VAN HAARLEM'S
GROOTE HOUTSTRAAT 55.
8 le Ta«rgasg
ZATERDAG 7 FEBRUARI 1914,
No 3997
HAARLER.T8 DA3BLAD KOST
fi.to P£R 8 iAAHDEN
OF !0 CSEfJT PES WEEIt
DRUKKERIJ ZWDER BU5ÏEN&PAARNË 6.
IN HAARLEM S DAQELAD ZUN
ADVERTENTÊN DOELTREFFEND,
ONZE ANNONCES
WORDEN OPGEMERKT
liet Rijke Natuurleven
ENKELE GREPEN UIT 1IET
LEVEN DER DIEREN.
Nog weken, nóg maanden misschien
kan liet duren, eer de lente haar volle
kracht doet gevoelen, eer <lc natuur
met het rijke voorjaarsblad pronkt
maar Februari is gekomen en met
haar het heerlijke, zachte weer. Kon
den wij in ons vorig artikel al genie
ten van de rood aangeloopen, dik go-
zwol'cn ribus-knoppen, nu we een
weeic verder zijn is er al meer te boe
ken
Vandaag, het is 4 Februari dat ik
dit. schrijf, hebben de bijen hun eerste
reinigingsvlucht gehouden, Het vo
rige jaar beschreef ik al de emoties
daarvan zoo uitvoerig als de ruimte
het toeliet. Genoeg zij het dus nu, als
ik vermeld dat dit jaar mijn diertjes
een week vroeger dan in 1913 hun
eerste uitstapje hebben gemaakt.
En het is een uitvlucht geweest om
het ijmkershart van vreugde tc doen
kloppen.
Om drie uur vanmiddag zoemden
liondcrdo bijtjes door den tuin en
honderrie vlogen voor hun woningen
teen en weer, terwijl hun bruin re
gentje zacht tikte op de daken der
kasten, op de steentjes der bijenwo
ningen.
VrooJijk en in werkelijke» zin op
geruimd, trokken de honingklantjes
toen naar binnen, iets meevoerend
van den voorjaarsgeur en daarmee
andere lionderdtalleu ojiwekkeud tot
eenzelfde uitvlucht, liet duurt nu ook
niet lang meer, of de spreeuwen ko
men terug. Deze dieren schijnen ons
aileen te verlaten, omdat ze niet an
ders kunnen, want nauwelijks is de
eerste voorjaarswind over de landen
gegaan, of de spreeuwen keoreu te
rug, luid begroet door de enkelen, die
geheel den winter rondzwierven.
De fitis, die volgens do officieele
gegevens eerst in April hier behoort
te zijn, komt in den regel wat vroeger
terug, al winnen de leeuwerikken het
meestal van hem.
Weldra trekken de vogels hun lente-
kleed aan, maar hoewel de vogel
vrienden riit soms goed waarnemen,
ontgaat die verlevendiging der kleu
ren bij verschillende vogels vaak aan
de opmerkzaamheid der leeken. Eén
vogel is er echter, die zoo van tint
verandert, dat het ieder moet opval
len Het is de bekende kokmeeuw, die
in dezen tijd nog, maar vooral bij ruw
weer, boven onze grachten en vaarten
zwiert.
Geheel den winter zijn deze dieren
zilvergrijs gekleurd over het grootste
deel van het vederkleed. De kop is
ook in hoofdzaak zoo getint, uitgeno
men een klein bruinzwart randje aan
weerszijden. Nauwelijks echter begint
liet weer wat zachter tc worden, of t
zwarte vlekje groeit moer en meer
aan. Steeds breeder wordt liet en wat
eerst een sikkelvorm was, is weldra in
een ovaal veranderd. Ten slotte is ge
heel de kop in 't donker gestoken en
nu is bet opvallend, dat naast ieder
oog een wit randje is overgebleven.
Die verkleuring kan ieder lezer ge
makkelijk nagaan. Op grooten af
stand is ze waar te nemen en vooral
de bewoners der zeeprovfneifs zijn
daartoe in de gelegenheid.
In veel meer opzichten nog zijn de
zeemeeuwen merkwaardige vogels.
Hier in het Oosten van het land,
waar in den zomer bijna op ieder hek
paaltje en op iederen boomtak een
geelgors zit te roejien. kunnen we
tioms verlangen naar de mooie, sier
lijke meeuwen, die in de stad niet
opns meer opvallen.
Men moet ze eerst een tijd missen,
uui ze naar waarde te kunnen schat
ten, deze ranke vogels, die de lucht
doorklieven, die draaien en zwenken
zonder de minste inspanning en die
even daarna als een hoog gebouwd
gondeltje op het water drijven, alles
waarnemend met het scherpe oog.
Als de broeitijd is aangebroken,
moeten de kokmeeuwen niets meer
hebben van de stad en haar grach
ten, dan komen ze cr nog alleen nood
gedwongen, maar de eieren achten ze
niet veilig in de buurt der huizencom-
jriexen.
Op onze Zeeuwsche eilanden komen
Wel meeuwenkolonies voor.
Ruw is het nest, dat. deze vogel9
maken. Zooais hun rustclooze natuur
zich verraadt in het wilde vliegen
ovej' onze wateren, zoo bliikt ze ook
eenigs/.ina" uit den nestbouw. Van
kalm, doordacht werk is geeh spoor
nanv ezig Slechts wet takjes, tot een
hoopje opgestapeld, sonvs zoo gelegd
dat we aan een nestvorm gaan den
kor moeten dienen als ondergrond.
Darop leggen de meeuwen drie groen
achtige eieren, di blijkens een ver
zameling, die ik onlangs zag. enkele
malen blauw zijn getint.
Als de vogels broeien, is hel zwart
bruine kopje op zijn mooist, hoewel
eerst tegen den winter liet grijswitte
weer te voorschijn komt
Voor den mensrh zijn de meeuwen
ten deele nuttig, ten deelc schadelijk
Nu is dit een bepaling, die bijna altijd
opgaat en op iederen vogel van toe
passing is, maar bij de meeuwen
kunnen we toch moeilijk anders zeg
gen.
Wanneer ze als kraaien en kwik
etaarten, don vensch 'geploegden ak
ker zuiveren van larven, poppen en
insecten, doen ze ongetwijfeld veel
nut, waar ze zelfs doode visschen uit
het water oppikken en zoo meehelpen
aan de zuivering daarvan, bezorgen
ze den menech een zeker voordeel,
maar wanneer ze met een vaartje zich
werpen op een vischje, dat argeloos
aan de oppervlakte van het water
ronddartelt, zijn ze in zekeren zin
scliadel ijk.
Merkwaardig is liet, dat de meeu
wen echte roofvogels worden, zoodra
er door het weer geen gelegenheid is,
om ojj gewone wijze hel voedsel te
bemachtigen. Dan ontzien deze mooie,
edel gevormde vogels zich niet de nes
ten van andere strandbewoners te
plunderen en de eieren leeg te drin
ken, dan worden zelfs jonge vogels
gedood, en het is voorgekomen, dat
in den uitersten nood jonge zoogdie
ren werden aangevallen.
H. PEUSENS.
Rubriek voor Vrouwen
VERLOREN TIJD.
Ontelbare uren zijn er in liet men-
sehelijk leven, die zonder ©enige
vreugde te hebben bezorgd, of eeirig
nut tc hebben gcelib'ht, m de zee der
eeuwigheid verzinken en die men dan
eenvoudig weg ais „verioren-tijd" be
stempeld. Maar wie zon nu eigenlijk
met recht en rede kunnen vaststellen,
of dit waar: jk ook verloren tijd was?
Dit hangt immers geheel af van het
standpunt, waarvan ieder zijn tijd, of
zijn bezigheid beschouwt?
Velen inceiien liet als een verloren
o-ogenblik te moeten beschouwen, als
ze ©enigen tijd inat de handen in den
schoot-hebben gezeten maar juist dan
wordt dikwijls een gedacflite geboren,
die boel de mcnschhcid ten zegen
wordt. Bovendien: ieinzuvd, die den
gedeelen "dag ingespannen bezig ïs,
mag zich zulk een uitspanning wel
eens gunnen; dat schenkt hem weer
frissche frtracht en arbehlslust. Het
gezellig verkeer brengt ons dikwijls
met rnenfch.cn samen, van wie wij
neg veel kunnen te-ren; van een sa
menzijn met geestelijk-hoogstaande
naturen brerigjt men steeds we' een
zaadkorrolfje mee dat wortel schiet
iu onze ziel en dut tc gelegener tijd
weer vruchten draagt. Daarom moet
men dien tijd aan do gezelligheid ge
wijd, hiel als .verteren" beschouwen.
De arliüt vooral beeft afleiding noo-
dig; hij zou onmogelijk voortdurend
set leppend kunnen bez-ig zijin: de in
niets-doeu doorgebrachte tijd draagt
duizendvoudig vrucht voor hem! En
even zoo gaat liet dengenen, die altijd
in den tredmolen van den rtagolijik-
scheai sleur loepen. Voor- hen is die
gezelligheid even noodzakelijk als het
dagelijkse)) brood. Niet in zinloos ge
praat moet die tijd echter verknoeid
worden, want dan eerst zijn die uren
mot recht; reddeloos verteren!
In het algemeen hebban de vrouwen
veel meer tijd dan de mannen. Doch
tegenwoordig is dit niet- meer op een
groot deel der vrouwen van toepas
sing, die ook een betrekking be'wLee-
deu in do maatschappij. Aiken, als zij
er een waarnemen, die geheel tegen
haar zin is, waar zij mets voor voe
kar, ja: dan is nagenoeg heel de dag
voor haar verloren! Daarom lan dok,
moeten de ouders zoozeer waken, dat
zij de kinderen niet pleiden voor iets
waar deze totaal geen lust. in hebben.
Als men midden m een druk leven
is en vooral in de jeugd, lijkt de tijd
nog onuitputtelijk! oneindig veel uren
liggen nog achter het dikke gordijn,
dat de toe-komst verliergt men meent,
dat men heusch niet zoo spaarzaam
met zijn tijd heeft om te gaan. Als wij
men&chen echter eens nauwkeurig
wisten, wanneer ons laatste uurtje
si;«x»g, dan zouden we well zorgvul
diger iedere seconde gebruiken „zoo
lang liet nog tijd ie.
Dan hoort men weer beweren, dat
het vel© slapen iemand don kostba
ren tijd ontrooft. Maar een hemels
breed onderscheid is er tueschen de
in luiheid verslapen uren en den on
ontbeerlijk en slaap. l>ieersten zijn
natuurlijk verloivn ut n, evengoed a-ls
die in haat en vijandelijkheid met an
deren doorgebracht. De andere zijn
immers hoogst noodig voor den
mensch om beduidenden ar rid te
kunnen verrichten.
Voor het grootste deel ligt het in
onze eigen hand, onzen tijd goed te
-besteden: Opvoeding en levensv-
waarden spreken daarbij ook een heel
woordje meee: Wie niet heeft te zor
gen voor zijn dagelij kscJi tyrood, dien
schijnt het dikwijls, of hij te veel be
zat. Waar moet men heen met- al die
zee van tijd, die daar voor cans ligt,
als oen onafzienbare vlakte?
Welnud:"to dan voor ziclizedven
te zorgen heeft, die Zie toe, dat hij
voor anderen zorgt- Er zijn zooveel
menschen, die niet met de handen l?c-
lioewen te werken en die hun gees-<
laten inslapen omdat dit zooveel te
gemakkelijker is. En, ja, als men nu
ook waarlijk eerst, ik weet niet hoe
ten gaarzolt, eer men tot huö-p over
gaat, dan is diit met recht als verlo
ren tijd to beschouwen. Menigmaal is
het juiste ©ogenblik, waarop een
woord, ©en wenk, al reeds voldoende
was geweest, dan verstreken; en voor
goed, onherroepelijk!
Uren vain berouw behooren altijd
tot den verloren tijd! En nooit is bet
al te laat o-m een begane fout weor te
herstellen; tenzij natuurlijk de d-ucd
tiusschembcide getreden is.
Een nutteloos leven is een' vroege
„dood", lieclt de dichter gezongeil.
Allen wier leven in werken bestaat
en di© zich zeiven daarin gelukk_g
voelen, en hun omgeving zegen bren
gen zullen ook niet over verloren tijd
klagenen is er al eens een uurtje ver
beuzeld, welnu: dut stuat dan in goe-
neitei vevlroudnig tot deu nuttig-go-
brnikten lijdl
Hij vete mensclicn is het een on
aangename gewoonte geworden, onr
seeds over „gebrek aan tijd" te kla
gen; liet is een sco:! van koketterie:
de wereld moet toch vooral goed we
len hoe werkzaam men wei is, en. „dat
men altijd te kom komt!" OnUor ons
gezegd, kan dit, ook wei liggen aan
een slechte indeeluiig van tijd: want
dit op zilch:-e!ve is cok een lieelc kunst!
Hoe handiger wc daar in zijn, h-oc
meeir we aan krachten eii gezondheid
sparen. Dat voortdurende zich Blusten
en zich kwellen met het: „kom ik or
wel?' maakt ons nerveus; blind voor
h-e-t vel© schoon© op ons pad; onrede
lijk en onvriendelijk jegens onze om
geving.
Dc tijd is het kostbaarste materi
eel, dat wij bezitten.
Uren van beslui te 'ooeheid, van ge
brek aan zelfvertrouwen; die zijn als
verloren tijd te beschouwen. Met. vas
ten wil toch IS de weg gauw genoeg
gevonden. Men hoede -rich cok uit
angst of schuchterheid liet juiste oo-
genblik te laten voorbijgaan. Nader
hand geeft dat maar getob en gd v el
en, niet alleen, dat dit ey zichzelf niets
verandert of verbetert, aan den el
van zaken, 't werkt zelfs verlammend
op de energie, die wij weor zco zeer
noodig bebberr, voor onze plichten van
het ©ogenblik.
Onze tijd behoort niet alleen aan
ons zalven, ook al hebben wij ©r de
vrije beschikking over. liet is gemeen
goed; en. wi© duchtig doordrongen is
van dit vc-rantwCiüKtelijkheidsgevtöea,
die zal ook wel zorgen, dat zijn vcrlo-
rcui gega.ii© uurtjes althans heel
schaars zijn!
MARIE VAN AMSTEL.
den
De jonge hond en de
Pantom-me.
Naar het E n g 1 s c 1l
liet gordijn ging neer voor de ap-o-
Uie-ec vun Dick Whittington, rees
weer in antwoord op de toejuichin
gen van het publiek, en zakte einde
lijk voor goe<l onder accompagne
ment van het Volkslied en het hand
geklap van de mensehen, die van
hun zitplaatsen opstonden.
Het tableau op het tooneel werd
plotseling afgebroken en de acteurs
gingen juist wat vei moed naar hun
kleedkamers toen Warling, de direc
teur met opgeheven arm midden op
het tooneel ging staan.
Het pakt niet wiioeg! kondigde
hij aan. Jk ben hcelemaal niet vol
daan. Deze jjantomime vo&ren wij nu
al een week achtereen op en wij I-eb
ben er niet dat succes rnee, dat w ij er
van moesten trekken. In de tweede
helft, is zij gerekt. Dat derde tooneel --
Hij maakt© een gebaar van v>an-
hoop.
Ik heb liet stuk altijd een beetje
langzaam gevonden, verzekerde een
der acteurs.
Langzaam? riep Warling uit.
liet is bijna even langzaam als een
oud sleperspaard.
Mij dunkt ik dacht ztoo, merk
te de derde acteur vol hoop op, dat
u er niets togen zou hebben als rT een
kcmiscne scene werd iugelasclit.
Daarvoor ben ik nu nog niet
wanhopig genoeg, zei Warling.
Mij dunkt een mooie seniimcn-
teele ballade zou hier op zijn j.laats
zijn, merkte de eerete zangeres op.
Ik zou haar morgenochtend kun
nen instudeeren en dan morgenavond
zingen.
Een beetje boksen of worstelen
zal in den smaak vallen, verklaarde
een der broeders van minderen rang.
Of hoe denkt ge anders over ko
mische goocheltoeren? vroeg do twee
de acteur. Ik ken een kunstje met
een syphon spuitwater.
Al die dingen kunnen wij wel eens
gebruiken, beloofde Warling met
tact. Waar wij op het oogenbl.k be
hoefte aan hebben dat is iets waar
door plotseling ieders aandacht ge
spannen is.
—Heb iïj geen enkel idéé, Nuggle?
vroeg hij, terwijl hij zich tot den 'ter
sten acteur wendde.
Mr. Bob Nuggle fronste zijn wenk
brauwen en was een oogenblik in
diep nudenken verzonken. Toen hel
derde zijn gelaat op, en boog hij zich
voorover om den directeur veelbetee-
kenend op den schouder te kloppen.
Jk heb het gevonden! beweerde
hij. Vijf jaar geleden heb ik dat te
Norlhjrool ook in een pantomime in
geweven. Ik kwam op ais een straat
goochelaar en vertoonde mijn kun
sten voor een troep kinderen. Ik her
inner mij nog goed hoe zij applaudi-
sosrden Verschaf mij ©enige aitike-
len die er voor noodig zijn en alle
feeen uit het koor voor een repelile
op morgenochtend, en morgenavond
kan u het nieuwe gedeelte in do pan
tomime lasschen. Geen extra toiletten
zijn or voor noodig de kinderen
hebben 3lieen hun straatkleei en
mn ar aan tc trekken.
Het half dozijn k.eme meisjes die
als feeèn op het programma voor
kwamen trilden van be'angrielling en
keken onrustig naar het gelaat van
den directeur.
Nu, als je denkt dat je het daar
mee winnen kunt probeer het dan
maar, zei hij eindelijk langzaam.
Feeén, morgenochtend cm tien
extra repetitie alsjeblieft. Goeden
nacht.
Ongeveer een half uur later schoot
liet magere, kleine meisje met de
scherpe trekken die op liet pron-'i in
ula als de „Derde Geest van de Li uk
ken" voorkwam en in het dagelijksch
leven, miss Lizzie Martin heette,
haastig de tooneeldeur uit om huis
waarts te gaan.
Zij ging op baar teen en de trap op
van het liuie, waar zij woonde, en
duwde de deur turen van een kamer
op dc bovenste verdieping.
Wat is dat, moeder, ^.uapt
niet' vroeg zij verwijlend
Het lustelooze vrouwtje i
armstoel glimlachte.
Ik kan nooit slapen voordat je
thuis bent, Lizzie, ze: ze. Als ik
maar gezond en sterk was, dan zou
ik je komen ha'on. Maar hoe ging het
stuk van avond.
Er moet meer levendighe.d
bij (.bracht worden, antwoordde Liz
zie op beslisten toon. Zij zullen er
morgen een nieuw stuk tusschen Ja v
sclicn. Mr Nuggle zal optreden ah
oen clown-goeciiolaar en wij feeén
ni'teten erom heen staan en naar zijn
toeren kijkezj. Ik wou wel, dat zij er
ons iets extra's voor gaven, maar dat
doen zij natuurlijk niet Men kan zoo
iets niet verwachten. Maar wij zou
den zoo b?st nog een paar shilling
per week hunnen gebruiken, is 't
niet, moeder?
Gelukkig dat wij nog kunnen
krijgen, wat wij nu hebben, zei dc
vrouw geduldig. Wat er gebeuren
zal, als de pantomime niet meer
wordt opgevoerd, daaraan mug ik
niet denken.
Zij zweeg en schudde bij dat voor
uitzicht «omber het hoofd.
Lizzie, kindlief, zei baar moeder,
aarzelend, hoe moet het nu met
Leonard gaan?
Het noemen van dien naam alleen
scheen toovernracbt uit te oefenen
een oude deken, die in den hoek
de kamen- lag. ihj ging in de hoogte
en spreidde zich u:t over een of ander
verborgen ding En toen kioop
dier uit dat men in hoffelijke termen
een 'hond zou kunnen noemen. Ong
i veer tien maanden oud scheen iu
1 dier zijn vooroudere te tellen onder
lange geslachten van straathonden.
Oen, is het geen prachtstuk.' riep
Lizzie uit, en viel op baar knieen om
het dier iu haar armen ie nemen.
O, Leonard Leonaid, .k kun
zelfs niet aan morgen denken. i
Dc hond likte zijn m eerier eo vol en-,
thousiasme in het gelaat en kwispel
de met zijn absurd leelijke staart om
to toonen hoe verheugd hij was haar.
weer te zien.
O, moeder, ik kan or niet toe
komen! riep Lizzie uit in tranen uit
barstend. Ik zal er nooit toe kun
nen komen bet dier vaarwel tc zeg
gen.
Maar je zult het toch moeten
doen, drong haar moeder vol meego
voel aan. Het dier heeft nu den leef
tijd óm er belasting voor te betalen
en daar hebben wij geen geld voor! j
Maar maar Leonard is voor
rnij nog meer een broer dan oen hond,
klaa.gde Lizzie Ik doe van nacht
stellig geen oog dicht, zooveel /.iI ik
cr ftan moeten denken! O. moeder,
zouden wij hem niet kunnen houden?
Mi—uien kunnen wij later de Was
ting betalen?
Wij hadden dat al di :e dagen ge
leden moeten doen* zei Mrs. Martin.
En als men hel merkt, komen wij
ln de grootste moeilijkheden. Dat ge
vaar menen wij niet loopen!
Het liciachelijke straatmonstor keek
verbaasd van de een naar de ander,
sclieen te raden dat er iets met in
orde was en builde zachtjes.
O, ik kan het niet verdragen!
klaagde Lizzie.
Na al die kunstjes, die ik hem
geleerd hel). Men zou zoo denken dat
iemand hom wel een goed tehuis zou
willen vorschaffen ter wilie van zijn
goede opvoeding, niet waai? Maar
daar kan ik niemand toe krijgen en
k heb het toch aan zooveel menschen
gevraagd.
Och, Lizzie, zei haar moeder, het
Ut toch e. geul ijk ook geen mooie hond
niet waar?
Dat is hij wel! vei-zekerde Irizzie
met kiem. Het is een lieveling! Het
is de verstandigste hond, di© er ooit
bestaan heeft. En en morgen, voeg
de zij er bij, terwijl haar tranen op-
nieuw begonnen te vloeien, moet ik
aischeid van hem nemen.
Vraag aan .Mr. J ack.rim beneden
of hij hem voor je vergeven wil?
Geen quaes lie van! Als de oude
Jackson behoelte heeft iemand te ver
geven, laat hij het dan zichzelf doen,
voor dat hij mijn hond aanraakt! Jk
zal Leonard nog een kans geven, ik
zal hen) morgen mee uit nemen en
hem dan verliezen, ik breng hem zoo
ver mogelijk weg. Mis<sch.eii wordt
hij dan gevonden door iemand, die
hem een goed tehuis bezorgt. En ais
hij naar het Tehuis voor Honden
wordt gebracht, dan heb ik ten
ste alles voor hein gedaan, wat ik
kon, niet waar?
Na de. repetitie van de komische
goocheltoeren den volgenden morgen,
wist Lizzie zooveel kracht bijeen te
zamelen, dat zij haar plan ten uit
voer kon brengen.
Uit het theater in haar armoedig
klem verblijf terugkomend, riep zij
den hond en aarzelde een oogenblik
aan de deur.
Zou u zou u hein niet vaar
wel zeggen, moeaer? fluisterde zij.
Mrs. Martin die uit liet ven-.ter
naar de daken der huizen stoud te
staren, durtdo zich niet omdraaien.
Ik ik heb van morgen al af
scheid van hein genomen, antwoord
de zij.
Ik. ik kon bet boe«t niet weer
aanzien.
Lizzie begreep er alles van. Zij floot
zachtjes: en met een graagte die haar
kloiu kloppend hardje dreigde tc
doen breken snelde de hond haar ach
terna de bouwvallig© trap af.
Met gebogen hoofd om haar ver
driet voor de voorbijgangers te ver
bergen, liep zij sneLvoort, tot zij ein
delijk in de buitenwijken van de
stad aankwam.
Van hier zal hij nooit den weg
naar huis teiug kunnen vinden,
der een oogenblik om te kijken en
ging geheel onbewust van de nabij
heid van den hond de deur van Let
theater binnen.
Leonard ging op straat zitten daar
de voerende deur hern iedere poging
om haar te volgen, belette. Blijkbaar
was hij l>esloten te wachten tot zij -er
weer uitkwam, en hij ging bedaard
en geduldig bij de deur liggen.
Zoo waren er bijna twee koude uren
verloopen, en nog altijd vervuide d©
berouw volle Leonaid de rol van
schildwacht, toen een jongen met een
pakje den hond een gelegenheid aan
bood, waarvan het beest dadelijk ge
bruik maakte. De jongen bleef nieuws
gierig bij de deur staan, haar met één
voet openhoudend opdat hij nog iet©
mocht opvangen van hertgeen daar
binnen vertoond werd, terwijl de por
tier van den schouwburg het pakja
wegbracht.
Bliksemsnel schoot Leonard "de
deur door en haastte zich den tochti-
gen gang door naar het tooneel.
Op dat oogenblik was Mr. Bob Nug
gle juist bezig om zijn begaafdheid
ais komisch straatgoochelaar ten
toon te spreiden Bij hem op het too
neel stonden de meisjes van het koor,
die alien groote belangstelling toon
den voor hetgeen hij deed. Van tus
schen de coulissen volgden de direc.
teur en de andere acteurs dit tooneel
met dc grootste aandacht
Er was niemand die op Leonard
lette. Hij kwarri onopgemerkt tus
schen do coulissen, stak zijn neus
snuivend in de lucht en hoorde toen
de gemaakte vroolijkheid van zijn
meesteres. Een oojenbük later zag hij
haar in haar gewone kleeren, dichi
bij hot voetlicht.
Zijn hOÜdéngcest was vervuld van
berouw over zijn vermeend wange
drag. Hij kroop in het volle licht tot
hij aan rlc voeten von Lizzie lag. Om
weer bij haar ln een goed blaadje te
komen, ging hij op achterpooten zit
ten alsof hij haar om vergeving
smeekte, en daarop rolde hij op zijn
rag en bleef zoo liggen met de vier
pooten naar boven.
De toehoorders applaudisseerden
verrukt bii dit incident, want het ge
heel had iets bekoorlijk lachwekkends.
Irizzie echter vervuld van de plicht
om de aanwijzingen van .Mr. Nuggle
op te volgen, begreep eerst heelmaal
niet wat er gebeurde. Maar spoedig
zag zij dat de gelieele zaal vol be-
- lan griel lirvr keek naar den vloer aan
slodl zij eindelijk stilstaande. ,mar voeten Haastig voor zich kij-
Kom Leonard, zeg mij nu vaarwel, jjpnjp zn- zij Leonard aan haar voe-
O. ;k geloof dal hij het begrijpt! icn ijg-;en
En werkelijk, het scheen wel alsof j,; lieveling? nep zij uit, en
Leonard er iets van vermoedi e want naJn hein in haar armen, terwijl zij
het ho-len en springen dat liet begin tranen uitbarstte,
van hun wandel.ng had gekenmerkt jje toehoorders, die er niet veel van
was nu in langzaam, kruiperig loo- begi-pp^n, vermaakten zich uitstekend
Pe". overgegaan. lachten en klapten in hun handen.
Zij riep het dier bij zich, liefkoosde Tevergeefs w ide Mr. Nuggle met zijn
het, en fluisterde allerlei 1-eve woord- spei voortgaan, want het was alleen
jes in zijn onbehoorlijke groote ooren. anti-climax van de rol die Leonard
Toen raapte zij een steen op en gooi- jlacj gespeeld. De eerste acteur maak-
ric hem langs de straat Bliksemsnel er maar gauw een eind aan en gaf
schoot Leonard cr op af en loet) hij j)6t sein |,et gordijn te laten zakken
den klinker naar zijn kleine meeste- ^ot de \olgcndc acte
res terugbracht, was zij verdwenen. jy h'=|)t a]|es in"da war gébracht!
Van uit haar schuilplaats achter j schreeuwde iiii woedend,
een boschje zag /.ij het dier den weg i
afdraven om haar te zoeken. Blijk-1
baar volgde hij ©fill verkeerd «poor
verdween uit het gezicht, daarop ging
lizzie al snikkend naar huis terug.
Ik heb het gedaan! was alles
schreeuwde hij woedend.
Je deedt het opzettelijk! Met dat
verwenschte monster van een straat
hond heb ie alles in de war gebracht.
Het het kan mij niet schelen!
zei Lizzie uitdagend. Het kan mij
niet schelen wat er nu gebeurt! Ik
zij tot haar moeder zei. toen zij ie- z0o j,)n ,jat j|< Leonard terug heb.
ruck wamen hot overige van «lrii dnj ni fj tl;pi kan schelen, wat er
dag werd de naam van Leonard nietm, t ziedaar.
meer genoemd, ofschoon z.j bte <bair Na van avon<J je in e1k £e.
voortdurend aan bet l.cest dachten val ont^a<JeT,t raas-Ie Mr. Nuggle.
Dien avond ging Lizzie met ren Dgar kwom dr f].recteur er hii.
strak en pijnlijk gelaat, s om (durend Ho€ kon dnt ^beuren' vroeg hij
recht voor zich uitkijkend naar liet ^reT1^
theater, zoodat brutale straatjongens' fk waet 1iat niftt, Lizzie,
baar „Suffragette" nar cj-n ra er lk (1„|k (1n. bii mii kwan, «mwv
verbaasd over waren dat zij haar er oin Vf)n „Mr,aI;fa le veranderen
niet toe konden brengen daarvan no- en maendo K.n roar kllTJC,
titie te nemen. rnoA--to fiw-lifl^i zoi^dnn heWv4»». Is
Eu in de kleine kleedkamer, die zij dat geen verstandig© lieveling? En hij
met de andere fee-in deelde deed zij kent nog veol meer kunstjes,
heel ongewoon. In het korte tijdsver- Waarvoor moest hij bij je komen
loop van een kwartier schreide zij smeeken? vroeg de directeur bijna
driemaal, maakte ruzie met twee glimlachend Waarover moet je
vriendinnen, en dreigde in gevecht tc van gedacht© veranderen
komen met twee andere, toen dc Lizzie deed hun het treurig© ver
stem van den regisseur gebiedend tus- haar van haar verraad vnn dien mid-
sciienbeide kwam. dag en verleide van den moeilijken
Intusschen had de bewuste Leonard tijd dien zij en haar moeder hadden
zijn tijd goed besteed. Vóór dien tijd doorgemaakt voordat zij er nog over
had men hem nooit buiten het gezicht dachten vnn Leonard te scheiden,
van zijn kleine eigenares vertrouwd, Directeur: riep Mr. Nuggle uit.
en hij maakte ruimschoots gebruik ik heb een idee! Eerst moet ik jou
van zijn vrijheid om een avontuur te mijn verontschuldigingen aanbieden,
beloven, waartoe een jonge strait- meisje. Ik ben wol een blaffer, maar
hond zich altijd buitengewoon voelt bijt niet z >-> gauw. Het spijt mij, dat
aangetrokken. ik zoo boos op je ben geworden. Hoor
Eindelijk, nagenoeg van zijn vrij- eens, directeur, die gezegende ge
heid genoten te hebben. b-s!oot hij sehïedenis met dien hond bracht hen
naar huis terug te keeren en daf aan het lachen, niet waar? Itoe zou
werd hem door zijn instinct gemak- -.i cr over denken hem geregeld in die
ke.ijk gemaakt. Maar het was don- rol te laten optreden?
ker toen hij aan hot armoedige huis Daar heh k ook al aan gedacht,
aankwam en zijn geweten bezon hem ,- zei de directeur,
verwijten tc doen over zijn roekeloos-! Een uur later ongeveer, kwam Liz-
heid. I zie gevolgd door haar gewasschon
De voordeur was gesloten en hij Leonard ademloos bij baar moeder
durfde niet te bluffen, omdat hij niet aan.
zeker wist welkom te zijn. En hoe Ik zal u vertellen hoe het komt
langer hij daarbuiten op straat bleef dat hij hier weer bij mij is! nc-u
wachten, des te schuldiger begon hij uit. Verbeeld u-eens! Leonard zal
zich te voelen. ook een rol in de pantomime vervul-'
Toen Lizzie de deur uitkwam, en Jen. Ja en ik krijg per week twaalf
hem voorbij ging zonder een oogen- gulden extra voor Leonard! Ik heb
blik zijn kant uit te kijken, voelde hij hun verteld hoc u ziek was, en wat
rich geheel verslagen en schuldig, en ©en moeite wij hadden om rond te ko-
in <liep berouw liep hij haar na, zon- men. En Mr. Warling, de directeur,
der haar een oogenblik te durven zei dat wij er niet meer over moesten
naderen. Zij haastte zich voort zon-! tobben, omdat hij voor ons zou zor-
