarvan?
Judith trok eeji heel ernstig ge
zicht.
Vindt u 't wel verstandig? vroeg
zij aarzelend. U weet boe de meis
jes zijn. (Judith spreekt altijd over
haar zusters, of 't kinderen waren
en zij een soort goede oude tante En
Lilian is zoo mooi! Meneer Copland
zei laatst nog, dat zij telkens mooier
wordt...
Copland is een ezel! sprak ik
streng; want Copland is net zoo
grijs, als ik, al mag hij een jaar jon
ger zijn, en 't wordt tijd, dat hij aan
iets anders donkt dan een aardig ge
zichtje.
En dan Evelyn, vervolgde Ju*
ditii. Zij is 7,00 romantisch.'en...,
ik geloof wel, dat Charlie knap is...
Beslist mooi! verzekerde ik.
Judith sloot haar boek.
Ik zon hem maar niet inviteeren,
oom; ik geloof niet. dat 't verstandig
is.
Ik wandelde 't huis binnen, mij zeil
feliciteerend, dat ik alvast van één
punt zekerheid had: Judith was 't
niet.
Dien avond na 't diner had ik gele
genheid, mijn onderzoek voort te
zetten. Ik ontmoette Lilian in den
gang. Zij droeg een sjaal over 't
mooie bruinblonde haar. Zij had ook
een witte japon aan.
Hallo, riep ik, met een poging
orn natuurlijk te zijn, hoewel mijn
ziel vol zwarte vermoedens was.
Waar ben je geweest, schoon meisje?
Zij lachte en maakte een komiseh-
deftige buiging.
lk beu naar de post geweest, ede
le heer. En op den terugweg ontmoet
te. ik dien mallen jongen van hier
naast tenminste, hij leunde over l
hek van den vóórtuin. Die jongen
wordt al verwaander. Ik kan dat
soort lui niet uitstaan!
En met eon sierlijk verontwaardigd
schudden van het mooie kopje, liep
ze mij voorbij, de trap op.
Dus, 't was Lilian ook niet! Dat
bracht hot vierspan terug lot een
paar. En met do zekerheid, dat ik nu
wel succes zou hebben, ging ik den
salon binnen, waar Evelyn, zittende
in het centimer.teele late schemer
licht, de ..Mondscliein-Sonate" spoel de.
Ik gleed neer in den allergemakke-
lijksten stoel en wachtte, tot zij klaar
was.
Heel mooi. lieve, heel mopi zet
ik, toen zij ronddraaide op 't piano-
krukje met een zwaren zucht. Toe,
s$>eel nog wat J
Doch Evelyn sloeg geen acht op dio
vriendelijke uitneodiging zij verliet
de piano en kwam zitten op de leu-
ing.
Oom ik ben zoo ongelukkig.
'k Heb 'm riep ik triomfantelijk.
Zij schrikte.
Ik haastte mij, dc onvoorzichtigheid
to herstellen.
Een mot enkel een mot. J>at'
creatuur vloog een half uur om mij
heen.... Maar waarom ben jij zoo on
gelukkig Wat scheelt er dan aan,
kindlief
Evelyn sioeg haar arm om mijn
hals, en ik begreep dadelijk, dat ze
mijn toestemming kwam vragen voor
ceil engagement met Charlie. Kon ik
die weigeren
O, ik durf niet U zult heel boos
zijn... ik wou zoo graag aan 't too-
neel....
W-a-a-a-a-t
Evelyn trok liaur arm weg.
Natuurlijk ik wist, dat. u boos
zou zijn. Man ik voel heusch. da! t
mijn roeping is.... en ik verveel mij
zoo, al bent u dc beste, liefste....
- Ja. dat weet ik nu wel zei ik
grimmig. Dus jij bent zoo ongelukkig,
omdat jo graag aan 't to on eel wilt?
Zij knikte.
En ora geen andere reden
vorschte ik.
Zij zag mij in 't gelaat.
Natuurlijk niet Ik ben er een-
