Hunan Dasbud
GOUDEN VISIOENEN,
TWEEDE BLAD
Woensdag 28 Mel 1913
OM ONS HEEN
No. 1718
Werk voor de Reinigiag.
ïtet is een lust om le zien, hoe B.
en \V. gevóélen voor allerlei poëtische
dingen, liet is nog geei twee jaar ge
lei len, dat wo een circulaire hebl>:
..gekregen, waarin do bouwkundigen
worden opgewekt tot bevordering vo
ons stadsschoen door 't, stichten van
mooie gevels en nu pas is een aan
doenlijk verzoek gericht tot de eige
naars van houden mi die dieren toch
niet vrij in dein Hout te loten rennen,
daar zij de lage viesten verstoren.
Bouwkunst en vooglenheir bevorde
ren, liet is voortreffelijk werk en lof
komt toe uan ons dagelijksch bestuur,
dat het nog iets anders woel te zien,
dan doodnuchterc dingen zooals een
afwijking' van ccn bouwverordening
of recognitie voor een spruit. Er wor
den inderdaad Icelijke gevels neer-
geplanl, die voor hetzelfde geld mooier
hadden kunnen wezen en het komt
inderdaad niet te pas, dat hondenbe
zitters bun dieren maar bandeloos
door den Hout laten jakkeren. Allicht
helpt het wat, dat B. en W. het zeg
gen, ofschoon ik wel eens vernomen
heb, dat die handen rennerijen maai
door enkele lieden bedreven worden,
die de plantsoen wachters wel kennen.
Men zou hun dus een brief aan hun
adres kunnen sturen, liever dan een
algemeêno kennisgeving uitvaardi
gen, die iedereen of niemand zich
hoeft aan te trekken. Vfanr ik geef toe
dat zoodanige op-den-man-afsche po
lïtiek ongebruikelijk is en daarom
voor een gemeentebestuur ook niet
geschikt.
Als wij allemaal, zooals we reilen
en zeilen, meewerkten lot bevordering
van stads- en bosclisohooii, dan zou
Haarlem met zijn omgeving een pa
radijsje op aarde wezen. Daar dit ie
schoon zou zijn doen we bet niet,
smijten liever op Zondagmorgen als
er den lieelen dag-natuurlijk geen ge
meentereiniger in. functie is onbe
schrijfelijke overblijfselen van garna
len en andere viscii op de hoeken van
stralen, bezaaien de stad met papie
ren van allerlei vorm en, kleur, kort
om beschouwen de openbare straat
nog altijd als' dó openbare vuilnis
bak,, die ze eóuw.ef geleden inderdaad
was, toen er nog geen openbare rei
nigingsdienst bestond. Wonderlijk
toch, (jut we nog- zoo weinig sa am hoe
righeid voelen en tr niet aan denken,
dat de rommel dien. we zelf naar bui
ten smijten het sein is voor een ander
om dat voorbeeld na te volgen, zoo-
dat' we onze eigen kleine ongerechtig
heid in 't honderdvoud terugzien. Ner
gens meer dan hier is liet gevleugel
de: één voor allen en allen voor één
van toepassing.
Wat aan het stedenschoon hei gan-
sclie jaar door groole afbreuk doet,
dat zijn de aangeplakte papieren, ik
spreek dezen beer niet van de offi-
cieele aauplakplaatsen: het is geble
ken, dat uit atavisme (vrij vertaald
neigingen van je grootvader) uns ge-
meenteliestuur die dingen van een
halve eeuw her niet wil laten bijzet-1
ten in liet familiegraf, waar de
roeper met zijn koperen bord e:
nachtwacht „twaalf licit de klplt" ter
ruste zijn gegaan. Integendeel, ér zijn
nieuwe zuilen opgericht, die geen
eerezuilen geworden zijn, maar ce
menten rioolbuizen met een hoedje op,
waaraan we en dat is juist het
noodlottige zoo waarlijk al weer
beginnen te wennen', omdat iets zóó
leelijk niet wezen kan, of het oog
raakt er aan gewoon. Maar de kunst
smaak wordt er niet door ontwikkeld,
wel er mee bedorven.
Het zij zoo, de dag waarop de nut
teloosheid en de leeiijkheid van pu
blieke eanplakplaatsea is <1© raad-
ons gemeenteliestuur
kamers
wordt ingezien, is blijkbaar nog niet
in een kalender gedrukt. Ik stap er
dus van af, beter gezegd voorbij en
nader de wat ik noemen wil vrijwil
lige papieren, die we in twee soorten
moeten verdeelen. De eene soort zijn
de brave, nette, naar alle regelen der
burgerlijke orde opgeplakte papieren,'
bijvoorbeeld van een confectiemaga
zijn, dat van 'n vriend of gratis wel in
ruil v-oor een brack of zomervest, ver-
g-unning heeft gekregen een goed ge
legen muur rret een reclamebiljet te
beplakken. Wie kan beletten, dat dit
papier in den maalstroom van wind
en regen langzamerhand wordt afge
weekt, afgescheurd of weggewaaid,
todat er van de eens zoo sierlijk© af-
lie-elding niets meer dan een viezig
fiord is overgebleven? Daar kan de
koning niets aan doen. Het gemeente
bestuur moet ze laten hangen, omdat
het over andermans muren evenmin
als over andermans overeenkomsten
wat te zeggen heeft. Gelukkig, drie
werf gelukkig, als de- beplakte zelf ten
slotte het lor laat afwasschen en prijs
geeft aan de volslagen vernietiging.
Maar togen de andere soort van
plaksels kon liet gemeentebestuur wel
wat uitrichten, ik bedoel de biljetten
•jf strooken va: verkiezingen, die veel
al zonder vragen op muren en poor
ten worden gestijfselkiodderd en die
hun uitwerking na den datum van die
verkiezing noodwendig moeten mis
sen. We zijn die in de komende ver
kiezingsdagen (Provinciale Staten,
Tweede Kamer, Gemeenteraad) weer
in grootcn getale te wachten en ik zou
nu we nog kalm zijn en van kies-
koorts vrij, willen vragen of d'.e plak-
kerïj wel eenige belcekenis lieeft-. Zou
er nog wel één kiezer zijn, die de stip
achter Jansen zwart maakt, omdat
hij óp den muur van zijn overbuur
man een scheef biljet heeft zien han
gen niet de woorden: Kiest Jansen? Is
het eigenlijk niet een soort van be-
leediging voor hef kiezersvolk, dat
men het met zulk een nietszeggenden
uitroep meent te kunnen vangen? Ik
hou het er voor, dat di© heele plak-
kerij een gevolg is van verkiezings-
fieber, zooals uitslag aan don mond
van lichaamskoorts liet gevolg kan
zijn, meer een uiting van levens
kracht, van politiekcn geestdrift, die
tot uiting wil komen en moet komen,
zij het dan ook in nutteloozo vormen.
Als dat waar is en dat meen ik ze
ker te w-eten, is dan liefde voor ons
stadsschoon voor dezen vorm van
verkiezingskoorts niet de genezende
ijuinine?
Helaas, ik vrees'dat deze kalme re
deneering in-de hitte van-den slrijd
toch ondergaat. Geplakt zal er dus
worden, reken, er maar op, in alle
kleuren van den regenboog en nog
weken cn maanden na dato zullen dc
vuile papieren in wind en regen wap
peren en fladderen, tot ons aller ver
driet en ten nadeel,c van onze oplei
ding tot bewonderaars van sleden-
schoon.
Op de Kinderhuisvcst hoek Nieuwe
Gracht, op het Begijnhof, in de Mag-
daleqastraat hangen nog papieren
over lang geëindigde Raadsverkiezin
gen, op de Raaks hoek Oude Gracht,
in de Kleine Houtstraat, in de Nas-
saustraat prijken biljetten van een
weken geleden gehouden belooging. Ik
noem cr maar enkele, natuurlijk zijn
er nog veel meer in de stad verspreid.
Geen sterveling zal liet kwalijk ne-i
men, wanneer het gemeentebestuur
al die dingen die immers geen doel
meer hebben, op een mooien zomer-
scben dag door een man van de reini
ging met water, zeep en een Binken
kwast laat afnemen. Integendeel,
we zullen er -dankbaar voor wezen,
j Waarom dat niet gebeurt is ulij of
ficieel niet bekend. Mogelijk omdat!
j het totdus ver niet gebeurd i s. Dit
is in den loop der eeuwen altijd een
krachtig beletsel voor nieuwe maat-
regelen geweest. Dat men er tegen op
zou zien omdat daardoor het vrïjbui- i
t tc-rig aanplakken zou worden bevor- j
derd (een argument, dat ik gehoord;
heb) houdt toch geen steek. Zou dat
argument ook gegolden hebben, teen
de eerste overheid besloot de paar
denrestanten van harentwege van
de openbare straat te laten verwij-
deren En zou datzelfde bezwaar wel i
gelden voor de papieren op muren en
niet voor die op de straten Daérop
kan men gerust wezen, er zullen, als
de gemeente den rómmel opruimt,
niet meer en niet minder verkiezings
biljetten op muren en schuttingen ge
stijfseld worden.
Ik wil maar zeggen, dat circulaires
en vertoogr-n van het gemeentebe
stuur heel mooi zijn, maar dat liet-
vooral indruk kan maken door zijn
voorbeeld om de vervelende papieren,
die iedereen hinderen na de verkie
zingen te laten wegnemen. Het kan
bijna niets kosten en zal grooten mo-
reelen indruk maken, omdat even
goed als de slordigheid de nelheid
oyerspi'uitelijk is.
J. C. P.
Buitenlandsch Overzicht
Do Fransche Kamer van afge
vaardigden behandelde gisteren het
Wetsontwerp, waarbij de minister
van oorlog wordt gemachtigd uilga
ven le doen, noodig voor het onder
de wapenen houden vari de lichting,
die haar tweede dienstjaar achter den
rug heeft.
De Kamer was zeer woelig en de
uiterste linkerzijde interrompeerde
hcrhaaldelij k.
Verscheiden socialisten protesteer
den tegen het ontwerp.
De minister van oorlog, Etienne,
verklaarde, dat Frankrijk in 1911
nog hel hoofd kon bieden aan andere
legers. „Sedert is echter een en an
der gebeurd, dat men in Frankrijk
niet uit het oog moet verliezen, zeide
hij. Wij zijn verplicht te letten op
wal elders gebeurt. De regeerïng
verzoekt u te denken aan liet welzijn
van het vaderland."
In antwoord op de verklaring vari
don socialist Violette, dat de regee
ring voor eon zeer ernstige beslissing
staat, zeide niinitster-presidènt Bar-
thon
„Uw verklaring kan ernstiger ge
volgen na zich slecpen, dan die van
de regeering. De regeering hield zich
aan deii geest van de wet en heeft de
belangen van de nationale verdedi
ging behartigd."
Minister llarthou gaf toe. dat de
buitenlandsche politieke toestand op
het oogenblik misschien niet zoo'n
aai-leiding geeft tot ongerustheid als
voor eenige weken, maar wie kan zeg
gen, of de toestand niet plotseling
opnieuw zal verergeren? Op het
oogenblik vertragen moeilijkheden
van allerlei aard het totstandkomen
van den vrede.
De minister vroeg, of bij een ver
gelijking op dit oogenblik met een
naburig leger iemand zou durven
zeggen, dat het niet noodig is nieuwe
maatregelen te nemen.
Sprekende over
dc voorvallen in de lcazerncs,
zegt de minister-president, dat het
parlement niet zou aarzelen in'te grij-:
pen, als men dergelijke manifestaties j
zou dulden. Hij besloot„Des te er
ger voor hen. die niet begrijpen dat
in dit tijdstip dé. nationale verdedi
ging de meest gebiedende wijze eiseh
is van de republikeiiisChe verdedi
ging."
De Kamer -nam met 3S6 tegen 165'
stommen het oeilig artikel aan, -dut
den. minister van oorlog machtigt, de i
noociigé uitgaven te doen om de derde
lichting onder de wapenen te hou-
den.
Maandag as. zal de discussie aan-}
vangen over liet wetsontwerp tot'we-:
derinvoering van den i
driejarigen diensttijd.
De ministc-r van oorlog zal dan wor- -j
den bijgestaan door twee of drie re-J
geeringscommissarissen, o.w. gene-;
raai Legrand, sous-chef van den alge- j
meeueii generalen staf. t
.Maandagmiddag heeft het congres:
van de radicale en radicaal-socialisli-
schc federatie een motie aangenomen, j
waarbij instemming wordt betuigd
met dc wet van 1903 (tweejarige
diensttijd) en vertrouwen wordt uit-'
gesproken in de afgevaardigden van
dc partij om m die wet de wijzigiu-:
gen en verbeteringen aan te brengen, t
welke dc bescherming van de rechten
en belangen van de natie êischen.
Omtrent den Valkan
S;r Edward Grey heeft gisteren-
morgen afzonderlijk de voornaamste
vredesgedelegeerden ontvangen, die
ieder ongeveer een Jtwartier op het"
Ministerie van Buitenlandsche Za
ken vertoefden. Tot de ontvangst was j
besloten na de ambassadéursconfe-
rc-ntie van Maandag. Novakovitsj
kwam liet eerst, vervolgens kwam Da-
nel', daarna Gennadius.
Sir Edward Grey zou aan Danef
hebben verklaard, dat volgens de mea
ning der mogendheden er geen spra
ke meer kan zijn van besprekingenen
dot het vredesverdrag onmiddellijk
moet worden getcekend, zooals bet er
ligt, onverschillig of alle oorlogvoe
renden bereid zijn om te teekenen of
niet. Danef verklaarde dat hij tot on
middellijke onderteekening bereid is.
Minister Grey deed een. gelijke mc-
dedeeüng aan Gennadius. wien hij
deed opmerken dat elke discussie
weer vertraging zou brengen, en dat
wijzigingen, die-nu weer tot onbe
paalde bespreking aanleiding zou
den geven, vermeden moeten wor
den. Zoo is, aldus dc heer Grey, de
meening van de ambassadeurs. De ge
delegeerde Gennadius echter achtte
het zijn plicht deze' beslissing der
ambassadeurs aan zijn regeering mo
de te deelen en hare instructies af te
wachten.
Sir Edward deelde aan Novakovitsj
mede, dat de gedelegeerden, die niet
bereid zijn bet vredesverdrag te tee
kenen, er toch niet op behoeven te
rekenen dat het besluit der ambassa-
deursconferentie zal worden gewij
zigd. Vervolgens los Grey het be
sluit der ambassadeurs voor en merk
te op, dat nutteloozo handelingen nu
reeds een week duren. Novakovitsj
antwoordde, dut de mededeeling van
Grey den toestand geheel veranderde.
Hij lieeft nog niet alle hoop verloren
een overeenstemming te bereiken,
maar met het oog op de nieuwe on
verwachte houding der mogendheden
achtte hij het noodig zijn regeering
mededeeling te doen en haar ant
woord af te wachten.
Minister Grey deed den Turkschen
gedelegeerde Nizami dezelfde mede
deeling, als hij aan de andere gede
legeerden had gedaan. Osman Nizami
antwoordde, dat zijn delegatie, die
het eerst te Londen is aangekomen,
van den dag harer aankomst af be
reid was geweest de vredespreiiminai-
reu te teckeueii, cn dat zij nog immer
bereid is die zoo spoedig mogelijk ie
bekrachtigen. Hoewel Turkije wel
zooveel belang heeft als ieder van dc
geallieerden bij wijzigingen in liet
ontwerp-vredes-1 raktaai, heeft het zicii
onthouden deze voor te stellen en wel
met de uitdrukkelijke bedoeling een
spoedige onderteekening te vergemak
kelijken.
De verklaringen van minister Grey
"aan de verschillende delegaties wa
ren dus ongeveer gelijkluidend.
Na te hebben gezegd, dat de gede
legeerden, die bereid waren dc vredes
voorwaarden ongewijzigd te teeke
nen, dit dan ook beboeren te doen,
deelde hij hun verder mede, dol het
hem onnoodig voorkwamdat dege
nen, die daartoe niet bereid waren,
langer in Engeland bicven.
De Minister is dus heel stellig ge
weest in zijn oordeel, dat feitelijk
hierop neerkomt, dat den gedele
geerden, die niet tot teekening van
het .vredesverdrag willen overgaan,
verzocht wordt Engpland te verlaten.
Of dit zal helpen
De koning en de koningin van
Engeland
'zijn gisterenmiddag via Vlissingen
naar Londen vertrokken. De keizer
en do keizerin deden hun gasten uit
geleide. -
Óók de kroonprinses, prins Oscar,
de .Engeische ambassadeur Goscheu-
en de Duitsche ambassadeur le Londen
prins Uichnow.sky waren aan het sta
tion. Het,afscheid was zeer hartelijk.
De vorstelijke personen omarmden'
en kusten elkaar herhaaldelijk ten af
scheid.
Mevrouw Pankhurst.
Mevrouw Pankhurst werd den 3en
April -j.lv tot drie jaren dwangarbeid
veroordeeld, wegens hel aanzetten tot
het plaatsen van ontplofbare stoffen
in een huis te Walton-on-the-Hill.
In de gevangenis nam de veroor
deelde liet spelletje der militante suf
fragettes óp, van niet te willen eten.
Zij werd ziek en den 12cn April tijde
lijk uit de gevangenis ontslagen niet
den. last om zich den 28Ön wederom
le melden.
De 28e April verscheen, maar wie er
zich in de gevangenis kwam melden
mevrouw Pankhurst niet. Zij was
'nog te ziek, heette liet, volgens ge
neeskundig attest.
Goed baar werd uitstel verleend.
Maar men bleef haar gadeslaan.
De politie was er achter gekomen,
dat mevrouw Pankhurst voornemens
was van Woking naar Londen te ver
trekken. Wel. dacht men, zijt gij nu
weer zóóver, dat ge naar Londen
kunt gaan, dan kunt ge evengoed
naar Holloway komen. Toen dan ook
gisterenmorgen een auto voor hare
woning te Woking gereed stond, werd
zij, voordat zc kon instappen, inge
volge rechterlijk bevel aangehouden
en voor den politierechter in Bow-
streei gebracht.
Lit het daar afgenomen verhoor
blijkt, dat de veroordeelde voorne
mens was een samenkomst der suf
fragettes in Piccadilly tc leiden.
Dit blijkt ook nader uit een versla;
van die samenkomst, waarin eei
schrijven van mevrouw Pankhurst
werd voorgelezen. Zij gaf daarin ken
nis van bedoeld voornemen maar
voorzag de mogelijkheid, dat men
haar dit zou beletten. Voor dit geval
nu diende het schrijven, om den ver
gaderden vrouwen mede te deelen, dat
zij met diepe erkenning en bewonde
ring tijdens hare ziekte het „prachtig
werk" harer medestanders had ge
volgd. Ten slotte de verzekering, dat
men haar niet zal brengen tot onder
werping aan eene onrechtvaardige
en ongrondwettige regeering.
Het bericht van hare arrestatie
werd door de vergaderde vrouwen
met de kreet „welk een schande I" be
groet,
Bij den Duitschen Rijksdag is een
wetsontwerp ingediend tegen het ver
raden van
militaire geheimen.
Tot de nieuwigheden in dat ont
werp behoort o.a., dat thans ook als
militaire geheimen worden beschouwd
berichten, wier geheimhouding noo
dig is in het belang der landsverde
diging.
Volgens de nieuwe par. 8 zal dege
ne. die op een uit een militair oog
punt belangrijke plaats onjuiste me-
dedeelingen doet omtrent zijn identi
teit of het land, waar hij thuis be
hoort, gestraft worden met gevange
nis- of vestingstraf tot een maximum
vari een jaar of een boete tot een
maximum van 10U0 mark.
Naar de „Lokal Anzeiger" uit
New-York verneemt, heeft dc presi
dent der Vereenigde Staten, Wilson,
een protest tegpn
de tegenstanders der lariefhcrvor-
ming
gepubliceerd. Hij zegt o.a., dat
Washington wemelt van agenten en
fabrikanten, die met allerlei unfaire
middelen, zooals omkooping, kuipen,
enz. beproeven de tariefbervorming
tegen te werken of te verhinderen.
Zij, die de grootste voordeeten pluk
ken van het tegenwoordige tarief, ge
ven reusachtige sommen uit voor al
lerlei mededeelingen aan het publiek,
waarin betoogd wordt, dat dc nicu
we tariefwet het land zal ruïneeren.
Het groóte publick, dat geen agenten
te Washington heeft, moet weten
welke duistere krachten aldaar aan
het werk zijn, om de openbare mc-e-
ning te vergiftigen.
Van Texas naar Florida.
EEN" NIEUW BOEK VAN PROFES
SOR HUGO DE VRIES.
Zooals wellicht menigeen békend
zal zijn, heeft prof. De Vries verleden
jaar in Ociobc-r gevolg gegeven aan
ccne uitnoodiging tot deelneming aan
de plechtig© opening eener nieuwe
universiteit, the Rice In'stitiito, te
Houston, in den staat Texas. Tevens
voldeed hij aan'net verzoek bij die ge
legenheid een tweetal voordrachten
te houden. Verscheidene beroemde
geleerden uit Europa waren eveneens
uitgenoodigd. en gedurende de eerste
dagen der feestelijke opening waren
het de Europeesche genoodigden,, die
ia dó met vlaggen en banieren ver
sierde senaatskamer der nieuwe uni
versale it voor talrijke aanwezigen
voordachten, öf in hel Engelsoh, óf
in 't Fraiiisch bielden. Onder andoren
wil ik noemen don. beroemden Ita
lia aiïschen astronoom prof. Vólterra
prof. Borel, uit Parijs en de beroem
de William Ramsay, uit Londen.
Professor De Vries heeft, aan dit
bezoek een reis door de Zuid-Ooste
lijke staten van Noord-Amerika vast
geknoopt, aan Texas,Mississippi, Ala
bama en Florida, "gelegen langs d'
golf van Mexico, van welke reis Li
ongeveer midden December in Am
sterdam is teruggekeerd. Van al wat
hij daar gezien, gehoord, bestudeerd
en ondervonden heeft, niet alleen op
botanisch, maar op velerlei gebied,
heeft hij zóó "volledig én zóó terstond
i na de beleving aanteekening gehou-
i den, dat reeds nu, enkele maanden
slechts na zijn terugkomst een reis-
verhaal is verschenen, frisch en pi
tig om te lezen en vol welbestudeer-
j da, goed waargenomen weténswaar-
j dighecten, uit dit zoo interessante
land. Vooral voor hen, die de be-
scbrij1, ingeit van d© vorige reis van
prof. De Vries naar California gele-
zen hebben, zal ook dit boek, betrek-
king 'nébbend op een ander deel van
j het grapt© Amerika, veel belangrijks
bevatten. Natuurlijk heeft prof. De
j Vries meerdere excursies gemaakt
ter bestudeering van de in die sire-
j ken in het wild groeiende Oenothera-
j «soorten, in de hoop Oenothera La-
1 warekiana te vinden, een grootblóe-
mige Teunisbloem, waarmede hij het
grootste gedeelte der experimenten
heeft gedaan waaraan hij zijn
roemde mutatie-theorie heeft ge
toetst-
De botanici wisten uit de verzame
lingen van vroegere reizigers wel
ongeveer, waar men te zoeken zou
hebben Zoo vond bv. Bartram reeds
'oor 1778 aan de oevers der Alaba-
marivier een grootblcemige Oenothe
ra, waarvan hij zaden verzamelde
voor een Londensch kweekor. Van de-
zo kweekerij uit vonden laler de zaden
hun' weg naar liet. vasteland van Eu
ropa. Prof. Tracy onderzocht in 1904
op deze aanwijzing de Alabamarmer
'n d© hoop Oenothera Lamardkiana
te vinden en vond ook werkelijk Oe-
nolheragroeiplaatfsen, on ook prof.
De Vries, begeleid door Tracy cn an
deren, bezocht dezo «streek. Van do
stad Mobile uit stoomden zij 's mid
dags om 3 uur de rivier op en bereik
ten de plaats van hun bestemming,
Dixie-landing, niet ver van Mobile
gelegen, den volgenden morgen eerst
twaalf uur. De zeer kronkelige
rivrier, waarop men haa'st. niet op
scheen te schieten, stroomde eerst
door een prachtig bosch. Op een der-
vele landingsplaatsen, de Dixie-lan
ding, werd geslapen op zakken ka
toen, waarover een lailcen werd ge
spreid en een müggegaateje werd ge
hangen, want een logement- Was er
niet; de dokter hield de winkel, de ei
genaar van de kafcoenloods verschaf-
Ie de lakens, en een paar negerhutten
oltooiden den rijkdom aan huizen.
De volgende morgen werd besteed
aan de studie der Oenotherasoorten-,
in vollen wasdom groeiende op de
braakliggende katoenvelden. Niet al
leen de ev'ening-primrase, Oenothera
grandiflora, maar te z'amen daarmede
erd ook een kleinere soort, Oenothe-
Tracyi. gevonden, zoodot voor
geen van beide de groeiplaats zuiver
was, en prof. De Vries dan ook. aller
lei tusschenvormen tusschen deze
lieide soorten kon onderscheiden
Zuiver zaad kon van geen van beide
verzameld worden. Hoewel Oenothe
ra I.amarckiana heel veel op Oen.
grandiflora lijkt, werd de hoop juist
deze soort le vinden teleurgesteld.
Van Mobile u«t maakte prof. De
Vries niet den heer Bartlctt nog een
onderzoekingstocht naar de groot
bloemige Teunisbloem, namelijk naar
het dorpje Castleberi v. Van boerderij
lot boerderij rijdende om inlichtin
gen, vonden zij hij een er van de ge-
zocfnic planten in den tuin( dood
maar met rijpe vruchten. Het moeras
echter waar de planten in het wild
voorkwuiiK'», en waarvan deze tuln-
excmplarou afkomstig waren, was
echter dien dag niet meer te bereiken.
Dus .werd do terugtocht aanvaard.
In de herberg gearriveerd, kwam de
waardin tot hun gibote verbazing
aandragen Tiiet een. paar -bloemen
van de gezochts planten. Haar zoon
bad begrepen welke plant de hoeren
bedoeUle'ii'ten wa's '2c gaan 'plukken,.
Den volgenden dag bracht hij prof..
L>e Vries en zijn metgezel naar een
maïsveld, een half uur loopens van
het dorp, langs'welks rand. de Oeno
thera grandiflora bier en daar stond
te bloeien. Ook zaad en waarschijn
lijk wel zuiver zaad kon verzameld
worden, want ofschoon er weer een
andere soort de standplaats met haar
deelde, namelijk de Oenothera laci-
ü'iata, waarvan rozetten werden ge
vonden, kan het verschil in bloeitijd
een mogelijke kruising verhinderen.
Wie het boek van prof. De Vries,
getiteld „De Veredeling van Kultuur-
planleii", gelezen heeft, en daarin
het iioofdstuk over Burbank en diens
veredelingsproeven met allerlei fruit
om te geraken tot pruimen en appe
len zonder pitten, heeft zeker ook
met opmerkzaamheid gevolgd de
beschrijving van de doornlooze cac
tus. De stengels van bijv. de cactus-
sóórt Opuntia bestaan uit platte
schijven, die op ongeregelde wijze
aan elkaar gehecht zijn en .overdekt
met stekels, en daardoor, hoewel zeer-
voedzaam en gezocht door het vee,,
toch niét genuttigd kunnen worden.
Dit is te meer jammer, omdat de ove
rigens dorre woestijnstreken een
overvloed van cactusplanten herber
gen. Burbanks dcol is het nu, te
trachten door kruisingen en verede
lingsproeven een soort te verkrijgen
- zonder 'stekels en doorns en mei even
groote voedingswaarde. Terwijl prof.
De Vries dezen keer in Amerika was,
werd hem meermalen zijn meening
'gevraagd over dc doornlooze eetbare
cactussen van Burbank, en 't bleek
Feuilleton
U i t h e t Engelscü
van
DAVID CHRISTIE MURRAY.
37)
Hij raakte de lok op zijn voorhoofd
weder aan, en na den verfrommelden
hoed in zijn fatsoen gebracht te heb
ben, zette hij dien achterop zijn hoofd,
en liep niét zijn gevvonén zwaai enden
zeemansgang heen, een achterwaart-
echen blik op Job werpende.
Welnu, mijnheer Round, zeide
Whittaker, op zijn vriendelijkste)!
toon. Dunkt u dat er iets waars
in liét verhaal is?
't Is niet onwaarschijnlijk, ant
woordde Job. In woeste streken ge
beuren rare dingen.
HOOFDSTUK III.
Er is eene wetsbepaling voor het
verjaren van schuld, zeide Armstrong
bij zi«h zeiven onder het naar buis
gaan, maar ik betwijfel of misdaad,
of wat misdaad genoemd wordt, ook
verjaart. Ik herinner mij de geschie
denis zeer goed. En Job had gelijk,
voor zooverre als het mogelijk is dat
iemand gelijk heeft, die zeker is dal
liij verkeerd doet, welken weg hij ook
inslaat.
"t Is, geloof ik, dezelfde man. Ar
thur Forsyth Coninghame. Dat zal ik
spoedig ontdekken. Ilij is als invali
de uit de Krirn gekomen. Dat herin
ner ik mij zeer goed.
Zou ik er Job iets van zeggen? Mij
dunkt, ik moest maar afwachten en
zien.
Zijne gebogen en magere gestalte
in aanmerking romende, liep hij snel,
maar telkens hield li ij op om op het
voetpad te staren en bij zich zeiven te
mompelen, en na dat gemompel ging
hij weder vérder. Zijn© gedachten
g-ingen. een kwart eeuw terug, en hij
riep zich al de omstandigheden van
Job's vertrok en de ontdekking van de
advertentie in de kolommen van de
Times" weder voor den geest; daar
na Job's terugkomst, zijn geheim hu
welijk, en de geschiedenis, die hij van
kapitein Coninghame verhaald had.
Kapitein Coninghame was sedert ja
ren Armstrong's schrikbeeld geweest,
en Job had terstond bekend dut. hij
dezelfde was als de geadverteerde
John Smith, die vergezeld was van
een hond, luisterende naar den naam
Pincher. Armstrong herinnerde ziph
hoe ongerust hij in de eerste jaren
na Job's terugkomst altijd over zijne
dochter en zijn schoonzoon was ge
weest als hij soldaten op hun marsch
door Castle Barfiekl zag trekken.
Maar d;o vrees was allengs geweken,
en ontdekking scheen Item hoé langer
hoc nvinder waarschijnlijk toe.
Als die nieuw aangekomene nu eens
werkelijk dezelfde kapitein Comhg"-
hame was, dien Jób vijf-en-twintig
jaar geleden zoo onzacht tegen den
grond had geworpen, was het dan
waarschijnlijk dat hij na het tijdsver
loop van al die jaren zijn aanrander
zou herkeuren'? Eu zelfs al was hij
de ware kapitein Coninghame, en al
bleek herkenning- mogelijk te zijn, en
al was de krijgswet ook nog van
kracht, waar zou Job's vijand zijne
bewijzen vandaan halen? Niemand
wist er van dan Ezechiël en Arm
strong en Job zelf.
De oude Round en ik zullen on
zen moinl wel' houden, zeide Arm
strong glimlachend, cn Job zelf zal
natuurlijk ook niet veel loslaten.
1-Ioe meer hij over liet tijdsverloop,
eil de verandering in Job's voorko
men, en het gemis van getuigen dat
hij en John Smith een en dezelfde
persoon wjs, nadacht, des te onge-
rijmder scheen het hem toe ongerust
te zijn.
Ik geloof wel, zeide liij bij zich
zeiven, bedaarder zijn gedachtenloop
voortzettende, dat de net nimmer
vei-geeft. Maar de wet is toch eigen
lijk slechts een werktuig in de han
den van mannen, d:e een hart in hun i
boezem hebben de een wat grooter,
de ander wat kleiner, maar tocli ui-
tijd een har!. Zij zullen in zulk een
geval als dat van Job onloochenbare
bewijzen moeten hebben, en boe ko
men zij daaraan? Maar ik zou toch
wel eens willen weten of dié generaal
Coninghame de bewuste persoon is.
Toevallig hooide li ij veel over gene
raal Coninghame spreken; en die offi
cier was dun ook niet lang in Castle
Burfield gevestigd of do geheel© ge
meente was over hem in opschudding.
Dit was te opmerkelijker ömdnt
de bewoners van Castle Barfiekl
meestal van een d'rifligen aard
waren en bijna alles wat er ge
beurde met een soort van stugge kalm
te van géést opname».
Eens of tweemaal in het jaar, maar
zelden meer, verliet Armstrong zijn
schaakspel en zijne boeken, om in de
gelagkamer van „het Wapen van
Barfieid" met zijne buren eene pijp te
rookén en de nieuwtjes van den dag
te hooreu. Eene maand na dc aan
komst van den nieuwen'bewoner van
de Diergaarde, wuren generaal Co-
ninghaiue's karakter en zijn doen en
laten het onderwerp ion ecu levendï
gesprek.
Zoover ik gehoord heb, zeide de
kastelein, met zijn rug naar den haard
gekeerd, en zijn woorden klem bij
zettende door met don steel van zijne
lange steen en pijp te zwaaien en
en kastelein is, geioof ik, nogal in de
-tegenheid' om het sen en ander wat
ër zoo al voorvalt ie bomen, hecfi
niemand hier nog eene enkele bestel
ling van hem gehad, maar laat bij
alles wat hij noodig heelt uit Fal
mouth komen, van zijne suiker af lot
zijne stukken vleesch toe. Nu laat ik
het in 'l midden, ging hij voort, als
iemand die eene onpartijdige uitleg
ging van de wet wil geven. of dat
als een goed buurman gehandeld is,
en of dat waar hij vandaan komt de
mode is of'niet, maar dat weet ik ze
ker, ïr.ijneheereu, dat lot dusverre
nog nooit iemand van de gróotelui,
die in Castte Burfield gewoond heb
ben, zöo iets in zjjn hoofd géhaaki
heeft.
Deze of eéue dergelijke toespraak
had de kastelein nu reeds sedert veer
tien dagen eiken avond gehouden, en
altijd ten genoegen van zijne toehoor
ders. De winkeliers en, neringdoenden
van Castte Barfieid waren door d<
handelwijze van don nicuwuatigeko-
mené op hun teerste punt gekwetst,
en de verontwaardiging was groot,
Mijnheer Armstrong, ging de
kastelein voort, --is bekend als een
van onze oudste medeburgers, en een
heer, naar wien men altijd met:aan
dacht en gencegen luistert. Ik zou
wel eeus willen weten wat mijnheer
Annsiroiuj er van zegt.
Welnu, sprok Armstrong, ik ben
een oud voorstander van den vrijen
handel,' en laat ieder zijne vrijheid
met mate Maar in zekeren zin be
staat er een band lusscheu lieden, die
in dezelfde plaats wonen. Wij spre
ken van het menschdom als liet men
schel ij K geslacht, wat eene algemeen©
erkenning van den band tusschen allo
volkeren en landen aanduidt. Elk
volk heeft een nationaal gevoel, dat
een prikkel is om zich aaneen te slui
ten, elkander te steunen en aan de 'va-
derlandscli© instellingen ie hechlen.-
D'uul nu een weinig lager af, en kom
op liet teven der inwoners van dezelf
de stad of leden van dezelfde gemeen
te, en in een welgesteld gemoed vindt
gij eene zeker! voorliefde voor die
stad of die gemeente. Eene gemeente
is een gezin op grooter schaal zoo-
vete leden van bet menschel ijk ge
slacht bijeengebracht in een band, di©
iels nauwer is dan die hen met de we
reld in 't algemeen verbindt, en wat
ten nutte en tot tevredenheid van die
gemeente kan strekken is in zekere
mate een© verplichting voor elk inwo
ner, De handel is de natuurlijke band
van welwillendheid tusschen de men-
schen, en, kortom, t is ieders plicht
zijne buren mot zijne klandizie te be
gunstigen.
(Wordt vervolgd).
